Βαγγέλης Γιακουμάκης

 

Ήταν ωραίο παιδί.
Την μέρα που γεννήθηκε
ροδιά σημάδεψε τα χείλη του
και κυπαρίσσι έριξε τη σκιά του
κορμοστασιά για να του δώσει.

Στο μελαγχολικό του βλέμμα
η κακία του κόσμου
προφητικά καθρεφτίστηκε
και τελικά τον συνέτριψε.

Κυνηγημένος,
τι είχε ολοφάνερα τρομάξει,
έφυγε.
Κανείς δεν βρέθηκε, για πού, να ξέρει!

Δε τη βαστούσε την κακία,
Δεν το βαστούσε
να την υποστεί και πάλι.

Ο κόσμος μας δεν ήταν άξιος
να κρατήσει στους κόλπους του
μια τρυφερή ψυχή.

Δεν ήταν άξιος να σεβαστεί τον άνθρωπο.

Όταν πια χάθηκε ένας ακόμη άγγελος,
ύστερα, όχι πιο πριν,
ύστερα,
ο κόσμος, ανησύχησε.

Η φύση όλη πάλι ανθίζει,
αλλά οι τσιγγάνες ανεμώνες
δεν θα χαμογελάσουν ξανά στο γλυκό αγόρι.

Κι εμείς, απάνθρωπα ανθρωπάρια,
θα γυρεύουμε ελαφρυντικά,
με παραστάσεις κι αγορεύσεις 

στα δικαστήρια,
για την απαλλαγή από το έγκλημα:

«να διοχετεύει ο εγκληματίας
τις ενέργειες
της περιττωμένης του σκέψης
στη ζωή των άλλων,
και να την καταργεί».

Συχώρεσε αθώε Ευ-άγγελε,
την αδυσώπητη κοινωνία μας,
κι αναπαύσου μακριά από τα βέλη της!