Βάφτιση στα νάματα του Ελληνικού Πνεύματος [Τα μάτια της ψυχής μου: Κωστής Παλαμάς (1859-1943)]

 https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=7&text_id=1240

Διαβάζω τα παρακάτω και τα μοιράζομαι μαζί σας επειδή τα βρίσκω πολύ σημαντικά.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου Σολωμός

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ είναι το πλάσμα των πολλών; Είναι το όνειρον των ολίγων; Είναι το εναρμόνιον όργανον ολοκλήρου λαού; Είναι κάποιων αριστοκρατικών πνευμάτων μόνον η πλέον υψηλή έκφρασις; Όσον και αν είσαι διατεθειμένος να απαντήσης εις τοιαύτας ερωτήσεις, σύμφωνα με ό,τι σού υπαγορεύει η καρδία, ή με ό,τι σού υποβάλλει το ανάγνωσμα που έτυχε να σου αφήση ζωηροτέραν εντύπωσιν, μη λησμονείς ότι τοιαύτα ζητήματα όσον εύκολα και αν φαίνωνται, είναι περίπλοκα και δεν επιδέχονται μίαν λύσιν καθώς τα μαθηματικά προβλήματα. Η αξία των είναι σχετική. Τα κρίνεις απολύτως; κινδυνεύεις να παρασυρθής εις σχολαστικότητας. Τα κοιτάζεις με προσοχήν; Βλέπεις ότι όλα αυτά, και τα μάλλον συγκρουόμενα, περιέχουν ικανήν δόσιν αληθείας. Ο Ποιητής απευθύνεται προς τους πολλούς; απευθύνεται προς τους ολίγους; Μέσα εις τας κλασικάς φιλολογίας ημπορούμεν να εύρωμεν παραδείγματα που να ικανοποιούν και τας δύο αντιθέτους γνώμας. 

Η ελληνική ποίησις παρουσιάζεται ως ο αντίλαλος ολοκλήρου λαού· αλλ’ ιδού, πλησίον της αντιπαρουσιάζεται η λατινική ποίησις με τον ατομικόν της χαρακτήρα. Τα δημοτικά ποιήματα μαρτυρούν με ευγλωττίαν περί του τί δύνανται οι λαοί· εις αντίθεσιν, αι ανθρωπικαί καλούμεναι φιλολογίαι εγέννησαν ποιητικά έργα, εύγλωττα μαρτύρια της δυνάμεως των ολίγων. Καθόσον προχωρούμεν προς τους νεοτέρους χρόνους βλέπομεν την ποίησιν πλέον ολιγαρχικήν· καθόσον αναπτύσσεται το άτομον, αποτυπώνει την σφραγίδα του εις τους ωραίους στίχους. Όσον προχωρεί η Πολιτική, όσον χώρον κερδίζει επάνω εις την γην, όσον κυριεύει τας κοινωνίας, τόσον αποσύρεται η Ποίησις προς αιθέρια ύψη, τόσον περισσότερον δυσκολοθεώρητος γίνεται διά τους πολλούς.
 

Αλλ’ ας μη τα πολυεξετάζωμεν αυτά. Το ουσιώδες είναι τούτο: ο Ποιητής δεν εργάζεται ούτε διά τους πολλούς, ούτε διά τους ολίγους· εργάζεται διά την Ποίησιν. 

Των αξιώσεων ταύτης την εκπλήρωσιν έχει πάντοτε κατά νουν· κάθε άλλην σκέψιν κρίνει άσχετον προς την Τέχνην και αναξίαν του. Δεν φροντίζει δι’ οιονδήποτε κοινόν, ούτε διά το λεγόμενον πολύ, ούτε διά το τιτλοφορούμενον εκλεκτόν, καθώς ο ιερεύς, όταν λειτουργή, προς τα άνω προσέχει, και δεν φροντίζει να λάβη οδηγίας από τους εκκλησιαζομένους, ούτε εξετάζει τα γούστα των. 

Όχι διότι ο Ποιητής είναι ξένος του κόσμου τούτου· μοιραίως, χωρίς να το συλλογίζεται, εκλήθη διά να χορτάση του ανθρώπου την δίψαν και να είπη με τάξιν και με λάμψιν ό,τι ο άνθρωπος άτακτα και αμυδρά αισθάνεται. 

Ο Ποιητής, θέλει δεν θέλει, απευθύνεται προς ιδιαιτέρας τάξεις ανθρώπων· είναι αυτοί οι πνευματικοί αδελφοί του· ποιηταί και αυτοί· αλλά χωρίς χάριν και χωρίς τραγούδι· το ιδανικόν αυτών εκφράζει· ό,τι έχουν μέσα των το αδράχνει, το πλάττει, το εξωτερικεύει και το αποκαλύπτει. 

Αλλά τόσον υφίσταται την επίδρασίν των όσον υφίσταται την επίδρασιν των στρατευμάτων του ο στρατηλάτης, των υπηκόων του ο ηγεμών, των ακολούθων του ο ήρως. 

Ο Ποιητής δεν ακολουθεί· προηγείται· δίδει το σύνθημα· είναι η φλοξ, καθώς είπεν ένας, που ανάπτει τα ξηρά ξύλα. Αι τάξεις των ανθρώπων τούτων ποικίλλουν σύμφωνα με τας περιστάσεις· άλλοτε τας αποτελούν ευαριθμόταται ομάδες που μετρούνται εις τα δάχτυλα· άλλοτε εκατοντάδες, άλλοτε χιλιάδες. 

Συμβαίνει ενίοτε να είναι ο λόγος του Ποιητού φωνή βοώντος εν τη ερήμω· διατί; διότι δεν εγεννήθησαν εκείνοι προς τους οποίους απευθύνεται ο λόγος του. Θα έλθουν και αυτοί, αργά ή γρήγορα· δεν θα τον ίδουν τον Ποιητήν, αλλά θα τον ακούσουν να τους ομιλή από τα βάθη των αιωνίων στίχων του.
 

Ο Ποιητής είναι ως ο Ίων του Ευριπίδου. Απάτωρ και αμήτωρ, πατέρα και μητέρα έχει τον θεόν του φωτός, και τούτου είναι πιστός χρυσοφύλαξ. Δεν απομακρύνεται του ναού, και δεν γνωρίζει από τύρβην βεβήλου κόσμου. Αλλ’ όταν του επιβάλη η ανάγκη να απομακρυνθή από τον ναόν, και καταπείθεται να αναμιχθή εις τα εγκόσμια, εις τον κόσμον εμφανίζεται όχι πλέον ως ιερεύς, αλλ’ ως βασιλεύς.
 

Μία από τας γελοιοδεστέρας εκδηλώσεις της πεζότητος είναι το κατηγορητήριον που συχνά πυκνά και προχειρότατ’ απαγγέλλεται κατά του ποιητού, ως δήθεν σκοτεινού. Η σκοτεινότης αύτη δυνατόν να υπάρχη κάποτε, αλλ’ είναι σχετική, και σκεπάζει όχι τους στίχους του Ποιητού, αλλά τα πνεύματα των αναγνωστών του. Των ξένων αναγνωστών, εννοείται, αλλ’ όχι και των πνευματικών αδελφών εκείνου, διά τους οποίους ουδέν άλλο επάνω εις την γην είναι φαεινότερον από τους στίχους του. 

Αληθινά σκοτεινός —και αξιοκατάκριτος— είσαι, όταν σου λείπουν αι ιδέαι, σου λείπει η αρμονία, σου λείπη η έκφρασις· αλλά του Ποιητού η σκοτεινότης είναι άλλης φύσεως. Η Ποίησις είναι κυρίως η συμβολική, ήτοι η συνθετική, με άλλους λόγους η κεκαλυμμένη και όχι πάντοτε η ευκολονόητος έκφρασις της ψυχής του κόσμου· της ψυχής που δεν επιπλέει ευκολοπλησίαστη, αλλά καθώς ο μαργαρίτης από τα έγκατα της θαλάσσης, εξάγεται και αυτή από τα βάθη των φαινομένων και των ωραίων στίχων. 

Ο σοφός Γάλλος Βρουνετιέρ, τετραγωνικότατος νους, με σαφείς και καθορισμένας ιδέας περί ποιήσεως και καλλιτεχνίας, αυστηρότατος δε προς τας εκδηλώσεις του νεοτέρου πνεύματος, και αμείλικτος προς τους νεωτεριστάς, αδιστάκτως εντούτοις αποφαίνεται κάπου ότι το σκοτεινόν είναι στοιχείον απαραίτητον της ποιήσεως, που δεν ημπορεί να το αποφύγη παρά με κίνδυνον να καταντήση πεζή. 

Ανέκαθεν εις εμπόλεμον κατάστασιν ευρίσκονται ποιηταί θρεμμένοι με ιδέας και κοινόν που βαρύνεται να σκεφθή και αμύνεται κατά της επιδρομής των ιδεών· διότι, καθώς φαίνεται, του χαλούν την ησυχίαν εκείναι. Θέλεις να σε καταλαμβάνουν όλοι, να μη σε λέγουν σκοτεινόν; Αναμάσα, όσον ημπορείς ατέχνως, τα κοινά και τα τετριμμένα· αι καινοτοπίαι σου έχουν μίαν διαφάνειαν! κάμνουν σαφέστατον το ύφος και είναι η αγαλλίασις των πολλών.
 

Αστείον καταντά το ζήτημα της σαφηνείας ή της ασάφειας των στίχων. Του κάκου ο Ποιητής εκθέτει καθαρότατα τας εννοίας του· μόνον διότι αύται είναι ποιητικαί, τουτέστιν απαιτούν προς αντίληψίν των ή κάποιαν ανωτέραν πνευματικήν μόρφωσιν ή κάποιαν βαθυτέραν ευαισθησίαν, κινδυνεύει ν’ ακούη καθημερινώς την στερεότυπον, ταπεινά αφελή, καθώς φαίνεται, αλλά, καθώς πράγματι είναι οικτρά εγωιστικήν απάντησιν: Δεν καταλαβαίνουμε! 

Τα κυριότερα των συντελούντων εις το να μένουν αραιόταται αι τάξεις των αναγνωστών, των εννοούντων τον Ποιητήν, είναι: Η αποκτηνωτική εκπαίδευσις, η παραριγμένη εις τα χέρια των δασκάλων· η από ταύτην πηγάζουσα αμβλύνοια, που απωθεί ως πολέμιον και βδελύσσεται παν ό,τι προκαλεί την σκέψιν. Η άγνοια περί του πώς πρέπει να διαβάζωνται οι στίχοι· από την οποίαν άγνοιαν συμβαίνει, ώστε η εύρυθμος, δηλονότι η καλλιτεχνικά συνεσφιγμένη, πολύμορφος, πλουσία, και ποικίλλουσα εις τονισμούς, τομάς, περιόδους, υπερβατά, συνιζήσεις, παρηχήσεις, φθόγγους και ρυθμούς στιχουργία, κατ’ αντίθεσιν πρις την μηχανικήν, νερουλήν, μονότονον, άψυχον, αχαρακτήριστον, και τρόπον τινά σκωληκοφαγωμένην από τας χασμωδίας, στιχουργίαν των ποιητών της δασκαλικής ή δημοσιογραφικής σχολής, να κάμνη εντύπωσιν οποίαν η γερμανική μουσική εις αφτιά συνηθισμένα να τέρπωνται μόνον από την μελωδίαν του «Συγχώρησόν με, αν είμαι αυθάδης —ιδού ο άδης— με προσκαλεί», και των ομοίων.
 

Αλλ’ η κυριοτάτη αφορμή της έχθρας που φανερώνεται μεταξύ Ποιητού και κοινού, είναι η αντιπάθεια την οποίαν το κοινόν τούτο, το διεφθαρμένον από τα σχολεία και τας εφημερίδας, τρέφει κατά της γλώσσης του Ποιητού. Μεταξύ της τεχνητής γλώσσης που κάκιστα την ονομάζουν καθαρεύουσαν και της εθνικής γλώσσης όπως πρέπει σαφέστερα να λέγεται η δημοτική, ο Ποιητής εδιάλεξε,— κυρίως δεν εδιάλεξεν, αλλ’ ομίλησε την εθνικήν γλώσσαν, χωρίς εκλογήν και αδιστάκτως· υπήκουσε μόνον εις τους νόμους της Φύσεως και τας υπαγορεύσεις της Τέχνης, εις το υπερόχως ανεπτυγμένον μέσα του γλωσσικόν αίσθημα, και εις το μίσος του κατά παντός σχολαστικού, ψευδούς και αντιποιητικού. 

Αλλά την ομίλησεν όχι διά να αραδιάσει δουλικώς μ’ εκείνην μαθητικά θέματα, αλλά διά να εκφράση μ’ εκείνην, πρώτος αυτός, νοήματα που έως τότε η γλώσσα εκρίνετο ανίκανος να τα εκφράση· διά να την ανυψώση εις φιλολογικήν την καταφρονημένην εθνικήν γλώσσαν, ως συμβαίνει πάντοτε εις τα έθνη που δεν έχουν ακόμη καθαράν την συνείδησιν της αυθυπαρξίας των. 

Αλλ’ ακριβώς η πρόχυσις αριστοκρατικών ιδεών και αρμονιών με δημοτικούς τύπους και σχηματισμούς που θεωρούνται, από αμάθειαν, ως διαφθοραί και ρύποι της γλώσσης, καθώς και με νέους λεκτικούς συνδυασμούς, παρέχει εις την τοιαύτην γλώσσαν που δεν εμορφώθη ακόμη τέλεια, και μολαταύτα είναι τόσον εύμορφη, κάτι τι ασυνήθιστον, απροσδόκητον, τολμηρόν, εναγώνιον, δύσκολον, επαναστατικόν· όλα αυτά επικίνδυνα εις την ασφάλειαν της τεχνητής γλώσσης, την οποίαν βαθιά ριζωμέναι προλήψεις εγέννησαν και μακρών χρόνων συνήθεια επέβαλεν εις τρόπον ώστε να γνωρίσωμεν και εκ πείρας πόσον εύλογα ανακράζει ο Σαίξπηρ διά στόματος του Αμλέτου ότι το «μάθημα ημπορεί και το καλούπι της φύσεως ν’ αλλάξη». 

Όλα αυτά εκπλήττουν, σκανδαλίζουν, σκοτίζουν και απαρέσκουν εις τους πολλούς ή τους ολίγους στενοκέφαλους, που επιτέλους και διαμαρτύρονται κατά του Ποιητού ότι χαλάει την γλώσσαν· την γλώσσαν των, έπρεπε να λέγουν. Αλλ’ εις τα έθνη όπου τα σκήπτρα της γλώσσης αφήνονται όχι εις τον Λαόν, τον πατέρα και βασιλέα, αλλ’ εις τους αγλωσσολόγητους και αφιλοσόφητους λογιότατους, αργά ή γρήγορα εμφανίζεται ο Ποιητής, δηλονότι αυτός ο ίδιος λαός εις την υψηλοτάτην μορφήν του, και μάχεται νικηφόρως διά τα κτηνωδώς καταπατούμενα δίκαιά του.
 

Νουν, καρδίαν και αισθήσεις όλα τα θέτει εις ενέργειαν ο Ποιητής. Αλλά και νους και καρδία και αισθήσεις του Ποιητού τίποτε άλλο δεν κάμνουν παρά να του ψάλλουν τραγούδια. Ο Ποιητής ακριβώς δε ζει μέσα εις ιδιαίτερον κόσμον· είναι πολίτης του Σύμπαντος· κάθε κόσμου την φανεράν ή κρυμμένην αρμονίαν αντιλαμβάνεται· από όλα τα άνθη πορίζεται το μέλι του. Αλλ’ είτε εξεγείρει τον έρωτα της ζωής, είτε γεννά τον πόθον του θανάτου, είτε τον εμπνέει ο θεός της ενεργείας, είτε τον τραβά η Σειρήν της ονειροπολήσεως, είτε σφιχταγκαλιάζει τον άνθρωπον, είτε απονομώνεται με την μελέτην της φύσεως, είτε είναι θεοσεβής Σοφοκλής, είτε υλιστής Λουκρήτιος, είτε λατρεύει τον Πλάτωνα, είτε πιστεύει εις τον Δάρβιν, είτε πλάττει τους στίχους του ως αγάλματα, είτε τους διασκορπίζει ως μουσικούς τόνους, είτε διαμένει εις υπεργηίνους χώρας, είτε λιμενίζεται εις τα εγκόσμια, παρέχει την καλλιτεχνικήν εκείνην απόλαυσιν που πολύ διαφέρει από τας φυσικάς απόλαύσεις, και, καθώς είπεν ωραία κάποιος, «ομοιάζει θάνατον ακολουθούμενον από ανάστασιν». Με την εντύπωσιν του καλλιτεχνήματος φεύγομεν μακράν από τον κόσμον που μας περικυκλώνει, αποθνήσκομεν, και αναζώμεν μέσα εις τον παράδεισον της Τέχνης.
 

Αλλά διά να παρέχη ο Ποιητής αγνήν και ανόθευτον την απόλαυσιν εκείνην, απομακρύνεται από τα ακάθαρτα και τα ασήμαντα· από τα τετριμμένα και τα παροδικά· από τα ζητήματα της ημέρας, τους ήρωας των εφημερίδων, από τας αιθούσας του συρμού, από τας αδυναμίας του πλήθους, και εις κάθε του δημιούργημα, ακόμη και εις ό,τι αναγκάζεται να παραλάβη από το άπλαστον και αχαρακτήριστον παρόν που κρύπτει τόσους σκοπέλους πεζότητος, δίδει σταθερόν, αναλλοίωτον, αιώνιον τύπον. 

Ο Ποιητής κρατεί καρφωμένον το βλέμμα του εις το Μέλλον, ως διά να διακρίνει το άστρον που λάμπει οπίσω από τα μαύρα νέφη εκείνου. Αλλ’ από τους παλαιοτάτους καιρούς έως εις τας ημέρας μας από το Παρελθόν πίνει, ως από αστείρευτον πηγήν. 

Ένας μέγας φιλόσοφος είπεν ότι η Φαντασία είναι ως η Ευρυδίκη· μας αναγκάζει να στρέφωμεν οπίσω. 

Ό,τι οικοδομεί ο Ποιητής το στηρίζει επάνω εις αδιασείστους βάσεις· το στερεότερον υλικόν το ευρίσκει μέσα εις το ανεξάντλητον λατομείον του παρελθόντος· το υλικόν τούτο είναι αι θρησκείαι, οι μύθοι, τα συναξάρια, αι δημοτικαί παραδόσεις, τα δημοτικά τραγούδια, αι ιστορίαι, αι κοσμογονίαι, αι φιλοσοφίαι, αι γενικαί ιδέαι, τα μεγάλα σύμβολα, η αρχαιότης. 

Ο Ποιητής αισθάνεται ξεχωριστήν και σχεδόν ανεξήγητον συγκίνησιν εμπρός εις την Ελληνικήν αρχαιότητα, ίσως διότι οι τύποι που έπλασαν η θρησκεία, η ποίησις, η τέχνη, ο βίος της αρχαίας Ελλάδος, δεν ζουν και δεν ανήκουν εις ορισμένον χρόνον, τόπον και πολιτισμόν· αγήρατοι και αιώνιοι, τέλειοι ως θείοι και ως ανθρώπινοι, περιλαμβάνουν ομού όλον το ηθικόν και όλον το πλαστικόν κάλλος και την φύσιν και το πνεύμα, περιπλεγμέν’ αρμονικότατα. 

Και την μεγάλην της χάριν η νεοτέρα ποίησις χρεωστεί εις το ότι συχνά λούεται μέσα εις τα θαυματουργά νερά της ελληνικής αρχαιότητος. Και τοιουτοτρόπως από την ανάμειξιν δύο αντιθέτων στοιχείων, του αρχαίου και του νεοτέρου, προβάλλει νέα Τέχνη με άφραστην εμορφιάν. Διότι το παρελθόν δεν έχει δύναμιν να καταστήση τον Ποιητήν ολωσδιόλου ξένον εις το παρόν, και να τον κάμη να ζήση απολύτως έξω από τον κύκλον των συγχρόνων. 

Αν ο Ποιητής ανατρέχει εις το παρελθόν, ζητεί από αυτό νέας και σημαντικάς εικόνας, μορφάς, σύμβολα, με τα οποία εκφράζει τα νοήματα και τα αισθήματά του· αισθήματα και νοήματα ψυχής των νεοτέρων χρόνων που υφίστανται, όσον και αν δεν το υποπτεύη, την επίδρασιν του περιέχοντος. Και μέσα εις το ανακάτωμα τούτο, με παραχωρήσεις αμοιβαίας, και το νεώτερον πνεύμα καθαρίζεται, και το αρχαίον πνεύμα μετασχηματίζεται, καθώς απαιτεί και αυτή η φύσις της καλλιτεχνικής εργασίας που δεν είναι βέβαια ως η εργασία του φωτογράφου και του αρχαιοδίφου.
 

Τέλος ο Ποιητής όσον βαθύτερον αισθάνεται, τόσον βαθύτερον σκέπτεται· και όσον σκέπτεται τόσον αισθάνεται. Πάντοτε συνδυάζει την σκέψιν με το αίσθημα. Δεν αισθηματολογεί ανούσια, δεν αρκείται εις παράταξιν ψυχρών εννοιών. Έκτισε το παλάτι του επάνω εις τα σύνορα του νοητού και αισθητού κόσμου. Εμφυσά ψυχήν εις την ύλην, και το πνεύμα παρουσιάζει εις τας αισθήσεις μας ως κάτι τι υλικόν. Πάσχει από τας ιδέας, και με τον λόγον χαλιναγωγεί το αίσθημα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την ποιητική ευαισθησίαν παρά μόνον εις τους ερωτικούς στίχους και εις τα αισθήματα που τα εμπνέουν δύο ωραία μάτια. Κανείς δεν αντιλέγει ότι τα ωραία μάτια επλάσθησαν για να συγκινούν τον Ποιητήν βαθύτερον από τα άστρα. Αλλ’ υπάρχει ένας ασυγκρίτως ανώτερος βαθμός ποιητικής ευαισθησίας· εκείνης που ευρίσκει τον προορισμόν της εμπρός εις τα μεγάλα ιδεώδη. Ο Σέλλεϋ έλεγεν: «Αισθάνομαι πως αγάπησα την Αντιγόνη σε κάποιαν άλλη ζωή». Από τοιαύτα ύψη κατέρχεται και με τοιαύτην μυστηριώδη δύναμιν είναι γεμάτον πάντοτε το αίσθημα και η αγάπη του Ποιητού!

 

Τα μάτια της ψυχής μου 

Απρίλιος 1892.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=7&text_id=1240

Τα θρησκευτικά και οι άθρησκοι θεοί

 

Τα "θρησκευτικά" ως γνωστικό αντικείμενο του Ελληνικού σχολείου αποσκοπούσαν  στο να διδάξουν στον νέο άνθρωπο που μαθαίνει γράμματα, (i) "γιατί" και "πώς" να σαρκώνει στην ζωή του τις διδαχές που από μακρού αποτελούν κατεστημένο Ελληνικό τρόπο διαβίωσης και συμπεριφοράς, και (ii) ταυτόχρονα, πώς να διαιωνίσει την εθνική του κληρονομιά: ιστορία και πολιτισμό*.

Στα "θρησκευτικά" που διδάχθηκαν και στην ομολογία που σάρκωσαν οι πρόγονοί μας, συνέχισε, και πλέον, εδράζεται ο Ελληνικός τρόπος και ο χαρακτήρας του λαού, καθώς και όλες οι εκδηλώσεις που τον προσδιορίζουν και τον χαρακτηρίζουν, όπως 

• η ελευθερία του προσώπου
• η φιλοξενία, 
• το ήθος, 
• η εμπιστοσύνη, 
• η επιείκεια, 
• η συγγνώμη, 
• η μετάνοια, 
• η αλληλεγγύη, 
• η τιμιότης, 
• ο σεβασμός, 
• η ευχαριστία, 
• η φιλία, 
• η αναζήτηση της γνώσης,
• η προστασία του αδυνάμου, όπως και 
• τα όρια στην εξουσία του ισχυρού κλπ.

και μάλστα, χωρίς ο μιμητικός εκμοντερνισμός των περιφερόμενων νεοελλήνων να καταστεί ικανός ώστε  να αλλάξει την ουσία του λαού. Γι' αυτό και οι Έλληνες κοσμοπολίτες, οι Έλληνες με παιδεία, αξίες, αρχές, ταυτότητα και γνώση, αποζητούν να επιστρέφουν στην πατρίδα, κι αγωνίζονται γι' αυτόν τον τόπο, από όπου κι αν βρίσκονται. Αυτός ο τρόπος είναι που τους ξεχωρίζει από τον κάθε ταξιδεμένο, ειδικευμένο κι ανειδίκευτο, αλλά τον ταυτίζει με τον κάθε πεπαιδευμένο, καλλιεργημένο και πνευματικό άνθρωπο, που σέβεται τις ρίζες του κι αγαπά την πατρίδα του.

Οι παραπάνω αξίες και οι αρχές, που ενυπήρχαν στον προχριστιανικό Ελληνικό τρόπο, ταίριαξαν αρμονικώτατα με τις χριστιανικές διδαχές, που ανακήρυτταν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αφού όλοι έχουν ανάγκη για τα ίδια πράγματα στην ζωή τους κι αφού το πλαίσιο της ζωής είναι το ίδιο για όλους: έλευση στην ζωή και θάνατος. Ταίριαξαν κι ενσωματώθηκαν τόσο ισχυρά, που είναι πια αξεδιάλυτη η ταυτότητα του Ελληνικού πολιτισμού, του Ελληνικού τρόπου, μετά τήν  περιαφή του -από και με- την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα.

Οι χριστιανικές διδαχές σαρκώνουν αρχές και αξίες με οικουμενικό χαρακτήρα γιατί υπερβαίνουν τις ατομικές επιδιώξεις όχι των Ελλήνων, αλλά όλων αδιακρίτως των ανθρώπων, και γι' αυτό ενσωματώθηκαν ως κώδικας και τρόπος ζωής που χαρακτηρίζει την εποχή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Οι χριστιανικές διδαχές δεν είναι πολιτική, ούτε ατομικό οπλοστάσιο επικράτησης και επιβολής.

Όλα τα υπόλοιπα, είναι πολιτικές και ανθρώπινες εξουσίες, που μπορούν να εφαρμόζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (αυταρχικό, ολοκληρωτικό, ή "δημοκρατικό"). Κι αν  -πολύ μετά την εμφάνιση της χριστιανικής διδασκαλίας- διακηρύξαμε (ως δυτικές κοινωνίες) δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους, δεν το πράξαμε γιατί εμείς (ήμασταν αυτοί που) ανακαλύψαμε την αρχή της ισότητας και της ελευθερίας, αλλά γιατί είδαμε πως η ισότητα και η ελευθερία ήταν ένα πιεστικό και ασυγκράτητο πανανθρώπινο -αλλά και χριστιανικό- αίτημα, πάνω από τις εφήμερες ανθρώπινες αρχές και εξουσίες.

Οι εξουσίες του κόσμου τούτου, πάντως, ποτέ δεν σταμάτησαν να εμφορούνται από την τάση να θεοποιούν εαυτές, και οικειούμενες θεϊκή δύναμη, να ορίζουν οι ίδιες την ποσότητα της ισότητας και της ελευθερίας των ανθρώπων που διαφεντεύουν, φροντίζοντας πρωτίστως αφ'ενός για την δική τους ελευθερία και αφ'ετέρου για την έλλειψη ελέγχου και ορίων αυτής. Γι' αυτό τον λόγο, είδαμε αποικιοκρατία, Ιερά(!) Εξέταση, διεθνείς συμμαχίες επικράτησης και θωράκισης σε βάρος των άλλων, πολέμους, αυταρχικές και ολοκληρωτικές εξουσίες κλπ. Είδαμε οικονομικές "αυτοκρατορίες" να επιδιώκουν -με κάθε μέσο- την κατάκτηση και την  διατήρηση της ηγεμονικής τους θέσης στον κόσμο. Με ψέμμα, και με πόλεμο, με εκμετάλλευση και με καταστροφή άλλων.

Οι πολιτικο-οικονομικές εξουσίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους δεν φείδονται μέσων, ούτε μεθόδων, για την διατήρηση της ηγεμονίας τους. Η χρήση από αυτές κάποιων αρχών και αξιών, είναι σαφές πως δεν γίνεται για την ειρήνη του κόσμου.

Γι' αυτόν ακριβώς, τον λόγο, και μεταποιούν τις αρχές και τις αξίες αυτές, σε ένα εκμαυλιστικά ωραίο προϊόν, προς χρήση , αλλά χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ουσία και βάθος.

[Διαρκώς μας κατακλύζουν προσκλήσεις για να επιλέξουμε με το επιχείρημα "γιατί έτσι μας αρέσει", "γιατί μας αξίζει", ή για να αποκτήσουμε αγαθά που κυκλοφορούν στην αγορά  διαβεβαιώνοντάς μας για τις καλύτερες προθέσεις της αγοράς: "εμείς για σας"(!), "για την ευτυχία σας", "διαλέξαμε πριν από σας, για σας"(!) κλπ]


Διδάσκουν απλώς, την μιμητική συμπεριφορά, κι εμείς πιθηκίζουμε τους ελεύθερους, πιθηκίζουμε τους ευρωπαίους, πιθηκίζουμε τους ανθρώπους της εποχής της επικοινωνίας, πιθηκίζουμε τους απελευθερωμένους (από τις υποχρεώσεις μας) και τους χειραφετημένους από τις κοινωνικές συμβάσεις (και ιδίως εκείνες για λογική και συνέπεια).

Έχουν τον λόγο τους που διδάσκουν την μιμητική συμπεριφορά! Επειδή, αυτή δεν απαιτεί συνειδητή κρίση του υποκειμένου. Δεν απαιτεί ευθύνη, ούτε κόπο στην κατανόηση και στην κατάκτηση του αντικειμένου. Δεν απαιτεί λογική και συνέπεια του υποκειμένου. Δεν επάγεται ατομική και προσωπική ευθύνη του: "έτσι κάνουν όλοι!", θα σου πεί ο κάθε καταναλωτής.

Μας εκπαιδεύουν στην πληροφορία, την ανοησία και την μίμηση, γιατί αλλιώς, η συνειδητή γνώση, η κρίση και επιλογή του υποκειμένου θα ήταν απορριπτική συλλήβδην για όλες αυτές τις, καταναλωτικές και αποδομητικές της προσωπικότητας και της κοινωνικής μας συνοχής, συμπεριφορές.

Με κατάλληλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, εγκαθιδρύουν συμπεριφορές διαμόρφωσης της κυκλοφορίας των εμπορευματικών αγαθών, που η απόκτησή τους, μας υποχρεώνει σε πνευματική και συνειδησιακή αλλοτρίωση. Αλλά, και σε αποστασιοποίηση έναντι ηθικών ατοπημάτων, ή πολιτικών προταγμάτων που μας τα παρουσιάζουν ελκυστικά και ωραία, ενώ με έωλες, απαξιωτικές και προσχηματικές θέσεις εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να επιτευχθούν όλοι αυτοί οι στόχοι, δεν είναι, παρά, το σχολείο! Ένα σχολείο που δεν θα παράγει ανθρώπους ελεύθερους και ικανούς, ανθρώπους υπεύθυνους και καλλιεργημένους, αλλά ανθρώπους χωρίς γνώση, χωρίς κρίση, χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς μνήμη, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνέπεια. Ανθρώπους αναλώσιμους, ανταλλάξιμους, σκέτους αριθμούς, απλές περιπτώσεις, και, κυρίως, στρατευμένους στους σκοπούς, τις βουλήσεις και τις επιθυμίες της εκάστοτε οικονομικο-πολιτικής εξουσίας, δηλαδή, της συναλλαγής..

Αυτοί οι λόγοι, ανάμεσα και σε άλλους, ειδικούς, είναι οι λόγοι, που σήμερα το σχολείο ωθείται στο να παράγει 

• ηθικά και πολιτιστικά αναλφάβητους ανθρώπους, 
• με αλλότριες κι ανοίκειες ευαισθησίες,
• με κίνητρα ποταπά,
• με ηθική αναλγησία για τους πολιτικούς τους αντιπάλους,
• επιστήμονες που χωρίζουν την ουσία της επιστήμης από την ζωή, την ιστορία και την προοπτική του ανθρώπου, 
• επιστήμονες που θεοποιούν το εγώ τους, 
• Πολιτικούς που θεοποιούν τα κέρδη και την προσωπική τους απόλαυση. 
• Αλαζόνες που θαρρούν, πως οι ατομικές τους απόψεις έχουν παγκόσμια ισχύ, και
• πως οι απόψεις τους αυτές είναι θέσφατα, τα οποία πρέπει να διέπουν και όλους τους άλλους ανθρώπους.

Όμως, εμείς εδώ, οι ιθαγενείς του αυτού του ευρωπαϊκού χωρίου, διδαχθήκαμε Όμηρο, Σοφοκλή, Αισχύλο κλπ. Με την ίδια θέρμη -όλοι μας- διδαχθήκαμε και δεχτήκαμε, και το Ευαγγέλιο. [Ακόμη κι εκείνοι που στο δρόμο τους το απέρριψαν]. Κι όλες αυτές οι διδαχές, μας έδωσαν τα σημερινά μας επιχειρήματα, που (επειδή πρόκειται για τις αξίες και τις αρχές που παραπάνω αναφέραμε) τα προβάλλουμε χωρίς καμμιά ντροπή, γιατί δεν είναι ιδέες και σκέψεις που τις συλλάβαμε καθώς υπνωτισμένοι διαλογιζόμασταν. Αλλά καθώς μέσα από αγώνα, στέρηση, προσπάθεια, αίμα και θυσία, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε στο διάβα του χρόνου. Ομολογούμε, λοιπόν, πως έχουμε ελληνική παιδεία και σαρκώνουμε τον καθόλου Ελληνικό τρόπο φέρεσθαι και ζην, και θέλουμε αυτόν τον τρόπο, να τον διδάξουμε και στα παιδιά, και στα εγγόνια μας. Και δεν μας ενοχλεί καθόλου, αν κάποιοι θέλουν να τον μιμηθούν! Αρκεί, βεβαίως, αρκεί να μην τον ακολουθούν επιλεκτικά: δηλ. μονάχα όταν απλώς συμβαίνει να συγκλίνει με τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.


Ύστερα, από όλα τα παραπάνω, εκουσίως, και αβίαστα, θα σκύψουμε το κεφάλι, σε μια εντολή για εξουδενωτική ηθική και πνευματική μας υποδούλωση; [Γιατί, τί άλλο συνιστά η απαγόρευση της διδασκαλίας του δόγματος της πίστης μας, και η απαγόρευση της ομολογίας μας στους τίτλους των σπουδών μας;]


Ποιός θα μας αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό; Ποιός θα μας ξεριζώσει από την Ιστορία μας; Ποιός θα μας λοβοτομήσει ώστε ηθικά και πνευματικά ανέστιοι, φυγάδες από των ριζών μας να λογιστούμε; Ποιός θα μας υποχρεώσει να υποταχτούμε σε μια τέτοια σκλαβιά και υποχώρηση; Και γιατί;

Ξανά, χαμένες ελπίδες;


* Κι αυτό, γιατί η αποδοχή και η εγκόλπωση της χριστιανικής διδασκαλίας είναι πλέον ο Ελληνικός Τρόπος!Κι όλο τούτο μαζί, είναι η Ιστορία του Ελληνισμού, άσχετα που μερικοί, συκοφαντώντας το παρελθόν, θέλουν να ξεχάσουν μεγάλο μέρος της καταγεγραμμένης Ιστορίας, και να φτιάξουν μια άλλη, δικής τους  έκδοσης, ιστορία. Κι αυτό το πράττουν,  ίσως, για να επιδράσουν στην διαμόρφωση ενός επερχόμενου μέλλοντος, γνωστού και συνεπώς, εύκολα χειραγωγήσιμου!

Η ταξική συνείδηση των δεκάχρονων

 

Το Υπουργείο Παιδείας κατηγορήθηκε τελευταίως, πως ενδιαφέρεται για την "ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ταξικής συνείδησης στα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων".

Το θέμα, νομίζω πως χρήζει λογικής ανάλυσης. Κι ας αρχίσουμε από το βασικότερο, που θεωρεί αναγκαία την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.

Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνείδηση είναι ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται εκεί όπου τα πολιτικά προτάγματα το προτάσσουν ως προϋπόθεση για την συσπείρωση όσων συντάσσονται με τα προτάγματα αυτά, προκειμένου να δρούν από κοινού, ως "τζιχαντιστές της ταξικής συνείδησης" για την υλοποίηση και την πραγμάτωσή τους.

Δεν είναι προφανές πως ένα παιδί χρειάζεται την ταξική συνείδηση για να μάθει γράμματα, για να μάθει να αγαπάει την μόρφωση, για να μάθει να αντιλαμβάνεται την φύση, τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Το αντίθετο μάλιστα: είναι προφανές πως δεν του χρειάζεται καθόλου η ταξική συνείδηση και η διαδικασία "εκπαίδευσης" για την απόκτησή της.

Ένα παιδί, πρωτίστως, χρειάζεται να μεγαλώνει με αγάπη και αφοσίωση στο πρόσωπό του. Κι αυτό, γιατί η ανατροφή και η αγωγή του παιδιού αφορά την ζωή του ολόκληρη, την ικάνωση και την υπευθυνότητά του, τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Από τα ερεθίσματα που θα λάβει στην διάρκεια της ανατροφής του εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που θα εργάζεται, θα συμπεριφέρεται, θα προσφέρει, θα ζητάει και θα διεκδικεί.

Το παιδί δεν είναι εργαλείο για να προωθήσουμε τις προσωπικές, πολιτικές, επαγγελματικές και ιδεολογικές μας επιδιώξεις. Το παιδί μας είναι ένας άνθρωπος, που θα έπρεπε να θέλουμε να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει την δυνατότητα να επιλέξει τις επιδιώξεις για την ζωή του, κι όχι να υπηρετήσει αλλότριες.

Η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης απαιτεί να ενσταλλαχθεί στην παιδική ψυχή η απέχθεια και το μίσος για τους ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη από αυτό ευχέρεια (οποιασδήποτε φύσης, οικονομική, πνευματική, και μάλιστα άσχετα από τον τρόπο που την απόκτησαν), και να θέσει σκοπό της ζωής του την εξαφάνιση αυτών, σαν νά 'ναι τα εμπόδια για την ισότητα (στην αθλιότητα).

Τώρα πια, μπορούμε να γνωρίζουμε καλώς, πως ακόμη κι αυτοί που έχουν ταξική συνείδηση και επαγγέλλονται πολιτικά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, προβάλλουν ανενδοίαστα πως εφ' όσον δεν έχουν την εξουσία οι ίδιοι, ως οι ... οραματιστές της ισότητας (του ακροατηρίου τους), μπορούν κι αυτοί -για τις δικές τους ιδέες και επιδιώξεις- να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους (ακόμη και το ίδιο το ακροατήριό τους), ίδια κι απαράλλαχτα όπως και οι άλλοι εκμεταλλευτές!!

Και για νά 'χουμε [σε τούτη την περιπλάνηση στην λογική και την συνέπεια λόγων και έργων] καλό ρώτημα:

• Αν είναι καλό πράγμα, η ταξική συνείδηση, η οποία μας χωρίζει από τους πλούσιους (και τους ωραίους και τους άνετους), μας αντιπαραθέτει διαρκώς μ' αυτούς και μας βάζει στο κάτω μέρος της ζυγαριάς, εκεί δηλαδή που θα αισθανόμαστε υστερούντες και κατώτεροι (προκειμένου να διατηρείται άσβεστο το μίσος και η αντιπαράθεσή μας προς αυτούς), γιατί είναι κακό πράγμα η εθνική συνείδηση που μας βάζει όλους μαζί;
• Και γιατί είναι καλό πράγμα ο "αγώνας" που γι' αυτόν καίμε ή σκοτώνουμε αθώους ανθρώπους προκειμένου να αναδείξουμε την ταξική μας συνείδηση, κι είναι κακό πράγμα η ηθική συνείδηση, που βάζει φραγμούς στην εγκληματικότητα και την αυθαιρεσία, χάριν όλων των ανθρώπων;
• Μήπως, φίλοι μου, γι' άνθρωπο λογαριάζετε μόνο εκείνον που έχει την ίδια μ' εσάς ταξική συνείδηση, κι όλοι οι άλλοι πρέπει -από την πλευρά σας- να εξαφανιστούν; να καούν; να χαθούν; 

Αγαπητοί μου φίλοι-αγωνιστές με ταξική συνείδηση,

• όσο κι αν, σύμφωνα με τα θεωρητικά θέσφατα, "η μεγαλύτερη εξαθλίωση της κοινωνίας, φέρνει πιο κοντά την επανάσταση για την πραγμάτωση της αταξικής κοινωνίας", δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε δεκάχρονος χρειάζεται πρώτα από όλα, να ζήσει και να δημιουργήσει. Νά μάθει, και να ανοίξει τα δικά του τα φτερά, στη δική του την ζωή.
• Μην προωθείτε λοιπόν, την εξαθλίωση της κοινωνίας, κόβοντας τα φτερά της σκέψης και της φαντασίας των παιδιών, στρατολογώντας τα στα δικά σας ιδανικά, και
• μην τα ακρωτηριάζετε πνευματικά, προκειμένου να αυξήσετε τον αριθμό των αναξιοπαθούντων που σας ζητωκραυγάζουν, καθώς κηρύσσετε πως θα εξαφανίσετε όσους υπερέχουν από αυτά. 
• Δεν αρκούν τα "επιδόματα στράτευσης αναξιοπαθούντων" για να πραγματώσει κάποιος τα όνειρά του, όταν κείτεται ψυχικά δηλητηριασμένος από το μίσος και την πολεμική μανία εξαφάνισης εκείνων που έχουν περισσότερα.

Η πολιτική ιστορία και η ιστορία της πολιτικής, αποδεικνύουν πως η απόλυτη επικράτηση τέτοιων ενδεχόμενων είναι απλώς μια πολιτική φαντασίωση, όπως όλες οι άλλες. Η ζωή και η κοινωνία δεν προσδιορίζονται από κομματικά ιδεολογήματα και κομματικούς στόχους. Ακόμη και όταν αυτά επιβάλλονται με φυλακίσεις και θάνατο. Αυτά είναι πάντα πρόσκαιρα, όσο και αν διαρκέσουν.

Έσβησαν φεουδαρχίες, αυτοκρατορίες, κοσμοκρατορίες και σοβιετοκρατίες, κι είμαστε ακόμη στην αρχή του βηματισμού των ανθρώπινων κοινωνιών, που διαρκώς αλλάζουν, πάσχουν, ακροβατούν, πέφτουν, χτυπιώνται για να μην ανασηκωθούν, διώκονται, αλλά και ακατάπαυστα διώκουν και ιδιοτελώς στοχεύουν.

Δεν θα εγκαθιδρυθούν παντού και για πάντα τα όνειρα, μερικών ανθρώπων. Η ζωή είναι απείρως πολυπλοκώτερη από τέτοια όνειρα, που χτίζονται σε κάποιες συνεδριάσεις, κάπου, ερήμην του συνόλου των ανθρώπων.


Σημείωση: Το άρθρο αποσκοπεί στην ανάδειξη του έωλου χαρακτήρα ορισμένων πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων, ως ένας αντίλογος εχέφρονος και δημοκρατικού πολίτη.

Το νέο πολιτικό σκηνικό

 

Οι κάλπες ανέδειξαν πως τα πολιτικά πράγματα πράγματα στην Χώρα μας άλλαξαν. Ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει. Ο τρόπος που η αριστερά βλέπει την κοινωνία.

Η νέα κυβέρνηση που αναδείχθηκ με την νίκη της Νέας Δημοκρατίας θα έχει προβλήματα που δεν τα είχε καμμία προηγούμενη, σε αυτόν τον βαθμό.

Δεν έχει μόνο να κυβερνήσει την Χώρα, σε μια οικονομικά δύσκολη στιγμή. Έχει να κυβερνήσει μια χώρα, με πολίτες, που στο συντριπτικό τους ποσοστό, είναι απαίδευτοι και ανάγωγοι. Δεν ήταν από πάντα έτσι, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία. Αγράμματους είχαμε πολλούς, ανάγωγους όμως όχι και τόσους.

Χαρακτηριστικό δείγμα της απαιδευσίας των σύγχρονων ελλήνων, αποτελούν και πολλοί (με εξέχουσες θέσεις, ακόμη και) από τους πολιτικούς, οι οποίοι δεν κατανοούν το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούν για να εκφραστούν. Δεν κατανοούν ούτε το περιεχόμενο, το νόημα και τις συνέπειες των πολιτικών θέσεων που ευαγγελίζονται ότι θα υπηρετήσουν ή των αξιακών συστημάτων που οραματίζονται να σαρκώσουν.

Το πράγμα καθίσταται πλέον επικίνδυνο, όταν αυτοί κατέχουν θέσεις εξουσίας και ευθύνης. Ευτυχώς, απαλλαχτήκαμε, προς ώρας, από ένα τέτοιο δείγμα.

Το πράγμα δεν είναι λιγώτερο επικίνδυνο, όταν ευαγγελίζεσαι πως οι τεχνοκράτες θα κυβερνήσουν και θα  λύσουν τα προβλήματα του τόπου. Γιατί η κοινωνία δεν είναι μηχανή, για να την λαδώσεις, ούτε υπολογιστής, για να τον προγραμματίσεις σωστά, μια και καλή.

Η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται άγρυπνη φροντίδα, αξιολόγηση και ευθύνη για κάθε βήμα, κάθε μέρα. Όπως ένα παιδί. Το παιδί χρειάζεται την μητρική αγκαλιά και την ιατρική φροντίδα, όπως και την παιδαγωγική μέριμνα και πειθαρχία. Την ενθάρρυνση της τόλμης και της πρωτοβουλίας, την υποχρέωση της εργασίας, αλλά και της ανταμοιβής. Το παιδί δεν χρειάζεται να "κυνηγάει τα όνειρά του" όταν είναι δύο χρόνων, αλλά πρέπει να γνωρίζει που βρίσκεται και από πού ήρθε. Ωστε, μετά από καιρό παίδευσής του, καλλιέργειας και προσωπικής προσπάθειας και εργασίας, να μπορεί να οραματιστεί το πώς να αλλάξει το "εκεί που βρίσκεται" και να πειραματισθεί για το " μέχρι πού μπορεί και θέλει να φτάσει". Δεν θα τ΄ αλλάξει όλα εξαφανίζοντας, ή τρελλαίνοντας, απλώς, όλους τους άλλους.

Η φροντίδα που η κοινωνία χρειάζεται σήμερα, ξεκινάει από τα αρχικά. Από το εισαγωγικό παιδευτικό στάδιο! Στο δημοτικό σχολείο, είναι πια αργά. Εκεί, φτάνει ένα παιδί με έτοιμο χαρακτήρα, μεγάλο εγώ, αναιδή γλώσσα, απέχθεια για τον απέναντι και άρνηση συμμετοχής, σε ό,τι  δεν έχει το πάνω χέρι.

Σε πολλές από τις εκδηλώσεις του δημόσιου βίου μας,  βιώνουμε αυτή την εμπειρία: κινήματα δεν πληρώνω (τα αυτονόητα), πολιτικές αποποίησης ευθυνών (εγώ δεν ήξερα), αντιποίηση αστυνομικής/δικαιοδοτικής/νομοθετικής αρχής και εξουσίας, αντιεπιστημονική χρήση της επιστήμης, και παραποίηση της Ιστορίας. Κατάργηση της μαθητικής εργασίας, μείωση των μαθημάτων και της ύλης, επιδίωξη ρήξης της κοινωνικής συνοχής με  επιλεκτική ρητορική, με την οποία άλλοτε επιβάλλεται η πολιτική ορθότητα αλλάζοντας το περιεχόμενο της γλώσσας, κι άλλοτε με τον διχαστικό λόγο για να εξεγείρονται τα πλήθη σε "επανάσταση" κατά της λογικής και της αποτελεσματικότητας που εμφανίζονται ως οι μάσκες (του τυραννικού) αντίπαλου πολιτικού δέους...

 Ο κ. Τσίπρας, όταν πήρε την κομματική πλειοψηφία, πήρε και τους ΑΝΕΛ "που δεν θα μας πρόδιδαν ποτέ", κι έκανε την κυβέρνηση της "πρώτη φορά Αριστεράς".

Ο κ. Μητσοτάκης πήρε την πλειοψηφία του λαού και υποσχέθηκε ότι θα γίνει κυβέρνηση "όλων των Ελλήνων".  Κι εμείς, αυτό θέλουμε. Μια κυβέρνηση για όλους τους Έλληνες. Τους Έλληνες, όμως.

Δεν θέλουμε μια κυβέρνηση για εγγλέζους, γερμανούς, αμερικάνους, φραντσέζους, ή ό,τι άλλο. Θέλουμε μια κυβέρνηση που δεν θα ντρέπεται να άρχει Ελλήνων, και δεν θα θέλει να μας κάνει ολλανδούς (ή ό,τι άλλο!). Μια κυβέρνηση που θα μιλάει απλά για το σήμερα, θα εργάζεται για το αύριο όλων μας, και θα δείχνει αν  γνωρίζει γιατί και πόσοι δρόμοι της ιστορίας και της ζωής μας είναι έξωθεν κομμένοι, αποκομμένοι και απαγορευμένοι, και έσωθεν πολεμούμενοι, γκρεμισμένοι και συκοφαντημένοι. Θέλουμε μια κυβέρνηση που δεν θα θέλει να ακυρώσει την ιστορική μας διαδρομή και την πνευματική παραγωγή αυτού του τόπου, για να μας προσδέσει ανεπιφύλακτα και αναντίρρητα, σε ένα άρμα που το έφτιαξαν με τα διαμάντια της Αφρικής, το σέρνουν τα άλογα της Αραβίας και κάνουν βόλτα με αυτό οι άρχοντες της Ευρώπης, οι οποίοι μιλάνε με τα κείμενα και τα επιχειρήματα των Ελλήνων σοφών, δραματουργών, φιλοσόφων, και τις πανανθρώπινες αρχές του Ευαγγελίου (που το πετάξανε από τα σχολεία κι από την ζωή τους) χρησιμοποιώντας τις λόγχες της Ρώμης για να επικρατήσουν οι απόψεις τους.

Κι αν η γερμανία έχει όλη την πολιτική ευθύνη για το δάνειο του χασάπη της Ευρώπης, το οποίο όμως δεν θα μας επιστραφεί, γιατί "είναι ηθικό πλέον το ζήτημα", είναι κρίσιμης σημασίας, να γνωρίζουν οι φίλοι μας ότι ούτε εμείς είμαστε ανήθικοι. Ασφαλώς κι έχουμε όλη την πολιτική ευθύνη για την "βοήθεια" που πήραμε,με το εκ των προτέρων αζημίωτο, γι΄αυτούς, βέβαια. (Κάτι ήξεραν αυτοί από ανεκπλήρωτες ηθικές δεσμεύσεις...)...

Η νέα κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την παιδεία. Το τί θα διδάσκεται στο πρώτο σχολείο, δεν είναι, κυρίως, θέμα πολιτικής, ούτε ιδεολογίας. Είναι θέμα παιδαγωγού. Οι παιδαγωγοί γνωρίζουν πώς αναπτύσσεται και καλλιεργείται η προσωπικότητα του νέου ανθρώπου. Αλοίμονο, όμως,  αν ο παιδαγωγός ενεργεί ως φορέας πολιτικής και ιδεολογίας!

Το επισημαίνω, γιατί, με τις ιδεολογίες, πλάθουμε και τους αντίστοιχους ανθρώπους!

Αν υποθέσουμε πως οι "άνθρωποι πρέπει να είναι χρήσιμοι", πρέπει να αναρωτηθούμε, αμέσως, "χρήσιμοι σε ποιόν;" κι ας μην κοροϊδεύουμε τους πολίτες με τις χρήσιμες γνώσεις. "Χρήσιμες" είναι οι γνώσεις που σε κάνουνε άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, να κρίνει, να επιλέξει. Δεν σε κάνει η εξειδίκευση να πατάς συγκεκριμένα κουμπιά, ή να απλώνεις για 45 πόντους το χέρι σου.
Οι άνθρωποι που είναι χρήσιμοι σε κάποιον, δεν είναι χρήσιμοι στον εαυτό τους και στην ζωή τους. Σίγουρα, κάθε άνθρωπος είναι φορέας και μιας συγκεκριμένης, αντιστοίχως, κουλτούρας. Η κουλτούρα, όμως, δεν είναι "φορέας" κανενός ανθρώπου!

Οι άνθρωποι, καλόν είναι, να είναι ωφέλιμοι (να προσθέτουν αξία) στον εαυτό τους, για να αισθάνονται πληρότητα και ευφορία με την ζωή τους, και για να μπορεί η ζωή τους να ωφελεί και πολλούς άλλους, μέσα από το παράδειγμα, τα χρηστά τους ήθη, τα έργα, τις αξίες και τα οράματα που έχουν.

Οι οικονομικές διευθετήσεις, ή η καλή λειτουργία μιας μηχανής, δεν κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Γιατί, οι άνθρωποι προϋπάρχουν των έργων τους, τα οποία δεν μπορεί να αναιρούν τον λόγο και το νόημα της ζωής τους.

Από την Κυβέρνηση του, κ. Μητσοτάκη, συμπερασματικά, χρειαζόμαστε

• μέριμνα κατά της απαιδευσίας, 
• μέριμνα για την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών και της ιδιοκτησίας τους, 
• την οικονομική και εθνική ασφάλεια της Χώρας, 
• αλλά και την εθνική μας αυτοδύναμη ύπαρξη 
• και την παρουσία στο σχεδιασμό της τύχης και της πορείας της ευρωπαϊκής οικογένειας,
• ανατρέποντας την μέχρι σήμερα -αξιακή μας- περιφρόνηση από αυτήν
• κι εγκαθιδρύοντας μια δημιουργική -κι όχι απλώς καταναλωτική- κατανόηση της ένταξής μας σ' αυτήν.

Η πολιτεία μας και η Παιδεία μας

 

Διαβάζω εδώ πως "Είναι καμιά 15ετία τώρα που στην Ελλάδα κυριαρχούν πρόσωπα που σιχαίνονται την Ελλάδα και την Παιδεία. Το ένα, άλλωστε, είναι επακόλουθο του άλλου. Αν υπάρχει η Ελλάδα το χρωστάει στη λάμψη του αρχαίου της πολιτισμού. Αυτός όπλισε τα χέρια των ξένων δυνάμεων για να αποδεχτούν την εξέγερση των υπόδουλων, να βοηθήσουν τον αγώνα και να αναγνωρίσουν το νέο κράτος. Αυτός μιλιέται ακόμα στη γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα 10 εκ. Έλληνες. Σε πείσμα των Γαβρόγλου.

Η αρχή της σφοδρής επίθεσης κατά της Ελλάδας και της ελληνικότητας ξεκίνησε επί Σημίτη, με την άλωση του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου της Αθήνας από φανατισμένους καθηγητές σε έδρες Ιστορίας, που άκουγαν Ελλάδα και έβγαζαν φλύχταινες. Δημιούργημά τους είναι το σαράκι που τρώει την κλασική Παιδεία εδώ και κοντά 20 χρόνια σε πανεπιστήμια και σχολεία."

Ετούτες κι όλες οι άλλες σκέψεις που παρατίθεται εν συνεχεία στο εν λόγω άρθρο, δεν είναι πρωτόγνωρες για μένα. Είναι και η δική μου πεποίθηση ταυτόσημη, μ' εκείνη του αρθρογράφου. Θα διαφωνήσω μονάχα στην 15ετία. 

Και τούτο θα το στηρίξω στο "γεγονός" πως όσα συνέβησαν την τελευταία δεκαπενταετία είναι το αποτέλεσμα του ανέμελου και  "εορταστικού" βίου που περάσαμε πριν από αυτήν.

Ας μη γελιόμαστε. Η χούντα ήτανε κακή γιατί μας στέρησε ελευθερίες αντιπολιτευτικού λόγου και αντίλογου. Άκαρπο βερμπαλισμό και ματαιοδοξία. Μας στέρησε ελευθερίες ανέξοδης κι επιδεικτικής πολυπραγμοσύνης. ΄Ητανε ακόμη κακή, γιατί είχε την πολιτική "αφέλεια" να διακηρύσσει ως εθνικό μονόδρομο την παράδοσή μας, και να κατονομάζει ως ιδανικά των Ελλήνων, την πατρίδα, την οικογένεια, και την πίστη. Και τέλος, ήτανε κακή, γιατί είχε το θράσος, να χρησιμοποιεί πολλά από τα διδάγματα της ελληνικής γραμματείας. Της Γραμματείας και της γλώσσας, που όλος ο πολιτισμένος κόσμος χρησιμοποιεί για να μορφώσει τα παιδιά του, και σ' αυτά στηρίζεται για να γράψει τα λογοτεχνικά του βιβλία, για να λύσει τα ηθικά του διλήμματα και τα κοινωνικά προβλήματά του. Αυτής της Γραμματείας, που σήμερα είναι η αιτία να μας λοιδορεί όλος ο κόσμος, επειδή, -από λόγου μας- δεν είμαστε πια σε θέση να την μελετήσουμε, έτσι αφελληνισμένοι που καταντήσαμε (άγλωσσοι, αδιάβαστοι, αδιάθετοι στην μελέτη κι αρνούμενοι τις αξίες που ευαγγελίζεται αυτή η Γραμματεία). Κι όχι μόνο τούτο. Είμαστε τόσο ημιμαθείς όσο ένας αρχοντοχωριάτης. Που νομίζει πως τα λεφτά κάνουν τον άρχοντα, καθώς κι εμείς νομίζουμε πως η πνευματική δημιουργία των προγόνων μας είναι και κτήμα δικό μας, χωρίς να έχουμε κάνει τον παραμικρό κόπο να το διαφυλάξουμε και να το αναδείξουμε, ή να το γνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε. Να δημιουργήσουμε το δικό μας έργο ως συνέχεια αυτού, και να δειχθούμε έτσι γνήσιοι απόγονοι και νέοι δημιουργοί, αξιοσέβαστοι κι αντάξιοι διάδοχοί του.

Στην εποχή μας, αντίθετα, κατά την τρέχουσα αντίληψη και πρακτική, θαρρούμε πως, μερικά αγαθά  αποκτώνται επειδή το επιθυμούμε και το ευχόμαστε, ή επειδή είμαστε απόγονοι κάποιου. 

Γι'  αυτό βλέπουμε να ευδοκιμεί (με μεγάλο τζίρο) ο νόμιμος και ο παράνομος τζόγος, που εύκολα και γρήγορα θα μας φέρει τα πολύτιμα μέσα πολυτελούς και άνετης διαβίωσης, πέρα από εκείνα που οι λιγοστές δυνάμεις μας μπορούν να μας προμηθεύσουν.  

Επίσης, για τον ίδιο λόγο, δικαιωματικά, αποκτάμε ιδιότητες ή προνόμια, λόγω ιδεολογικής εγγύτητας με την εξουσία, ή εγγύτητας συμφερόντων, ή προνομιακά, λόγω προσωπικών δεσμών  και για λόγους νεποτισμού.

Για τον ίδιο λόγο (ευκολία, αμεσότητα, γόητρο), επικαλούμεθα σαν δική μας, ακόμη και την σοφία των προγόνων μας, χωρίς να έχουμε διαβάσει ούτε μια γραμμή, και χωρίς νά 'χουμε ξενυχτίσει   ούτε μια βραδιά, για να κατανοήσουμε κάποιο βαθύτερο νόημα, από εκείνα που η ανθρωπότητα ολόκληρη βρήκε -και σαν θησαυρό ετίμησε- μέσα στα απειράριθμα γραπτά της ελληνικής γραμματείας και της μεγάλης ελληνικής πατρολογίας. 

Έτσι, λοιπόν,  το κακό το συναπάντημα, ετοιμάστηκε πολλά χρόνια πριν. Με την ηθική έκπτωση και την πνευματική αποψίλωση των πολιτών, από τους αγκιτάτορες των πολιτικών επιτηδείων.

Ας θυμηθούμε, πώς τέλειωσε ο πόλεμος, τότε που ήρθαν οι βοήθειες, με αντάλλαγμα τις παραγραφές εγκλημάτων και τις αντιπαροχές υποχωρήσεων. Όταν, αντί για την μελέτη και την επιστημονική γνώση των καιρών, των συνθηκών και των προοπτικών, εμείς καταγινόμαστε με τις πολιτικές καριέρες των επιτηδείων, που διαίρεσαν την ελληνική κοινωνία σε πληβείους και πατρικίους, σε ημέτερους και άλλους. Κι αργότερα,  όλοι εμείς μαζί, αρχίσαμε -για λογαριασμό αυτών των επιτηδείων- να λέμε με τους ομοϊδεάτες συμπολίτες μας "ή εμείς, ή αυτοί", ως εάν οι μισοί πολίτες θέλουν  να ξεκάνουν τους άλλους μισούς. 

Η ανύπαρκτη μέριμνα της πολιτείας για την παιδεία μας, σήμερα, και η εντατική της προσπάθεια για την κατοχύρωση της αιώνιας παραμονής των σπουδαζόντων στους καταλόγους των φοιτητών, και το αδίωκτο των παρανομούντων φοιτητών, θα μας εξασφαλίσει με βεβαιότητα 

• την συνέχιση της αδυναμίας μας ως λαού να καταπολεμήσουμε την πολιτική ηθική αδράνεια, 
• την οικονομική ακινησία και απάθεια της ελληνικής κοινωνίας, 
• τον πολιτισμικό αναλφαβητισμό που επικρατεί σήμερα στην κοινωνία και
• τον επαρχιωτισμό της εξουσίας.

Μιας εξουσίας που δείχνει σαν να μην έφυγε ούτε μια μέρα από το χωριό της, και να μην είδε τον κόσμο γύρω της. Της εξουσίας που μοιάζει να βλέπει τον κόσμο, σαν να φτιάχτηκε για να καταπλαγεί από την ανοησία της. Κι όχι για να δώσει στον άνθρωπο την ευκαιρία να δημιουργήσει με τις δυνάμεις και τα χαρίσματά του, να διορθώσει τα λάθη του, να ανακουφίσει από την δυστυχία και να αναπαύσει όσους πάσχουν από ατυχίες και συμφορές.

Η πολιτεία που δεν είναι καλή για κάποιους από τους πολίτες της, είναι κακή για όλους. Είναι κακή, επειδή (η εξουσία) κάνει διακρίσεις. Και κάνει διακρίσεις, επειδή είναι ανεπαρκής. Κι αφού είναι ανεπαρκής είναι και ιδιοτελής. Κι αφού  είναι ιδιοτελής είναι ανήθικη. Γιατί ασκείται -τάχα- υπέρ των πολλών, εξυπηρετεί όμως, μόνο τον εαυτό της.

Έχουμε την Πολιτεία που αντιστοιχεί στην Παιδεία μας. Γιατί η ίδια η πολιτεία όρισε να μην μπορεί να γίνει καλύτερη η παιδεία μας, αφού οι πολίτες της δεν διδάσκονται από το παράδειγμα των αρχόντων ούτε παρέχεται η θέσμιση για να εκπαιδεύονται προς το καλύτερο. Παρέχονται μόνο εκπτώσεις κι ευκολίες.

Όταν, λοιπόν, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οι πολιτικοί άρχοντές μας, συστηματικά και για προσωπικό τους όφελος, μετέρχονται από πνευματική και ηθική τους ανεπάρκεια,  διακρίσεις μεταξύ των πολιτών, ή/και ιδιοτελή χρήση και ανοχή της κατάχρησης της εξουσίας, είναι σαφές το τί επιδιώκουν οι άρχοντες αυτοί:

• Πολίτες εξαθλιωμένους πνευματικά, λοβοτομημένους ηθικά, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς όνειρα, και κυρίως χωρίς αύριο. 
• Χωρίς καμμιά αναπτυξιακή δυνατότητα, και σε απόλυτο αδιέξοδο: βιοποριστικό, οικονομικό,  ψυχολογικό. 
• Υποταγμένους και χειραγωγούμενους, που πιστεύουν και αρκούνται σε μια ψεύτικη προεκλογική υπόσχεση! 
• Γι' αυτό φτάσανε να αποψιλώνουν διαρκώς την παρεχόμενη παιδεία, γι' αυτό χορηγούν διευκολύνσεις στην αμάθεια και στην απαιδευσία, γι' αυτό μας περιάγουν συστηματικά σε πνευματική και υλική ένδεια και μας εξουθενώνουν υλικά και πνευματικά. 

Γιατί, ελεύθεροι, με γνώση και δύναμη, δεν θα τους προτιμούσαμε ποτέ. Αλλά, ας έχουμε ελπίδα, αν το θελήσουμε, μπορούμε και μόνοι μας! Όπως το νερό, που μπορεί και να ανέβει ακόμη και τον ανήφορο, αν χρειαστεί.

Όλοι αυτοί, οι "αγωνιστές (της δημοκρατίας) για τον εαυτό τους", αυτοί που λένε πως διώξανε την χούντα με τους αγώνες τους,  σήμερα πανηγυρίζουν για την-τάχα- αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δημιούργησαν, μάλιστα, τόσα πολλά προβλήματα για όλους μας, και μας αφαίρεσαν τόσα πολλά εφόδια, από εκείνα που θα μπορούσαν να μας ξαναδώσουν την ελπίδα, ώστε τώρα πια πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ, αλλά και να το πιστέψουμε, πως είναι προσωπική μας υπόθεση, η ζωή και η πατρίδα μας, κι όχι υπόθεση "των αγωνιστών (της δημοκρατίας) για τον εαυτό τους".

Η συζήτηση του Γαβρόγλου με την κοινωνία και το πρωϊνό ξύπνημα

 

Ετούτοι εδώ βαλθήκανε να μας κάνουνε να παραλογισθούμε!

Μετά την συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία δεσμευθήκαμε και παραχωρήσαμε εθνική ταυτότητα και γλώσσα στους σλάβους Σκοπιανούς γείτονές μας, που πολιτικά τους βαφτίσαμε μακεδόνες (ενώ η επιστήμη δεν έχει πειστεί, και σθεναρά εξακολουθεί να ανθίσταται!), και άλλα παρόμοια εθνοσωτήρια [για την χώρα αυτή]...

Μετά τον αποκλεισμό -με σιδηρά κιγκλιδώματα- της διαμαρτυρίας των πολιτών, για τις πολιτικές εθνικού και ηθικού εξανδραποδισμού του λαού, στον βωμό μιας πολιτικής φιλοδοξίας που εγγίζει τα όρια της αρχομανίας, και στον βωμό του εμφυλιοπολεμικού ρεβανσισμού, η μεθόδευση του εθνικού διχασμού και του αφελληνισμού, του πνευματικού και διανοητικού συσκοτισμού με πολιτική λοβοτομή του λαού, καλά κρατεί, και πραγματοποιείται με τον πλανερό καθησυχασμό της κοινωνίας, την ύπνωση, την νάρκωση του λαού και... "Κουβέντα να γίνεται"! λέει ο Γαβρόγλου. (3)

Κατά τον ίδιο «οι μεγάλοι καβγάδες σε ένα σπίτι γίνονται για τρία θέματα: άφησε το κινητό σου και πιάσε βιβλία, κοιμήσου νωρίς και ξύπνα-ξύπνα».

«Με το Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν υπάρχει πρόβλημα, για το θέμα του Δημοτικού θα το μελετήσουμε. Προφανώς οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αφήνουν τα παιδιά τους νωρίτερα» δήλωσε ο υπουργός Παιδείας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Εξηγώντας γιατί έκανε την εξαγγελία την Τρίτη, ημέρα έναρξης του φετινού σχολικού έτους, ο κ. Γαβρόγλου είπε ότι «με ενδιαφέρει να γίνεται συζητήση με την κοινωνία. Λες κάποιες σκέψεις και ξεκινάμε».


Ας το πάρουμε από την αρχή: Η σημειολογία του πράγματος είναι φανερή: 

Στο χωριό που ο Τσίπρας υπέγραψε τη συμφωνία, στο ίδιο χωριό ("Ψαράδες") στις Πρέσπες, στις 26 Μαρτίου του 1949, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μέσα στην εκκλησία του χωριού διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού.

[Στην εκκλησία του χωριού στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949 συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που ήταν διάδοχος του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), με τη συμμετοχή 700 αντιπροσώπων και στο οποίο απήθυνε λόγο ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

Για το συνέδριο το ΝΟΦ είχε βγάλει ανακοίνωση όπου ανέφερε: «Το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του ΝΟΦ. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».

Στο τέλος, το συνέδριο διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού]. (1) και (2)

Από την υπογραφή της συμφωνίας αυτής, είχε ασφαλώς προηγηθεί η κ. Ρεπούση που αντί να μιλάει με επιστημονικά δεδομένα για τα εθνικά και Ιστορικά θέματα, μιλούσε με βάση τις πολιτικές της εκζητήσεις και τα φιλοσοφικά εργαλεία (νεωτερικότητα της Ιστορίας) επίτευξής τους. Αυτή μας είπε για κάποια πράγματα "κουβέντα να μην γινεται..." και θα ξεχαστούν!

Κι από κοντά ο κ. Φίλης με τις επιλεκτικές και αντεθνικές του αμνησίες για την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, γιατί η διεθνιστική του φιλοσοφία απαιτεί να μην κρατάμε ... κακία, σε όσους μας σφάζουν (μήπως γιατί το κάνουν προκειμένου να μας μεταδώσουν ιδέες, καλύτερες από τις δικές μας;). Αυτούς, μάλιστα, στο μέλλον να τους λογαριάζουμε για φίλους μας, με τους οποίους τίποτε δεν μας χωρίζει!

Η χειραγώγηση στην πνευματική αδράνεια

Έτσι και τώρα, ο κ. Γαβρόγλου ανακάλυψε πως οι αιτίες του καθημερινού καυγά στο σπίτι είναι το κινητό των παιδιών, ο ύπνος ενωρίς το βράδυ και το πρωϊνό ξύπνημα για το σχολείο!

Και το θέμα του σχολείου στις 9 το πρωί, ισχυρίζεται πως το εμπνεύστηκε, έτσι, ώστε ... "κουβέντα να γίνεται"!

Όχι, κ. Γαβρόγλου, δεν το επινοήσατε για να γίνεται κουβέντα. Γατί μια τέτοια κουβέντα (για το μαθητικό ραχάτι), είναι εξ ορισμού άχρηστη. Σκοπεύσατε κατευθείαν στην σωματική και πνευματική ραστώνη(*), στην οποία εθίστηκε ο δημαγωγικά χειραγωγούμενος και θωπευόμενος λαός, που ξεγελιέται με επιδόματα προνοίας, αφού κι αυτά είναι αντίστοιχα με την αμοιβή για το μεροκάματο. Με τις πίτες και τα γεμιστά. Συνηθίζετε να εκμαυλίζετε τον κόσμο σε μια εξάρτηση από το κόμμα σας για ένα μισθό προνοίας. Σε ένα σοβιετικό μισθό. Κατηχήσατε τους εργαζόμενους να είναι απέναντι στον ληστή -τον καπισταλιστή- αυτόν που θα μπορούσε να δώσει πολλές θέσεις εργασίας, και τους ωθείτε με τα πολιτικά σας προτάγματα να είναι ανεύθυνοι για το αποτέλεσμα της εργασίας τους, αλλά να θέλουν αμοιβές που ταιριάζουν και θα οφείλονταν σε αληθινούς δημιουργούς. Και το κάνατε αυτό, χωρίς να προσπαθήσετε να τους εξασφαλίσετε μια θέση αξιοπρέπειας, στην δημιουργία και στην ευθύνη. Και επί πλέον, το κάνετε ανέξοδα αφού προσδένετε τους εργαζόμενους στο άρμα του κομματικού κράτους, με ηγετικές θέσεις κατ' ανάθεσιν, ως εάν τα παιδάρια με τα οποία στελεχώνετε το κράτος και την πολιτική εξουσία στις μέρες σας, είχανε ποτέ την διαθεση ή έβαλαν τον χρόνο  για να μάθουν, να αποκτήσουν εμπειρία, να παράξουν έργο ώστε να μπορούν να δώσουν τα διαπιστευτήρια των ικανοτήτων τους και των γνώσεών τους στην Ελληνική κοινωνία...

Εσείς, που θα ανεβάζατε τον μισθό στα 751 ευρώ, εξαγοράζετε έναντι πινακίου φακής αυτούς που φροντίσατε να καταστήσετε ανέστιους, λοβοτομημένους πτυχιούχους και οπορτουνιστές του "δεν πληρώνω". Και το χειρότερο: χρησιμοποιήσατε την σπουδάζουσα νεολαία ως κομματικό σας στρατό, χρησιμοποιώντας το πανεπιστημιακό άσυλο ως ορμητήριο και άντρο των κομματικο-πολιτικών σας τακτικών.

Οι κουβέντες, μας έχουνε πια τελειώσει. Όσες μας είπατε ήτανε όλες ψέμματα. Κι όσα ελπίσαμε δεν ήρθαν. Είναι προφανές το γιατί. Γιατί ούτε κι εσείς τα πιστεύατε. Ούτε τα επιδιώξατε. Ήταν μονάχα λόγια δημαγωγίας και χειραγώγησης.

Κι εκείνο που κρατάμε καθαρό στο μυαλό μας, είναι "πως δεν θα λοξοδρομήσετε σπιθαμή από το Σύνταγμα των Κορυσχάδων", που ειπώθηκε σε ανύποπτο χρόνο.

Όχι κ. Γαβρόγλου, οι καυγάδες στα σπίτια μας δεν είναι για το κινητό των παιδιών, ούτε για τον ύπνο τους ενωρίς το βράδυ, ούτε το ξύπνημά τους το πρωί, για το σχολείο.

• Γιατί δεν μπορούμε πια να έχουμε όλοι κινητά, και δεν αξίζει πια ούτε και να διαβάζονται τα σχολικά βιβλία που δίνετε στα παιδιά μας. Αυτοί που θα βγούνε με την εγκύκλια μόρφωση που τους δίνετε στα σχολεία, δεν θα είναι ούτε Έλληνες, ούτε πολίτες, ούτε άνθρωποι. Θα είναι κάτι από το πουθενά, που θα μιλάνε στο περίπου και δεν θα πηγαίνουν, παρά μονάχα έξω από τα γραφεία της δικής σας πρόνοιας, για το συσσίτιο, ή για την κατ' ανάθεση θέση τους.. 
• Ούτε μπορούμε να κοιμόμαστε ενωρίς, γιατί οι έγνοιες της σιτιστικής επιβίωσης και του πανεθνικού μας εξανδραποδισμού στους αιώνες, δεν μας αφήνουν μυαλό για άλλο θέμα. 
• Εκείνο το ξύπνα-ξύπνα, είναι τόσο προκλητικό! Δεν ξυπνάμε, κ. Γαβρόγλου, γιατί θαρρούμε πως ζούμε έναν εφιάλτη, και χαιρόμαστε να είναι όνειρο. Γιατί, αν -αλοίμονο- ξυπνήσουμε και τον βρούμε ζωντανό και παρόντα αυτόν τον εφιάλτη, ένας Θεός ξέρει πόση οργή θα ξυπνήσει, και τί κακό θα γίνει, με τούτα τα κόλπα της αριστερής δημοκρατίας και της αριστερής ισότητας. Μιας Δημοκρατίας που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ σε καμμιά αριστερή πολιτεία στον κόσμο, για όσο χρόνο και αν αυτή κράτησε, και μιας αριστερής ισότητας που δεν αφορούσε ποτέ τις ευκαιρίες των ανθρώπων, παρά μόνο την πολιτική και οικονομική καταπίεση και στέρησή τους. Της αριστερής Δημοκρατίας μιας πολιτικής μειοψηφίας και της αριστερής ισότητας των πολιτών προς τους πάσης φύσεως εισβολείς, ενδεείς ή εποίκους.

Μα θα μου πείτε, εμείς δεν είμαστε αριστερή δημοκρατία, ακριβώς! Έχουμε και μαϊντανό δεξιάς! Πόσο αξιολύπητη έχουμε καταντήσει την πολιτεία μας. Μια πολιτεία που δεν γνωρίζει η δεξιά της τί ποιεί η αριστερά της, η οποία -πολιτική ηγεσία της αριστεράς- μόνο ένα πράγμα γνωρίζει πολύ καλά: πώς να φτιασιδώσει -με το κατάλληλο περιτύλιγμα- το φαρμάκι που θα μας ποτίσει, για να επιτύχει την εξαφάνισή μας.

Μια μικρή μονάχα σκέψη, δείχνει πως η πολιτική δημαγωγία, μας χειραγωγεί κι εξουδετερώνει τις αντιδράσεις και αντιρρήσεις μας. Μας εκμαυλίζει με υποσχέσεις για ανεύθυνο και για ελάφρυνση υποχρεώσεων. Προβαίνει σε χαριστικές παροχές, για τις οποίες όλοι θα έπρεπε να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι: ως ηλίθιοι, ευήθεις και ανίκανοι. Μας διευκολύνει με εκπτώσεις στις απαιτήσεις από τον εαυτό μας (λίγα μαθήματα, άπειρα χρόνια φοίτησης, 100δόσεις κλπ). Με αναβολές των υποχρεώσεων για το μέλλον. Με απονομές ψιχίων, έναντι τιμαλφών (προνοιακά επιδόματα). Με τέτοιους τρόπους, η πολιτική εξαπατά, και πετυχαίνει την διαιώνισή της στην εξουσία. Και μια ανάλγητη, ανήθικη πολιτική, πετυχαίνει εκείνα που θέλει,  αποκρύπτοντας επιτηδείως εκείνα που "πιστεύει" και επιδιώκει.

Κι όταν κάποιοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, οι αφοσιωμένοι σπεύδουν -με όλα τα γνωστά μέσα (γελοιοποίηση, ενοχοποίηση, αδιαφορία, αφαίρεση νοήματος από τις λέξεις, αλλαγή νοήματος των εννοιών), να τον κάνουν να σωπάσει, να μπερδευτεί το κοινωνικό σύνολο, να μπερδευτούμε όλοι. Έτσι δεν μας πρόκυψε η νομική ταυτότητα φύλου;(4) Έτσι δεν μας πρόκυψε και η "γέννηση" του ελληνικού έθνους το 1821;(5) Έτσι δεν μας πρόκυψε το "δεν πληρώνω";(6)

Η λογική κατοικεί μακριά μας!

Τελικά ο Θιβετιανός Βουδισμός, τα λέει καλύτερα από τον Τσίπρα, κι από τον Γαβρόγλου. Γιατί, αυτά που λέει, είναι τετράγωνα. Έχουνε λογική, συνέπεια, ευθύνη, ευαισθησία, και... Όρια! Ο Δαλάι Λάμα, μιλώντας σε ένα συνέδριο που οργανώθηκε στο Μάλμε της Σουηδίας, στην πόλη, η οποία φιλοξενεί μια σημαντική κοινότητα μεταναστών, υπογράμμισε ταυτόχρονα ότι η Ευρώπη είναι ηθικά υπεύθυνη σε ό,τι αφορά την παροχή βοήθειας «σε έναν πρόσφυγα η ζωή του οποίου απειλείται πραγματικά», κι ακόμη πως «Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους...».

«Δεχτείτε τους, βοηθήστε τους, εκπαιδεύστε τους... Αλλά στο τέλος, θα πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους χώρα»... «Πιστεύω ότι η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους», συνέχισε ο 83χρονος Δαλάι Λάμα, εκτιμώντας ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να δώσουν στους πρόσφυγες να καταλάβουν ότι τελικά θα πρέπει να ασχοληθούν με το μέλλον της δικής τους χώρας και να βοηθήσουν στην ανάπτυξή της. (7)

Δείτε 
1. http://www.eglimatikotita.gr/2018/06/1949.html
2. http://www.capital.gr/me-apopsi/3274361/to-epos-tou-1940-o-nikos-zaxariadis-kai-to-makedoniko 
3. https://www.protothema.gr/politics/article/820335/gavroglou-tha-meletisoume-proto-koudouni-stis-9-kai-sto-dimotiko/
4. Νομική ταυτότητα θα πεί καθορισμός των πραγμάτων με βάση την δήλωση του προσώπου, η οποία μπορεί να είναι και αντίθετη στην ουσία των πραγμάτων (δηλ. άσχετη με το κατά φύσιν φύλο του προσώπου που προβαίνει σε αυτή την δήλωση), και η  οποία (δήλωση)  αποκτά κύρος και ισχύ επειδή έτσι ορίζει ο νόμος, πράγμα που -στα νομικά- λέγεται ορισμός, ρύθμιση των πραγμάτων,  κατά πλάσμα δικαίου.
5. Αναφέρομαι στην γνωστή σειρά περί δημιουργίας του ελληνικού έθνους με την επανάσταση του 1821, Αναδύεται το ερώτημα: αν το έθνος μας γεννήθηκε το 1821, ποιοί ήταν αυτοί που επαναστάτησαν; μέχρι τότε τί πίστευαν οι επαναστάτες πως εκφράζουν, την μόδα της εποχής; με τέτοια αυτοαναιρετικά τερτίπια, προσπαθούν να περνάει ο καιρός και "κουβέντα να γίνεται" για να καταφέρουν εκείνο που θέλουν. Αν σκεφτούμε, κι αν προβληματιστούμε σοβαρά, νομίζω πως έχουμε αρκετά δεδομένα για να απαντήσουμε στο ερώτημα τούτο.
6. Το "δεν πληρώνω" ήτανε μόνο ένα δημαγωγικό κι εκμαυλιστικό (για τους ιδεολόγους του δεν πληρώνω) προεκλογικό σύνθημα, γιατί, μετεκλογικά, ατόνησε και αναιρέθηκε. Απλώς, μερικοί που χρησιμοποιήθηκαν ως αγωνιστές του "δεν πληρώνω" ταλαιπωρήθηκαν και είχαν δικαστικές περιπέτειες, που τις πληρώσανε από την τσέπη τους.
7. https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/146502/h-eyropi-anikei-stoys-eyropaioys-to-minyma-toy-dalai-lama-apo-ti-soyidia

Ανοίγουν πάλι τα σχολεία!

 

Το καλοκαίρι τελειώνει και σιγά-σιγά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε το πρόγραμμά μας ο καθένας. Μακρά συνήθεια η ετοιμασία των παιδιών στον προσανατολισμό του σχολείου, και παλιά η αγάπη μου γι' αυτό.

Είπα λοιπόν, να ιδώ, τί κάνει η πολιτεία μας για τον σκοπόν ετούτον.

Κατάπληκτη διαβάζω εδώ μια ανακοίνωση (21-6-2018) του υπουργείου πως "Κατά τη διάρκεια των εισαγωγικών εξετάσεων στα Πρότυπα Γυμνάσια, στο Πρότυπο Γυμνάσιο της Ιωνιδείου Σχολής, εκ παραδρομής και λόγω τεχνικού προβλήματος του φωτοτυπικού μηχανήματος, παραδόθηκαν στους υποψηφίους και τις υποψήφιες ενός τμήματος φωτοτυπίες των θεμάτων κατά μία σελίδα λιγότερες. Η Διοικούσα Επιτροπή των Πρότυπων και των Πειραματικών Σχολείων (ΔΕΠΠΣ) θα μεριμνήσει ώστε οι εν λόγω μαθητές και μαθήτριες να αξιολογηθούν με τον πιο δίκαιο, παιδαγωγικά σωστό και αντικειμενικό τρόπο".

Με την πρώτη παράγραφο ανησύχησα πως τα παιδιά θα χάνανε την ευκαιρία να είναι μαθητές προτύπου σχολείου, αλλά με την δεύτερη ανακουφίστηκα. Γιατί η πολιτεία μας δεν αδικεί κανέναν!

Συγχωρώντας στον εαυτό της κάθε αβελτηρία [ακόμη και να μας αφήσει να καούμε ζωνταανοί, ή να πνιγούμε στο ρέμα], ανταμείβει τους υπηκόους της με καθρεφτάκια και χάντρες, για να παίζουν και να γυαλίζονται, ώστε να μην σκέφτονται.

Έτσι, εφέτος τα παιδάκια μας, μάλλον, θα γίνουνε όλα δεκτά στα πρότυπα σχολεία, για να μην έχει κανένας παράπονο. Χωρίς να εξαγγελθεί καμμιά έρευνα και απόδοση ευθυνών. Εξ άλλου, φταίει το φωτοτυπικό μηχάνημα, πώς να αποδώσεις ευθύνες σε ένα φωτοτυπικό μηχάνημα!

Όπως είναι ήδη γνωστό (νομοθετημένο γαρ), η διαφορετικότητα είναι θέμα δικαιωματικό και κεκτημένο, και η αντίρρηση επ' αυτού σκοντάφτει στην αξιόποινη ρητορική μίσους..

Οι ατομικές ικανότητες, είθισται -στην αριστερή μας Πολιτεία- να μην κρίνονται,  για να αποφεύγονται οι τραυματικές συγκρίσεις. Κι γι' αυτό αρχίζουμε από τα πολιτειακά όργανα, ώστε να εξακολουθούν αυτά, ανενόχλητα, την ασυδοσία στα πολιτικά τους έργα, ανεξέλεγκτα και χωρίς καμμιά σύγκριση στην μεθόδευση των πολιτικών τους στόχων, ερήμην του λαού και του έθνους. Γιατί, είπαμε πρόκειται για κυβέρνηση της αριστεράς και όχι για κυβέρνηση των Ελλήνων, Άσχετο που μας είπανε, εμείς θα λύσουμε τα προβλήματα του λαού και της χώρας ...).

Είπαμε λοιπόν, αξιολογήσεις και λοιποί έλεγχοι

• των μικρών μαθητών απαγορεύονται, για είναι αυτοί επιδεκτικώτεροι σε πολιτικό εκμαυλισμό (από μικρός φτιάχνεται ο οπαδός!)
• και των πολιτικών υποστηρικτών, λόγω φρονήματος και σύμπλευσης (είναι οι δικοί μας). 
• Οι ενήλικες μετά ψήφου που είναι και αντιφρονούντες, είναι όλοι -ως μη παντάπασιν κρινόμενοι- απορριπτέοι,  γιατί είναι "οι άλλοι" κι όχι οι δικοί μας.

Αχ! Αρχίζουνε τα βάσανα! Άντε να περάσει ένας ακόμη χρόνος κενός, αδρανής, χαριστικός!

Ποιός ξέρει πότε θα ερθει η ώρα του λογαριασμού!

Ελευθερία και Φρόνηση. Προτύπων Ήθος

 

Ακούγοντας τον πανεπιστημιακό και πολιτικό επιστήμονα κ. Βερναρδάκη να λέει (δείτε εδώ) "Να μην βάλλεται ένας άνθρωπος, (εννοεί ο πρωθυπουργός μας) ο οποίος είναι 44 ετών και έχει φορτωθεί όχι μόνο τις πολεοδομικές, χωροταξικές αδυναμίες της πολιτικής προστασίας, τις αδυναμίες πυρόσβεσης, αλλά και το οικονομικό έγκλημα που έχει συντελεστεί απέναντι στη χώρα, αλλά και το έγκλημα στο κοινωνικό κράτος", θυμήθηκα, κάτι που έγραφα παλαιότερα για το ήθος των Πανεπιστημιακών.

 Σας μεταφέρω λοιπόν αυτά που έγραφα παλαιότερα, με την ευκαιρία που στις μέρες μας, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ανέλαβε να γίνει απολογητής της κυβερνητικής ανευθυνότητας και της πολιτικής  αβελτηρίας:

"(...) 

Τό 'χει η μοίρα των συνταγματολόγων (*) να αφήνουν ανεξίτηλες πολιτικές σφραγίδες με το πέρασμά τους. Είναι που το αντικείμενό τους, συνυφασμένο με την ουσία της εξουσίας όσο κανένα άλλο επιστημονικό αντικείμενο, τους σφραγίζει. Κι αυτούς, για την γνώμη τους, κι όλους εμάς, τους πολίτες, με τις συστάσεις τους προς την εξουσία.

Αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο (τυπικό ή άτυπο), τους συμβούλους της Εξουσίας, για τον τρόπο που (θα) πολιτεύεται. Ή και τους απολογητές της, όταν η εξουσία καταχράται τη δύναμή της. Μερικών συνταγματολόγων το όνομα συνυφάνθηκε με θλιβερή παρουσία. Άλλων με θαυμαστή.

H ιστορία έχει καταγράψει μορφές συνταγματολόγων απαράμιλλου ήθους. Αλλά έχει καταγράψει και θλιβερές μορφές. Για τις τελευταίες δεν υπάρχει λόγος μνείας, παρά μόνο προς αποφυγήν μιμήσεως του παραδείγματός τους.

Τις πρώτες όμως, τις μορφές απαράμιλλου ήθους, εκείνες που δεν έχουνε πια ζώντα λόγο, αλλά μας άφησαν άληστη μνήμη έργου και ήθους, είναι σημαντικό να τις ξαναμνημονεύουμε. Για να γνωρίζουν οι νεώτεροι, τους αγώνες που αυτοί έδωσαν, εναντίον επίβουλων εχθρών, αλλά και το τίμημα που οι πνευματικοί αυτοί αγωνιστές επλήρωσαν, καθώς και το έργο που άφησαν πίσω τους. Μια από αυτές τις μορφές, ήταν εκείνη του καθηγητή Ν. Σαριπόλου. Του καθηγητή που δημιούργησε στην χώρα μας το Δίκαιο οργάνωσης της Πολιτείας και άσκησης των πολιτειακών εξουσιών, το Συνταγματικό καλούμενο σήμερα Δίκαιο.

Για λόγους παιδαγωγικούς, δηλαδή για τη διαπαιδαγώγηση της γενιάς που θα αλλάξει τα πράγματα, και θα διασώσει τη χώρα από τον εξευτελιστικό της κατήφορο, το παράδειγμα του Δασκάλου αυτού αποτελεί σοβαρή κι ελπιδοφόρα υποθήκη.

Το ιστορικό πλαίσιο: Ο Ν. Σαρίπολος, αφοῦ εἶχε ἀναγορευθῆ, τό 1844, διδάκτωρ τῆς Νομικῆς Σχολῆς, μέ πρόσκληση τοῦ πρωθυπουργοῦ τότε Κωλέττη, ἔγινε ἰδαίτερος γραμματεύς του. Τό 1846 διωρίσθηκε καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στήν ἕδρα τοῦ συνταγματικοῦ Δικαίου. Τό 1852 ὅμως ἀπολύθηκε ἀπό τήν πανεπιστημιακή θέση του ὡς ἀντιανακτορικός. (...) Τό 1862 μέ τήν ἐκθρόνιση τοῦ Ὄθωνος ἀναδιορίσθηκε στήν ἕδρα «Φιλοσοφίας τοῦ Δικαίου καί τοῦ Ἐθνικοῦ Δικαίου». Την 5ην Νοεμβρίου 1862 ἐκφώνησε ἐναρκτήριο μάθημα, πού οἱ πρῶτες σελίδες του ἀποτελοῦν μνημειακή ἔκφραση τῆς ἠθικῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς πνευματικῆς εὐθύνης τοῦ πανεπιστημιακοῦ διδασκάλου. Το πλήρες κείμενο της ομιλίας [δείτε το εδώ] εξαπλουστευμένο σχεδόν στο σύνολό του, έχει ως εξής:

Απολυμένος από την φοβισμένη εξουσία, που στάθηκε «κακόνους πρὸς τὴν ἐλευθερίαν τοῦ λόγου, τὴν παρρησίαν τῆς διδασκαλίας μισοῦσα, διότι ἐλευθέρους» παρεσκεύαζε (ο ίδιος, μέσω των μαθημάτων του)  «πολίτας καὶ οὐχὶ ταπεινοὺς καὶ ἐθελόδουλους ὑπηκόους», απευθύνεται στους μαθητές του, δέκα χρόνια μετά από αυτήν την προσχηματική απόλυση, όταν πια οι αλαζόνες βασιλείς έχουν διωχθεί από την Ελλάδα, κι ο ίδιος έχει αποκατασταθεί στην πανεπιστημιακή του έδρα. Εξηγεί στους μαθητές του ότι οι (εκπεσμένοι πια) Βασιλείς «τοὺς ἐλευθέρους ἄνδρας ἀπεχθανόμενοι περὶ αὐτοὺς αὐτοδούλους συνήθροιζον» (επειδή μισούσαν τα ελεύθερα πνεύματα, μάζευαν τριγύρω τους όσους από μόνοι τους υποτάσσονταν στην εξουσία).

Ο Δάσκαλος, πιστεύει πως « μόνοι (...) οἱ ἐλεύθεροι καὶ τότε καὶ νῦν τὴν ἀλήθειαν κηρύττουσιν, οἱ αὐτοὶ δ' ἀείποτε μένουσιν οἰκτείροντες καὶ οὐχὶ ταῖς μεγάλαις αὐτῶν συμφοραῖς ὑβρίζοντες» (μόνοι οι ελεύθεροι άνθρωποι λένε πάντα την αλήθεια, κι αυτοί μένουνε πάντα οι ίδιοι, λυπούνται χωρίς να γίνονται σκληροί και υβριστές όταν τους βρίσκουνε μεγάλες συμφορές).

Τώρα θα θυμηθούνε οι έκπτωτοι βασιλείς, τα λόγια που τους είπα όταν ακόμη ήμουν καθηγητής, «φιλομειδῶς παραινούμενος ἐπὶ τῆ ἐλευθερίῳ διδασκαλίᾳ μου» (σαν ειρωνικά σχολιάσανε την ελευθεριότητα στη διδασκαλία μου).

Κι αμέσως, (τότε που τον ειρωνεύτηκαν ή τον απείλησαν, ποιός ξέρει;) τους είπε τα παρακάτω λόγια, σημαντικά/δηλωτικά της αγάπης του και της φροντίδας του για την Ελευθερία: «εἴ περ ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τῆς οἰκουμένης ἁπάσης ἐδιώκετο, ἤθελε διασωθῆ ἐν Εὐρώπῃ. Εἰ δ' ἀπὸ τῆς Εὐρώπης πάσης ἐφυγαδεύετο, ἔδει αὐτὴν εὑρεῖν καταφυγὴν ἐν τῇ κοιτίδι αὐτῆς, τῆ ὡραίᾳ ἡμῶν Ἑλλάδι. Εἰ δ' ἀπὸ ταύτης ἐξωθεῖτο, τὸ ἱερὸν τοῦτο τοῦ Πανεπιστημίου ἕδος ἄξιον αὐτῆς ἤθελε γενῆ κρυπτήριον καὶ κρυφιομῦσται αὐτῆς οἱ ἐν αὐτῷ τῆς σοφίας λειτουργοὶ. Εἰ δὲ τέλος καὶ ἐνταῦθα ὁ ἀπηνὴς διωγμὸς κατελάμβανεν αὐτήν, ἤθελον παραλάβει αὐτήν, ἐγὼ τουλάχιστον, ὑπὸ τὴν Καθηγητικὴν τήβεννόν μου καὶ καταβῆ μελανείμων τὴν ἕδραν ταύτην ὡς διοπετὲς τι παλλάδιον κατακρύπτων αὐτὴν μεχρισοῦ αἰσιώτεραι ἐπιλάμψωσιν ἡμέραι, ὅπως τὴν φυγάδα ἀποδώσω τῆ Πατρίδι»(1).

Και συνεχίζει την ομιλία του ο Δάσκαλος: «Τώρα θα θυμηθούνε οι έκπτωτοι βασιλείς, πως όταν παρουσιάστηκα σε ακρόαση ενώπιον της Βασίλισσας, και διαπίστωσα πως δεν ήταν ζητούμενο η απαλλαγή μου από την προσχηματική συκοφαντία, αλλά η ταπείνωσή μου, θυμωμένος της εδήλωσα ότι θεωρούσα ιερώτατο τον όρκον μου προς την Πατρίδα, κι ότι δεν μπορούσα να είμαι καθηγητής ανδραπόδων, ούτε κόλακας της εξουσίας (2). Μάλιστα τους εσυμβούλευσα να προσέχουν καθώς κυνηγάνε την ελευθερία των Ελλήνων, γιατί μάλλον τον θρόνο τους ταρακουνάνε. Τους προείπα δε, ότι αν δεν αλλάξουν τακτική, θα 'ρθει μέρα που εξόριστοι από εδώ θα γυρίσουνε στην πατρίδα τους».

Και στη συνέχεια: «Ναί, τὴν ελευθερία καταδιώξανε κι εμένα με φιμώσανε, αλλά ελευθερία εκπέμπει κάθε ανάσα αυτής της μακάριας γής, που τη γέννησε ευγενή και ωραία, κι έθρεψε από τότε με το γάλα της μια ολόκληρη γενιά. Αυτή η γενιά, εν ριπή οφθαλμού ανέτρεψε σκηπτροῦχον Βασιλέα, ο οποίος αντί να παραλάβει τη χώρα που του παραδόθηκε μαζί με την ελευθερία της, προτίμησε να κλείσει την τελευταία σε μπουντρούμια».

«Περάσανε δέκα ολόκληρα χρόνια, και μέσα σ' αυτά τρεις φορές άλλαξε ο κόσμος των φοιτητών. Κι όμως εγώ,  έρχομαι σαν να ξαναβρίσκομαι ανάμεσα σε παλιούς φίλους, και σας βλέπω γύρω μου μαζεμένους, γιατί μέσα σας ζούσα, και σεις μαζί μου, κι όλοι μαζί ελπίζαμε στον Κύριο, και, με πίστη, απ' Αυτόν ακόμη περιμένουμε την κατάλυση των δεσμών μας και την επιβεβαίωση των πόθων μας, ότι ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα κι ενώθηκε η αγάπη Του μαζί μας και βοήθησε στην απελευθέρωσή μας, όπως λέγει και ο άγιος λόγος ότι : «ὁ Κύριος τὸ πνεῦμα ἐστίν, οὗ δὲ τὸ πνεῦμα Κυρίου ἐκεῖ ἐλευθερία ».

(...)

«Τέλος, με μια σκέψη μαζί σας, την σκέψη της ελευθερίας, και μια καρδιά «καρδίᾳ ὅλως Ἑλληνική», θ' αναζητήσω στην επιστήμη τους νόμους του ανθρώπου και της πολιτείας. «Χαίρετε λοιπόν, φίλτατοι ὁμιληταί! Ὁ περὶ τῆς γενέσεως τῆς Ἀθηνᾶς μῦθος τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων ἐπραγματοποιήθη ἐν ὑμῖν σήμερον» όπως εκείνοι, πάνοπλη έπλασαν την Αθηνά να ξεπετιέται από το κεφάλι του Δία, μ'ένα χτύπημα απ' του Ηφαίστου τον πέλεκυ, έτσι κι εσείς, απ' τη στιγμή που ο πέλεκυς «τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας βαρεῖαν κατέφερε τὴν πληγὴν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς δημοβόρου(3) βασιλέως», που νόμιζε πως βασιλεύει σε τιποτένιους, αναπηδήσατε οπλισμένοι με ό,τι είχε ο καθένας. Κι η πατρίδα σήμερα περηφανεύεται, καθώς βλέπει πως είστε έτοιμοι να την υπερασπιστείτε μέ κάθε τρόπο. (...)

«Θα μελετήσουμε τί περισσότερο αξίζει για τον άνθρωπο και για την Πολιτεία μας. Συνεπώς, είναι ανάγκη, να αποκαταστήσουμε στις ομηγύρεις των πολιτών  πολύ μεγάλη προσοχή (την βαθεία ευλάβεια με την οποία προσήρχοντο στα μυστήρια οι πρόγονοί μας). Κι εγώ που αξιώθηκα να έχω και πάλι την τιμή να λάβω την έδρα «τοῦ ἱεροφάντου τῆς ἐπιστήμης», επιλέγω να ανακοινώσω σε όλους εσάς που θέλετε να «συμμετέχετε στα «μυστήρια», ελάτε όλοι, αλλά «Ἔρρε βέβηλος»! (μακριά οι ποταποί). Ας σταθεί μακριά μας κάθε βέβηλος λογισμός. Αγαπούμε την επιστήμη «ὡς θεόσδοτον δώρημα μηδέποτε δὲ μιάνωμεν αὐτὴν». Ας είναι ανάμεσά μας «φωταγωγός»(4) λαμπάδα, για να βρούμε τις αληθινές δυνάμεις του λαού και της Πολιτείας.

Η ελευθερία είναι ανεξαρτησία της ζωής, αλλ' ας μην ξεχνάμε πως η φρόνηση  η ίδια, είναι η δύναμη που δημιουργεί την ευδαιμονία. Αποκτήσαμε την ελευθερία μας με απαράμιλλη ανδρεία, ας την συντηρήσουμε λοιπόν με αξιοθαύμαστη φρόνηση. Μια μικρή μόνο νίκη στην καταπίεση του συστήματος, πολύ απέχει από το να ολοκληρώσει «τὸ μέγα τῆς παλιγγενεσίας ἡμῶν ἔργον».

«Ἡ νεαρὰ ἡμῶν ἡλικία, κρατοῦσα ὑμᾶς μακράν τοῦ πρακτικοῦ πολιτικοῦ βίου, χρησιμευσάτω εἰς συλλογὴν ἐφοδίων διὰ τὸ μέλλον. Ἡ γῆ ἐφ' ἱκανὸν χρόνον ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς κατακρύπτει τὸν σπόρον , βλαστήσας δὲ οὗτος ἀπὸ τῆς ἰκμάδος τοῦ οὐρανοῦ δροσίζεται καὶ ὑπὸ τὸ θάλπος τοῦ ἡλίου ζωοποιεῖται ἐπὶ πολὺν ἔτι καιρὸν πρὶν ἤ καρποφορήσῃ».

Ο Δάσκαλος, μίλησε ακόμη για τις παρακαταθήκες που έχουμε από τους προγόνους μας, έναντι των οποίων οφείλουμε να είμαστε αντάξιοι, και σεμνυνόμενοι γι' αυτούς, να προσπαθούμε όπως οι νέοι σπαρτιάτες να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι.

«Ἡ ἐπιστήμη διδάξει ὑμᾶς τὸ μέτρον πρὸς ὅ πρέπει νὰ ἐξαίρωμεν τάς ἐλπίδας ἡμῶν. Τὸν μάταιον κουφότερον ἡ ἐπιτυχία κατασταίνει, τὸν δὲ φρόνιμον σύννουν κατασκευάζει τῆς τύχης ἡ εὐμένεια. Δεῦρο δή, φίλτατοι ὁμιληταί, ἔλαιον ἐν ταῖς λαμπάσιν ἡμῶν ἔχοντες, γρηγορῶμεν μεχρισοῦ, ἐλθών ὁ νυμφίος, ὃς οὐκ ἴσμεν ἐν ἧ ἂν ἐλεύσεται ὥρᾳ, εἰσαγάγει ἡμᾶς εἰς τὸν νυμφῶνα».

Διείδε και την πάλη των ιδεών στην Οκτωβριανὴ επανάσταση. Αλλά και το χρέος των διανοητών: Μπορεί ο λαός να θέλει να έχει την ελευθερία της ευημερίας που μπορεί με το εμπόριο, τη γεωργία, την βιομηχανία και την ναυτιλία να πετύχει, εσείς όμως -οι νέοι του πανεπιστημίου- θα ετοιμάσετε για την πατρίδα «τὴν ἀπὸ τῶν ἰδεῶν, αἵτινες εἰσὶ τῶν ἐπιστημῶν καὶ καλῶν τεχνῶν καὶ φιλολογίας ἡ γένεσις, δόξαν».

Και κλίνει την ομιλία του ο σεβαστός Δάσκαλος με τα παρακάτω:

«Ὧ θεσπέσιον τοῦ Ἕλληνος ὄνειρον ἀπὸ τῆς ἐκ «ξεστῶν κεράων» (5) ἐξελθὸν πύλης! Ὅταν ὁ Θεὸς εἰς ἐν ὁλόκληρον ἔθνος τάς αὐτάς ἐμβάλλῃ ἰδέας καὶ τὸ φρόνημα αὐτοῦ ἀναπτεροῖ, αἱ ἰδέαι αὕται διὰ τοῦ χρόνου λαμβάνουσι σάρκα καὶ πραγματοποιοῦνται καί, πρᾶγμα γενόμεναι, εὑρίσκονται ὑπερακοντίσασαι τὸ τεθὲν εἰς τάς ἐλπίδας τέρμα».
                              *******************************

Ύστερα από όλα τα παραπάνω υπάρχει κάποιος που ν' αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να μην αποτελεί ο Δάσκαλος αυτός, φάρο για την σοφία, το ήθος και την πνευματική δύναμη του λόγου του;

Σημειώσεις: (*) Σήμερα,να προσθέσω, και των πολιτικών επιστημόνων, έτσι, για επικαιροποίηση

1.  Δηλαδή, πως αν κάποτε, σ' ολόκληρο τον κόσμο, η ελευθερία καταδιωκόταν, αυτή θα διασωζόταν στην Ευρώπη. Αλλά πως, κι αν απ' την Ευρώπη εξοριζόταν, θά 'πρεπε αυτή νά βρει καταφύγιο στην ωραία μας πατρίδα, την Ελλάδα. Αλλά πως αν κι απ' την Ελλάδα την διώχνανε, η ιερή πανεπιστημιακή έδρα του συνταγματικού δικαίου, απαραβίαστο καταφύγιο αυτής θα γινόταν και «κρυφιομύσται» της ελευθερίας, οι πανεπιστημιακοί, οι λειτουργοί της σοφίας. Τελικά, αν ο αμείλικτος εναντίον της διωγμός την εύρισκε ακόμη και στο Πανεπιστήμιο, τότε αυτόςεγώ θα την έπαιρνα κάτω από την καθηγητική μου τήβεννο και μαυροντυμένος θα κατέβαινα από την έδρα, σαν πεταλούδα, φυλάσσοντας την κρυμένη, «μεχρισοῦ αἰσιώτεραι ἐπιλάμψωσιν ἡμέραι» για να ξαναδώσω την κυνηγημένη Ελευθερία στην Πατρίδα.

2. Μια στάση που δείχνει ένα εγάλο Δάσκαλο. Άνθρωπο άψογο, ακέραιο, υπεράνω μικροτήτων, μεγαλόψυχο, αρχέτυπο ήθους. ως πέρπει να είναι οι Δάσκαλοι, και μάλιστα οι Ακαδημαϊκοί. Γιατί τους διδάσκουν όλους. Και την εξουσία και τους υπηκόους. Διδάσκουν με τον τρόπο που μιλούν, με τον τρόπο που επιπλήττουν, με τον τρόπο που ζητούν, με τον τρόπο που υπομένουν, με τον τρόπο που απέχουν, με τον τρόπο που παρίστανται και με τον τρόπο που
αποχωρούν.

3. δημοβόρος κατά το σαρκοβόρος
   ετυμολογικά από το δήμος+βορά κλπ
4. φωταγωγός= φως, φωτισμός + άγω

5. «ξεστῶν κεράων» = η φράση υπάρχει -και εξηγείται από τα συμφραζόμενα-
    στο απόσπασμα (ραψωδία Τ, στίχοι 560-569), της Οδύσσειας, που παρατίθεται
    σε μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη:
     Ἔχουμε, ὦ ξένε, ὀνείρατα ζαβά, μὲ κούφια λόγια,
     κι ἀπ' ὅσα ὀνειρευόμαστε, σωστὰ δὲ βγαίνουν ὅλα.
     Δυὸ θύρες τ' άλαφροΐσκιωτα τὰ ὄνειρα ἔχουν πάντα·
     μὲ κέρατο φτιαστὴ τὴ μιά, μὲ φιλντισὶ τὴν ἄλλη·
     Ὅσα ὄνειρ' ἀπὸ τὸ φιλντισὶ τὸ πριονιστὸ διαβαίνουν,
     χαμένα εἶναι κι ἀνώφελα, καὶ τοὺς θνητοὺς γελᾶνε·
     πάλε ὅσα ἀπ' τὰ καλόξεστα τὰ κέρατα περάσουν,
     ἀληθινὰ τοῦ βγαίνουνε τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὰ βλέπει.
 
6. Το σημείωμα τούτο, δημοσιεύθηκε εδώ στο πρωτότυπο του κειμένου της ομιλίας του καθηγητή Ν. Σαρίπολου. Σήμερα παρουσιάζεται στην Φιλαρέτη, σε γλώσσα απλουστευμένη, για όλους τους φίλους, τους μικρούς και τους μεγάλους. Διατήρησα κάποια -ιδιαίτερα- σημεία του κειμένου, γιατί η έκφραση του καθηγητή ήταν τόσο όμορφη, πλαστική και γλαφυρή, που θεώρησα ασέβεια την παρέμβασή μου."



Αναδημοσίευση από εδώ: http://www.filareti.gr/2016/05/blog-post_31.html