Τα γεωπολιτικά παιχνίδια και η γερμανική ηγεμονία

 

Διαβάζω μια γεωπολιτική ανάλυση για το πόσο αλλάζουν κάθε μέρα τα πράγματα, στην γεωπολιτική και«γεω-οικονομική» (ας μου επιτραπεί ο όρος) σκακιέρα, κι ας μην φαίνεται αυτό στην καθημερινή μας ενημέρωση από την υπεύθυνη τηλεοπτική ειδησεογραφία. Η έκταση του κειμένου, τα θέματα και οι εκτιμήσεις που διατυπώνονται στο άρθρο, με έκαναν να το αναδιατάξω για να το προσαρμόσω στις δικές μου ανάγκες κατανόησης. Ελπίζω πως η παρέμβαση θα συγχωρηθεί, γιατί δεν υφίσταται πρόθεση ιδιοποίησης της πατρότητας της μελέτης (που είναι δημοσιευμένη στις 6-2-2017, εδώ). Χωρίς να είμαι ειδικός για να εκτιμήσω και να κρίνω τις θέσεις στο σύνολό τους, στέκω σε επί μέρους, εξαιρετικά ενδιαφέροντα σημεία, και προβληματίζομαι ιδιαίτερα με τα παρακάτω:

Μέσα στην κρίση της εποχής

 

Διαβάζω εδώ πως "οι Έλληνες περνούν καλά... Πόσο γελοίο ακούγεται... Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν
είναι γεμάτη μια καφετέρια. (...) Όχι δεν περνάμε καλά(...)."

Και σκέφτομαι:

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί κάποιοι -ιδιοτελώς και αυθαίρετα- τους καταργήσανε εκείνο που αυτοί οι ίδιοι, αρχικά, τους είχανε κάνει να πιστέψουνε πως ήτανε το πραγματικό τους αύριο.

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί δεν έχουνε λεφτά να ξοδέψουν, και δεν έχουνε πια προοπτική να ξανακερδίσουν αυτά που βγάλανε, συμμετέχοντας στις κούρσες για την κατάκτηση της εφήμερης, άν-αρχης και αν-άξιας ευμάρειας.

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά τώρα που χάσανε την πίστη στον εαυτό τους, στην παράδοση και την ιστορία τους.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί θέλανε να γίνουν κάτι άλλο από εκείνο που ήτανε, και στη διαδικασία αυτή πουλήσανε αντί πινακίου φακής τα πρωτοτόκια που είχανε στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί ονειρεύονται τη Δύση στην ανατολή της, κι όχι τη θέση τους στην παντοτινή ανατολή του ανθρώπου.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τα απόκτησαν όλα και τα χάσανε όλα στο τραπέζι της παγκόσμιας τσόχας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τους μάθανε πως η ζωή ήταν ταξίδι αναψυχής, ενώ γι' αυτούς ήταν ιστορημένο πως η ζωή ήταν χρέος και προσφορά, ήταν αγώνας και αγάπη, αλληλεγγύη και συμ-πάθεια με τον πάσχοντα. Κι αυτοί μπερδευτήκανε σαν βρεθήκαν μαζί με τους παγκόσμιους παίκτες μέσα στα κρουαζερόπλοια των συνεδριακών παιγνίων, και στα κοσμικά και πολιτικά δείπνα για την επικράτηση των συμφερόντων.

Άκατάλληλοι για τις επιχειρήσεις του ψεύδους και της συνωμοσίας, της εξόντωσης των αντιπάλων, της εσκεμμένης και εκ προθέσεως εξαθλίωσης των λαών και της λαφυραγωγίας των ψυχών, αλλά σμιλεμένοι στην συμπαράσταση και την επιείκεια, την συγγνώμη και την παρηγορία των πονεμένων, βρεθήκανε μυρμήγκια-θύματα στην πάλη των συμφερόντων των ελεφάντων.

Βρεθήκανε με ηγέτες-στρατευμένα (μήπως και αργυρώνητα, ποιός ξέρει;) πιόνια, σε παιγνίδια που τους ήθελαν δημίους, υπηρέτες, κρετίνους, μαυραγορίτες χωρίς κέρδος, ουραγούς όχι μόνο της ζωής, αλλά και της δημιουργίας και της πίστης.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας, σε κρίση νοήματος της ζωής, σε κρίση συνειδήσεως, κενοί, μόνοι, προδομένοι, με διαψευσμένες ελπίδες, σε έναν κόσμο που προοιωνίζεται μονάχα κατακλυσμιαίες κατολισθήσεις, για όλο το πολιτικό περιβάλλον, τα δόγματα και τα οράματά του.

Οι Έλληνες πάντα τους ήταν ολίγοι, πάντα τους πάλευαν με τέρατα και με θεριά: της πλεονεξίας των γειτόνων, του φθόνου των πλουσίων, της ζηλοφθονίας των πνευματικών και καλλιτεχνικών αντιγραφέων και των κλεπτών. Γεμάτα είναι τα κελλάρια αυτών των δολιοφθορέων από τα δημιουργήματα της ελληνικής γής και των τέκνων της. Πάντοτε γεμίζανε, όσες φορές κι αν αδειάσαν. Το ίδιο γίνεται και τώρα.

Οι Έλληνες πάντα ήμασταν ολίγοι, πάντα παλεύαμε με τέρατα και με θεριά, και τα χειρότερα απ' όλα, ήταν οι εκάστοτε Εφιάλτες μας.

Συχνά, ζητιάνοι του πνεύματος και της σοφίας μας, φέρναμε το πνεύμα μας πίσω, σαν ξένο εφεύρημα, διατεθειμένοι να μιμηθούμε την απομίμηση και την αντιγραφή, που ωστόσο είχε παραποιήσει την αρχική ουσία. Την ουσία που το είχε γεννήσει.

Κι ύστερα, παραλυμένοι από την ασωτία, και μεθυσμένοι από τον κοσμοπολιτισμό που γνωρίσαμε κοντά στους λαφυραγωγούς και κάπηλους των ερειπίων μας, ξεπουλήσαμε τον οικουμενισμό της αγάπης, της δημιουργίας, της καθολικότητας των αξιών και των αρχών, της πανανθρώπινης αγωνίας για την μεγαλειώδη αθανασία των έργων του ανθρώπου, και συμμετείχαμε στην βδελυρή, την ποταπή, την ιδιοτελή και επίμεπτη αθανασία του πλούτου και της εξουσίας των ολίγων.

Όσοι δύστυχοι συνέβαλαν σε τούτα τα εγκλήματα, ίσως το κάνανε πιστεύοντας πως θά 'τανε μέσα στους τυχερούς, τους εξουσιαστές και τους πλουσίους. Μα το κάνανε χωρίς να γνωρίζουν πως η εξουσία και το χρήμα δεν έχουν συνεταίρους, ούτε φίλους. Έχουν μονάχα υπηρέτες, και δούλους. Αυτοί, σαν τελειώσουν την δουλειά που τους ανατέθηκε, δεν χρειάζεται να υπάρχουν γιατί είναι μονάχα η απόδειξη των τελεσθέντων εγκλημάτων, και καλό είναι να αφανίζονται, μαζί με όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται.

Εμείς θα αφήσουμε να μας αφανίσουν; Θα τους αφήσουμε "να ξεμπερδέψουνε με το παλιό", και να αφανίσουν τις ρίζες, την ιστορία και την παράδοσή μας; Θα τους αφήσουμε να αφανίσουν το νόημα της ζωής μας; Γιατί;

Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφτηκε για χάρη του Βασίλη Κ. που ξαφνικά κι απροειδοποίητα έχασε την πολύ καλή δουλειά του, κι είναι πατέρας δυο παιδιών. Γράφτηκε, για να μη χάνει την χαρά του και την πίστη του στη ζωή και στον εαυτό του. Δεν είναι μόνος του, είμαστε πολλοί εκείνοι που κάθε μέρα κινδυνεύουμε και κ'αθε μέρα χάνουμε κι από κάτι, γι' αυτό ας είμαστε τουλάχιστον όλοι μαζί! Δείτε εδώ https://www.youtube.com/watch?v=r6pcdO7EbnA μια τοινία που χαρίζει μια αληθινή προοπτική, μια και παραπέμπει στα χαρακτηριστικά υψηλού πολιτισμού με κέντρο τον άνθρωπο, όχι ως αντικείμενο αλλά ως υποκείμενο.

Η Ελλάδα ολοκαύτωμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

 

Ετούτο είναι το δεύτερο σημείωμα, που γράφεται εξαιτίας των Γερμανικών θηριωδιών, οι οποίες περιέχονται στο βίντεο για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Η Γερμανία ήθελε κάποιος να γίνει ολοκαύτωμα για χάρη της.

Σαν ολοκαύτωμα έχει χαρακτηρισθεί (βλ ειδικά εδώ) και ο διωγμός ή η γενοκτονία λαού ή λαών, και εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, που οργανώνεται από μια κρατική οντότητα, σε βάρος ξένων, κυρίως και συνήθως...

Αυτό όμως, που έκαναν οι Γερμανοί με τους Εβραίους, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, δεν φαίνεται εννοιολογικά να ταιριάζει με «ολοκαύτωμα». Ακριβέστερο είναι να χρησιμοποιηθεί ο όρος «γενοκτονία», για την εξόντωση των Εβραίων από τους Γερμανούς. Και τούτο, γιατί κανείς Εβραίος - υποθέτω, και πολύ περισσότερο  Εβραϊκός πληθυσμός διαβιών στη Γερμανία τότε- δεν προσφέρθηκε εκουσίως, για να καεί, προκειμένου να βοηθήσει τους Γερμανούς στη φυλετική τους κάθαρση.

Ο όρος Ολοκαύτωμα έρχεται από τη σύνθεση των λέξεων όλος+καίω, [ολόκαυτος, ολοκαυτώ] (βλ. εδώ). Δηλαδή σημαίνει ότι κάποιος αποφασίζει να μπεί ακόμη και στη φωτιά, να λαμπαδιάσει, και να καεί ολόκληρος, υπερασπιζόμενος π.χ. τα ιερά και όσιά του, τα ακριβά και πολυπόθητά του, τη λευτεριά, το σπίτι, τα παιδιά του, την τιμή του, το αύριο των αγαπημένων του και της πατρίδας του. Υπερασπιζόμενος την Ιστορία του. Υπερασπιζόμενος κάτι υπέρτερο από τη ζωή του, κάτι που αποτελεί λόγο ζωής, και γι' αυτό αποτελεί και λόγο θανάτου. Δηλαδή, λόγο αφιέρωσης της ιδίας ζωής.

Κάποιος που θα έβαζε φωτιά, με πρόθεση να κάψει κάποιον άλλον, θα τον έκανε απλώς «παρανάλωμα του πυρός», και μάλιστα άσχετα από τους σκοπούς του. Θα τον εξολόθρευε καίοντάς τον. Αλλά δεν θα τον έκανε ολοκαύτωμα.

[Το ρήμα καίω (ενεργητική φωνή και διάθεση) έχει την έννοια «είμαι καυτός», και «βάζω φωτιά προκειμένου να ζεστάνω πολύ, να βράσω, να ψήσω ή να εξαφανίσω δια της φωτιάς, κάτι».

Το καίγομαι/καίομαι (μέση φωνή με παθητική διάθεση]- έχει την κυριολεκτική έννοια ότι  είμαι πολύ ζεστός, είμαι κοντά σε φωτιά και ζεσταίνομαι πολύ, ή μέσα σε φωτιά και τσουρουφλίζομαι, παθαίνω εγκαύματα, καρβουνιάζομαι, όσο και την μεταφορική έννοια ότι φλέγομαι, δηλαδή καίγονται τα σωθικά μου διότι έχω μεγάλη επιθυμία, διακαή πόθο για κάτι/κάποιον].

Οι καιροί μας είναι αλλόκοτοι. Η σημερινή συγκυρία, δεν διαφέρει και πολύ από τις παλαιότερες, σε αυθαιρεσία, πλεονεξία, ψέμμα, και επεκτατισμό. Αλλά σήμερα, όλα αυτά έχουν θεωρητικό υπόβαθρο πιο φιλοσοφημένο, για να  έχουν την αποδοχή περισσοτέρων. Παρουσιάζονται με μια «πολιτική ορθότητα» που σπάει κόκκαλα και τσακίζει λαιμούς.

Αν δεν είναι απόλυτα ακριβής ο παραπάνω όρος «αποδοχή», ας πούμε -για να είμαστε κι εμείς politically correct-  «de facto συναίνεση» των περισσοτέρων. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, πρόκειται κυριολεκτικά για μια τυπικά αναίμακτη μεν, απροκάλυπτη υποταγή δε, των συναινούντων προς κάθε διαταγή κι επιθυμία που διατυπώνουν οι ηγεμονεύοντες. Δεν είναι εύκολο να αρνηθείς, όταν είναι πολλά τα λεφτά, γιατί πρέπει νά 'χεις κάτι πολυτιμότερο να χάσεις! Ποιός σήμερα έχει πολυτιμότερα πράγματα από το χρήμα και την εξουσία;

Οι σημερινές συνθήκες, δεν διαφέρουν από εκείνες του μεγάλου πολέμου. Σε τούτα τα χρόνια της ελληνικής  ασφυξίας, που μεθοδικά κατασκευάστηκε, όλα όσα θυμάμαι από τα χείλη των ευρωπαίων εταίρων μας, ένα προς ένα, έχουνε το αντίστοιχό τους στις διακηρύξεις της -τότε ναζιστικής και σήμερα ηγεμονεύουσας- Γερμανίας. Και οι συμπλέουσες σύγχρονες ευρωπαϊκές τοποθετήσεις και αξιώσεις σήμερα είναι ίδιες με τις τότε, Γερμανικές. Λίγο περισσότερο «πολιτισμένες στην έκφραση», αλλά πάντως, σύμφωνες.

Βλέποντας το βίντεο για το Ολοκαύτωμα,  αυτομάτως και εντελώς αβίαστα η σκέψη μου τρέχει στα πρόσφατα «διαπραγματευτικά ακούσματα», ένθεν και ένθεν. Και μένω κατάπληκτη από την ομοιότητα των καιρών, των σκοπών και των μέσων. Τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια μέτρα, οι ίδιοι στόχοι, οι ίδιες μέθοδοι, το ίδιο αποτέλεσμα. Και κυρίως, μένω κατάπληκτη από το πλήθος των αλαζόνων ηγεμόνων, και την ενότητά τους στην πλεονεξία. Ο καθένας με το στίγμα της κουλτούρας του!

Όμως, για να είμαι δίκαιη θα πρέπει να μιλήσω και για όσα ακούω από τα χείλη των ελλήνων πολιτικών προς τους εταίρους μας.

Οι έλληνες πολιτικοί δεν προσέφυγαν στους εταίρους τους για να ζητήσουν βοήθεια, τη στιγμή που την είχαν ανάγκη. Οι Έλληνες πολιτικοί αφέθηκαν στα χέρια των (νομιζομένων φίλων και) εταίρων τους, για μια ακόμη φορά. Κι εκείνοι, μας άφησαν να ταξιδεύουμε με τις φιλενάδες και τις κυρίες μας στην ευρώπη για ντόλτσε βίτα. Οι δικοί μας παριστάνανε τους ευρωπαίους, κι οι ευρωπαίοι καταστρώνανε τα σχέδια της επικυριαρχίας τους. Και εκείνοι μας δίνανε δανεικά για να αγοράζουμε μάρκες, εμείς αγοράζαμε τις μάρκες για το παιχνίδι (καζίνο ή πολιτικό παιχνίδι, το ίδιο είναι, ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα κερδίσει, γι' αυτό πρέπει πάντα νά' χεις για να παίζεις/διορίζεις κλπ). Και μετά άρχισε το πανηγύρι!

Με φόντο το Καστελλόριζο, ο ΓΑΠ επέλεξε να παραδοθεί αμαχητί στα νύχια των ορνέων! Ύστερα από το γεγονός αυτό, το όμορφο νησί, όπως εξ άλλου το κάθε πεδίο μάχης ή ήττας, απέκτησε μια ξεχωριστη  ιστορικότητα. Το Καστελλόριζο είναι πια τουριστικός προορισμός!

Το τί υποθηκεύτηκε με αυτή την ριψάσπιδα πολιτική και την απόλυτη υποταγή, παραμένει ασύλληπτο σαν ιδέα, πληροφορία και γνώση, όσον αφορά τους πολίτες και τις μέλλουσες γενιές των Ελλήνων.

Οι άλλοι- οι επόμενοι- πολιτικοί, επαναστάτησαν, για το κακό που έκανε ο ΓΑΠ, αλλά κι εκείνοι, σύντομα άφησαν το θυμό και την αντίρρησή τους να ξεθυμάνει. Κι όταν ανέλαβαν, έκαναν τα ίδια. Λίγο βελτιωμένα. Αυτοί μάλιστα όχι μόνο συνέχισαν την υποταγή στους εταίρους, αλλά δέχονταν απ' αυτούς και τα χαϊδευτικά σκαμπιλάκια. Κι επί πλέον οργάνωσαν και διωγμούς πολιτικών αντιπάλων  κι έκαναν «μαγκίτσες»  αφού ακούστηκαν να λένε, με σηκωμένο το αριστερό φρύδι: «θα τους λιώσω»! Χιτλερικά πράματα δηλαδή! [Το φαινόμενο καταδίωξης του πολιτικού αντιπάλου εισήχθη στην πολιτική μας σκηνή και συνεχίζεται: Σειρά έλαβε -τελευταίως- η Ζωή, ίσως να τους φάνηκε επικίνδυνη κι αταίριαστη.]

Αυτοί λοιπόν, θυμώσανε πάρα πολύ μ' εκείνους που καρπώνονταν ψήφους θυμού και περιφρόνησης. Κι έτσι οι πολιτικοί αντίπαλοι, γίνανε μεγάλοι εχθροί, που στο όνομα της πατρίδας (δηλαδή του κομματικού πλεονεκτήματος), ο «ηγεμόνας» βάλθηκε να τους εξολοθρεύσει. Και τούτο, όλοι οι άλλοι καθωσπρέπει πολιτικοί (βλέπετε αυτοί πλαισίωναν το συνταγματικό τόξο)  το δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα [δρυός πεσούσης... -πιθανόν, με τη σκέψη: γιατί να καρπώνεται μόνο ένα μικρό κόμμα αγριεμένων το θυμό των πολιτών, ας το βγάλουμε από το πολιτικό παιχνίδι, για να μοιραζόμαστε τις ψήφους των θυμωμένων πολιτών, όλοι εμείς οι γνωστοί και παλαιοί παίκτες του συστήματος].

Αυτοί, παρ' όλο που κάνανε τα ίδια με τον ΓΑΠ (δηλ. μας χρεώσανε κι αυτοί, υποθηκεύσανε την πατρίδα μας κι αυτοί), τελικά δεν κατάφεραν να μας βγάλουν από το  πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι προηγούμενες πολιτικές όλων τους, και η δική μας κάθε τόσο επιβράβευση-κι-επανεκλογή τους. Μάλιστα, με τους παρατρεχάμενους πολιτικούς φίλους τους να κρύβουνε κουβάδες το χρήμα [για ν' αποφύγουνε φόρους, και να προστατέψουνε τους κουμπαράδες τους από το φόβο απώλειας της αξίας ή τον φόβο δέσμευσης του χρήματος]  δεν φέρανε στο φώς τα ονόματα όλων αυτών των επιτήδειων, ώστε να τους τιμωρήσουνε και να πάρουν πίσω τα κλεμμένα από τη χώρα, παρ' όλο που λάβανε της λίστες της ντροπής, με όλα αυτά τα ονόματα.

Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και εναντίον κάθε λαού ξεχωριστά, δεν είναι μονάχα έγκλημα που το κάνουν οι εχθροί του, αλλά κυρίως -και είναι χειρότερο, το- έγκλημα που κάνουν σε βάρος του οι διαπιστευμένοι και εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του ίδιου του λαού. Κι όλοι ετούτοι έχουνε περισσότερη ευθύνη, γιατί είναι μπιστεμένοι με τη φύλαξη, κι όχι με την άγρα του λαού. Είναι μπιστεμένοι με την καθοδήγηση του λαού, ύστερα από το κοινωνικό συμβόλαιο, για τη δουλειά του αντιπροσώπου και του ηγεμόνα.

Είπανε το πολίτευμά μας Δημοκρατία. Σκεφτήκαμε άραγε, ποτέ, τί θα πεί Δημοκρατία, και τί θα πεί πολίτευμα; Τί θα πεί κοινωνία και τί θα πεί  εκλογή και αντιπρόσωπος;

Δημοκρατία θα πεί ότι πρέπει να προστατεύεται το σύνολο του λαού, κι όχι οι πολίτες, ένας-ένας, ή ομάδες-ομάδες, αλλά όλοι μαζί ως σύνολο. Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ο ασθενής τον γιατρό, ο δάσκαλος το υπουργείο και το πανεπιστήμιο, ο μανάβης τους αγοραστές του, ο γεωργός τον μανάβη και τον καταναλωτή, το παιδί την μητέρα και τον πατέρα του κ.ο.κ. Και θα πρέπει να προστατεύεται το αξιόμαχο, το ασφαλές, το δίκαιο και εύρυθμο της Πολιτείας, το ανεξάρτητο από άλλες πολιτείες  και το κυρίαρχο αυτής.

Πολίτευμα είναι ο τρόπος του ζείν εν κοινωνία. Ο καθένας μας, μπορεί στο σπίτι του, να ορίζει ό,τι θέλει για τον εαυτό του. Όμως αν θέλει να ζήσει με άλλους, θα πρέπει να λάβει υπ όψιν του ότι και οι άλλοι -συμβιούντες μαζί του- θέλουν κι αυτοί τον χώρο, κατά τον τρόπο τους. Σε όλες τις κλίμακες. Και στο σπίτι μας, και στην πόλη μας και στη χώρα μας.

Κοινωνία είναι η εκούσια και ελεύθερη συν-έλευση των ανθρώπων για να ζήσουν σε ομάδες από κοινού, για λόγους που ανάγονται στην ασφάλεια και την εξυπηρέτησή τους -με κοινές δομές- στο ίδιο μέρος, για όλους.

Για τους ορισμούς των πραγμάτων και των διαδικασιών, από τότε που η κοινωνία διευρύνθηκε και έγινε πολυπληθής, επινοήθηκε η αντιπροσώπευση των ομάδων. Μα τούτο δε σημαίνει πως ο αντιπρόσωπος κάνει ό,τι θέλει. Ο αντιπρόσωπος, πρέπει να 'χει στο νού του ότι οι εντολείς του δεν θα συμφωνήσουν με τις αποφάσεις του, παρά μόνο αν αυτές αποβλέπουν στο κοινό καλό. Τυχόν, παραπλάνηση, ιδιοτέλεια ή απιστία του αντιπροσώπου, θα αποκαλυφθεί.  Και θα είναι κακό και για τον ίδιο και για τους εντολείς του.

Γιατί η εκλογή είναι υπερτάτη κοινωνική τιμή και ευθύνη, κι η προδοσία της είναι μεγίστη ύβρις και αγνωμοσύνη, σαν που μοιάζει με περιφρόνηση στα πρόσωπα (δηλ. στη μερίδα της κοινωνίας εκείνη) που  απένειμαν τέτοια τιμή, σε έναν που έδειξε πως δεν την άξιζε.

Οι τελευταίοι, αυτοί που ορίζουν σήμερα τις τύχες μας, μετά την εκλογή τους, ξεχάσανε ολότελα τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Κι αρχίσανε να κάνουνε πράγματα, που πριν τα πολεμούσανε. [Γιατί, βλέπετε το πολιτικό παιχνίδι, θέλει να είσαι συνέχεια παρών! Και  δεν μπορεί να φύγεις, να αλλάζεις συντρόφους, να αλλάζεις μεθόδους, να αλλάζεις σκοπούς, να αλλάζεις... κι από κυρίαρχος να γίνεσαι κομπάρσος! Ασφαλώς δεν μπορούσαν να αλλάξουν οι εταίροι... Επομένως, ποιός θα άλλαζε; ποιός;] Έτσι λοιπόν, συναινέσανε με το ζόρι, αλλά ... εκουσίως! Με συνέπεια, όχι μόνο να συνεχίζεται το ευρωπαϊκό πλάνο (εκείνο που ξεκίνησε στο....Καστελλόριζο!), αλλά η κυβέρνηση να διαδηλώνει εναντίον του εαυτού της (που παίρνει τέτοια μέτρα), επαναστατώντας δηλαδή κι αρνούμενη να δεχθεί τις ίδιες τις πράξεις της!

Πάντως, το πλάνο της απέκδυσης των Ελλήνων από τον πλούτο και το μέλλον των ιδίων και της χώρας των, προχωράει, κι είναι σίγουρο πως οι πολιτικοί μας θα έχουνε και πάλι μάρκες για να εξακολουθήσουν το πολιτικό τους παιχνίδι στο καζίνο που λέγεται ενωμένη ευρώπη!

Αυτό που δεν είναι σίγουρο, είναι το πού θα βρίσκονται οι πολίτες αυτής της χώρας: Θα βρίσκονται εδώ, αλυσοδεμένοι στον Καύκασο του χρέους, ή θα γυρίζουν τις ξένες πατρίδες ζητώντας δουλειά-ελεημοσύνη, αφού η μάνα-γη, εξόριστους τους έστειλε, σπουδαγμένους, μορφωμένους, κι ανθρώπους καλλιεργημένους, για να πλουτίσουν ξένα σπίτια, ξένες χώρες, και ξένοι άνθρωποι να γευτούνε τους καρπούς των κόπων μας.

 Όλα τούτα τα συλλογιζόμουν καθώς έβλεπα το βίντεο με τις γερμανικές θηριωδίες.

Η Γερμανία πάντα ήθελε κάποιον να γίνει ολοκαύτωμα για χάρη της. Ή εξαιτίας της.

Κάποτε -τότε- αντισταθήκαμε για να προστατέψαμε «...Θεών τε Πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων...».

Σήμερα, ανίδεοι κι ανίκανοι να συνειδητοποιήσουμε τί είναι και ποία τα «Θεών τε Πατρώων έδη»,  ποίαι αι «θήκαι προγόνων», απασχολημένοι με τις δια-δηλώσεις, τις δια-συνδέσεις, τις δια-δοχές και άλλα παρόμοια,  προσφέραμε «Ιφιγένεια» την Πατρίδα και το λαό της, για να 'βρει ούριο άνεμο στα πανιά της η ηγεμονεύουσα δύναμη της ε.ε.,  στην νέα της εξόρμηση, για οικονομική αυτοκρατορία.

Ναί, ύστερα από όλα αυτά, η Γερμανία μπορεί να επαίρεται ότι κάποιος, επί τέλους, προσφέρθηκε (ή εκβιάστηκε να προσφερθεί) ολοκαύτωμα, για την εκπλήρωση των ηγεμονκών της οραμάτων, και τούτη τη φορά, χωρίς φονικά όπλα. Μόνο με εκμαυλιστικά.

***********************

Σημείωση:
Ό,τι συμβαίνει στην ψυχή του  ανθρώπου, εκφράζεται, δηλαδή αποτυπώνεται με ένα τύπο του ρήματος που λέγεται διάθεση. Τέσσαρες είναι οι διαθέσεις του ρήματος: 
α. Ενεργητική, που εκφράζει ότι το υποκείμενο ενεργεί/κάνει κάτι (χορεύει)
β. Μέση, που εκφράζει ότι η ενέργειά του επιστρέφει εις εαυτό (ντύνεται, φλέγεται από επιθυμία)
γ) Παθητική, που εκφράζει ότι το υποκείμενο πάσχει (φυλακίζεται, τον καταδικάζουν σε φυλάκιση και τον συνοδεύουν στη φυλακή)
δ) Ουδέτερη, που εκφράζει ότι το υποκείμενο  βρίσκεται απλώς σε μια κατάσταση (κοιμάται)

Μην παραλείψετε να διαβάσετε εδώ, μια εξαιρετική δημοσίευση για το: πότε και πώς ειπώθηκε το «Θεών τε Πατρώων έδη...»

Σύμφωνο Συμβίωσης: Μια κοινωνική αναγκαιότητα ή ένα καινούργιο νομικό και πολιτικό τέχνασμα;

 

H επαναστατικότητα των νέων και η διεκδίκηση του ανελέγκτου των ερωτικών τους σκιρτημάτων είναι αυτονόητα κατανοητή και δικαιολογημένη.

Είναι προφανές ότι το αντάμωμα των νέων και το προσκλητήριο της φύσης δεν έχει νόημα να γίνεται στην αγορά, υπό τα όμματα απάντων. Η φύση ενεργεί και δρα ανεξάρτητα, από τη δική μας βούληση και -καμμιά φορά- εκρήγνυται αγανακτισμένη με την συμπεριφορά μας απέναντί της. Κι όλα αυτά, αναφέρονται σε όλες τις εκφάνσεις της φύσης.

Είχαμε -μέχρι σήμερα- συνηθίσει, να πιστεύουμε ότι ο ερωτισμός του ανθρώπου είναι έκφραση της φυσικής ύπαρξης του προσώπου. Θαρρούσαμε μάλιστα πως υπηρετεί κάποιο φυσικό σκοπό αφού έχει -δυνάμει- και συγκεκριμένα αποτελέσματα, πέρα από την σαρκική και ψυχική ευχαρίστηση των ερωτικών συνδαιτυμόνων. Είχαμε ιδεί, χάρη στον έρωτα, να παράγονται ακόμη και πνευματικά και καλλιτεχνικά αριστουργήματα. Είχαμε ιδεί κι ωραίες ψυχές, ανδρειωμένες στο κάλλος, στην αγάπη και στο φώς. Ψυχές που ακτινοβολούν ευγένεια, γαλήνη, χάρη, αποδοχή, πληρότητα, ανοχή, περιχώρηση και “ευδοκία”.

Μα σήμερα μαθαίνουμε, με εντατικά και κραυγαλέα -θα έλεγα- μαθήματα, ότι ο ερωτισμός, είναι κάτι άλλο: ότι είναι δικαίωμα!

Ετούτη η άποψη μοιάζει πολύ επαναστατική. Πρωτοπόρα, νεωτερική, αλλιώτικη κι ασυνήθιστη. Νομίζω πως μοιάζει μάλλον με άρνηση του ρόλου της φύσης, κι ορίζει τον άνθρωπο ως παντοκράτορα στον κόσμο, και μάλιστα ανεξάρτητα από τη φύση. Γιατί, μη μου πείτε πως ο ερωτισμός του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με τη φύση. Θα είναι προφανώς αναληθής και εξωπραγματική, προσχηματική και έωλη η ένσταση.

Είναι αλήθεια, πως η μεταστροφή μια φυσικής διεργασίας, που είναι (και ταυτόχρονα δυνάμει παραγωγική) και ηδονική και καλοδεχούμενη και τόσα-τόσα άλλα, σε πρακτική επιδίωξης μιας άκαρπης ερωτικής ηδονής [χωρίς ασφαλώς να αμφισβητείται ότι επιτυγχάνεται και ένας στενός σύνδεσμος των προσώπων], δεν είναι δυνατόν να καταργήσει ή να υποκαταστήσει τη φύση και τις φυσικές διεργασίες. Εξ άλλου, αυτό δεν είναι ούτε ζητούμενο από την  κοινωνία αυτών των προσώπων.

Όμως, ετούτη η κοινωνική ομάδα  -των ομόφυλων συμβιούντων- είναι δηλωμένο πως επιδιώκει να χρησιμοποιηθεί η φύση για ίδιον αυτής όφελος και για ιδία αυτής ευχαρίστηση, και μάλιστα, με αγνωμοσύνη για τα δώρα της, για τις δυνατότητές της, για τη σοφία της, και με προπέτεια κι αγνωμοσύνη προς την υπόλοιπη κοινωνία την οποία προκαλεί, χλευάζει, προσβάλλει και προς την οποία ανεξήγητα και αδικαιολόγητα αυθαδιάζει.

Εδώ που φτάσαμε, και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ζητάμε να μας χαριστούν δώρα της φύσης, για τα οποία αρνηθήκαμε την όποια συμμετοχή. Ζητήσαμε παιδιά, αρνούμενοι την αναπαραγωγή, μιμηθήκαμε τη φύση μόνο για την ευχαρίστησή μας κι αρνηθήκαμε τις συνέπειες της επιλογής μας. Έτσι είναι τ' ανθρώπινα. Άλλος θέλει, άλλος δεν θέλει, Αλλά η φύση είναι μία, κι έχει τους δικούς της νόμους. Και δεν έχει καμμιά σημασία τί όνομα θα τους δίνουμε εμείς.

Μπορεί να θεωρούμε ότι ο ερωτισμός είναι δικαίωμα του πολιτισμένου ανθρώπου και ότι οι σεξουαλικές του επιλογές είναι μορφή του πολιτισμού μας, όπως είναι και όλες οι απαιτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, να απολαύσει, να ιδιοποιηθεί, να επιβάλει, να αφαιρέσει, να αποκλείσει. Μαζί κι όσες ακόμη απαιτήσεις επινοηθούν, για διάφορους προφανείς κι αφανείς λόγους. Οι απαιτήσεις για ατομική και παρεΐστικη απόλαυση, για ατομική και παρεΐστικη ευτυχία, για ατομική και παρεΐστικη ατιμωρησία αλλά και για περιφρόνηση του κοινωνικού συνόλου, είναι τελικά πολιτικές θέσεις. Και οι πολιτικές θέσεις της εποχής μας είναι όλες -σε μεγάλο βαθμό- παρόμοια έωλες.  Αλλά όχι αναντίρρητες.

Έτσι, σήμερα,  με τη βούλα της πολιτείας, οι σεξουαλικές επιλογές διευκολύνθηκαν με τη συζυγοποίηση των σεξουαλικών εταίρων. Με ένα νόμο.  Από τώρα και στο εξής οι ομόφυλοι σεξουαλικοί εταίροι θα θεωρούνται σύζυγοι. Δηλαδή θα θεωρούνται σύζυγοι τόσο για λόγους άσχετους με τη φύση, όσο και για λόγους σχετικούς με την απόκτηση οικονομικών και φορολογικών προνομίων.

Πλάσμα δικαίου, πλάσμα φύσης, κατάπλασμα στα δημοσιονομικά. Όλα πλασματικά. Πλαστικά, Ελαστικά. Τεντώνουμε από εδώ (επεκτείνουμε οφέλη και προνόμια), κόβουμε από εκεί (από συνταξιούχους, από μητέρες, από οικογένειες). Όλα εικονικά, προσχηματικά και ψεύτικα. Όπως η κατάργηση του μνημονίου, η ανάπτυξη και η αριστερή διακυβέρνηση, με τη δεξιά ανοχή.

Εάν συνέβαινε κάποτε να προστατεύεται -κάπως- η οικογένεια, που αποτελεί το κύτταρο συνέχισης αναπαραγωγής και ύπαρξης της κοινωνίας, από τώρα και στο εξής θα προστατεύεται ως οικογένεια και η ομάδα που αδιαφορεί για την αναπαραγωγή και τη συνέχιση της κοινωνίας.

Και μάλιστα, θα προστατεύεται, [αφού κέρδισε την πρόσφατη νομοθετική εύνοια] κηρύσσοντας ως απολίτιστους όσους έχουν αντιρρήσεις στα θεσπιζόμενα  άνευ λόγου οικογενειακά "προνόμια", και όσους αντιτίθενται στις αναίδειες, τις προκλήσεις και τις λεκτικές, αισθητικές και λοιπές, προσβολές που εκσφενδονίζουν οι προστατευόμενοι προς τους διαφοροποιούμενους.

Και καλά, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις. Αυτές είναι ίδιον εμπαθών και ανοήτων.

Οι αισθητικές όμως αντιπαραθέσεις -αν δεν είναι marketing- είναι ίδιον συμπλεγματικών προσωπικοτήτων. Διότι η αισθητική πρόκληση αντιβαίνει στην αισθητική απόλαυση που αναδύεται από την συμπεριφορά μιας προσωπικότητας με καλλιέργεια και καλλιέπεια λόγου και τρόπων. Και η καλλιεργημένη προσωπικότητα γνωρίζει πως οι ατομικές της εκδηλώσεις, τα ερωτικά και λοιπά ξεσπάσματά της, δεν αφορούν την αγορά, ούτε επιβάλλονται στην "αγορά" ως τρόπαια εναντίον της κοινωνίας.

Βλέποντας εικόνες από τους πανηγυρισμούς για την επίτευξη της νομοθέτησης, έρχονται στο νού μου, κουβέντες που άκουγα στην κοινωνία του χωριού,  για τους παράωρους έρωτες των ωρίμων, : "του γέρου τα παιχνίδια μοιάζουνε νερόβραστα κρεμμύδια". Αν ο ώριμος άνθρωπος δεν γνωρίζει το όριο και το μέτρο δεν απέχει από τη γελοιότητα. Γιατί η φύση ώρισε: κάθε πράγμα στον καιρό του. Και ώρισε  ότι ο έρωτας του ωρίμου, κείται μάλλον στην αγαπητική του δύναμη, και είναι η ερωτική του ορμή και ικανότητα αντιστρόφως ανάλογη της πνευματικής του σοφίας και έντασης, ενώ ο ίμερος του νέου (που είναι ορμητικός, άγριος, δυνατός κι ανήμερος) είναι κλήση για τη ζωή, την αναζήτηση και τη δημιουργία, που σαν βρίσκεται στο ξεκίνημά του, δικαιολογεί και απληστία και άγνοια και αδεξιότητα και υπερβολή και αποτυχία.

Δυστυχώς, ζούμε σε καιρούς που -συνειδητά ή κατά παραγγελίαν- αλλάζουμε ονόματα στα πράγματα, για να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στις ορέξεις μας. Αυτό διαφοροποιεί την εποχή μας από κάθε προηγούμενη. Αυτό κάνει τις κοινωνίες μας να παραπαίουν και να παρακμάζουν.

Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μας είναι διεκδικήσεις μας απέναντι στους άλλους. Σήμερα (μας παρακινούν να) φερόμαστε όπως μας αρέσει, (να) είμαστε επαναστάτες και ψεύτες, (να) μην πληρώνουμε, (να) μην δεχόμαστε τον έλεγχο. Μας υποκινούν σε ανταρσίες (αυτοί που θέλουν να υποτάξουν!) Κι εμείς, “τσιμπάμε”! Θαρρούμε πως θα λευτερωθούμε "από τα δεσμά του ελέγχου και της υποταγής".

Κι αντί να εργαστούμε πνευματικά για να απελευθερωθούμε από τους αφέντες-θεούς της ασύδοτης κι άσκοπης ελευθερίας μας, υποδουλωνόμαστε στο πάθος για ανεξαρτησία μας από την λογική, την εντιμότητα, την συνέπεια και την αξιοπιστία μας. Γίναμε δούλοι της πλεονεξίας δικαιωμάτων, οπαδοί της όρεξης και της απόλαυσης, και εχθροί του μέτρου, της αρετής και της αγάπης.

Το σύμφωνο συμβίωσης, αν και πιστεύεται ότι έλυσε ένα κοινωνικό και νομικό πρόβλημα, έκανε το ακριβώς αντίθετο: έδωσε το ελεύθερο, σε περαιτέρω δημοσιονομική (οικονομική) αποδιοργάνωση και χαλάρωση, με την παραχώρηση οικονομικών προνομίων σε πρόσωπα και για λόγο που δεν συντρέχει, σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία (de lege lata).

Επί πλέον έδωσε το δικαίωμα σε ορισμένα άτομα να επιδεικνύουν ιδιαίτερα προκλητική και αντικοινωνική συμπεριφορά, με τις -αδιάφορες για τους πολλούς- από αντίδραση ιδιορρυθμίες τους.

Και για να μιλήσουμε περί του πρακτέου (de lege ferenda), πόσο ανάλγητη κι άσκεφτη αποδείχνεται η Πολιτεία μας [που δεν εκτιμά ότι οι ίδιοι λόγοι, κι ίσως ακόμη πιο επιτακτικοί κι άνθρώπινοι λόγοι, συντρέχουν και] στις περιπτώσεις της δυνατής κι αλληλέγγυας φιλίας, καθώς και σε σχέσεις στοργής, και μάλιστα ιδιαίτερα σε περιπτώσεις περιποίησης ηλικιωμένου ασθενούς.

Αλλά... η προστασία σε παρόμοιες περιπτώσεις, ίσως έμεινε εκτός ρύθμισης, από το φόβο της πολιτείας πως θα μπορούσε να θίξει τις κληρονομικές προσδοκίες αδιάφορων τέκνων, και λοιπών συγγενών (πολιτικών πελατών), που είναι πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους και τις επιθυμίες του. Που είναι απασχολημένοι με την απαλλαγή και την ανεξαρτησία τους από συμβατικές θλιβερές ευθύνες και μέριμνες, οι οποίες de facto καταργούν την ξεγνοιασιά και την προσωπική απόλαυση.


Ετούτο το σημείωμα γράφτηκε σαν ένα σχόλιο στο εύστοχο και καίριο άρθρο που έγραψε ο Κ. Παπαχρήστου εδώ.

Πώς διαμορφώθηκε η εθνική μας συνείδηση

Αυτούσιο το ομώνυμο άρθρο του κ. Π. Πιζανια, καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, που έχει δημοσιευθεί στις 26/03/2000 στην εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" (βλ. κατωτ. "πηγή"), και το οποίο έχει -κατά λέξη- ως εξής:
Το κίνημα του ελληνικού διαφωτισμού, έχοντας αφανείς ρίζες κάπου στον 15ο αι., συστηματοποιεί ως τις αρχές του 19ου αι. την ιδέα της εθνικής ταυτότητας για τους πληθυσμούς των πάλαι ποτέ ελληνικών επικρατειών.

Πώς διαμορφώθηκε η εθνική συνείδηση

Η γέννηση ενός έθνους

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  26/03/2000 00:00

Οι διαμάχες οι σχετικές με την εθνική υπόσταση ενός πληθυσμού έχουν πάντοτε μια πρωταρχική ιστορική αναφορά, η οποία λειτουργεί ως καθρέφτης για την αναγνώριση όλων των μελών της εν λόγω κοινωνίας μεταξύ τους. Αδιάφορο αν η ιστορική αυτή αναφορά είναι πλήρως ή μερικώς επινοημένη. Σημασία έχει ότι είναι κοινά αποδεκτή, για την ακρίβεια αυτονόητη για τον καθένα και την καθεμία.
Η εθνική ιδεολογία, πολιτική ανακάλυψη της ευρωπαϊκής διανόησης της νεότερης ιστορικής περιόδου, συστηματοποιήθηκε από τον γαλλικό διαφωτισμό και την επανάσταση, και θεμελιώθηκε σε ορισμένους από τους ωραιότερους μύθους που δημιούργησαν ποτέ οι άνθρωποι.
Οι εθνικοί μύθοι επιδιώκουν την επιβεβαίωση μιας ιστορικής συνέχειας του πληθυσμού: οι Αγγλοι από τον βασιλιά Αρθούρο και στον αντίποδα οι Σκωτσέζοι με τους δικούς τους πατριαρχικούς αρχηγούς, οι Γάλλοι από τους Γαλάτες, από τους δίδυμους γιους της λύκαινας και τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Ιταλοί, οι Σύριοι από τους Φοίνικες, από τον Μωυσή οι Ισραηλινοί και φυσικά εμείς από τους αρχαίους Ελληνες, φανούς της οικουμένης, κ.ο.κ.
Ολοι αυτοί οι μύθοι, αν και αποτελούν σημαίνοντα και εξαιρετικά περίπλοκα πολιτισμικά δημιουργήματα των ανθρώπων, έχουν το κοινό νόημα της δήλωσης μιας διαρκούς, αδιάλειπτης παρουσίας των εκάστοτε πληθυσμών στο διεκδικούμενο σημείο του πλανήτη. Πρόκειται για τη θεμελίωση του δικαιώματος πλήρους ελέγχου της εκάστοτε γεωγραφικής περιοχής, που μέσα από διαδικασίες επαναστατικές, ή πολιτικές διεργασίες το συνηθέστερο, θα οριστεί ως εθνική επικράτεια.
Οι αυξομειώσεις της κάθε εθνικής επικράτειας με πολέμους ή με πολυμερείς συμφωνίες, και αυτές στους θεμελιωτές μύθους θα αναφερθούν, με αυτούς πρωτίστως θα επιδιωχθεί να νομιμοποιηθούν προς εαυτούς και άλλους, ανεξάρτητα αν το εκάστοτε τελικό αποτέλεσμα το καθορίζει ένα εξαιρετικά περίπλοκο σύστημα δυνάμεων που ορίζουμε κάπως αμήχανα ως συσχετισμό.
Ο θεμελιωτής μύθος
Οι δικοί μας πρόγονοι ήταν εύλογο να επιλέξουν την ελληνική αρχαιότητα ως πρότυπο ιστορικής αναφοράς. Αρχής γενομένης από τους ελάχιστους και χωρίς καμία επιρροή διανοουμένους του ύστερου Βυζαντίου που κατασκεύασαν αμήχανα τα πρώτα υποτυπώδη ιστορικά στοιχεία της ελληνικής εθνικής ταυτότητας από τον 15ο αιώνα, ως τους επιγόνους τους επαναστάτες των ευρωπαϊκών στοών των αρχών του 19ου αιώνα, όλοι είχαν προδιαγεγραμμένη επιλογή.
Τα τρία μεγάλα κρατικά συστήματα της εποχής στην ευρωπαϊκή ήπειρο, το βυζαντινό, το οθωμανικό και το ρωμαιοκαθολικό, απορρίπτονταν από τους υστεροβυζαντινούς λογίους για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική ένταση.

Αυτοί πρώτοι, ενώπιον του πολιτικού και πολιτισμικού αδιεξόδου που δημιουργούσε η οθωμανική κατάκτηση, αναγκάστηκαν να στραφούν στην ιστορία προκειμένου να αυτοπροσδιοριστούν. Αργότερα, στις παραμονές της επανάστασης επαναβεβαιώνονται οι ίδιες επιλογές, κατά πολύ συστηματοποιημένες και επιπλέον πολιτικοποιημένες.
Ο οικουμενισμός του Πατριαρχείου και η ταύτισή του με το σκοταδιστικό Βυζάντιο αρχικά και την οθωμανική τυραννία στη συνέχεια αποτέλεσαν μαζί με το ρωμαιοκαθολικό πρότυπο αντικείμενα σκληρής πολεμικής αλλά και πραγματικών μαχών στη διάρκεια της επανάστασης.
Ιδεολογικά οι διανοούμενοι του ελληνικού διαφωτισμού είχαν εντάξει την υπόθεση των Ελλήνων στον ευρωπαϊκό εθνικισμό ήδη από τον 18ο αιώνα. Η ελληνική αρχαιότητα νομιμοποιούσε τόσο την αδιάλειπτη ιστορική παρουσία των Ελλήνων στα εδάφη τους, αλλά και τον ορθό λόγο, την ελεύθερη ατομική δράση και επιτέλους την πολιτική. Αυτά δηλαδή που οι αναδυόμενοι οργανικοί διανοούμενοι της εθνικής ιδέας είχαν συστηματοποιήσει με τη συνεχή δράση τους στη διεθνή αγορά, στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, στις επαναστατικές στοές.
Και η Ρώμη, αυτή αναπαριστούσε τον κατ' εξοχήν τόπο πολιτικής οργάνωσης του πληθυσμού, το κράτος, οργανωμένο όμως με βάση τον λόγο του Νόμου.
Πολλοί ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι οι έλληνες διαφωτιστές απλώς αντέγραψαν, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Πρόκειται φυσικά για ισχυρισμό που είναι αποτέλεσμα διανοητικής νωχέλειας, δεδομένου ότι οι αντιγραφές δεν οδηγούν σε επαναστάσεις και δημιουργία εθνών αν δεν υπάρχουν ισχυρότατα εσωτερικά ερείσματα.
Το κίνημα του ελληνικού διαφωτισμού, έχοντας αφανείς ρίζες κάπου στον 15ο αιώνα, συστηματοποιεί ως τις αρχές του 19ου αιώνα την ιδέα της εθνικής ταυτότητας για τους πληθυσμούς των πάλαι ποτέ αρχαίων ελληνικών επικρατειών. Και όσο ρευστές ήταν αυτές γεωγραφικά τόσο ρευστός υπήρξε και ο καθορισμός της ελληνικής επικράτειας αργότερα.
Οι συγγένειες των ελλήνων διαφωτιστών με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό υπήρξαν οριζόντιες και επιλεκτικές. Ωστόσο, όπως σε όλους τους εθνικιστές επαναστάτες της εποχής εκείνης, οι κοινές αρχές ήταν η ελευθερία και η ισότητα, με την αδελφοσύνη να διαμορφώνει την αναγκαία αλληλεγγύη στη διάρκεια του αγώνα τους για αυτές τις αξίες, αλλά ιδίως την αδελφοσύνη που απορρέει από τον κοινό εθνικό αυτοπροσδιορισμό.
Για τους έλληνες διαφωτιστές, γιακωβίνους και μετριοπαθείς, το πρόταγμα για τη σύσταση έθνους είχε απόλυτη προτεραιότητα. Και με βάση αυτή την προτεραιότητα οργάνωσαν το ούτως ή άλλως ασύστατο παρελθόν.
Οσα δεν άρμοζαν με τα εθνικά κριτήρια, όπως η αυτοκρατορική τυραννία και ο εκκλησιαστικός σκοταδιστικός οικουμενισμός, αποδίδονταν στον αντίπαλο. Και ορθώς. Ενώ η αδιάλειπτη παρουσία των ελληνικών πληθυσμών και το κλέος της αρχαιότητας εντάχθηκαν στον εθνικό σχεδιασμό της ιστορίας. Με την αναγωγή ενός ακατέργαστου παρελθόντος σε σύστημα ιστορικής εξέλιξης, θεμελίωσαν οι δημιουργοί του διαφωτιστές διανοούμενοι μια φαντασιακή, αρχικά, ταυτότητα-κοινότητα, τους Ελληνες.
Η ιστορία στην υπηρεσία της πολιτικής στρατηγικής μεγάλης εμβέλειας, περί αυτού πρόκειται. Ετσι, η σύνταξη του παρελθόντος σε ιστορία με προεξάρχον κριτήριο το έθνος διαμόρφωσε μια δύναμη παραγωγής έθνους χωρίς προηγούμενο. Αυτή ήταν η ηθική και η ψυχική κινητήρια δύναμη της πολιτικής δράσης τους πριν και κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης.
Οι ανατροπές της επανάστασης
Με το πρόταγμα Ελληνες-ανεξάρτητο έθνος, που αποτελούσε ένα αδιαίρετο σύνολο ιστορίας και πολιτικής στρατηγικής, αλλά και κοινωνικά ως εκπρόσωποι της εμπορικής τάξης, οι διαφωτιστές διανοούμενοι συνάπτουν συμμαχίες με άλλες άρχουσες διακεκριμένες ομάδες, ιδίως τους κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου, τους προεστούς των ναυτικών νησιών και τους άκρως προβληματικούς από πολιτική άποψη κλεφταρματολούς. Η πολιτική ηγεσία της επανάστασης σχεδόν ταυτίζεται με τις κατά τόπους ελίτ των ελληνικών πληθυσμών, άρχουσες πολύ πριν από το 1821.
Αυτές οι ποικίλες ελίτ αποτέλεσαν την άκρως αντιφατική ηγεσία της επανάστασης, και όταν απείχαν οι χωρικοί και οι ποιμένες ­ όπως συχνότατα συνέβαινε ­ οι ελίτ ήταν αυτές οι ίδιες κοινωνική βάση.
Η επανάσταση ξεκίνησε από μηδενική θεσμική βάση. Οι υφιστάμενοι κρατικοί θεσμοί ήταν υποτυπώδεις και πάντως απορριπτέοι. Ολα έπρεπε να δημιουργηθούν εξαρχής με κριτήριο αυτό που υπήρχε, το πρόταγμα έθνος. Φαίνεται πως η δύναμή του ήταν μεγαλύτερη από όση φανταζόμαστε. 
Οταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, η Ιερή Συμμαχία στην Ευρώπη απέκλειε και συχνά καταδίωκε την παραμικρότερη ανατρεπτική δράση. Αλλά ο συμβολισμός του γεγονότος «οι Ελληνες επαναστάτησαν» ήταν τόσο ισχυρός που αναζωογόνησε ιδεολογικά και οργανωτικά πολλά ευρωπαϊκά επαναστατικά δίκτυα, οργανώσεις και μεμονωμένα άτομα. Η επανάσταση των Ελλήνων ­ που φάνταζε σαν να είχαν ξεσηκωθεί τα ίδια τα επαναστατικά σύμβολα της Ευρώπης ­ επέστρεψε στους ευρωπαίους ομοϊδεάτες τις ιδεολογικές οφειλές των ελλήνων διανοουμένων, και οι Ευρωπαίοι αντεπέστρεψαν σε όλους τους Ελληνες την αρχή της αδελφότητας οργανώνοντας το γνωστό κύμα αλληλεγγύης που αποκαλέσαμε φιλελληνισμό.
Η εθνική συνείδηση δεν είναι αναγκαστικά η αντανάκλαση κάποιων υλικών (βλ. οικονομικών) συνθηκών. Ανακαλύφθηκε πολύ προτού διαμορφωθούν οι υλικές συνθήκες, και σε κάποιο βαθμό συνέβαλε στην παραγωγή τους. Δηλαδή, στον βαθμό που διακεκριμένες ομάδες των ελληνικών πληθυσμών βαθμιαία αναγνωρίζονταν στην εθνική ταυτότητα, τότε διαφοροποιούνταν πολιτισμικά από τους υπόλοιπους, Ελληνες και μη. Και το γεγονός αυτό τους επέτρεπε να ανοίγονται σε καινούργιες δραστηριότητες οικονομικές, διοικητικές και μορφωτικές προκειμένου, μεταξύ άλλων, να επιβεβαιώσουν το νέο τους κοινωνικό είναι και τα δέοντα που απορρέουν από αυτό. Στο μέτρο που οι καινούργιες δραστηριότητες πετύχαιναν, οι εν λόγω ομάδες διευρύνονταν κοινωνικά και μπορούσαν να βλέπουν τον εαυτό τους καθώς και να διεκδικούν τη θέση ισχύος τους από ένα άλλο, υψηλότερο κατώφλι. Αντιπροσωπευτικοί της διαδικασίας αυτής οι γνωστοί πλέον έμποροι και καραβοκυραίοι. Ιδίως οι πρώτοι, ακολουθώντας κυριολεκτικά τη διεύρυνση της διεθνούς αγοράς ως «κατακτητές βαλκάνιοι έμποροι», έφτασαν στο σημείο να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους ελληνικούς πληθυσμούς σε βαθμό τέτοιο ώστε να αποκτήσουν ανάγκες διευρυμένης αναπαραγωγής. Ετσι προέκυψαν τα διάφορα σχολεία και η χρηματοδότησή τους, και οι κοσμικοί διανοούμενοι διαφωτιστές, όλοι σχεδόν προερχόμενοι από τις ομάδες των εμπόρων. Και η επιρροή τους ήταν τέτοια ώστε στο κίνημα του διαφωτισμού κατάφεραν να κερδίσουν κληρικούς, είτε ως πολιτικά στελέχη όπως ο Παπαφλέσσας και ο Αθανάσιος Διάκος είτε ως παραγωγούς ορθολογικής γνώσης του κόσμου όπως οι Δημητριείς. Κληρικούς οι οποίοι ασπάστηκαν την εθνική ιδέα αρνούμενοι την αυτοκρατορική τυραννία και τον πολιτικά δίδυμο πατριαρχικό οικουμενισμό.
Από την ανακάλυψη της ταυτότητας Ελληνες τον 15ο αιώνα ως το πρόταγμα για ανεξάρτητο ελληνικό έθνος κάπου στο μεταίχμιο 18ου και 19ου αιώνα και από αυτό ως την καθιέρωση του ελληνικού έθνους το 1832 παρακολουθούμε μια μεγάλη πορεία όπου ιστορία, πολιτική και πολυσχιδής εκπολιτιστική δράση σχεδόν ταυτίζονται. Θα ήταν πολύ μίζερο να δεχθούμε ότι ο ιστορισμός του διαφωτισμού αποτελεί ιδεολογική χρήση της ιστορίας ή καθαρό υποκειμενισμό. Θα ήταν ορθότερο να δεχθούμε πως πρόκειται για τη συμβολική αναπαράσταση του κοινωνικού είναι και του ιδεολογικού δέοντος ελληνόφωνων ελίτ που επικρατούν πολιτικά με την επανάσταση και διαχέουν βαθμιαία τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό τους στις κοινωνικά χαμηλές ομάδες του υπόλοιπου πληθυσμού, ενσωματώνοντάς τες αργά στο εθνικό πρότυπο.

Το κράτος και η ιστορία
Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ο Κ. Παπαρρηγόπουλος εξέφρασε το δεύτερο κατά σειρά συμβολικό σύστημα αναπαράστασης του έθνους, το οποίο διαφοροποιείται σημαντικά από εκείνο του διαφωτισμού. Στο μεταξύ το ελληνικό κράτος, από γενικός στόχος που ήταν για τον διαφωτισμό, έχει γίνει η κυρίαρχη πολιτική πραγματικότητα του έθνους, και η Εκκλησία αυτοκέφαλη, αποσπασμένη από τον οικουμενισμό του Πατριαρχείου, εθνικοποιήθηκε. Δύο μείζονα θεσμικά κέντρα ισχύος αναδεικνύουν τη δική τους συμβολική αναπαράσταση του έθνους διά του σχήματος που διατύπωσε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος. Η τρισχιλιετής συνέχεια παρουσιάζεται στο εξής σαν θεσμική και κατά το δυνατόν ορθόδοξη εντάσσοντας σε αυτήν τους αυτοκρατορικούς θεσμούς του Βυζαντίου και το οικουμενικό Πατριαρχείο. Η διάδοση αυτής της άποψης θα πρέπει επίσης να συσχετιστεί και με την επικράτηση της στρατηγικής της διεύρυνσης της εθνικής επικράτειας.
Οι πολιτικές προτεραιότητες του έθνους εύλογα είχαν αλλάξει σε σχέση με την προεπαναστατική και επαναστατική περίοδο. Είχαν αλλάξει οι δυνάμεις που συνέθεταν το έθνος, άλλαξε συνεπώς και η κρατούσα ιστορική αναπαράστασή του. Και ακόμη, ήρωες (βλ. ηθικά δικαιωμένοι) δεν ήταν πλέον οι διανοούμενοι, τα πολιτικά στελέχη, αλλά τα παλικάρια, οι κλεφταρματολοί. Δεν έχει σημασία ότι αυτοί ακριβώς είχαν την πλέον απόμακρη σχέση με την εθνική ιδέα. Σημασία έχει ότι οι νέες ανάγκες, στα πρότυπα του ιστορισμού του κράτους, αναδεικνύουν τα ιστορικά τους σύμβολα: πολεμιστές για το έθνος. Σύμβολα μονοσήμαντα, συρρικνωμένα, συχνά αντίθετα από την ιστορική αναφορά τους.
Γενικότερα ο συμβολισμός του ιστορισμού του κράτους και της Εκκλησίας τον οποίο εξέφρασε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος ήταν πολύ αδύνατος για να αντέξει στις ραγδαίες πολιτικές αλλαγές του τελευταίου τρίτου του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Ηδη στην εποχή του Βενιζέλου η συμβολική του ιστορισμού ήταν απολύτως επικουρική. Στους πολέμους του ελληνικού κράτους μιλούσε πλέον ανοιχτά το εθνικό συμφέρον.
Το τρίτο σύστημα αναπαράστασης του ελληνικού έθνους, αυτό που διατυπώθηκε επί Μεταξά και κυριάρχησε ως και τη χούντα, δηλαδή ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός, ήταν πλέον άκρως εργαλειακό και κοινωνικά πολωτικό. Λειτούργησε απλώς ως ένα ιδεολογικό τείχος προς αποκλεισμό των κάθε είδους ετεροδόξων ή ως ευθέως προσχηματική αναφορά για τη νομιμοποίηση μιας τυφλής καταπίεσης των αριστερών.
Διακόσια χρόνια μετά την πολιτικοποίηση του ελληνικού διαφωτισμού και 179 χρόνια μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, οι διαδοχικοί συμβολισμοί του ιστορισμού για το έθνος είναι άχρηστοι ή καταδικασμένοι. Καταδικασμένοι είτε επειδή ταυτίστηκαν με τον Μεταξά, τον εμφύλιο και τη χούντα, ή απλώς άχρηστοι επειδή το ελληνικό έθνος έχει πλέον ικανή θεσμική και πολιτική αναγνώριση διεθνώς, και μια ικανοποιητική εσωτερική ανάπτυξη ώστε αυτού του είδους οι συμβολισμοί του ιστορισμού να τονίζουν τη σχετική πολιτιστική του καθυστέρηση απλώς. Ωστόσο οι ποικίλοι θεμελιωτές μύθοι θα είναι πάντοτε αναγκαίοι. Το ίδιο και η αναπαράσταση του έθνους, που εκκρεμεί να ανακαλυφθεί ξανά αλλά με σημερινούς όρους. Αλλά η δραστικότητα του ιστορικού συμβολισμού του έθνους εξαρτάται όλο και περισσότερο από μια ρεαλιστική και οπωσδήποτε σύνθετη ιστορική γνώση. Και η κριτική ιστορική σκέψη έχει να συμβάλει σημαντικά σε αυτό.

Εθνογένεση.
Ενας περιγραφικός όρος παλαιός, ξεχασμένος, που επανέρχεται προφανώς για να εκφράσει ανάγκες επαναπροσδιορισμού ενός ελάχιστου συλλογικού εαυτού στην εποχή της ιστορικής εξάντλησης παλαιών συλλογικών αναφορών και των αναδυόμενων μαζικών ατομικοτήτων.
Ευκαιρία λοιπόν για τους ιστορικούς ­ και φυσικά όχι μόνον αυτούς ­ να διευρύνουν τη δράση τους, κατά το δυνατόν τη θεματολογία τους και ακόμη καλύτερα την προβληματική τους, με στόχο να δώσουν νέες αναπαραστάσεις του παρελθόντος εκείνου που εξακολουθεί να επηρεάζει τις συνθήκες του παρόντος.
Η ιστορική σκέψη είναι και αυτή ένας από τους πάμπολλους τρόπους πραγματοποίησης του παλαιότατου ονείρου των ανθρώπων να ελέγξουν το επιστητό, με τεχνικές, εργαλεία, γνώση και πολιτική και όπως αλλιώς μπορούμε. Η ιστοριογραφία, όταν δεν αναλώνεται στην απλή αναπαραγωγή του ομοιώματός της (που είναι ο κανόνας), αποτελεί έναν θαυμάσιο δρόμο λογικής πρόσβασης στο επιστητό. Με αποκλειστικό ρόλο να οργανώνει το χάος του παρελθόντος, επιλέγει από αυτό ό,τι θεωρεί άξιο, δηλαδή σημαντικό για την κοινωνική και ατομική ζωή των ανθρώπων στο εκάστοτε παρόν. 
 Οι φορείς της ιστορικής επιστημονικής σκέψης αναφέρονται στο εκάστοτε παρόν και αποκλειστικά σε αυτό, σε αυτό στοχεύουν και σε αυτό επιβεβαιώνονται ή καταπίπτουν οι επιλογές και οι συστηματοποιήσεις που έχουν κάνει στις διαδρομές τους στον χώρο του ακατέργαστου παρελθόντος.

Οι ποικίλες και μεταξύ τους ανταγωνιστικές λειτουργίες της ιστοριογραφίας, λειτουργίες νομιμοποίησης, κριτικής ή και ριζικής αμφισβήτησης, δηλώνουν ότι ο εκάστοτε συμβολισμός που παράγεται από την ιστορική επιστήμη έχει ιδιαίτερη πολιτισμική σημασία και μάλιστα σημασία για την πολιτική. Γι' αυτό και η τελευταία θέλει συχνά να εποπτεύει την ιστοριογραφική παραγωγή ή τουλάχιστον να έχει λόγο για αυτήν.
Οι εκάστοτε ιστοριογραφικές ερμηνείες του παρελθόντος συστήνουν έναν ιδιότυπο θεσμό με ιδιαίτερη σημασία για το εκάστοτε παρόν, θεσμό σχετικά ανεξάρτητο από τους εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς αντίστοιχους. Και από τις προσπάθειες προσδιορισμού του νοήματος αυτού του θεσμού απορρέουν οι σκληρότατες διαφωνίες ή και οι επιστημονικές συγκρούσεις για την ορθότητα της μιας ή της άλλης μεθόδου, της μιας ή της άλλης ιστορικής ερμηνείας, η διεκδίκηση του επιστημονικά ορθού ή ακόμη και της αλήθειας για ζητήματα φαινομενικά τελειωμένα.
Τελειωμένα και όμως τόσο ζωντανά ώστε να προκαλούν όλες αυτές τις διαμάχες στο εκάστοτε παρόν.

Πηγή

Σημείωση: Δεν τηρήθηκε η παραγραφοποίηση που είχε κάνει ο συγγραφέας στο κείμενο, για λόγους που ανάγονται στην ανάλυση και μελέτη του άρθρου, και η οποία θα ακολουθήσει.

Η εθνική μας συνείδηση και οι δοκιμασίες της.

Είναι εντελώς τετριμμένο να τοποθετηθώ στο ζήτημα "της ελληνικότητας και της ιστορικότητας της εθνικής μας συνείδησης". Να τοποθετηθώ δηλ. για την ιστορική ύπαρξη, παρουσία και δράση των Σπαρτιατών, των Αθηναίων, των Θηβαίων, του Φιλίππου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της αυτοκρατορίας του, της υποταγής των ελληνικών και ελληνιστικών βασιλείων στους Ρωμαίους, της Ανατολικής ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της "Χριστοφρόνησης" του ελληνισμού, του Βυζαντινού κόσμου και του εν αυτώ ελληνικού πνεύματος, της άλωσης της Πόλης και της προσφυγιάς των ρωμιών, της μακραίωνης τουρκοκρατίας, της ηθελημένης (από τον τούρκο ή κι όποιον άλλο κατακτητή), προσχηματικής ή τυχαίας διείσδυσης όλων των γειτονικών λαών και εθνοτικών φύλων στα τουρκεμένα και κουρσεμένα ελληνικά εδάφη από όλους αυτούς τους εισβολείς και τυράννους.

Αφού, πράγματι, συνέβησαν όλα αυτά, τα οποία ασφαλώς η εγχώρια και η παγκόσμια ιστορική έρευνα έχει καταγράψει και εξετάσει λεπτομερώς και τα έχει αποτυπώσει σε χιλιάδες βιβλία και αρχαιολογικά αποδεικτικά στοιχεία, είναι αναγκαίο, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να γνωρίζουμε συνειδητά όλοι μας, όχι απλά "το μύθο μας", αλλά να γνωρίζουμε ότι βαθμιαία επιδιώκεται (και ήδη συμβαίνει) αλλοίωση του "μύθου μας".

Για ποιό λόγο αλήθεια, επιδιώκεται η αλλοίωση του μύθου μας; Ποιός τάχα να ενοχλείται από το μύθο μας; Και ποιός άραγε ωφελείται από μια τέτοια αλλοίωση; Ποιός θα ήθελε να πετύχει την εθνική μας "απο-συνείδηση" και πώς θα μπορούσε να το πετύχει; Ποιός θα ήταν ο καλύτερος βοηθός του, αν όχι η επιστήμη, τα ΜΜΕ και άνθρωποι δικοί μας, δηλαδή, άνθρωποι μέσα από την ίδια μας την -ελληνική- κοινότητα;

Αν θέλουμε να διακριβώσουμε τί ακριβώς συμβαίνει, και για μπορέσουμε αποτελεσματικά να προφυλαχτούμε από ενδεχόμενες πολιτικές και στρατηγικές κακοτοπιές σε βάρος μας, καλό είναι να γνωρίζουμε και τους εντός των τειχών φορείς, που έχουν επιφορτισθεί με την αλλοίωση του μύθου μας, για να μην τρέφουμε φίδια στον κόρφο μας, που μας πάνε αλλού, κι όχι εκεί που θέλουμε εμείς να πάμε.

Κι όλα αυτά για να τα κατανοήσουμε δυστυχώς πρέπει να σταθούμε. Να σταθούμε και ν' ακούσουμε πολύ προσεκτικά, κάποιες φωνές, που στο μισοσκόταδο των παιγνίων, των συσχετισμών, των στρατηγικών σχεδίων επέκτασης και επικράτησης των ισχυρών του κόσμου, ψιθυρίζουν συστηματικά, εκμαυλίζοντας -και εκπειράζοντας- με ανταλλάγματα μισθούς και θέσεις επιστημονικές και πολιτικές, τους σύγχρονους πολιορκητικούς κριούς.

Και στις φωνές αυτές, πρέπει να απαντήσουμε, χωρίς περιστροφές, χωρίς ανοχή, και χωρίς καμμιά χάρη στον πλούτο ή στο δίπλωμα ή στη δύναμή τους. Το ψέμμα τους θα είναι πάντα ψέμμα. Το ατομικό τους συμφέρον και η ατομική τους επιθυμία δεν θα καταστήσουν το ψέμμα τους αλήθεια. Και το συμφέρον αυτών των πλεονεκτών, δεν μπορεί να διαγράψει τους κώδικες ηθικής που νοηματοδοτούν τη ζωή μας, χιλιάδες χρόνια τώρα. Τη ζωή όλων ημών που ζούμε σε αυτά τα χώματα, με τα ίδια, και κάθε εποχή περισσότερα, πνευματικά και υλικά νάματα. Έστω κι αν τα σημερινά νάματα είναι άθλια. Τα μεν προσφερόμενα πνευματικά, είναι απνευμάτιστα, τα δε υλικά είναι νοθεμένα και δήθεν.
Όμως η Ελληνική Αρετή δεν μολύνεται από το ψέμμα και από το πρόσχημα, γιατί τίποτε δεν ακμάζει μέσα αυτά. Από την άλλη, το Ελληνικό Πνεύμα δεν σκιά-ζεται. Γιατί η ελληνική αρετή είναι λόγος για να ζης και το ελληνικό πνεύμα είναι ο τρόπος να ζης.

Οι σύγχρονοι κατακτητές, ξεκινάνε με το ποθούμενο και προχωράνε σαν μικρά παιδιά, σπάζοντας τα εμπόδια και χτυπώντας όποιον αντιστέκεται στις επιθυμίες τους. Ενώ θα έπρεπε να ξεκινάνε μ' εκείνο που έχουνε, και να προχωράνε προς εκείνο που μπορεί να γίνει με βάση τις προσδοκίες που υπάρχουν.

Με όπλο τους την επιστήμη, οι σύγχρονοι κατακτητές, έχει διακριβωθεί ότι "ρίχνουν" στον αντίπαλο, ακόμη κι αρρώστειες, κι όχι μόνο βόμβες, για να τον εξουθενώσουν. Θα μπορούσαν ακόμη και μετεωρολογικό πόλεμο να κάνουν εναντίον των αντιπάλων τους. Ας μην ξεχνάμε (στην εποχή μας) και την πιό ακραία -αλλά επιστημονικά άρτια και αποτελεσματική- μορφή εξουδετέρωσης των αντιπάλων: τους γερμανικούς θαλάμους αερίων!

Ο άνθρωπος φαντάζεται ό,τι θέλει και, καμμιά φορά, νομίζει πως μπορεί να γίνει ακόμη και Θεός! Ξεχνάει, ότι κι αυτός θα πεθάνει μια μέρα.

Για την εθνική μας συνείδηση λοιπόν, όλοι μας πρέπει να έχουμε κατά νου, όλα τα ερωτήματα και όλες τις εκδοχές που "κυκλοφορούν" σχετικά με το πώς και από ποιόν αυτή διαμορφώθηκε, πότε δημιουργήθηκε, πώς συστηματοποιήθηκε, πώς επηρεάστηκε, πότε άλλαξε, αν άλλαξε, αν κάποιοι θέλουν να μας την αλλάξουν, γιατί άραγε, ποιό στοιχείο της ενοχλεί τους φίλους μας και ποιο τους ευχαριστεί και αντίστοιχα τους εχθρούς μας, ποιοί και γιατί είναι φίλοι μας μας και αντίστοιχα εχθροί μας κλπ.

Γιατί αν κάτι μας ξεχωρίζει από πολλούς, είναι που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε τα αφεντικά του εαυτού μας. Ακόμη και στην πείνα, και στην ανεργία και στην ανελευθερία μας. Θέλουμε να το έχουμε αποφασίσει εμείς! "Γνώθι σαυτόν", λοιπόν!

Θα εξακολουθήσουμε αυτή την αναζήτηση, για να φτάσουμε και στο παραγωγικό αίτιο της συνείδησης της από πάντα ελληνικότητάς μας, όπως αυτή δυναμικά εξελίχτηκε μέσα στο χρόνο, κόντρα σ' εκείνους που θέλουν να έχουν την επιθυμία, την ευχέρεια και την εξουσία -όποτε θέλουν- να δημιουργούν έθνη, κι όχι μόνο τα διάφορα κατά περίπτωση βολικά και ζητούμενα έθνη, αλλά (να ισχυρίζονται ότι δημιούργησαν) ακόμη και το πολλών-πολλών χιλιετηρίδων δικό μας!

'Ομως, για να καταλαβαινόμαστε, θα πρέπει να σημειώσουμε και να ξεκαθαρίσουμε σιγά-σιγά μερικούς πολύ σημαντικούς και μοντέρνους όρους, που θα τους συναντήσουμε στην περαιτέρω συλλογιστική και την αναζήτησή μας. Να τους ξεκαθαρίσουμε για τους εαυτούς μας πρωτίστως. Για να καταλαβαίνουμε αυτά που μας λένε οι άλλοι και για να ελέγχουμε κάθε φορά, αν αυτό που μας ζητάνε συμφωνεί με αυτό που συμβαίνει, καθώς και μ' εκείνο που εμείς θέλουμε.

Αν με ρωτάτε, γιατί; σας απαντώ: μα για να αποφύγουμε να γίνουμε σαλτιμπάγκοι, πίθηκοι, δούλοι, δήμιοι, ή υπηρέτες για χάρη των άλλων, απογυμνωνόμενοι ύπουλα και σιγά-σιγά από τις αξίες, τα ιδανικά, τις αρετές και το πνεύμα, με τα οποία η χιλιόχρονη ιστορία και ο πολιτισμός μας αγλάϊσε τις ζωές τις δικές μας (και όσων θέλουνε να λέγονται πολιτισμένοι) και λάμπρυνε με τόσα κατορθώματα και άθλους τις ψυχές μας, όσο κανενός άλλου.

Κάποιοι από τους όρους αυτούς, βρίσκονται (αποτυπωμένοι με έντονα στοιχεία) στο επόμενο δημοσίευμα. Ένα κείμενο που υπηρετεί την καινούργια γνώση. Αυτή που μας σερβίρουν, σαν μια ουσία από εκείνες που χορηγούνται για την πρόκληση αποπροσανατολισμού ή σύγχυσης.

Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου είναι αδιάπτωτο και έχει παγκόσμια σημασία.

 

Ο αυταρχισμός όμως, η πλεονεξία των ισχυρών και η αλαζονεία της εξουσίας τους, παραμένουν. Δυσκολεύουν βέβαια την κατανόηση του αγώνα κατά της εγκληματικής αυθαιρεσίας και του δεσποτισμού, αλλά η αρετή είχε πάντοτε εχθρούς.

Πριν από καιρό, και με αφορμή ένα άρθρο (εδώ), της κ. Στέλλας Πριοβόλου  (καθ. στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), με τίτλο “Γιατί η 28η Οκτωβρίου πρέπει να διδάσκει τους Ευρωπαίους σήμερα”  δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο "τόνοι και πνεύματα" ένας  δικός μου σχετικός προβληματισμός, που έχει (με μικρές διορθώσεις) όπως παρακάτω ακολουθεί:

Σπουδαιότατα σημεία του άρθρου αυτού θεωρώ, μεταξύ άλλων, τις τοποθετήσεις συνέδρων που συμμετείχαν στο  συνέδριο που έγινε στην Αθήνα το 2006, με τίτλο «το νόημα σήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου». Και ιδιαίτερα:

α) Τη δήλωση του καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνη Λιάκου, ότι αν χρειάζεται σήμερα να ερευνήσουμε τα ζητήματα αυτά ξανά , οπότε και τα αρχεία αυτά θα ήταν χρήσιμα, δεν είναι για να αναρριπίσουμε τραύματα αλλά μόνον για να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού, το οποίο αιματοκύλισε την Ευρώπη στην καρδιά του εικοστού αιώνα .
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα συμπλήρωνα, συμφωνώντας ουσιαστικά: ασφαλώς ναί, να ερευνήσουμε χωρίς παρωπίδες και κατάρες και χωρίς εκ των προτέρων άφεση των αμαρτιών των φίλων και ομοϊδεατών μας.

β) Τη δήλωση του ανταποκριτή της εφημερίδας Corriere della sera, Αντόνιο Φερράρι, ο οποίος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στην αποδεδειγμένη φιλία μεταξύ των δύο χωρών, που δοκιμάστηκε από τα πάντα ακόμη και από τον πόλεμο.
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι φιλίες μεταξύ των λαών στηρίζονται μόνο στην από κοινού τήρηση αρχών και την επιδίωξη κοινού σκοπού. Οι φιλίες μεταξύ των λαών καταστρέφονται ή διαψεύδονται τραγικά όταν επικδιώκεται η ικανοποίηση των ίδιων εκάστου συμφερόντων ή βλέψεων, σε βάρος του άλλου λαού.

γ) Τη δήλωση του Αντόνιο Φερράρι, ότι επί πλέον ότι ο ιταλικός λαός δεν ήθελε τον πόλεμο, ο οποίος έγινε εξαιτίας ανισόρροπων επιλογών.
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι λαοί δεν πρέπει να συναινούν στην εδραίωση ανισόρροπων κυβερνώντων που θα προβαίνουν σε ανισόρροπες επιλογές σε βάρος του λαού τους και των κοινώς παραδεδεγμένων δικαίων. Και “ανισόρροποι” δεν είναι μόνο οι αυταρχικοί, είναι και οι αλαζονικοί, και οι καταχραστές, και οι ανεύθυνοι, και οι ψευδόμενοι, και οι ασυνεπείς και όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού της χώρας που κυβερνούν και για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύονται σοβαρά εθνικά και οικονομικά κ.ά. ζητήματα με άλλες χώρες.

δ) Την παραδοχή του Αντόνιο Φερράρι, για τον εαυτό του «Εγώ ως Ιταλός , θα έλεγα σήμερα ευχαριστώ εκείνο το ΟΧΙ που ειπώθηκε στην Ιταλία σαφέστατα και αποφασιστικά, γιατί ο πόλεμος στην Ελλάδα σήμανε την αρχή του τέλους για τον φασισμό».
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα εξέφραζα το εύγε, σε έναν ανοιχτόμυαλο άνθρωπο που αναγνωρίζει το άδικο του επιτιθέμενου και την αποτρεπτική συμβολή της αντίδρασης και αντίστασης ενάντια στην αυθαιρεσία, την πλεονεξία και την επεκτατικότητα, ανθρώπων και λαών.

ε) Τό σχόλιο ότι στους νεότερους χρόνους και, αν θεωρήσουμε ότι ο φασισμός στην Ιταλία ήταν η συγκυρία που χάλασε τη σχέση των λαών, τότε, ο επτάχρονος αντιδικτατορικός αγώνας στην Ελλάδα , που έδωσε το «μέγιστο μάθημα» για τη δύναμη του λαού ενάντια στο φασισμό, ήταν ένας από τους σοβαρούς λόγους που έφερε κοντά τους δύο λαούς.
Το σχόλιό μου: 
Θα επισημάνω απλώς, ότι είναι μεγάλης σημασίας η επιδίωξη κοινών ιδανικών και αξιών, γιατί ένας τέτοιος κοινός αγώνας ενώνει και συμφιλιώνει τους λαούς.

στ) Τη δήλωση του Μαλαπάρτε, Ιταλού συγγραφέα και απεσταλμένου τότε της Corriere della sera, προς τον Ιταλό πρεσβευτή που αμφιταλαντευόταν χωρίς μάλιστα να έχει σαφείς οδηγίες … : «κοίταξε να δεις, μου είπε ο Τσιάνο να σου μεταφέρω ότι εσύ μπορεί να λες ό,τι θέλεις . Αυτός τον πόλεμο θα τον κάνει ούτως ή άλλως.
Το σχόλιό μου:  
Θα επεσήμαινα την αδιαλλαξία και το αδίστακτο της επεκτατικής πολιτικής, το προσχηματικό της επιδεικνυομένης καλής συμπεριφοράς. Την ένταση των εχθρικών βλέψεων και την απληστία του εχθρού. Την έλλειψη αρχών και τη μανία του επιτιθέμενου προς κάμψη όλων των αντιδράσεων ενάντια στα επεκτατικά του σχέδια. Την ισοπεδωτική  δύναμη της πλεονεξίας και του αυταρχισμού.

ζ) Τη δήλωση του καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας Ουμπέρτο Τζεντιλόνι Σιλβέρι σχετικά με τα σημάδια, τα οποία άφησε ο φασισμός στην ιταλική ιστορία, ότι “… όντως ο χρόνος μετράει από το μηδέν για την επόμενη εικοσαετία”.
Το σχόλιό μου: 
Συμφωνώ! Προς επίρρωση της δήλωσης αυτής αρκεί απλώς και μόνο η Ιστορική μνήμη. Για το λόγο αυτόν, θα προσθέσω, ότι σήμερα, δυστυχώς, έχουμε επινοήσει κομψότερους τρόπους για να κάνουμε το ίδιο. Δεν πολεμούμε, αρπάζουμε. Χρεώνουμε. Γιατί είναι ανάλογο με τα φασιστικά έργα αυτό που συμβαίνει σήμερα: με βουλιμία έχει εφορμήσει επί της πεσούσης ελληνικής δρυός, πληθώρα χωρών και συμφερόντων, που τα κοινά τους συμφέροντα συνίστανται στην αρπαγή των πόρων και του πλούτου του τόπου μας. Το κακό είναι ότι ότι δεν υπάρχει αντίσταση στη συμπαιγνία των αρπακτικών. Λείπει εκείνο το ευεργετικό ΟΧΙ, που λέει κι ο Αντόνιο Φερράρι. Για την τιμή. Αντιθέτως. Ημείς άδομεν, ονειρευόμενοι ανάπτυξη και έξοδο στις αγορές. Ή καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, κλείνοντας τα μάτια στις αυτοκτονίες. Κι ο χρόνος μετράει μηδέν, για την αιωνιότητα. Γιατί, οι ραγιάδες τουλάχιστον, θέλανε να λευτερωθούνε από τους Τούρκους. Ενώ εμείς θα υποδουλωθούμε εκουσίως, και θα μείνουμε εσαεί υποδουλωμένοι στους Ευρωπαίους (είχε πεί ο Μάνος Χατζηδάκης).

η) Τη θέση της καθηγήτριας κ. Πριοβόλου ότι “Η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου οφείλει πρωτίστως να τιμά τις αξίες που οι Έλληνες ανέδειξαν στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου με τον υπέρμετρο ηρωισμό και τη μοναδική αυταπάρνηση . Η επέτειος όμως αυτή οφείλει παράλληλα, σε μια σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία, να λειτουργεί ως μια υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ιστορίας των δύο λαών , που δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει στον κοινό αγώνα για την ελευθερία , τη δημοκρατία , τις πανανθρώπινες αξίες και τελικά σε ένα κοινό σύγχρονο ΟΧΙ στο φασισμό , στο ναζισμό, και στον κάθε είδους πόλεμο”
Το σχόλιό μου: 
Στην τοποθέτηση αυτή, μόνο ένα μικρό “κάτι” θα προσθέσω: Σήμερα στην Ελλάδα, τώρα μάλιστα που τείνουμε να αποτελούμε μια “σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία”, οι αναδειχθείσες τότε αξίες δεν είναι πια ίδιες. Εξάλλου εκείνες τις αξίες τις ανέδειξαν Έλληνες με ηρωϊσμό και αυταπάρνηση. Σήμερα η πατρίδα είναι αποκηρυγμένη, ενώ η αυταπάρνηση και η υπηρεσία προς την πατρίδα  είναι νοητικό ελάττωμα. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, φασιστική και ναζιστική είναι ασφαλώς (η αδρανής πλέον) λίστα Λαγκάρντ, ως αποτέλεσμα πλεονεξίας, επιθετικότητας, κλοπής, φοροδιαφυγής και λοιπών ανήθικων και ανέντιμων μεθοδεύσεων. Όπως κι οι μίζες της Ζήμενς, και τα κλειστά σχολειά, και οι κλειστές επιχειρήσεις, και τα νοσοκομεία χωρίς μέσα και προσωπικό, και οι αυτοκτονίες, και η μη εφαρμογή των νόμων και η φοροδιαφυγή, και οι διορισμοί ημετέρων, και οι υπάλληλοι που εμφανίζονται μόνο στη μισθοδοσία και η άβουλη πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων προς διόρθωση ιδίων και αλλοτρίων κρατικών ημαρτημένων, η αλαζονεία των πολιτικών, η ιδιοτελής άσκηση εξουσίας, ο αφελληνισμός των ελλήνων και των ελληνοπαίδων, ο πιθηκισμός αλλοδαπών ηθών, προτύπων και πολιτικών, η ικανοποίηση αλλοδαπών δικαίων, και κυρίως η μη εξυπηρέτηση των δικαίων και της προοπτικής του Λαού και της Χώρας.

Κι αναρωτιέμαι: Δεν είχαν μπορέσει οι πολιτικοί μας να σκεφτούν εγκαίρως τις παγίδες, τις συμμαχίες και τις μεθοδεύσεις των εταίρων μας για τη στενή-στενότατη εξυπηρέτηση των ιδίων αυτών συμφερόντων; Καλώς. Ήταν, ας πούμε, καλόπιστοι, κουβαρντάδες, γαλαντόμοι. Σχέδιο ανάπτυξης, προόδου, βελτίωσης, γιατί δεν έκαναν; Δεν είχαν όραμα για το αύριο;

Και πώς τελικά θα κάνουμε την υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ευρωπαϊκής ιστορίας των λαών, αφού το κάθε τι, αντί να μας ενώνει, μας χωρίζει; Και μας χωρίζει, γιατί στον αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, εμείς είμαστε εκείνοι που πολεμάμε και τροφοδοτούμε τους άλλους, ενώ εκείνοι, αφού μας σκότωσαν, λεηλάτησαν τη χώρα και κατέστρεψαν υποδομές, αφού άδειασαν και το θησαυροφυλάκιο της χώρας, στη συνέχεια μας εξεμαύλισαν χρεώνοντάς μας, κι ύστερα μας υποχρεώνουν να εξανδραποδισθούμε, για να τους εξοφλήσουμε. Όχι για κέρδος δικό μας, αλλά για να κρατήσουμε το λόγο μας και να τιμήσουμε την υπογραφή μας. 

Και τη δική τους υπογραφή, ποιός θα την τιμήσει;

Το Πείραμα: (Η επανάληψη, είναι μητέρα της μαθήσεως....)

 

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, ακούγεται από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς ότι το πιο σημαντικό και αναγκαίο σήμερα είναι η ανάπτυξη. Η οικονομική ανάκαμψη.

Το ζήτημα κατά τη γνώμη μου τίθεται σε λάθος βάση. Αυτό που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι ανασύνταξη του προσανατολισμού μας. Και μην πάει ο νους σας ότι επιζητώ να ολοκληρωτικοποιηθούμε (σταλινικά, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αφού, ως γνωστόν, και οι δημοκρατίες έχουν τους «ολοκληρωτισμούς»τους). Εννοώ να βρούμε τον προσανατολισμό μας στη νέα τάξη πραγμάτων. Δηλαδή με βάση την ιστορική μας διαδρομή και τα εθνολογικά μας χαρακτηριστικά να βρούμε το σημείο της κοινωνικής μας ισορροπίας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό που καίει τον Έλληνα,όπου γης, είναι μερικά πράγματα εφήμερα,όπως η οικογένειά του, οι φίλοι του, το σπίτι και η δημιουργικότητά του για τον εαυτό του και για τους άλλους, και μερικά πράγματα παντοτινά, όπως η υστεροφημία του, ο γενέθλιος τόπος του και ο τόπος της φυλετικής του καταγωγής, άσχετα, αλλά όχι και αδιάφορα, από όλα τα άλλα.

Γεννηθήκαμε σ’ ένα τόπο που αυτά τα χαρακτηριστικά, όλα μαζί ή μερικά μόνο κάθε φορά ήταν κυρίαρχα στις διάφορες ιστορικές μας εκδοχές(Σπάρτη, Αθήνα, Θήβα, Κρήτη, Αθήνα κλπ.). Συνηθέστατα ήταν η αμφισβήτηση, η αναζήτηση, το θείο, η εκπαίδευση και η άσκηση (νού και σώματος) στη μάθηση, η επιστήμη και η φιλοσοφία εκείνα που απασχόλησαν εντονώτατα τους Έλληνες στην ιστορική τους διαδρομή. Πράγμα γνωστότατο τοις πάσι. Στη σημερινή λοιπόν εποχή της καθολικής δυνατότητας παιδείας, μόρφωσης και όξυνσης των πνευματικών μας εργαλείων, γίναμε ικανοί, όχι μόνο όσοι είναι/ήταν εξαιρετικά πνεύματα,αλλά και ο μέσος άνθρωπος, στο να αντιλαμβανόμαστε και να σταθμίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας και των ολιγωριών μας και να είμαστε επιφυλακτικοί με κάθε τυρί που βλέπουμε μπροστά σε μια φάκα.

Μερικοί τα ανέλυσαν και μας τα είπαν με τη διαίσθηση του καλλιτέχνη δημιουργού, όπως ο Χάρρυ Κλύνν, στην ταινία του «Made in Greece» (δείτε την ταινία εδώ), άλλοι με την στοχαστικότητα του διανοητή, άλλοι με την πείρα του παραδείγματος, και άλλοι με το όραμά τους [πόσοι και πόσοι αρχαίοι συγγραφείς,έλληνες ποιητές, παιδαγωγοί, φιλόσοφοι, Πατέρες της Εκκλησίας] μίλησαν για το ήθος που πρέπει να διέπει τα έργα και τη ζωή όσων διαχειρίζονται αγαθά που υπερβαίνουν την ατομική τους υπόσταση, αγαθά όπως η διακυβέρνηση μιας χώρας, η ρύθμιση όψεων της ζωής και της δημιουργίας των πολιτών, το δημόσιο συμφέρον του τόπου, των κοινωνιών, και του πλανήτη γενικώτερα.

Τα μεγάλα ερωτήματα λοιπόν σήμερα, στην απάντηση των οποίων καλούμεθα από εδώ και στο εξής, να μην είμαστε απόντες, είναι για το είδος των κοινωνιών που θέλουμε να ζούμε.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα αιτήματα/ερωτήματα στην εποχή μας δεν είναι για όλους τα ίδια.Οι κρατούντες είναι εύλογο να θέλουντα προνόμιά τους, γιατί νομίζουν πως θα είναι παντοτινά. Οι εργάτες τη λούφα τους γιατί η δουλειά είναι κουραστική. Οι διάμεσοι τη μεσιτεία γιατί έχουν κέρδος χωρίς δικό τους κόστος. Οι διαχειριστές τη διαχείριση γιατί έχουν τη μίζα τους. Οι ανάξιοι το εκ προοιμίου προνόμιο γιατί η αξιολόγηση θα τους φέρει σε δύσκολη θέση. Οι επιχειρήσεις θέλουν την πολιτική δύναμη για να επιβάλλουν τις διαδικασίες επίτευξης των αχαλίνωτων οικονομικών τους στόχων.

Όλοι εμείς όμως που γεννηθήκαμε και θέλουμε να δημιουργήσουμε, να μάθουμε, να προσφέρουμε, να χαρούμε τα αγαθά του Θεού, τα κατορθώματα του ανθρώπου και τις ομορφιές της φύσης, για ποιό λόγο θα πρέπει να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα, επειδή κάποιοι άλλοι θέλουν όλες τις μερίδες από το τραπέζι του κόσμου για τους ίδιους και τους συν αυτοίς, και μάλιστα με τη δική μας συνέργεια ή με τη δική μας βάρβαρη καταδίκη;

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν αν

ι. Θέλουμε κοινωνίες ευημερίας των πολιτών και δημιουργικής ανάπτυξης όλων των όψεων της ζωής για όλους τους πολίτες; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν.

ιι.Θέλουμε κοινωνίες οικονομικής διακυβέρνησης με θεοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων(οικονομική ανάπτυξη) και τον ευνουχισμό των πολιτών και των ατομικών καιπολιτικών τους ελευθεριών; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιιι. Θέλουμε κυριαρχική διακυβέρνηση των επιχειρηματιών; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι μια τέτοια διακυβέρνηση εγκυμονεί σοβαρό ενδεχόμενο αυτοί σε συνεργασία με επίορκους πολιτικούς να μεθοδεύουν την καταδολίευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων πολιτών, θεωρούντες αυτούς ηλίθιους και σκλάβους, αφού επιδιώκουν να έχουν παραγωγή χωρίς έξοδα (καταλήστευση ενέργειας και πρώτων υλών) καθώς και εργαζόμενους χωρίς αμοιβή (=με ελάχιστες και διαρκώς μειούμενες αποδοχές, ή εντελώς ανασφάλιστους εργαζόμενους, ή με μειούμενες, ακόμη και μη καταβαλλόμενες,  για να μη μιλήσουμε για τις χαριζόμενες ασφαλιστικές εισφορές που χρωστούνται και δεν καταβάλλονται, φτωχαίνοντας τα ταμεία). Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιν.Θέλουμε κυριαρχική εργατική-λαϊκή διακυβέρνηση όπου ο καθένας εστιάζεται στις ανάγκες του ιδίου και των ομοίων του οικονομικά, ταξικά, πνευματικά και ηθικά; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην περίπτωση αυτή, η ανάπτυξη είναι αύξηση της καταναλωτικής δύναμης και η διατήρηση της εξουσίας για την επιβολή αυτού του οράματος. Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ν. Θέλουμε να ξεχωρίζουμε από όλους ως οι εκλεκτοί των Θεών και της Ιστορίας σε βάρος των άλλων συνανθρώπων μας; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νι. Θέλουμε να εμπαίζουμε τους συνανθρώπους μας με την επιπολαιότητα και τη θεατρικότητά μας και την ανεπάρκειά μας στις καθημερινές ανάγκες της ζωής και την προοπτική του τόπου; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιι. Θέλουμε να επιβληθούμε ως μοναδικοί σωτήρες, αδοκίμαστοι όντες, ή ανεπάγγελτοι και άεργοι, επιπόλαιοι, ή και εμμανείς και εμμένοντες σε απόψεις και μεθόδους που πλειστάκις απέτυχαν και δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιιι. Ό,τι και να θέλουμε, δηλαδή όποιο σύστημα αξιών και να επιλέξουμε, θα πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας. Το ατελέσφορο κάθε εγχειρήματος θα φαίνεται από τη μη σύζευξη στόχου προς τις ακολουθούμενες αρχές. Ακόμη και αν ο στόχος μας είναι αποδεκτός, αν οι μέθοδοι και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες τείνει να υλοποιηθεί /υλοποιείται δεν είναι αποδεκτές, αυτό τελικά θα χαρακτηρίσει και το όλο εγχείρημα. Αναποτελεσματικότητα. Αν ο στόχος είναι μη αποδεκτός, επίσης. Οποιαδήποτε τερτίπια κι αν χρησιμοποιηθούν, όσο και αν φτιασιδωθεί η μέθοδος και η διαδικασία, το αποτέλεσμα θα είναι μη αποδεκτό. Αυτό θέλουμε;

Η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία έδειξε ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου πολλές φορές μας χρησιμοποίησαν ως ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς σε ένα ντέρμπυ μεταξύ τους, χωρίς να λογαριάσουν το δικό μας τίμημα για την εκάστοτε επικράτησή τους. Χωρίς να λογαριάσουν ποτέ το τίμημα που ολόκληρη η Χώρα, οι άνθρωποι και το μέλλον τους, κατέβαλλαν σπονδή στο βωμό της δικής τους εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά, εκμαυλιζόμενος ο λαός (με θεσούλες αργομισθίας, με προσχηματικές και ψεύτικες συντάξεις, πρότζεκτ με εικονικούς στόχους (ΜΚΟ), μίζες, τσαμπουκά ετσιθελισμού, σωματεία ειδικού στόχου, ιδρύματα με δικά μας λεφτά προς δόξαν των εραστών της εξουσίας, οφφίτσια για καρεκλοκένταυρους, ευνοιοκρατία, και άλλα), παρά τη μόρφωσή του, και αρκετούς κατά κεφαλή τίτλους σπουδών, έχασε την ευκαιρία να στοχαστεί δημιουργικά, να αναρωτηθεί και να μη καταπιεί αμάσητο το κουτόχορτο που του προσέφεραν.

Ας αναρωτηθούμε σήμερα, γιατί θέλουν οι δανειστές μας ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας ως μέσον συμμόρφωσης προς αυτούς; Για να χάσουμε την αξιοπρέπεια, το σθένος,την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας. Ημών. Όχι των ηθικά ανύπαρκτων εξωνημένων μας εκπροσώπων (τύπου κάθε ακη).

Γιατί θέλουν να μειώσουν αφόρητα τις αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων σε επίπεδα αποδοχών τριτοκοσμικών χωρών, και συνεπώς να τους οδηγήσουν σε ουσιαστική εξαθλίωση;

Με ποιο τρόπο θα καταστούν ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις εξοικονομώντας το εργασιακό (αμοιβές και εισφορές) κόστος;

[Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις ανταγωνιστικές θα γίνουν όχι ως προς την επιβίωσή τους, αλλά ως προς την πώλησή τους. Γιατί αν οι επιχειρήσεις δεν αμείβουν τους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι πολίτες δεν θα έχουν αγοραστική δύναμη, και συνεπώς οι επιχειρήσεις δεν θα έχουν πωλήσεις των εμπορευμάτων και των προϊόντων τους, (ούτε και το κράτος θα έχει έσοδα από τους φόρους α) επί του εισοδήματος και του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων, και β) επί των εισοδημάτων των εργαζομένων), και ότι εξαιτίας αυτού είναι βεβαία η κατάρρευση και η, συνακόλουθη αυτής, ευτελής αξία των επιχειρήσεων.]

Ποιος ωφελείται από την κατάρρευση της Ελλάδας και των Ελλήνων; Ασφαλώς αυτοί που δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Γι’ αυτούς είμαστε το πείραμα. Το είπαν εξάλλου πολλές φορές. Αν καταφέρουν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, ανοίγεται γι’ αυτούς πεδίον δόξης λαμπρόν. Και αδιαμαρτύρητα, και μάλιστα με τη συναίνεσή μας, θα γίνει σε μια δημοκρατική Χώρα, τη δική μας, εκείνο που μέχρι τώρα οι επιτελείς συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου, το έκαναν με τους μισθοφόρους τους σε χώρες που είχαν δικτατορικά καθεστώτα.

Αν αυτό συμβεί, οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, εγχώριοι και διεθνείς, με τους μισθοφόρους τους,θα επιβάλουν ως ιδιόμορφη πολιτική στον τόπο μας το επιχειρείν με τους όρους του «κέρδους με κάθε τίμημα σε βάρος των πολιτών». Η παράδοση της εθνικής ιδιοκτησίας επί κοινωνικών αγαθών και των κρατικών υποδομών, και επιχειρήσεων παροχής κερδοφόρων υπηρεσιών (λαχεία, στοιχήματα) , καθώς και η βλαπτική διαχείριση και διοίκηση δημοσίων επιχειρήσεων για την εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας του τιμήματος πώλησής της, οι χρηματιστηριακές τρικλοποδιές, και άλλες επιχειρηματικές τακτικές όπως οι προμήθειες των μιζαδόρων και τα οικονομικά δώρα στους βοηθούς (και συνεργούς στην επιτυχία τέτοιων οικονομικών προγραμμάτων), θα καταβαραθρώσουν κάθε δυνατότητα της χώρας για ένα ανεκτό επίπεδο ευημερίας του λαού.

Αν μάλιστα αυτό γενικευθεί στα σήμερον γενόμενα διεθνώς, κάθε ικμάδα πολιτισμού και πνευματικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας θα εξαφανιστεί και με την εγκατάσταση των θεών-βασιλέων Ήλιων στους εξουσιαστικούς θρόνους των χωρών, με ιερατεία από τους αμέτρητους υπηρέτες και δούλους, που θα είναι όλοι οι λαοί των ευρωπαϊκών χωρών, αν είναι εξαναγκασμένοι και υποταγμένοι στην ικανοποίηση της απληστίας, της ασυδοσίας, των παθών και της ψυχικής ανισορροπίας των οικονομικά ισχυρών και των λίγων δορυφόρων τους, και θα επανέλθουμε σε προγενέστερα στάδια της πολιτικής και συνεπώς της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπότητας.

Σε κάθε διένεξη σημασία δεν έχει ποιος νικάει, ποιος επιβάλλεται. Αλλά ποιον νικάς. Τόσο πολύ μας φοβούνται. Γιατί όταν κινδυνεύουν αυτά που αποτελούν το λόγο για να ζούμε, τότε αυτά θέλουμε να τα διαφυλάξουμε με κάθε θυσία. Πρέπει λοιπόν, τώρα, να σώσουμε τα όσια και τα ιερά μας, με κάθε τίμημα. Γι’ αυτόν τον αγώνα, το τίμημα, την τιμή και την αξία, όλα αυτά θα τα υπολογίσουμε μετά.

Θα επιτρέψουμε στον κάθε Νέρωνα που μας λαδώνει για να τον εξυπηρετούμε, να μας κατηγορεί στη συνέχεια ο ίδιος, ως διεφθαρμένους, και να μας πετάει (ΑΥΤΟΣ ο ίδιος!) στα λιοντάρια του Κολοσσαίου της ιστορίας;

Ας καταργήσουμε από τη ζωή μας (τη συμμετοχή σ’) αυτό το θέαμα, και αυτή την πρακτική. Όχι μόνο, γιατί δεν ταιριάζει, βρε αδερφέ, με την ιδιοσυγκρασία μας, ιστορικά και πολιτισμικά, αλλά και γιατί,εκτός από τις συμφορές που φέρνει στην καθημερινή μας ζωή και την ηθική καθεαυτή απαξία του έργου, το σύστημα αυτό δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα για μας και τα παιδιά μας.

Σημείωση:
Ετούτο το σημείωμα είναι πολύ παλιό. Πριν από καιρό  εδώ το είχαμε ξαναγράψει, για τη δεινή θέση που βρίσκεται η Πατρίδα μας. Πιστεύοντας πως η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως (repetitio est mater cognitionis) επαναλάβαμε, σήμερα εδώ, εκείνους τους προβληματισμούς και τις σκέψεις, γιατί συντρέχουν οι ίδιοι ακριβώς λόγοι, άσχετα από τη χρονική στιγμή. Όσα μεσολάβησαν δεν άλλαξαν προς το καλύτερο την κατάστασή μας. Το αντίθετο μάλιστα. Δείτε την ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ταινία. Θα διαπιστώσετε ότι στο πλήρωμα του χρόνου, τίποτε δεν άλλαξε ως προς τον ευτελισμό όλων των θεσμών, τον εκπεσμό των αρχών και των οραμάτων, την ανυπαρξία αξιών και την ακατάσχετη κοινωνική και ηθική καταρακύλα, που ολοκλήρωσε την οικονομική και κοινωνική αποδιοργάνωση. Γίναμε θέαμα, «μας βλέπουμε στην τηλεόραση», κι αρνούμαστε να αλλάξουμε ρόλο και ξαναγυρνάμε στη φωλιά του άπραγου και λοβοτομημένου.

Μια ζωή, βία...Προσφυγιά, έγκλημα, πρόβλημα...

Προσφυγιά, έγκλημα και πρόβλημα...Δεν είναι όλα το ίδιο πράγμα. Δυο όψεις του κόσμου σήμερα... Η μία είναι εδώ, η άλλη αμέσως παρακάτω...

«Οι δικοί μου άνθρωποι με έχουν ακούσει αρκετές φορές να λέω ότι η Ελλάδα και ο Ελληνισμός δεν έχουν πλέον μέλλον ή ελπίδα. Είναι σημαντικό για την κατανόηση αυτής της τόσο βαριάς κουβέντας και της επακόλουθης εξήγησης, να επισημάνουμε ότι το κράτος ως νομική οντότητα, έστω και με κάποια άλλη μορφή, ενδεχομένως να συνεχίσει να υπάρχει.
Όμως, δίχως Έλληνες να το κατοικούν και να το διοικούν, απλά μόνο κατ’ όνομα θα λέγεται «Ελληνική Δημοκρατία», στο βαθμό που θα διατηρηθεί κι αυτό. Σημασία έχει, λοιπόν, η διατήρηση του Ελληνισμού και των Ελλήνων, οι οποίοι όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, υπό κάποιες συνθήκες μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς την ύπαρξη ενός κράτους-προστάτη που θα τους περικλείει, ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που και το Ελληνικό κράτος από μόνο του έχει στραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρακτικά ενάντια στον Ελληνισμό με πράξεις και παραλήψεις…
Επί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, διατηρήσαμε όσο μπορέσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα μας και τη συνείδηση της κοινής μας καταγωγής και καταφέραμε να «κρατήσουμε την αναπνοή μας» όσο χρειάστηκε μέχρι την Απελευθέρωση. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι Έλληνες και Τούρκοι κρατήθηκαν μακριά από ιδιαίτερες σχέσεις και επαφές που θα μπορούσαν να αλλοτριώσουν και τελικά να εξαφανίσουν τα προαναφερθέντα συστατικά στοιχεία του Ελληνικού Γένους.
Σήμερα, όμως, είμαστε σε μια μοναδική συγκυρία που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στις τόσες χιλιετίες της ιστορίας μας. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε ταυτοχρόνως τόσες πολλές και διαφορετικής φύσεως απειλές, κάθε μια εκ των οποίων έχει τη δυνατότητα από μόνη της –πόσο δε μάλλον συνδυαστικά– να αποτελέσει το οριστικό μας τέλος…
Συχνά δίνω το παράδειγμα του τενίστα που του πετάνε μαζικά μπαλάκια. Όσο τέλειος κι αν είναι θα αποκρούσει 3, 4 άντε 5 το πολύ. Ένα να περάσει, όμως, έχασε! Έτσι κι εμείς, κυριολεκτικά, βαλλόμεθα πανταχόθεν και δεν έχει σημασία πόσες απειλές θα αντιμετωπίσουμε επιτυχώς, αφού αρκεί μια για να εκλείψουμε! Κι αν νομίζετε ότι καταστροφολογώ, δείξτε λίγη υπομονή και συνεχίστε την ανάγνωση. 
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σειρά και χωρίς να μπούμε σε ιδιαίτερη ανάλυση, έχουμε και λέμε:
1. Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός είναι το δημογραφικό. Η υπογεννητικότητα κυριολεκτικά μας εξαφανίζει. Για να συντηρηθεί απλώς ένας πληθυσμός στα ίδια νούμερα, απαιτείται η γέννηση κατ’ ελάχιστον 2,1 παιδιών ανά ζευγάρι. Στην Ελλάδα το ποσοστό το 2012 ήταν 1,39… Οι δε θάνατοι το 2014 ήταν κατά 20.659 περισσότεροι από τις γεννήσεις (114.088 θάνατοι, 93.429 γεννήσεις)! Στις γεννήσεις, βέβαια, συμπεριλαμβάνονται και αυτές ξένων ζευγαριών από τις εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών που έχουν εισέλθει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. 
Οι νέοι Έλληνες, λοιπόν, είναι ακόμα λιγότεροι. Άρα δεν μπορούμε, όχι να αυξηθούμε, αλλά ούτε καν να διατηρηθούμε στα ίδια αριθμητικά επίπεδα «αντικαθιστώντας» τους αποθανόντες… Απ’ την άλλη, οι Έλληνες του εξωτερικού όσο οι γενιές θα διαδέχονται η μια την άλλη και όσο η Ελληνική πολιτεία αδιαφορεί γι αυτούς, τόσο θα απομακρύνονται από το Σώμα του Ελληνισμού χάνοντας σιγά–σιγά την Εθνική τους συνείδηση. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι από διάφορα κόμματα που μας κυβέρνησαν (ακόμα και επί της «δεξιάς», «πατριωτικής» κυβερνήσεως Καραμανλή), που έχουν την κατ’ εξοχήν ρατσιστική εις βάρος των Ελλήνων θέση, ότι «το θέμα της γήρανσης του πληθυσμού και το δημογραφικό έχουν λυθεί με την είσοδο χιλιάδων (λαθρο)μεταναστών όπου στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νεαρής ηλικίας»!...
2. Αν και από μόνο του το δημογραφικό ζήτημα είναι αρκετό για να φέρει τους τίτλους τέλους για τον Ελληνισμό, υπάρχει το προαναφερθέν και εξ ίσου αυτόνομα καταστρεπτικό θέμα της αθρόας εισροής λαθρομεταναστών με το οποίο η υπογεννητικότητα λειτουργεί και συνδυαστικά. Πολλές δεκάδες χιλιάδες όντως δυστυχισμένοι άνθρωποι εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, από χώρες με τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης, στις περισσότερες περιπτώσεις δε με απόλυτη ασυμβατότητα νοοτροπίας με τις κοινωνικές και πολιτισμικές παραδοχές που αποδεχθήκαμε ως Δύση από τον Διαφωτισμό έως σήμερα. Το δε μορφωτικό τους επίπεδο σε καμία περίπτωση δεν είναι έστω καν ικανοποιητικό. 
Δεδομένου του μικρού μεγέθους της χώρας μας αλλά και του μικρού της πληθυσμού, το βάρος που πέφτει στους ώμους μας είναι δυσθεώρητο… Οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, αυξάνονται με υπερδιπλάσιους ρυθμούς από τους Έλληνες με αποτέλεσμα να μιλάμε για έναν πλήρους εύρους εποικισμό! Η δε νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξαρτήτων Ελλήνων(!), όχι μόνο δεν παίρνει μέτρα γι αυτό, αλλά αντιθέτως ανακοίνωσε ότι θα δώσει στους αλλοδαπούς που γεννιούνται στην Ελλάδα την Ελληνική ιθαγένεια. Σύμφωνα με την «Έρευνα για τις συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία των εφήβων μαθητών» που διενήργησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΕΠΙΨΥ) και εντάσσεται στο πλαίσιο του διεθνούς διαρκούς προγράμματος «Health Behaviour in School-Aged Children» υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στην Ελλάδα «το 2014 ένας στους 4 εφήβους απάντησε ότι έχει τουλάχιστον έναν γονιό αλλοδαπής εθνικότητας με ποσοστό 12,1% να απαντούν ότι και οι δύο γονείς τους είναι αλλοδαπής εθνικότητας». Η φυγή των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό ολοκληρώνει την αντικατάσταση πληθυσμού που βρίσκεται σε εξέλιξη…
3. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. αποτελεί την αναίμακτη παράδοσή μας σε έναν υπερεθνικό οργανισμό που, σε πλήρη αντίθεση με ότι διακηρύττει, έχει σαν σκοπό την επιβολή της βούλησης των ισχυρών της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας στους υπολοίπους. Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας των μικρότερων χωρών δεν έχει την ίδια αξία με τον αντίστοιχο «περιορισμό» της κυριαρχίας των ισχυρών. Και αυτό γιατί καθώς οι ισχυροί ελέγχουν τους κανόνες του παιχνιδιού στην Ε.Ε. ουσιαστικά δεν χάνουν κυριαρχία, αλλά πρακτικά αυτή εξαπλώνεται και επί των υπολοίπων (βλ. «Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης: Από το όνειρο στον εφιάλτη» http://enallaktiki-proseggisi.blogspot.gr/2014/05/blog-post_24.html). Για να λειτουργήσει το νέο αυτό σχήμα, απαιτείται –και η απαίτηση αυτή θα γίνει πιο έντονη αλλά και επίσημη στο κοντινό μέλλον– να υπάρξει μια «ομογενοποίηση» των λαών της Ευρώπης με μέτρα εις βάρος των εθνικών αντίστοιχων χαρακτηριστικών και ιδιαιτεροτήτων προς χάρη της «κοινής Ευρωπαϊκής εθνικής ταυτότητας», ενώ ήδη υπάρχουν φωνές κάποιων που το απαιτούν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ευθαρσώς. Σε άλλες εποχές το λέγαμε και «κατάκτηση»…
Αυτές είναι οι τρείς κύριες απειλές που μπορούν από μόνες τους δυνητικά να αποτελέσουν κυριολεκτικά το τέλος του Ελληνισμού. Είναι απειλές που χτυπάνε στη καρδιά όλων των χαρακτηριστικών που μας κράτησαν ζωντανούς σε άλλες δύσκολες ιστορικά περιόδους. Γι αυτό είναι τόσο επικίνδυνες. Δεν είναι οι μοναδικές απειλές, φυσικά. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες επικουρικά μπορούν να…«συμβάλουν» αν συμπέσουν σε καίρια χρονικά σημεία της εκδήλωσης των ως άνω κύριων απειλών.
Το κερασάκι στη τούρτα, βέβαια, είναι η επίκαιρη οικονομική κρίση και το υπέρογκο μη βιώσιμο αέναο και αυτοτροφοδοτούμενο χρέος μας, που εφόσον δεν βρεθεί μια ουσιαστική λύση, θα αποτελέσει την απαρχή της αποσύνθεσης κάθε είδους και μορφής κυριαρχίας μας σε Ελλάδα αλλά και Κύπρο. Μπορεί αυτό να μην δύναται από μόνο του να σημάνει οριστικά το τέλος μας, όμως, λειτουργεί ενισχυτικά και συνδυαστικά με όλα τα προαναφερθέντα. Και δεν σκοπεύω καν να αναφερθώ στην ύπαρξη της εδαφικής απειλής από την Τουρκία και την στρατηγική περικύκλωση που υφιστάμεθα μέσω πρωτίστως της Αλβανίας και δευτερευόντως των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, με την μεγάλη επιρροή της τουρκικής μειονότητας στα εδάφη της τελευταίας. Ούτε θα αναφερθώ στο πόσο χειροτερεύει τα πράγματα η κατάσταση που επικρατεί στη Θράκη. Αυτά τα αφήνω για την ανάλυση του σκεπτόμενου αναγνώστη…
Στη στροφή του 19ου αιώνα υπήρχε μια χώρα ισχυρή με αξιοσημείωτο διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα στο τότε ευρωπαϊκό, αν όχι και στο διεθνές, γίγνεσθαι: η Πρωσία. Εδώ και πάνω από 80 χρόνια η χώρα αυτή δεν υπάρχει, ούτε κανένας πραγματικά αυτοπροσδιορίζεται πλέον εθνικά σαν «Πρώσος». Η στροφή του επόμενου αιώνα θα βρει τον κόσμο, μετά από πλέον των 4.000 ετών, με τους Έλληνες υπό εξαφάνιση, καθώς είναι ζήτημα αν στον ελλαδικό χώρο θα έχουν μείνει 1.500.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής, με πολύ υψηλό μέσο όρο ηλικίας, και στον υπόλοιπο κόσμο πολύ κάτω των 5.000.000 σκόρπιοι στα διάφορα σημεία της Υφηλίου και συνεχώς αφομοιούμενοι. Η κατάσταση αυτή, φυσικά, δεν θα μπορεί να είναι αναστρέψιμη. Με τα μαθηματικά, βλέπετε, δεν μπορεί να τα βάλει κανείς…
Περάσαμε πάρα πολλά, καταφέραμε απίθανα πράγματα και αντέξαμε πολύ περισσότερο από άλλους λαούς και αυτοκρατορίες. Δυστυχώς, έλαχε στη γενιά μας να είμαστε από τις τελευταίες φουρνιές Ελλήνων και στη γενιά των εγγονών μας να δουν στα βαθιά τους γεράματα το οριστικό τέλος αυτού του Έθνους. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό όπως σε τόσους άλλους: Μεσοποτάμιοι, Καρχηδόνιοι, Αζτέκοι, Ίνκας, Μάγια για να αναφέρουμε μερικούς. Κάποτε θα ερχόταν η σειρά μας να χαθούμε κι εμείς μετά από τόσες φορές που τη γλυτώσαμε «παρά τρίχα» από Πέρσες, Ρωμαίους, Φράγκους, Γότθους, Τουρκοκρατία, Βαλκανικούς Πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κτλ….

Γράφει ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας (που είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.)): Είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν θα έπρεπε να γράψω ή όχι αυτό το άρθρο και δεν θα σας κρύψω ότι η απόφασή μου ήταν να μην το κάνω. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να απογοητεύσω όσους θα το διάβαζαν. Όμως κάποιες τελευταίες εξελίξεις με έκαναν να αναθεωρήσω αυτή μου την απόφαση…εδώ.
 
Τέλος (αλλά όχι καταληκτικά): Κι άλλη προσφυγιά, μετά το έγκλημα. Μέγα πρόβλημα η επιθετικότητα των Τούρκων κατά των Κωνσταντινουπολιτών, τον Σεπτέμβρη του 1955 (τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο, την εμπλοκή στα Ιμια κλπ) :  πρώτα το βιός σας, μετά η ζωή σας!