Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ὀδ. Ἐλύτη: Ἆσμα Ἡρωϊκὸ καὶ Πένθιμο γιὰ τὸν Χαμένο Ἀνθυπολοχαγὸ τὴς Ἀλβανίας

 

 




Ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ἑκατοικοῦσε ὁ ἥλιος
Ποὺ μὲ τὰ μάτια μιᾶς παρθένας ἄνοιγε ὁ καιρὸς
Καθὼς ἐχιόνιζε ἀπ’ τὸ σκούντημα τῆς μυγδαλιᾶς ὁ ἀγέρας
Κι ἄναβαν στὶς κορφὲς τῶν χόρτων καβαλάρηδες

Ἐκεῖ ποὺ χτύπαγεν ἡ ὁπλὴ ἑνὸς πλάτανου λεβέντικου
Καὶ μιὰ σημαία πλατάγιζε ψηλὰ γῆ καὶ νερὸ
Ποὺ ὅπλο ποτὲ σὲ πλάτη δὲν ἐβάραινε
Μὰ ὅλος ὁ κόπος τ’ οὐρανοῦ
Ὅλος ὁ κόσμος ἔλαμπε σὰν μία νεροσταγόνα
Πρωί, στὰ πόδια τοῦ βουνοῦ

Τώρα, σὰν ἀπὸ στεναγμὸ Θεοῦ ἕνας ἴσκιος μεγαλώνει.

Τώρα ἡ ἀγωνία σκυφτὴ μὲ χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει καὶ σβήνει ἕνα ἕνα τὰ λουλούδια ἐπάνω της•
Μὲσ’ στὶς χαράδρες ὅπου τὰ νερὰ σταμάτησαν
Ἀπὸ λιμὸ χαρᾶς κείτουνται τὰ τραγούδια•
Βράχοι καλόγεροι μὲ κρύα μαλλιὰ
Κόβουνε σιωπηλοί τῆς ἐρημιᾶς τὸν ἄρτο.

Χειμώνας μπαίνει ὥς τὸ μυαλό. Κάτι κακὸ
Θ’ ἀνάψει. Ἀγριεύει ἡ τρίχα τοῦ ἀλογόβουνου

Τὰ ὄρνια μοιράζουνται ψηλὰ τὶς ψίχες τ’ οὐρανοῦ.



Τώρα μὲσ’ στὰ θολὰ νερὰ μιὰ ταραχὴ ἀνεβαίνει•

Ὁ ἄνεμος ἁρπαγμένος ἀπ’ τὶς φυλλωσιὲς
Φυσάει μακριὰ τὴ σκόνη του
Τὰ φροῦτα φτύνουν τὸ κουκούτσι τους
Ἡ γῆ κρύβει τὶς πέτρες της
Ὁ φόβος σκάβει ἕνα λαγούμι καὶ τρυπώνει τρέχοντας
Τὴν ὥρα ποὺ μέσ’ ἀπὸ τὰ οὐράνια θάμνα
Τὸ οὔρλιασμα τῆς συννεφολύκαινας
Σκορπάει στοῦ κάμπου τὸ πετσὶ θύελλα ἀνατριχίλας
Κι ὕστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι ἀλύπητο
Κι ὕστερα πάει φρουμάζοντας στὶς νηστικὲς κοιλάδες
Κι ὕστερα βάζει τοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀντιχαιρετίσουνε:
Φωτιὰ ἢ μαχαίρι!

Γι’ αὐτοὺς ποὺ μὲ φωτιὰ ἢ μαχαίρι κίνησαν
Κακὸ θ’ ἀνάψει ἐδῶ. Μὴν ἀπελπίζεται ὁ σταυρὸς
Μόνο ἂς προσευχηθοῦν μακριά του οἱ μενεξέδες!

Γ΄

Γι’ αὐτοὺς ἡ νύχτα ἦταν μία μέρα πιὸ πικρὴ
Λιώναν τὸ σίδερο, μασούσανε τὴ γῆς
Ὁ Θεὸς τους μύριζε μπαρούτι καὶ μουλαροτόμαρο

Κάθε βροντὴ ἕνας θάνατος καβάλα στὸν ἀέρα
Κάθε βροντὴ ἕνας ἄντρας χαμογελώντας ἄντικρυ
Στὸ θάνατο ―κι ἡ μοῖρα ὅ,τι θέλει ἂς πεῖ.

Ξάφνου ἡ στιγμὴ ξαστόχησε κι ἦβρε τὸ θάρρος
Καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μὲς στὸν ἥλιο
Κιάλια, τηλέμετρα, ὅλμοι, κέρωσαν!

Εὔκολα σὰν χασὲς ποὺ σκίστηκεν ὁ ἀγέρας!
Εὔκολα σὰν πλεμόνια ποὺ ἄνοιξαν οἱ πέτρες!
Τὸ κράνος κύλησε ἀπὸ τὴν ἀριστερὴ μεριά...

Στὸ χῶμα μόνο μιὰ στιγμὴ ταράχτηκαν οἱ ρίζες
Ὕστερα σκόρπισε ὁ καπνὸς κι ἡ μέρα πῆε δειλὰ
Νὰ ξεγελάσει τὴν ἀντάρα ἀπὸ τὰ καταχθόνια

Μὰ ἡ νύχτα ἀνασηκώθηκε σὰν πατημένη ὀχιὰ
Μόλις σταμάτησε γιὰ λίγο μὲσ’ στὰ δόντια ὁ θάνατος―
Κι ὕστερα χύθηκε μεμιᾶς ὥς τὰ χλωμά του νύχια!

Δ΄

Τώρα κείτεται ἀπάνω στὴν τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ἕνα σταματημένο ἀγέρα στὰ ἥσυχα μαλλιὰ
M’ ἕνα κλαδάκι λησμονιᾶς στ’ ἀριστερό του αὐτὶ
Μοιάζει μπαξὲς ποὺ τοῦ ’φυγαν ἄξαφνα τὰ πουλιὰ
Μοιάζει τραγούδι ποὺ τὸ φίμωσαν μέσα στὴ σκοτεινιὰ
Μοιάζει ρολόι ἀγγέλου ποὺ ἐσταμάτησε
Μόλις εἴπανε «γειὰ παιδιὰ» τὰ ματοτσίνορα
Κι ἡ ἀπορία μαρμάρωσε...

Κείτεται ἀπάνω στὴν τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αἰῶνες μαῦροι γύρω του
Ἀλυχτοῦν μὲ σκελετοὺς σκυλιῶν τὴ φοβερὴ σιωπὴ
Κι οἱ ὧρες ποὺ ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Ἀκοῦν μὲ προσοχή•
Ὅμως τὸ γέλιο κάηκε, ὅμως ἡ γῆ κουφάθηκε
Ὅμως κανεὶς δὲν ἄκουσε τὴν πιὸ στερνὴ κραυγὴ
Ὅλος ὁ κόσμος ἄδειασε μὲ τὴ στερνὴ κραυγή.

Κάτω ἀπ’ τὰ πέντε κέδρα
Χωρὶς ἄλλα κεριὰ
Κείτεται στὴν τσουρουφλισμένη χλαίνη•
Ἄδειο τὸ κράνος, λασπωμένο τὸ αἷμα
Στὸ πλάι τὸ μισοτελειωμένο μπράτσο
Κι ἀνάμεσ’ ἀπ’ τὰ φρύδια―
Μικρὸ πικρὸ πηγάδι, δαχτυλιὰ τῆς μοίρας
Μικρὸ πικρὸ πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι ὅπου κρυώνει ἡ θύμηση!

Ὤ! μὴν κοιτᾶτε, ὢ μὴν κοιτᾶτε ἀπὸ ποῦ τοῦ-
Ἀπὸ ποῦ τοῦ ’φυγε ἡ ζωή. Μὴν πεῖτε πῶς
Μὴν πεῖτε πῶς ἀνέβηκε ψηλὰ ὁ καπνὸς τοῦ ὀνείρου
Ἔτσι λοιπὸν ἡ μιὰ στιγμὴ Ἔτσι λοιπὸν ἡ μιὰ
Ἔτσι λοιπὸν ἡ μιὰ στιγμὴ παράτησε τὴν ἄλλη
Κι ὁ ἥλιος ὁ παντοτινὸς ἔτσι μεμιᾶς τὸν κόσμο!



Ἥλιε δὲν ἤσουν ὁ παντοτινός;
Πουλὶ δὲν ἤσουν ἡ στιγμὴ χαρᾶς ποὺ δὲν καθίζει;
Λάμψη δὲν ἤσουν ἡ ἀφοβιὰ τοῦ σύγνεφου;
Κι ἐσὺ περβόλι ᾠδεῖο τῶν λουλουδιῶν
Κι ἐσὺ ρίζα σγουρὴ φλογέρα τῆς μαγνόλιας!

Ἔτσι καθὼς τινάζεται μὲσ’ στὴ βροχὴ τὸ δέντρο
Καὶ τὸ κορμὶ ἀδειανὸ μαυρίζει ἀπὸ τὴ μοίρα
Κι ἕνας τρελὸς δέρνεται μὲ τὸ χιόνι
Καὶ τὰ δύο μάτια πᾶνε νὰ δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ὁ ἀϊτός, ποῦ ’ναι τὸ παλικάρι;
Κι ὅλα τ’ ἀϊτόπουλ’ ἀποροῦν ποῦ ’ναι τὸ παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας ἡ μάνα, ποῦ ’ναι ὁ γιός μου;
Κι ὅλες οἱ μάνες ἀποροῦν ποῦ νὰ ’ναι τὸ παιδί!
Γιατί, ρωτάει ὁ σύντροφος, ποῦ νὰ ’ναι ὁ ἀδερφός μου;
Κι ὅλοι του οἱ σύντροφοι ἀποροῦν ποῦ νὰ ’ναι ὁ πιὸ μικρός!
Πιάνουν τὸ χιόνι, καίει ὁ πυρετὸς
Πιάνουν τὸ χέρι καὶ παγώνει
Πᾶν νὰ δαγκάσουνε ψωμὶ κι ἐκεῖνο στάζει ἀπὸ αἷμα
Κοιτοῦν μακριὰ τὸν οὐρανὸ κι ἐκεῖνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί νὰ μὴ ζεσταίνει ὁ θάνατος
Γιατί ἕνα τέτοιο ἀνόσιο ψωμὶ
Γιατί ἕνας τέτοιος οὐρανὸς ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ἐκατοικοῦσε ὁ ἥλιος!

ΣT΄

Ἦταν ὡραῖο παιδί. Τὴν πρώτη μέρα ποὺ γεννήθηκε
Σκύψανε τὰ βουνὰ τῆς Θρᾴκης νὰ φανεῖ
Στοὺς ὤμους τῆς στεριᾶς τὸ στάρι ποὺ ἀναγάλλιαζε•
Σκύψανε τὰ βουνὰ τῆς Θράκης καὶ τὸ φτύσανε
Μιὰ στὸ κεφάλι, μιὰ στὸν κόρφο, μιὰ μέσα στὸ κλάμα του•
Βγῆκαν Ρωμιοὶ μὲ μπράτσα φοβερὰ
Καὶ τὸ σηκῶσαν στοῦ βοριᾶ τὰ σπάργανα...
Ὕστερα οἱ μέρες τρέξανε, παράβγαν στὸ λιθάρι
Καβάλα σὲ φοραδοποῦλες χοροπήδηξαν
Ὕστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοὶ
Ὥσπου κουδούνισαν παντοῦ οἱ τσιγγάνες ἀνεμῶνες
Κι ἦρθαν ἀπὸ τῆς γῆς τὰ πέρατα
Οἱ πελαγίτες οἱ βοσκοὶ νὰ πᾶν τῶν φλόκων τὰ κοπάδια
Ἐκεῖ ποὺ βαθιανάσαινε μιὰ θαλασσοσπηλιὰ
Ἐκεῖ ποὺ μιὰ μεγάλη πέτρα ἐστέναζε!

Ἦταν γερὸ παιδί•
Τὶς νύχτες ἀγκαλιὰ μὲ τὰ νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τὶς μεγάλες φορεσιὲς τῶν ἄστρων
Ἦταν τόσος ὁ ἔρωτας στὰ σπλάχνα του
Ποὺ ἔπινε μέσα στὸ κρασὶ τὴ γέψη ὅλης τῆς γῆς,
Πιάνοντας ὕστερα χορὸ μ’ ὅλες τὶς νύφες λεῦκες
Ὥσπου ν’ ἀκούσει καὶ νὰ χύσ’ ἡ αὐγὴ τὸ φῶς μὲσ’ στὰ μαλλιά του
Ἡ αὐγὴ ποὺ μ’ ἀνοιχτὰ μπράτσα τὸν ἔβρισκε
Στὴ σέλα δυὸ μικρῶν κλαδιῶν νὰ γρατσουνάει τὸν ἥλιο
Νὰ βάφει τὰ λουλούδια,
Ἢ πάλι μὲ στοργὴ νὰ σιγονανουρίζει
Τὶς μικρὲς κουκουβάγιες ποὺ ξαγρύπνησαν...
Ἄ τί θυμάρι δυνατὸ ἡ ἀνασαιμιά του
Τί χάρτης περηφάνιας τὸ γυμνό του στῆθος
Ὅπου ξεσποῦσαν λευτεριὰ καὶ θάλασσα...

Ἦταν γενναῖο παιδί.
Μὲ τὰ θαμπόχρυσα κουμπιὰ καὶ τὸ πιστόλι του
Μὲ τὸν ἀέρα τοῦ ἄντρα στὴν περπατηξιὰ
Καὶ μὲ τὸ κράνος του, γυαλιστερὸ σημάδι
(Φτάσανε τόσο εὔκολα μὲσ’ στὸ μυαλὸ
Ποὺ δὲν ἐγνώρισε κακὸ ποτέ του)
Μὲ τοὺς στρατιῶτες του ζερβὰ δεξιὰ
Καὶ τὴν ἐκδίκηση τῆς ἀδικίας μπροστά του
―Φωτιά στὴν ἄνομη φωτιά!―
Μὲ τὸ αἷμα πάνω ἀπὸ τὰ φρύδια
Τὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας βροντήξανε
Ὕστερα λυῶσαν χιόνι νὰ ξεπλύνουν
Τὸ κορμί του, σιωπηλὸ ναυάγιο τῆς αὐγῆς
Καὶ τὸ στόμα του, μικρὸ πουλὶ ἀκελάηδιστο
Καὶ τὰ χέρια του, ἀνοιχτὲς πλατεῖες τῆς ἐρημίας
Βρόντηξαν τὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας
Δὲν ἔκλαψαν
Γιατί νὰ κλάψουν
Ἦταν γενναῖο παιδί!



Τὰ δέντρα εἶναι ἀπὸ κάρβουνο ποὺ ἡ νύχτα δὲν κορώνει.
Χιμάει, χτυπιέται ὁ ἄνεμος, ξαναχτυπιέται ὁ ἄνεμος
Τίποτε. Μὲσ’ στὴν παγωνιὰ κουρνιάζουν τὰ βουνὰ
Γονατισμένα. Κι ἀπὸ τὶς χαράδρες βουΐζοντας
Ἀπ’ τὰ κεφάλια τῶν νεκρῶν ἡ ἄβυσσο ἀνεβαίνει...
Δὲν κλαίει πιὰ οὒτ’ ἡ Λύπη. Σὰν τὴν τρελὴ ποὺ ὀρφάνεψε
Γυρνάει, στὸ στῆθος της φορεῖ μικρὸ κλαδὶ σταυροῦ
Δὲν κλαίει. Μονάχ’ ἀπὸ τὰ μελανὰ ζωσμένη Ἀκροκεραύνια
Πάει ψηλὰ καὶ στήνει μιὰ πλάκα φεγγαριοῦ
Μήπως καὶ δοῦν τὸν ἴσκιο τους γυρνώντας οἱ πλανῆτες
Καὶ κρύψουν τὶς ἀχτίδες τους
Καὶ σταματήσουν
Ἐκεῖ στὸ χάος ἀσθμαίνοντας ἐκστατικοί...

Χιμάει, χτυπιέται ὁ ἄνεμος, ξαναχτυπιέται ὁ ἄνεμος
Σφίγγεται ἡ ἐρημιὰ στὸν μαῦρο της μποξὰ
Σκυφτὴ πίσω ἀπὸ μῆνες-σύννεφα ἀφουκράζεται
Τί νὰ ’ναι ποῦ ἀφουκράζεται, σύννεφα-μῆνες μακριά;
Μὲ τὰ κουρέλια τῶν μαλλιῶν στοὺς ὤμους ―ἂχ ἀφῆστε την―
Μισὴ κερὶ μισὴ φωτιὰ μία μάνα κλαίει ―ἀφῆστε την―
Στὶς παγωμένες ἄδειες κάμαρες ὅπου γυρνάει ἀφῆστε την!
Γιατί δὲν εἶναι ἡ μοίρα χήρα κανενὸς
Κι οἱ μάνες εἶναι γιὰ νὰ κλαῖν, οἱ ἄντρες γιὰ νὰ παλεύουν
Τὰ περιβόλια γιὰ ν’ ἀνθοῦν τῶν κοριτσιῶν οἱ κόρφοι
Τὸ αἷμα γιὰ νὰ ξοδεύεται, ὁ ἀφρὸς γιὰ νὰ χτυπᾶ
Κι ἡ λευτεριὰ γιὰ ν’ ἀστραφτογεννιέται ἀδιάκοπα!



Πέστε λοιπὸν στὸν ἥλιο νὰ ’βρει ἕναν καινούριο δρόμο
Τώρα ποὺ πιὰ ἡ πατρίδα του σκοτείνιασε στὴ γῆ
Ἂν θέλει νὰ μὴ χάσει ἀπὸ τὴν περηφάνεια του•
Ἢ τότε πάλι μὲ χῶμα καὶ νερὸ
Ἂς γαλαζοβολήσει ἀλλοῦ μιὰν ἀδελφούλα Ἑλλάδα!
Πέστε στὸν ἥλιο νὰ ’βρει ἕναν καινούριο δρόμο
Μὴν καταπροσωπήσει πιὰ μήτε μιὰ μαργαρίτα
Στὴ μαργαρίτα πέστε νὰ ’βγει μ’ ἄλλη παρθενιὰ
Μὴ λερωθεῖ ἀπὸ δάχτυλα ποὺ δὲν τῆς πάνε!

Χωρίστε ἀπὸ τὰ δάχτυλα τ’ ἀγριοπεριστέρια
Καὶ μὴν ἀφῆστε ἦχο νὰ πεῖ τὸ πάθος τοῦ νεροῦ
Καθὼς γλυκὰ φυσᾶ οὐρανὸς μὲσ’ σ’ ἀδειανὸ κοχύλι
Μὴ στεῖλτε πουθενὰ σημάδι ἀπελπισιᾶς
Μόν’ φέρτε ἀπὸ τὶς περιβόλες τῆς παλληκαριᾶς
Τὶς ροδωνιὲς ὅπου ἡ ψυχὴ του ἀνάδευε
Τὶς ροδωνιὲς ὅπου ἡ ἀνάσα του ἔπαιζε
Μικρὴ τὴ νύφη χρυσαλλίδα
Ποὺ ἀλλάζει τόσες ντυμασιὲς ὅσες ριπὲς τὸ ἀτλάζι
Στὸν ἥλιο, σὰν μεθοκοποῦν χρυσόσκον’ οἱ χρυσόμυγες
Καὶ πᾶν μὲ βιάση τὰ πουλιὰ ν’ ἀκούσουνε ἀπ’ τὰ δέντρα
Ποιοῦ σπόρου γέννα στύλωσε τὸ φημισμένο κόσμο!

Θ΄

Φέρτε κανούρια χέρια τί τώρα ποιὸς θὰ πάει
Ψηλὰ νὰ νανουρίσει τὰ μωρὰ τῶν ἄστρων!
Φέρτε καινούρια πόδια τί τώρα ποιὸς θὰ μπεῖ
Στὸν πεντοζάλη πρῶτος τῶν ἀγγέλων!
Καινούρια μάτια ―Θὲ μου― τί τώρα ποῦ θὰ πᾶν
Νὰ σκύψουν τὰ κρινάκια τῆς ἀγαπημένης!
Αἷμα καινούριο τί μὲ ποιὸ χαρᾶς χαῖρε θ’ ἀνάψουν
Καὶ στόμα, στόμα δροσερὸν ἀπὸ χαλκὸ κι ἀμάραντο
Τί τώρα ποιὸς στὰ σύννεφα θὰ πεῖ «γειά σας παιδιά!»

Μέρα, ποιὸς θ’ ἀψηφήσει τὰ ροδακινόφυλλα
Νύχτα, ποιὸς θὰ μερέψει τὰ σπαρτὰ
Ποιὸς θὰ σκορπίσει πράσινα καντήλια μὲσ’ στοὺς κάμπους
Ἢ θ’ ἀλαλάξει θαρρετὰ κατάντικρυ ἀπ’ τὸν ἥλιο
Γιὰ νὰ ντυθεῖ τὶς θύελλες καβάλα σ’ ἄτρωτο ἄλογο
Καὶ νὰ γενεῖ Ἀχιλλέας τῶν ταρσανάδων!
Ποιὸς θ’ ἀνεβεῖ στὸ μυθικὸ καὶ μαῦρο ἐρημονήσι
Γιὰ ν’ ἀσπαστεῖ τὰ βότσαλα
Καὶ ποιὸς θὰ κοιμηθεῖ
Γιὰ νὰ περάσει ἀπὸ τοὺς Εὐβοϊκούς τοῦ ὀνείρου
Νὰ ’βρει καινούρια χέρια, πόδια, μάτια
Αἷμα καὶ λαλιὰ
Νὰ ξαναστυλωθεῖ στὰ μαρμαρένια ἁλώνια
Καὶ νὰ ριχτεῖ ―ἂχ τούτη τὴ φορὰ―
Καὶ νὰ ριχτεῖ τοῦ Χάρου μὲ τὴν ἁγιοσύνη του!



Ἥλιος, φωνὴ χαλκοῦ, κι ἅγιο μελτέμι
Πάνω στὰ στήθη τοῦ ὄμοναν: «Ζωὴ νὰ σὲ χαρῶ!»
Δύναμη ἐκεῖ πιὸ μαύρη δὲ χωροῦσε
Μόνο μὲ φῶς χυμένο ἀπὸ δαφνόκλαδο
Κι ἀσήμι ἀπὸ δροσιὰ μόνον ἐκεῖ ὁ σταυρὸς
Ἄστραφτε, καθὼς χάραζε ἡ μεγαλοσύνη
Κι ἡ καλοσύνη μὲ σπαθὶ στὸ χέρι πρόβελνε
Νὰ πεῖ μεσ’ ἀπ’ τὰ μάτια του καὶ τὶς σημαῖες τους «Ζῶ!»

Γειά σου μωρὲ ποτάμι ὁπού ’βλεπες χαράματα
Παρόμοιο τέκνο θεοῦ μ’ ἕνα κλωνὶ ρογδιᾶς
Στὰ δόντια, νὰ εὐωδιάζεται ἀπὸ τὰ νερά σου•
Γειά σου κι ἐσὺ χωριατομουσμουλιὰ ποὺ ἀντρείευες
Κάθε ποὺ ’θελε πάρει Ἀντροῦτσος τὰ ὄνειρά του•
Κι ἐσὺ βρυσούλα τοῦ μεσημεριοῦ ποὺ ἔφτανες ὥς τὰ πόδια του
Κι ἐσὺ κοπέλα ποὺ ἤσουνα ἡ Ἑλένη του
Ποὺ ἤσουνα τὸ πουλί του, ἡ Παναγιά του, ἡ Πούλια του
Γιατί καὶ μιὰ μόνο φορὰ μὲσ’ στὴ ζωὴ ἂν σημάνει
Ἀγάπη ἀνθρώπου ἀνάβοντας
Ἄστρον ἀπ’ ἄστρο τὰ κρυφὰ στερεώματα,
Θὰ βασιλεύει παντότες παντοῦ ἡ θεία ἠχὼ
Γιὰ νὰ στολίζει μὲ μικρὲς καρδιὲς πουλιῶν τὰ δάση
Μὲ λύρες ἀπὸ γιασεμιὰ τὰ λόγια τῶν ποιητῶν

Κι ὅπου κακὸ κρυφὸ νὰ τὸ παιδεύει―
Κι ὅπου κακὸ κρυφὸ νὰ τὸ παιδεύει ἀνάβοντας!

IA΄

Κεῖνοι ποὺ ἐπράξαν τὸ κακὸ ― γιατί τοὺς εἶχε πάρει
Τὰ μάτια ἡ θλίψη πήγαιναν τρικλίζοντας
Γιατί τοὺς εἶχε πάρει
Τὴ θλίψη ὁ τρόμος χάνονταν μέσα στὸ μαῦρο σύγνεφο
Πίσω! καὶ πιὰ χωρὶς φτερὰ στὸ μέτωπο
Πίσω! καὶ πιὰ χωρὶς καρφιὰ στὰ πόδια
Ἐκεῖ ποὺ γδύν’ ἡ θάλασσα τ’ ἀμπέλια καὶ τὰ ἡφαίστεια
Στοὺς κάμπους τῆς πατρίδας πάλι καὶ μὲ τὸ φεγγάρι ἀλέτρι
Πίσω! Στὰ μέρη ὅπου λαγωνικὰ τὰ δάχτυλα
Μυρίζονται τὴ σάρκα κι ὅπου ἡ τρικυμία βαστᾶ
Ὅσο ἕνα γιασεμὶ λευκὸ στὸ θέρος τῆς γυναίκας!

Κεῖνοι ποὺ ἐπράξαν τὸ κακό ― τοὺς πῆρε μαῦρο σύγνεφο
Ζωὴ δὲν εἶχαν πίσω τους μ’ ἔλατα καὶ μὲ κρύα νερὰ
M’ ἀρνί, κρασὶ καὶ τουφεκιά, βέργα καὶ κληματόσταυρο
Παπποὺ δὲν εἶχαν ἀπὸ δρῦ κι ἀπ’ ὀργισμένο ἄνεμο
Στὸ καραούλι δεκαοχτὼ μερόνυχτα
Μὲ πικραμένα μάτια•
Τοὺς πῆρε μαῦρο σύγνεφο ― δὲν εἶχαν πίσω τους αὐτοὶ
Θεῖο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζὴ
Μάνα ποὺ νὰ ’χει σφάξει μὲ τὰ χέρια της
Ἢ μάνα μάνας ποὺ μὲ τὸ βυζὶ γυμνὸ
Χορεύοντας νὰ ’χει δοθεῖ στὴ λευτεριὰ τοῦ Χάρου!

Κεῖνοι ποὺ ἐπράξαν τὸ κακό ― τοὺς πῆρε μαῦρο σύγνεφο
Μὰ κεῖνος ποὺ τ’ ἀντίκρισε στοὺς δρόμους τ’ οὐρανοῦ
Ἀνεβαίνει τώρα μοναχὸς καὶ ὁλόλαμπρος!

IB΄

Μὲ βῆμα πρωινὸ στὴ χλόη ποὺ μεγαλώνει
Ἀνεβαίνει μοναχὸς καὶ ὁλόλαμπρος...

Λουλούδια ἀγοροκόριτσα τοῦ κρυφογνέφουνε
Καὶ τοῦ μιλοῦν μὲ μιὰ ψηλὴ φωνὴ ποὺ ἀχνίζει στὸν αἰθέρα
Γέρνουν καὶ κατ’ αὐτὸν τὰ δέντρα ἐρωτεμένα
Μὲ τὶς φωλιὲς χωμένες στὴ μασχάλη τους
Μὲ τὰ κλαδιὰ τους βουτηγμένα μὲσ’ στὸ λάδι τοῦ ἥλιου
Θαῦμα ― τί θαῦμα χαμηλὰ στὴ γῆ!
Ἄσπρες φυλὲς μ’ ἕνα γαλάζιο ὑνὶ χαράζουνε τοὺς κάμπους
Στράφτουν βαθιὰ οἱ λοφοσειρὲς
Καὶ πιὸ βαθιὰ τ’ ἀπρόσιτα ὄνειρα τῶν βουνῶν τῆς ἄνοιξης!

Ἀνεβαίνει μοναχὸς καὶ ὁλόλαμπρος
Τόσο πιωμένος ἀπὸ φῶς ποὺ φαίνεται ἡ καρδιά του
Φαίνεται μὲσ’ στὰ σύννεφα ὁ Ὄλυμπος ὁ ἀληθινὸς
Καὶ στὸν ἀέρα ὁλόγυρα ὁ αἶνος τῶν συντρόφων...
Τώρα χτυπάει πιὸ γρήγορα τ’ ὄνειρο ἀπὸ τὸ αἷμα
Στοὺς ὄχτους τοῦ μονοπατιοῦ συνάζουνται τὰ ζῶα
Γρυλίζουν καὶ κοιτάζουνε σὰ νὰ μιλοῦνε
Ὁ κόσμος ὅλος εἶναι ἀληθινὰ μεγάλος
Γίγας ποὺ κανακεύει τὰ παιδιά του

Μακριὰ χτυποῦν καμπάνες ἀπὸ κρύσταλλο
Αὔριο, αὔριο λένε, τὸ Πάσχα τ’ οὐρανοῦ!

IΓ΄

Μακριὰ χτυποῦν καμπάνες ἀπὸ κρύσταλλο―

Λένε γι’ αὐτὸν ποὺ κάηκε μὲσ’ στὴ ζωὴ
Ὅπως ἡ μέλισσα μέσα στοῦ θυμαριοῦ τὸ ἀνάβρυσμα•
Γιὰ τὴν αὐγὴ ποὺ πνίγηκε στὰ χωματένια στήθια
Ἐνῷ μηνοῦσε μιὰν ἡμέρα πάλλαμπρη•
Γιὰ τὴ νιφάδα ποὺ ἄστραψε μὲσ’ στὸ μυαλὸ κι ἐσβήστη
Τότες ποὺ ἀκούστηκε μακριὰ ἡ σφυριγματιὰ τῆς σφαίρας
Καὶ πέταξε ψηλὰ θρηνώντας ἡ Ἀλβανίδα πέρδικα!

Λένε γι’ αὐτὸν ποὺ μήτε κάν ἐπρόφτασε νὰ κλάψει
Γιὰ τὸν βαθὺ καημὸ τοῦ Ἔρωτα τῆς ζωῆς
Ποὺ εἶχε ὅταν δυνάμωνε μακριὰ ὁ ἀγέρας
Καὶ κρῶζαν τὰ πουλιὰ στοῦ χαλασμένου μύλου τὰ δοκάρια
Γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ ἔπιναν τὴν ἄγρια μουσικὴ
Στὸ παραθύρι ὀρθὲς σφίγγοντας τὸ μαντίλι τους
Γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ ἀπελπίζαν τὴν ἀπελπισιὰ
Προσμένοντας ἕνα σημάδι μαῦρο στὴν ἀρχὴ τοῦ κάμπου

Ὕστερα δυνατὰ πέταλα ἔξω ἀπ’ τὸ κατώφλι
Λένε γιὰ τὸ ζεστὸ καὶ ἀχάϊδευτο κεφάλι του
Γιὰ τὰ μεγάλα μάτια του ὅπου χώρεσε ἡ ζωὴ
Τόσο βαθιά, ποὺ πιὰ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ βγεῖ ποτέ της!

IΔ΄

Τώρα χτυπάει πιὸ γρήγορα τ’ ὄνειρο μὲσ’ στὸ αἷμα
Τοῦ κόσμου ἡ πιὸ σωστὴ στιγμὴ σημαίνει:
Ἐλευθερία,
Ἕλληνες μὲσ’ στὰ σκοτεινὰ δείχνουν τὸ δρόμο:

EΛEYΘEPIA

Γιὰ σένα θὰ δακρύσει ἀπὸ χαρὰ ὁ ἥλιος

Στεριὲς ἰριδοχτυπημένες πέφτουν στὰ νερὰ
Καράβια μ’ ἀνοιχτὰ πανιὰ πλέουν μὲσ’ στοὺς λειμῶνες
Τὰ πιὸ ἀθῶα κορίτσια
Τρέχουν γυμνὰ στὰ μάτια τῶν ἀντρῶν
Κι ἡ σεμνότη φωνάζει πίσω ἀπὸ τὸ φράχτη
Παιδιά! δὲν εἶναι ἄλλη γῆ ὡραιότερη...

Τοῦ κόσμου ἡ πιὸ σωστὴ στιγμὴ σημαίνει!

Μὲ βῆμα πρωινὸ στὴ χλόη ποὺ μεγαλώνει
Ὁλοένα ἐκεῖνος ἀνεβαίνει•
Τώρα λάμπουνε γύρω του οἱ πόθοι ποὺ ἦταν μιὰ φορὰ
Χαμένοι μὲσ’ στῆς ἁμαρτίας τὴ μοναξιά•
Γειτόνοι τῆς καρδιᾶς του οἱ πόθοι φλέγονται•
Πουλιὰ τὸν χαιρετοῦν, τοῦ φαίνονται ἀδερφάκια του
Ἄνθρωποι τὸν φωνάζουν, τοῦ φαίνονται συντρόφοι του
«Πουλιὰ καλὰ πουλιά μου, ἐδῶ τελειώνει ὁ θάνατος!»
«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, ἐδῶ ἡ ζωὴ ἀρχίζει!»
Ἀγιάζι οὐράνιας ὀμορφιᾶς γυαλίζει στὰ μαλλιά του

Μακριὰ χτυποῦν καμπάνες ἀπὸ κρύσταλλο
Αὔριο, αὔριο, αὔριο: τὸ Πάσχα τοῦ Θεοῦ!

Η 28η Οκτωβρίου σε τρεις γραμμές!



Όλη η 28η Οκτωβρίου σε τρεις γραμμές: Επιστολή πατέρα προς το στρατιώτη γιό του!!!

Μια επιστολή ενός πατέρα προς τον γιό του που πολεμούσε στο μέτωπο στις 25 Νοεμβρίου 1940, δείχνει το αστείρευτο πάθος των Ελλήνων να πολεμήσουν για την Πατρίδα μέχρι "τελευταίας ρανίδος". Οι Έλληνες Στρατιώτες, για άλλη μια φορά στην Ιστορία, έπεσαν "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι"

Είναι μια επιστολή-απάντηση στον γιό του που του ζητά σε ποια διεύθυνση να στείλει γράμμα στον αδελφό του που πολεμούσε κι αυτός σε άλλο σημείο του μετώπου.

Η απάντηση συγκλονιστική:

"Παιδί μου μου ζητάς τη διεύθυνση του αδελφού σου.
Σου τη γράφω ”Πάνθεον Ηρώων”. Σφίξε την καρδιά σου.
Σε φιλώ
Ο πατέρας σου"

Πηγή

Μια τέτοια μέρα, ας προσευχηθούμε, για όσους αφιερώθηκαν στην Πατρίδα, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας για τη θυσία τους, κι ας ζητήσουμε από τον Παντοδύναμο Κύριο, όπως «τας ψυχάς των ευκλεώς αγωνισαμένων και ηρωϊκώς πεσόντων εν τη χορεία των εκλεκτών του κατατάξη» και παρηγορήσει εκείνους που τους έλαχε μια τέτοια απώλεια.

«Τούτων γαρ τα πνεύματα ως νέφος ημίν περίκεινται και των οστέων αυτών οι τύμβοι τα όρια της πατρίδος γής φυλάττουσι, τα δε αυτών τίμια αίματα της ελευθερίας ημών το δένδρον αρδεύουσιν.

Ώσπερ εν τη γή την φάλαγγα των επιλέκτων απετέλεσαν, ούτω και εν τω ουρανώ στρατιά αγίων συγκροτήσωσαν.

Και ώσπερ παρ' ανθρώποις τίμιοι γεγόνασιν, ούτω και παρά σοί, τώ Θεώ άγιοι έστωσαν.

Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσαντο και τον δρόμον οι γενναίοι αθληταί νικηφόρως ετέλεσαν, απόδος ουν αυτοίς, ο δίκαιος Κριτής, τον της δικαιοσύνης στέφανον.

Ημίν δε τοις τω εκείνων θανάτω ελεύθεροις νύν ζώσι, παράσχου, ο Θεός, αεί μνημονεύειν της υπερόχου αυτών θυσίας και αναθεωρούντας την έκβασιν αυτών της αναστροφής, μιμείσθαι την ανδρείαν..... ».
Σημείωση:
Ετούτη τη δέηση υπέρ των εν πολέμω πεσόντων, τη θυμάμαι ακαταλαβίστικη, σαν μικρό παιδάκι, εκεί κάτω από τη Σημαία του σχολειού, τη μέρα της Γιορτής και της μνήμης της θυσίας.

Μα τώρα που μεγάλωσα και έχω πολλές αγαπημένες ψυχές, χαμένες, άλλες στη ζωή κι άλλες στον πόλεμο, νιώθω πως είναι ζωή να τις θυμάσαι, κι είναι διδαχή ο λόγος της απώλειάς τους.

Όμως πάνω από όλα, θαρρώ πως για 'κείνους που μένουν μετά από μια τέτοια θυσία, όπως αυτή που γιορτάζουμε σήμερα, η ζωή συνεχίζεται, μονάχα σαν η μνήμη της θυσίας είναι ζωντανή. Γιατί η ζωή δεν είναι δύναμη που την αποκτάμε επειδή το θέλουμε, αλλά είναι δωρεά και οφείλουμε να την τιμούμε.

Αυτό λέει με άλλα λόγια κι η παραπάνω ευχή και προσευχή για τους πεσόντες. Λέει «πως οι σκέψεις κι οι ψυχές τους σαν νέφη μας περιβάλλουν και οι τύμβοι από τα λείψανά τους έγιναν φράχτες των συνόρων της πατρίδας μας. Λέει πως τα αίματά τους ποτίζουν το δέντρο της λευτεριάς μας. Κι ακόμη -ευγνωμόνως ζητείται- όπως σε τούτη εδώ τη ζωή υπήρξαν σπουδαίοι, έτσι και στον ουρανό ως άγιοι να καταμετρηθούν. Κι όπως για όλους εμάς προσέφεραν τη ζωή τους, γι' αυτό ακριβώς και ενώπιον του Θεού, να κριθούν: γιατί προσέφεραν εαυτούς θυσίαν.

Έδωσαν τον αγώνα που τους ζητήθηκε, και σαν σαν γενναίοι αθλητές νικηφόρα τον έφεραν σε πέρας, γι' αυτό αξίζουν -Κύριε, να τους δώσεις- τον στέφανο της δικαιοσύνης.

Κι εμάς Κύριε, που σήμερα ελεύθεροι ζούμε χάρη στον δικό τους το θάνατο, κάνε να μην βρεθούμε αγνώμονες, αλλά να μνημονεύουμε τη ανιδιοτελή τους θυσία και υπερβαίνοντας τους φόβους μας να μιμούμεθα την ανδρεία τους...»

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Το Πρώτο Μεγάλο Όχι. (Αντιγραφή από την filonoi.gr)

Διαβάζω εδώ: «28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι». Και  αντιγράφω ολόκληρο το άρθρο, γιατί θα είναι πολύ κακό να σας δώσω μόνο μια παραπομπή. Το αντιγράφω γιατί με συγκλονίζει η καθαρότητα της γραφής και η απόλυτη συμφωνία μου με όλα τα γραφόμενα. Γι' αυτό.

H παλαιότης του άρθρου, προσθέτει επί πλέον παιδευτική αξία  στην παρεχόμενη πληροφορία, την άποψη και την πρόταση της αρθρογράφου.

Έλεγε λοιπόν, πριν από δυο χρόνια  η Φιλονόη, για την 28η Οκτωβρίου, και είχε απόλυτο δίκιο:

28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι.

28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι. 
Γιὰ αὐτὴν τὴν ἡμέρα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε πάρα πολλά.
Μόνον ἀναφορὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε, πρὸ κειμένου νὰ «ξεσκονίζουμε» κάπως τὶς μνῆμες μας, κάπου κάπου, καὶ νὰ μὴν μᾶς ἰσοπεδώνῃ ἡ ἀμνημοσύνη.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι λοιπόν, βάσει ἱστορικῶν καταγραφῶν,  ποὺ εἰπώθηκε σὲ μίαν ἥσυχη οἰκία στὴν Κηφισιά, σὲ κάποιον Ἰταλό, ὀνόματι Γκράτσι, λίγο μετὰ τὴν 3η πρωϊνή, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀπὸ ἕναν κοντόχοντρο μεσήλικα, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦταν Ὄχι, ἀλλὰ ἀνακοίνωσις πολεμική.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, ποὺ δὲν ἦταν ἀκριβῶς Ὄχι, ἀλλὰ τελικῶς τὸ γνωστό: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο».
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, τοῦ τελευταίου ἔπους τῆς φυλῆς μας, ποὺ ἐλέγχθῃ διὰ στόματος Ἰωάννου Μεταξᾶ…
Ναί, δὲν εἶπε «Ὄχι». Εἶπε ἁπλῶς πὼς ἀπὸ τώρα ξεκινᾶ ὁ πόλεμος. (Alors, c’ est la guerre!!!)
«Λοιπόν, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἔχουμε πόλεμο ἤ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἔχουμε πόλεμο ἤ λοιπόν, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θὰ ὁμιλήσουν τὰ ὅπλα.»
Αὐτό δέν εἶπε;
Ὄχι, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς δὲν εἶπε «Ὄχι». Εἶπε ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ αἰῶνες τώρα διατυμπανίζουν Ἕλληνες κι Ἕλληνες… «Ὄχι, δὲν θὰ περάσῃς… Ὄχι, δὲν θὰ σοῦ ἐπιτρέψω νὰ περάσῃς… Ὄχι, δὲν θὰ σοῦ ἐπιτρέψω νὰ μοῦ καταπατήσῃς τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ!!! Ὄχι, δὲν θὰ ἐπιτρέψω σὲ ἐσέναν, ἤ καὶ σὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον, νὰ μὲ κάνῃς σκλάβο σου…
Ὄχι, Ὄχι, Ὄχι… Ἔως ἐδῶ!!! Μολῶν Λαβέ!!! Μολῶν Λαβὲ λοιπόν!!! Κόπιασε γιὰ νὰ τὰ πάρῃς!!! Δὲν σοῦ παραδίδω κάτι ποὺ μοῦ κληροδότησαν γενεὲς ἐπὶ γενεῶν Ἑλλήνων!!! Μολῶν Λαβέ!»
Αὐτό δέν εἶπε ὁ Μεταξᾶς; Αὐτό δέν εἶπαν τόσοι καί τόσοι ἄλλοι Ἕλληνες μέσα στούς αἰῶνες;
Ναί, τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, σὲ ἐκεῖνο τὸ δωμάτιο τῆς Κηφισίας τὸ εἶπε αὐτὸς ὁ μεσήλιξ. Ὄχι, δὲν εἶπε «Ὄχι». Εἶπε «Ἔχουμε πόλεμο». Δῆλα δὴ ἐφ΄ ὅσον δὲ σοῦ ἐπιτρέπω νὰ περάσῃς ἀπὸ τὸ ἔδαφός μου καὶ νὰ μὲ διαχειριστῇς κατὰ πῶς σοῦ ἀρέσει, ναί, ἔχουμε πόλεμο. Διότι μόνον ὁ πόλεμος θὰ μοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ μπορῶ νὰ διαβιῶ ἀξιοπρεπῶς, κι ἐγὼ ἀλλὰ κι ὅλοι μου οἱ συμπολῖτες. Ναί, ἔχουμε πόλεμο, διότι εἶναι τὸ μοναδικό μου δικαίωμα, ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωσις, ἡ ἄμυνα, πρὸ κειμένου νὰ διατηρήσω τὸ δικαίωμα στὴν ἀξιοπρέπεια. Ναί, ἔχουμε πόλεμο, διότι γιὰ νὰ παραμείνω ἐλεύθερος πρέπει νὰ σοῦ ἀντισταθῶ.
Τὸ δεύτερο, τὸ τρίτο, τὸ τέταρτο, τὸ χιλιοστὸ Ὄχι εἰπώθηκε, σὰν νὰ βγῆκε μὲ μίαν μόνον ἀνάσα, ἀπὸ τὸ στόμα χιλιάδων ἀκόμη Ἑλλήνων, στὰ πεδία τῶν μαχῶν.
Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσῃ τόν Κατσιμῆτρο; Ποιός θά λησμονήσῃ τήν ἀγωνία του νά διατηρήσῃ τό μέτωπο στά σημεῖα πού μῆνες πρίν τοῦ ὅρισαν*; Ποιός θά ξεχάσῃ τό χαμόγελο τοῦ κάθε ἀνωνύμου στρατιώτου; Ποιός θά ξεχάσῃ τό «ΑΕΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ» κάθε παλληκαριοῦ μας;
Μῆνες; Μῆνες πρίν, γράφω…
Μὰ τότε ἀλλάζουν πολλά… Τότε μήπως ἀκόμη καί τό Ὄχι τοῦ λαοῦ ὁ μεσήλιξ τῆς Κηφισίας τό δρομολόγησε, τό μεθόδευσε καί τό σχεδίασε γιά νά εἰπωθῇ;
Εἶμαι θαυμάστρια τοῦ ἔργου τοῦ Μεταξᾶ. Εἶμαι θαυμάστρια τῆς ἰδιοφυΐας του. Εἶμαι θαυμάστρια τοῦ ἔργου του. Δίχως του δὲν θὰ εἴχαμε τὸ Ἀλβανικὸ ἔπος. Καὶ τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας κατὰ βάθος.
Ἐὰν αὐτὸς ὁ μεσήλιξ δὲν ἀντιλαμβανόταν τὸν κίνδυνο οὐδὲ μία προετοιμασία θὰ ὑπῆρχε. Οὐδὲ μίαν ἑβδομάδα θὰ μποροῦσαν τὰ ἑλληνικὰ στρατεύματα νὰ ἀντιταχθοῦν στὴν ὁρμὴ Ἰταλῶν κι Ἀλβανῶν. Ἡ δευτέρα σὲ μέγεθος καὶ σὲ ἐξοπλισμὸ πολεμικὴ μηχανὴ τῆς Εὑρώπης θὰ ἰσοπέδωνε τὸ κάθε τὶ στὸ διάβα της. Ὅπως τὸ ἔκανε τὸ 1917, μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Βενιζέλου καὶ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. (Λεπτομέρειες μπορεῖτε νὰ διαβάσετε εδώ:   8 Ἰουνίου 1917. Κατάληψις τῶν Ἰωαννίνων ὑπὸ τῶν Ἰταλῶν καὶ ἡ «γέννησις» τῆς Ἀλβανίας.)
Τότε λοιπόν, τὸ 1917, οἱ Ἰταλοὶ προήλασαν ἔως τὰ Ἰωάννινα. Τὰ κατέλαβαν καὶ ἐγκαινίασαν τὸ Ἀλβανικὸ κράτος, ἄν κι ἔως τότε δὲν ὑπῆρχε τέτοια προοπτική, ἤ συμφωνία ἤ προειδοποίησις.
Οὐδὲ μία προετοιμασία ὑπῆρξε τότε. Οὐδὲ μία ἀντίδρασις τοῦ λαοῦ. Οὐδὲ μία ἀντίστασις πολεμική, εἶτε ἀπὸ ὀργανωμένο στρατὸ εἶτε ἀπὸ ἄναρχες ὁμάδες.
Μπῆκαν οἱ Ἰταλοί, κατέλαβαν τὰ Ἰωάννινα καὶ τὴν Ἤπεριο κι ΟΛΟΙ οἱ Ἕλληνες παρέμειναν ἀδρανεῖς. Ἀπουσίαζε βλέπετε ὁ ἠγέτης ποὺ θὰ ἔδιδε τὸ σύνθημα γιὰ ἀντίστασι. Καὶ οἱ Ἰταλοὶ κατεπάτησαν τὴν μόλις ἀπελευθερωθείσα, ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ Ἤπειρο, κι ἀξίωναν νὰ τὴν ἐντάξουν στὰ ἐδάφη τους.
Τὸ ἴδιο συνέβῃ λίγο νωρίτερα, τὸ 1897, στὸν ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο, ποὺ οἱ Τοῦρκοι μᾶς βρῆκαν ἐν τελῶς ἀπροετοίμαστους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σαρώσουν τὰ πάντα στὸ πέρασμά τους. Λίγο ἔλειψε νὰ εἰσβάλουν στὴν Ἀττική.
Κι αὐτὰ τὰ ἐγνώριζε ὁ Μεταξᾶς θαυμάσια. Τὰ εἶχε ζήσῃ ἀπὸ κοντά, ἀπὸ μέσα, σὰν κατώτατος ἀξιωματικὸς τότε. Ἦταν μάλλιστα αὐτὸς ποὺ εἶχε συντάξῃ τὴν σχετικὴ ἔκθεσι γιὰ τὰ αἴτια τῆς ἧττης τοῦ 1897, ἀμέσως μετὰ τὴν καταστροφή.
Ὁ Μεταξᾶς γνώριζε πολὺ καλὰ καὶ πρὸς τοῦτο προετοιμάστηκε πολὺ καλλίτερα.
Δὲν ἤθελε ἀκόμη μίαν ἐπανάληψι τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς ἤ μίας ἐπελάσεως τοῦ κάθε ἐχθροῦ, μέσα ἀπὸ τὰ ἐδάφη μας, ἄνευ ἀντιστάσεως κι ἄνευ προοπτικῆς νίκης, ὅπως αὐτὲς ποὺ ὑπέστημεν τὸ 1897 καὶ τὸ 1917. Ὁ Μεταξᾶς ἤξερε καὶ δούλεψε πολὺ προσεκτικά, πολὺ μεθοδικά, πολὺ στοχευμένα.
Δίχως του τὸ ἔπος τοῦ 1940 δὲν θὰ ὑπῆρχε.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀντιαεροπορικὰ ὅπλα.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἐξοπλισμός.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀμυντικὰ ἔργα.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε δίκτυο μεταφορᾶς τῶν στρατιωτῶν στὸ μέτωπο.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε δυνατότης ἀνεφοδιασμοῦ.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀποθῆκες μὲ τρόφιμα γιὰ ἔκτακτες ἀνάγκες.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀκόμη καὶ ἡ παύσις πληρωμῶν, τῶν ἐξωτερικῶν δανείων, ποὺ προηγήθηκε, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ διατεθοῦν τὰ ὅποια ἔσοδα τοῦ κράτους πρὸς τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν ἐξοπλισμῶν.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε σχέδιον δράσεως.
  • Δὲν θὰ ὐπῆρχε γραμμὴ ἀμύνης.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε συστηματικὴ ἐκπαίδευσις καὶ προετοιμασία τῶν πολιτῶν καὶ τοῦ στρατοῦ.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἐπιστράτευσις τόσο καλὰ ὀργανωμένη, ἴσως καὶ διόλου ἐπιστράτευσις. Γνωρίζουμε ὅμως πὼς ἤδη τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς στρατιᾶς μας ἐστάθμευε στὴν Ἤπειρο, λίγο πρὶν τὴν ἐπίθεσι τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ αὐτάρκεια τῆς χώρας, σὲ τροφὴ καὶ σὲ ῥουχισμό.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε κοινὴ στάσις τῆς κοινωνίας μας.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ὁ ἐνθουσιασμός, ποὺ ἄν καὶ βασιζόταν στὴν προπαγάνδα, ποὺ σαφῶς εἶναι κάτι μεμπτόν, παρὰ ταὔτα λειτούργησε, γιὰ ἐκείνην τὴν περίοδο, ἀπολύτως ὑποστηρικτικῶς καὶ ἐπικουρικῶς.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε τὸ Ὄχι τοῦ λαοῦ τελικῶς, διότι ὁ βασικὸς «σκηνοθέτης» θὰ ἀπουσίαζε.
  • Καὶ μετά, ἐὰν δὲν εἶχαν προηγηθῆ τὰ παραπάνω, ποὺ ἀφοροῦσαν στὴν προετοιμασία, δὲν θὰ μπορούσαμε σήμερα νὰ συζητᾶμε γιὰ τὴν μεγάλη νίκη.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀπελευθέρωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ὁ Ἕλλην φαντάρος σὰν νικητὴς ἀλλὰ σὰν ἁπλὸς πολεμιστής, μὲ ἐλάχιστες πιθανότητες ἐπιβιώσεως, λόγῳ ἀπουσίας στρατιωτικοῦ ἐγκεφάλου καὶ οὐσιαστικῶς ἀρχηγοῦ.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε τὸ γνωστὸ ἀποτέλεσμα.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ δολοφονία τοῦ Μεταξᾶ.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ταπείνωσις τῶν Ἰταλῶν στὸ Ἀλβανικὸ Μέτωπο, καθὼς ἐπίσης καὶ τῶν συμμάχων τους Ἀλβανῶν.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ στροφὴ τῶν Γερμανῶν κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἔνωσις θὰ ἦταν ἐπαρχία τῆς Γερμανίας ἀπὸ τότε.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀνακοπὴ τῆς πορείας τοῦ Χίτλερ, γιὰ τὴν κατάκτησι τοῦ τότε κόσμου, καὶ φυσικὰ ὁ ἐγκλωβισμός τους ἐδῶ.
  • Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ μάχη τῶν Ὀχυρῶν……
Δὲν θὰ ὑπῆρχε τίποτα ἀπὸ ὅσα γνωρίζουμε.
Καὶ δὲν θὰ ὐπῆρχαν διότι σὲ λίγα 24ωρα θὰ εἴχαμε συνθηκολογήσῃ.
Εἶναι πράγματι σπουδαῖο τὸ σθένος, ἡ θέλησις, ὁ πόθος γιὰ τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ μὲ σφεντόνες δὲν νικᾶς κανόνια καὶ ὁπλοπολυβόλα. Χρειάζονται κι ἄλλα, πολλὰ περισσότερα. Ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ ἀντιαρματικὰ ἤ τὰ ἀντιαεροπορικὰ ἤ τὰ αὐτόματα ὅπλα… Ἤ ἀκόμη καὶ οἱ νάρκες καὶ οἱ χλαῖνες καὶ οἱ ἀρβῦλες… Ἤ ἀκόμη καὶ ἡ μπομπότα ἤ ἡ νεαρὴ ἐθελόντρια τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ… Ἤ ἀκόμη καὶ ἡ Σοφία Βέμπο, μαζὺ μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ στὰ μετόπισθεν θὰ δίδουν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ συντηρηθῇ τὸ μέτωπον τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων ζωντανὸ καὶ ἱκανὸ νὰ ἀντιμάχεται τὸν ἐχθρό.
Ὁ στρατιώτης γιὰ νὰ πολεμήσῃ χρειάζεται ὅπλα, ἐκπαίδευσι, τροφή, μέσα μεταφορᾶς, ἐπιτελικὰ σχέδια, ἀξιωματικοὺς ἱκανούς, ἀρχηγοὺς ἱκανοτέρους. Μόνος του ἔνας στρατιώτης, σὲ ὁποιοδήποτε πεδίον μάχης, ἄνευ ἀρχηγοῦ, ὀργανωμένου στρατοῦ πίσω του καὶ ἀνεφοδιασμοῦ παραμένει «βούτυρο στὸ ψωμὶ» τοῦ ἐχθροῦ. Ἤ ἄλλος, μάζα πρὸς ἐξαφάνισιν.
Ὁ δικός μας στρατιώτης ὅμως στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου ἀνεδείχθῃ σὲ ἤρωα διότι ἀφ’  ἑνὸς εἶχε τὴν Φύσιν καὶ διότι ἀφ’ ἑτέρου εἶχε τὰ προαναφερθέντα. Διότι οὐσιαστικῶς «ἔτυχε» νὰ ὑπηρετήσῃ ὑπὸ τὶς διαταγὲς ἑνὸς ἰδιαιτέρως εὐφυοῦς ἡγέτου.
Κάτι τελευταῖο, γιὰ τὸ ἔπος τοῦ 1940 καὶ τὶς μεγάλες στιγμὲς ποὺ οἱ παπποῦδες μας βίωσαν, καὶ τὶς ὁποῖες ἔμεῖς ὄχι μόνον δὲν ἀντιλαμβανόμαστε, ἀλλὰ παραποιοῦμε, κατὰ τὶς πεποιθήσεις μας.
Ἐὰν σήμερα, ναί, σήμερα, μᾶς ἐπιτεθοῦν κάποιοι ἀπὸ τοὺς γείτονες, ποιός θά ἀντιταχθῇ; Ἐγώ μέ τό κουζινομάχαιρό μου; Ἐσύ μέ τό ΠΑΝΩ σου; Ἤ αὐτός πού εἶναι στά σύνορα καί μέ τό ὅπλο παρά πόδας;
Μάλλον αὐτὸς ποὺ εἶναι στὰ σύνορα.
Πῶς θά ἀντιμετωπίσῃ ὄμως τόν ἐχθρό; Μέ βότσαλα ἤ μέ σφαῖρες;
Διότι σφαῖρες δὲν τοῦ δίδει τὸ Ἑλληνικὸ δημόσιο πλέον. Κάνει οἰκονομία.
Οὔτε ἀσπίδες τοῦ δίδει. Οὔτε ἀντιαρματικά. Οὔτε τὶς ἁπλές, ταπεινὲς ἀρβύλες. Οὔτε τὴν μπομπότα. Οὔτε τὸ ἀντίσκηνο.
Πῶς λοιπόν θά καταφέρῃ αὐτό τό παλληκάρι, πού ἔχει τήν θέλησι ἀλλά δέν ἔχει τά ὄπλα καί τά μέσα;
Γιατί ἔπεσε ἠ Κύπρος; Μήπως διότι ἡ προδοσία ἦταν ἐκ τῶν ἔσω; Μήπως διότι κάποιοι παρέδωσαν κυριολεκτικῶς τούς στρατιῶτες μας δίχως ἐξοπλισμό στίς ἐπιθέσεις τριῶν δυνάμεων; Μήπως καί στήν Κύπρο ἐπανέλαβαν κάτι ἀπό αὐτό πού ζήσαμε, ὡς χώρα, τό 1897, τό 1917 καί τό 1922;
Μήπως;
Φιλονόη

Σημείωσις

Καὶ οἱ δύο παπποῦδες μου πολέμησαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Μακεδονίας. Καὶ οἱ δύο συνέλεξαν πληγές-παράσημα. Καὶ οἱ δύο ἔσπευσαν νὰ ἀγωνιστοῦν «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη», ὅπως μαρτυροῦσαν εἶτε οἱ ἴδιοι, εἶτε οἱ φίλοι καὶ οἱ συγγενεῖς τους, χρόνια ἀργότερα. Δὲν θὰ εὑρίσκοντο ὅμως ΠΟΤΕ στὸ μέτωπο ἐὰν δὲν εἶχε ὑπάρξῃ ἕνας Ἰωάννης Μεταξᾶς, ποὺ προηγουμένως εἶχε φροντίσῃ νὰ:
  • Ἀναδομήσῃ-ἀνανεώσῃ-ἐπανεμπνεύσῃ τὸ Ἐθνικὸ αἴσθημα, μέσῳ τῆς ἀπεχθοῦς φυσικὰ προπαγάνδας, ποὺ ὅμως ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ἀπεδείχθῃ σωτήριος.
  • Ἐξοπλήσῃ τέλεια τὸν στρατὸ καὶ ὀργανώσῃ τὶς περιοχὲς ἀμύνης.
  • Ἐκπονήσῃ τέλεια σχέδια ἀμύνης, ἀλλὰ κι ἐπιθέσεως, ἐπὶ χάρτου ἀρχικῶς, ἐπὶ τοῦ πρακτέου στὴν συνέχεια,  πρὸ κειμένου νὰ ξέρουν ἅπαντες τὸ ποῦ θὰ σπεύσουν σὲ περίπτωσιν πολέμου.
  • Ὀργανώσῃ ἄψογη ἐπιστράτευσι, κάτω ἀπὸ τὴν μύτη τῶν Ἰταλῶν, τῶν Ἄγγλων, τῶν Γερμανῶν ποὺ κυριολεκτικῶς ἁλώνιζαν σὲ κάθε σημεῖον τῆς Πατρίδος μας καὶ καθόριζαν ἤ κατέγραφαν τὰ πάντα, μὴ ἐπιτρέποντας στὸ κράτος νὰ ἐργαστῇ γιὰ τὸ ἐθνικὸ συμφέρον.
  • Διατηρήσῃ, σὲ διπλωματικὸ ἐπίπεδον, χαμηλοὺς τόνους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξεγελάσῃ τοὺς ἐχθροὺς καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ στὸ νὰ πιστεύουν πὼς στὴν Ἑλλάδα ἅπαντες κοιμοῦνται.
  • Διοργανώσῃ τέλεια τὴν γραμμὴ ἀμύνης Μεταξᾶ καὶ Ῥοῦπελ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μεταμορφώσῃ οὐσιαστικῶς τὶς περιοχὲς αὐτὲς σὲ ἀπόρθητα φρούρια. Κάτι ποὺ φυσικὰ ἀνεγνώρισαν καὶ οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ Γερμανοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰταλοί
28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι.2Ὁ Μεταξᾶς σαφῶς καὶ ἦταν δικτάτωρ. Σαφῶς καὶ ἕνας δικτάτωρ δὲν εἶναι ἀγαπητός, ὄχι τοὐλάχιστον σὲ ὅλους. Ὁ δικτάτωρ ὅμως αὐτὸς εἶχε κάποια χαρακτηριστικὰ ποὺ τοὺ ἀνεγνώρισαν καὶ οἱ ἐχθροί του.
Εἶχε τελεία στρατιωτικὴ ἀντίληψι, κάτι ποὺ εἶχε ἀναγνωρισθῇ κι ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο πολιτικό του ἀντίπαλο, τὸν Βενιζέλο, ποὺ τὸν διόρισε σύμβουλό του στὰ στρατιωτικά, ἄν καὶ κατώτατος ἀξιωματικὸς τότε.
Ἀνεγνωρίσθῃ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, ποὺ ἀνήρτησαν πινακίδα μὲ τὴν ἐπιγραφή: «Οὐδὲν ἄλυτον γιὰ τὸν Ἰωάννην Μεταξᾶ», μέσα στὴν στρατιωτικὴ σχολὴ τοῦ Βερολίνου.
Ἀνεγνωρίσθῃ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς του ἐχθρούς, ποὺ ὁπωσδήποτε τοῦ ἀνεγνώριζαν τὴν μοναδική, τοὐλάχιστον, στρατιωτικὴ εὐφυΐα του. Μερικοὶ μάλλιστα ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὁ ὑπουργὸς Ἐργασίας, τῆς κυβερνήσεως Μεταξᾶ, ἦταν ὑψηλόβαθμον στέλεχος τοῦ ΚΚΕ, ἀλλὰ ἐργάσθηκε θαυμάσια μαζὺ μὲ τὸν Μεταξᾶ γιὰ τὸ καλὸ τοῦ συνόλου.
Ἡ στρατιωτική του, ἄς ποῦμε μόνον, εὐφυΐα, τὸν καθιστοῦσαν ἀναγκαῖο ἐκείνην τὴν ἐποχή. Συνεπῶς, ἀκόμη καὶ πρόσωπα, ποὺ ἴσως νὰ εἶχαν σοβαρότατες διαφωνίες μαζύ του, ἐπέλεξαν νὰ σιωπήσουν, διότι αὐτὸ ἀπαιτοῦσε τὸ δημόσιον καὶ τὸ ἐθνικὸν συμφέρον. Οἱ μόνοι ποὺ δὲν τὸ ἀντελήφθησαν αὐτὸ ἦταν τὰ τότε «πρωτοπαλλήκαρα» τοῦ ΚΚΕ. Γιὰ παράδειγμα ὁ  Ζαχαριάδης, ἄν καὶ φυλακισμένος τότε, ζἠτησε, μὲ ἐπιστολή του, νὰ συστρατευθοῦν ὅλοι οἰ Ἕλληνες, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κοινὸ ἐχθρό. Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὅμως,  κι ἐφ΄ ὅσον τὸ ΚΚΕ εἶχε διαφορετικὴ γνώμη, «ἐπείσθῃ» τελικῶς κι αὐτὸς νὰ θεωρήσῃ τὴν ἐπίθεσι τῶν Ἰταλῶν ξένο πρόβλημα. Ὁ Ἰταλὸς εἰσβολέας ἦταν ταξικός τους ἐχθρός, ἄρα κι ὁ πόλεμος δὲν ἦταν δική τους ὑπόθεσις. Ἄρα ἄς πάῃ νὰ κουρεύεται ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ Πατρίδα, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἐξυπηρετοῦσαν τὸ κόμμα, ποὺ πάντα παρέμενε, καὶ παραμένει, ἀκόμη καὶ σήμερα, ὑπὲρ ἄνω ὅλων.
Νὰ ξεκαθαρίσουμε λοιπὸν κάποια πράγματα ἐπὶ τέλους μέσα μας.
Ἄλλο ὁ δικτάτωρ κι ἄλλο τὸ ἔργο του.
Τοὺς ἀνθρώπους, ἄλλως τέ, δὲν τοὺς κρίνουμε γιὰ τὶς πεποιθήσεις τους ἀλλὰ γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἀφήνουν πίσω τους. Κι ὁ Μεταξᾶς στὴν ἐθνική μας μνήμη, παρὰ τοὺς τόσους ἐθνομηδενιστικοὺς ἀγῶνες κάποιων, ἄφησε ἔργο, χαραγμένο ἀνεξίτηλα στὴν γονιδιακή μας μνήμη.

Σε ευχαριστούμε Φιλονόη.

Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου είναι αδιάπτωτο και έχει παγκόσμια σημασία.


Image result for εικόνες ευρογκρουπ 

Ο αυταρχισμός όμως, η πλεονεξία των ισχυρών και η αλαζονεία της εξουσίας τους, παραμένουν. Δυσκολεύουν βέβαια την κατανόηση του αγώνα κατά της εγκληματικής αυθαιρεσίας και του δεσποτισμού, αλλά η αρετή είχε πάντοτε εχθρούς.

Πριν από καιρό, και με αφορμή ένα άρθρο (εδώ), της κ. Στέλλας Πριοβόλου  (καθ. στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), με τίτλο “Γιατί η 28η Οκτωβρίου πρέπει να διδάσκει τους Ευρωπαίους σήμερα”  δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο "τόνοι και πνεύματα" ένας  δικός μου σχετικός προβληματισμός, που έχει (με μικρές διορθώσεις) όπως παρακάτω ακολουθεί:

Σπουδαιότατα σημεία του άρθρου αυτού θεωρώ, μεταξύ άλλων, τις τοποθετήσεις συνέδρων που συμμετείχαν στο  συνέδριο που έγινε στην Αθήνα το 2006, με τίτλο «το νόημα σήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου». Και ιδιαίτερα:

α) Τη δήλωση του καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνη Λιάκου, ότι αν χρειάζεται σήμερα να ερευνήσουμε τα ζητήματα αυτά ξανά , οπότε και τα αρχεία αυτά θα ήταν χρήσιμα, δεν είναι για να αναρριπίσουμε τραύματα αλλά μόνον για να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού, το οποίο αιματοκύλισε την Ευρώπη στην καρδιά του εικοστού αιώνα .
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα συμπλήρωνα, συμφωνώντας ουσιαστικά: ασφαλώς ναί, να ερευνήσουμε χωρίς παρωπίδες και κατάρες και χωρίς εκ των προτέρων άφεση των αμαρτιών των φίλων και ομοϊδεατών μας.

β) Τη δήλωση του ανταποκριτή της εφημερίδας Corriere della sera, Αντόνιο Φερράρι, ο οποίος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στην αποδεδειγμένη φιλία μεταξύ των δύο χωρών, που δοκιμάστηκε από τα πάντα ακόμη και από τον πόλεμο.
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι φιλίες μεταξύ των λαών στηρίζονται μόνο στην από κοινού τήρηση αρχών και την επιδίωξη κοινού σκοπού. Οι φιλίες μεταξύ των λαών καταστρέφονται ή διαψεύδονται τραγικά όταν επικδιώκεται η ικανοποίηση των ίδιων εκάστου συμφερόντων ή βλέψεων, σε βάρος του άλλου λαού.

γ) Τη δήλωση του Αντόνιο Φερράρι, ότι επί πλέον ότι ο ιταλικός λαός δεν ήθελε τον πόλεμο, ο οποίος έγινε εξαιτίας ανισόρροπων επιλογών.
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι λαοί δεν πρέπει να συναινούν στην εδραίωση ανισόρροπων κυβερνώντων που θα προβαίνουν σε ανισόρροπες επιλογές σε βάρος του λαού τους και των κοινώς παραδεδεγμένων δικαίων. Και “ανισόρροποι” δεν είναι μόνο οι αυταρχικοί, είναι και οι αλαζονικοί, και οι καταχραστές, και οι ανεύθυνοι, και οι ψευδόμενοι, και οι ασυνεπείς και όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού της χώρας που κυβερνούν και για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύονται σοβαρά εθνικά και οικονομικά κ.ά. ζητήματα με άλλες χώρες.

δ) Την παραδοχή του Αντόνιο Φερράρι, για τον εαυτό του «Εγώ ως Ιταλός , θα έλεγα σήμερα ευχαριστώ εκείνο το ΟΧΙ που ειπώθηκε στην Ιταλία σαφέστατα και αποφασιστικά, γιατί ο πόλεμος στην Ελλάδα σήμανε την αρχή του τέλους για τον φασισμό».
Το σχόλιό μου: 
Στη δήλωση αυτή θα εξέφραζα το εύγε, σε έναν ανοιχτόμυαλο άνθρωπο που αναγνωρίζει το άδικο του επιτιθέμενου και την αποτρεπτική συμβολή της αντίδρασης και αντίστασης ενάντια στην αυθαιρεσία, την πλεονεξία και την επεκτατικότητα, ανθρώπων και λαών.

ε) Τό σχόλιο ότι στους νεότερους χρόνους και, αν θεωρήσουμε ότι ο φασισμός στην Ιταλία ήταν η συγκυρία που χάλασε τη σχέση των λαών, τότε, ο επτάχρονος αντιδικτατορικός αγώνας στην Ελλάδα , που έδωσε το «μέγιστο μάθημα» για τη δύναμη του λαού ενάντια στο φασισμό, ήταν ένας από τους σοβαρούς λόγους που έφερε κοντά τους δύο λαούς.
Το σχόλιό μου: 
Θα επισημάνω απλώς, ότι είναι μεγάλης σημασίας η επιδίωξη κοινών ιδανικών και αξιών, γιατί ένας τέτοιος κοινός αγώνας ενώνει και συμφιλιώνει τους λαούς.

στ) Τη δήλωση του Μαλαπάρτε, Ιταλού συγγραφέα και απεσταλμένου τότε της Corriere della sera, προς τον Ιταλό πρεσβευτή που αμφιταλαντευόταν χωρίς μάλιστα να έχει σαφείς οδηγίες … : «κοίταξε να δεις, μου είπε ο Τσιάνο να σου μεταφέρω ότι εσύ μπορεί να λες ό,τι θέλεις . Αυτός τον πόλεμο θα τον κάνει ούτως ή άλλως.
Το σχόλιό μου:  
Θα επεσήμαινα την αδιαλλαξία και το αδίστακτο της επεκτατικής πολιτικής, το προσχηματικό της επιδεικνυομένης καλής συμπεριφοράς. Την ένταση των εχθρικών βλέψεων και την απληστία του εχθρού. Την έλλειψη αρχών και τη μανία του επιτιθέμενου προς κάμψη όλων των αντιδράσεων ενάντια στα επεκτατικά του σχέδια. Την ισοπεδωτική  δύναμη της πλεονεξίας και του αυταρχισμού.

ζ) Τη δήλωση του καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας Ουμπέρτο Τζεντιλόνι Σιλβέρι σχετικά με τα σημάδια, τα οποία άφησε ο φασισμός στην ιταλική ιστορία, ότι “… όντως ο χρόνος μετράει από το μηδέν για την επόμενη εικοσαετία”.
Το σχόλιό μου: 
Συμφωνώ! Προς επίρρωση της δήλωσης αυτής αρκεί απλώς και μόνο η Ιστορική μνήμη. Για το λόγο αυτόν, θα προσθέσω, ότι σήμερα, δυστυχώς, έχουμε επινοήσει κομψότερους τρόπους για να κάνουμε το ίδιο. Δεν πολεμούμε, αρπάζουμε. Χρεώνουμε. Γιατί είναι ανάλογο με τα φασιστικά έργα αυτό που συμβαίνει σήμερα: με βουλιμία έχει εφορμήσει επί της πεσούσης ελληνικής δρυός, πληθώρα χωρών και συμφερόντων, που τα κοινά τους συμφέροντα συνίστανται στην αρπαγή των πόρων και του πλούτου του τόπου μας. Το κακό είναι ότι ότι δεν υπάρχει αντίσταση στη συμπαιγνία των αρπακτικών. Λείπει εκείνο το ευεργετικό ΟΧΙ, που λέει κι ο Αντόνιο Φερράρι. Για την τιμή. Αντιθέτως. Ημείς άδομεν, ονειρευόμενοι ανάπτυξη και έξοδο στις αγορές. Ή καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, κλείνοντας τα μάτια στις αυτοκτονίες. Κι ο χρόνος μετράει μηδέν, για την αιωνιότητα. Γιατί, οι ραγιάδες τουλάχιστον, θέλανε να λευτερωθούνε από τους Τούρκους. Ενώ εμείς θα υποδουλωθούμε εκουσίως, και θα μείνουμε εσαεί υποδουλωμένοι στους Ευρωπαίους (είχε πεί ο Μάνος Χατζηδάκης).

η) Τη θέση της καθηγήτριας κ. Πριοβόλου ότι “Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου οφείλει πρωτίστως να τιμά τις αξίες που οι Έλληνες ανέδειξαν στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου με τον υπέρμετρο ηρωισμό και τη μοναδική αυταπάρνηση . Η επέτειος όμως αυτή οφείλει παράλληλα, σε μια σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία, να λειτουργεί ως μια υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ιστορίας των δύο λαών , που δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει στον κοινό αγώνα για την ελευθερία , τη δημοκρατία , τις πανανθρώπινες αξίες και τελικά σε ένα κοινό σύγχρονο ΟΧΙ στο φασισμό , στο ναζισμό, και στον κάθε είδους πόλεμο”
Το σχόλιό μου: 
Στην τοποθέτηση αυτή, μόνο ένα μικρό “κάτι” θα προσθέσω: Σήμερα στην Ελλάδα, τώρα μάλιστα που τείνουμε να αποτελούμε μια “σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία”, οι αναδειχθείσες τότε αξίες δεν είναι πια ίδιες. Εξάλλου εκείνες τις αξίες τις ανέδειξαν Έλληνες με ηρωϊσμό και αυταπάρνηση. Σήμερα η πατρίδα είναι αποκηρυγμένη, ενώ η αυταπάρνηση και η υπηρεσία προς την πατρίδα  είναι νοητικό ελάττωμα. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, φασιστική και ναζιστική είναι ασφαλώς (η αδρανής πλέον) λίστα Λαγκάρντ, ως αποτέλεσμα πλεονεξίας, επιθετικότητας, κλοπής, φοροδιαφυγής και λοιπών ανήθικων και ανέντιμων μεθοδεύσεων. Όπως κι οι μίζες της Ζήμενς, και τα κλειστά σχολειά, και οι κλειστές επιχειρήσεις, και τα νοσοκομεία χωρίς μέσα και προσωπικό, και οι αυτοκτονίες, και η μη εφαρμογή των νόμων και η φοροδιαφυγή, και οι διορισμοί ημετέρων, και οι υπάλληλοι που εμφανίζονται μόνο στη μισθοδοσία και η άβουλη πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων προς διόρθωση ιδίων και αλλοτρίων κρατικών ημαρτημένων, η αλαζονεία των πολιτικών, η ιδιοτελής άσκηση εξουσίας, ο αφελληνισμός των ελλήνων και των ελληνοπαίδων, ο πιθηκισμός αλλοδαπών ηθών, προτύπων και πολιτικών, η ικανοποίηση αλλοδαπών δικαίων, και κυρίως η μη εξυπηρέτηση των δικαίων και της προοπτικής του Λαού και της Χώρας.

Κι αναρωτιέμαι: Δεν είχαν μπορέσει οι πολιτικοί μας να σκεφτούν εγκαίρως τις παγίδες, τις συμμαχίες και τις μεθοδεύσεις των εταίρων μας για τη στενή-στενότατη εξυπηρέτηση των ιδίων αυτών συμφερόντων; Καλώς. Ήταν, ας πούμε, καλόπιστοι, κουβαρντάδες, γαλαντόμοι. Σχέδιο ανάπτυξης, προόδου, βελτίωσης, γιατί δεν έκαναν; Δεν είχαν όραμα για το αύριο;

Και πώς τελικά θα κάνουμε την υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ευρωπαϊκής ιστορίας των λαών, αφού το κάθε τι, αντί να μας ενώνει, μας χωρίζει; Και μας χωρίζει, γιατί στον αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, εμείς είμαστε εκείνοι που πολεμάμε και τροφοδοτούμε τους άλλους, ενώ εκείνοι, αφού μας σκότωσαν, λεηλάτησαν τη χώρα και κατέστρεψαν υποδομές, αφού άδειασαν και το θησαυροφυλάκιο της χώρας, στη συνέχεια μας εξεμαύλισαν χρεώνοντάς μας, κι ύστερα μας υποχρεώνουν να εξανδραποδισθούμε, για να τους εξοφλήσουμε. Όχι για κέρδος δικό μας, αλλά για να κρατήσουμε το λόγο μας και να τιμήσουμε την υπογραφή μας. 

Και τη δική τους υπογραφή, ποιός θα την τιμήσει;

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Στον αστερισμό του ΟΧΙ: Τάσσος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος της Κύπρου


Image result for εικόνες τάσσος παπαδόπουλοςΤ

Το ιστορικό Διάγγελμα του Προέδρου της Κύπρου, κ. Τάσσου Παπαδόπουλου, προς τον Κυπριακό Λαό, για το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου το έτος 2008, ανταποκρίνεται στην επικαιρότητα, Οκτώβρης μήνας, που είναι.

Τα επιχειρήματα του Προέδρου, και η απάντηση του Κυπριακού Λαού, συνιστούν την σύγχρονη έκφραση του ΟΧΙ του Ελληνισμού.

[ΛΕΥΚΩΣΙΑ - ΚΥΠΡΟΣ - 07/04/2004]

Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες,
Σ' αυτές τις εξαιρετικής σημασίας συνθήκες, νιώθω υποχρέωσή μου να απευθυνθώ σ΄ εσάς: Στον Κυρίαρχο Κυπριακό Λαό. Κάθε λαός διαμορφώνει και γράφει την δική του ιστορία. Άλλοτε με απελευθερωτικούς αγώνες, άλλοτε με κοινωνικούς, άλλοτε με δημοκρατικές διαδικασίες με την ψήφο του. Τώρα καλείται ο Κυπριακός Λαός, καλούμαστε ο καθένας χωριστά, αλλά και όλοι συλλογικά, να γράψουμε την ιστορία του μέλλοντος της Κύπρου.

Η πατρίδα μας, διέρχεται τις πιο δραματικές ώρες της μακραίωνης ιστορίας της. Ώρες καθοριστικές, όχι μόνο για το παρόν και τη δική μας γενεά, αλλά και για το μέλλον και τις γενεές που θα έρθουν. Οι αποφάσεις που θα πάρουμε εμείς σήμερα, διαμορφώνουν και καθορίζουν τις τύχες και τα πεπρωμένα και των επερχόμενων γενεών.

Είμαι πεπεισμένος ότι ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου, αλλά και η κάθε μια και ο καθένας από σας, έχει πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της απόφασης που καλούμαστε να πάρουμε στο Δημοψήφισμα της 24ης του Απρίλη, και ότι συμμερίζεστε το βάρος της ευθύνης που αναλαμβάνουμε με την ψήφο μας. Αυτή η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Κυπριακό Λαό. Ελπίζω οι ξένοι φίλοι μας να σεβαστούν τον λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία. Ελπίζω να κατανοήσουν ότι παρεμβάσεις και πιέσεις προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του Κυπριακού λαού, είναι αντίθετες προς ρητή πρόνοια του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και, τελικά, καταλήγουν αντιπαραγωγικές.

Η κρισιμότητα των αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε συλλογικά, αλλά και ατομικά, δεν μας επιτρέπει να αποδυθούμε σε συναγωνισμό για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο πατριώτης. Όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο και όλοι έχουμε την ίδια έγνοια για το μέλλον της πατρίδας μας.

Υπάρχουν διαφορές στις εκτιμήσεις, στην ανάλυση των περίπλοκων και, εν πολλοίς, δυσνόητων προνοιών του Σχεδίου Ανάν και των βραχυπρόθεσμων και μακροχρόνιων αποτελεσμάτων του. Καλώ όλους να λειτουργήσουμε σε πνεύμα αλληλοσεβασμού, χωρίς φανατισμό και προπηλακισμούς.

Δεν πρόκειται για πολιτικές εκλογές όπου τα κόμματα καταμετρούν την δύναμή τους. Δεν θα αναμετρηθούν τα κόμματα μεταξύ τους. Θα αναμετρηθούμε με την ιστορία μας.

Η διαφύλαξη λοιπόν της ενότητας μας είναι ύψιστο χρέος προς την πατρίδα μας. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οφείλουμε να το σεβαστούμε και η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει μονοιασμένους και δυνατούς. Η Κύπρος θα μας χρειαστεί όλους. Δεν περισσεύει κανένας.

Σέβομαι και εκτιμώ κάθε καλόβουλη και ειλικρινή άποψη και προσπαθώ να την κρίνω με αντικειμενικότητα και να την σταθμίσω, χωρίς προκαταλήψεις, και ανεπηρέαστος από δογματισμούς ή συναισθηματική φόρτιση.

Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλεγμένος εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής κοινότητας φέρω το αυξημένο βάρος της ευθύνης της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων και το χρέος να δηλώσω δημόσια, με ειλικρίνεια και παρρησία τη δική μου αποτίμηση της κατάληξης και την δική μου απόφαση. Χωρίς καμιά προσπάθεια επιβολής της δικής μου επιλογής και θέλησης, αλλά ως καθοδήγηση και συνεκτίμηση από σας. Η τελική απόφαση ήταν πάντα και παραμένει δική σας. Η ετυμηγορία σας θα εκφραστεί στο Δημοψήφισμα στις 24 του Απρίλη.

Από την ημέρα που επέστρεψα από τη Λουκέρνη, αφιέρωσα όλο μου τον χρόνο για να μελετήσω με τους συνεργάτες μου και τους λειτουργούς του κράτους το τελικό Σχέδιο Ανάν -το Ανάν 5- σε όλες του τις πτυχές. Άκουσα απόψεις, εκτιμήσεις και αναλύσεις. Παρακολούθησα με προσοχή τον δημόσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί και τα επιχειρήματα που οι διάφορες πλευρές παρέθεσαν. Έχω ζητήσει και έλαβα γνωμοδοτήσεις ξένων διεθνολόγων και συνταγματολόγων πάνω σε συγκεκριμένες πτυχές και πρόνοιες του Σχεδίου. Αξιολόγησα τις δηλώσεις διεθνών παραγόντων με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και αντικειμενικότητα. Αξιολόγησα τις εκτιμήσεις ελλαδικών κομμάτων και ξένων κυβερνήσεων με τις οποίες επικοινώνησα. Αναμένω και θα μελετήσω με προσοχή τις τελικές αποφάσεις των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου, τα οποία σέβομαι και εκτιμώ για την προσφορά τους στον τόπο. Κριτήριο της αξιολόγησής μου ήταν ένα και μοναδικό: Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων και δικαιωμάτων του Κυπριακού Λαού στο σύνολό του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτό μου επιβάλλει η συνείδησή μου. Αυτό απαιτεί το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο οποίο με την ψήφο σας με τιμήσατε και με εκλέξατε.

Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,
Όταν πριν από έναν χρόνο, ζήτησα την ψήφο σου, ανέλαβα την δέσμευση ότι θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις, σε κάθε επίπεδο και από κάθε βήμα που προσφέρεται, για να πετύχω, βελτιώσεις στην, τότε, εκδοχή του Σχεδίου Ανάν, με στόχο να καταστεί λειτουργικό και άρα, βιώσιμο. Δεσμεύτηκα ότι οι απαιτήσεις μας για βελτιώσεις θα ήσαν εντός των παραμέτρων του Σχεδίου και δεν θα ανέτρεπαν την γενική φιλοσοφία του Σχεδίου, ούτε θα ανέτρεπαν ουσιώδεις και βασικές πρόνοιές του ή συμβιβασμούς που είχαν συμφωνηθεί στις συνομιλίες που είχαν προηγηθεί της δικής μου εκλογής.

Δεσμεύτηκα, ακόμη, ότι θα επεδίωκα λύση που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων αλλά και των Τουρκοκυπρίων, στα πλαίσια μιας επανενωμένης Κύπρου.

Συνεπής στην πάγια πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου, ότι η δική μας πλευρά επιδίωκε δικοινοτικές διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και ανταποκρινόμενος σε συνεχείς παραινέσεις της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, δεν έπαυσα να επιζητώ και να πιέζω για επανάληψη της πρωτοβουλίας του Γενικού Γραμματέα με βάση το Σχέδιο Ανάν και κάτω από τις προϋποθέσεις που είχαν συμφωνηθεί -σχεδόν ομόφωνα- στο Εθνικό Συμβούλιο.

Τελικά, ο Γενικός Γραμματέας μας κάλεσε στη Νέα Υόρκη στις 10 Φεβρουαρίου του 2004, για να συμφωνήσουμε σε νέα διαδικασία διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων, θέτοντας ως όρο για την ανάληψη νέας πρωτοβουλίας του, την αποδοχή διαιτητικού ρόλου του Γενικού Γραμματέα.

Αν δεν ανταποκρινόμουνα θετικά στην πρόσκληση του Γενικού Γραμματέα θα ενεργούσα αντίθετα με την πάγια πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου και θα ήμουνα ασυνεπής στην πάγια θέση μας ότι επιδιώκουμε λύση του προβλήματος με συνομιλίες υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

Με τη σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων, των αριθμητικά μεγαλύτερων πολιτικών δυνάμεων που με συνόδευσαν στη Νέα Υόρκη και με τη σύμφωνη γνώμη της τότε, κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας, δεχτήκαμε αυτή την αλλαγή της διαδικασίας. Προσωπικά, δέχτηκα αυτή την νέα διαδικασία, εφόσον στη διαιτητική απόφαση του Γενικού Γραμματέα, ο λαός της Κύπρου -εσείς- με την άμεση και προσωπική ψήφο του καθέναν από 'σας σε Δημοψήφισμα, θα είχατε τον τελευταίο λόγο.

Μετά από εκτίμηση της πλειοψηφίας του Εθνικού Συμβουλίου, ότι η από μέρους μας υποβολή μαξιμαλιστικών θέσεων θα οδηγούσε σε επικρίσεις κατά της πλευράς μας, υποβάλαμε συναινετικές προτάσεις που εξυπηρετούσαν και τις δύο κοινότητες. Διατηρήσαμε το δικαίωμα να εγείρουμε πρόσθετα θέματα, σχετικά με το εδαφικό, τις περιουσίες και την επιστροφή των εκτοπισμένων, αν η τουρκική πλευρά ήγειρε τέτοια θέματα. Όντως, η τουρκοκυπριακή πλευρά ήγειρε τέτοια θέματα και η δική μας πλευρά, με έγγραφά της και όχι τώρα, όπως εκ των υστέρων λέγεται, ήγειρε τις ανταπαιτήσεις της, τόσο στην εδαφική πτυχή όσο και για τα δικαιώματα εκτοπισμένων και τα δικαιώματα περιουσίας.

Περιοριστήκαμε στον ελάχιστο αλλά πολύ σημαντικό στόχο: Στην επανένωση της πατρίδας μας και του λαού μας. Επιδιώξαμε θεσμικές αλλαγές που, από τη μια θα ενίσχυαν τη λειτουργικότητα της λύσης, και από την άλλη θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για επανένωση θεσμών και λειτουργιών.

Η αρνητική στάση και οι μαξιμαλιστικές θέσεις της τουρκικής πλευράς, αλλά και η ανοχή που τα Ηνωμένα Έθνη επέδειξαν για απαιτήσεις της εκτός των παραμέτρων του Σχεδίου Ανάν, που επέβαλλε η τουρκοκυπριακή πλευρά, δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή ουσιαστικών διαπραγματεύσεων, παρά τη δική μας καλή θέληση.

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, ασκώντας τη διαιτητική αρμοδιότητα του, κατάρτισε το Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, χωρίς να προϋπάρξει συμφωνία των μερών σε οποιοδήποτε από τα θέματα που είχαν εγερθεί στις διαπραγματεύσεις, στη Λευκωσία και στην Ελβετία.

Όσοι λένε ότι το Σχέδιο Ανάν 5, είναι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και ελεύθερης βούλησης, δεν λένε την αλήθεια. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, ασκώντας την διαιτητική αρμοδιότητά του, κατήρτησε το Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, χωρίς να προϋπάρξει συμφωνία των μερών, σε οποιαδήποτε από τα θέματα που είχαν εγερθεί στις διαπραγματεύσεις, τόσο στη Λευκωσία, όσο και στην Ελβετία.

Στο Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, περιέχονται βελτιώσεις σε σύγκριση με το Τρίτο και Τέταρτο Σχέδιο κι αυτές είναι θετικά στοιχεία, και δεν πρέπει να τις παραγνωρίζουμε. Αυτές οι βελτιώσεις όμως, δεν ικανοποιούν τις ελάχιστες απαιτήσεις που είχαμε υποβάλλει. Ούτε όσον αφορά τη λειτουργικότητα του Σχεδίου, ούτε όσον αφορά την ετοιμότητα εφαρμογής του από την επόμενη των δημοψηφισμάτων, ούτε όσον αφορά την ουσιαστική επανένωση της πατρίδας μας στο οικονομικό, δημοσιονομικό και νομισματικό τομέα.

Αυτή δεν είναι η ώρα ούτε η ευκαιρία να προβώ σε λεπτομερή ανάλυση του Σχεδίου Ανάν. Αυτό θα γίνει στις επόμενες μέρες και μέχρι την διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων.

Νομίζω, όμως, ότι είναι χρήσιμο να αναφερθώ, εν είδει παραδειγμάτων, σε μερικές πτυχές που φαίνεται να προβληματίζουν τον καθένα μας. Δεν θα επιχειρήσω ούτε δαιμονοποίηση ούτε εξωραϊσμό του Σχεδίου Ανάν. Όμως ταυτόχρονα, δεν δέχομαι τον ισχυρισμό, ότι όποιος επισημαίνει αδυναμίες του Σχεδίου, αναγκαστικά, επιδίδεται είτε σε παραπληροφόρηση, ή ότι αυτό δεν είναι αντικειμενική ενημέρωση του Λαού.

Οι προτάσεις μας για διασφάλιση της λειτουργικότητας, δεν περιορίζονταν και δεν εξαντλούνταν στη σύνθεση του Προεδρικού Συμβουλίου ή στην ίδρυση και λειτουργία Πρωτόδικου Δικαστηρίου ή στη Συμφωνία Συνεργασίας για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σε κάποιον βαθμό -μερικώς τουλάχιστον- έχουν ικανοποιηθεί, αλλά όχι ικανοποιητικά. Αυτά και μόνον τα θέματα, δεν συνιστούν τις απαιτήσεις μας για την λειτουργικότητα. Αντίθετα, η απαίτησίς μας για λειτουργικότητα, επεκτείνονταν και κάλυπτε και τους επτά τομείς των προτάσεών μας. Δηλαδή, τη νομοθεσία, την Κεντρική Τράπεζα, την κοινή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, την σμίκρυνση των χρονικών περιόδων ανάκτησης περιουσίας, την σμίκρυνση των μεταβατικών περιόδων, την διοικητική διάρθρωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, την εκλογή των μελών των Κοινοβουλευτικών Οργάνων, τη νομοθεσία και τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων από διοικητικά όργανα, κάτω απ' αυτές τις νομοθεσίες. Κάλυπτε ακόμα, την εδαφική πτυχή, το θέμα των αγνοουμένων, το θέμα της Καρπασίας και άλλα. Θέλω να τονίσω εμφατικά, ότι όλες οι απαιτήσεις μας, που υποβλήθηκαν με πλήρη τεκμηρίωση, ήσαν εντός των παραμέτρων του Σχεδίου Ανάν και δεν αφαιρούσαν δικαιώματα που το Σχέδιο Ανάν παρείχε στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας.

Η τουρκική πλευρά -και λέω η τουρκική και όχι η τουρκοκυπριακή- υπέβαλε 11 απαιτήσεις, που επηρεάζουν αρνητικά τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και οι οποίες υιοθετούνται όλες, στο τελικό κείμενο του Σχεδίου Ανάν.

Τώρα καλούμαστε να κρίνουμε κατά πόσον το τελικό Σχέδιο Ανάν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που έχουμε θέσει. Με αντικειμενικότητα και με αίσθημα ευθύνης, καλούμαστε να κρίνουμε εάν επιτυγχάνεται η επανένωση της πατρίδας μας σε ένα ομόσπονδο κράτος που θά 'ναι λειτουργικό· ένα κράτος που θά 'ναι βιώσιμο, που θα διασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και θα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας και οικονομικής ευημερίας τόσο για τους Ελληνοκύπριους, όσο και για τους Τουρκοκύπριους.

Κατά πόσο οι πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, όπως έχουν οριστικά διαμορφωθεί μάς επιτρέπουν να μετέχουμε ενεργητικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αξιοποιήσουμε τα οφέλη που θα προκύψουν.

Με πόνο ψυχής καταλήγω στη διαπίστωση ότι ακόμα και με την πιο ελαστική, την πιο επιεική κρίση, το τελικό Σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που θέσαμε. Οι ουσιαστικότερες των προτάσεών μας δεν έγιναν αποδεκτές. Ακόμη και στις πρόνοιες που έχουν βελτιωθεί, διαπιστώνουμε λειτουργικές δυσκολίες, περίπλοκες διαδικασίες και επικίνδυνες, δομικές και πρακτικές ασάφειες.

Η πιο βασική και θεμελιώδης ανησυχία και αγωνία μου για το μέλλον της πατρίδας μας εστιάζεται στο εξής -και παρακαλώ να την προσέξετε: Η τουρκοκυπριακή κοινότητα αποκτά όλα τα βασικά αιτήματα που διεκδίκησε, από την πρώτη ημέρα εφαρμογής της λύσης. Για την ακρίβεια, 24 ώρες μετά την διεξαγωγή των Δημοψηφισμάτων. Παραμένει, ακόμα, αβέβαιο και ασαφές αν θα υπάρξει επικύρωση της Συνθήκης από το Τουρκικό Κοινοβούλιο, πριν τεθεί σε εφαρμογή η Ιδρυτική Συμφωνία.

Οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, διαβεβαιώνουν ότι αυτό, θα γίνει. Όμως το κείμενο της Συνθήκης, οι γνώμες των διεθνών συνταγματολόγων που έχω ζητήσει, θέτουν σοβαρές ανησυχίες και μας λένε ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος από αυτή την ασάφεια που υπάρχει στο Σχέδιο.

24 ώρες μετά την λήξη και την επικύρωση του αποτελέσματος των Δημοψηφισμάτων, αναγνωρίζεται η οντότητα της τουρκικής πλευράς -της τουρκοκυπριακής πλευράς- ως «νόμιμο συνιστών κράτος». Διαγράφεται η εισβολή και η κατοχή. Οι κάτοχοι της τουρκοκυπριακής υπηκοότητας, γίνονται αποδεκτοί ως νόμιμοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Τουρκοκύπριοι εξασφαλίζουν ισότιμη συμμετοχή στη διοίκηση του νέου ομοσπονδιακού κράτους, με το καθεστώς των ισότιμων «συμπροέδρων» και ισότιμη και ισάριθμη συμμετοχή των εκπροσώπων του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, στο Συμβούλιο, στην Επιτροπή, όσο και σε όλες τις ειδικές Επιτροπές και Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αντίθετα, όλα και όσα προσδοκεί να αποκτήσει η ελληνοκυπριακή κοινότητα, όλα όσα το Σχέδιο Ανάν λέει ότι παραχωρεί στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, έστω και από μια κακή και οδυνηρή λύση, που είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε, παραπέμπονται χωρίς εγγυήσεις στο μέλλον και εξαρτώνται από την καλή πίστη της Τουρκίας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Υπόκεινται ακόμα, στην προϋπόθεση ότι όλα θα λειτουργήσουν ομαλά.

Με λίγα λόγια, εκείνο που επιτυγχάνουμε, είναι ότι «αγοράζουμε ελπίδα», με μόνο αντάλλαγμα και διασφάλιση την καλή θέληση της τουρκικής πλευράς να τηρήσει τα συμφωνηθέντα.

Η επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών μας, θα γίνει σε περίοδο μεταξύ τρεισήμισι μηνών και τρεισήμισι χρόνων, από την υπογραφή της λύσης, χωρίς καμία εγγύηση ότι αυτό θα εφαρμοστεί, ή ότι κάτι δεν θα συμβεί που θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η πρότασή μας όπως υπαχθούν τα εδάφη αυτά υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής Δύναμης και όχι της τουρκοκυπριακής διοίκησης και του τουρκικού στρατού, έχει απορριφθεί.

Η απόκτηση περιουσιών ή αποζημιώσεων το συντομότερο που θα γίνει, είναι σε περίοδο 3 χρόνων μετά την υπογραφή της λύσης και 5 χρόνων, ή ακόμα περισσότερων, κατά απόφαση του Συμβουλίου Περιουσιών, και μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία με πολλές ασάφειες και δυσμενείς οικονομικές πρόνοιες για την πλευρά μας. Το κόστος των αποζημιώσεων θα κληθούν να καταβάλουν στο μεγαλύτερο του μέρος, οι Ελληνοκύπριοι. Εγείρονται σοβαρά ερωτήματα αν το ομοσπονδιακό κράτος που θα εγγυηθεί το ένα τρίτο των αποζημιώσεων, θα έχει το τεκμήριο έγκυρου εγγυητή για να μην σημειωθεί πτώση στην αξία των ομολόγων και των μετοχών, όπως έγινε με το Χρηματιστήριο. Το ίδιο ισχύει και για τον Οργανισμό Δανειοδότησης με υποθήκη για απόκτηση των περιουσιών Ελληνοκυπρίων που δεν θα επιστραφούν από Τουρκοκύπριους.

Πρόσφατα έχει αναχθεί σε μεγάλο θέμα συζήτησης και παρουσιάζεται ως σημαντική παραχώρηση προς τους Ελληνοκυπρίους, η ευχέρεια απόκτησης δευτερεύουσας κατοικίας στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος.
Ασφαλώς αυτό το δικαίωμα, θα είχε μεγάλη σημασία, αν ήταν αυτόματο, γενικό και χωρίς περιορισμούς. Δυστυχώς όμως, οι πρόνοιες του σχετικού Συνταγματικού Νόμου και του πρώτου άρθρου της Πράξης Προσαρμογής που θα εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθορίζουν ότι αυτό το δικαίωμα δεν είναι αυτόματο και μάλιστα ότι υπόκειται σε περιορισμούς.

Αντίθετα, το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος έχει δικαίωμα και ευχέρεια, με δικό του νόμο, να ρυθμίζει και να περιορίζει αυτό το δικαίωμα για μια δεκαπενταετία ή μέχρις ότου το ακαθάριστο εθνικό προϊόν του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους φθάσει στο 85% του κατά κεφαλή εισοδήματος του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους.

Η επιστροφή των προσφύγων υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση προβλέπεται να γίνει με τέτοια χρονοδιαγράμματα και ποσοστώσεις που δεν δημιουργούν συνθήκες ασφάλειας, για να μπορέσουν με βεβαιότητα οι πρόσφυγές μας να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα, και να έχουν βεβαιότητα ότι θα έχουν ασφάλεια ή ότι θα έχουν αρκετά παιδιά που να μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη σχολείου για τα 3, 10 ή 20 παιδιά τους. Και δυστυχώς δεν αποκτούν όλοι οι πρόσφυγές μας το αναφαίρετο δικαίωμα της επιστροφής. Επιπλέον, οι Ελληνοκύπριοι που θα ζουν στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος θα στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων, και του δικαιώματος ψήφου για την Γερουσία, κατά παράβαση κάθε δημοκρατικής αρχής.

Με το τελικό Σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιήθηκαν οι Κύπριοι αλλά ικανοποιήθηκε απόλυτα η επιδίωξη της Τουρκίας να ελέγχει και να κηδεμονεύει την Κύπρο. Παραμένουν στην ουσία όλοι οι έποικοι, ενώ μετά από 19 χρόνια, εμφανής είναι η πιθανότητα της κατάργησης της παρέκκλισης για το 5% Ελλήνων και Τούρκων υπηκόων που θα μπορούν να εγκατασταθούν στην Κύπρο, με ορατόν τον κίνδυνο για νόμιμο μαζικό εποικισμό της Κύπρου από την Τουρκία. Διότι η συνέχιση της διασφάλισης του 5%, που προηγουμένως ήταν μόνιμη παρέκκλιση, μετά τα 19 χρόνια θα εξαρτάται από την έγκριση νόμου από το Προεδρικό Συμβούλιο, την Βουλή και τη Γερουσία, όπου χρειάζεται και η συναίνεση των αντίστοιχων τουρκοκυπριακών μελών αυτών των οργάνων, που αν δεν υπάρξει, ο περιορισμός καταργείται.

Η παραμονή έστω και μικρού αριθμού τουρκικών στρατευμάτων μόνιμα στην Κύπρο, και μάλιστα με διευρυμένα παρεμβατικά δικαιώματα στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο χωρίς εγγυητικούς μηχανισμούς, ενώ εμείς θα έχουμε διαλύσει την Εθνική Φρουρά, δημιουργεί συνθήκες ανασφάλειας για τους Ελληνοκυπρίους. Τόσο ο εποικισμός όσο και η συνεχής παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, δεν εξυπηρετεί βέβαια ούτε τους Ελληνοκύπριους ούτε τους Τουρκοκύπριους, εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία.

Μέσα από προσεκτική μελέτη των οικονομικών πτυχών του Σχεδίου Ανάν, διαπιστώνουμε ότι είναι αμφίβολη η οικονομική βιωσιμότητά του. Η εφαρμογή των σχετικών προνοιών συνεπάγεται δυσβάστακτες οικονομικές επιπτώσεις για τους Ελληνοκύπριους, ενώ η όλη δομή του Σχεδίου θα οδηγήσει, αν όχι σε κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας, σίγουρα σε σοβαρή οικονομική κρίση και επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των Ελληνοκυπρίων που με τόσες θυσίες έχουμε οικοδομήσει.

Οι λειτουργικές αδυναμίες του Σχεδίου θέτουν, μεταξύ άλλων, σε κίνδυνο την ομαλή δραστηριότητα και συμμετοχή της Κύπρου, με μια φωνή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ με πολλές θυσίες οι Ελληνοκύπριοι κατέκτησαν την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ εύκολα μπορεί να οδηγηθούμε σε «αδρανοποίηση» της ένταξης μέχρι την υιοθέτηση όλων των απαραίτητων ομοσπονδιακών και περιφερειακών νομοτυπικών μέτρων, ή της απώλειας των ωφελημάτων της ένταξης, ή της αντιμετώπισης εμποδίων στη συμμετοχή της Κύπρου στην ΟΝΕ και τους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ενώ εμείς θα συζητούμε στην Κύπρο, ποιος θα αντιπροσωπεύσει την Κύπρο, τι θα πει αν θα πει, πως θα ψηφίσει, ή κι αν δεν υπάρξει συμφωνία ν' ακολουθήσουμε την πορεία της αποχής.

Με άλλα λόγια, το Σχέδιο Ανάν δεν καταλύει την de facto διχοτόμηση, αλλά, αντίθετα τη νομιμοποιεί και την εμβαθύνει. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θέλουμε τη λύση και επανένωση της πατρίδας μας. Διότι σε αυτό το ερώτημα, η καθολική απάντηση είναι ένα ηχηρό «ναι». Δεν υπάρχει κανένας που δεν θέλει επανένωση της πατρίδας μας. Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι εάν το Σχέδιο Ανάν επιφέρει την επανένωση, ή αντίθετα αν διαιωνίζει τη διαίρεση και μάλιστα, με τη συγκατάθεση και υπογραφή μας.

Το Σχέδιο Ανάν, δεν οδηγεί στην επανένωση των δύο Κοινοτήτων αλλά αντίθετα προωθεί τον μόνιμο διαχωρισμό με περιορισμούς στην διακίνηση, εγκατάσταση, στο δικαίωμα κτήσεως περιουσίας, στην διακίνηση κεφαλαίων και προίόντων, στην άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων και των άλλων χωριστικών στοιχείων του.

Ενώ η ενοποίηση της οικονομίας θα μπορούσε σταδιακά να οδηγήσει σε μια ενοποιητική δυναμική, με κοινούς οικονομικούς στόχους, κοινά οικονομικά προβλήματα, κοινούς αγώνες, ακόμα μελλοντικά οργάνωση των εργαζομένων σε κοινές συντεχνίες, κάτι που εξυπηρετούσε την Κύπρο, τελικά επιβλήθηκε χωριστή οικονομία. Δεν θα υπάρχει κοινή νομισματική, δημοσιονομική πολιτική και δεν θα επιτρέπονται επενδύσεις ελληνοκυπριακών επιχειρήσεων στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος.

Ο στόχος της επανένωσης της πατρίδας μας και του λαού της, δεν επιτυγχάνεται. Με την μετατροπή των διαιρετικών προνοιών του Σχεδίου σε πρωτογενές δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης -κι αυτή είναι μια πολύ απειλητική πιθανότητα-, εκλείπει ακόμα και η αμυδρή ελπίδα για εξέλιξη και βελτίωση μελλοντικά της λύσης στα πλαίσια της Ευρώπης. Ο στόχος της τουρκοκυπριακής πλευράς για δύο λαούς, με δύο κράτη που θα ζουν χωριστά και απλά θα συνεργάζονται, επιτυγχάνεται απόλυτα.

Είναι σωστό ότι η διαδικασία διαπραγματεύσεων συνεπάγεται συμβιβασμούς. Μειώνοντας το χάσμα των διαφορετικών επιδιώξεων και των διαφορών. Μια διαδικασία, με άλλα λόγια «πάρε–δώσε».

Υπάρχουν πολλές πτυχές και πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, για τις οποίες δεν είμαι ικανοποιημένος από τους συμβιβασμούς που επιβλήθηκαν, χωρίς καν να προηγηθεί διαπραγμάτευση και με πλήρη παραγνώριση των δικών μας τεκμηριωμένων απαιτήσεων.

Δεν είμαι ικανοποιημένος, για παράδειγμα, από την μείωση του αριθμού των εκτοπισμένων που θα επιστρέψουν.

Δεν είμαι ικανοποιημένος από τις ποιοτικές και ποσοστιαίες μειώσεις στα περιουσιακά δικαιώματα των νομίμων ιδιοκτητών περιουσιών στα κατεχόμενα.

Αυτά αποτελούν δυσμενέστερες πρόνοιες από αυτές που υπήρχαν στο Σχέδιο Ανάν 3 ή στο Σχέδιο Ανάν 4 που το Εθνικό Συμβούλιο έκρινε ότι δεν ήταν αποδεκτό ως λύση, αλλά μόνο ως βάση για διαπραγμάτευση, με στόχο την βελτίωση αυτών των δυσμενών προνοιών. Τώρα αυτές οι πρόνοιες έχουν γίνει δυσμενέστερες για τους Ελληνοκύπριους.

Μας ζητούν να δεχτούμε αυτές τις πιο δυσμενείς προσαρμογές, μέσα στο πνεύμα του συμβιβασμού. Μας λένε ότι δεν μπορεί να προκύψει λύση, αν δεν γίνουν τέτοιοι οδυνηροί συμβιβασμοί, και ότι πρέπει να βρεθεί η μέση λύση.

Όμως, υπάρχουν θέματα αρχών και ανθρώπινων δικαιωμάτων όπου η «μέση λύση» δεν συνιστά την σωστή απάντηση. Η ολοφάνερη και σωστή αρχή δεν είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης να μοιραστεί την περιουσία του με τον παράνομο εισβολέα ή να διεκδικήσει αποζημιώσεις για την αποστέρηση της περιουσίας του, που, μάλιστα, σε τελευταία ανάλυση, θα τις καταβάλει ο ίδιος, αφού το ένα τρίτο των αποζημιώσεων θα το εγγυηθεί το ομοσπονδιακό κράτος, οι πόροι του οποίου θα προέρχονται κατά τα εννέα δέκατα από Ελληνοκύπριους και μόνο το ένα δέκατο από τους Τουρκοκύπριους.

Το Σχέδιο Ανάν προνοεί ότι, μετά τα 19 χρόνια ή μέχρι την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όποιο συμβεί πρώτο, οι κατοικούντες αντίστοιχα, σε κάθε ένα από τα δυο συνιστώντα κράτη, οι οποίοι δεν έχουν ως μητρική γλώσσα την επίσημη γλώσσα του άλλου συνιστώντος κράτους, δεν μπορούν να υπερβαίνουν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού εκείνου του συνιστώντος κράτους. Δηλαδή οι ομιλούντες την ελληνική γλώσσα σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούν να υπερβαίνουν το 1/3 του συνολικού πληθυσμού του τουρκοκυπριακού κρατιδίου.

Αυτό αν και είναι θετικό, εν τούτοις αξίζει να αναφερθεί ότι στα προηγούμενα Σχέδια Ανάν δεν υπήρχε ούτε ο χρονικός ούτε ο ποσοστιαίος περιορισμός του ενός τρίτου, από την στιγμή που η Τουρκία θα καθίστατο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόσθετα, σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάν, τώρα στο ένα τρίτο της έκτασης γης που θα μπορούν να αποκτήσουν οι Ελληνοκύπριοι στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος (και, αντίστοιχα, οι Τουρκοκύπριοι στο ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος) προστίθεται και το κριτήριο «της αξίας», όχι μόνον της έκτασης, αλλά και της αξίας του ενός τρίτου και η προϋπόθεση ότι από αυτό το ένα τρίτο, εξαιρούνται οι περιουσίες στις οποίες δικαιούται ο σημερινός Τουρκοκύπριος χρήστης, αν ο ίδιος είναι πρόσφυγας, αν επέφερε αλλαγές, αν η περιουσία χρησιμοποιείται για δημόσιους σκοπούς και πολλές άλλες εξαιρέσεις.

Οι πιο σοβαρές ανησυχίες και προβληματισμοί μου για το Σχέδιο Ανάν, δεν εστιάζονται στους συμβιβασμούς που προτάθηκαν ή επιβλήθηκαν, που πολλοί κρίνουν ως άδικους για την πλευρά μας.

Άλλωστε, εδώ και πολύ χρόνο, έχω πει ότι η οποιαδήποτε λύση που θα εξευρεθεί κάτω από τη σκιά και τα τετελεσμένα της εισβολής και της παρουσίας 35.000 τουρκικού στρατού στην Κύπρο, δεν μπορούσε να είναι δίκαιη. Αυτό το τίμημα, να μην είναι δηλαδή δίκαιη η λύση, είμαστε έτοιμοι να το καταβάλουμε προκειμένου να βρεθεί λύση στο Κυπριακό. Αν όμως, δεν μπορούμε να πετύχουμε μια δίκαιη λύση, τουλάχιστον οφείλουμε να επιδιώξουμε η λύση να είναι λειτουργική· ώστε η κακή λύση να είναι τουλάχιστον βιώσιμη.

Χωρίς λειτουργικότητα, χωρίς αποτελεσματική διαδικασία για επίλυση των αδιεξόδων σε ένα καθεστώς όπου οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με βάση την ισαριθμία και την ισοτιμία, δηλαδή με βάση το 50% με 50%, παρέχεται σε κάθε πλευρά η ευχέρεια και η δυνατότητα να δημιουργούν αδιέξοδα που θα οδηγούν σε παράλυση τις διοικητικές λειτουργίες του κράτους. Μια παράλυση, που όταν συνεχίζεται, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε διάλυση της κρατικής λειτουργίας, προτού καν εφαρμοστεί η «νέα κατάσταση πραγμάτων», το νέο κράτος.

Να θυμούμαστε πάντα, ότι εμείς δίνουμε από την επόμενη των δημοψηφισμάτων όλα και όσα επιδιώκει η τουρκοκυπριακή πλευρά, και το κράτος μας καταλύεται μέσα σε 24 ώρες, ενώ εμείς θα αναμένουμε να εξασφαλίσουμε τα δικά μας ανταλλάγματα, όπως, επιστροφή εδαφών, περιουσίες και εγκατάσταση, στο μέλλον, μεταξύ 5 και 19 ετών.

Από τριάμισι χρόνια για επιστροφή κατεχόμενων εδαφών, σε πέντε χρόνια για την επανάκτηση περιουσίας ή αποζημίωσης για περιουσία στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος και από τρία μέχρι 19 χρόνια για σταδιακή επιστροφή στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. Στο μεταξύ η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει εξαφανιστεί 24 ώρες μετά τα Δημοψηφίσματα.

Οι σοβαρές ανησυχίες μου δεν είναι γι’ αυτά τα άδικα και αβέβαια. Οι ανησυχίες μου εστιάζονται και οφείλονται στην αβεβαιότητα για τη νέα Κύπρο που θα προκύψει από αυτό το Σχέδιο. Από την ευχέρεια και την δυνατότητα του νέου κράτους να εγκαθιδρυθεί και να λειτουργήσει. Από την ικανότητα του να διαδραματίσει τον σωστό ρόλο του μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως εποικοδομητικό μέλος και όχι ως ενοχλητικός συνεταίρος. Από την ανησυχία μου αν το νέο καθεστώς θα μπορεί, λόγω των αδιεξόδων στη λήψη αποφάσεων, να έχει ρόλο και λόγο στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλα διεθνή βήματα.

Από την αγωνία μου αν η κυβέρνηση του ομοσπονδιακού κράτους, θα μπορεί να διασφαλίσει στους πολίτες του την οικονομική δυνατότητα και τις ευκαιρίες για ευημερία, ευμάρεια, ειρήνη και ασφάλεια σε ένα κράτος δικαίου, δημοκρατίας, συναίνεσης, που θα σέβεται και θα προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα τού κάθε πολίτη.

Αντί αυτού, το Σχέδιο Ανάν, απαιτεί από μένα να απευθύνω επιστολή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την οποία να ζητώ να καταστεί η Ιδρυτική Συμφωνία πρωτογενές Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι που να εμποδίζεται ο κάθε Κύπριος πολίτης να διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά του από το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ακόμα, απαιτεί, να απευθύνω άλλη επιστολή στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία να απαιτώ, απόσυρση όλων των προσφυγών που πολίτες κατέθεσαν και εκκρεμούν σε αυτό το Δικαστήριο.

Δεν είναι δυνατό ούτε θεωρώ ότι μου είναι επιτρεπτό, ως θεματοφύλακας των ανθρώπινων δικαιωμάτων του κάθε πολίτη, να προβώ σε τέτοια ενέργεια που, στην ουσία, θα αφαιρεί από τον πολίτη το δικαίωμα να διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα του που είναι κατοχυρωμένα με διεθνείς συνθήκες που έχει επικυρώσει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Με την ίδια υπευθυνότητα που πρέπει να αξιολογήσουμε τους κινδύνους από την υιοθέτηση του Σχεδίου Ανάν, πρέπει να μελετήσουμε και τις πιθανές επιπτώσεις από την απόρριψή του. Δεν συμμερίζομαι τις υπερβολές και τους εκβιασμούς που οι υποστηρικτές του Σχεδίου προβάλλουν στον λαό. Πρέπει νά 'μαστε έντιμοι και ειλικρινείς έναντι του λαού.

Λογικά υποβάλλεται το ερώτημα, ποιες θα είναι οι συνέπειες αν ο λαός στο δημοψήφισμα ψηφίσει «όχι».

Αν ο κυρίαρχος λαός με τη ψήφο του απορρίψει το Σχέδιο, σε μία εβδομάδα η Κυπριακή Δημοκρατία θα καταστεί πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα πετύχουμε ένα στρατηγικό στόχο που από κοινού θέσαμε για να αναβαθμίσουμε και να θωρακίσουμε πολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτόν τον στόχο θα τον έχουμε πετύχει. Είναι δογματισμός και υποδηλεί άγνοια των κανόνων της διεθνούς πολιτικής, η άποψη ότι αυτή θά 'ναι η τελευταία πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού. Οι βασικοί παράμετροι που επέφεραν αυτή την πρωτοβουλία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την 25η Απριλίου. Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θάναι δεδομένη. Οι βασικές παράμετροι που επέφεραν αυτή την πρωτοβουλία, συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά την 25η Απριλίου. Αντίθετα, εγώ λέω, ότι οι πιέσεις για λύση θα είναι μεγαλύτερες και καθημερινές.

Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θά 'ναι δεδομένη. Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, επίσης θα συνεχιστεί και έτσι η Άγκυρα θα βρίσκεται υπό συνεχή αξιολόγηση για την υιοθέτηση και εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου κι ένας απ' τους αξιολογητές θα είναι και η Κύπρος. Το διεθνές ενδιαφέρον για εξομάλυνση και ειρήνευση της περιοχής μας θα συνεχίσει να υπάρχει.

Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για αναγνώριση του ψευδοκράτους, από χώρες που έχουν ειδική σημασία για την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είναι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτές οι χώρες, όλες και η κάθε μια, έχουν ήδη υπογράψει με την Κυπριακή Δημοκρατία στις 16 του Απρίλη του 2003 την συνθήκη ένταξης, που απαγορεύει τέτοιαν αναγνώριση. Όσα δε, λέγονται για διεθνή απομόνωση, αποτελούν εκβιασμό χωρίς περιεχόμενο. Η Κύπρος θά 'ναι η μόνη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με αναβαθμισμένο ρόλο αλλά και ευθύνες.

Δεν θα επαναπαυθούμε, όμως, με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την επίλυση του Κυπριακού. Η ιστορία δεν τελειώνει την 1η του Μάη. Θα συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες για λύση και να προωθούμε μέτρα στήριξης των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων.

Απευθυνόμενος στους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, θέλω να υπογραμμίσω την πραγματική μας έγνοια για μια λύση που να εξυπηρετεί και τα δικά τους συμφέροντα. Πρώτιστα τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της Τουρκίας. Ουδέποτε απέβλεψα σε φαλκίδευση ή στέρηση των δικαιωμάτων τους. Οι προτάσεις που κατέθεσα στις συνομιλίες και τα μέτρα στήριξής τους που εξήγγειλα πριν από έναν περίπου χρόνο και που εφαρμόζονται με επιτυχία, αποτελούν απτή απόδειξη. Αυτή μου η στάση πηγάζει από την ειλικρινή μου πεποίθηση, ότι ο σεβασμός της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους, η παραχώρηση σ΄ αυτούς ακόμη περισσοτέρων δικαιωμάτων για να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια, η αναγνώριση και η ισοτιμία τους, η ισομερής πρόοδος και ευημερία τους, αποτελούν θεμελιακές προϋποθέσεις για την ειρήνη και την ομαλότητα στην Κύπρο. Γι΄ αυτό και θα αποτελούν μόνιμο στόχο της πολιτικής μας. Εμείς δεν έχουμε ένσταση, αντίθετα υποστηρίζουμε τις προσδοκίες της Τουρκίας για καθορισμό σύντομης ημερομηνίας έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Διότι μια Τουρκία που θα βρίσκεται στη διαδικασία ενταξιακών συνομιλιών, θα βρίσκεται κάτω από συνεχή πίεση, και δική μας, να αποδεικνύει συνεχώς ότι συμπεριφέρεται σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαστε πάντα έτοιμοι για μετάλλαξη του σημερινού κράτους σε ομοσπονδία -διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία- που θα διέπεται καθοριστικά από δημοκρατικές αρχές και από πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εγγύηση για την ειλικρίνεια αυτών των προσανατολισμών μας αποτελεί η ένταξή μας στον πολιτικό σύστημα και τις αρχές δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η εγγύηση καλύπτει αξιόπιστα και τους Τουρκοκυπρίους και τις ανάγκες ασφάλειας της Τουρκίας.

Εκείνο που ζητώ από τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους είναι να κατανοήσουν είναι ότι, όσο δεν δέχομαι να καταπατηθούν τα δικά τους δικαιώματα και συμφέροντα, άλλο τόσο οφείλω να υπερασπιστώ τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων.

Τις πιθανές συνέπειες από την απόρριψη του Σχεδίου, πρέπει να τις αντιπαραθέσουμε με τους κινδύνους που εμπερικλείει το Σχέδιο Ανάν όπως τους έχω προαναφέρει. Θα πρέπει ακόμα να μας προβληματίσει το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε με την αποδοχή ενός σχεδίου που αδικεί τον Κυπριακό Ελληνισμό και δεν παρέχει σοβαρά εχέγγυα λειτουργικότητας και βιωσιμότητας. Καλούμαστε να καταλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο έρεισμα ασφάλειας του λαού μας και εγγύηση της ιστορικής μας φυσιογνωμίας. Να καταλύσουμε την διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική μας οντότητα ακριβώς στη στιγμή που ενισχύεται, η διεθνής πολιτική της βαρύτητα, ενισχύεται με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οφείλουμε να εκτιμήσουμε με σοβαρότητα τους κινδύνους από μια πιθανή κατάρρευση της νέας κατάστασης πραγμάτων, γιατί τα δεδομένα που θα δημιουργηθούν δεν θα είναι, δυστυχώς, αναστρέψιμα. Κατάρρευση του ομόσπονδου κράτους θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σ΄ αυτό που όλοι θέλουμε να αποφύγουμε: Στην διχοτόμηση μέσα από τη διεθνή αναγνώριση των δύο συνιστώντων κρατών.

Συνεκτιμούμε τους κινδύνους και κρίνουμε ότι οι κίνδυνοι από το «Ναι», είναι πολύ μεγαλύτεροι και μη αναστρέψιμοι, από το «Όχι».

Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,

Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλεγμένος εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας, ανέλαβα την βαριά ευθύνη της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων. Αισθάνομαι βαρύ το χρέος να δηλώσω δημόσια, με ειλικρίνεια και παρρησία -όπως πάντοτε κάνω- την δική μου αποτίμηση και την δική μου απόφαση.

Ανέλαβα εξουσία, με δική σας εντολή. Με εντολή να διαπραγματευθώ λύση του Κυπριακού προβλήματος βάσει του Σχεδίου Ανάν, όχι όμως και με εντολή να προσυπογράψω οποιαδήποτε λύση ήθελε προκύψει από τις διαπραγματεύσεις.

Εντολή συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, βάσει του νέου Συντάγματος το οποίο θα προκύψει, δεν έχω, ούτε θα μπορούσε να μου είχε ανατεθεί τέτοια εντολή. Ούτε έχω εντολή να προσυπογράψω οποιοδήποτε νέο Σύνταγμα, το οποίο θα τεθεί προς κρίση από τον λαό. Μόνο πρόεδρος, στον οποίο ρητά παρέχεται εντολή να θέσει την προτεινόμενη μεταμόρφωση της Πολιτείας σε δημοψήφισμα, δικαιούται να προσυπογράψει το νέο Σύνταγμα, ως αντικείμενο κρίσης από τον λαό. Πέραν τούτου, εντολή του λαού είναι απαραίτητη για την άσκηση της συμπροεδρίας στην διακυβέρνηση της χώρας με τους προτεινόμενους νέους θεσμούς.

Τα συναισθήματά μου δεν είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Στην υπηρεσία σας, έχω τάξει τον εαυτό μου και πριν αλλά ιδιαιτέρως από την ανάδειξή μου στην προεδρία της Κυπριακής Πολιτείας. Στόχος και γνώμονας της κάθε πράξης μου είναι το συμφέρον του λαού και τίποτε άλλο, με αφοσίωση και πλήρη ανάληψη των ευθυνών μου και με παρρησία λόγου και έργου. Η τελική απόφαση ήταν πάντα και παραμένει δική σας. Η ετυμηγορία σας θα εκφραστεί στο Δημοψήφισμα της 24ης του Απρίλη.

Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα, με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα, αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και το βάρος της ευθύνης που μου αναλογεί και που μου έχετε αναθέσει, λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά, διαμορφώθηκε.

Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
Στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου. Για τη γενιά μας, αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς.

Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας.

Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα.

Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση.

Ότι δεν σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας.

Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη.

Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,
Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ.

Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν.

Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό «ΟΧΙ».

Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου.

Καλή Ανάσταση, σε όλους...

(πηγή) 

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Το Πείραμα: (Η επανάληψη, είναι μητέρα της μαθήσεως....)


 

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, ακούγεται από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς ότι το πιο σημαντικό και αναγκαίο σήμερα είναι η ανάπτυξη. Η οικονομική ανάκαμψη.

Το ζήτημα κατά τη γνώμη μου τίθεται σε λάθος βάση. Αυτό που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι ανασύνταξη του προσανατολισμού μας. Και μην πάει ο νους σας ότι επιζητώ να ολοκληρωτικοποιηθούμε (σταλινικά, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αφού, ως γνωστόν, και οι δημοκρατίες έχουν τους «ολοκληρωτισμούς»τους). Εννοώ να βρούμε τον προσανατολισμό μας στη νέα τάξη πραγμάτων. Δηλαδή με βάση την ιστορική μας διαδρομή και τα εθνολογικά μας χαρακτηριστικά να βρούμε το σημείο της κοινωνικής μας ισορροπίας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό που καίει τον Έλληνα,όπου γης, είναι μερικά πράγματα εφήμερα,όπως η οικογένειά του, οι φίλοι του, το σπίτι και η δημιουργικότητά του για τον εαυτό του και για τους άλλους, και μερικά πράγματα παντοτινά, όπως η υστεροφημία του, ο γενέθλιος τόπος του και ο τόπος της φυλετικής του καταγωγής, άσχετα, αλλά όχι και αδιάφορα, από όλα τα άλλα.

Γεννηθήκαμε σ’ ένα τόπο που αυτά τα χαρακτηριστικά, όλα μαζί ή μερικά μόνο κάθε φορά ήταν κυρίαρχα στις διάφορες ιστορικές μας εκδοχές(Σπάρτη, Αθήνα, Θήβα, Κρήτη, Αθήνα κλπ.). Συνηθέστατα ήταν η αμφισβήτηση, η αναζήτηση, το θείο, η εκπαίδευση και η άσκηση (νού και σώματος) στη μάθηση, η επιστήμη και η φιλοσοφία εκείνα που απασχόλησαν εντονώτατα τους Έλληνες στην ιστορική τους διαδρομή. Πράγμα γνωστότατο τοις πάσι. Στη σημερινή λοιπόν εποχή της καθολικής δυνατότητας παιδείας, μόρφωσης και όξυνσης των πνευματικών μας εργαλείων, γίναμε ικανοί, όχι μόνο όσοι είναι/ήταν εξαιρετικά πνεύματα,αλλά και ο μέσος άνθρωπος, στο να αντιλαμβανόμαστε και να σταθμίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας και των ολιγωριών μας και να είμαστε επιφυλακτικοί με κάθε τυρί που βλέπουμε μπροστά σε μια φάκα.

Μερικοί τα ανέλυσαν και μας τα είπαν με τη διαίσθηση του καλλιτέχνη δημιουργού, όπως ο Χάρρυ Κλύνν, στην ταινία του «Made in Greece» (δείτε την ταινία εδώ), άλλοι με την στοχαστικότητα του διανοητή, άλλοι με την πείρα του παραδείγματος, και άλλοι με το όραμά τους [πόσοι και πόσοι αρχαίοι συγγραφείς,έλληνες ποιητές, παιδαγωγοί, φιλόσοφοι, Πατέρες της Εκκλησίας] μίλησαν για το ήθος που πρέπει να διέπει τα έργα και τη ζωή όσων διαχειρίζονται αγαθά που υπερβαίνουν την ατομική τους υπόσταση, αγαθά όπως η διακυβέρνηση μιας χώρας, η ρύθμιση όψεων της ζωής και της δημιουργίας των πολιτών, το δημόσιο συμφέρον του τόπου, των κοινωνιών, και του πλανήτη γενικώτερα.

Τα μεγάλα ερωτήματα λοιπόν σήμερα, στην απάντηση των οποίων καλούμεθα από εδώ και στο εξής, να μην είμαστε απόντες, είναι για το είδος των κοινωνιών που θέλουμε να ζούμε.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα αιτήματα/ερωτήματα στην εποχή μας δεν είναι για όλους τα ίδια.Οι κρατούντες είναι εύλογο να θέλουντα προνόμιά τους, γιατί νομίζουν πως θα είναι παντοτινά. Οι εργάτες τη λούφα τους γιατί η δουλειά είναι κουραστική. Οι διάμεσοι τη μεσιτεία γιατί έχουν κέρδος χωρίς δικό τους κόστος. Οι διαχειριστές τη διαχείριση γιατί έχουν τη μίζα τους. Οι ανάξιοι το εκ προοιμίου προνόμιο γιατί η αξιολόγηση θα τους φέρει σε δύσκολη θέση. Οι επιχειρήσεις θέλουν την πολιτική δύναμη για να επιβάλλουν τις διαδικασίες επίτευξης των αχαλίνωτων οικονομικών τους στόχων.

Όλοι εμείς όμως που γεννηθήκαμε και θέλουμε να δημιουργήσουμε, να μάθουμε, να προσφέρουμε, να χαρούμε τα αγαθά του Θεού, τα κατορθώματα του ανθρώπου και τις ομορφιές της φύσης, για ποιό λόγο θα πρέπει να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα, επειδή κάποιοι άλλοι θέλουν όλες τις μερίδες από το τραπέζι του κόσμου για τους ίδιους και τους συν αυτοίς, και μάλιστα με τη δική μας συνέργεια ή με τη δική μας βάρβαρη καταδίκη;

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν αν

ι. Θέλουμε κοινωνίες ευημερίας των πολιτών και δημιουργικής ανάπτυξης όλων των όψεων της ζωής για όλους τους πολίτες; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν.

ιι.Θέλουμε κοινωνίες οικονομικής διακυβέρνησης με θεοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων(οικονομική ανάπτυξη) και τον ευνουχισμό των πολιτών και των ατομικών καιπολιτικών τους ελευθεριών; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιιι. Θέλουμε κυριαρχική διακυβέρνηση των επιχειρηματιών; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι μια τέτοια διακυβέρνηση εγκυμονεί σοβαρό ενδεχόμενο αυτοί σε συνεργασία με επίορκους πολιτικούς να μεθοδεύουν την καταδολίευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων πολιτών, θεωρούντες αυτούς ηλίθιους και σκλάβους, αφού επιδιώκουν να έχουν παραγωγή χωρίς έξοδα (καταλήστευση ενέργειας και πρώτων υλών) καθώς και εργαζόμενους χωρίς αμοιβή (=με ελάχιστες και διαρκώς μειούμενες αποδοχές, ή εντελώς ανασφάλιστους εργαζόμενους, ή με μειούμενες, ακόμη και μη καταβαλλόμενες,  για να μη μιλήσουμε για τις χαριζόμενες ασφαλιστικές εισφορές που χρωστούνται και δεν καταβάλλονται, φτωχαίνοντας τα ταμεία). Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιν.Θέλουμε κυριαρχική εργατική-λαϊκή διακυβέρνηση όπου ο καθένας εστιάζεται στις ανάγκες του ιδίου και των ομοίων του οικονομικά, ταξικά, πνευματικά και ηθικά; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην περίπτωση αυτή, η ανάπτυξη είναι αύξηση της καταναλωτικής δύναμης και η διατήρηση της εξουσίας για την επιβολή αυτού του οράματος. Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ν. Θέλουμε να ξεχωρίζουμε από όλους ως οι εκλεκτοί των Θεών και της Ιστορίας σε βάρος των άλλων συνανθρώπων μας; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νι. Θέλουμε να εμπαίζουμε τους συνανθρώπους μας με την επιπολαιότητα και τη θεατρικότητά μας και την ανεπάρκειά μας στις καθημερινές ανάγκες της ζωής και την προοπτική του τόπου; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιι. Θέλουμε να επιβληθούμε ως μοναδικοί σωτήρες, αδοκίμαστοι όντες, ή ανεπάγγελτοι και άεργοι, επιπόλαιοι, ή και εμμανείς και εμμένοντες σε απόψεις και μεθόδους που πλειστάκις απέτυχαν και δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιιι. Ό,τι και να θέλουμε, δηλαδή όποιο σύστημα αξιών και να επιλέξουμε, θα πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας. Το ατελέσφορο κάθε εγχειρήματος θα φαίνεται από τη μη σύζευξη στόχου προς τις ακολουθούμενες αρχές. Ακόμη και αν ο στόχος μας είναι αποδεκτός, αν οι μέθοδοι και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες τείνει να υλοποιηθεί /υλοποιείται δεν είναι αποδεκτές, αυτό τελικά θα χαρακτηρίσει και το όλο εγχείρημα. Αναποτελεσματικότητα. Αν ο στόχος είναι μη αποδεκτός, επίσης. Οποιαδήποτε τερτίπια κι αν χρησιμοποιηθούν, όσο και αν φτιασιδωθεί η μέθοδος και η διαδικασία, το αποτέλεσμα θα είναι μη αποδεκτό. Αυτό θέλουμε;

Η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία έδειξε ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου πολλές φορές μας χρησιμοποίησαν ως ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς σε ένα ντέρμπυ μεταξύ τους, χωρίς να λογαριάσουν το δικό μας τίμημα για την εκάστοτε επικράτησή τους. Χωρίς να λογαριάσουν ποτέ το τίμημα που ολόκληρη η Χώρα, οι άνθρωποι και το μέλλον τους, κατέβαλλαν σπονδή στο βωμό της δικής τους εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά, εκμαυλιζόμενος ο λαός (με θεσούλες αργομισθίας, με προσχηματικές και ψεύτικες συντάξεις, πρότζεκτ με εικονικούς στόχους (ΜΚΟ), μίζες, τσαμπουκά ετσιθελισμού, σωματεία ειδικού στόχου, ιδρύματα με δικά μας λεφτά προς δόξαν των εραστών της εξουσίας, οφφίτσια για καρεκλοκένταυρους, ευνοιοκρατία, και άλλα), παρά τη μόρφωσή του, και αρκετούς κατά κεφαλή τίτλους σπουδών, έχασε την ευκαιρία να στοχαστεί δημιουργικά, να αναρωτηθεί και να μη καταπιεί αμάσητο το κουτόχορτο που του προσέφεραν.

Ας αναρωτηθούμε σήμερα, γιατί θέλουν οι δανειστές μας ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας ως μέσον συμμόρφωσης προς αυτούς; Για να χάσουμε την αξιοπρέπεια, το σθένος,την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας. Ημών. Όχι των ηθικά ανύπαρκτων εξωνημένων μας εκπροσώπων (τύπου κάθε ακη).

Γιατί θέλουν να μειώσουν αφόρητα τις αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων σε επίπεδα αποδοχών τριτοκοσμικών χωρών, και συνεπώς να τους οδηγήσουν σε ουσιαστική εξαθλίωση;

Με ποιο τρόπο θα καταστούν ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις εξοικονομώντας το εργασιακό (αμοιβές και εισφορές) κόστος;

[Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις ανταγωνιστικές θα γίνουν όχι ως προς την επιβίωσή τους, αλλά ως προς την πώλησή τους. Γιατί αν οι επιχειρήσεις δεν αμείβουν τους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι πολίτες δεν θα έχουν αγοραστική δύναμη, και συνεπώς οι επιχειρήσεις δεν θα έχουν πωλήσεις των εμπορευμάτων και των προϊόντων τους, (ούτε και το κράτος θα έχει έσοδα από τους φόρους α) επί του εισοδήματος και του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων, και β) επί των εισοδημάτων των εργαζομένων), και ότι εξαιτίας αυτού είναι βεβαία η κατάρρευση και η, συνακόλουθη αυτής, ευτελής αξία των επιχειρήσεων.]

Ποιος ωφελείται από την κατάρρευση της Ελλάδας και των Ελλήνων; Ασφαλώς αυτοί που δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Γι’ αυτούς είμαστε το πείραμα. Το είπαν εξάλλου πολλές φορές. Αν καταφέρουν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, ανοίγεται γι’ αυτούς πεδίον δόξης λαμπρόν. Και αδιαμαρτύρητα, και μάλιστα με τη συναίνεσή μας, θα γίνει σε μια δημοκρατική Χώρα, τη δική μας, εκείνο που μέχρι τώρα οι επιτελείς συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου, το έκαναν με τους μισθοφόρους τους σε χώρες που είχαν δικτατορικά καθεστώτα.

Αν αυτό συμβεί, οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, εγχώριοι και διεθνείς, με τους μισθοφόρους τους,θα επιβάλουν ως ιδιόμορφη πολιτική στον τόπο μας το επιχειρείν με τους όρους του «κέρδους με κάθε τίμημα σε βάρος των πολιτών». Η παράδοση της εθνικής ιδιοκτησίας επί κοινωνικών αγαθών και των κρατικών υποδομών, και επιχειρήσεων παροχής κερδοφόρων υπηρεσιών (λαχεία, στοιχήματα) , καθώς και η βλαπτική διαχείριση και διοίκηση δημοσίων επιχειρήσεων για την εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας του τιμήματος πώλησής της, οι χρηματιστηριακές τρικλοποδιές, και άλλες επιχειρηματικές τακτικές όπως οι προμήθειες των μιζαδόρων και τα οικονομικά δώρα στους βοηθούς (και συνεργούς στην επιτυχία τέτοιων οικονομικών προγραμμάτων), θα καταβαραθρώσουν κάθε δυνατότητα της χώρας για ένα ανεκτό επίπεδο ευημερίας του λαού.

Αν μάλιστα αυτό γενικευθεί στα σήμερον γενόμενα διεθνώς, κάθε ικμάδα πολιτισμού και πνευματικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας θα εξαφανιστεί και με την εγκατάσταση των θεών-βασιλέων Ήλιων στους εξουσιαστικούς θρόνους των χωρών, με ιερατεία από τους αμέτρητους υπηρέτες και δούλους, που θα είναι όλοι οι λαοί των ευρωπαϊκών χωρών, αν είναι εξαναγκασμένοι και υποταγμένοι στην ικανοποίηση της απληστίας, της ασυδοσίας, των παθών και της ψυχικής ανισορροπίας των οικονομικά ισχυρών και των λίγων δορυφόρων τους, και θα επανέλθουμε σε προγενέστερα στάδια της πολιτικής και συνεπώς της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπότητας.

Σε κάθε διένεξη σημασία δεν έχει ποιος νικάει, ποιος επιβάλλεται. Αλλά ποιον νικάς. Τόσο πολύ μας φοβούνται. Γιατί όταν κινδυνεύουν αυτά που αποτελούν το λόγο για να ζούμε, τότε αυτά θέλουμε να τα διαφυλάξουμε με κάθε θυσία. Πρέπει λοιπόν, τώρα, να σώσουμε τα όσια και τα ιερά μας, με κάθε τίμημα. Γι’ αυτόν τον αγώνα, το τίμημα, την τιμή και την αξία, όλα αυτά θα τα υπολογίσουμε μετά.

Θα επιτρέψουμε στον κάθε Νέρωνα που μας λαδώνει για να τον εξυπηρετούμε, να μας κατηγορεί στη συνέχεια ο ίδιος, ως διεφθαρμένους, και να μας πετάει (ΑΥΤΟΣ ο ίδιος!) στα λιοντάρια του Κολοσσαίου της ιστορίας;

Ας καταργήσουμε από τη ζωή μας (τη συμμετοχή σ’) αυτό το θέαμα, και αυτή την πρακτική. Όχι μόνο, γιατί δεν ταιριάζει, βρε αδερφέ, με την ιδιοσυγκρασία μας, ιστορικά και πολιτισμικά, αλλά και γιατί,εκτός από τις συμφορές που φέρνει στην καθημερινή μας ζωή και την ηθική καθεαυτή απαξία του έργου, το σύστημα αυτό δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα για μας και τα παιδιά μας.

Σημείωση:
Ετούτο το σημείωμα είναι πολύ παλιό. Πριν από καιρό  εδώ το είχαμε ξαναγράψει, για τη δεινή θέση που βρίσκεται η Πατρίδα μας. Πιστεύοντας πως η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως (repetitio est mater cognitionis) επαναλάβαμε, σήμερα εδώ, εκείνους τους προβληματισμούς και τις σκέψεις, γιατί συντρέχουν οι ίδιοι ακριβώς λόγοι, άσχετα από τη χρονική στιγμή. Όσα μεσολάβησαν δεν άλλαξαν προς το καλύτερο την κατάστασή μας. Το αντίθετο μάλιστα. Δείτε την ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ταινία. Θα διαπιστώσετε ότι στο πλήρωμα του χρόνου, τίποτε δεν άλλαξε ως προς τον ευτελισμό όλων των θεσμών, τον εκπεσμό των αρχών και των οραμάτων, την ανυπαρξία αξιών και την ακατάσχετη κοινωνική και ηθική καταρακύλα, που ολοκλήρωσε την οικονομική και κοινωνική αποδιοργάνωση. Γίναμε θέαμα, «μας βλέπουμε στην τηλεόραση», κι αρνούμαστε να αλλάξουμε ρόλο και ξαναγυρνάμε στη φωλιά του άπραγου και λοβοτομημένου.