Πολιτικά παιχνίδια και μεταμφιέσεις

 

Διαβάζω εδώ, για τις πολιτικές μεταμφιέσεις. Ένα άρθρο «δροσερό», [ήπιο κι ευχάριστο, που δεν πληγώνει καρδιές, αλλά] που φέρνει κάτι σημαντικό: να αναλύουμε, να μαθαίνουμε από ό,τι βλέπουμε, κι όχι να καταπίνουμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας.


Στο επίκεντρο ο κινηματογραφικός γνωστός μας, Αρτέμης Μάτσας, που επανειλημμένα έπαιξε το ρόλο του προδότη των Ελλήνων στους Γερμανούς της κατοχής.

Ο συμπαθής, ηθοποιός, αναφέρει το άρθρο, είπε κάποτε, σε μια συνέντευξη, πως έχασε από μια προδοσία τον πατέρα του, και γι' αυτό προσπάθησε με τους προδοτικούς του ρόλους, να κάνει τους Έλληνες να μισήσουνε την προδοσία!

Πόσο πόνο μπορούσε να σηκώνει ο άνθρωπος, με τούτη την προσφορά του, για να δώσει ένα παράδειγμα αποφυγής! Γιατί, είναι μάλλον βέβαιο, πως όχι μονάχα κι ο ίδιος ξαναζούσε τον χαμό του πατέρα του, αλλά και (μάλλον το καταλάβαινε κι αδιαφορούσε γι' αυτό το κόστος) πως μάζευε στο πρόσωπό του όλη την ακατέργαστη μανία του κοινού, μια που αυτός ο ίδιος (παρά η ιδέα της αποτρόπαιης πράξης) ήτανε κοντύτερα στα μάτια των μικρών κι ανώριμων θεατών.

Πράγματι, η τέχνη μπορεί να διδάσκει ακόμη και με την απαξία των πράξεων!

Λέμε μπορεί! γιατί εδώ ο «σπιρτόζος», ο έλληνας πολιτικός, κι ο κάθε αεριτζής,  έβγαλε από τα κριτήριά του το γνωστό μας, παλαιόθεν, «καλό και συμφέρον» και άφησε μόνο το «συμφέρον», γιατί του είπανε πως και το σκέτο συμφέρον είναι καλό, ή γιατί νόμισε πως δεν πειράζει, δεν είναι μεγάλη διαφορά μία μόνο λέξη! Πώς φαίνεται το διεστραμμένο μυαλό! Μπορεί να καταδικάσει την κλεψιά και την προδοσία, και να αθωώσει τον κλέφτη και τον προδότη. Νά, πώς!

Εδώ λοιπόν, συνέβη να μισήσουμε μονάχα τον συγκεκριμένο προδότη! Γιατί αυτός ήτανε κάποιος, με ονοματεπώνυμο, και ασφαλώς δεν ήμασταν εμείς! Ήτανε αυτός εκεί!

[Πιο εύκολο, βλέπεις να αποκηρύξεις ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, αλλά όχι την πράξη γιατί αυτή/ή μια παρόμοια, θα μπορούσε να είναι εργαλείο προσωπικού πλουτισμού και προνομίων! Και αυτό συνέβη πλειστάκις στην πολιτική μας ιστορία!]

Στη συνέχεια, εμείς, οι άλλοι, οι αθώοι κι έξυπνοι, μετατρέψαμε την προδοσία -αρχών, συνεργατών, πατρίδας κλπ- σε μια «έξυπνη επιχείρηση», σε μια «πολιτική διαπραγμάτευση» με προσωπικά οφέλη, καμμιά φορά και «με προσωπικά ρίσκα» και βαφτίσαμε την ενδοτικότητα στα σοβαρά και εθνικά ζητήματα «υποχώρηση για την εξυπηρέτηση υπέρτερης ανάγκης»! Την είπαμε και «salus populi»(*) κλπ, κλπ.

Το ανήσυχο μυαλό του συγγραφέα καθώς σκέφτηκε πως «το καλύτερο θέατρο δεν παίζεται πάντα στα πλατό και στα σανίδια», τρύπωσε στα σκοτεινά μονοπάτια της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας...

Τρυπώνω κι εγώ εκεί, και βλέπω έναν αληθινό εφιάλτη! Βλέπω πως η πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που γίνεται κάθε μέρα, ξεπερνάει κάθε φαντασία!

Εδώ ο μικρός αγώνας «πώς να καταστρέψεις το αντίπαλο κόμμα», έχει από καιρό μετατραπεί σε έναν ανελέητο κι ολομέτωπο αγώνα ολοσχερούς επικράτησης του ενός πολιτικού συνασπισμού έναντι του άλλου, με θύματα ασφαλώς την πατρίδα («τί θα πεί πατρίδα, τη χώρα», που λέει κι ο Σκουρλέτης) και τους Έλληνες.

Ο αγώνας πια είναι για το «πώς να εξουδετερώσεις το αντίπαλο κόμμα και να καρπούσαι διαρκώς την εξουσία»!

Να τι ακριβώς γίνεται συστηματικά εδώ:
Ο καθένας που παίρνει την εξουσία -ασχέτως κόμματος- διακηρύσσοντας

• τις «επαναναστατικές του ιδέες,
• ή τις σταθερές του ιδέες, 
• ή τις φιλελεύθερες ιδέες κλπ.

κάνει ό,τι ο αντίπαλός του πλειοδοτώντας στην ανευθυνότητα [ως γνωστόν η αντιπολίτευση δεν έχει ευθύνη κυβερνητικού εργου] τον εξωθεί (με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, κλπ πολιτικά και λαϊκίστικα μέσα) να κάνει!

Δηλαδή ο καθένας κυβερνά με την πολιτική του αντιπάλου του! κι ευκαιριακά κάνει και κάτι από τα δικά του, για να λέμε πως κυβερνάει αυτός! Προφανώς ποτέ δεν εξυπηρετείται ουσιαστικά ούτε η μια πολιτική, ούτε η άλλη!

Δυστυχώς, στο καζίνο «Ελλάς» το πολιτικό παίγνιο, καλά κρατεί!

Αγιάτρευτοι παίκτες, θεσιθήρες, προνομιολάγνοι, τελματωμένοι κι εξαρτημένοι από την προβολή, οι περισσότεροι! Σπανίζουν πια οι πολιτικοί με πολιτικόν ήθος.

«Εμείς, πάντα ήμασταν ολίγοι», που έλεγε κι ο Μακρυγιάννης....

Είναι πια ο καιρός, και στην πατρίδα μας, να ρίξουμε τα πέπλα όλων των μεταμφιεσμένων. Να λάβει τέλος το πάρτυ των μασκαρεμένων κολάκων της φιλαυτίας και της ισχυρογνωμοσύνης μας, και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Να αποφασίζουμε πια, κριτικά, ως νοήμονες και υπεύθυνοι, χωρίς να καταπίνουμε -ηδυπαθείς- αμάσητες τις ροζ ή τις μαύρες προπαγάνδες.

Στην πολιτική, ιδιαίτερα μετά την ψήφο στο «BREXIT», που μέχρι τελευταία στιγμή όλοι λέγαν πως ήταν στα σίγουρα «BREMAIN», τίποτε δεν είναι ταμπού! Αρκεί να υπάρχουν λόγοι, συνέπεια, γνώση και απόφαση (δείτε κι εδώ, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο!).

Το όχι του κάθε λαού, δεν είναι δεδομένο, όπως το ναί του. Το όχι, πρέπει να το διατυπώσει κανείς, και πρέπει να αγωνιστεί γι' αυτό. Και καλό είναι να το λέει με όσο καλύτερη γνώση γίνεται, για τις υποθέσεις που αφορούν την ύπαρξη και την προοπτική του.

Οι άλλοι θα αγωνιστούν (με νύχια και με δόντια) για το δικό τους όχι, στο όχι μας....

Σημείωση: Ευκαιρία για τούτο το σημείωμα ήταν το άρθρο «Ο Αρτέμης Μάτσας και οι φιλελεύθερες μεταμφιέσεις της Αριστεράς», που αναφέρεται στην εισαγωγή του παρόντος.

(*) salus populi = σωτηρία του λαού

Εθνική αυτογνωσία. 3. «Οικογενειακή μακροοικονομία».

 

Σε μια ανάλυση του παρελθόντος, καλό είναι να εισφέρει ο καθένας μας την εμπειρία του, ώστε να συμβάλει στην εθνική μας αυτογνωσία. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, προς στιγμήν, η χρήση του (ιδιοκατασκευασμένου και -συνεπώς- συνιστώντος νεο-λογισμό) όρου «οικογενειακή μακροοικονομία», το περιεχόμενο του οποίου θα γίνει κατανοητό από την (αμέσως παρακάτω) διήγηση, μιας πραγματικής ιστορίας, για όσα διαδραματίστηκαν στο πλαίσιο βιοπορισμού μιας ελληνικής οικογένειας της υπαίθρου, μέσα σε 45 χρόνια. Χρόνια γεμάτα πόλεμο για την επιβίωση, πόλεμο στρατιωτικής εισβολής, με θανάτους, μ' εμφύλιο πόλεμο και μ' επί πλέον θανάτους, πόλεμο από ασθένειες κι από επιχειρηματικές ατυχίες, πόλεμο της φύσης με θεομηνίες και καταστροφές καλλιεργειών, αλλά και διαταραχές από επαγγελματικές διαφωνίες και αντισυμβατικές συμπεριφορές. Και τόσα άλλα!

Αντιγράφω την μαρτυρία-κατάθεση ως συμβολή στην εθνική μας αυτογνωσία και για την ιστορία:

»Όταν ένιωσα για πρώτη τον φορά εαυτό μου, ο πατέρας μου είχε ήδη έξι παιδιά από δυό γάμους, και με πολλά θανατικά να βαραίνουν όλους τους συζύγους, ζωντανούς και πεθαμένους. Θανατικά του πολέμου και της ζωής. Δεν ήταν ο μόνος φτωχός με πολυμελή οικογένεια, στο περιβάλλον του και στην εποχή του. Τα παιδάκια του, χρειάζονταν απ' όλα, όπως όλα τα παιδάκια, πάντοτε. Κι οι μεγάλοι τα χρειάζονταν όλα, μα έπρεπε να ζήσουν με όσα είχαν, και να παράγουν συνέχεια καινούργια, για να καλύπτουν τις ανάγκες της οικογένειας που δημιούργησαν.

»Και θυμάμαι ανθρώπους πολλούς, να έχει στη δούλεψή του ο αγρότης κι ανήσυχος επιχειρηματίας πατέρας μου. Θυμάμαι να τους μιλάει όμορφα, και να τον νιώθουνε άρχοντα στους τρόπους, μα πιο φτωχό απ' αυτούς. Και θέλανε όλοι τους να συμμετέχουνε στις δουλειές, μ' όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας τους, όταν τους το ζητούσε ο πατέρας μου. Γιατί το θεωρούσανε τιμή τους να εργάζονται για έναν άνθρωπο σαν το αφεντικό τους, που ήτανε μαζί και στοργικός τους φίλος.

»Θυμάμαι πως ο μπαμπάς, μέτραγε τον τρόπο που θ' απασχολούσε τον καθένα που έπαιρνε στην δουλειά του. Οι αγροτικές δουλειές έχουνε πολύ κόπο και δυσκολία. Αλλά όλες πρέπει να γίνουν. Ο πατέρας μου έλεγε, πως οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Πρέπει να είναι σεβαστοί. Κι ακόμη, πως ο άνθρωπος που έχεις στη δουλειά σου, «είναι ο Χριστός», εννοώντας πως ο αυτός που βρίσκεται στις διαταγές σου, πρέπει να λογαριάζεται σαν ο καθένας για τον οποίο θα απολογηθείς, γιατί όλοι είμαστε αναγκεμένοι, εμείς από την εργασία του κι εκείνος από την αμοιβή της. Θυμάμαι μια αδύναμη και πολυκουρασμένη εβδομηντάχρονη γιαγιά-εργάτρια, που ο μπαμπάς μου την έβαζε να του φτιάχνει τον καφέ του. Είχε αποκαλυφθεί -τυχαία, σ' εμάς-, πως αυτή ήταν τροφός του, σαν, όταν ήτανε μωρό, η μάνα του δεν είχε γάλα για να τον θηλάσει. Το μεροκάματό της ήταν η ευγνωμοσύνη του.

»Οι επιχειρήσεις δεν ήτανε πάντα αποδοτικές, αλλά πολλοί άνθρωποι είχανε διαρκώς μεροκάματο. Κι η οικογένειά μας διαρκώς μεγάλωνε με τους φίλους-εργάτες που έρχονταν, ακόμη κι από μακρινά χωριά, ολόκληρες οικογένειες, για να δουλέψουν εποχικά, πότε στους ορυζώνες, πότε στην συλλογή του βαμβακιού. Γιατί οι σοδειές αυτές απαιτούσαν πολλά χέρια, σε λίγο χρόνο, αφού δεν ήξερες, το φθινόπωρο, πότε θα σου φέρει τα πρωτοβρόχια, που θα κάνουνε την καταστροφή στα έτοιμα, απλωμένα στον κάμπο, εισοδήματα.

»Στα πρώτα του χρόνια, ο επιχειρηματίας μπαμπάς, είχε ορυζώνες. Μεγάλες επιχειρήσεις και μεγάλες αποτυχίες. Κι έτσι, οι καλλιέργειες άλλαξαν. Μετά την φριχτή αποτυχία των ορυζοκαλλιεργειών και την μεγάλη χρεωκοπία, ο μπαμπάς αποφάσισε να κάνει βαμβακοκαλλιέργειες και σιτηρά.

»Αυτήν την περίοδο θυμάμαι εμφατικά, και ξαναβλέπω το μελίσσι των ανθρώπων να μπαινοβγαίνει στο σπίτι και να μαζεύεται στα χωράφια. Εκεί θυμάμαι και πανηγύρια, γιορτές και χαρές, τραγούδια και φαγητά, που τώρα ξέρω πως ήτανε λαογραφικές εκδηλώσεις της ζωής της υπαίθρου, παράλληλα και με την ευκαιρία της δουλειάς. Βλέπετε, βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος λέγανε οι παλαιότεροι.

»Ακολούθησε μια άλλη περίοδος που εξαιτίας των αποτυχιών, ο μπαμπάς αποφάσισε να αλλάξει και να ασχοληθεί με την καλλιέργεια κηπευτικών. Όλη τη βδομάδα οι άνθρωποι που δουλεύανε μαζί του, είχανε μεροκάματο και φροντίδα. Όλοι μαζί, κι εμείς τα πιτσιρίκια, που κουβαλάγαμε νερό για να πιούνε οι διψασμένοι, που φέρναμε ότι χρειάζονταν οι δουλευτάδες, ήμασταν μια μεγάλη ομάδα. Την Κυριακή, που συνήθως γινότανε η συγκομιδή των κηπευτικών, οι άνθρωποι της δουλειάς, δουλεύανε για την «επιχείρηση». Και σε ανταπόδοση, όλοι τους παίρνανε για την εβδομάδα τους, όσα θέλανε, από τα δεύτερης ποιότητας κηπευτικά που ο έμπορος δεν τα θεωρούσε άξια να πάνε στην πόλη. Η μέρα τέλειωνε νωρίτερα, και κατάφορτοι, κατάκοποι, γυρνούσανε όλοι μαζί, με τους δικούς μου, στα σπίτια τους.

«Στην επόμενη φάση του ο επιχειρηματίας μπαμπάς μου αποφάσισε να αλλάξει τόπο δράσης. Όχι αυθαίρετα και τυχοδιωκτικά, Αλλά προγραμματισμένα και γιατί η ανάγκη το επέβαλε. Ισορροπίες στο πλαίσιο συμφωνιών. Έφυγε από τα χωμάτινα εδάφη κι εγκαταστάθηκε -για καλλιέργειες- σε αμμώδες και ανώμαλο έδαφος. Πρώτα-πρώτα για μήνες ολόκληρους, από το πρωϊ μέχρι το βράδυ, ισοπέδωνε η μπουλντόζα, κι έριχνε κάτω αμμόλοφους ύψους 2 και 3 μέτρων ή γέμιζε κοιλότητες, οριοθέτησε και τη μικρή λιμνούλα που κρατούσε και μάζευε νερό. Αυτό ήταν και η αρδευτική πηγή του νέου χωραφιού.

»Νέος κύκλος δοκιμασιών, με το έδαφος, το κινούμενο και διάφανο έδαφος! Που δεν κρατούσε το νερό για να χορτάσει τα φυτά. Τα κακόμοιρα, διψούσαν κι ο καύσωνας του καλοκαιριού τα σκότωνε, τα εξαντλούσε, και δεν είχανε πια τη δύναμη να καρποφορήσουν. Ο μπαμπάς, δεν δίστασε, έπρεπε να κάνει κάτι για να «δέσει τον άμμο»! Σκέφτηκε-σκέφτηκε, κι αποφάσισε να αρχίσει την κτηνοτροφία βοοειδών, προκειμένου να συλλέγει την κοπριά τους, και να τη σκορπίζει στο χώμα. Άπειρη δουλειά, για πολλά χρόνια, και πολλή κούραση. Ασταμάτητη δουλειά μυρμηγκιού, για να αλλάξει η σύσταση του εδάφους, για να πυκνώσει η άμμος και να αναμιχθεί με υλικό που θα την έδενε, να μην είναι τόσο ρευστή, να μην στραγγίζει το νερό και να μη χάνεται, αλλά να γίνεται η καλλιέργεια και να παράγονται καρποί, να υπάρχει εισόδημα, για να ζήσουμε. Να πάμε στο σχολείο, στο γιατρό, να ντυθούμε, να φάμε. Να γιορτάσουμε. Να προκόψουμε.

»Πρώτα-πρώτα έσπειρε σε μεγάλη έκταση του νέου χωραφιού κριθάρι και τριφύλλι, ώστε να έχει χόρτα για να τρέφονται τα ζώα. Χόρτα είτε χλωρά, τρυφερά, είτε θερισμένα κι αποξηραμένα για το χειμώνα. Τα βοοειδή χρειάζονταν ενάμισυ χρόνο μέχρις ότου μπορούν να αποδώσουν. Γι' αυτό ήταν ανάγκη να υπάρχει κι άλλη πηγή εισοδήματος.Έτσι, ένα άλλο μέρος του χωραφιού, το καλλιεργούσε για χρόνια με κηπευτικά για άμεσο εισόδημα.

»Και ξεκίνησε την κτηνοτροφία βοοειδών. Στην αρχή αγόρασε 3-4 μάνες. Μαζί με τα δικά τους, μεγάλωναν παράλληλα άλλο ένα η κάθε μια, για τρεις μήνες. Μετά, τα ζωάκια ρίχνονταν στο τρυφερό χορτάρι και τον καρπό, αλεσμένο καλαμπόκι ή αλεσμένο σιτάρι. Στη συνέχεια δυο ακόμη μοσχαράκια ρίχνονταν για τρείς ακόμη μήνες στη «μάνα», καμμιά φορά κι άλλα δυο. Όταν η αγελάδα κυοφορούσε ήταν σαν τη βασίλισσα. Τα είχε όλα, και χώρο και περιποίηση. Ήταν αξιοσέβαστη γιατί κουραζόταν για εμάς. Ο μπαμπάς, τους είχε δώσει ονόματα. Σε όλα τα ζώα του είχε ονόματα, ανάλογα με τα χρώματα, τα καπρίτσια τους, ή την σχέση που είχε μαζί τους. (Η Κανέλλα, η Κοντούλα, ο Μπούλης, κλπ). Τα φρόντιζε να μεγαλώνουν σωστά, και δεν κορόϊδευε με τις τροφές τους. Ήτανε γνήσιες και υγιεινές. Κοστίζανε πολύ, μα έτσι ήτανε το σωστό, «για να πάρεις πρέπει να δώσεις», έλεγε. Κι όσο καιρό τα μοσχαράκια θηλάζανε από την μάνα τους, ή την ξενομάνα τους, δεν μας επέτρεπε να πάρουμε γάλα, ούτε για να πιούμε! Καμμιά φορά η μάνα μας ξέκλεβε κανένα κιλό για να μας κάνει μια γαλατόπιτα, κι ο μπαμπάς τη μάλωνε, γιατί τα «παιδιά έχουνε τη μάνα τους, και ζητάνε ό,τι θέλουνε, αλλά τα μοσχαράκια σε ποιόν να πούνε ότι θέλουνε κι άλλο γάλα αν η ξενομάνα τους δεν έχει να τους δώσει;» της έλεγε.

»Η διαδικασία της καθημερινής τους φροντίδας ήταν μακρά, επίπονη, ανθυγιεινή και επαχθής. Έπρεπε να βρίσκεται εκεί κάποιος όλη την ημέρα, από το πρωϊ. Να μοιράσει δυο τουλάχιστον φορές σε όλα τα ζώα τροφή, νερό και να ξεμπερδέψει τα μπερδεμένα. Και, κυρίως, πρωί και απόγευμα να καθαρίσει τα σταύλο, όπου ολημερίς στέκονταν τα ζώα, από τα περιττώματά τους. Αυτές οι βρωμιές, ήταν και ο λόγος δημιουργίας της κτηνοτροφικής μονάδας. Λόφοι κοπριάς μαζεύονταν κάθε βδομάδα και τόνοι ολόκληροι σκορπίζονταν μια φορά το μήνα σε όλη την έκταση του χωραφιού. Ένας πραγματικός άθλος, από πλευράς ολοήμερου κόπου, δαπάνης, μεγάλου χρονικού διαστήματος, και απέραντης υπομονής.

»Και το απίθανο έγινε πραγματικότητα. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς «ο άμμος έδεσε». Πύκνωσε, Έγινε καρποφόρα και δυναμική γή που έκανε όλους τους καρπούς γευστικούς, αρωματικούς, χυμώδεις και σαρκώδεις.

»Και τότε ο μπαμπάς άλλαξε αντικείμενο. Αποφάσισε να καλλιεργήσει εσπεριδοειδή. Το χωράφι ήταν καλά προετοιμασμένο για την άμεση δενδροφύτευση εσπεριδοειδών! Οικογενειακή υπόθεση το φύτεμα. Σε μια μεγάλη και πολυήμερη γιορτή, με κάποιους εργάτες και πολλά μέλη από την οικογένεια, φυτεύτηκαν τρείς χιλιάδες δέντρα.

»Η δενδροφυτεία είχε διαφορετικές ανάγκες, από εκείνες που είχαν τα μικρά ποώδη, -στην ουσία μονοετή ή ολίγων μηνών- φυτά με μικρό και περιορισμένο ριζικό σύστημα. Απαιτούσε συστηματικό και σε βάθος πότισμα για να δημιουργηθούν ρίζες ικανές να θρέψουν ένα μεγάλο φυτό. Ο μπαμπάς υιοθέτησε το σύστημα ποτισμού ανά φυτό, με σωληνώσεις σε όλο το χωράφι. Στην αρχή με σύστημα τεχνητής βροχής, που όμως βρέθηκε να επηρεάζει τους ανθούς και να καταστρέφει την καρπόδεση. Το σύστημα αυτό άλλαξε, σε σύστημα ποτίσματος ανά ρίζα.

»Κι όλα αυτά τα σκέφτηκε τα οργάνωσε και τα υλοποίησε ένας άνθρωπος μόνος, ολιγογράμματος, φτωχός, με πολλά βάρη και λίγα μέσα στη διάθεσή του. Και κυρίως χωρίς μεγάλα και δικά του κεφάλαια.

»Σε λίγα χρόνια τα φυτά μεγάλωσαν, κι άρχισαν πια να δίνουν εισόδημα. Κι ύστερα, πριν καλά-καλά το χαρεί, ο μπαμπάς, ένα βράδυ, αφού έκανε απολογισμό ζωής, κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε. Κι εμείς ακόμη δεν το πιστεύουμε πως έφυγε έτσι, κι ας έχουνε περάσει τριάντα χρόνια. Ο άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να σκέφτεται, να επιχειρεί, να φροντίζει την οικογένεια, να είναι ευγνώμων, να είναι συνεπής, έφυγε. Αλλά, αυτός είναι ο άνθρωπος, πρόσκαιρα τα έργα του, χωρίς αθανασία. Μόνη μνήμη, το παράδειγμα, το ήθος του, η αγάπη που άφησε πίσω του, η εργατικότητα και η παροιμιώδης δημιουργικότητά του. Μας εδίδαξε, με τον τρόπο του».

Τόσες αλλαγές, τόσες δράσεις, από έναν μόνο επιχειρηματία! Οι λεπτομέρειες και η καθημερινότητα της ζωής αυτής ασφαλώς υπήρξε θησαυρός εμπειριών, αδαπάνητος μάλιστα, για όσους έζησαν μέσα σε αυτό το κλίμα και το περιβάλλον, γιατί συμμετείχαν -εκ των πραγμάτων- και διαπαιδαγωγήθηκαν από ανθρώπους συνεργάσιμους, φιλόπονους και δημιουργικούς.

Ολοκληρώνοντας την διήγηση αυτής της ιστορίας, το συμπέρασμα είναι πως αν αυτή είναι  -σε αδρές γραμμές- η επιχειρησιακή διαδρομή ενός ανήσυχου, δραστήριου, ευρηματικού κι εργατικού ανθρώπου, που ήθελε να ζήσει και να δημιουργήσει, η δράση και η κινητικότητα αυτή παρέχει ικανοποιητικό παράδειγμα προς μίμηση για ν' αλλάξει η κακή σημερινή οικονομική κι επαγγελματική συγκυρία στην πατρίδα μας, από τη δική μας δράση και κινητικότητα. Είναι ανάγκη να αντιδράσουμε στην στασιμότητα και τον κατήφορο. Την ουσιαστική ακυβερνησία και την θεληματική αποδόμηση και παράδοσή μας στους αφανείς πολιορκητές της γής και του μέλλοντός μας.

Έχοντας κατά νού το παραπάνω συγκεκριμένο ατομικό παράδειγμα, που ασφαλώς δεν είναι μεμονωμένο, και βλέποντας σήμερα, και μάλιστα εδώ και τόσα χρόνια, πολλούς ειδικευμένους και ειδικευόμενους στο να πολιτεύονται και να διοικούν την χώρα, είναι απορίας άξιο που δεν μπορέσανε όλοι αυτοί να κάνουνε κάτι καλό για την πατρίδα μας, κι όχι μόνο άκαρποι, αλλά και ζημιογόνοι αποδείχθηκαν οι πολιτικοί τους αγώνες. Κανείς από αυτούς δεν  ωφέλησε την χώρα, στο τέλος! Το αντίθετο μάλιστα: ο κάθε νέος που ανεβαίνει στην εξουσία κάνει κάτι χειρότερο από τον προηγούμενο! 

Είναι λυπηρό φαινόμενο η αναξιότητα των πολιτικών μας και η πάντα επικρατούσα και διαρκώς διευρυνόμενη, αλλά και ηθελημένα ασυναίσθητη, ανευθυνότητά τους.

Ας προσέξουμε όμως, γιατί την ευθύνη για την κατάντια μας και τον εκφυλισμό μας, θα την έχουμε αποκλειστικά όλοι εμείς, αν εξακολουθούμε να επιτρέπουμε να μας κυβερνούν ανόητοι κι ανίκανοι.

Εθνική αυτογνωσία. 2. Αλλάξαμε όσα μας χαρακτήριζαν και υιοθετήσαμε όσα μας καταστρέφουν.

 

Ο κόσμος δεν ζούσε από πάντα με τον παρασιτικό διορισμό. Ούτε με μισθό. Ούτε με δανεικά. Κι οι φτωχοί «άλλαζαν τον κόσμο» με την εφευρετικότητά τους και με την εργατικότητά τους, με τη φιλοδοξία τους και την εξυπνάδα τους.

Και τα κεφάλαια παλαιότερα, τα βρίσκανε με εκτεταμένες συνεργασίες για το αμοιβαίο καλό, κι όχι με τη συνωμοσία πολλών για την καταστροφή του εχθρού, κάποιων. Ή τα βρίσκανε με μεγάλες συμφωνίες, που υπογραφές ήτανε η χεροδοσιά της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Και πάνω από όλα, η συνέπεια και το δέσιμο των ανθρώπων, που χτίζανε όλοι μαζί μια επιχείρηση, που έδινε ψωμί σε όλους.

Αυτό γινότανε από πάντα σε τούτον τον τόπο, που αναπτύχθηκε κι επέζησε, σε κοινότητες. Από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Εδώ δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, με την έννοια που υπήρχαν αλλού. Όταν η έννοια -για τις κοινωνικές τάξεις- που υπήρχε αλλού, μεταφέρθηκε και στην πατρίδα μας, τότε άρχισε η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας.

Οι ταξικοί εχθροί δεν μπορούσαν πια να συμπράξουν. Δεν μπορούσαν να έχουν μεταξύ τους αλληλεγγύη. Δεν απέβλεπαν στην δημιουργία καλύτερης ζωής και της συντροφικότητας όλων στα πλαίσια της ζωής τους και της δημιουργικότητας των χαρακτήρων τους, των δυνατοτήτων τους και των ικανοτήτων τους.

Μας διαφεύγει, αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε πως κύριος μοχλός σκέψης και κανόνας δράσης εδώ, στο ελληνικόν ήθος και τον τρόπο, ήταν η φιλοσοφία και η πίστη.

[Ξεχνάμε πως όταν κανόνας της δράσης και της ζωής, έγινε ο νόμος, ήτανε που οι Ρωμαίοι έπρεπε να ρυθμίσουνε τις σχέσεις της εξουσίας τους με τους κατακτημένους. Αυτοί ονομάζανε τους δούλους «πράγματα αυτοκινούμενα» (res automobili), κι είχανε επ' αυτών δικαίωμα «ζωής και θανάτου» (necisque vitae). Γιατί αυτό είναι ο νόμος. Εκφράζει το ποιός έχει την εξουσία και την δύναμη να διατάξει, να επιβάλει, να υποχρεώσει και να εξαναγκάσει τον άλλο.]

Η φιλοσοφία με την ετυμολογική σημασία του όρου (αγάπη προς την γνώση), διείπε τη ζωή και τη δράση των ανθρώπων και η πίστη στο θέλημα (θετικό ή αρνητικό) του δημιουργού των όντων, αποτελούσε το όριο των εκζητήσεων του έλληνα. Μετά επερχόταν η απόδοση της δικαιοσύνης. Που δεν ήταν εξουσία των ανθρώπων, αλλά έκφραση της εικαζομένης βούλησης του δημιουργού των όντων.

Μάρτυρες, "Οι τρεις ξεχασμένοι της MARFIN"

Η ATHENS VOICE μου είναι εξαιρετικά προσφιλής, χάρη στα γραφτά του Φώτη
(Γεωργελέ, του συμμαθητή μου στο Πανεπιστήμιο, στα χρόνια τα παλιά). Κι ύστερα για χάρη της ευστοχίας των αρθρογράφων της. Γιατί βάζουν "τον δάκτυλο, επί τον τύπον των ήλων".

Έτσι και τώρα. Με τούτο το άρθρο τους ανασύρουν από την ασυνείδητη (με όλη την κακή σημασία της λέξης) λήθη μας, τις ευθύνες όλων μας, για τους τρείς της MARFIN. Τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους για τον επιούσιο, που για χάρη  κοινωνικών δήθεν αγώνων, κάποιοι, τους έκαψαν ζωντανούς!

Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν οι διοργανωτές "των αγώνων" τί ακριβώς έγινε εκείνη την ώρα. Δεν μπορεί να μην γνώριζαν τον κίνδυνο τον οποίο δημιουργούσαν με τις βόμβες τους.

Παρ' όλα αυτά! το χειρότερο δεν είναι που δεν απέτρεψαν τον κίνδυνο -που ολοζώντανο τον είδαν πως ήρθε- αλλά που στάθηκαν μέχρι σήμερα, ως συνειδήσεις, απαθείς για το έγκλημα που οι ίδιοι ετέλεσαν. Που ακόμη στέκονται τέτοιες. Που κανείς τους δεν ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη. Σημεία των καιρών, θα μου πείτε. Όλα τα εγκλήματα σήμερα τα κάνουν οι "ανεύθυνοι".

Σημεία των καιρών, θα σας ειπώ: όλα τα εγκλήματα τα κάνουν άνθρωποι που συνδέονται με τον ενδιαφερόμενο για το αποτέλεσμα, με σχέση πρόστησης. [Προστηθείς -για τους μη νομικούς- είναι ο -επί τιμήματι συνήθως- εντεταλμένος παρά του δικαιούχου του έργου!]

Για όλους τους ανθρώπους που η ψυχή τους δεν κατέβηκε ακόμη στα τάρταρα της ακολασίας, της φθοράς, της φωτιάς και του σκότους, ετούτοι οι πανώριοι, οι ολοζώντανοι και χαμογελαστοί νέοι της φωτογραφίας στο άρθρο της Αthens Voice, που αθέλητά τους τραβήξανε το δρόμο της αφθαρσίας, δρόμο που άλλοι τον διαλέξανε γι' αυτούς, είναι οι μάρτυρες της αναλγησίας των αγωνισταράδων, των θρονολιγούρηδων, των αναίσθητων για το κακό που προκαλούνε στον άλλο. Των εξουσιαστών της αντι-εξουσίας, των παραλογισμένων, των εμμονικών και εμμανών τακτικιστών των δήθεν κοινωνικοπολιτικών αγώνων.

Είναι καιρός να καταργήσουμε την άδεια πολυτεχνειογιορτή και να καθιερώσουμε ημέρα μνήμης αυτών των ανθρώπων, που η πολιτική μισαλλοδοξία ανάλγητα, ανεύθυνα, και ανωμολόγητα θυσίασε στα παίγνιά της. Ζητώντας από τις ψυχές τους συγγνώμη, για την ολιγωρία μας να τους προστατέψουμε, να τους θυμηθούμε, και να αποφύγουμε στο μέλλον τέτοιες θυσίες, θυσίες αθώων.

Συγγνώμη και για την αβελτηρία του κοινωνικο-πολιτικού μας συστήματος προς απόδοση της δικαιοσύνης για τον άδικο χαμο σας.

Αιωνία σας η μνήμη, αδικοχαμένοι αδελφοί.

Είθε ο Αναστάς Χριστός, να αναπαύει στους κόλπους του τις καρδιές των δικών σας, που πληγωμένες κρατάνε την απουσία σας παντοτινό δώρο της άστοργης κοινωνίας μας. Και τις δικές μας να συγχωρεί που δεν κάναμε όσα έπρεπε για να μην σκεπαστούν από εμάς οι δολοφόνοι. Και τους δολοφόνους να συγχωρεί, αποτρέποντας τον εσκοτισμένο και ανόητο νού τους, από άλλα παρόμοια έργα της συμφοράς. Μήπως, κι ο κόσμος σταματήσει να αυτοκαταστρέφεται.

Σημείωση: Για τούτο το γραφτό, αφορμή μου έδωσε η συγκλονιστική ανάρτηση του Κ. Παπαχρήστου για το άρθρο της Αthens Voice [https://www.facebook.com/cjpapachristou], και η μεγάλη μου λύπη για τους νέους, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, φίλοι μου, δικοί μου. Και που είναι, ούτως ή άλλως, άνθρωποι, δίπλα μου.

O κόμπος της γραβάτας και η πολιτική

Μια καλοδεμένη γραβάτα σου δίνει στυλ. Κι εκείνος ο κόμπος, βρε παιδί μου, κάτι υποδηλώνει. Είναι σαν το «έρκος οδόντων»!
Το φράχτη, που εμποδίζει τις ανοησίες να ξεπορτίζουνε ανεξέλεγκτα. Παλιά ιστορία!

Σημειολογικά, να το πάρεις το πράγμα. Η καλοδεμένη γραβάτα υποδηλώνει ότι προηγήθηκε μια διαδικασία, μια φροντίδα, μια σκέψη. Δεν έγιναν όλα σε μια στιγμή, όπως-όπως, χωρίς καμμιά προηγούμενη σκέψη, γνώση, κρίση, απόφαση!

[Κατ' αρχήν, βεβαίως. Γιατί υπάρχει και το άλλο άκρο: Να κάθεσαι και να μελετάς πώς να δέσεις και ποιά γραβάτα να φορέσεις, ίσα-ίσα για να σε πάρουνε στα σοβαρά! Κανένα άκρο δεν είναι προτιμητέο. Η μέση, είναι πάντα η χρυσή οδός. Μεσότης ίσον αρετή].

Αυτό σημαίνει πως κι οι εκδηλώσεις, κι οι δηλώσεις μας, που αφορούν τον κόσμο και την κοινωνία, πρέπει να είναι ειδικά μελετημένες, να έχουμε πολύ καλή γνώση του αντικειμένου που πραγματευόμαστε και όλων των στοιχείων που το συνθέτουν.

Το χρέος μας αυτό, είναι τόσο πιο επιτακτικό, όσο η ευθύνη μας οφείλεται σε  εξουσία και εμπιστοσύνη που μας ανατέθηκε, και μάλιστα μετά από υποσχέσεις που εμείς δώσαμε. Αλλιώς, μιλάμε για καταδολίευση ψήφου, και για εξαπάτηση ψηφοφόρων. Θα μου πείτε, συνηθισμένο πράγμα στην Ελλάδα! Θα σας πώ, δεν είναι το ίδιο τούτη τη φορά, γιατί οι νέοι, υποσχέθηκαν πως δεν θα κάνουν εκείνα που έκαναν οι προηγούμενοι!

Υπάρχει ο τύπος των πραγμάτων. Που πρέπει να τηρείται για την τάξη των πραγμάτων. Για φαντάσου, να πάς στην αστυνομία, και να βρεις έναν ξεκούμπωτο και ξεστηθιασμένο «αξιωματικό υπηρεσίας», που σε υποδέχεται στην είσοδο, και σου μιλάει μασώντας την τσίχλα του (γιατί είναι και «αντισυμβατικός»), κι εσύ να μην καταλαβαίνεις λέξη απ' ότι σου λέει!

Ή το άλλο, να πας στο νοσοκομείο, και να βρεις να γίνεται η εξέταση και η παρακολούθηση των ασθενών, από άτομα χωρίς την περιβολή που σηματοδοτεί και την ιδιότητα εξετάζοντος ως μέλους του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Μπορεί, άραγε, ένας ανθρωπος με σφυρίχτρα στις κεντρικές αρτηρίες και διασταυρώσεις της πρωτεύουσας να κάνει τον τροχονόμο, αν δεν είναι; Μπορεί κάποιος να κάνει τον Δικαστή σε ένα πεζοδρόμιο (λόγω που είναι άνοιξη και προτιμάει τον ήλιο και τα λουλούδια ή γιατί δεν του αρέσει να κλείνεται μέσα), ή αν δεν ικανοποιεί τα ουσιαστικά εχέγγυα του δικαιοδοτείν;

Μπορεί ο πρόεδρος της δημοκρατίας να υποδέχεται με σαγιονάρες και σορτσάκι (λόγω καύσωνα!) τους ομολόγους του των άλλων χωρών;

Νομίζω πως παρατράβηξε η ελευθεριότητα στο ντύσιμο, κι έγινε πια φετίχ το χύμα. Η έλλειψη της γραβάτας, συνιστά -ολοφάνερα πια- έλλειψη συνεκτικής και δομημένης πρότασης, έλλειψη δέσμευσης, έλλειψη αποτελεσματικότητας, έλειψη πλάνου, μελέτης και προετοιμασίας, έλλειψη αξιών πολιτικής και διακυβέρνησης και έλλειψη στοιχειώδους ευσυνειδησίας και συνέπειας προς τα προεκλογικώς υπεσχημένα! Εξακολουθούμε να είμαστε επαναστάτες από κεκτημένη επαναστατική ταχύτητα.

Κι ο «γόρδιος κόμπος» της ανύπαρκτης γραβάτας, τώρα το ξέρουμε καλά, δεν συνιστά το απόλυτο δείγμα της ανυπόταχτης σκέψης και της δυναμικής δράσης, αλλά την πλήρη και αναπόδραστη απόδειξη ονειροφαντασιάς και ασυναρτησίας. Γιατί, πάντα κάτω από ένα -ακόμη και ενδυματολογικό- ύφος, λανθάνει ένα αντίστοιχο ήθος. Και, δυστυχώς, αυτό επαληθεύτηκε πλήρως.