Οι δικαιωματιστές, οι τύραννοι, η Δημοκρατία και η ουσία των πραγμάτων

Συνιστούν, αλήθεια, τα δικαιώματα των πολιτών τους πιο ισχυρούς λόγους που μπορούμε να αντιτάξουμε σε κάθε καταπίεση;  

Στους καιρούς που ζούμε, ασφαλώς όχι! Και τούτο, διότι  οι σύγχρονες εξουσίες έχουν αλλάξει τους όρους του παιχνδιού που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Τώρα, αόρατες δυνάμεις αποφασίζζουν για το πως θα σκεφτόμαστε, για το τί θα προτιμούμε, για το πώς θα ζούμε και ως προς το τί θα μας αρέσει! 

Στους "καιρούς covid" το ενδεχόμενο νόσησης ανεμβολίαστου είναι κοινωνικά επίμεμπτο, ενώ η νόσηση εμβολιασμένου είναι ανύπαρκτο γεγονός, επειδή η αλήθεια αποκρύπτεται. Κάποτε, κάποιοι αγωνίζονταν  για το δικαίωμα στην ευθανασία,  τώρα, παραγνωρίστηκε το δικαίωμά μας ακόμη και το να ζήσουμε, έστω και ως ασθενείς...

Στους καιρούς μας, φαίνετααι, πως η μόνη ελευθερία που διαθέτουμε ως πολίτες, είναι η ελευθερία επιλογής του φύλου μας, αν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών δεν αποτελεί πια την ουσία της Δημοκρατίας. Συχνά, ακούμε από "προοδευτικούς" κύκλους για την τυραννία της πλειοψηφίας, απέναντι στην οποία  οι μειοψηφίες, αγωνίζονται και σιγά σιγά οι κύκλοι αυτοί εξασφαλίζουν προνόμια, με μια ερμηνευτική που διαστέλλει την έννοια της δημοκρατίας, έτσι ώστε όλες οι μειοψηφικές θέσεις/εκφράσεις  να έχουν την ίδια πολιτική βαρύτητα, και καμμιά φορά να υπερισχύουν των πλειοψηφικών γνωμών.

Αυτό ασφαλώς, σημαίνει ότι το κίνημα των δικαιωματιστών, εκτιμά ως τυραννική την κοινή λογική και την κοινή συνισταμένη που χαρακτηρίζει την κοινωνία και παρεμβαίνει για να αλλάξει την προοπτική της κοινωνίας. Ίσως, απλώς και για να προκαλέσει σύγχυση, ώστε να βρεί κατάλληλο έδαφος για την πραγματοποίηση άλλων απώτερων σκοπών του.

Το αξιοπερίεργο δεν είναι αυτό. Ο καθένας φροντίζει για τα αιτήματά του. Το αξιοπερίεργο είναι που οι κυβερνήσεις υιοθετούν αυτήν την ατζέντα, ασχέτως του πολιτικού προσήμου τους. Και βλέπουμε διαφορετικής ιδεολογίας πολιτικούς κυβερνητικούς σχηματισμούς να φέρονται με τον ίδιο τρόπο και να διαπράττουν έναντι της κοινωνίας και της χώρας τα ίδια ατοπήματα.

Κι ενώ  όλοι οι υποψήφιοι κομματικοί και πολιτικοί σχηματισμοί,  όταν επίκεινται εκλογές, μας υπόσχονται ότι θα μας παράσχουν την μέγιστη  προστασία των δικαιωμάτων μας, αμέσως μόλις αναλάβουν την εξουσία, αρχίζουν μια ρητορική  περί του αντιθέτου, με διάφορες προφάσεις. 

Έχουμε ακούσει πως  τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αλλά ότι είναι φορείς  καθολικών ηθικών και πολιτικών αξιώσεων. Και μάλιστα, πως είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν απλώς τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας! Τόσο θαυμαστά πράγματα. Κι όμως, όλα αυτά εξαερώθηκαν, από μια κακή επιδημία, και καταργήθηκε βάναυσα, αυταρχικά , καταναγκαστικά, ποινικά και τυραννικά, η ζωή μας ολόκληρη, και μάλιστα με μετάθεση των ευθυνών για αυτό,  στους ... επαΐοντες της ιατρικής! 

Από ό,τι, όμως, πράγματι, προκύπτει, η εξουσία θαρρεί πως τα δικαιώματα των πολιτών είναι σκέτες νομικές κατασκευές, που χορηγούνται έναντι (πολιτικής) αντιπαροχής, και ότι όλα αυτά αίρονται, αναστέλλονται ή καταργούνται και ποινικοποιούνται, όταν η εξουσία αποφασίσει, πως ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει για να ελέγχει, είναι και η αντίστοιχη διαταγή. 

Νομικός πολιτισμός δεν είναι να καταργείς μια αξία που διέπει την κοινωνική ζωή, γιατί το νόημα της ζωής δεν σαρκώνεται σε συνθήκες αποκλεισμού και εγκλεισμού, απαγόρευσης και ποινής, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό γίνεται ο κανόνας της καθημερινής ζωής. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, και παύουν μόνο μαζί του. Όπου η ελευθερία καταδιώκεται, εκεί εξοστρακίζονται οι σοφοί, αλυσοδένεται η τέχνη και η κοινωνία η πολύμορφη και αεικίνητη πριν, καθίσταται βιαίως αγέλη ομοιομόρφων όντων, είπε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ένας σοφός συνταγματολόγος και αληθινός Δάσκαλος.Το βλέπουμε σήμερα, ολοφάνερα πια, μπροστά μας.

Θα μου πείτε,  πως το υψηλό ιδανικό των δικαιωμάτων δύσκολα εκπληρώνεται! και θα σας απαντήσω, πως αυτό αποτελεί μια ολοκληρωτική και υποβολιμαία τάση της εξουσίας, με σκοπό να μας προσγειώνει κάθε φορά στην σχεδιαζόμενη πολιτική πραγματικότητα, που βαθμιαίως θα καταργεί την ουσία της ζωής και της ελευθερίας μας!

Λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας συντρέχει όταν η εξουσία χωρίς να εκφράζει την λαϊκή βούληση, χορηγεί στον κάθε πολίτη το δικαίωμα να θεωρείται αυτός υπεράνω όλων των άλλων, όπως η αναγνώριση αλλοπρόσαλλων μεμονωμένων και ατομικών συνθηκών, ιδιοτροπιών και προνομίων και αναγωγή τους σε καταδυναστευτικά κοινωνικά προτάγματα με ειδική προστασία.

Ειπώθηκε μάλιστα, πως τα δικαιώματά μας, στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους!

Αν είναι μόνο για την εξαιρετική συνθήκη της... "πανδημίας", δεν πειράζει! θα πεί ένας καλοπροαίρετος. Αλλά, μην ξεχνάμε, στα ζητηματα αρχών και αξιών δεν κάνουμε εκπτώσεις!  

Το ότι η προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας είναι μια αυτονόητη, νομικά και ηθικά, επιλογή, συνιστά μια έωλη άποψη.  Και τούτο, διότι η  υπακοή στον νόμο δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρεωτική και καταναγκαστή, και  ουδείς επιτρέπεται ατιμωρητί να παραβιάζει τους νόμους της πολιτείας. 

Αντίθετα, οι συμπεριφορές του ανθρώπου που έχουν ηθικό χαρακτήρα αποτελούν εσωτερικό/ προσωπικό και πνευματικό κανόνα, που υπαγορεύει κάθε φορά την συγκεκριμένη επιλογή του προσώπου. Και είναι καλώς γνωστό, και γενικά αποδεκτό, πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηθική συγκρότηση.

Όμως, η αναγωγή μιας ηθικής υποχρέωσης σε κανόνα δικαίου, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας και κάθε κυβέρνησης, γιατί δεν συνιστά αντικείμενο ρυθμιζόμενο από τον νόμο ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, παρά μόνο η εξωτερική του συμπεριφορά. 

Ο υποβολιμαίος στον λαό εκφοβισμός, και η εμβολή του σε πανικό και αδυναμία δράσης είναι ανήθικη, πολύ περισσότερο αν είναι γνωστό ότι είναι ψευδής ο λόγος του οποίου γίνεται επίκληση από την εξουσία.

Εξάλλου, στο "Ελευθερία ή Θάνατος" των Ελλήνων και των Κυπρίων ομοφύλων μας, ποτέ δεν ετέθη θέμα υγείας, ως επιλογή ανάμεσα στο να ζήσουμε σε καθεστώς υποταγής και υποδούλωσης ή στο να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την Ελευθερία.

Όπως φαίνεται, από τούτον τον τόπο, τείνει να μεταναστεύσει η λογική, η συνέπεια, η επίγνωση.

Αλλά πώς να τα κρατήσουμε όλα αυτά, όταν έχουμε τόσους επιβεβλημένους, προσκεκλημένους και καλοδεχούμενους "επισκέπτες" αλλοτρίων ηθών και κοινωνικών προταγμάτων; Αυτοί, και οι νέες αντιλήψεις, τείνουν να καταστούν οι νέοι οικοδεσπότες της πατρίδας μας! 

Εμείς πλέον, ουκ έχομεν ώδε την μένουσαν πόλιν...

Σημείωση: Για το κείμενο αυτό, αφορμή στάθηκε ένα παλαιό άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/node/275215

 

Απο-ηθικοποίηση. Η σύγχρονη ολίσθηση

 

Φαίνεται πως όλοι αγωνίζονται να εγκαθιδρύσουν τα δικά τους συγκυριακά επιχειρήματα προς επικράτηση και ικανοποίηση των ιδίων στόχων και συμφερόντων. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να μνημονεύσουμε χειροπιαστά παραδείγματα της καθημερινής μας δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Είναι τόσο προφανή!

Ο μεγάλος (ιδεολογικός) αγώνας γίνεται πια, για την απόρριψη της ηθικής  (απο-ηθικοποίηση) ως κριτήριο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ πολιτών και κρατικών θεσμών, αλλά και μεταξύ δημοσίων οργανισμών, καθώς και μεταξύ των υπερεθνικών οργανώσεων. Δηλαδή, τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις δημόσιες και τις διεθνείς υποθέσεις. Περισσεύουν και περιττεύουν τα παραδείγματα.

Η ηθική, είναι η ιδιότητα του ανθρώπου που ο ίδιος εμφορείται από ήθος.

Η ηθική δεν είναι η ιδιότητα του ανθρώπου που απλώς ενδύεται ένα ήθος, το οποίο μάλιστα δεν είναι το δικό του ήθος.

Στην πρώτη περίπτωση, μιλάμε για ανθρώπους με την πνευματική του όρου σημασία (δηλαδή, μιλάμε -τουλάχιστον- για έλλογα όντα με συνείδηση της κοινωνικότητάς τους και των πεπερασμένων από τον χρόνο ορίων τους).

Στην δεύτερη περίπτωση μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν διαβεί το κατώφλι του ενστίκτου, εφόσον η επικράτησή τους και ο κορεσμός των ορέξεών τους υπερισχύει της νόησής τους, και της συναίσθησης του περιβάλλοντός τους, χωρίς ενδοιασμούς και εσωτερικούς περιορισμούς.

Η σημασία της ηθικής, ερευνήθηκε πολύ πριν οι σύγχρονοί μας καταλήξουν πως είναι άχρηστη. Μνημεία λόγου και σκέψης διαθέτει άπειρα η αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Τα περισσότερα αδιάβαστα από τους περισσότερους. Κι οι σπουδαιότεροι σύγχρονοι πολιτικοί, φιλόσοφοι και χρήστες αυτών, κράτησαν από αυτά, όσα είναι τα βολικώτερα και τα συνηγορούντα στις επιδιώξεις τους. Αυτά προβάλλουν, κι αυτά χρησιμοποιούν για την διεκπεραίωση των προσωπικών σχεδίων τους. Τα χρησιμοποιούν κοτσανεμένα, ευνουχισμένα από την ουσία τους, χωρίς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε για την κατάκτηση αυτής της γνώσης, και χωρίς το πρακτικό αποτέλεσμα της παράβασής του.

Η κατάσταση της πλήρους αγάπης, αρετής και ήθους καρδιάς που δίδαξε ο Χριστός, σήμερα, όταν δεν θεωρείται ανεφάρμοστη και άχρηστη ουτοπία, καταδιώκεται ως οπισθοδρόμηση, ως πρόσκομμα στην "πρόοδο" και ως βλαβερή "άποψη". Πολεμείται, συκοφαντείται, λοιδορείται και απαξιώνεται.

Σήμερα, όταν μιλάμε για ηθική, δεν είναι για την σημασία και την αξία της, αλλά, για το αν παραδεχόμαστε πως πράγματι ή όχι υπάρχει ζήτημα ηθικής, ή αν μιλάμε για κάτι ανάξιο γνώσης και τήρησης, ως άγνωστο, επικίνδυνο, αχρείαστο, επιβλαβές.

Μα όταν οι παιδαγωγοί και οι ηγέτες μας διάγουν βίο και κηρύττουν αξίες και κοινωνικούς στόχους χωρίς καμμία ηθική, ας μην μας παραξενεύει που είμαστε χαμένοι.

Όλα αυτά, που με προβληματίζουν, δεν είναι μια στιγμιαία σύλληψη ενός μονομανούς εν απορία, που εστιάζει στα ατέλειωτα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που κατακλύζουν την καθημερινότητά του. Είναι επιτακτικό το ερώτημα: Πού πάμε, χωρίς όρια, έλεγχο, φραγμούς αλληλεγγύη, συνεργασία και σύμπραξη; Πού πάμε χωρίς ήθος, φρόνημα, αρετή;

Όπως φαίνεται, ακόμη και μεγάλοι συγγραφείς (Χάμπερμας), διαπιστώνουν πως η πάλη για την απο-ηθικοποίηση των δημόσιων συγκρούσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και ισχυρίζονται πως σήμερα, η πάλη αυτή "δεν διεξάγεται πλέον υπό το πρίσμα μιας τεχνοκρατικής αυτοκατανόησης της πολιτικής και της κοινωνίας". Αυτό που πράγματι συμβαίνει είναι πως "η κοινωνική πολυπλοκότητα εμφανίζεται σαν μαύρο κουτί, και πως μόνο η ευκαιριακή συμπεριφορά σε σχέση με το σύστημα φαίνεται να προσφέρει δυνατότητες προσανατολισμού".

Αυτά μας αποκαλύπτονται κάθε μέρα και εναργέστερα, καθώς εφαρμόζονται -δοκιμαστικά και κάθε φορά ατελέσφορα- διάφορες πολιτικές και οικονομικές μέθοδοι για την αντιμετώπιση προβλημάτων στην λειτουργία των κρατικών λειτουργιών, των διεθνών σχέσεων, της οικονομίας (ιδιαίτερα της χώρας μας, που έχει κατρακυλήσει στο τελευταίο το σκαλί) της παιδείας και ιδιαίτερα της λειτουργίας των πανεπιστημιακών καθιδρυμάτων, που έχουν μεταβληθεί σε φρούρια πολιτικών εξορμήσεων και εστίες πειραματισμού πολιτικής υπερίσχυσης.

Η κοινωνική πολυπλοκότητα, είναι πρακτικά ανερμήνευτη από έναν μόνο άνθρωπο, και πρακτικά ασύλληπτη από μια ομάδα προσώπων που απλώς συγκροτούν έναν πολιτικό θεσμό (πολιτικά κόμματα), δεδομένου ότι οι θεσμοί αυτοί επιδιώκουν μεν συλλογικούς (για πολλούς ανθρώπους, αλλά από περιορισμένο κύκλο: βουλευτές, πολιτευτές, πολιτική άνοδο, θέσεις και αξιώματα) στόχους, αλλά όχι την ευημερία και την ευδαιμονία όλων των ανθρώπων.

Σημείωση: Ο Γιούργκεν Χάμπερμας στο κείμενο «Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα;» ξεκαθαρίζει ότι ο μεγάλος ιδεολογικός αγώνας αφορά την απόρριψη της ηθικής ως κριτήριο στις δημόσιες υποθέσεις: «Αυτή η πάλη για την από-ηθικοποίηση των δημόσιων συγκρούσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σήμερα δεν διεξάγεται πλέον υπό το πρίσμα μιας τεχνοκρατικής αυτοκατανόησης της πολιτικής και της κοινωνίας: όταν η κοινωνική πολυπλοκότητα εμφανίζεται σαν μαύρο κουτί, μόνο η ευκαιριακή συμπεριφορά σε σχέση με το σύστημα φαίνεται να προσφέρει δυνατότητες προσανατολισμού. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπτυγμένες κοινωνίες δεν είναι τέτοιου είδους, ώστε να μπορούν να λυθούν χωρίς μία κανονιστικά ευαισθητοποιημένη αντίληψη, χωρίς μια ηθικοποίηση των δημόσιων θεμάτων». (σελ. 105).

[Το κείμενο του Γιούργκεν Χάμπερμας «Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα;» συγκαταλέγεται μέσα στον τόμο που φέρει τον ευρύτερο τίτλο «Η Επόμενη Ημέρα… μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”», εκδόσεις «παρατηρητής», Θεσσαλονίκη 1992.] ΠΗΓΗ