Στους καιρούς μας ακούμε συχνά για την αποκρουστική βία κατά των γυναικών και την αποκρουστική βία κατά των ζώων. Κι δεν είναι μόνο αυτές οι όψεις της βίας που μας κατακλύζει. Είναι και η -επιλεκτικά αποκρουστική- βία του πολέμου. Αλήθεια, ποιά βία είναι αποκρουστική; Εκείνη του αμυνομένου ή εκείνη του επιτιθεμένου; Ασφαλώς, συνηθίζεται να την χαρακτηρίζουμε ανάλογα νε την πλευρά που υποστηρίζουμε. Ξεχνάμε πως η βία του πολέμου είναι ενιαία, και πως το σημαντικό είναι να αποφεύγεται ο πόλεμος κι όχι να επιβάλλεται ο εξαναγκασμός σε υποταγή προς αποφυγή της βίας και των συναφών επακόλουθων ενός πολέμου.
Αλλά, ας αναρωτηθούμε αρχικά: η βία κατά των γυναικών, δεν είναι βία προς το πρόσωπο του ανθρώπου; Η γυναίκα δεν είναι ανθρώπινο πρόσωπο; Ή μήπως λανθάνει άλλος σκοπός κάτω από αυτό το εύφημο πρόσχημα;
Μήπως η γυναίκα σήμερα δεν είναι εκείνη που έχει τις ίδιες δυνατότητες προσωπικής και επαγγελματικής ελευθερίας και προόδου όπως έχει και ο άνδρας; Γιατί αποσιωπούμε πως αναφερόμαστε στην βία κατά του αδυνάτου ή του ενδεούς προσώπου;
Μήπως αναφερόμαστε στην γυναίκα, γενικώς, και αναμνηστικά, από τις εποχές που αυτή είχε υποδεέστερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, και επικαλούμεθα την βία κατά των γυναικών ως μέσον κοινωνικής αντεκδίκησης προς τον άνδρα που κάποτε απολάμβανε κοινωνικά προνόμια, και οικογενειακή πρωτοκαθεδρία; Μα τότε αμφισβητούμε την κοινωνική εξέλιξη, και μάλιστα όχι με επιχειρήματα, αλλά με ρητορική μίσους, σεξισμό, φασιστική μεθοδολογία και αυταρχική-ως αυθαίρετη- πρακτική!
Ή μήπως επιδιώκουμε να ιδρύσουμε βεντέτες και αντίποινα, συλλογικές ευθύνες και άλλα παρόμοια παρωχημένα μέσα και επιχειρήματα για τη χρήση και την άσκηση βίας, χωριζόμενοι έτσι σε αλληλοεχθρευόμενες φατρίες; Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα, εκεί που απλώνεται μπροστά μας δρυμός;
Ακούμε σήμερα, και για την βία ενάντια στα ζώα, και την καταδικάζουμε άπαντες απερίφραστα. Τα κατοικίδια ζώα, φίλοι και σύντροφοι του ανθρωπου, καταντούν συχνά τύραννοι των άλλων, όταν ο ιδιοκτήτης του ζώου μεταφέρει τις φροντίδες του γι' αυτό σε άλλους, που δεν επέλεξαν την συντροφιά ενός ζώου, για τους δικούς τους λόγους. Έτσι πολλοί μη έχοντες κατοικίδιο "απολαμβάνουν" την κόπρο του κατοικιδίου μας στην πόρτα του σπιτιού τους, στο παρτέρι τους, στην βεράντα τους κλπ. Με συνέπεια, το ατυχές κατοικίδιο να φέρει ανυπαιτίως το ίδιο, την απέχθεια των θιγομένων (από τις σωματικές του κατοικιδίου ανάγκες) προς το πρόσωπο του κυρίου του!
Ασφαλώς, οι "κατοικιδιούχοι" όχι χωρίς να το θέλουν, επιλέγουν να αγνοούν την ενόχληση που προκαλούν στους άλλους, με την συμπεριφορά τους αυτή, και αδιαφορούν πλήρως! Αυτή είναι μια συμπεριφορά έμπλεως βίας κατά των συνανθρώπων μας, και μάλιστα όχι μόνο κατά εκείνου που διάλεξε να μην έχει κατοικίδιο και να μην παίρνει τον κόπο της επιμέλειάς του, αλλά και όλων εκείνων των φιλότιμων και συνειδητών πολιτών που μεριμνούν για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων και της υγιεινής, απορρυπαίνοντας τους ιδιωτικούς, τους δημόσιους και τους κοινόχρηστους χώρους, από την ρύπανση που προκάλεσαν τα κατοικίδιά τους.
Το μεγαλύτερο ατόπημα, σημειώνεται στους δρόμους, όπου το βάδισμα στα πεζοδρόμια είναι αδύνατο χωρίς ακροβατικά, και όπου το μάρμαρο πληρώνουν οι εργαζόμενοι στην αστική καθαριότητα. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους συνανθρώπους μας αυτούς, τους οποίους μια τέτοια συμπεριφορά μας τους υποβιβάζει στην προσβλητική θέση του δούλου που αντιστοιχεί σε άλλες εποχές και σε άλλα εργασιακά καθεστώτα. Μετατρέπουμε τους συνανθρώπους μας αυτούς σε απρόσωπους και ανώνυμους υπηρέτες μας, που θα μαζέψουν την κόπρο που πετάμε εν γνώσει μας μπροστά στα μάτια τους, χωρίς ποτέ να έχουμε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε για την εξυπηρέτηση.
Η βία λοιπόν που εκδηλώνουμε κατά των άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και χωρίς καμμία σκέψη, είναι η έκφραση της ανάγκης μας για εξουσία, για έλεγχο των άλλων και για κυριαρχία επ΄αυτών! Μια τέτοια ανάγκη μας, είναι αποτέλεσμα παντελούς έλλειψης ηθικής παιδείας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας και σεβασμού των άλλων!
Ασήμαντα θέματα θα μου πείτε! Από τα ασήμαντα όμως φτάνουμε στα σημαντικά! Ο άνθρωπος που συνήθισε να επείγεται για εκείνο που θέλει και να μην επείγεται για εκείνο που πρέπει, ποτέ δεν θα βρεί τον καιρό να σαρκώσει το τελευταίο. Θα είναι πάντα του, βιαστικός (για το επόμενο θέλω του), κουρασμένος (από την εργώδη προσπάθεια να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες), φορτωμένος (με τα ατομικά του κοντόθωρα όνειρα), χρεωμένος (με τις ατομικές του επιλογές για θησαυρισμό και απόλαυση) και θα είναι πάντα μη διαθέσιμος ούτε και για τις -καλώς εννοούμενες- υποχρεώσεις του προς τους άλλους!
Η άσκηση βίας, έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα εκείνου που την ασκεί, και εκείνου που την διεγείρει. Διότι δεν έχει σημασία ποιός είναι ο αποδέκτης της βίαιης συμπεριφοράς. Και επειδή, αποδέκτης είναι δυνάμει ο καθένας μας!
Κι αν είμαστε απαίδευτοι, χωρίς ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, χωρίς διαπαιδαγώγηση και χωρίς αναστολές των παθών που εγγενώς μας διακατέχουν, βιαστής είναι δυνάμει, επίσης, ο καθένας μας.
Οι "τιμητές" του ήθους μπορεί συχνότερα να είναι οι ίδιοι οι βιαστές, που καταδικάζουν τους άλλους, αλλά επιτρέπουν στους εαυτούς τους την άσκηση βίας.
Δείτε τις καταδίκες της βίας που αρθρώνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα στην προσωπική, την εθνική, την επιχειρηματική και την πολιτική μας ζωή! Την ασφάλεια, την παιδεία και την υγεία μας!
Όταν η πολιτική ζωή μαστίζεται από ασυνέπεια, αλυσιτελή μέτρα για τα προβλήματα και λυσιτελή μέτρα για την κοινωνική αποδιοργάνωση και την εθνική μας εξαφάνιση, όταν η εκπαίδευση μαστίζεται από κενότητα εθνικής, επιστημονικής, παιδαγωγικής και ηθικής διδαχής, όταν η οικονομική μας ζωή δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθει δημιουργικά και παραγωγικά τότε η βία στη ζωή μας είναι ολοφάνερα παρούσα!
Αλλά, εν τέλει δεν πρέπει να συγχέουμε την βία με την υποχρέωση που ο καθένας μας έχει για την άμυνα προκειμένου να προστατεύσει τα δικά του αγαθά και τα συμφέροντα, έναντι των επιβουλευομένων αυτά. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να απαιτούμε την άνευ όρων υποχώρηση και υποταγή των άλλων στις επιθυμίες μας και τις αυταρχικές συμπεριφορές μας!
Δηλαδή, πρέπει να κατανοήσουμε, ότι δεν είναι πάντα οι άλλοι βίαιοι απέναντί μας, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι βίαιοι προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις άνομες επιθυμίες, τις βλέψεις και τα άνομα συμφέροντά μας!
