Οι αξίες και οι άξιοι

Επειδή συχνά μιλάμε για αξίες και για άξιους, και θαρούμε πως αξίζουμε κάτι ή αξίζουμε να μας φέρονται κάπως, ή πως δεν αξίζουμε κάτι κακό, ή πως δεν αξίζουμε την περιφρόνηση κάποιων, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας για τί πράγμα ακριβώς προβληματιζόμαστε και μιλάμε.

Ας ξεκινήσουμε από την βασική λέξη στον προβληματισμό μας, που είναι η Αξία!

Στη λέξη "αξία" εμπεριέχεται κάτι που αντιστοιχεί σε ένα καταβλητέο αντάλλαγμα. Δηλ. για να έχει κάτι  μια αξία πρέπει να περικλείει ένα σοβαρό και υπολογίσιμο στοιχείο!

Για παράδειγμα, έστω ένα ακριβό ρολόι (υλικό αγαθό) που αξίζει ανάλογα με την ποιότητα των υλικών από τα οποία είναι φτιαγμένο, τον μηχανισμό του, την αισθητική του, την φήμη του κατασκευαστή του κλπ παρόμοια. Και γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους, ο αγοραστής αποφασίζει να διαθέσει το απαιτούμενο υψηλό τίμημα.

Για την διατήρηση μιας φιλίας, που είναι άυλο αγαθό, πολύτιμο και δυσεύρετο, κάποιος μπαίνει σε κόπους, προσμονές, συντρέχει και βοηθεί τον φίλο του που έχει ανάγκη, επειδή η φιλία αυτού του ανθρώπου, του είναι πολύτιμη για την ζωή του. 

Για την απόκτηση παιδείας, καλλιέργειας, αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, που ως αξίες καθεαυτές, είναι άυλα αγαθά, πολύτιμα για την πνευματική πρόοδο και ανάπτυξη του ανθρώπου, απαιτείται να καταβάλλεται (ως τίμημα/κόστος) διαρκής επαγρύπνηση και εργασία, μελέτη αλλά και άσκηση, γιατί κάθε γνώση μπορεί να ξεχαστεί ή να ακυρωθεί από μια νεώτερη! Η ενάρετη όμως ζωή, που εδραιώθηκε με κόπους και αντιμετώπιση πειρασμών και εμποδίων, με ανάσταση μετά από πτώσεις και άλλες δυσκολίες, μας χαρίζει -μεταξύ πολλών άλλων- ψυχική γαλήνη, ειρήνη με τους συνανθρώπους μας και η συνέπεια των λόγων προς τα έργα μας, προσδίδει κύρος στον βίο και την πολιτεία μας. Δηλαδή στο πρόσωπό μας.

Ως αξία του προσώπου λοιπόν θα θεωρήσουμε το κόστος (τον κόπο και το ξόδεμα) που το πρόσωπο  αυτό έχει καταβάλει,  με όλες του τις δυνάμεις, για να δημιουργήσει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για να προσφέρει στην κοινωνία και στους συνανθρώπους του. 

[Ανάμεσα σε ό,τι έχει κάνει συγκαταριθμούμε την μελέτη, την εργασία, την απόκτηση αρετής, την διάθεση πλούτου ή του υστερήματος, την διάθεση για ανδραγαθία και την ανδραγαθία, την προσφορά, την διδαχή, δια του λόγου και των έργων του, και άλλα παρόμοια.]

Η αξία του προσώπου συναρτάται προς ό,τι αφιερώνει τις δημιουργικές του δυνάμεις, επιδιώξεις, σκοπούς, φιλίες και συντροφίες. Εν ολίγοις, η αξία του ανθρώπου ερείδεται στην αξία των πεδίων και τομέων στους οποίους ο άνθρωπος αναλώνεται.

Και πρέπει να διαχωρίσουμε την αξία του ανθρώπου από την αξία του προσώπου. Διότι, όλοι οι άνθρωποι έχουν -ο καθένας την δική του- αξία, για την οποία τους σεβόμαστε ανεξαρτήτως του προσώπου τους. 

Όμως δεν έχουν όλα τα πρόσωπα την ίδια αξία! Βλέπετε, ο καθένας αξιολογείται με βάση τα έργα του, υπό την ευρεία του όρου έννοια. Και ασφαλώς, υπό τις συνήθεις συνθήκες,  δεν γεννάται θέμα κρίσεως και αξιολογήσεως των συνανθρώπων μας,  για την αξία ή την απαξία τους, παρά μόνο εάν τίθεται θέμα ανάληψης ευθύνης και απονομής αρμοδιοτήτων, όπου απαιτείται συγκεκριμένη υπευθυνότητα. 

Για την  αξία κάποιου προσώπου, θα χρειασθεί να λάβουμε θέση, όταν πρόκειται να τεθούμε υπό τις εντολές του, τις διδαχές του ή να συνεργασθούμε μαζί του για ένα κοινό σκοπό. Τότε πρέπει να αξιολογήσουμε και να επιλέξουμε, εάν συμφωνούμε, ή όχι. Για εκείνο το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι" που ο καθένας μας έχει να πει!

Γιατί δεν συμφωνούμε ασφαλώς όλοι οι άνθρωποι στον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε και στους σκοπούς που θα δίναμε την ζωή μας.

Εξάλλου, για τον σεβασμό και την αξία του ανθρώπου μίλησε πρώτος ο Χριστός, και είπε πως γι' Αυτόν δεν υπάρχει διάκριση αν κάποιος είναι  Έλλην ή Ιουδαίος, άνδρας ή γυναίκα. Είπε ακόμη μη διαγκωνίζεσθε για πρωτοκαθεδρίες, αλλά και προσέχετε στους ανταγωνισμούς μήπως κι οι τελευταίοι έρθουν πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι! Είπε ακόμη, ως σημαντική εντολή, "έχετε τον νου σας στον διπλανό σας! Να τον προσέχετε σαν αδερφό!". Είπε, είπε,  και τί δεν είπε! Είπε να μην κρίνουμε, να μην κατακρίνουμε, να μην ερίζουμε, να μην θυμώνουμε, να μην εκδικούμεθα, να μην μνησικακούμε! 

Είπε και να μην εξουσιάζουμε τους άλλους, γιατί ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει. Να επιλέγει ακόμη και την απόρριψη του ίδιου του Χριστού. 

΄Αργησε πολύ ο ανθρώπινος πολιτισμός να μιλήσει για την αξία του ανθρώπου. Κατά περιόδους, είχε τον άνθρωπο αιχμάλωτο, δούλο, δουλοπάροικο, εχθρό, κατοχεμένο, τον θεώρησε πράγμα, πράγμα κινούμενο, είχε επ' αυτού δικαίωμα ζωής και θανάτου, και τόσα άλλα!

Οι σύγχρονες διακηρύξεις για τα "δικαιώματα του ανθρώπου", είναι τόσο φτωχές και έχουν τόσο στενή εφαρμογή που απείρως υπολείπονται της διδασκαλίας του Χριστού.  

Μάλιστα, ο σημερινός πολιτισμός και η δημοκρατία μας, είναι τόσο "μπροστά", που αποφάσισε να πισωγυρίσει την πρόοδο! Σκέφτηκε ότι η πολλή ελευθερία βλάπτει (αλήθεια ποιόν βλάπτει;) κι ότι πολύ καιρό μας άφησε χωρίς χαλινάρι!

Σήμερα, οι ταγοί της δημοκρατίας μας, ανενδοίαστα, ξεδιάντροπα και χρησιμοποιώντας πολλά μέσα, (είναι πολλά τα λεφτά Άρη) ορίζουν για τον καθένα μας το μέτρο της ζωής, της λογικής, της ελευθερίας, της συνείδησης, της αξίας, της αυτοεκτίμησης, γιατί θαρρούν πως αυτοί θα είναι οι παντοτινοί άρχοντες, χωρίς αρχή και τέλος της βασιλείας τους. Γίνανε θεοί στη θέση του Θεού.

Θαρρούν πως έχουν την εξουσία να χαράσσουν τον δρόμο που θα τραβήξει ο κόσμος, είτε αυτό αρέσει στον κόσμο είτε όχι,  και κάθε τόσο στέλνουν μηνύματα εκφοβισμού των ανθρωπαρίων για να υπακούσουν αυτά στην όποια εντολή αυτοπεριορισμού, αυτοευνουχισμού, αυτο-λοβοτομής, αυτολογοκρισίας, υποχώρησης, παράδοσης, αυτοεξορίας, σιωπής, υποταγής. Πλήρους υποταγής.

Κατά την άσκηση της εξουσίας τους αυτής, οι διάφοροι φορείς,  δεν περιποιούν τιμή και αξία στο πρόσωπό τους, γιατί ο εξαναγκασμός, η απειλή, ο εκβιασμός και ο καταναγκασμός του λαού δεν συνιστά κοινωνικό πρόταγμα σε καμμιά κοινωνία, και δεν αποτελεί σε καμμιά χώρα Συνταγματικώς προστατευόμενη πολιτική επιδίωξη. Συνιστά απλώς επιδίωξη ηγετών με ανάστημα ηθικού νάνου και πολιτική και κοινωνική σοφία ιδιωτεύοντος! Συνιστά επιδίωξη ανθρώπων της εξουσίας, με έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης και πλήρη ανικανότητα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

Εμείς λοιπόν, ως λαός ανάλογα με τα έργα μας και τους πνευματικούς ορίζοντές μας φαίνεται πως είμαστε άξιοι να έχουμε μόνο τους ηγέτες και τους πολιτικούς ταγούς που έχουμε, αφού δεν βρέθηκαν ανάμεσά μας καλύτεροι. Αυτοί μας αξίζουν. 

Αν πάλι νομίζουμε, πως τέτοιοι ηγέτες δεν μας αξίζουν, ας μην ενεργούμε φαρισαϊκά! Ας κουραστούμε να βρούμε αυτούς που μας αξίζουν, ή ας κουραστούμε να γίνουμε εμείς άξιοι για 'κείνους που δεν θα είναι τέτοιοι σαν αυτούς που έχουμε σήμερα! Γιατί τον πρώτο, τον σκοτώσαμε, και πολλούς που έδωσαν το βιος, τα νιάτα, ανθρώπους δικούς τους και την ζωή τους ολάκερη, τους φυλακίσαμε, τους απαξιώσαμε κλπ., κλπ. Προς γνώσιν!

Γιατί το κακό συνιστά απουσία του καλού!

Σημειώσεις

 Αξία είναι το αντίτιμο για την απόκτηση ενος αγαθού, υλικού ή πνευματικού, δηλαδή το τίμημα ή το κόστος που θα πρέπει να καταβάλουμε.

 Αξία είναι ένα πνευματικό αγαθό το οποίο θα αγωνιστούμε να αποκτήσουμε, να διατηρήσουμε και να έχουμε, για την σπουδαιότητα και την χρησιμότητά του στη ζωή μας.

 Αξία είναι και η τιμή που αποδίδεται σε ένα πρόσωπο για διάφορους λόγους, κυρίως όμως για το ήθος και  το έργο του.

 Αξία, στο μουσικό πεδίο, είναι η διάρκεια μιας νότας (ογδοο, κλπ).

 Αξία, στο χρηματοπιστωτικό πεδίο είναι τα αξιόγραφα (γραμμάτια, μετοχές, κλπ).

 

"Κάθε παραβίαση της νομιμότητας θα μας βρεί απέναντι"

Στη Στήλη "Θέση", της εφημερίδας ΛΟΓΟΣ της 6ης Σεπτεμβρίου 2023, φέρεται να είπε ο υπουργός κ. Χατζηδάκης, πως  "Κάθε παραβίαση της νομιμότητας θα μας βρεί απέναντι".

Ηχεί περίεργα να διακηρύσσεται ως αγωνιστικό πεδίο της κυβέρνησης "το κυνήγι" για την παραβίαση της νομιμότητας. Αυτό δε, δεν αναφέρεται ούτε στις συνταγματικές διατάξεις περί των αρμοδιοτήτων της (κάθε) Κυβέρνησης. (βλ. κατωτέρω).

Δεδομένης μάλιστα της Διακρίσεως των εξουσιών, που καθιερώνεται ρητώς από το Σύνταγμά μας, η κυβέρνηση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι νομοθετική ρύθμιση με τέλειους νόμους *(νόμους που προβλέπουν κυρώσεις για την παραβίασή τους) και οργάνωση των υπηρεσιών του κράτους τέτοια, ώστε να μην είναι επιτρεπτή η παρανομία. 

Η κυβέρνησή μας, αλλά και όσες ακόμη προηγήθηκαν, όσο μπορώ να γνωρίζω από τη μακρά πλέον ζωή μου, έχουν φροντίσει ώστε οι νομοθετικές τους ρυθμίσεις να αφήνουν παράθυρα και ευχέρειες προσοδοφόρων νομιμοφανών ενεργειών για τους ενδιαφερόμενους και παροικούντες την Ιερουσαλήμ της εξουσίας, για τους νέπωτες των αρχόντων, ακόμη και για τους αντιπάλους της εξουσίας,  προς εξαγοράν της σιωπής ή της ανοχής αυτών.

Η κυβέρνηση δια των οργάνων της δεν μπορεί να καταδιώκει την παραβίαση του νόμου, μπορεί μόνο να προνοεί για την επιτυχή τήρησή του!

Θα μου πείτε, ότι αυτά είναι θεωρητικολογίες, και θα συμφωνήσω μαζί σας. Θα αντιτείνω όμως, ότι το ισχύον σήμερα, δηλ. τo να καταδιώκει η κυβέρνηση ό,τι αντιτίθεται στις επιδιώξεις της, είναι καταληκτικά η παρακμή της Δημοκρατίας. 

Διότι, παρακμή της Δημοκρατίας συντρέχει όταν, αντί η Πολιτεία  να ασκεί την ανατεθειμένη από τον λαό εξουσία, ασκείται η "πολιτική" της προκριθείσης στις εκλογές κομματικής ομάδας. Για να μην πούμε ότι υλοποιείται το όνειρο του κάθε ευρισκόμενου στην κεφαλή του προκριθέντος κόμματος, όποιο κι αν είναι αυτό το όνειρο! Είτε πρόκειται για την εξουσία καθεαυτήν και την διαρκή προβολή, είτε για την εξουσία του διατάσσειν, την εξουσία της διαχείρισης των χρημάτων και των τυχών του κόσμου, ή την εξουσία της υποταγής των αντιρρησιών, είτε για την συγκέντρωση της λατρείας στο πρόσωπό του κλπ.

Τα προκύπτοντα ερωτήματα είναι: 1) Πώς προκύπτει το κοινωνικό πρόταγμα (η θέληση του λαού), πώς διατυπώνεται και πώς προβάλλεται;  Και 2) Πώς συμβαίνει η επικράτηση μιας κομματικής ομάδας έναντι όλων των άλλων; 

Το κοινωνικό πρόταγμα προκύπτει από τις κομματικές υποψηφιότητες που υποβάλλονται, προκειμένου να συμμετάσχουν στις εκλογές, επειδή, ως είναι αυτονόητο,  τα πολιτικά κόμματα πρέπει να κομίζουν πολιτική πρόταση.

Για τον λόγο αυτό, στις εκλογές συμμετέχει πλειάδα πολιτικών κομμάτων. Είναι γεγονός, πως ο λαός, ως  συνισταμένη  προσωπικοτήτων, δεν είναι δυνατόν να ταυτοποιείται σε μια πολιτική πρόταση. Για τον λόγο αυτόν οι πολιτικές προτάσεις εκτείνονται σε ευρύτατο φάσμα πολιτικών, ιστορικών, εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών, οικονομικών, φιλοσοφικών, κλπ. χαρακτηριστικών, καθρεφτίζοντας όλες τις αντιθέσεις, τις ροπές και τις τάσεις που υπάρχουν και στην κοινωνία. Οι προτάσεις των κομμάτων τίθενται στην κρίση του λαού και ο λαός αναδεικνύει την δύναμη των κομμάτων, σύμφωνα με τις προτιμήσεις του. Αυτή είναι η ομαλή εξέλιξη.

Είναι γεγονός, πως ανάμεσά μας μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που συστήνουν κόμματα επειδή θέλουν την ολοκληρωτική εξαφάνιση κάποιων από τους υπόλοιπους, ή την ολοκληρωτική φτωχοποίηση ή εξαθλίωση κάποιων επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων για δικούς τους εγγύς ή απώτερους σκοπούς, ή να θεωρούν ότι είμαστε πολλοί κι είναι καιρός να λιγοστέψουμε (πράγμα που τώρα τελευταία πολυακούγεται και συχνά ανενδοιάστως κηρύσσεται με βαθυστόχαστα συγγράμματα εμπευστών και θεωρητικών της άνευ όρων παγκοσμιοποίησης). 

Σήμερα λοιπόν, υπάρχουν πολιτικά κόμματα, με "τεχνικούς συμβούλους" και opinion makers, με χρήμα και αμφιβόλου νομιμότητας και ήθους διαδικασίες, με ημεδαπούς και διεθνείς μη πολιτικούς εταίρους προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων, τα οποία καταρτίζουν μια εκμαυλιστική πολιτική πρόταση, η οποία παραπλανεί αφελείς εκλογείς. Έτσι, μια κατάπτυστη πολιτική πρόταση, μπορεί να χαρίσει μια περιφανή εκλογική νίκη, στο κόμμα με την πιο ελεινή πολιτική πρόταση και τα πιο ανομολόγητα συμφέροντα σε βάρος του λαού και της χώρας.  Επίσης, σήμερα, που η πολιτική έχει εξελιχθεί σε επάγγελμα, αλλά και κληρονομικό βιλαέτι, υπάρχουν πολιτικοί με μακρά οικογενειακή θητεία στους θώκους της εξουσίας, χωρίς όμως την αντιστοίχως μακρά και σωρευτική ωφέλεια των Ελλήνων, από το πέρασμα όλων αυτών στη διαχείριση των Ελληνικών υποθέσεων.

Φαίνεται λοιπόν, πως -για διάφορους λόγους- δεν είναι τελικά πολύ δύσκολο πράγμα η περιφανής κομματική επικράτηση! Αρκεί ένα ελαστικό σύστημα αξιών, ελαστική συνείδηση και ελαστική αυτοκριτική. Ασθενής μνήμη και ολίγον από ... έλλειψη αυτοεκτίμησης.  Αυτό ισχύει τόσο για τους εντεταλμένους ψηφοφόρους (οπαδούς), όσο και για τους εκλεγόμενους. Αρκεί να έχεις τα μέσα και τους κατάλληλους "συνδέσμους".

Εμείς όμως, (πολλοί από εμάς) ως Έλληνες πολίτες,  επιθυμούμε να έχουν τα πολιτικά μας κόμματα αληθώς πολιτικές προτάσεις. Κι όχι οικονομικά προγράμματα τακτοποίησης αναξιοπαθούντων και ανεπάγγελτων κληρονόμων. Κι αν για κάποιο λόγο αποφασίσαμε να καταργήσουμε τους Βασιλείς, από άρχοντες της Ελλάδας, για ποιόν λόγο άραγε, κρατάμε και τρέφουμε στο εθνικό μας πρυτανείο αναποτελεσματικούς κι ανίκανους διαχειριστές της καθημερινότητας  και της προοπτικής μας; 

Μήπως είμαστε συνεταίροι, κουμπάροι και συμπέθεροι;

******************************   

Α. Ατελείς είναι οι νόμοι που δεν προβλέπουν κυρώσεις για την παραβίασή τους.

Β. Στο 'Αρθρο 82: (Κυβέρνηση, Πρωθυπουργός, Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής), ορίζεται ότι:

1. H Kυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Xώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων.
2. O Πρωθυπουργός εξασφαλίζει την ενότητα της Kυβέρνησης και κατευθύνει τις ενέργειές της, καθώς και των δημόσιων γενικά υπηρεσιών για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο των νόμων.
**3. Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες της Oικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, αποστολή της οποίας είναι η διεξαγωγή του κοινωνικού διαλόγου για τη γενική πολιτική της Χώρας και ιδίως για τις κατευθύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς και η διατύπωση γνώμης επί των νομοσχεδίων και προτάσεων νόμων που παραπέμπονται σε αυτήν.
**4. Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής με τη συμμετοχή εκπροσώπων των κομμάτων της Βουλής και προσώπων με ειδικές γνώσεις ή εμπειρία.

Τα Θεμελιώδη Δικαιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση - Ουσία και τύπος της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων

 

Ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο κατάλογος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Περιλαμβάνει 50 άρθρα τα οποία συγκεντρώνουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που χαίρουν όλοι εντός της ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Συνέλευση συνέταξε τον Χάρτη το 1999. Και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον επικύρωσε έναν χρόνο αργότερα. Ο Χάρτης απέκτησε πλήρη νομική ισχύ με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας την 1η Δεκεμβρίου 2009.

 Στον Χάρτη αυτόν, με τα ευάριθμα άρθρα για την προστασία του προσώπου, το κατωτέρω

Άρθρο 11 - Ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης

ορίζει ότι:

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων.

2. Η ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η πολυφωνία τους είναι σεβαστές.

Ύστερα από αυτά τα ολίγα, η ρήση βουλευτού ότι  μόνο «Αντιεμβολιαστές, ρωσόφιλοι και ψεκασμένοι δεν συμφωνούν με την πολιτική μας» είναι έωλη, αλαζονική, διχαστική, προσβλητική, αδικοπρακτική, επι πλέον, προκαλεί διατάραξη του προεκλογικού κλίματος (στο οποίο έχουμε ήδη εισέλθει) και διαταράσσει την ήρεμη επιλογή και έκφραση της ψήφου των πολιτών, ενώ  συνιστά και ανεύθυνη -λόγω θέσεως και μακράς πολιτικής θητείας-  συμπεριφορά, στον αντίποδα της συμπεριφοράς που άλλως θα ώφειλε να επιδείξει ο συγκεκριμένος βουλευτής.

Η ρήση καθεαυτή ως μέθοδος απαξίωσης των διαφωνούντων, είναι έωλη (σαθρή και ανούσια), γιατί  αποδίδει εξειδικευμένες αντιθέσεις των πολιτών σε κυβερνητικές πολιτικές, τις οποίες μάλιστα ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν τις θεωρεί πειστικές. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση χρηματοδοτεί και μάλιστα με αδρές αμοιβές τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τον έντυπο Τύπο που  προβάλλουν και διαφημίζουν τις πολιτικές αυτές,  προκειμένου να επιβάλει τις πολιτικές αυτές, δηλαδή είτε να πείσει τους πολίτες, είτε -τελικά-να τους εξαναγκάσει να τις δεχτούν  τις θέσεις αυτές ως το μοναδικό πρόταγμα της ελληνικής κοινωνίας ως συνόλου,  απαγορευομένης της διατύπωσης άλλης άποψης επί ποινή διαπόμπευσης, γελοιοποίησης κλπ. του αντιδρώντος πολίτη.

Με τους χαρακτηρισμούς αυτούς ο βουλευτής, εξεφράσθη ως από καθέδρας ως τιμητής των ελλήνων πολιτών, συλλήβδην,  χωρίζοντάς τους σε δύο κατηγορίες: στους σωστούς που είναι οι ασπαζόμενοι την πολιτική ατζέντα του πρωθυπουργού και σέ όλους τους άλλους, τους άχρηστους, που διαφωνούν με την ατζέντα αυτήν!

Ο βουλευτής, παρ' όλο που έχει υπάρξει επανειλημμένως σε θέσεις πολιτικής ευθύνης και εξουσίας δεν διστάζει να μετέρχεται διχαστικά λεκτικά σχήματα. Τα οποία, τελικώς, θίγουν περισσότερο το πρόσωπό του, αλλά δεν παύουν να πληγώνουν τον κάθε πολίτη, είτε αποτελεί μέλος του κόμματός της, είτε όχι. Και τούτο διότι, ο εν λόγω βουλευτής, είναι μέλος του Κοινοβουλίου που εθέσπισε να τηρούμε στάση μακράν των ρητορικών διχασμού και μίσους. 

Με την συμπεριφορά αυτή,  ο βουλευτής, μας δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η τήρηση του νόμου, αλλά η δέσμευση που ο νόμος επάγει στον κάθε πολίτη, να αποτρέπεται από το να προβεί σε προσωπική του βουλευτού εξύβριση και προσβολή, και -εξαιτίας της συμπεριφοράς του αυτής-να χαρακτηρίζει αντιστοίχως προσβλητικά  και συνολικά το ποιόν του.

 

 

Εντροπία στη λογική μας

 Η ικανότητα στη λογική ανάλυση προϋποθέτει εκπαίδευση. Γνώση και εξάσκηση. Είναι αποτέλεσμα διανοητικής εκγύμνασης και αδιάλειπτης προσοχής. Ό,τι ακούμε, πριν το αποδεχθούμε, φρόνιμο είναι να κοντοστεκόμαστε για να αντιληφθούμε το αληθές νόημα των συντακτικών και γραμματικών όρων που περιέχει η συγκεκριμένη διατύπωση. Αυτό κάνουν στη δουλειά τους οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι δασκάλες, οι μαγείρισες, οι μανάδες με τα παιδιά τους, οι πνευματικοί καθώς ακούνε την εξομολόγησή μας, οι μοδίστρες, οι κομμώτριες και τόσοι άλλοι επαγγελματίες και υπεύθυνοι για συγκεκριμένο αποτέλεσμα!

Οι μόνοι που δεν το κάνουν είναι οι πολιτικοί μας, αλλά και εμείς, οι πολίτες!

Οι πρώτοι το κάνουν προκειμένου να κάνουν καλά την δουλειά τους. 

Οι δεύτεροι δεν το κάνουν, διότι οι μεν πολιτικοί θέλουν να μας αποσπάσουν την εύνοια και το αναντίρρητο στα σχέδιά τους, που εξυπηρετούν τις άμεσες και έμμεσες επιδιώξεις τους. Οι επιδιώξεις των πολιτικών είναι (συνηθέστατα) άσχετες προς τις δικές μας! Για το λόγο αυτόν οι πολιτικοί μας δεν επιδιώκουν να αντιληφθούμε επακριβώς τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις τους. Ετσι, συχνότατα οι λόγοι τους είναι "δημιουργικά' ασαφείς, αλλά, επίσης συχνότατα, παραπλανητικοί,  εύπεπτοι και ελκυστικότατοι!

 Έχουν φτάσει μάλιστα στο σημείο, να αφαιρούν από την παιδεία και την εκπαίδευση τα πιο σοβαρά στοιχεία που θα μας έκαναν να βλέπουμε με κριτικό μάτι τα πράγματα και  να μην καταπίνουμε αμάσητες τις ανοησίες και τις πλάνες υποσχέσεις τους. Τις φαλκιδευτικές της ζωής και της ελευθερίας μας μεθοδεύσεις, όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των μηχανισμών άντλησης οφελών από τον κόπο και τα όνειρά μας. 

Και καλά, αυτοί όλοι, αποσκοπούν στο να ωφεληθούν οι ίδιοι από την ανοησία, την επιπολαιότητα, την ελαφρότητα και την ανικανότητα την δική μας! Εμείς όμως γιατί εθελοτυφλούμε, γιατί υποτασσόμαστε χωρίς καμμιά αντίσταση και γιατί, ως ανίκανοι για κάθε -έστω και στοιχειώδη- λογικό έλεγχο υιοθετούμε τις ανοησίες και τις αυτοαναιρετικές τους λογικές αναλύσεις χωρίς να λογαριάζουμε τις συνέπειες που η στάση μας αυτή έχει στη ζωή μας και στα παιδιά μας; 

Είναι γνωστό πως κάθε σύστημα που δεν μεριμνά για την αναδιοργάνωση και την ευστάθειά του, βαθμιαίως αποδιοργανώνεται και καταρρέει. Το ίδιο φαίνεται πως γίνεται και στις κοινωνίες, όταν αποδέχονται παθητικά την μια παρακμιακή έκφανση μετά την άλλη. Έτσι, αποδεχθήκαμε παθητικά πρώτα την ηθική παραλυσία,  μετά την οικονομική κατάχρηση,  μετά την ατιμωρησία, μετά την κυβερνητικώς επιβαλλόμενη απαιδευσία! Ως συνέχεια σε όλα αυτά,  κυριαρχεί η ανικανότητα των ανθρώπων να δρούν, να σκέφτονται, να προβλέπουν, να οργανώνουν και να να διαχειρίζονται τις καταστάσεις. Μετά από όλα αυτά, επέρχεται και η έλλειψη μέσων και  πόρων, και η ανυπαρξία αγαθών υπηρεσιών. Πλήρης ένδεια και ακρίβεια κυριαρχεί ήδη σε όλα τα επίπεδα!

Όσο εμείς λοιπόν δεν "γυμναζόμαστε" στη λογική και στην ιστορική και πνευματική μας καλλιέργεια τόσο πιο εύκολο είναι να παρασυρόμαστε από έωλες προσκλήσεις! 

Αν οι πολιτικοί χρειάζονται υποχείριους πολίτες, οι πολίτες δεν χρειάζονται ραδιούργους χειριστές. Αν οι πολιτικοί είναι απαίδευτοι και ακατάλληλοι, οι πολίτες πρέπει να μπορούν να το διαπιστώσουν. Αν όμως οι πολίτες είναι ανίκανοι να διαπιστώσουν την ακαταλληλότητα των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και των ίδιων, τότε ένα είναι σίγουρο: Η ζωή μας είναι μια φάρσα που την σκηνοθετούμε επειδή εμπιστευόμαστε την πλειοδοσία στην ανοησία. Επιλέξαμε την πνευματική μας ύπνωση και αναθέσαμε σε τρίτους να ζήσουν με τα κόκκαλά μας.

Βία ασύγγνωστη, βία συνειδητά και υποβολιμαίως μεθοδευόμενη

Στους καιρούς μας ακούμε συχνά για την αποκρουστική βία κατά των γυναικών και την αποκρουστική βία κατά των ζώων. Κι δεν είναι μόνο αυτές οι όψεις της βίας που μας κατακλύζει. Είναι και η -επιλεκτικά αποκρουστική- βία του πολέμου. Αλήθεια, ποιά βία είναι αποκρουστική; Εκείνη του αμυνομένου ή  εκείνη του επιτιθεμένου; Ασφαλώς, συνηθίζεται να την χαρακτηρίζουμε ανάλογα νε την πλευρά που υποστηρίζουμε. Ξεχνάμε πως η βία του πολέμου είναι ενιαία, και πως το σημαντικό είναι να αποφεύγεται ο πόλεμος κι όχι να επιβάλλεται ο εξαναγκασμός σε υποταγή προς αποφυγή της βίας και των συναφών επακόλουθων ενός πολέμου.

Αλλά, ας αναρωτηθούμε αρχικά: η βία κατά των γυναικών, δεν είναι βία προς το πρόσωπο του ανθρώπου; Η γυναίκα δεν είναι ανθρώπινο πρόσωπο; Ή  μήπως λανθάνει άλλος σκοπός κάτω από αυτό το εύφημο πρόσχημα; 

Μήπως η γυναίκα σήμερα δεν είναι εκείνη που έχει τις ίδιες δυνατότητες προσωπικής και επαγγελματικής ελευθερίας και προόδου όπως έχει και ο άνδρας; Γιατί αποσιωπούμε πως αναφερόμαστε στην βία κατά του αδυνάτου ή του ενδεούς προσώπου; 

Μήπως αναφερόμαστε στην γυναίκα, γενικώς, και αναμνηστικά, από τις εποχές που αυτή είχε υποδεέστερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, και επικαλούμεθα την βία κατά των γυναικών ως μέσον κοινωνικής αντεκδίκησης προς τον άνδρα που κάποτε απολάμβανε κοινωνικά προνόμια, και οικογενειακή πρωτοκαθεδρία; Μα τότε αμφισβητούμε την κοινωνική εξέλιξη, και μάλιστα όχι με επιχειρήματα, αλλά με ρητορική μίσους, σεξισμό, φασιστική μεθοδολογία και αυταρχική-ως αυθαίρετη- πρακτική! 

Ή μήπως επιδιώκουμε να  ιδρύσουμε βεντέτες και αντίποινα, συλλογικές ευθύνες και άλλα παρόμοια παρωχημένα μέσα και επιχειρήματα για τη χρήση και την άσκηση βίας, χωριζόμενοι έτσι σε αλληλοεχθρευόμενες φατρίες; Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα, εκεί που απλώνεται μπροστά μας δρυμός;

Ακούμε σήμερα, και για την βία ενάντια στα ζώα, και την καταδικάζουμε άπαντες απερίφραστα. Τα κατοικίδια ζώα, φίλοι και σύντροφοι του ανθρωπου,  καταντούν συχνά τύραννοι των άλλων, όταν ο ιδιοκτήτης του ζώου μεταφέρει τις φροντίδες του γι' αυτό σε άλλους, που δεν επέλεξαν την συντροφιά ενός ζώου, για τους δικούς τους λόγους. Έτσι πολλοί μη έχοντες κατοικίδιο "απολαμβάνουν" την κόπρο του κατοικιδίου μας στην πόρτα του σπιτιού τους, στο παρτέρι τους, στην βεράντα τους κλπ. Με συνέπεια, το ατυχές κατοικίδιο να φέρει ανυπαιτίως  το ίδιο, την απέχθεια των θιγομένων (από τις σωματικές του κατοικιδίου ανάγκες) προς το πρόσωπο του κυρίου του! 

Ασφαλώς, οι "κατοικιδιούχοι" όχι χωρίς να το θέλουν, επιλέγουν να αγνοούν την ενόχληση που προκαλούν στους άλλους, με την συμπεριφορά τους αυτή, και αδιαφορούν πλήρως! Αυτή είναι μια συμπεριφορά έμπλεως βίας κατά των συνανθρώπων μας, και μάλιστα όχι μόνο κατά εκείνου που διάλεξε να μην έχει κατοικίδιο και να μην παίρνει τον κόπο της επιμέλειάς του, αλλά και όλων εκείνων των φιλότιμων και συνειδητών πολιτών που μεριμνούν για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων και της υγιεινής, απορρυπαίνοντας τους ιδιωτικούς, τους δημόσιους και τους κοινόχρηστους χώρους, από την ρύπανση που προκάλεσαν τα κατοικίδιά τους.

Το μεγαλύτερο ατόπημα, σημειώνεται στους δρόμους, όπου το βάδισμα στα πεζοδρόμια είναι αδύνατο χωρίς ακροβατικά, και όπου το μάρμαρο πληρώνουν οι εργαζόμενοι στην αστική καθαριότητα. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους συνανθρώπους μας αυτούς, τους οποίους μια τέτοια συμπεριφορά μας τους υποβιβάζει στην προσβλητική θέση του δούλου που αντιστοιχεί σε άλλες εποχές και σε άλλα εργασιακά καθεστώτα. Μετατρέπουμε τους συνανθρώπους μας αυτούς σε απρόσωπους και ανώνυμους υπηρέτες μας, που θα μαζέψουν την κόπρο που πετάμε εν γνώσει μας μπροστά στα μάτια τους, χωρίς ποτέ να έχουμε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε για την εξυπηρέτηση.

Η βία λοιπόν που εκδηλώνουμε κατά των άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και χωρίς καμμία σκέψη, είναι η έκφραση της ανάγκης μας για εξουσία, για έλεγχο των άλλων και για κυριαρχία επ΄αυτών! Μια τέτοια  ανάγκη μας, είναι αποτέλεσμα παντελούς έλλειψης ηθικής παιδείας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας και σεβασμού των άλλων!

Ασήμαντα θέματα θα μου πείτε! Από τα ασήμαντα όμως φτάνουμε στα σημαντικά! Ο άνθρωπος που συνήθισε να επείγεται για εκείνο που θέλει και να μην επείγεται για εκείνο που πρέπει, ποτέ δεν θα βρεί τον καιρό να σαρκώσει το τελευταίο. Θα είναι πάντα του, βιαστικός (για το επόμενο θέλω του), κουρασμένος (από την εργώδη προσπάθεια να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες), φορτωμένος (με τα ατομικά του κοντόθωρα όνειρα), χρεωμένος (με τις ατομικές του επιλογές για θησαυρισμό και απόλαυση) και θα είναι πάντα μη διαθέσιμος ούτε και για τις -καλώς εννοούμενες- υποχρεώσεις του προς τους άλλους!

 Η άσκηση βίας, έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα εκείνου που την ασκεί, και εκείνου που την διεγείρει. Διότι δεν έχει σημασία ποιός είναι ο αποδέκτης της βίαιης συμπεριφοράς. Και επειδή,  αποδέκτης είναι δυνάμει ο καθένας μας! 

Κι αν είμαστε απαίδευτοι, χωρίς ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, χωρίς διαπαιδαγώγηση και χωρίς αναστολές των παθών που εγγενώς μας διακατέχουν, βιαστής είναι δυνάμει, επίσης, ο καθένας μας. 

Οι "τιμητές" του ήθους μπορεί συχνότερα να είναι οι ίδιοι οι βιαστές, που  καταδικάζουν τους άλλους, αλλά επιτρέπουν στους εαυτούς τους την άσκηση βίας. 

Δείτε τις καταδίκες της βίας που αρθρώνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα στην προσωπική, την εθνική, την επιχειρηματική και την πολιτική μας ζωή! Την ασφάλεια, την παιδεία και την υγεία μας!

Όταν η πολιτική ζωή  μαστίζεται από ασυνέπεια, αλυσιτελή μέτρα για τα προβλήματα και λυσιτελή μέτρα για την κοινωνική αποδιοργάνωση και την εθνική μας εξαφάνιση, όταν η εκπαίδευση μαστίζεται από κενότητα εθνικής, επιστημονικής, παιδαγωγικής και ηθικής διδαχής,  όταν η οικονομική μας ζωή δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθει δημιουργικά και παραγωγικά τότε η βία στη ζωή μας είναι ολοφάνερα παρούσα!

Αλλά, εν τέλει δεν πρέπει να συγχέουμε την βία με την υποχρέωση που ο καθένας μας έχει για την άμυνα προκειμένου να προστατεύσει τα δικά του αγαθά και τα συμφέροντα, έναντι των επιβουλευομένων αυτά. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να απαιτούμε την άνευ όρων υποχώρηση και υποταγή των άλλων στις επιθυμίες μας και τις αυταρχικές συμπεριφορές μας!

Δηλαδή, πρέπει να κατανοήσουμε, ότι δεν είναι πάντα οι άλλοι βίαιοι απέναντί μας, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι βίαιοι προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις άνομες επιθυμίες, τις βλέψεις και τα  άνομα συμφέροντά μας!

 

 

Ήρθε το τέλος της Ιστορίας; Ή μήπως ήρθε το τέλος των ηγεμονιών;

Διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ: https://www.ot.gr/2021/08/19/partners/the-economist/o-fransis-foukougiama-gia-to-telos-tis-amerikanikis-igemonias/και θα ήθελα να το μοιραστώ  με κάποιον, που να θέλει να διαθέσει χρόνο για σκέψη, και να διατυπώσει ένα εύλογο προβληματισμό για σύγχρονη πολιτική πρόταση στην πατρίδα μας (δηλαδή πρόταση για πολιτική επιλογή κι όχι για άσκηση πολιτικής, μια που δεν είμαστε πολιτικοί!). 

Τον Φουκουγιάμα τον είχα συναντήσει για  πρώτη φορά φυλλλομετρώντας πριν από  πολλά χρόνια, το βιβλίο του "Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", ένα ρηξικέλευθο και παράξενο, (κι ίσως γι' αυτόν τον λόγο παρεξηγημένο), αλλά προσφάτως είδα και άλλα έργα του, πολύ ενδιαφέροντα, που φανερώνουν καλύτερα και πληρέστερα την σκέψη του συγγραφέα. Τότε είχα πανικοβληθεί γιατί είχα βρεθει σε αδυναμία και απόλυτο κενό ως προς την κατανόηση του προβληματισμού του συγγραφέα.

Σιγά σιγά όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Φουκουγιάμα, συγγραφέας και διανοητής άοκνος, όπως φαίνεται, προβληματίζεται από ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα,  και χωρίς λογικές παρωπίδες, και οπαδικούς ευσεβείς πόθους, παίρνει θέση  για τα προβλήματα της εποχής, οποθενδήποτε και αν αυτά προέρχονται. Και επισημαίνει, απερίφραστα τα τρωτά των πολιτικών συστημάτων. Κι έχει πολιτική πρόταση, επί της Αρχής, τουτέστιν επί της άσκησης της εξουσίας.

Με το παραπάνω άρθρο του, τοποθετείται σαφώς, και μας εξηγεί, εκφράζοντας θαρραλέα και  με ευκρίνεια την άποψή του, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν Πανεπιστημιακό, πως θα ήταν λάθος το εθνικό συμφέρον να συζητείται υπό το πρίσμα του "πώς επηρεάζεται ο κομματικός αγώνας και η επικράτηση στις εκλογές". Διαβάστε το, θα εκπλαγείτε από την ευρύνοια και την θετικότητα του συγγραφέα!

"Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", τό φερε μια μέρα στο σπίτι ο καλός μου, αλλά ο τίτλος αυτός με εξέπληξε. Πέρασε καιρός για να το ξεφυλλίσω! Ήτανε όμως  ζήτημα τιμής να "γνωριστούμε"! Την πρώτη φορά ένιωσα ένα σφίξιμο. Μα τώρα πια, αρχίζω να βλέπω πως τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, γιατί πολλά από τα άδηλα αποκαλύπτονται!  

Οι δικαιωματιστές, οι τύραννοι, η Δημοκρατία και η ουσία των πραγμάτων

Συνιστούν, αλήθεια, τα δικαιώματα των πολιτών τους πιο ισχυρούς λόγους που μπορούμε να αντιτάξουμε σε κάθε καταπίεση;  

Στους καιρούς που ζούμε, ασφαλώς όχι! Και τούτο, διότι  οι σύγχρονες εξουσίες έχουν αλλάξει τους όρους του παιχνδιού που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Τώρα, αόρατες δυνάμεις αποφασίζζουν για το πως θα σκεφτόμαστε, για το τί θα προτιμούμε, για το πώς θα ζούμε και ως προς το τί θα μας αρέσει! 

Στους "καιρούς covid" το ενδεχόμενο νόσησης ανεμβολίαστου είναι κοινωνικά επίμεμπτο, ενώ η νόσηση εμβολιασμένου είναι ανύπαρκτο γεγονός, επειδή η αλήθεια αποκρύπτεται. Κάποτε, κάποιοι αγωνίζονταν  για το δικαίωμα στην ευθανασία,  τώρα, παραγνωρίστηκε το δικαίωμά μας ακόμη και το να ζήσουμε, έστω και ως ασθενείς...

Στους καιρούς μας, φαίνετααι, πως η μόνη ελευθερία που διαθέτουμε ως πολίτες, είναι η ελευθερία επιλογής του φύλου μας, αν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών δεν αποτελεί πια την ουσία της Δημοκρατίας. Συχνά, ακούμε από "προοδευτικούς" κύκλους για την τυραννία της πλειοψηφίας, απέναντι στην οποία  οι μειοψηφίες, αγωνίζονται και σιγά σιγά οι κύκλοι αυτοί εξασφαλίζουν προνόμια, με μια ερμηνευτική που διαστέλλει την έννοια της δημοκρατίας, έτσι ώστε όλες οι μειοψηφικές θέσεις/εκφράσεις  να έχουν την ίδια πολιτική βαρύτητα, και καμμιά φορά να υπερισχύουν των πλειοψηφικών γνωμών.

Αυτό ασφαλώς, σημαίνει ότι το κίνημα των δικαιωματιστών, εκτιμά ως τυραννική την κοινή λογική και την κοινή συνισταμένη που χαρακτηρίζει την κοινωνία και παρεμβαίνει για να αλλάξει την προοπτική της κοινωνίας. Ίσως, απλώς και για να προκαλέσει σύγχυση, ώστε να βρεί κατάλληλο έδαφος για την πραγματοποίηση άλλων απώτερων σκοπών του.

Το αξιοπερίεργο δεν είναι αυτό. Ο καθένας φροντίζει για τα αιτήματά του. Το αξιοπερίεργο είναι που οι κυβερνήσεις υιοθετούν αυτήν την ατζέντα, ασχέτως του πολιτικού προσήμου τους. Και βλέπουμε διαφορετικής ιδεολογίας πολιτικούς κυβερνητικούς σχηματισμούς να φέρονται με τον ίδιο τρόπο και να διαπράττουν έναντι της κοινωνίας και της χώρας τα ίδια ατοπήματα.

Κι ενώ  όλοι οι υποψήφιοι κομματικοί και πολιτικοί σχηματισμοί,  όταν επίκεινται εκλογές, μας υπόσχονται ότι θα μας παράσχουν την μέγιστη  προστασία των δικαιωμάτων μας, αμέσως μόλις αναλάβουν την εξουσία, αρχίζουν μια ρητορική  περί του αντιθέτου, με διάφορες προφάσεις. 

Έχουμε ακούσει πως  τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αλλά ότι είναι φορείς  καθολικών ηθικών και πολιτικών αξιώσεων. Και μάλιστα, πως είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν απλώς τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας! Τόσο θαυμαστά πράγματα. Κι όμως, όλα αυτά εξαερώθηκαν, από μια κακή επιδημία, και καταργήθηκε βάναυσα, αυταρχικά , καταναγκαστικά, ποινικά και τυραννικά, η ζωή μας ολόκληρη, και μάλιστα με μετάθεση των ευθυνών για αυτό,  στους ... επαΐοντες της ιατρικής! 

Από ό,τι, όμως, πράγματι, προκύπτει, η εξουσία θαρρεί πως τα δικαιώματα των πολιτών είναι σκέτες νομικές κατασκευές, που χορηγούνται έναντι (πολιτικής) αντιπαροχής, και ότι όλα αυτά αίρονται, αναστέλλονται ή καταργούνται και ποινικοποιούνται, όταν η εξουσία αποφασίσει, πως ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει για να ελέγχει, είναι και η αντίστοιχη διαταγή. 

Νομικός πολιτισμός δεν είναι να καταργείς μια αξία που διέπει την κοινωνική ζωή, γιατί το νόημα της ζωής δεν σαρκώνεται σε συνθήκες αποκλεισμού και εγκλεισμού, απαγόρευσης και ποινής, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό γίνεται ο κανόνας της καθημερινής ζωής. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, και παύουν μόνο μαζί του. Όπου η ελευθερία καταδιώκεται, εκεί εξοστρακίζονται οι σοφοί, αλυσοδένεται η τέχνη και η κοινωνία η πολύμορφη και αεικίνητη πριν, καθίσταται βιαίως αγέλη ομοιομόρφων όντων, είπε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ένας σοφός συνταγματολόγος και αληθινός Δάσκαλος.Το βλέπουμε σήμερα, ολοφάνερα πια, μπροστά μας.

Θα μου πείτε,  πως το υψηλό ιδανικό των δικαιωμάτων δύσκολα εκπληρώνεται! και θα σας απαντήσω, πως αυτό αποτελεί μια ολοκληρωτική και υποβολιμαία τάση της εξουσίας, με σκοπό να μας προσγειώνει κάθε φορά στην σχεδιαζόμενη πολιτική πραγματικότητα, που βαθμιαίως θα καταργεί την ουσία της ζωής και της ελευθερίας μας!

Λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας συντρέχει όταν η εξουσία χωρίς να εκφράζει την λαϊκή βούληση, χορηγεί στον κάθε πολίτη το δικαίωμα να θεωρείται αυτός υπεράνω όλων των άλλων, όπως η αναγνώριση αλλοπρόσαλλων μεμονωμένων και ατομικών συνθηκών, ιδιοτροπιών και προνομίων και αναγωγή τους σε καταδυναστευτικά κοινωνικά προτάγματα με ειδική προστασία.

Ειπώθηκε μάλιστα, πως τα δικαιώματά μας, στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους!

Αν είναι μόνο για την εξαιρετική συνθήκη της... "πανδημίας", δεν πειράζει! θα πεί ένας καλοπροαίρετος. Αλλά, μην ξεχνάμε, στα ζητηματα αρχών και αξιών δεν κάνουμε εκπτώσεις!  

Το ότι η προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας είναι μια αυτονόητη, νομικά και ηθικά, επιλογή, συνιστά μια έωλη άποψη.  Και τούτο, διότι η  υπακοή στον νόμο δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρεωτική και καταναγκαστή, και  ουδείς επιτρέπεται ατιμωρητί να παραβιάζει τους νόμους της πολιτείας. 

Αντίθετα, οι συμπεριφορές του ανθρώπου που έχουν ηθικό χαρακτήρα αποτελούν εσωτερικό/ προσωπικό και πνευματικό κανόνα, που υπαγορεύει κάθε φορά την συγκεκριμένη επιλογή του προσώπου. Και είναι καλώς γνωστό, και γενικά αποδεκτό, πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηθική συγκρότηση.

Όμως, η αναγωγή μιας ηθικής υποχρέωσης σε κανόνα δικαίου, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας και κάθε κυβέρνησης, γιατί δεν συνιστά αντικείμενο ρυθμιζόμενο από τον νόμο ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, παρά μόνο η εξωτερική του συμπεριφορά. 

Ο υποβολιμαίος στον λαό εκφοβισμός, και η εμβολή του σε πανικό και αδυναμία δράσης είναι ανήθικη, πολύ περισσότερο αν είναι γνωστό ότι είναι ψευδής ο λόγος του οποίου γίνεται επίκληση από την εξουσία.

Εξάλλου, στο "Ελευθερία ή Θάνατος" των Ελλήνων και των Κυπρίων ομοφύλων μας, ποτέ δεν ετέθη θέμα υγείας, ως επιλογή ανάμεσα στο να ζήσουμε σε καθεστώς υποταγής και υποδούλωσης ή στο να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την Ελευθερία.

Όπως φαίνεται, από τούτον τον τόπο, τείνει να μεταναστεύσει η λογική, η συνέπεια, η επίγνωση.

Αλλά πώς να τα κρατήσουμε όλα αυτά, όταν έχουμε τόσους επιβεβλημένους, προσκεκλημένους και καλοδεχούμενους "επισκέπτες" αλλοτρίων ηθών και κοινωνικών προταγμάτων; Αυτοί, και οι νέες αντιλήψεις, τείνουν να καταστούν οι νέοι οικοδεσπότες της πατρίδας μας! 

Εμείς πλέον, ουκ έχομεν ώδε την μένουσαν πόλιν...

Σημείωση: Για το κείμενο αυτό, αφορμή στάθηκε ένα παλαιό άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/node/275215