Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022

Βία ασύγγνωστη, βία συνειδητά και υποβολιμαίως μεθοδευόμενη

Στους καιρούς μας ακούμε συχνά για την αποκρουστική βία κατά των γυναικών και την αποκρουστική βία κατά των ζώων. Κι δεν είναι μόνο αυτές οι όψεις της βίας που μας κατακλύζει. Είναι και η -επιλεκτικά αποκρουστική- βία του πολέμου. Αλήθεια, ποιά βία είναι αποκρουστική; Εκείνη του αμυνομένου ή  εκείνη του επιτιθεμένου; Ασφαλώς, συνηθίζεται να την χαρακτηρίζουμε ανάλογα νε την πλευρά που υποστηρίζουμε. Ξεχνάμε πως η βία του πολέμου είναι ενιαία, και πως το σημαντικό είναι να αποφεύγεται ο πόλεμος κι όχι να επιβάλλεται ο εξαναγκασμός σε υποταγή προς αποφυγή της βίας και των συναφών επακόλουθων ενός πολέμου.

Αλλά, ας αναρωτηθούμε αρχικά: η βία κατά των γυναικών, δεν είναι βία προς το πρόσωπο του ανθρώπου; Η γυναίκα δεν είναι ανθρώπινο πρόσωπο; Ή  μήπως λανθάνει άλλος σκοπός κάτω από αυτό το εύφημο πρόσχημα; 

Μήπως η γυναίκα σήμερα δεν είναι εκείνη που έχει τις ίδιες δυνατότητες προσωπικής και επαγγελματικής ελευθερίας και προόδου όπως έχει και ο άνδρας; Γιατί αποσιωπούμε πως αναφερόμαστε στην βία κατά του αδυνάτου ή του ενδεούς προσώπου; 

Μήπως αναφερόμαστε στην γυναίκα, γενικώς, και αναμνηστικά, από τις εποχές που αυτή είχε υποδεέστερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, και επικαλούμεθα την βία κατά των γυναικών ως μέσον κοινωνικής αντεκδίκησης προς τον άνδρα που κάποτε απολάμβανε κοινωνικά προνόμια, και οικογενειακή πρωτοκαθεδρία; Μα τότε αμφισβητούμε την κοινωνική εξέλιξη, και μάλιστα όχι με επιχειρήματα, αλλά με ρητορική μίσους, σεξισμό, φασιστική μεθοδολογία και αυταρχική-ως αυθαίρετη- πρακτική! 

Ή μήπως επιδιώκουμε να  ιδρύσουμε βεντέτες και αντίποινα, συλλογικές ευθύνες και άλλα παρόμοια παρωχημένα μέσα και επιχειρήματα για τη χρήση και την άσκηση βίας, χωριζόμενοι έτσι σε αλληλοεχθρευόμενες φατρίες; Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα, εκεί που απλώνεται μπροστά μας δρυμός;

Ακούμε σήμερα, και για την βία ενάντια στα ζώα, και την καταδικάζουμε άπαντες απερίφραστα. Τα κατοικίδια ζώα, φίλοι και σύντροφοι του ανθρωπου,  καταντούν συχνά τύραννοι των άλλων, όταν ο ιδιοκτήτης του ζώου μεταφέρει τις φροντίδες του γι' αυτό σε άλλους, που δεν επέλεξαν την συντροφιά ενός ζώου, για τους δικούς τους λόγους. Έτσι πολλοί μη έχοντες κατοικίδιο "απολαμβάνουν" την κόπρο του κατοικιδίου μας στην πόρτα του σπιτιού τους, στο παρτέρι τους, στην βεράντα τους κλπ. Με συνέπεια, το ατυχές κατοικίδιο να φέρει ανυπαιτίως  το ίδιο, την απέχθεια των θιγομένων (από τις σωματικές του κατοικιδίου ανάγκες) προς το πρόσωπο του κυρίου του! 

Ασφαλώς, οι "κατοικιδιούχοι" όχι χωρίς να το θέλουν, επιλέγουν να αγνοούν την ενόχληση που προκαλούν στους άλλους, με την συμπεριφορά τους αυτή, και αδιαφορούν πλήρως! Αυτή είναι μια συμπεριφορά έμπλεως βίας κατά των συνανθρώπων μας, και μάλιστα όχι μόνο κατά εκείνου που διάλεξε να μην έχει κατοικίδιο και να μην παίρνει τον κόπο της επιμέλειάς του, αλλά και όλων εκείνων των φιλότιμων και συνειδητών πολιτών που μεριμνούν για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων και της υγιεινής, απορρυπαίνοντας τους ιδιωτικούς, τους δημόσιους και τους κοινόχρηστους χώρους, από την ρύπανση που προκάλεσαν τα κατοικίδιά τους.

Το μεγαλύτερο ατόπημα, σημειώνεται στους δρόμους, όπου το βάδισμα στα πεζοδρόμια είναι αδύνατο χωρίς ακροβατικά, και όπου το μάρμαρο πληρώνουν οι εργαζόμενοι στην αστική καθαριότητα. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους συνανθρώπους μας αυτούς, τους οποίους μια τέτοια συμπεριφορά μας τους υποβιβάζει στην προσβλητική θέση του δούλου που αντιστοιχεί σε άλλες εποχές και σε άλλα εργασιακά καθεστώτα. Μετατρέπουμε τους συνανθρώπους μας αυτούς σε απρόσωπους και ανώνυμους υπηρέτες μας, που θα μαζέψουν την κόπρο που πετάμε εν γνώσει μας μπροστά στα μάτια τους, χωρίς ποτέ να έχουμε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε για την εξυπηρέτηση.

Η βία λοιπόν που εκδηλώνουμε κατά των άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και χωρίς καμμία σκέψη, είναι η έκφραση της ανάγκης μας για εξουσία, για έλεγχο των άλλων και για κυριαρχία επ΄αυτών! Μια τέτοια  ανάγκη μας, είναι αποτέλεσμα παντελούς έλλειψης ηθικής παιδείας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας και σεβασμού των άλλων!

Ασήμαντα θέματα θα μου πείτε! Από τα ασήμαντα όμως φτάνουμε στα σημαντικά! Ο άνθρωπος που συνήθισε να επείγεται για εκείνο που θέλει και να μην επείγεται για εκείνο που πρέπει, ποτέ δεν θα βρεί τον καιρό να σαρκώσει το τελευταίο. Θα είναι πάντα του, βιαστικός (για το επόμενο θέλω του), κουρασμένος (από την εργώδη προσπάθεια να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες), φορτωμένος (με τα ατομικά του κοντόθωρα όνειρα), χρεωμένος (με τις ατομικές του επιλογές για θησαυρισμό και απόλαυση) και θα είναι πάντα μη διαθέσιμος ούτε και για τις -καλώς εννοούμενες- υποχρεώσεις του προς τους άλλους!

 Η άσκηση βίας, έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα εκείνου που την ασκεί, και εκείνου που την διεγείρει. Διότι δεν έχει σημασία ποιός είναι ο αποδέκτης της βίαιης συμπεριφοράς. Και επειδή,  αποδέκτης είναι δυνάμει ο καθένας μας! 

Κι αν είμαστε απαίδευτοι, χωρίς ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, χωρίς διαπαιδαγώγηση και χωρίς αναστολές των παθών που εγγενώς μας διακατέχουν, βιαστής είναι δυνάμει, επίσης, ο καθένας μας. 

Οι "τιμητές" του ήθους μπορεί συχνότερα να είναι οι ίδιοι οι βιαστές, που  καταδικάζουν τους άλλους, αλλά επιτρέπουν στους εαυτούς τους την άσκηση βίας. 

Δείτε τις καταδίκες της βίας που αρθρώνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα στην προσωπική, την εθνική, την επιχειρηματική και την πολιτική μας ζωή! Την ασφάλεια, την παιδεία και την υγεία μας!

Όταν η πολιτική ζωή  μαστίζεται από ασυνέπεια, αλυσιτελή μέτρα για τα προβλήματα και λυσιτελή μέτρα για την κοινωνική αποδιοργάνωση και την εθνική μας εξαφάνιση, όταν η εκπαίδευση μαστίζεται από κενότητα εθνικής, επιστημονικής, παιδαγωγικής και ηθικής διδαχής,  όταν η οικονομική μας ζωή δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθει δημιουργικά και παραγωγικά τότε η βία στη ζωή μας είναι ολοφάνερα παρούσα!

Αλλά, εν τέλει δεν πρέπει να συγχέουμε την βία με την υποχρέωση που ο καθένας μας έχει για την άμυνα προκειμένου να προστατεύσει τα δικά του αγαθά και τα συμφέροντα, έναντι των επιβουλευομένων αυτά. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να απαιτούμε την άνευ όρων υποχώρηση και υποταγή των άλλων στις επιθυμίες μας και τις αυταρχικές συμπεριφορές μας!

Δηλαδή, πρέπει να κατανοήσουμε, ότι δεν είναι πάντα οι άλλοι βίαιοι απέναντί μας, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι βίαιοι προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις άνομες επιθυμίες, τις βλέψεις και τα  άνομα συμφέροντά μας!

 

 


Πέμπτη 24 Μαρτίου 2022

Ήρθε το τέλος της Ιστορίας; Ή μήπως ήρθε το τέλος των ηγεμονιών;

Διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ: https://www.ot.gr/2021/08/19/partners/the-economist/o-fransis-foukougiama-gia-to-telos-tis-amerikanikis-igemonias/και θα ήθελα να το μοιραστώ  με κάποιον, που να θέλει να διαθέσει χρόνο για σκέψη, και να διατυπώσει ένα εύλογο προβληματισμό για σύγχρονη πολιτική πρόταση στην πατρίδα μας (δηλαδή πρόταση για πολιτική επιλογή κι όχι για άσκηση πολιτικής, μια που δεν είμαστε πολιτικοί!). 

Τον Φουκουγιάμα τον είχα συναντήσει για  πρώτη φορά φυλλλομετρώντας πριν από  πολλά χρόνια, το βιβλίο του "Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", ένα ρηξικέλευθο και παράξενο, (κι ίσως γι' αυτόν τον λόγο παρεξηγημένο), αλλά προσφάτως είδα και άλλα έργα του, πολύ ενδιαφέροντα, που φανερώνουν καλύτερα και πληρέστερα την σκέψη του συγγραφέα. Τότε είχα πανικοβληθεί γιατί είχα βρεθει σε αδυναμία και απόλυτο κενό ως προς την κατανόηση του προβληματισμού του συγγραφέα.

Σιγά σιγά όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Φουκουγιάμα, συγγραφέας και διανοητής άοκνος, όπως φαίνεται, προβληματίζεται από ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα,  και χωρίς λογικές παρωπίδες, και οπαδικούς ευσεβείς πόθους, παίρνει θέση  για τα προβλήματα της εποχής, οποθενδήποτε και αν αυτά προέρχονται. Και επισημαίνει, απερίφραστα τα τρωτά των πολιτικών συστημάτων. Κι έχει πολιτική πρόταση, επί της Αρχής, τουτέστιν επί της άσκησης της εξουσίας.

Με το παραπάνω άρθρο του, τοποθετείται σαφώς, και μας εξηγεί, εκφράζοντας θαρραλέα και  με ευκρίνεια την άποψή του, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν Πανεπιστημιακό, πως θα ήταν λάθος το εθνικό συμφέρον να συζητείται υπό το πρίσμα του "πώς επηρεάζεται ο κομματικός αγώνας και η επικράτηση στις εκλογές". Διαβάστε το, θα εκπλαγείτε από την ευρύνοια και την θετικότητα του συγγραφέα!

"Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", τό φερε μια μέρα στο σπίτι ο καλός μου, αλλά ο τίτλος αυτός με εξέπληξε. Πέρασε καιρός για να το ξεφυλλίσω! Ήτανε όμως  ζήτημα τιμής να "γνωριστούμε"! Την πρώτη φορά ένιωσα ένα σφίξιμο. Μα τώρα πια, αρχίζω να βλέπω πως τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, γιατί πολλά από τα άδηλα αποκαλύπτονται!  

Κυριακή 13 Μαρτίου 2022

Οι δικαιωματιστές, οι τύραννοι, η Δημοκρατία και η ουσία των πραγμάτων

Συνιστούν, αλήθεια, τα δικαιώματα των πολιτών τους πιο ισχυρούς λόγους που μπορούμε να αντιτάξουμε σε κάθε καταπίεση;  

Στους καιρούς που ζούμε, ασφαλώς όχι! Και τούτο, διότι  οι σύγχρονες εξουσίες έχουν αλλάξει τους όρους του παιχνδιού που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Τώρα, αόρατες δυνάμεις αποφασίζζουν για το πως θα σκεφτόμαστε, για το τί θα προτιμούμε, για το πώς θα ζούμε και ως προς το τί θα μας αρέσει! 

Στους "καιρούς covid" το ενδεχόμενο νόσησης ανεμβολίαστου είναι κοινωνικά επίμεμπτο, ενώ η νόσηση εμβολιασμένου είναι ανύπαρκτο γεγονός, επειδή η αλήθεια αποκρύπτεται. Κάποτε, κάποιοι αγωνίζονταν  για το δικαίωμα στην ευθανασία,  τώρα, παραγνωρίστηκε το δικαίωμά μας ακόμη και το να ζήσουμε, έστω και ως ασθενείς...

Στους καιρούς μας, φαίνετααι, πως η μόνη ελευθερία που διαθέτουμε ως πολίτες, είναι η ελευθερία επιλογής του φύλου μας, αν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών δεν αποτελεί πια την ουσία της Δημοκρατίας. Συχνά, ακούμε από "προοδευτικούς" κύκλους για την τυραννία της πλειοψηφίας, απέναντι στην οποία  οι μειοψηφίες, αγωνίζονται και σιγά σιγά οι κύκλοι αυτοί εξασφαλίζουν προνόμια, με μια ερμηνευτική που διαστέλλει την έννοια της δημοκρατίας, έτσι ώστε όλες οι μειοψηφικές θέσεις/εκφράσεις  να έχουν την ίδια πολιτική βαρύτητα, και καμμιά φορά να υπερισχύουν των πλειοψηφικών γνωμών.

Αυτό ασφαλώς, σημαίνει ότι το κίνημα των δικαιωματιστών, εκτιμά ως τυραννική την κοινή λογική και την κοινή συνισταμένη που χαρακτηρίζει την κοινωνία και παρεμβαίνει για να αλλάξει την προοπτική της κοινωνίας. Ίσως, απλώς και για να προκαλέσει σύγχυση, ώστε να βρεί κατάλληλο έδαφος για την πραγματοποίηση άλλων απώτερων σκοπών του.

Το αξιοπερίεργο δεν είναι αυτό. Ο καθένας φροντίζει για τα αιτήματά του. Το αξιοπερίεργο είναι που οι κυβερνήσεις υιοθετούν αυτήν την ατζέντα, ασχέτως του πολιτικού προσήμου τους. Και βλέπουμε διαφορετικής ιδεολογίας πολιτικούς κυβερνητικούς σχηματισμούς να φέρονται με τον ίδιο τρόπο και να διαπράττουν έναντι της κοινωνίας και της χώρας τα ίδια ατοπήματα.

Κι ενώ  όλοι οι υποψήφιοι κομματικοί και πολιτικοί σχηματισμοί,  όταν επίκεινται εκλογές, μας υπόσχονται ότι θα μας παράσχουν την μέγιστη  προστασία των δικαιωμάτων μας, αμέσως μόλις αναλάβουν την εξουσία, αρχίζουν μια ρητορική  περί του αντιθέτου, με διάφορες προφάσεις. 

Έχουμε ακούσει πως  τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αλλά ότι είναι φορείς  καθολικών ηθικών και πολιτικών αξιώσεων. Και μάλιστα, πως είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν απλώς τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας! Τόσο θαυμαστά πράγματα. Κι όμως, όλα αυτά εξαερώθηκαν, από μια κακή επιδημία, και καταργήθηκε βάναυσα, αυταρχικά , καταναγκαστικά, ποινικά και τυραννικά, η ζωή μας ολόκληρη, και μάλιστα με μετάθεση των ευθυνών για αυτό,  στους ... επαΐοντες της ιατρικής! 

Από ό,τι, όμως, πράγματι, προκύπτει, η εξουσία θαρρεί πως τα δικαιώματα των πολιτών είναι σκέτες νομικές κατασκευές, που χορηγούνται έναντι (πολιτικής) αντιπαροχής, και ότι όλα αυτά αίρονται, αναστέλλονται ή καταργούνται και ποινικοποιούνται, όταν η εξουσία αποφασίσει, πως ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει για να ελέγχει, είναι και η αντίστοιχη διαταγή. 

Νομικός πολιτισμός δεν είναι να καταργείς μια αξία που διέπει την κοινωνική ζωή, γιατί το νόημα της ζωής δεν σαρκώνεται σε συνθήκες αποκλεισμού και εγκλεισμού, απαγόρευσης και ποινής, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό γίνεται ο κανόνας της καθημερινής ζωής. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, και παύουν μόνο μαζί του. Όπου η ελευθερία καταδιώκεται, εκεί εξοστρακίζονται οι σοφοί, αλυσοδένεται η τέχνη και η κοινωνία η πολύμορφη και αεικίνητη πριν, καθίσταται βιαίως αγέλη ομοιομόρφων όντων, είπε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ένας σοφός συνταγματολόγος και αληθινός Δάσκαλος.Το βλέπουμε σήμερα, ολοφάνερα πια, μπροστά μας.

Θα μου πείτε,  πως το υψηλό ιδανικό των δικαιωμάτων δύσκολα εκπληρώνεται! και θα σας απαντήσω, πως αυτό αποτελεί μια ολοκληρωτική και υποβολιμαία τάση της εξουσίας, με σκοπό να μας προσγειώνει κάθε φορά στην σχεδιαζόμενη πολιτική πραγματικότητα, που βαθμιαίως θα καταργεί την ουσία της ζωής και της ελευθερίας μας!

Λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας συντρέχει όταν η εξουσία χωρίς να εκφράζει την λαϊκή βούληση, χορηγεί στον κάθε πολίτη το δικαίωμα να θεωρείται αυτός υπεράνω όλων των άλλων, όπως η αναγνώριση αλλοπρόσαλλων μεμονωμένων και ατομικών συνθηκών, ιδιοτροπιών και προνομίων και αναγωγή τους σε καταδυναστευτικά κοινωνικά προτάγματα με ειδική προστασία.

Ειπώθηκε μάλιστα, πως τα δικαιώματά μας, στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους!

Αν είναι μόνο για την εξαιρετική συνθήκη της... "πανδημίας", δεν πειράζει! θα πεί ένας καλοπροαίρετος. Αλλά, μην ξεχνάμε, στα ζητηματα αρχών και αξιών δεν κάνουμε εκπτώσεις!  

Το ότι η προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας είναι μια αυτονόητη, νομικά και ηθικά, επιλογή, συνιστά μια έωλη άποψη.  Και τούτο, διότι η  υπακοή στον νόμο δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρεωτική και καταναγκαστή, και  ουδείς επιτρέπεται ατιμωρητί να παραβιάζει τους νόμους της πολιτείας. 

Αντίθετα, οι συμπεριφορές του ανθρώπου που έχουν ηθικό χαρακτήρα αποτελούν εσωτερικό/ προσωπικό και πνευματικό κανόνα, που υπαγορεύει κάθε φορά την συγκεκριμένη επιλογή του προσώπου. Και είναι καλώς γνωστό, και γενικά αποδεκτό, πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηθική συγκρότηση.

Όμως, η αναγωγή μιας ηθικής υποχρέωσης σε κανόνα δικαίου, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας και κάθε κυβέρνησης, γιατί δεν συνιστά αντικείμενο ρυθμιζόμενο από τον νόμο ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, παρά μόνο η εξωτερική του συμπεριφορά. 

Ο υποβολιμαίος στον λαό εκφοβισμός, και η εμβολή του σε πανικό και αδυναμία δράσης είναι ανήθικη, πολύ περισσότερο αν είναι γνωστό ότι είναι ψευδής ο λόγος του οποίου γίνεται επίκληση από την εξουσία.

Εξάλλου, στο "Ελευθερία ή Θάνατος" των Ελλήνων και των Κυπρίων ομοφύλων μας, ποτέ δεν ετέθη θέμα υγείας, ως επιλογή ανάμεσα στο να ζήσουμε σε καθεστώς υποταγής και υποδούλωσης ή στο να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την Ελευθερία.

Όπως φαίνεται, από τούτον τον τόπο, τείνει να μεταναστεύσει η λογική, η συνέπεια, η επίγνωση.

Αλλά πώς να τα κρατήσουμε όλα αυτά, όταν έχουμε τόσους επιβεβλημένους, προσκεκλημένους και καλοδεχούμενους "επισκέπτες" αλλοτρίων ηθών και κοινωνικών προταγμάτων; Αυτοί, και οι νέες αντιλήψεις, τείνουν να καταστούν οι νέοι οικοδεσπότες της πατρίδας μας! 

Εμείς πλέον, ουκ έχομεν ώδε την μένουσαν πόλιν...

Σημείωση: Για το κείμενο αυτό, αφορμή στάθηκε ένα παλαιό άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/node/275215


 

Σάββατο 12 Μαρτίου 2022

Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, τα μυρμήγκια πρέπει να έχουν άποψη για τον εαυτό τους, κι όχι για τους ελέφαντες.

 Διαβάζω ( klik.gr/Πόλεμος 2022 ) μια  έρευνα της κ. Διαμαντή σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και εκπλήσσομαι που η κυρία δημοσιογράφος, αποφαίνεται, ως εάν γνωρίζει καλά και προσωπικώς, τους πρωταγωνιστές του σημερινού τραγικού επεισοδίου γεωπολιτικής σημασίας.

Μπράβο της που το τολμά, κάτι τόσο τραβηγμένο, αλλά καλό είναι να το βαθύνει κι άλλο για να βρει την ουσία του πράγματος! 

Έχει αμέτρητους αμετροεπείς ηγέτες να μελετήσει, προκειμένου να κάνει καλά την δουλειά της, αν θέλει να βρεί τις αιτίες του κακού που μαστίζει τον κόσμο, κι αν θέλει να βοηθήσει δυστυχισμένους ανθρώπους που χάνουνε το βιός και την ζωή τους εξαιτίας  ανενδοίαστων, ασυνείδητων, τάχα υπευθύνων για το αντίθετο.

Είναι εύκολο να μιλάμε/κατηγορούμε και να ρωτάμε, εκμαιεύοντας γνωστές και ηθελημένες απαντήσεις.

Όμως ο καιρός απαιτεί απαντήσεις σωστές, ρηξικέλευθες. Λογικές κι όχι παράλογες. Πραγματικές κι όχι εικονικες. Ουσιαστικές κι όχι τυπικές και επιφανειακές.

Και κυρίως απαιτούνται θέσεις! Θέσεις για το κάθε τι που συμβαίνει, που γίνεται, που μεθοδεύεται κόντρα στην λογική και κυρίως κόντρα στον σεβασμό προς τον άλλο. Κόντρα σε διακηρυγμένες και συμπεφωνημένες αρχές.

Ποιός αλήθεια είναι σε θέση να μιλήσει για τον ψυχισμό, τα κόμπλεξ, τα τραύματα, τα απωθημένα και τις  ψυχικές τάσεις ενός προβληματικού ανθρώπου, εκτός από τον θεράποντα,  και τους οικειους του;

Κι αν μιλήσουμε κυρίως γι' αυτά πώς θα ωφελήσουμε τον δυστυχισμένο; Θα τον ωφελήσουμε βγάζοντας, απλώς, το άχτι και την αγανάχτησή μας;

Όποιος θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, τότε να σταματήσει να τον προκαλεί, με τις συμμαχίες και τις συνωμοσίες του, τις δολιοφθορές, τα υπόγεια σχέδια, και τα επικοινωνιακά του κόλπα.

Κι αν όλοι εμείς λυπούμαστε για τα παιδιά που υποφέρουν από τον πόλεμο, ας ζητήσουμε από όλους τους ηγέτες του κόσμου, να σταματήσουν να τα παίρνουνε από την αγκαλιά των μανάδων τους για να τα βιάζουν και να τα εμπορεύονται. Να σταματήσουν να πειραματίζονται με το μυαλό και την ηθική προσωπικότητα που τα εμποδίζουν να αποκτήσουν. 

Να σταματήσουν να εξουθενώνουν ηθικά και οικονομικά, προσωπικά και επαγγελματικά τους γονείς αυτών των παιδιών, για να μπορούν να ηρεμούν στην αγκαλιά τους αυτά τα παιδιά

Αν θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά και τους πονεμένους, πρέπει να το θέλουμε πραγματικά! Και να το πράξουμε, όσο δύσκολο και αν είναι! Γιατί, αλλιώς, μέσα στη ζούγκλα, κάποιος ζει και κάποιος πεθαίνει, μόνος, αβοήθητος, εγκαταλελειμμένος! Γιατί η ζούγκλα δεν έχει έλεος. 

Και στη ζούγκλα, η μάνα του φονιά είναι πιο ευτυχισμένη από τη μάνα του σκοτωμένου...

Άρρωστοι και ψυχοπαθείς, τελικά, είμαστε όλοι εμείς, που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από λόγια και κατευθυνόμενες κατηγορίες, αντί να αρνηθούμε την επιτήδεια και συνθηματολογική (κραυγαλέως υπαγορευόμενη) επικοινωνία, και όλοι μαζί και να απαιτήσσουμε επί τέλους, ελευθερία για όλους, μακριά από μίση, ρατσισμούς, χωρισμούς ανθρώπων, εισβολές και καταχρήσεις. Μακριά από πολιτικές, εμπορικές, οικονομικές και στρατωτικές δολιοφθορές.

Γιατί το κακό είναι η απουσία του καλού. Κι όταν το καλό απουσιάζει, τότε βρίσκει χώρο για να εξαπλωθεί το κακό, που αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και την πόρτα μας...

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2022

Το μεταπολιτευτικό πρότζεκτ έχει ολότελα ξεφτίσει!

 Η νέα τηλεοπτική σειρά που παρουσιάζεται στο MEGA και αφορά το βίο του Αγίου Παϊσίου, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναβαφτιστούμε στα νάματα της πίστης μας.

Δεν είναι το μόνο σχετικό ερέθισμα που μας δίνει η Τέχνη, στις μέρες μας.  Είναι, απλώς, το πιο πρόσφατο. Όπως και η κινηματογραφική ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο. 

Η προοδευτική μας μεταπολίτευση,  μάδησε όλα όσα στολίζανε τον πλούσιο χιτώνα  του Ελληνικού και Χριστιανικού πολιτισμού μας και μας οδήγησε, γυμνά σκιάχτρα, σε μια εποχή χωρίς  Ήθη, χωρίς έθιμα, χωρίς Πίστη, χωρίς Αγάπη,  χωρίς Ταυτότητα.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας έγινε από τους διασαλευτές της, οι οποίοι και παρέδωσαν στην μεταπολίτευση την εξουσία! Δεν απορώ για την αποχώρηση των σφετεριστών της εξουσίας από τους θώκους αυτής, αλλά για την παραλαβή της σκυτάλης  και την -τάχα- άμεση και πλήρη αποκατάσταση της "νομιμότητας" από τους "πολιτικούς θεματοφύλακες της τάξης".

Έκτοτε, αυτή η -νομιμοποιημένη από την χούντα- απίστευτη δημοκρατία μας, προβαίνει στο ένα ατόπημα μετά το άλλο και έτσι φτάσαμε ως εδώ!

Το πολιτικό προσωπικό, υπό το εκάστοτε προσωπείο του, διαφημίζει από θέση κοινωνικής προβολής, πως τα καμώματα της πολιτικής (οι ανοησίες, οι φαυλότητες, οι αυτοαναιρέσεις και οι αντιφατικότητες, οι υβριστικές αντεγκλήσεις και οι συνωμοτικές συνεργασίες, οι εικονικοί και θεατρικοί κοινοβουλευτικοί διαξιφισμοί κλπ) πρέπει να είναι σεβαστά και υποστηρίξιμα και από τους πολίτες. Κάποτε είχαμε αναγάγει σε σημαντικό κοινωνικό πρόταγμα το δικαίωμα λόγου για να εκφράσουμε την διαφωνία μας. Τώρα έχουμε υποχρέωση αναντίρρητης υπακοής, με την απειλή προστίμου, εισπραττομένου, μάλιστα, με την διαδικασία της εισπράξεως των δημοσίων εσόδων. Αυτή είναι μια Δημοκρατία, αποκλειστικά για τους πολιτικούς... επαγγελματίες! Είναι μια δημοκρατία που τους εξασφαλίζει τα προνόμιά τους...

Η μεταπολιτευτική προοδευτικότητα εξώθησε μάλιστα, όλους τους πολίτες, σε απαιτήσεις και διεκδικήσεις από τους άλλους και κατάφερε  να μας αναγνωρίσει το δικαίωμα, να ζητούμε από όλους, αλλά να επιτρέπουμε  την αυθαιρεσία, την αγένεια και τον ωχαδερφισμό, μόνο για τον εαυτό μας!

Έσι, φτάσαμε, οι άνθρωποι που πέρασαν από την πολιτική κονίστρα (κοινοβούλιο) να μεταφέρουν εκτός αυτής, το εντός αυτής συχνά διαμορφούμενο απαράδεκτο κλίμα ανταλλαγής απόψεων και φτάσαμε να διατηρούμε την ίδια έλλειψη πολιτικής για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών.

Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο, πως ένας πρώην βουλευτής, και πρώην μη επιτυχών να εκλεγεί βουλευτής, που είναι και συγγραφέας (Πέτρος Τατσόπουλος), προέβη σχετικά με την τηλεοπτική σειρά για τον Άγιο Παΐσιο, στην εξής ανάρτησή του στο Facebook

-«-Πώς πάει, άγιε πατέρα; Προχωράει το πρότζεκτ με την αποβλάκωση;
-Μια χαρά προχωράει, τέκνο μου. Έχουμε όμως ακόμη τεράστια περιθώρια.
-Να αποβλακωθούμε περισσότερο;
-Όχι. Να εκδηλώσουμε την αποβλάκωσή μας πιο απενοχοποιημένα.»-[ https://www.iefimerida.gr/ellada/tatsopoylos-gia-agio-paisio-mega-apoblakosi-agie ]

Η δήλωση αυτή, διχαστική, υβριστική, αγενής, υποτιμητική και προσβλητική από την φύση και το περιεχόμενό της, δεν είναι απαγορευτικό να συνιστά άποψη και θέση του προσώπου που την εκφέρει,  και να την συζητεί με τους φίλους τους ομοίους και τους οικείους του, αλλά δεν δύναται να την απευθύνει και να την προβάλει δημοσίως, στην "αγορά", για τον κίνδυνο της ανεπίτρεπτης-ως παράνομης- προσβολής, μεγάλου αριθμού συμπολιτών και συνανθρώπων του, αλλά και της πρόκλησης ταραχής αυτών ή της περιαγωγής τους σε βρασμό ψυχικής ορμής, με ενδεχόμενο ακόμη και κάποιο τραγικό περιστατικό.

Ο κ. πρώην βουλευτής, θητεύσας σε περισσότερες της μιας πολιτικές ιδεολογίες, ίσως δεν αντελήφθη σωστά την έννοια του νόμου "για την ρητορική μίσους". Είναι σαφές,  πως όταν ο νόμος απαιτεί από το κοινωνικό σύνολο αλληλοσεβασμό, ανεξάρτητα από τις απόψεις και τις πάσης φύσεως, ποιότητος, ηθικής κλπ. επιλογές και απόψεις των μελών του, δεν εννοούμε πως οι βουλευτές (νύν και πρώην) θα εξαιρούνται από την υποχρέωση αυτή. [Άλλο πράγμα είναι που οι βουλευτές -όλων των ιδεολογιών και όλων των κομμάτων-θεωρούν, ότι αυτοί μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, γιατί δεν τους διέπει κανένας νόμος και κανενας περιορισμός].

 Φαίνεται πως το μεταπολιτευτικό πρότζεκτ του να ζητάμε διαρκώς περισσότερα, έχει ξεχειλώσει επικίνδυνα. Χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με τις απόψεις και τις ορέξεις μας, κι όχι με βάση αρχές και κανόνες. Αλλά, με ασυδοσία, αυθαιρεσία και ετσιθελισμό. Ως παιδία, άτακτα!

  • Φτάσαμε όχι μόνο να ζητάμε, αλλά και προβαίνουμε σε αλλαγή των εννοιών των λέξεων, και  την κατάργηση λέξεων με  ουσιαστικό και κοινωνικό περιεχόμενο
  • όπως και το περιεχόμενο των θεσμών
  • τώρα έχουμε καταντήσει να λύνουμε άμεσα, γρήγορα και παστρικά, τα χρονίζοντα προβλήματα τρίτων (βλέπε ονομασία Βόρεια Μακεδονία!), όντες τυφλοί για τα δικά μας
  • Φτάσαμε να διακηρύξουμε πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του(!), 
  • και να χλευάζουμε την θρησκευτικότητα και την θρησκευτική ελευθερία των Χριστιανών, ενώ δείχνουμε, ανεξήγητη κατ' αρχήν, πρεμούρα για την προστασία και την έκφραση της θρησκευτικής ελευθερίας και πίστης άλλων.
  • Πέρα από την άρνηση των ιστορικών γεγονότων που επιδεικνύει ευρύς κύκλος τάχα διανοουμένων, που την διατυμπανίζει ως κατάκτηση των ευφυών
  • που καταγίνονται και με την νόθευση της εθνικής μας ταυτότητας μειοδοτούντες επί των εθνικών θεμάτων!

Κανείς δεν υποχρεούται να ακολουθήσει την χριστιανική διδασκαλία. Ο κ. πρώην βουλευτής,έκανε φασαρία, όπως αυτοί που λοιδορούσαν και σταύρωσαν τον Χριστό, πριν από 2000 χρόνια, επειδή δεν ήθελαν να τον ακούν!

Κι όμως αγαπητέ κ. πρώην βουλευτά, υποχρεούσθε να τους ακούτε όλους, όπως κι εμείς ακούμε εσάς! Κι αν ο καθένας μας επιχειρήσει να εξαφανίσει όσους τον ενοχλούν, δυστυχώς θα βρεθούμε αντιμέτωποι! Πράγμα που δεν συνάδει με τον πολιτισμό μας! Ή μήπως, συνάδει με τον δικό σας; 

Δείτε κι εδώ τί λέει ένας, διεθνούς εμβέλειας, τούρκος καθηγητής,  ο κ. Taner Akcam για το περιεχόμενο και την ουσία των διαφόρων πολιτισμών!
 

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022

Σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, ο Θ. Κολοκοτρώνης πέρασε στην αιωνιότητα

Γράφει ο Δάσκαλος Δημήρης Νατσιός εδώ:

 

«Λάμπουν τὰ χιόνια στὰ βουνὰ κι ὁ ἥλιος στά λαγκάδια
λάμπουν καί τά ’λαφρά σπαθιά τῶν Κολοκοτρωναίων»
 
4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843. Ὁ Θοδωρὴς Κολοκοτρώνης, ἁρπάζεται ἀπὸ τὰ φτερὰ τῆς δόξας καὶ μπαίνει διὰ παντὸς στὸ ἅγιο εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τελευταία του ἐπιθυμία, νὰ βάλουν, στὸ μνῆμα του τὴν ἡμισέληνο, κάτω ἀπὸ τὰ τσαρούχια του, νὰ τὴν πατάει καὶ πεθαμένος τὴν Τουρκιά, ὅπως τὴν πατοῦσε καὶ ὅταν τὴν πολεμοῦσε καὶ τὴν κατατρόπωνε…
Διαβάζεις τὰ ἀπομνημονεύματα καὶ τὶς φυλλάδες του γιὰ τὴν Ἐθνεγερσία καὶ νομίζεις ὅτι ἀνοίγεις ἕνα «μυρογιάλι», ἐκεῖνα τὰ μικρὰ φιαλίδια ποὺ περιέχουν ἀρώματα ἐξαίσια. Ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικὴ ἀναδίδεται, παρ' ὅλα τὰ πάθια καὶ τοὺς...καημοὺς ἐκείνης τῆς περιόδου. Ἔχω τὸ συνήθειο, ὅταν συναντῶ στὰ ἀναγνώσματά μου, λόγια καὶ ἐπεισόδια τῶν ἀγωνιστῶν, ποὺ στέκεσαι καὶ τὰ ξαναδιαβάζεις, ποὺ κρύβουν στὰ φυλλώματά τους πετράδια, νὰ τὰ καταγράφω, γιὰ νὰ μὴν λησμονηθοῦν. Σκοπός μου νὰ τὰ μοιραστῶ μὲ τοὺς μαθητές μου. Σ' αὐτὲς τὶς ἐξοπλιστικὲς ἡλικίες, τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν περισπούδαστες ἀναλύσεις καὶ κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν μὲ τὸ παράδειγμα, μὲ τὸ παραμύθι, μὲ τὴν ἀξία καὶ τὴν ἀρετὴ σαρκωμένες σὲ πρόσωπα. Τὸ λυμφατικὸ κράτος διδάσκει μὲ συνταγὲς μαγειρικῆς, ἐμεῖς θὰ ἐπιμένουμε νὰ δίνουμε στοὺς μαθητὲς μας παραδείγματα ἀπὸ τὰ ἀντρειωμένα χρόνια. Εἴπαμε πνευματικὸ ἁρματολίκι…

Ξαναθυμίζω, λοιπόν,  κάποια ἀπὸ τὰ λεβέντικα τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ ἂς εἶναι αὐτά, ταπεινὸ μνημόσυνο στὸν ἐλευθερωτὴ μιᾶς Μάχη τῆς Γράνας, 10 Αὐγούστου τοῦ 1821. Βγῆκαν οἱ πολιορκημένοι στὴν Τριπολιτσὰ Τοῦρκοι νὰ χτυπήσουν τοὺς Ἕλληνες. Ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε διατάξει νὰ ἀνοιχθεῖ τάφρος (γράνα) 700 μέτρων, βάθους ἑνὸς καὶ πλάτους δύο μέτρων. Κάποια στιγμὴ οἱ Τοῦρκοι ἐπιτίθενται στὴ γράνα καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Ἔπρεπε ὁ Γέρος τοῦ Μοριὰ νὰ διατάξει τὰ παλληκάρια του νὰ χωριστοῦν, νὰ μοιραστοῦν τὰ καριοφίλια, νὰ «χτυποῦν» οἱ μισοὶ πρὸς τὴν μία πλευρὰ καὶ οἱ ἄλλοι μισοὶ πρὸς τὴν ἄλλη. Ἐρωτῶ τοὺς μαθητές μου πῶς τὸ ἔκανε πάνω στὴν ἀντάρα τῆς μάχης: Τοὺς βασάνισα κανένα πεντάλεπτο καὶ ἄκουσα ἀπίθανες ἀπαντήσεις. Τί εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ἀμέσως χωρίστηκαν τὰ ντουφέκια; «Κῶλο μὲ κῶλο ὠρὲ Ἕλληνες!». «Χαμὸς» στὴν τάξη, γέλια καὶ θαυμασμὸς γιὰ τὴν μεγαλοφυία τοῦ Γέρου.

Λίγο πρὶν συλλάβει ἡ βαυαρικὴ ἀντιβασιλεία τὸν ἐλευθερωτὴ τοῦ Ἔθνους μας, ὁ ἀντιβασιλεὺς Ἄρμανσπεργκ, θέλοντας νὰ τὸν δοκιμάσει, τοῦ εἶπε:

-Ἔχεις πολλους ἐχθρούς, στρατηγέ. Έχω παραδέχτηκε ὁ Κολοκοτρώνης, μὰ δύο ἀπ’ αὐτούς, στέκονται οἱ χειρότεροι ἀπ’ ὅλους. Και ποιοὶ εἶναι οἱ δύο αὐτοὶ ἐχθροί σου; ρώτησε περίεργα ὁ προϊστάμενος τῶν ἀντιβασιλιάδων. Ὁ Γέρος τοῦ ἀποκρίθηκε: Ὁ ἕνας τ’ ὄνομά μου κι ὁ ἄλλος οἱ δούλεψές μου γιὰ την πατρίδα.  

Σεπτέμβριος τοῦ 1833. Ἔστειλαν οἱ Βαυαροὶ ἕνα «τσοῦρμο», σαράντα «χωροφύλακες» γιὰ νὰ ἁλυσοδέσουν, ποιόν; τὸ ἀθάνατο Εἰκοσιένα. Ἀρχηγὸς τους κάποιος εὐτελὴς καὶ γλοιώδης μοίραρχος, ὀνόματι Κλεόπας. Μόλις τὸν εἶδε ὁ Γέρος τοῦ Μοριά, εἶπε: Ἔφτανε, ὠρὲ Κλεόπα,  νὰ μοῦ στείλουν ἕνα σκυλὶ μαλλιαρό, ἀπὸ ἐκείνα ὅπου κάνουν θελήματα, μ’ ἔνα     γράμμα στό στόμα νά πάω στ’ Ἀνάπλι καὶ μ’ ἕνα φαναράκι νὰ φέγγει καὶ τῶν δυονῶν μας...

Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ τρόπος ποὺ ἔκοψε τὸ κάπνισμα ὁ Κολοκοτρώνης. Ὅταν κάποτε ξέμεινε ἀπὸ καπνό, ἔξυσε τὴν πίπα του γιὰ νὰ καπνίσει ὅσα ὑπολείμματα εἶχαν μείνει, ἀλλὰ ἀηδίασε ἀπὸ τὴν πίκρα. «Ὁρίστε ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ ἐλευθερώσει τὸν τόπο του καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἴδιος νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος του. Θεέ μου συγχώρα με», εἶπε καὶ πέταξε τὸν καπνὸ καὶ τὰ σύνεργά του.

Ἡ μάχη στὸ Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου 1821) κράτησε σχεδὸν 23 ὧρες, και ἦταν ἡ πρώτη  σημαντική νίκη τοῦ Ἀγώνα. Ἀμέσως  μετά τὴ μάχη, ὁ Κολοκοτρώνης συγκινημένος μίλησε πρὸς τοὺς νικητὲς καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος στὰ Ἀπομνημονεύματά του, τοὺς εἶπε μεταξὺ ἄλλων ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτὴ πρέπει νὰ καθαγιαστεῖ μὲ νηστεία ὅλων καὶ νά ἑορτάζεται ἡ ἐπέτειός της εἰς «αἰώνας αἰώνων, ἔως ου στέκει τό ἔθνος, διότι ἦτο ἡ ἐλευθερία τῆς πατρίδος». Ἡ νίκη στὸ Βαλτέτσι ἐνίσχυσε τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν αὐτοπεποίθηση τῶν Ἑλλήνων, στοιχεῖα πού ἒπαιξαν ἀποφασιστικό ρόλο στήν ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς (23 Σεπτεμβρίου 1821).

(...)

Αἰωνία του ἡ μνήμη καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ ἔθνους μας στὸν ἀθάνατο Γέρο τοῦ Μοριά. Νὰ ΄χουμε τὴν εὐχή του…."

* Να με συγχωρείς Δάσκαλε, για την λαθροχειρία, τό 'κανα, για να το φωνάξω κι εγώ, με όλη την δύναμη της ψυχής μου, και πήρα τα λόγια σου, σαν που τα λές καλύτερα!


Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Τρεις Ιεράρχες: Διδάσκαλοι της Οικουμένης

Καθώς ο Γενάρης μας αποχαιρετά, ξεθυμαίνοντας τον θυμό του, μας δίνει μια πνευματική ανάσα η μέρα των Μεγάλων Διδασκάλων της Οικουμένης. Εγραψα, κάποτε για όσα τιμούμε, ενθυμούμεθα και εορτάζομε την ημέρα αυτή, εδώ: : http://www.filareti.gr/2017/01/blog-post_29.html

Κι επειδή στους Δασκάλους που μου εδίδαξαν ήθος, έθος, αξίες, ελευθερία, πειθαρχία, πίστη, τιμή και ευθύνη, συγκαταριθμώ  και τους Αγίους και Μεγαλους Τρείς Ιεράρχες, ξαναφέρω στον νου μου, την ιστορία της ζωής και του έργου τους, το αποτύπωμά τους δηλ. στην ανθρωπότητα!


Image result for εικόνες τρεις ιεράρχες 
[Αναδημοσίευση από το 2017]

Πριν από καιρό, έγραψα, τέτοιες μέρες, για την γιορτή των Δασκάλων. Την ημέρα τιμής και μνήμης των Τριών Ιεραρχών.

Τί παράξενο πράγμα στάθηκε η ζωή και η μόρφωση αυτών των ανθρώπων! Μόνοι οι τρεις τους κοσμούν την Εκκλησία του Χριστού, εκφράζουν γνησίως και απολύτως τη Χριστιανική Αρετή,   και διαπαιδαγωγούν  την Οικουμένη με το λόγο τους  και την απαρέγκλιτη αφοσίωσή τους στην καθαρότητα της καρδιάς.

Συνέβη κι οι τρείς τους να εντρυφήσουν στα Ελληνικά Γράμματα, να αφοσιωθούν στο λόγο του Ευαγγελίου και να υπηρετήσουν με το έργο και το ήθος τους τον κόσμο. Ο ένας με την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού στην καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της κοινωνίας, ο άλλος με την καθαρή του σκέψη, ξεκαθαρίζοντας τα πνευματικά και δογματικά ζητήματα, κι ο τρίτος με τον έλεγχο των ηγεμόνων και την αγάπη του λαού. Γι' αυτό είναι Δάσκαλοι της Οικουμένης.

Η ζωή τους

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 ή το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου.  Είχε πολλά αδέρφια και οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ήσαν ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα.

Με εφόδιο τη χριστιανική του ανατροφή, ο Βασίλειος  και με χαρίσματα εξαιρετικής ευστροφίας και μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του, ώστε, μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα. Εκεί, επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, αντιμετώπισε τους κακόδοξους.

Η  ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Ο Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του, εκοιμήθη εν Κυρίω στα πενήντα του χρόνια  αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο. (Γι' αυτό κι είναι ψεύτικη-γιατί είναι αταίριαστη με τη ζωή του- η πρωτοχρονιάτικη εμπορική εικόνα του χοντρού και ροδαλού γεράκου «που γυρίζει τον κόσμο και  φέρνει στον καθένα ό,τι θέλει».)

Το έθιμο της βασιλόπιτας: Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία, όπου επίσκοπος ήταν τότε ο Μέγας Βασίλειος. Ο Ιουλιανός διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία,  και  θα έπαιρνε τα φορολογικά έσοδα σαν  θα επέστρεφε -μετά τον πόλεμο-  για την Κωνσταντινουπολη.

Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας (σε χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ). Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, κι έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια.

Τότε ο Επίσκοπος Βασίλειος έδωσε εντολή να αποδοθούν τα τιμαλφή στον κόσμο που τα είχε δώσει. Επινόησε έναν πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, να βάλουν μέσα κι από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό. Κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, κι έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.

                                             * * * * * 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος  γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας. Γονείς του ο Γρηγόριος, επίσκοπος Ναζιανζού και η Νόννα. Είχε και δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και την Γοργονία.

Στη Ναζιανζό, παίρνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ στην Καισάρεια, όπου συνεχίζει το σχολείο, γνωρίζεται με τον συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στην Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του, όπου ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στον Πόντο, κοντά στον φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στην πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα.

Όλα του τα συγγενικά πρόσωπα πεθαίνουν, αλλά η Θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία ενάντια στην αίρεση του Αρείου. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο του σπιτιού του σε ναό, και του δίνει συμβολικό όνομα «Αγία Αναστασία», δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι ακόμη και πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Όπως όλα τα ανθρώπινα όμως, έτσι και με τη ζωή του Γρηγορίου: αντιζηλίες, και δυσαρέσκειες τον ωθούν να παραιτηθεί και αποσύρεται στην γενέτειρά του όπου και τελειώνει ειρηνικά η ζωή του το 390, σε ηλικία 61 έτους.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.  Θεωρείται ευρέως ως ο πιο ταλαντούχος ρήτορας μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας. Ως κλασικά εκπαιδευμένος ομιλητής και φιλόσοφος του Ελληνισμού, κατάφερε να συνδυάσει τον Ελληνισμό με την πρώτη εκκλησία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Γρηγόριος έγινε γνωστός ως ο «Τριαδικός Θεολόγος» γιατί είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της Τριαδικής θεολογίας τόσο μεταξύ των ελληνόφωνων όσο και των λατινοφώνων θεολόγων.

Ο Γρηγόριος είναι άγιος και της Ανατολικής και της Δυτικής Χριστιανικής Εκκλησίας και είναι επίσης γνωστός και στις δυο Εκκλησίες, (Ανατολική και Δυτική) ως ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, μαζί με το Βασίλειο τον Μέγα και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, κι ως ένας από τους Δασκάλους της Εκκλησίας.

                                                    * * * * *
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο.

Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι την Βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αιτία να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο, συγκάλεσε σύνοδο και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας.

Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.).

Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.

Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε  υπήρξε εφάμιλλός του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας.

Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα.

Ανήκει σ' αυτούς που φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Προς Φιλιππησίους, 6' 15.). Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου του 407, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου,  την 27η Ιανουαρίου εορτάζουμε την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών, μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Σημείωση: Για τους βίους των αγίων Τριών Ιεραρχών ανέτρεξα κυρίως στον Συναξαριστή. Ειδικώτερα:
α) για τον Μέγα Βασίλειο  εδώ: http://www.saint.gr/1/saint.aspx
β) για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο  εδώ:  http://www.saint.gr/1161/saint.aspx  και  εδώ: http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2015/01/o-agios-grigorios-o-theologos-kai-poihmata.html και τέλος,
γ) για τον Ιω. Χρυσόστομο  εδώ: http://www.saint.gr/3021/saint.aspx