Σαράντος Καργάκος: Ηχήστε οι σάλπιγγες!

 

Ακούγοντας το νέο, πως ο Σαράντος Καργάκος, έφυγε από κοντά μας, βαθειά θλίψη με κατέλαβε για τούτη την απώλεια από την ζωή μας. Για τον άνθρωπο, που δεν έπαψε να χτυπάει το καμπανάκι, κάθε που έβλεπε ολιγωρία περί την πολιτική, την γλωσσική και την εθνική μας επαγρύπνηση. Για τον Δάσκαλο που αφιερώθηκε στην αταλάντευτη διατράνωση της ιστορικής μας αλήθειας, προς πάσα κατεύθυνση. Για το αλύγιστο ήθος του. Για την ακάματη αντίδρασή του στην πνευματική φθορά, την ηθική διαφθορά και την πνευματική αναλγησία.

Ιστορικά υπάρχει το προηγούμενο. Το κήρυξε ο Άγγελος Σικελιανός, όταν έφυγε ο τροβαδούρος του γένους, ο Κωστής Παλαμάς. Ηχήστε οι σάλπιγγες...

Σαράντος Καργάκος: Μια ακόμη εκκωφαντική απώλεια του Ελληνισμού. Σιγά-σιγά ορφανεύουμε από Δασκάλους, από Πατριώτες, από φωνές που λαλούνε μεστά. Και μας μένουνε μόνο, πολιτικοί οργανοπαίχτες, ενός χαβά, που δεν ο είναι δικός μας. Πολιτικοί διασκεδαστές, που ψελλίζουν ανόητα νοήματα στη γλώσσα, που ποτέ τους δεν μάθανε για δικιά τους.

Ετούτοι με άρρητα ρήματα θαρρούν μας πλανεύουνε, κι εμείς, όσοι μη μεταλλαγμένοι, με ρητά κι επιρρήματα τους κάνουμε πέρα.

Μα πώς να αρκέσει η δικιά μας κοινή λογική, μπροστά στο ποτάμι της πολιτικής ασυναρτησίας, των αυτοαναιρούμενων και διαρκώς επανακηρυσσόμενων -τάχα- αρχών, των κύκλων της επιπολαιότητας και του καπελώματος των κρατικών εξουσιών χάριν της κομματικής εξουσιο-κρατίας;

Σαράντος Καργάκος: Δάσκαλος, Ιστορικός, φιλόλογος, πολυγραφώτατος, ακούραστος, πολύπλευρος άνθρωπος, Έλληνας, ένας πραγματικά πνευματικός άνθρωπος.


Ταυτόχρονα, χάσαμε και τον πολύ σπουδαίο Ποιμένα, τον Παύλο, Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης.

Κύριε, μας έδωσες την σπίθα της καρδιάς, μη μας στερείς και το φως του πνεύματός μας. Θ' αποκάμουμε ορφανεμένοι.

Σημείωση: Εδώ, στις Αντιθέσεις ένα δείγμα του κατακλυσμιαίου  λόγου του Σαράντου Καργάκου, σε ανύποπτο χρόνο, εφ' όλης της ύλης, και στα simeiakairwn ένα άρθρο αφιερωμένο στον εκλιπόντα. Ο Σαράντος Καργάκος, μίλησε ακόμη και για τις ανακρίβειες που ενυπάρχουν στην [αφιερωμένη στην Επανάσταση του 1821] σειρά του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, με τίτλο "Η γέννηση ενός έθνους".

Μια βασίλισσα στον ουρανό

 

Από σήμερα, τ' αστέρια στον ουρανό, είναι περισσότερα. 

Γιατί, από σήμερα, 

ανάμεσά τους θα είναι και η Αμαλία. 

Εξαγνισμένη από τον πόνο, 

βρέθηκε στις ουράνιες Μονές, αφήνοντας τα παιδιά, τον καλό της, 

τους γονείς, τον αδελφό της, κι όλους τους φίλους της,

κατάπληκτους από τούτη την απώλεια. 

Κι όλοι εμείς, 

ως  Χορός των οικείων και των φίλων, 

ψελλίζουμε  συντετριμμένοι  ετούτο το θρηνώδες χορικό,  

το εγκώμιο μαζί και ικεσία, για αιώνια ανάπαυση, αυτής της βασίλισσας της αγάπης.

 ***

Σπλάγχνο μου, Κόρη μου,

Βασίλισσά μου,

Μάνα, μανούλα, μαμά

και Κυρά μου,

Άγγελε της ζωής μου,

παντοτινέ μου σύντροφε 

στα όνειρα και στους καημούς μου, 

γλυκό μου της ζωής ξεκίνημα,

φωλιά, αγκαλιά και απάγγειο μου,

ιδανικό  μου κι όραμα,

καρδιά, παρηγοριά κι ελπίδα μου

τα μάτια σου κλείσανε 

την λάμψη μιας πανσελήνου,

κι απόμεινε το φεγγάρι μισό,

μάταια να φωτίζει 

την απέραντη θλίψη

που κάθησε στα δικά μας τα μάτια

την καρδιά μας να κάνει κομμάτια

κι  αδειανή, 

ορφανή, την αγκαλιά μας αφήκε.

Αγιάτρευτη θλίψη,

τα μάτια με χάος γεμίζει,

και τ' αφήνει στεγνά,

στερεμένα.

Ο δρόμος που έκανες 

μέσα στον πόνο,

τις ζωές μας, αξεδιάλυτα ένωσε 

κι ένα μας έκανε.

Τονε κόψαμε τόσα κομμάτια,

που πια το πιστέψαμε, 

πως δεν θα μπορούσε,

από μας, να σε πάρει.

Μα δεν ορίζουμε εμείς την ζωή

Και οι άδηλες,  Κύριε, βουλές Σου

δεν μπορούν, για την ώρα,

παρηγοριά να μας δώσουν.

΄Ομως,  αφού τόσο το θέλησες, 

στους κόλπους σου να την καλέσεις,

κι αδειανή την αγκαλιά μας αφήκες, 

δέξου, τουλάχιστον, 

Κύριε,

μια ικεσία,

μέσα από τα πυρπολημένα σπλάγχνα,

ημών, των κοπιώντων και πεφορτισμένων:

Τόσο νέα, τόσο ακριβή κι αγαπημένη

μόνη πια, μην την αφήσεις!

Αλλά, 

κράτησέ την στην αγκαλιά σου,

όπως κι Εσέ, παιδί, 

η Παναγία Μάνα Σου κρατούσε,

κι όπως Εσύ, γλυκά,

σαν τα παιδία προσκαλούσες  

να έρθουν προς Σέ.

Γιατί είναι η μονάκριβή μας, Κύριε,

και γιατί είμαστε πολλοί 

αυτοί που το ζητάμε,

αυτοί,

που τόσο πολύ την αγαπάμε.

Και γιατί μόνο Εσύ,

Κύριε, 

μπορείς να σηκώσεις

τον πόνο αυτόν, 

τον αφόρητο,

κι αβάσταχτο, 

τον ανθρώπινα αναπότρεπτο,

τον βαρύ, 

τον απόλυτο πόνο,

όπως και κάθε πόνο,

για όλους εμάς,

σαν που είμαστε τέκνα Σου.

Μνήμη Χάρη Καρατζά

 

Στο γυρισμό μου από το τελευταίο μου ταξίδι βρήκα ένα φίλο λιγότερο. Ο Χάρης Καρατζάς, της Νομικής Βιβιλοθήκης, απροσδόκητα, μας άφησε χρόνους.

Μια τραγική απώλεια, ο θάνατός του, για τους φίλους του, για τον κόσμο των νομικών, και, ασφαλώς, για την οικογένειά του. Συναντηθήκαμε όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα ως νομικός, εκεί που η δημιουργία οικογένειας και η δικηγορία διχάζουν την επαγγελματία και μητέρα, γιατί η καθημερινή δικηγορία, σου αποστερεί την δυνατότητα να κρατάς στην αγκαλιά σου το μωρό σου. Εκεί, στην Νομική Βιβλιοθήκη του Χάρη Καρατζά, βρήκα αυτήν την ευκαιρία.

Συνεργαστήκαμε  ελεύθερα και αδέσμευτα, και πορευτήκαμε μαζί, κοντά, είκοσι χρόνια. Τότε, στο νούμερο 51 της οδού Μαυρομιχάλη, μου εμπιστεύτηκε την ευθύνη για την ανθολογία της νομολογίας σε πολλά θέματα. Κι έτσι μου χάρισε την ευκαιρία να διευρύνω τους νομικούς ορίζοντές μου και να εξοικειωθώ με την εφαρμογή των νόμων σε κάθε είδους διαφορά και κλάδο του δικαίου, μια και η συλλογή της νομολογίας προϋπέθετε την περιήγηση σε όλα τα νομικά περιοδικά και την παρακολούθηση του δικανικού συλλογισμού βήμα-βήμα. Ανεξόφλητη οφειλή η ευγνωμοσύνη μου, για τούτο.

Στις γενικότερες συζητήσεις που είχαμε σε κάθε μας συνάντηση, με την ευκαιρία της συνεργασίας μας,  έβλεπα έναν άνθρωπο που είχε την υπομονή, την πίστη και το όραμα για κάτι που υπερέβαινε μια ανθρώπινη ζωή. Πίστευε πως το εμπόριο είναι λειτούργημα που πρέπει να προσφέρει υπηρεσίες στην κοινωνία και πως οι λειτουργοί του εμπορίου πρέπει να έχουν αυτήν την συναίσθηση και το αντίστοιχο ήθος. Μου στάθηκε σαν προσωπικός και οικογενειακός φίλος, και διέθεσε τα μέσα και τις υπηρεσίες του για την βιβλιοδεσία εκατό αντιτύπων της πολυσέλιδης διδακτορικής διατριβής του συζύγου μου, την εποχή που για εμάς ήταν σημαντική και αναγκαία δαπάνη. Ετούτη η χειρονομία του Χάρη Καρατζά μου μένει αξέχαστη, και άσβεστη μνεία της έχει χαραχτεί στην διατριβή, ανάμεσα στις ευχαριστίες προς όλους τους άμεσους και έμμεσους συντελεστές.

Ο Χάρης Καρατζάς, εκτός από επιτυχημένος επιχειρηματίας, υπήρξε ένας άνθρωπος με όραμα για τον νομικό κλάδο και για τον (νομικό) κόσμο που εξυπηρετούσε με τις δραστηριότητές του, αλλά δεν δίστασε να περιλάβει στις εκδόσεις του -με την ίδια αγάπη- και άλλα έργα, των οποίων η επιλογή αποτελεί κόσμημα για τις επιχειρήσεις του.

Μα πέρα από το όραμα και το ήθος του ανδρός, κορώνα του, φάνταζε η ευγένεια των τρόπων του. Δεν υπήρχε τρόπος να αντισταθείς σ' εκείνην την ευγένεια, όσο διαφορετική κι αν ήταν η γνώμη σου, όσο δίκιο κι αν είχες. Δεν υπήρχε τρόπος. Γιατί ήταν καταλυτική. Ήταν η αλήθεια του προσώπου του. Και δεν την έχασε ποτέ.

Είμαι σίγουρη. Πως και τώρα που θα βρεθεί μπροστά στον Υπέρτατο Κριτή, ούτε Εκείνος θα τού 'βρει ψεγάδι και θα του χαρίσει την Βασιλεία των Ουρανών, όπως του χάρισε και πλήρωση του επίγειου οράματός του: Την Νομική Βιβλιοθήκη, ένα σταθμό στις σύγχρονες νομικές εκδόσεις και στην ψηφιακή νομική ενημέρωση και διαμεσολάβηση.

Στην σύζυγό του, Σοφία, την αδιαλείπτως παρούσα στο δρόμο του έργου του και της ζωής του, και στα παιδιά του, τον Αντώνη και την Λίλα, που τα γνώρισα μικρά παιδιά, εύχομαι, να παρηγορηθούν από το φώς της ψυχής του και του λαμπρού επιχειρηματικού οράματος, που όλοι μαζί το σαρκώσανε. Και τούτο λαμπερώτερο να γίνεται, καθώς αξιώτερος διαδέχεται τον άξιο.  Κι ακόμη η  ευγένεια, που ήταν το έμβλημα του Χάρη Καρατζά, να μην σταματήσει ποτέ να ακτινοβολεί  στην Νομική Βιβλιοθήκη του μέλλοντος.

Σοφία Χατζηκοκολάκη

Τη Σοφία την έφτασα το 1976, αργοπορημένη από τις πνευματικές της ανησυχίες, στο πτυχίο της Νομικής. Μια απλή γνωριμία. Από τότε περάσανε πολλά χρόνια μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Να γνωριστούμε από κοντά και να δέσουμε. Πάνω από είκοσι.

Τούτη τη φορά  είχε πια σταματήσει να δικηγορεί.

Στο πρώτο της Ποιητικό έργο, "Τα ενδογενή",  νομίζεις πως μια καρδιά κινδυνεύει να σπάσει. Είναι όλα εκείνα που συνωστίστηκαν στην τρυφερή της ηλικία, κι εξώθησαν σε ηφαίστειο τον πόνο που άφησε να καίει πίσω του  ο πρώϊμος θάνατος της μητέρας. Η ζωή της, επώδυνα, έγινε τέχνη. Ποιητική. Μεταστοιχείωσε σε μέλος και αρμονία κάθε της ταραχή, κάθε της πόνο και όλη της την αγάπη. Την αγάπη στους  αγαπημένους που έφυγαν και εκκωφαντικά απουσιάζουν, την αγάπη στους φίλους και στα παιδιά.

Πρό πάντων σ' αυτά. Και τί δεν έχει γράψει γι' αυτά, τί δεν έχει ιστορήσει. Με πόση αγάπη, γλαφυρότητα, και όμορφη εικονογράφηση μεταφέρει τα παιδιά στον κόσμο των παιδιών  της δικής της εποχής. Στον κόσμο που εκείνη δεν μπορούσε να είναι παιδί,  και γι' αυτό δεν τον έζησε.

 Όλα τα παιχνίδια της μεταπολεμικής εποχής, που παίξαμε ή είδαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια μας να παίζουν, η Σοφία τά 'γραψε για να τα μάθουν τα νεώτερα παιδιά, που θα μπορούσαν είναι παιδιά μας, αλλά, κυρίως, εγγόνια μας.

Η Σοφία, ξεδιπλώνεται με την ποίησή της, κι επιμένει και παραμένει. Και τώρα που έφυγε για πάντα από κοντά μας,  έγινε η καρδιά μας, καθώς το γράφει η ίδια, «Ετούτη η γή», για την Σοφία.

Ετούτη η γη 

Σ' αφήσανε εδώ κάποιο πρωϊ
κι είπες εδώ να ζήσεις.

Σ' αυτές τις θάλασσες να ξανοιχτείς
τις μνήμες απ' τα βάθη τους ν' αντλήσεις.

Να προσπαθείς τ' ανέβασμα σε τούτες τι κορφές
με τον αγέρα τους τ' όνειρο ν' αρμενίζεις.

Σ' αυτής της γης τα λούλουδα να δώσεις την αγάπη
μ' αυτής τις πίκρες να δεθείς
με τις χαρές της ν' αναστήσεις.

Και έμεινες... και μένεις...

Πώς σε πονεί τούτη η γωνιά!
Πώς σε πονεί η γή ετούτη!


Η Βιβλιονετ γράφει πως η Σοφία Χατζηκοκολάκη γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα από Αθηναίους γονείς με καταγωγή από Τραπεζούντα και Χανιά. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή της Αθήνας και εργάστηκε ως δικηγόρος. Ως δικηγόρος ήταν συνεργάτις της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών, υπηρεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Γράφει ποίηση από τα γυμνασιακά της χρόνια.

Μέρος του πρώτου της βιβλίου για παιδιά, με τίτλο "Επαγγέλματα παλιά που δεν υπάρχουν πια..." (Κέδρος), περιλαμβάνεται στο γ' τεύχος Γλώσσας της Β΄ δημοτικού. Έχει εκδώσει ποίηση και έχει πλούσιο ανέκδοτο έργο.
Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Μα η Σοφία, μας έφυγε το Φλεβάρη, τούτη τη χρονιά, μια μέρα παγωμένη, που η καρδιά της δεν άντεξε. Και μας άφησε χωρίς τις ανησυχίες της για όλα εκείνα που βασανίζουν τον άνθρωπο, την αγάπη, την συντροφικότητα, την λαχτάρα για τους αγαπημένους. Χωρίς την θερμή, την μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά,  που φρόντισε να τους γράψει για άλλες εποχές από την ζωή των παιδιών και για τις χαρούμενες δράσεις τους, τότε. Γιατί η Σοφία έμεινε μέσα της, πάντα, ένα παιδί. Κι όσες από τις φίλες της είμαστε μάνες, την πήραμε στην αγκαλιά μας σαν ένα ακόμη παιδί μας. Την πονέσαμε σαν φίλη, και αδελφή και παιδί μας, σαν που νοιώσαμε πως η αγάπη ήτανε πάντα το δώρο και το ζητούμενό της.

Η αθωότητα αυτής της ψυχής έμεινε αποτυπωμένη μεσα στο έργο της, που ήτανε μια διαρκής αναζήτηση και μια προδιάθεση αγάπης, για όλους. Μιας αγάπης, θεραπεύτρας για κάθε ψυχή, και για όλα τα τραύματα. Θελημένα κι αθέλητα που μας κάναν και πήραμε.

Σοφία μου,

δεν λείπεις από την καρδιά μας, γιατί μας μιλάς κάθε τόσο, μ' εκείνα που έγραψες, μ' εκείνα που ήθελες, μ' εκείνα που ζήτησες. Δεν γίνεται να φύγεις!

Αποχαιρετισμός

 

H Μαρία θρηνεί τον αγαπημένο της φίλο, συνάδελφο, άνθρωπο. Από αυτούς που είναι σπάνιοι, από αυτούς που η ζωή τους είναι διδαχή, και ζωογόνο παράδειγμα.

Με σπαραγμό κάνει και ξανακάνει τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα για την απουσία του ακριβού της φίλου. Μια απουσία που πίσω της αφήνει μια άβυσσο. Όσα παινέματα και να πείς για την ομορφιά μιας τέτοιας ψυχής, θα 'ναι λίγα.

Πώς να θρηνήσεις το ήθος και την αγάπη, τη μεγαλωσύνη και την αγόγγυστη διακονία μιας ψυχής; Το χρέος καλεί. Για να μείνει η ψυχούλα και το παράδειγμά της, στη μνήμη όλων μας. Πέρα από το θάνατο, που ήρθε την πρωτοχρονιά, μέρα του Μεγάλου Δασκάλου της Οικουμένης, του Αγίου Βασιλείου. Κι ένα ξόδι, πού 'γινε τη μέρα των Θεοφανείων! Τη μέρα που ο Υιός του Θεού, βαφτίστηκε εν ύδατι, για να καθαρίσει τον άνθρωπο από την αμαρτία.

Πάναγνος έζησε, κεκαθαρμένος έφυγε.Με τα μάτια πλημμυρισμένα και την καρδιά ραγισμένη, η Μαρία τον θρηνεί σαν στο ξόδι του, κι έχουν διαβεί τόσες μέρες...


«Φίλε μου και συνάδελφέ μου,
Όσο οι μέρες περνάνε, τόσο πιο αβάσταχτη γίνεται η απουσία σου.

Σε χρειαζόμαστε στη δουλειά, για τη ματιά σου την έμπειρη, την ανθρώπινη. Μα πιο πολύ για την γεμάτη αγάπη, κι ευγένεια καρδιά σου, και το ήθος σου. Για τον τρόπο που ασκούσες το διακόνημά σου. Για τη γνώση, την ικανότητα τη συνέπειά σου.

Σε χρειαζόμαστε στην ζωή και στο διακόνημά μας, όλοι εμείς οι φίλοι κι οι συνάδελφοί σου. Αναζητούμε την καλωσύνη και το χαμόγελό σου. Μας λείπει. Ήταν ενθάρρυνση στον καθημερινό μας αγώνα. Στήριγμα η επίνευσή σου κι εγγύηση η συμμετοχή σου. Ήταν αναγνώριση η συμφωνία σου, και βεβαιότητα η συμβουλή σου.

Οι ασθενείς σου, αποζητούνε εκείνη την ψυχική ανάπαυση και την ασφάλεια που νοιώθανε στα χέρια σου, και τώρα ορφανεμένοι σε θρηνούν.

Όλη ετούτη η αγάπη που είχες για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, μαζί με την επιστημοσύνη σου, ήτανε το δυνατώτερο όπλο που ψυχή θα μπορούσε να κρατήσει για να κερδίσει τις μάχες, με την αρρώστεια και το θάνατο. Για να στηρίξει την υγεία και την ζωή των ανθρώπων, για την ψυχική τους ανάπαυση και στήριξη.

Όποια από τις αρετές σου κι αν πρωτο-συλλογιστώ, όλες οι άλλες που κοσμούσαν την ύπαρξή σου, δεν θα είναι επόμενες. Θα είναι το ίδιο σπουδαίες.

Ακριβέ μου φίλε,
Βουβά πονώ στον απίστευτο αυτό χωρισμό, και νιώθω την συναδελφική ερημία να μεγαλώνει. Μετρώντας τους φίλους μου, το κενό από την απουσία σου, είναι τεράστιο.

Εκείνο που παρηγορεί το αφόρητο πένθος μου για την απουσία του αγαπητού μου φίλου, είναι ότι

Σύ Κύριε,
που όλους μας γνωρίζεις και μας αγαπάς, «ουδένα θέλεις απωλεσθήναι πριν εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Κι ελπίζω πως αφού κάλεσες κοντά Σου τόσο πρόωρα, τον αγαπημένο μου φίλο, που έφυγε κι από εδώ, αγαπημένος, σεβαστός, διάκονος της αγάπης και δέκτης ευγνωμοσύνης, να δεχτείς μια παράκληση που βγαίνει από την ψυχή μου:
Να τον κατατάξεις άξιον κι εκλεκτόν ανάμεσα στους Αγγέλους Σου.

Και σε Σένα Παναγία, Μητέρα όλου του κόσμου,
Να δεήσεις ώστε ο αγαπημένος μου φίλος, να κληθεί κι αγγελικά να σταθεί μπροστά στο Δεσπότη Χριστό, για να λάμψει το κάλλος της ψυχούλας του, που μυρωμένη με τόση αγάπη, ήρθε στις Ουράνιες Μονές.

Γένοιτο, προς Δόξαν Κυρίου,
κι ανάπαυση της μακαρίας αγαπημένης ψυχής».

Εκοιμήθη ο νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Φωκάς

Θρήνος στη νέα μου Πατρίδα, την Κεφαλονιά: Εκοιμήθη ο νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Φωκάς!

Ο Μητροπολίτης, που λίγο πριν να γευτεί τις τιμές του κόσμου του κόσμου τούτου, άγγελος τον παρέλαβε, για να τον στεφανώσει ο Κύριος μέσα σε τιμές άφθαρτες.

Σε τιμές που δε μειώνουν το εν ζωή έργο της καρδιάς του, για το οποίο ήταν τόσο αγαπητός από όλον τον κόσμο, και ξεχωριστά από το λαό της Κεφαλονιάς.

Έτσι, που καμμιά «σύγκρουση συμφερόντων» ή «άνιση μεταχείριση» να μην τον φέρει πια, σε δίλημμα, παραχώρηση ή υποχώρηση ψυχής.

Η αγάπη του κόσμου, δε θα λιγοστέψει ποτέ. Δεν γίνεται πιά. Η μνήμη του, αγαθή, θα είναι αθάνατη σε όλη τη ζωή, όλων μας.


Και με την παρρησία της χριστιανικής του ζωής, θα πρεσβεύει στον Κύριο για όλους τους ανθρώπους, και για την προστασία του ποιμνίου που ο ίδιος ο Κύριος του ανέθεσε: της πατρίδας του και των συμπατριωτών του.

Έτσι στεφανωμένος, και με δικαιωμένη κατά Χριστόν την δική του πορεία, ακατάπαυστα θα πρεσβεύει για τούτο το ποίμνιο, μέ την γνωστή πια και φλογερή γι' αυτό αγάπη του, αφού ο Κύριος δεν ήθελε να δοκιμάσει άλλο της καρδιάς του την αγαθότητα.

Βαγγέλης Γιακουμάκης

 

Ήταν ωραίο παιδί.
Την μέρα που γεννήθηκε
ροδιά σημάδεψε τα χείλη του
και κυπαρίσσι έριξε τη σκιά του
κορμοστασιά για να του δώσει.

Στο μελαγχολικό του βλέμμα
η κακία του κόσμου
προφητικά καθρεφτίστηκε
και τελικά τον συνέτριψε.

Κυνηγημένος,
τι είχε ολοφάνερα τρομάξει,
έφυγε.
Κανείς δεν βρέθηκε, για πού, να ξέρει!

Δε τη βαστούσε την κακία,
Δεν το βαστούσε
να την υποστεί και πάλι.

Ο κόσμος μας δεν ήταν άξιος
να κρατήσει στους κόλπους του
μια τρυφερή ψυχή.

Δεν ήταν άξιος να σεβαστεί τον άνθρωπο.

Όταν πια χάθηκε ένας ακόμη άγγελος,
ύστερα, όχι πιο πριν,
ύστερα,
ο κόσμος, ανησύχησε.

Η φύση όλη πάλι ανθίζει,
αλλά οι τσιγγάνες ανεμώνες
δεν θα χαμογελάσουν ξανά στο γλυκό αγόρι.

Κι εμείς, απάνθρωπα ανθρωπάρια,
θα γυρεύουμε ελαφρυντικά,
με παραστάσεις κι αγορεύσεις 

στα δικαστήρια,
για την απαλλαγή από το έγκλημα:

«να διοχετεύει ο εγκληματίας
τις ενέργειες
της περιττωμένης του σκέψης
στη ζωή των άλλων,
και να την καταργεί».

Συχώρεσε αθώε Ευ-άγγελε,
την αδυσώπητη κοινωνία μας,
κι αναπαύσου μακριά από τα βέλη της!

Οι Μάνες μας φύγαν...

 

Τούτο το χρόνο πολλές μάνες εφύγαν. Είναι που κουραστήκανε, είναι που σώθηκαν οι δυνάμεις τους, κι είναι που δεν μας αντέξανε. Είναι που κι ο Θεός τις αγάπησε περισσότερο από μας. Ποιός ξέρει, γιατί άλλο.

Τασούλα μου, έχουμε την τύχη να φύγουν οι μάνες μας, γιατί σωθήκαν οι δυνάμεις τους. Γιατί τελειώσαν καλά, όλα τα έργα τους. Δεν θα θέλανε να τις δούμε ανήμπορες και κακογερασμένες.

Εξαγνισμένες από την πρόσκαιρη αρρώστεια τους, όλα τους τα λάθη χάθηκαν, κι όλα τους τα στραβά ισιώσανε, μπροστά στο άπειρο γλυκό, πονετικό, διαρκές, ακούραστο, προνοητικό, έργο προσφοράς τους, στον άλλο. Στον πόνο του, στην ανάγκη του, στην χαρά του.

Οι μάνες μας, σαν άνθρωποι δε θελήσανε να καρπωθούνε κόπους που δεν κάνανε και δόξα που δεν την κερδίσανε με την προσωπική τους μάχη. Στις επάλξεις, μέχρι την τελευταία τους στιγμή.

Τούτη την ώρα, που η μανούλα σου σ' αφήνει σπουδαία, μεγάλη και ικανή γυναίκα και μάνα, να έχεις, εσύ και η οικογένειά σου, και όλοι σας, την ευχή της.

Ήταν σπουδαία Μάνα, σπουδαίος άνθρωπος. Φιλότιμη στο έπακρο, στοργική για όλους, για καθέναν που τό 'χε ανάγκη (και για μένα), φιλόπονη και πρόθυμη για ό,τι χρειαζόταν στην κάθε στιγμή και συγκυρία. Με καθαρή ψυχή, και ήθος.

Άσε με, να ενώσω τα δάκρυά μου, με τα δικά σου, μπας και στα λιγοστέψω, και μαζί σου, να θρηνήσω, και να στείλω κι εγώ, στη Μάνα μου, τα χαιρετίσματα της αγάπης μου, και τον πόνο μου στην απουσία της, μέσα από το κλάμα μας και για τούτη, την τωρινή δική σου πληγή και απώλεια.

Τασούλα μου, καλή μου φίλη, δεν είσαι μονάχη. Έχω κι εγώ τον ίδιο πόνο, που μαζί μου τον σήκωσες, εκείνες τις πρώτες, τις δύσκολες ώρες. Είμαι τώρα μαζί σου, σου κρατάω το χέρι, και μοιράζομαι τα δάκρυά σου. Έλα να τιμήσουμε και να ν' αποχαιρετήσουμε και τη δική σου μανούλα, με το λυγμό μας και την αγάπη μας:

Μάνες,
μανούλες όλου του κόσμου,
και δικές μας,
η αγκαλιά σας, που ζεστά,
γλυκά μας κράτησε,
σιγά-σιγά παγώνει.
Η αγάπη που μας έδωσε
ο στοργικός σας κόρφος,
είν' εκείνο που σήμερα
την ψυχή μας στεριώνει.

Καλό σου ταξίδι μανούλα Ζαχαρένια,
τώρα θα σ' έχω στο μυαλό
γλυκειά μου μόνο έγνοια.
Η καρδιά μου θα σ' αναζητάει,
κι όσο κι αν κλαίει,
κι όσο κι αν πονάει
μονάχα η μνήμη θά 'ρχεται
την πόρτα να χτυπάει
και να μου παραστέκεται.

Μανούλα Ζαχαρένια, εκεί που πάς
με λουλούδια αγάπης και τιμής φορτωμένη
μη τα κρατήσεις όλα!
Δώσε και στη μανούλα μου,
την Αρετή,
χαιρετισμό και δάκρυ,
απ' το παιδί της το έρημο, εμένα
γιατί έτσι που εκείνη έφυγε,
έτσι κι εγώ, που μακριά της
εταξίδεψα, κι εστέριωσα,
τα μητρικά της τα φιλιά
δεν τά 'χω χορτασμένα.

Δεν ακουμπώ τη ράχη μου
σε κόρφο μητρικό κι αγαπημένο,
δεν με κρατεί στην αγκαλιά
λιμάνι πραϋμένο,
κύματα ολόκληρα βουνά
σπάνε στην κεφαλή μου,
και δεν ακούω τη φωνή
«επόνεσες παιδί μου;»

Μα της ζωής μας τώρα πια
μονάχες θ' αντικρύζουμε,
μπόρες και τρικυμίες
πικρά να σατιρίζουμε
με μητρικές παραβολές
μύθους και παροιμίες.

Μανούλα μου γλυκειά,
όλα μου τα 'δωσες,
όλα μου τά 'μαθες
μα το στερνό σου μάθημα
μονάχη θα μαντέψω.
Τώρα που μένω μοναχή
χωρίς δική σου απαντοχή,
δεν ξέρω πώς θ' αντέξω.

Σαν παιδί σου που είμαι, δεν βαστώ
να σε χάσω.
Δώσε μου μόνο,
την ευχή σου, Μάνα,
σαν μανούλα, κι εγώ
να σου μοιάσω.

Σμαράγδα: Ένας ξεχωριστός Άνθρωπος. Ένας πολύτιμος λίθος στο οικοδόμημα της σχολικής αγωγής.

 
Χειμώνιασε, κι οι καρδιές μας παγώνουνε χωρίς εσένα. Ήτανε άνοιξη, όταν πέταξες από κοντά μας, έτσι ξαφνικά, έτσι απρόσμενα, κι άδεια μας άφησες τη θέση σου στην Εκκλησιά και στη ζωή μας. Στην Εκκλησιά, εκεί που μ' ένα νεύμα σου, μας καλωσόριζες όλους.

Μια μέρα πριν, έχασα κι εγώ τη μάνα μου. Τόσες απώλειες ζωής, μαζεμένες!

Με τρόπο απίστευτο μας άφησες όλους, την οικογένειά σου, τους μαθητές σου και τους φίλους σου. Έτσι, εν μια ριπή.

Κυρία Σμαράγδα, Αγαπημένη μας Δασκάλα,

Σε είδα σαν τον πολυτιμότερο λίθο στο οικοδόμημα της σχολικής αγωγής των παιδιών μου και των παιδιών που περάσανε από την αγκαλιά σου. Κι ο θρήνος μου, για την απώλειά σου, μ' έκαμε να απευθύνω στην οικογένειά σου, δυο λόγια μνήμης, ευγνωμοσύνης και συμπαράστασης.

Σαν τ' άκουσα πως έφυγες, βουβά άφηνα τα δάκρυά μου να σε συνοδεύουν, ενώ η σκέψη μου, βήμα-βήμα ξανάκανε το δρόμο που κάναμε όλοι μαζί τόσα χρόνια. Εσύ μπροστά, κρατώντας τα παιδιά μου από το χέρι, ξωπίσω σας εγώ. Σας έβλεπα, να περπατάτε μαζί τα χρόνια του πρώτου τους Σχολείου, και σου σιγοψιθύρισα:

»Σήμερα, που ξεκίνησες το μεγάλο σου ταξίδι,
εκεί που οι δίκαιοι αναπαύονται,
και οι καλώς αγωνισάμενοι τερματίζουν,
καταθέτω στη μνήμη σου,
τα άνθη του πόνου, τώρα που φεύγεις,
και τα άνθη της αγάπης
που το ταξίδι της ζωής σου μου χάρισε:


»Κυρία Σμαράγδα, Δασκάλα μας,
Δεύτερη Μάνα
των μικρών μου γιών,
που ήρθανε στην αγκαλιά σου,
στη στοργική σου τη ματιά
για να τους δείξεις
τον ανήφορο της γνώσης
πώς να μάθουν να τραβάνε.

»Εκεί, σε βρήκα στήριγμα,
παρηγοριά και άστρο.
Ήτανε δύσκολο πολύ,
μικρό παιδί να μάθεις
να κάθεται, να εργάζεται,
να μάθει να μιλάει για κείνα
τα περίεργα, ασυνήθιστα
που ήτανε γραμμένα.

»Και σύ τα πήρες στοργικά,
μ' αγάπη τα φωτίζεις,
τά 'μαθες να εργάζονται,
προσεκτικά ν' ακούνε,
να γράφουν, να διαβάζουνε,
με στόμφο να μιλούνε,
στις περιστάσεις της γιορτής.

»Το πιο ακριβό πού έχτισες
στην παιδική ψυχή τους,
ήταν η αγάπη της γιορτής,
της ιστορίας η μνήμη,
μα και του Θεού,
Χριστούγεννα, Ευαγγελισμός,
σαρακοστή, της Μάνας την ημέρα.

»Τά 'μαθες τα πολύτιμα
πώς να τα εκτιμούνε,
και πώς τα πολυφίλητα
να μη δυσαρεστούνε.

»Τά 'μαθες με τα χέρια τους
να φτιάχνουνε το δώρο,
που ήθελε μου φέρουνε,
για να με αγκαλιάσουν
σαν καταφύγιο της ζωής,
και σαν πηγή αγάπης.

»Πάντα κρατώ τη ζωγραφιά
που μού 'φερε ο γιός μου,
μαθητής στην πρώτη τάξη
με ένα μήνυμα χαράς,
μήνυμα ευχαριστίας,
που τού 'πες σα δασκάλα του
πώς να τιμά τη μάνα του.
Και έκαμε τη συμβουλή σου πράξη.

»Τά 'μαθες πως το είναι τους
την πεθυμιά, την τεμπελιά,
πρέπει να υπερβαίνει,
τά μαθες για το αύριο
το εύγε να ποθούνε,
αν θέλουν άνθρωποι
σωστοί, μια μέρα να ειπωθούνε.

»Πώς να ευχαριστήσω,
με ποιά λόγια
να παραστήσω -τούτη την ώρα-,
την ευχαριστία μου
για την ύπαρξή σου στη ζωή μου,
για τη συνάντησή μας,
για την αγκαλιά σου,
για τη ματιά σου,
την παιδαγωγική και στοργική,
για τη μητρική σου
αγάπη στο πρόσωπό μου,
για τη φιλική σου διάθεση
στην ανάγκη μου για συμβουλές,
για τη διδακτική σου παρουσία,
όπου υπήρχες,
όπου πήγαινες,
από όπου περνούσες.

»Ακόμη κι όταν πια
το δρόμο της ζωής του
ο γιός μου ξεκινούσε,
και κείνη την ώρα,
με μια καρδιάς αφιέρωση,
κι ένα δώρο Δασκάλου,
εξακολουθούσες να του δείχνεις
το δρόμο τον καλό.
Μέσα από το Λόγο του Θεού.

Κυρία Σμαράγδα,

Δεν μπορείς πια να φύγεις από τη ζωή μας,
γιατί σημάδεψες την οικογένειά μας,
με την αγάπη σου και με την προσφορά σου.
Πάντα θα σε σκεφτόμαστε,
και θα σ' αποζητούμε,
Φάρος έγινες για τη ζωή
και το δρόμο μας.

Κι εσείς, αγαπημένοι της,
Κύριε Δημήτρη,
Χαρούλα, Κωστή και Νίκο,

Χάσατε τη συντροφιά και τη Μητέρα σας,
κι εσείς, αγαπημένα κι ακριβά της αδέρφια,
χάσατε τον πιο αγαπημένο
συνοδοιπόρο ζωής, συνοδοιπόρο
από την ώρα που είδατε το φώς του ήλιου,

όμως, να ξέρετε,
από τούτη τη δύσκολη ώρα,
και για πάντα,
πως, αφού είχατε την τύχη
να ζήσετε μαζί της
τίποτα στη ζωή δεν είναι πιο πολύτιμο
από την τιμή και την αγάπη που σας έδωσε,
κι από τη μνήμη,που κρατήσατε για κείνην.
Κι έχετε ακόμη
την τιμή και το σεβασμό όλων μας,
για την τύχη που είχατε, να ζήσει
Η Δασκάλα μας
στους κόλπους των οικογενειών σας.

Σας εκφράζω
τη βαθύτατη οδύνη μου γι' αυτή την απώλεια.
Απώλεια για όλους μας.
Κι εύχομαι, ο Κύριος να παραμυθίσει τον
απρόσμενο κι αβάσταχτο αυτό πόνο σας,
όπως μόνο εκείνος γνωρίζει.


Δεχθείτε τα συλλυπητήρια,
τα δικά μου
και όλης της οικογενείας μου