Το "ήθος της Αριστεράς"

 

Διαβάζοντας εδώ ένα άρθρο με τίτλο "Ηθικά πλεονεκτήματα ή ηθικά μειονεκτήματα;", θαρρώ πως πρόκειται για μια εύστοχη και καίρια ματιά στην πολιτική μας τραγωδία.

Ναί μιλάμε για τραγωδία: δηλαδή πολιτική ανοησία, ευτελισμός, χρηματισμός, δημαγωγία, αναποτελεματικότητα, πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα, αντιφατικότητα, αυτοκαταστοφικότητα, συκοφαντία, εχθρότητα, λαϊκισμός, απειθαρχία στην λογική, πολιτικός εγωκεντρισμός, πολιτική αυθαιρεσία, κατάχρηση εξουσίας, νεποτισμός, ιδιοτέλεια, πολιτικός ρατσισμός, και τόσα άλλα,

που κατά καιρούς μετέρχονται πολλοί πολιτικοί [για ίδιον -ασφαλώς- όφελος, αλλά και εν ταυτώ, δυστυχώς, διδάσκουν τους πολίτες να πράττουν για τους εαυτούς τους το ίδιο] ως μέσα προς κατάκτηση  της εξουσίας ή την διατήρησή της, σαν την κατέχουν.

Είναι πράγματι, τραγωδία, όταν 

• οι αριστεροί εκβιάζουν και απειλούν, αυθαιρετούν, δημαγωγούν και προκαλούν, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους την σοβιετοποίηση της Χώρας σήμερα, ή την σοβιετική της (κάποτε) δορυφοροποίηση, αλλά πάντα την κατάκτηση της εξουσίας, όπως συμβαίνει και σήμερα, με την ιδεοληπτική και αντισυνταγματική άσκηση της εξουσίας.
• και οι σύγχρονοι δεξιοί (και οι άλλοι), πλειοδοτούν στην ανοησία για να φανούν αρεστοί στους πολλούς, ή ανοήτως πολιτευόμενοι, υιοθετούν εκμαυλιστικά προτάγματα και ανέχονται την αταξία του μπάχαλου.

Ήρθε πια ο καιρός, ώστε η κοινωνία μας να  αναδείξει αξίες και στόχους κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης, δηλαδή όχι μόνο "λεφτά και χρησιμότητα", αλλά Παιδεία [ώστε κάθε άνθρωπος να έχει και να μπορεί να αποκτήσει την δημιουργική ικανότητα, για να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής: φιλομάθεια, άσκηση, έκφραση, επιχειρείν, κλπ.] και εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια, και ευθύνη.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας. Και, πρόκληση στη ζωή μας, είναι ό,τι δεν μας αποκοιμίζει, ό,τι μας κινεί, ότι μας καίει, ότι ονειρευόμαστε. Γι' αυτό μας χρειάζεται Παιδεία, εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια και ευθύνη: δηλ.ένα σύστημα αξιών και προσωπική καλλιέργεια για την νοηματοδότηση της ζωής μας, ένα στόχος που να ενώνει όλους τους Έλληνες, αξία στην προσωπικότητα και στην ανθρωπιά μας, και προσωπική μας συν-ευθύνη για όλα τούτα.

Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις παρελάσεις για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό. Είναι -τόσο στενά- προσωπικό πρόταγμα, κι είναι τόσοι οι προσανατολισμοί, όσοι και οι άνθρωποι! Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις διακοπές στα κόττερα των πλουσίων, ή την τηλεοπτική..."δύναμη της αγάπης"  με κύριο θέμα την εναλλαγή ερωτικών συντρόφων.

Το ζητούμενο είναι να έχουμε, να αποκτήσουμε δηλαδή, μια Πολιτεία, που θα ασχολείται

• και θα θεωρεί σπουδαίο πράγμα το να παρέχει ένα κοινωνικό όραμα, 
• τα μέσα 
• και τον τρόπο για πλήρη νοηματοδότηση του βίου των ανθρώπων 
• και να θεωρεί ως προτεραιότητά της αυτήν την νοηματοδότηση (=την ευτυχία των ανθρώπων), 
• κι όχι την -επί πληρωμή των δημοσίων λειτουργών- "ανοησιοδότηση" (ας μου επιτραπεί ο όρος)  του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, όλων μας.

Το ήθος του αριστερού (εξουσιαστή ή αντιεξουσιαστή, και που πάντως-πολύ ενωρίς- μας τελείωσε) να δίδει (προς τους άλλους)  την εντολή  για να είναι αλληλέγγυοι προς τον ενδεή, δεν έχει μέσα του καμμία εσωτερική αγαπητική διάθεση. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι ένα "ήθος", που εμπεριέχει αυταρχισμό, εκδίκηση και επιβολή, και δεν πραγματώνει καμμιά προσφορά με προσωπικό κόστος. Και γιατί, όταν δίδεται, οποιαδήποτε, ακόμη και τέτοιας φύσης, εντολή ή  διαταγή της εξουσίας ή του άρχοντα (για αλληλεγγύη), αυτό έχει να κάνει με κάποιον βαθύτερο προσωπικό του (ψυχολογικής φύσης) λόγο, και μάλλον πρόκειται μόνο για ανθρωπαρέσκεια, δημαγωγία ή ένδειξη πυγμής του άρχοντα.

Ενώ, η έσωθεν κινούμενη αγαπητική διάθεση, προς τον άλλο άνθρωπο (που προέρχεται  από την υιοθέτηση της διδασκαλίας του Χριστού -τότε μιλάμε για Παιδεία εξ αποκαλύψεως) είναι αληθής και ουσιαστική, είναι αγνή και γίνεται σαρκώνοντας το ίδιον εκάστου ήθος, και την συμ-πάθεια του εκάστοτε δίδοντος. Η στάση αυτή, είναι συχνά μυστική, άγνωστη κι ανώνυμη, από σεμνότητα. Δεν είναι αμέτοχη σε τούτο και η θύραθεν -μέσα από την κλασική Παιδεία- γνώση, της διδασκαλίας για την ουσία της ζωής του ανθρώπου,  μέσα από τις πανανθρώπινες και αναλλοίωτες αξίες, που ο άνθρωπος στην ιστορική του πορεία μέσα στον κόσμο, έχει αναδείξει με τα έργα και τα γραπτά του.

Αντίθετα, όταν η εξουσία, επιβάλλει την πράξη "αγάπης" και αλληλεγγύης,  είναι προφανές ότι δεν αποσκοπεί στο να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να επιβάλλει τον πιο ωφέλιμο γι' αυτήν συσχετισμό δυνάμεων. Αποσκοπεί στο να θεωρηθεί αυτή η ίδια, ως ο φορέας ενός χρηστού ήθους, κι επομένως, αυτή η ίδια -ως ο εκφραστής αυτού του ήθους- να καρπωθεί την πολιτική ανταμοιβή για την αξία των πράξεων αγάπης και αλληλεγύης, που όρισε να γίνουν.

Το ήθος της αριστεράς [που, είναι διαφορετικό ακόμη και στην συλλογή των σκουπιδιών από το ήθος των άλλων, κατά πώς μας είπαν οι ίδιοι οι αριστεροί], φανερώθηκε απροκάλυπτα, όταν, όλους εμάς, μας θεώρησαν σκουπίδια, για την χωματερή, και όλους τους δικούς τους,  άξιους να χαρούν επί τέλους την νομή της εξουσίας, με τον ίδιο τρόπο μάλιστα, που αυτοί προηγουμένως κατήγγειλαν ως ανήθικο.

Ίσως δεν γνωρίζουν πως το ήθος δεν είναι αριστερό ή δεξιό.

Το ήθος είναι ανθρώπινο.

Η ιδεολογία, όμως, του δεξιού είναι άλλη από την ιδεολογία του αριστερού.

Ο δεξιός, κατά πώς δείχνει το όνομα (παραπέμπουμε στην "αρχή σοφίας, που είναι η "ονομάτων επίσκεψις") έχει να κάνει με το δέχομαι/επιδέχομαι/αποδέχομαι/καταδέχομαι/διαδέχομαι/ κλπ.

Αριστερός, έχει να κάνει με το  "είμαι" άριστος. Είμαι, δηλαδή,  ασύγκριτος, πέρα από κάθε κριτική, και συνεπώς, πέρα από κάθε περαιτέρω βελτίωση, αφού ήδη κατέκτησα τον υπέρτατο βαθμό τελειότητας! Οποία αλαζονεία και αυτο-θεοποίηση! Οποία Υβρις!

Ο Χριστός, που αποστρέφεται το κακό, το εξευμένισε στο λόγο του, αποκαλώντας την αριστερή πλευρά, "ευώνυμη" κι η συνείδηση του λαού, που, απεύχεται το κακό, ονόμασε την άγρια θάλασσα των Στενών: Εύξεινο (φιλόξενο) Πόντο, και το ξύδι, γλυκάδι..

Η ανάγκη, πλέον, για αυτογνωσία, μας οδηγεί στην συναίσθηση της προσωπικής μας ευθύνης για όλα τα παραπάνω, και δεν μας επιτρέπει, θαρρώ, να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που βλέπουμε-αλλά δεν πρέπει να γίνονται-, και σε αυτά που θα έπρεπε αλλά δεν έχουν γίνει ακόμη.

Εκείνα, που πρωτίστως, κι είναι αδήριτη ανάγκη,  άμεσα, να πραγματοποιηθούν, είναι

• Η δυνατότητα του λαού για αληθινή Παιδεία, ως εφόδιο για την ζωή  κάθε ανθρώπου και για τις σχέσεις του με όλους τους άλλους, κι όχι ως προσόν ανταγωνιστικής απασχολησιμότητας επί πενιχρά αμοιβή, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι βιομηχανικό εργαλείο, ούτε οικονομικό νούμερο, αλλά μια ψυχή πάλλουσα για δημιουργία, χαρά, ευτυχία και σχέση με τον άλλο άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.
• Η ασφάλεια των αδύναμων και των γερόντων (που η πολιτεία μας τους θεωρεί κοινωνικό βάρος, ή κομματική πελατεία, ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής) από τους ανεξέλεγκτους εγκληματίες (στους οποίους και μόνο αναγνωρίζουμε πολλά αθρώπινα δικαιώματα και πολλές ελευθερίες...).
• Η ασφάλεια και η δημόσια χρήση των δημοσίων υποδομών, με απόλυτη ευθύνη της Πολιτείας α) στην προστασία της δημόσιας χρήσης,  β) στον καταλογισμό της ευθύνης εκείνων που τις καταστρέφουν γ) στην επιβολή τιμωρίας (και της δαπάνης αποκατάστασης) σε βάρος των καταστροφέων και δ) στην άμεση τεχνική αποκατάσταση βλαβών των δημοσίων και κοινόχρηστων υποδομών και των φθορών τους
• Η κοινή χρήση των κοινόχρηστων χώρων και τόπων, και η αποτροπή των ομάδων που προβαίνουν σε γκετοποίηση συνοικιών και δομών αναψυχής, παιδείας, κλπ.
• Η εξάλειψη του άσχετου νόμου περί της ρητορικής μίσους, που έχει γίνει εργαλείο φίμωσης, επεκτείνοντας την απαγόρευση και σε κάθε αντίρρηση προς τις ιδεοληψίες και τις μονομανίες της εξουσίας.
• Η θαρραλέα και οριστική κατάπαυση της ενοχοποίησης της αντίθετης πολιτικής άποψης και ο  στιγματισμός του πολιτικού bullying, που αχρηστεύει οποιονδήποτε πολιτισμένο πολιτικό διάλογο
• O επανακαθορισμός του περιεχομένου προφανών και στοιχειωδών εννοιών περί: πατρίδος, μητέρας, πατέρα, αληθούς, ψευδούς, ιδιοτέλειας, κατάχρησης, νομιμότητας, παρανομίας, κλπ.

Απέναντι στην κάννη του καιρού. Ή Μια ευχή που δεν είπώθηκε προφορικά...

 

Ο ανεψιός μου ο Νικολάκης, δεν με βρήκε στο τηλέφωνο για να μου αντευχηθεί, και το πήρε κατάκαρδα. Κάθησε λοιπόν και μού  'γραψε τις ευχές του. 

Το θεωρώ μεγάλη αχαριστία να τις ιδιοποιηθώ, γι' αυτό τις μοιράζομαι μαζί σας. Και μάλιστα του τό 'πα: "Ευχαριστώ άπειρα τον Θεό, που δεν με βρήκες στο τηλέφωνο, για να πούμε εν τάχει τις ευχές μας και τις ευχαριστίες μας. ..."

Ξετυλίγοντας, λοιπόν ο Νίκος την σκέψη του, μετά τα ειθισμένα και τα προσωπικά μας, μου γράφει -και σας τα μεταφέρω αυτολεξεί- τα παρακάτω:

"Όλα τούτα τα δεινά που ήρθαν και αυτά που ακόμα έπονται, πιστεύω πως στο τέλος θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη στην ιστορία μας. 

Η μητέρα μου διαρκώς επισημαίνει πως αυτό που χάνεται αυτά τα χρόνια εκτός από την  ιδιοκτησία της χώρας είναι και ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. 

Η φτώχεια φέρνει αδράνεια και οι επίβουλες πολιτικές για την παιδεία εφαρμόζονται πιο εύκολα. Ναι, βιώνουμε ένα πρωτοφανές σκοτάδι, αλλά αυτό θα είναι η σωτηρία μας. 

Ο Δάσκαλος  που ξεμένει αργά στο πανεπιστήμιο για να μας μάθει ότι το μόνο που μας διαφεντεύει είναι τα έργα μας και προβληματίζεται όταν προτρέχουμε να δηλώσουμε αδυναμία και να ζητήσουμε καθοδήγηση, είναι η επανάσταση. Κι άλλοι μέ την πένα τους και την ποικίλη θεματολογία τους που κρούουν κώδωνες δίχως οργή και δίχως στράτευση, με αρμονικό λόγο, είναι η επανάσταση. 

Οι δικοί μου που προσπαθούν να αφήσουν ανέγγιχτο το παλιό και να το αναδείξουν, είναι κομμάτι αυτού, μαζί με τόσους άλλους αφανείς. 

Η γενιά μου μπορεί να φεύγει, αλλά σε αντίθεση με τους προηγούμενους, εμείς δεν γεννηθήκαμε σε καμένη γη. Είδαμε τους ανθρώπους μας να χάνουν τους κόπους μιας ζωής και αποκτήσαμε μια πρώτη πολιτική συνείδηση μέσα στο σπιράλ του απόλυτου παραλογισμού. Αυτό, μια μέρα θα πληρωθεί και από αντίδραση και μόνο θα γυρίσουμε. Έχουμε την καλύτερη πρώτη ύλη σε αυτόν τον τόπο. Έχουμε γιαγιάδες να ιστορούν τον πραγματικό Άγιο Βασίλη και να τραβούν το αυτί όταν οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται  μπροστά στο φανταχτερό, ούτως ώστε να μας κάνουν να στρέψουμε το βλέμμα στον πραγματικό κόσμο.

Το κυριότερο όμως είναι πως μπροστά στη νέα ζωή και την χαρά που φέρνει ένα παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα πρέπει να σταματάμε για να σκεφτούμε και να επιφορτιζόμαστε με την ευθύνη για όλα αυτά που οφείλουμε να του δώσουμε, και όλα εκείνα, από τα οποία πρέπει να το προστατεύσουμε. Κάποιοι από εμάς μεγαλώνουμε με την εικόνα αυτής της συνέχειας και θα το κουβαλάμε. 

Σκέφτομαι ακόμα πως αυτός ο τόπος έχει μπολιασμένο το μήνυμα "Ελευθερία η θάνατος". Νόμιζα κάποτε πως η ιστορία μόνο το διδάσκει, μα πριν ακούσω τον πατέρα μου να μιλά για την ιστορία, το είχα δει γύρω μου.

Θυμάμαι την κίσσα με τα κισσόπουλα να καιροφυλαχτεί την αχλαδιά, στην ξηρασία του καλοκαιριού, απέναντι από ένα δίκαννο. Σκεφτόμουν πως μπορούσε να πάει εκείνη να δοκιμάσει την τύχη της για να ταΐσει τα παιδιά της, μα αντί αυτού περίμενε και περίμενε, ώσπου όλοι μαζί ώρμησαν με ελιγμούς στο δέντρο. Η κίσσα ζητούσε το δίκαιο, και με αυτό τον τρόπο, ακόμα και αν πέθαινε, θα έπεφτε διδάσκοντας τα μικρά της. 

Σκέφτομαι πως να μπορείς να έχεις το δικαίωμα να κερδίζεις τα αναγκαία και να αφήνεις τους τρόπους για τους  επόμενους είναι η ελευθερία. Έτσι και εμείς απέναντι στην κάννη του καιρού πρέπει να ωρμήσουμε στο δέντρο της γνώσης και της τέχνης γιατί η μόνη εναλλακτική είναι ο θάνατος. 

Πάντα θα κερδίζουμε τον πόλεμο, γιατί πλην των ηρώων της ιστορίας, ο καθένας μας σε αυτόν τον τόπο, πολεμά πλάι στους νεκρούς του για αυτούς που θα γεννηθούν. 

Αυτός ο σκοτεινός καιρός, παρόλο που έχει θύματα, πιστεύω πως δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από την ευκαιρία να γυρίσει το ποτάμι στην κύρια φλέβα του, γιατί πλέον η έλλειψη συλλογικής συνείδησης,  ο εφησυχασμός και οι συνέπειές τους δεν είναι απλά σενάρια ...".

Αυτά και άλλα μου έγραψε ο Νικος, ο μικρότερος από μια σειρά παιδιών της οικογένειας. Όμως, είναι κι αυτός στην κατηγορία των νέων, που η πολιτεία, τους έχει κόψει την ανεμπόδιστη πορεία. 

Αλλά, όταν οι νέοι, είναι μαχητές στην σκέψη, με συνείδηση και άποψη για την ταυτότητά τους, τον Πολιτισμό που τους ανέθρεψε, και το νόημα της ζωής που κλείνει μέσα του αυτός ο πολιτισμός, υπάρχει ελπίδα...

Μακάρι, να γίνονται ολοένα και περισσότεροι οι νέοι, που έχουνε πρόταση ζωής και διάθεση για δημιουργία, κι όχι μια αίτηση διορισμού τους σε μια θέση σημερινής απασχόλησης για 360 ευρώ χωρίς αύριο, ή σε θέση πολιτικής (και) αργομισθίας ....

Πολιτικές και στόχοι που μπορούν να αλλάξουν τον ζοφερό ορίζοντα που περιβάλλει την χώρα

 

Κάθε που πέφτει στα χέρια μου μια ενδιαφέρουσα σκέψη προσπαθώ να την αναλύσω και να εμβαθύνω σ' αυτήν, για να αντλήσω το μέγιστο όφελος από αυτήν.  Διαβάζοντας εδώ μια συνέντευξη του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, προβληματίστηκα σοβαρά και σας παραθέτω τους ενδοιασμούς μου. Ωστόσο, διαβάζω κι εδώ για σημερινούς ακατανίκητους έρωτες "διπλωματών", μπροστά στους οποίους το εθνικό συμφέρον και η κοινή λογική μπορούν να πάνε περίπατο, και μάλιστα ανερυθρίαστα, αγκαζέ με την πολιτική υπευθυνότητα.

Επανέρχομαι στην συνέντευξη. Είναι τόσο τρομακτικό να δεσμεύεται ο πολιτικός πως θα τηρήσει την ηθική και την λογική, που,  καθένας από αυτούς, συστηματικά, το αποφεύγει. Ή ομνύει σχετικά, μόνον όταν φοβάται πως έχει χάσει κάθε ελπίδα, ή όταν θέλει να δελεάσει και τους πιο ανυποψίαστους!

Είναι τρομακτικό σήμερα αυτό το ενδεχόμενο, γιατί η λογική και το ήθος στις μέρες μας δεν είναι απλώς "αγαθά" σπάνια και εν ανεπαρκεία, αλλά μιλάμε πια, για κατηγορήματα  της σκέψης και της νόησης εξαφανισμένα από τον ορίζοντα της ζωής μας. Σαν να χάθηκαν, σε μια πολύ παλαιά επανάσταση του ανθρώπινου είδους, και σαν να μην ήταν ποτέ  θεμέλια των κοινωνιών που προϋπήρξαν.

Λες κι ο πολιτισμός μας ήτανε πάντοτε καταβροχθιστικός, λες κι ήτανε, πάντα, γεμάτος μίσος για τον άλλο, σαν να μην υπήρξε τίποτε άλλο, πέρα από τα ολιγάριθμα και πανίσχυρα πολιτικο-οικονομικά εγώ, όπως αυτά που κυριαρχούν στις μέρες μας. Σαν να μην είχαν οι άνθρωποι αυτιά και ακουστικά νεύρα, για να ακούνε τους αλαλαγμούς του πόνου και της φτώχειας, της ανέχειας,  και του εκβιαστικώς και βασανιστικώς επιβαλλομένου και μάλιστα με ψυχραιμία -μέχρις αναισθησίας-  θανάτου των θυμάτων. Των θυμάτων της σύγχρονης αναλγησίας, των χρηματιστηρίων και των οικονομικών επιτευγμάτων.

Θα βγούμε στις αγορές; Είναι ένα καθημερινό ερώτημα των πολιτικών. Υπάρχουνε πολιτικοί, που ισχυρίζονται, πως με αυτήν την Κυβέρνηση, κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο! Κι εγώ ρωτώ: Με άλλη κυβέρνηση θα σταθεί δυνατό; και τί σημαίνει "βγαίνουμε στις αγορές"; Μήπως το ότι θα δανειζόμαστε ακριβότερα, αυτό θα συμβάλει στο να ορθοποδήσουμε;

Ειπώθηκε πως οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είναι κατά κανόνα κακοπληρωμένες, των 360 ευρώ. Κι εγώ αναρωτιέμαι, σαν τί θα παράγουν αυτές οι νέες θέσεις εργασίας, που εξαγγέλλει η κτβέρνηση; Η άποψή μου είναι ότι θα παράγουν ένα μικρό τζίρο, ίσα-ίσα για να χρηματοδοτηθεί η αναιμική (έτσι κι αλλιώς) αγορά, που αλλιώς θα κατεβάσει με τεράστιο πάταγο τα διάτρητα ρολλά της! Γιατί αυτές οι θέσεις εργασίας, είναι στην ουσία θέσεις απασχόλησης, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς παραγωγή, χωρίς προοπτική. Όπως η απασχόληση των νηπίων για να μην κάνουν φασαρία. Είναι κάτι για να περνάει η ώρα και να μην σκεφτόμαστε το χάλι μας, και πιθανούς δρόμους διαφυγής από αυτό. Είναι το ξεροκόμματο, για αποχαύνωση, για παραλυσία της σκέψης, που  το κραδαίνουν μπροστά μας, έτσι για να έχουμε την ελπίδα, πως είτε με την υπόσχεση την δική τους, είτε τάχα με "την αξία μας",  θα το πάρουμε.

"Η εξουσία τούς έχει μαγέψει τόσο, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο. Ένα είναι βέβαιο. Δεν έχουν καμία συναίσθηση της τραγικής τους ανεπάρκειας". Είπε κάποιος πολιτικός. Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Λέτε, η μείωση των φόρων, που κάποιοι την αναγγέλλουν ως το δικό τους μύθευμα ανάπτυξης, κι άλλοι το τάζουν ως οραματικό στόχο της εξουσίας τους, να αλλάξει τα πράγματα στην ζωή και στο βαλάντιο των ελλήνων; Κάποιος πολιτικός, λέει ότι  η μείωση των φόρων είναι αδιαπραγμάτευτη προσωπική του δέσμευση. Και πώς θα γεμίσει τα δημόσια ταμεία; πάλι με δανεικά; Μπορεί άραγε, έστω κι αυτό, να σταθεί ικανό για να ξεκινήσει την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας;

Η αντιπολιτευόμενη πολιτική σκηνή ευαγγελίζεται "δράσεις εξοικονόμησης πόρων μέσα από περιορισμό της σπατάλης, καλύτερη διοίκηση, αξιολόγηση και, κυρίως, μέσα από συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα", ως εάν όλα αυτά δεν ήταν αναγκαία στα προηγούμενα χρόνια πολιτικής και διακυβέρνησης, ως εάν όλα αυτά που απαιτεί η σωφροσύνη, η εντιμότης, η συνέπεια και η λογική, είναι κάτι νέο!

Ειπώθηκε πως με "μια επιθετική μείωση των φόρων, ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, θα πετύχουμε πολύ γρήγορα την επιζητούμενη ανάπτυξη και παράλληλα θα τονώσουμε το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών" . Κι εγώ ρωτώ:

• Και τί σημασία έχει το πόσο θα μειωθούν οι φόροι, αν δεν υπάρχει εισόδημα, κύκλος εργασιών, παραγωγή πλούτου (όχι μονάχα "αναδιανομή" ή διακίνηση υπαρχόντων πόρων), 
• αν δεν υπάρχει μαζί και η συνείδηση των πολιτών πως μόνο η εθνική μας παραγωγή θα κρατάει όρθια την χώρα; 
• Σαν τί άργε θα μεταρρυθμιστεί σήμερα που θα αλλάξει τα δεδομένα μας, 
• και γιατί δεν το κάναμε ενωρίτερα; 
• τί είναι αυτό που θα μας επιτρέψει να το κάνουμε σήμερα; 
• Τί, ποιά πηγή και υποδομή παραγωγής και απόδοσης πλούτου θα αποκρατικοποιήσουμε;
• Θα αποκρατικοποιήσουμε και την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά;

Ειπώθηκε πως "όλα είναι ζήτημα αξιοπιστίας". Αντιτείνω, πως η αξιοπιστία δεν είναι σημερινό πράγμα. Έχει ιστορία, έχει δρόμο που έχει ήδη διανυθεί, κι αυτός -ο μέχρι σήμερα-  δρόμος των πολιτικών και των υποσχέσεών τους είναι αυτός που  δίνει την δυνατότητα για να εξαχθεί η πολιτική μας αξιολογική κρίση για την αποτελεσματικότητά τους ή μη.

Όλων των πολιτικών μας οι δρόμοι που έχουν ήδη διανυθεί (τα οράματα, οι προτάσεις, τα πεπραγμένα τους), δεν προμηνύουν δημιουργική πολιτική και πορεία ή έξοδο από το αδιέξοδο. Το αντίθετο μάλιστα προμηνύουν: την ανακύκλωση του χάους και της αναποτελεσματικότητας

Η πολιτική μετριοπάθεια, την στιγμή μάλιστα που χρειάζεται τολμηρή και ρηξικέλευθη πολιτική βούληση, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει. Είναι η παλλάντζα διατήρησης των ισορροπιών, είναι η πηγή του κακού, είναι ο τρόπος για να μείνουν ανέπαφα τα αδιέξοδα. Η επόμενη μέρα (της διαδοχής στην εξουσία) είναι ο στόχος της μετριοπάθειας. Να μην τρομάξουν οι επαμφοτερίζοντες προσκείμενοι και να προσελκυσθούν οι ανικανοποίητοι. Αυτοί που ξέρουν τί θέλουν, έχουν ξεκάθαρη πρόταση, για την οποία δεν ντρέπονται και δεν φοβούνται.

Στο ίδιο πλάνο κι οι σκέψεις κάποιων για κυβερνήσεις συμμαχιών που οι πολιτικοί μας άλλοτε τις απορρίπτουνε (με τον αέρα, ή την πίστη του νικητή) κι άλλοτε τις επιζητούνε, σαν οι προοπτικές επανάκτησης της εξουσίας θαμπώνουν. Χείριστη επιχειρηματολογία καιροσκοπισμού. [Βούτσης 2015 (υπ. Εσωτερικών): «Όχι» σε κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας και σε εκβιαστικές προθεσμίες, και, ο ίδιος την 30/12/2017: Για να υπάρξει πρόοδος απαιτούνται προοδευτικές συμμαχίες(!)].

Όποιος θέλει να κάνει την χώρα καλύτερη, οφείλει να μην την αποκόψει από τις ρίζες της και μετά να ψάχνει σε ποιά γλάστρα, κολοβωμένη να την μεταφυτέψει, κρατώντας την τεχνητά στην ζωή με δανεικά καλλυντικά και βιταμίνες, με πλαστικά στολίδια και φωτάκια, που σαν τελειώσει η μπαταρία θα ξαναβουλιάξει στο σκοτάδι.

Ο τοξικός πολιτικός λόγος, τα λόγια του αέρα, που λένε για να δημιουργήσουνε σάλαγο οι δημαγωγοί της πολιτικής. Κι είναι πια μόδα! Τοξικοί είναι άπαντες! Ανερυθρίαστα παριστάνουν τους άσπιλους και υβρίζουν, οι εξουσιολάγνοι,, τον πολιτικό τους αντίπαλο, χωρίς να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για να αλλάξει το τοπίο. Για να συζητήσουν επί των συγκεκριμένων αυτών προτάσεων.Το κάνουν απλά για το θεαθήναι. Έτσι σαν μια παράσταση ελαφρού θεάτρου.

Ο νεποτισμός στην πολιτική ζωή και η ελευθερία των προσώπων είναι ένα κομβικό σημείο για να απαντηθεί. Αλλά δεν μιλάμε για πρόσωπα, Μιλάμε για σόγια, για οικογένειες, για διασυνδέσεις, για ανηψο-πρωτο-ξάδερφα, για κουμπάρους, για φίλους και φίλες, για συνδαιτυμόνες και σύνευνους. Είναι άλλο πράγμα αυτές οι διαπλοκές κι οι οργανώσεις, να συμβαίνουν σε έναν επιχειρηματικό όμιλο, κι άλλο να συμβαίνουν στον πολιτικό ιστό της χώρας και να εκχωρούνται βουλευτικές έδρες σε τέκνα, και διάφορους συγγενείς, δίκην φέουδου. Πόση ντροπή για εκείνους που ψηφίζουν τον διάδοχο (υιό ή την θυγατέρα) του βουλευτή που αποσύρεται. Πόσο δειλός και άβουλος για την ζωή του, στέκεται ο διαπιστευμένος διάδοχος, που παίρνει την ευκαιρία να σταδιοδρομήσει πάνω στην αφέλεια, την ευπιστία, την οπαδοποίηση ή τον φανατισμό.

Το ζήτημα του εκάστοτε εκλογικού νόμου στην πατρίδα μας, είναι  δείγμα του πολιτικού αμοραλισμού του κόμματος που έχει την εξουσία και βλέπει πως θα την χάσει! Γιατί τότε, συμβαίνει συχνά, το κόμμα αυτό να φτιασιδώνει τον επόμενο εκλογικό νόμο που θα ωφελήσει το ίδιο, και δεν θα επιτρέψει την ωφέλεια άλλου ανερχόμενου κόμματος.

Τί θέλουμε άραγε από το κράτος; Μικρότερο, ή αποτελεσματικότερο κράτος; Κοινά ζητούμενα, πιστεύω, για όλου ς τους πολίτες,  είναι η Ασφάλεια, η Υγεία, η Παιδεία, η Εθνική μας Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, η Εργασία και η Επιχειρηματικότητα, σε συνεργασία ασφαλώς με  όλον τον κόσμο, αλλά όχι σε εξυπηρέτηση των συμφερόντων όλων των άλλων, πλην των ιδικών μας!

Ειπώθηκε πως "η οικονομική ευημερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα των θεσμών μας". Είναι πολύ ευχάριστη και εφησυχαστική αυτή η τοποθέτηση. Είναι πολύ καλή, μόνο για τα αυτιά μας. Δεν είναι αληθής, όμως. Διότι ποτέ η ευμάρεια, η άνεση και η πλησμονή αγαθών, ευκαιριών κλπ. δεν στάθηκε κινητήριος και δημιουργικός μοχλός. Στάθηκε, ασφαλώς, λόγος διατήρησης των κεκτημένων. Αντιθέτως, η έλλειψη, η στενότης, η σπάνις,  κλπ. στάθηκαν οι λόγοι αναζήτησης και προσπάθειας για την επίτευξη του καλύτερου.

Οι θεσμικές αλλαγές δεν μπορεί να γίνουν από κατεστημένους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, των προθαλάμων και των διαδρόμων της. Θα επινοηθούν από ανθρώπους με βαθειά παιδεία που ο λόγος τους θα ακουστεί από πολιτικούς με αίσθημα προσφοράς και αποστολής, κι όχι από πολιτικούς που αγωνιούν για την επαγγελματική/οικονομική τους σταδιοδρομία και την προβολή στο πολιτικό προσκήνιο.

Το μοντέλο της δημοκρατίας του 21ου αιώνα δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Δεν γνωρίζουμε ποιό θα είναι. Γιατί σήμερα το παρελθόν μοντέλο, με τα γνωστά προτάγματα της δημοκρατίας, μοιάζει αδύναμο και άχρηστο, ανεδαφικό. Είδαμε εξάλλου, πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις ορδές των οργανωμένων συμφερόντων που επιτίθενται ενάντια στους πολίτες, και τους εξαχρειώνουν ηθικά και οικονομικά, γιατί αυτά τα συμφέροντα ορίζουν στις μέρες μας τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αν αυτό σημαίνει πως η δημοκρατία του 21ου αιώνα θα είναι η δημοκρατία που ορίζουν οι οικονομίες, το μοντέλο αυτό δεν είναι πρόοδος. Ξανα-υπήρξε παλαιότερα, με παρόμοιους όρους, και το λέγανε τότε "φεουδαρχικό μοντέλο". Και γίνανε πολλοί κοινωνικοί αγώνες για να καταργηθεί αυτό το μοντέλο. Δεν θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε εκεί.

Ειπώθηκε πως είναι απαραίτητη "μια θεσμική επανάσταση που θα ξανακάνει τη δημοκρατία μας λειτουργική, θα απελευθερώσει το ανθρώπινο δυναμικό από τα δεσμά του κρατισμού και θα χτίσει νέες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών" Αυτό το όραμα είναι κενολόγο. Γιατί σήμερα εδώ, το κράτος είναι η εξουσία και τα πρόσωπα που την ασκούν και οι πολίτες είναι τα πιόνια που εμπαίζονται από όλους όσοι αναρριχώνται και ασκούν την εξουσία.

Στη ζωή των πολιτών τίποτε δεν αλλάζει, ασχέτως χρώματος και κόμματος της εξουσίας. Η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών, είναι η αγωνία των πολιτικών μας. Πώς θα μπορούσαν δηλαδή, να έχουν την βεβαιότητα ότι από την στιγμή που κρατάνε την εξουσία δεν θα την χάσουν από τα χέρια τους. Στιγμή δεν τους πέρασε απότο μυαλό η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος! Πώς δηλαδή, η κατεστημένη εξουσία, αυτό για το οποίο δεσμεύθηκε και έλαβε την εντολή, αυτό θα το κάνει πραγματικότητα για τον λαό και για την δική της αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία και την συνέπεια, προς εαυτήν.

Μπορεί  ο σωστός δρόμος να είναι ο ανήφορος, όπως είπε και ο Καζαντζάκης, αλλά τα πράγματα γίνονται μόνο με έναν τρόπο: τον σωστό! Ποιός είναι, δεν το γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Θα αποκαλυφθεί, αφού τηρηθεί η πίστη και η αφοσίωση στον στόχο και καταβληθεί ο απαιτούμενος μόχθος. Αυτός που θα φέρει και το αποτέλεσμα. Την λύση του προβλήματος. Όχι ίσως, εκείνη που θέλαμε. Αλλά αυτή που κατέστη κατορθωτή.

Ειπώθηκε "δεν φοβόμαστε την προσπάθεια, αρκεί να ξέρουμε ότι θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο".  Eτούτη η εξαγγελία μοιάζει μ' όνειρο μικρού παιδιού, άπειρου κι άσκεφτου. Ποιός, ποτέ, ήξερε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του; Μονάχα όσοι είχανε σημαδεμένα χαρτιά! Και η ζωή δεν έχει σημαδεμένα χαρτιά, έχει ευκαιρίες, προσπάθεια, επιμονή, δουλειά, αποτυχίες, διδάγματα και ξανά προσπάθεια! Έχει κι επιτυχίες, αλλά δεν είναι το συνθέστερο και το ευκολώτερο!

Η αδιαπραγμάτευτες δεσμεύσεις των πολιτικών είναι πάντα προεκλογικές. Η αξιοκρατία είναι επίσης μια προεκλογική υπόσχεση προς τους αμφισβητίες των προεκλογικών προθέσεων. Η προσωπική εγγύηση ενός πολιτικού είναι έπεα πτερόεντα, που συχνά εξαφανίζονται την επομένη των εκλογών.

Ειπώθηκε πως θα συνταχθεί "ένα πλαίσιο όπου τα προσόντα, ο μόχθος και η ικανότητα θα επιβραβεύονται". Δηλαδή θα επιβραβεύεται η ελάχιστη, η υποτυπώδης εκπλήρωση του καθήκοντος του δημοσίου λειτουργού! [Γιατί όλα αυτά θα πρέπει, απαραιτήτως, να αποτελούν μέρος των καθηκόντων των κρατικών λειτουργών, δηλ. να είναι πιστοποιημένη η κατάρτισή τους, να εργάζονται, και να είναι ικανοί για την δουλειά που ανέλαβαν]. Υποσχεθείτε μας και την τιμωρία των επιόρκων!

Κι επειδή ειπώθηκε πως "η ανάκαμψη θα έλθει από τη μεγάλη αφύπνιση των πολιτών που αποτελούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο αυτής της χώρας και που σήμερα δεν βρίσκουν λόγο συμμετοχής στα κοινά αφού αισθάνονται ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέρα από τη δική τους δυνατότητα επιρροής" προσπάθησα να αναλύσω την ουσία της πολιτικής πρότασης, των θέσεων και την στιβαρότητα των πολιτικών επιχειρημάτων ενός πολιτικού που φιλοδοξεί να κυβερνήσει την χώρα. Αλλά την θέση αυτή, την βρήκα πολύ χαμηλά στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων όλων των πολιτικών, γιατί, ως συνειδητός πολίτης αυτής της χώρας, νοιώθω τόσο πνιγηρό το αδιέξοδο από τους περιορισμούς και τις αφαιρέσεις των δυνατοτήτων μου, που -για τις ανάγκες της εξουσίας- μου επιβάλλει κάθε μέρα η Πολιτεία, ώστε δεν μου αρκούν πια αυτές οι επιδερμικές εξαγγελίες και οι υποσχέσεις.

Του ευχόμαστε να βρει καλύτερα επιχειρήματα και να θέσει υψηλότερους πολιτικούς στόχους για τον ίδιο, και εθνικούς στόχους που να εμπνέουν τους πολίτες, ώστε να συστρατευθούν μαζί του, για την πρόοδο και την ωφέλεια της χώρας και του λαού.

Γιατί αλλιώς, δεν θα αλλάξει τίποτε...

Με τιμή, ή Με εκτίμηση...;

 

Στις συναλλαγές μας καθημερινά, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε διάφορα πράγματα από τις υπηρεσίες, αλλά και από τους γύρω μας, καταλήγουμε, σ' εκείνο το αξιοθρήνητο, γραπτό "Με εκτίμηση", ή το προφορικό "σας εκτιμώ πολύ..."!

Με ξενίζει λιγάκι το "με εκτίμηση", γιατί μου ακούγεται σαν ... ζύγι! Σαν σκεπτικισμός και αξιολόγηση ευκαιριών.  Κάτι σαν αναζήτηση της "τιμής ευκαιρίας".  Της (χαμένης) τιμής του προσώπου και της αξίας του οφέλους που ταυτοχρόνως, και εξαιτίας αυτής, αποκομίζεται.  Γιατί η εκ-τίμηση, συνεπάγεται εξαγωγή , κι όχι απόδοση, τιμής! [Έθος γαρ τοις κλέπτουσιν, ρίπτειν τα τίμια...].

[Κάτι σαν την "παιδεία" και την "εκ-παίδευση". Που το ένα (η παιδεία) προοιωνίζεται πνευματική και ψυχική καλλιέργεια του ανθρώπου, και το άλλο (εκπαίδευση) σηματοδοτεί εξειδίκευση, κατάρτιση και "καταλληλοποίηση εργαλείου". Για ίδια ή αλλότρια χρησιμοποίηση. Πάντα όμως για τον πορισμό μετρήσιμου και υλικού οφέλους ή προσόδου].

Έτσι μοιάζει η εκ-τίμηση. Κάτι σαν επιχειρηματική επιδίωξη μεγίστου οφέλους! Όπως π.χ. πάμε σε μια δημοπρασία, ή σε ένα παζάρι. Σε μια διαπραγμάτευση που θα προσπαθήσουμε να "ρίξουμε" ή να κάμψουμε τις αντιστάσεις του άλλου. Να επωφεληθούμε από την κουφότητα, την απειρία ή την "ανάγκη" κάποιου.

Και καλά, να επωφεληθείς από την κουφότητα  κάποιου. Αυτό, βέβαια, δεν μοιάζει  και με ικανότητα διαπραγμάτευσης! Όταν συναλλάσσεσαι με ηλιθίους είναι προφανές ότι θα καταφέρεις να συμφωνήσουν σε ό,τι θέλεις. Ας πάρουμε την πολιτική διαπραγμάτευση της χώρας με τους δανειστές. Οι πολιτικοί μας μύωπες, διαρκώς πιέζονται από τους εταίρους(!) και δανειστές μας στην εφαρμογή εφ' ημών, μέτρων και πολιτικών επιλογών που ευνοούν τους δικούς τους απώτερους σκοπούς, που είναι όχι μόνο ουσιαστικά άγνωστοι, αλλά, κυρίως, καταστροφικοί για όλους εμάς! Και οι δικοί μας, από μια καρεκλοκενταυρική μανία, αναιρούν τις πολιτικές  που είχανε διακηρύξει προεκλογικά προς το Ελληνικό εκλογικό σώμα και υπό τις οποίες εξελέγησαν. Και πράττουν ακριβώς τα αντίθετα προς όσα είχανε διακηρύξει, απλώς και μόνο για να διατηρήσουν την έξωθεν απογυμνωμένη, κολοβωμένη και αχυροποιημένη εξουσία τους. Με αποτέλεσμα,  να καταλήγουν στην απόλυτη αυτο-γελοιοποίησή τους!

Όταν διαπραγματεύεσαι με έναν άπειρο, είναι το ίδιο προφανές, ότι θα εκτοπίσεις κάθε του αντίσταση και θα τον σύρεις εκόντα-άκοντα στην υποταγή! Και πάλι δεν είναι επιτυχία διαπραγμάτευσης. Εδώ πρόκειται για αισχροκέρδεια και εκμετάλλευση. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μέθοδο εξαπάτησης! Είναι το σύνδρομο του πολιτισμού της ζούγκλας, όπως και αν θέλουμε να το ονομάσουμε. Είναι η -επ' ωφελεία του ισχυρού- εξουσίαση του ανίσχυρου.

Η τραγικότερη όλων περίπτωση, είναι εκείνη της εκμετάλλευσης της ανάγκης του άλλου! Γιατί η ανάγκη αυτή έχει διάφορες όψεις. Και καλά αν πρόκειται για περιστασιακή ανάγκη, οικονομικής διευκόλυνσης επί ενδείας ή αδυναμίας. Το χειρότερο είναι όταν πρόκειται για ψυχολογική ανάγκη. Γιατί η ανάγκη αυτή, πάθος και μαρτύριο που κυβερνά την ζωή του ανθρώπου,  ωθεί τον άνθρωπο να γίνεται ... απάνθρωπος! Έτσι, αν κάποιος επιδιώκει την ικανοποίηση του αιτήματός του που σκοντάφτει στην "ανάγκη" του άλλου, τότε φροντίζει  να  γνωρίζει καλά την ανάγκη αυτήν, για να την εξουδετερώσει!

Αν η "ανάγκη" είναι οικονομικός πλουτισμός,  εξαγοράζεται, με ένα "δώρο" ή με αντίστοιχη διευκόλυνση...! Αν η "ανάγκη" του άλλου είναι μια θεσούλα εργασίας, "τακτοποιείται". Ακόμη και ως θέση κατασκόπευσης, προς εξυπηρέτηση συμφερόντων! κλπ., κλπ. Ακόμη κι εξουσία μπορεί κάποιος να καταλάβει με αυτόν τον τρόπο. Δοτή κι αναιρετέα, ανά πάσα στιγμή, ασφαλώς....


Όταν συναλλασσόμαστε λοιπόν, και καταλήγουμε "με εκτίμηση", θαρρώ πως είναι σαν ειδοποιούμε πως είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το τίμημα για την ικανοποίηση του αιτήματός μας! Κι αυτό μ' εξοργίζει, γιατί φαίνεται πως όλοι μας συναινούμε στην εξαγορά ή την δωροδοκία, κι επικροτούμε -έστω και με αυτόν τον λανθάνοντα τρόπο- την διαφθορά, χωρίς -ασφαλώς!- να το λέμε ευθέως, αλλά, προφανώς, το εννούμε απολύτως!

Ενώ, αν καταλήγαμε να υποβάλλουμε αρμοδίως το αίτημά μας "με τιμή", αυτό έχει την έννοια ότι  θεωρούμε πως ο παραλήπτης του αιτήματός μας, και αρμόδιος για την εξέτασή του,  έχει την εντιμότητα, την γνώση και την αρμοδιότητα να εξετάσει το αίτημά μας και να το δεχθεί ή να το απορρίψει εν όψει των κοινωνικώς συμπεφωνημένων (νομικής ρύθμισης, πολιτικής, διοικητικής πρακτικής, προνοιακής πολιτικής κλπ). Θεωρούμε δηλαδή πως ο παραλήπτης του αιτήματός μας έχει μια ηθική υπόσταση, για την οποία είναι αξιότιμος. Έτσι ακριβώς, όπως πρέπει να είναι και ο αιτών, που δεν μπορεί να (θεωρείται επιτρεπτό να) ζητά ανεπίτρεπτα πράγματα (άδεια ταξιτζή ενώ είναι τυφλός), υπονοώντας ότι θα εξουδετερώσει ή θα εξαγοράσει κάθε τι που τάσσεται ως εμπόδιο  στις επιδιώξεις του.

Στον αντίποδα, το "με εκτίμηση", σημαίνει  πως [αμφισβητώ την υπόληψή σου, αλλά ας πούμε -για τα λιγότερα- πως] σε λογαριάζω με το μέρος μου....

Αξιοπερίεργο  -στον ίδιο βαθμό- μου φαίνεται όταν κάποιος, κοινωνικά, εργασιακά, κλπ. υφιστάμενος (όπως ο μαθητής, ο εργάτης, ο πολίτης προς τον υπουργό, ή ο κατηγορούμενος προς τον γνωστό του δικαστή) λέει προς τον ανώτερό του "σας εκτιμώ πολύ κ. τάδε μου"(!)

Δηλαδή μπορεί ένας υφιστάμενος να εκτιμήσει "ποιά ηθική προσωπικότητα" είναι ο προϊστάμενός του ή ο κριτής του; Κι αν μπορεί, ή αν θέλει, αυτό δεν είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης που αφορά το αίτημα, αλλά υπονοούμενο για την έκβασή του! Τί στοιχεία μπορεί να έχει ένας εργασιακά/εκπαιδευτικά/ιεραρχικά άγνωστος ή νέος υφιστάμενος για να εκτιμήσει τον προϊστάμενο ή τον κριτή του, που να μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την επιτυχή έκβαση του αιτήματός του, αν δεν πρόκειται για λανθάνοντα εκβιασμό περί εντιμότητος;

Αν λοιπόν κάποιος "με εκτιμά", ως αξιόλογο άνθρωπο, και γι' αυτό με σέβεται, τί θα συμβεί αν ο ίδιος άνθρωπος θεωρούσε πως είμαι ανάξια σεβασμού κατά την γνώμη του; Θα μπορούσε ο  ίδιος αυτός να ασεβεί απέναντί μου αν είχα την ιδιότητα του  προϊσταμένου, του γονέα, του δασκάλου ή του κριτή του; Θα μπορούσε να ασεβεί και προς τον θεσμό της δικαιοσύνης;  [Ερώτημα, την φύση του οποίου πραγματεύεται ο Πλάτων, στον διάλογό του "Ευθύφρων". Κατά τον Σωκράτη, στον εν λόγω διάλογο, αυτό θα ήταν μια κραυγαλέως αντικοινωνική και ανακόλουθη συμπεριφορά!] 

Ενώ αν απευθύνεται και υποβάλλει το αίτημά του "με τιμή", είναι προφανές, πως είναι και δική του η τιμή, γιατί ξέρει να σέβεται [τους μεγαλύτερους/τους θεσμούς/τους δασκάλους του, κλπ].

Πιστεύω λοιπόν, πως αν απευθυνόμαστε "με τιμή", αυτό θα ειπεί πως έχουμε κώδικα αξιών, και μάλιστα χωρίς να στερούμαστε του δικαιώματός μας να κρίνουμε και να έχουμε άποψη ακόμη και για την ηθική υπόσταση κάποιου. Δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να δηλώσουμε κάτι για την υπόληψη του άλλου. Αυτήν, ο ίδιος πρέπει να την περιφρουρεί και να την στηρίζει, με τις πράξεις του και με τα έργα του. Είμαστε ελεύθεροι στην κρίση μας, αλλά αυτό δεν μας υποχρεώνει να είμαστε αντικοινωνικοί στην συμπεριφορά μας.

Τί θα συμβεί όταν συναλλάσσεσαι με κάποιον που σε εκτιμά, επειδή "του προσφέρεις εκδουλεύσεις", και την άλλη μέρα δεν σε εκτιμά, γιατί αρνείσαι κάτι τέτοιο; Κι όμως θα έπρεπε πάντα να σε τιμά/να τον τιμάς γιατί αυτό είναι ο ελεύθερος, έντιμος και υπεύθυνος άνθρωπος. Αυτός έχει και τηρεί κώδικα αρχών και αξιών, και δεν αρκείται στην επίκληση εικονικών αρχών και αξιών, απλώς και μόνο προκειμένου να τελεσθεί η δολερή, υπόγεια και αντικοινωνική αλληλοεξυπηρέτηση.

Αυτοί που μας "εξυπηρετούν" στις υποθέσεις μας,  είναι υπάλληλοι, εργαζόμενοι. Επαγγελματίες δηλαδή, που λειτουργούν εντός πλαισίου εκ των προτέρων γνωστών διαδικασιών και προϋποθέσεων. Ή, η εξουσία, που πρέπει να είναι συνεπής προς τις αυτο-δεσμεύσεις της.

Εκείνοι που μας βοηθούν στις ανάγκες μας, τις προσωπικές, είναι οι συνάνθρωποί μας. Είναι το πνεύμα της συνεργασίας και της φιλαλληλίας μεταξύ μας. Είναι ο Κύριός μας και όλοι οι αδελφοί εν Χριστώ. Δηλαδή όλοι αυτοί που συμφωνούμε πως ο άνθρωπος δεν ζει  μόνο για τον εαυτό του, αλλά ζεί μαζί με άλλους ανθρώπους, και γι' αυτό πρέπει να τους λογαριάζει, να τους τιμά και να τους σέβεται, προσωπικά και εμπράκτως.

Γιατί το ίδιο περιμένουμε όλοι από τους άλλους. Κι έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη από όλους τους άλλους. Οι συνάνθρωποί μας κι εμείς, είμαστε όλοι στο ίδιο έργο συγγραφείς, θεατές και ηθοποιοί. Στο έργο της ζωής και της συνύπαρξης εν ελευθερία και αλληλοαποδοχή.

Δεν αξιολογούμε θετικά τους άλλους από μόνο το γεγονός πως συμβαίνει να  συμφωνούν προς το κακκώς εννοούμενο, ατομικό και ιδιοτελές συμφέρον μας. Δεν τους εκ-τιμούμε, δηλαδή. Τους τιμούμε ως ανθρώπινες αδελφές υποστάσεις.

Για πρώτη μου φορά, μικρό παιδάκι ακόμα, για το θέμα τούτο άκουσα από τον ολιγογράμματο στοχαστή πατέρα μου. Κι αργότερα, διπλωματούχος πανεπιστημίου, από τον επίσης ολιγογράμματο μελετητή και στοχαστή πεθερό μου...

Σήμερα, από τους πολυγραμματιζούμενους -και σε μεγάλη πνευματική και ηθική σύγχυση περί το αυτονόητο- πολιτικούς και "στοχαστές", ακούω "με εκτίμηση" για δωροδοκίες,  με  ευκαιρία τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας, και άλλα συναφή τραγικά και παρόμοια.

Ας μας φυλάει ο Θεός από σχέσεις εξάρτησης από/ και εργασίας με / τέτοιους...

Όλα τούτα είναι, βέβαια, δικές μου προσεγγίσεις, όχι αυστηρώς νομικές αλλά κοινωνικής και ίσως ψυχολογικής φύσεως που γεννούν και κάποια δυστοκία στην επικοινωνία, αλλά και  που τις μοιράζομαι μαζί σας, γιατί σαν ιδιόρρυθμη που είμαι,  αν δεν έχω καλή εικόνα για κάποιον (που την φτιάχνει ο ίδιος με τη βιοτή του, και συμβαίνει να την βλέπω κι εγώ), είμαι πολύ τυπική, και δεν θέλω δοσοληψίες μαζί του...

Όχι από μια απόλυτη δική μου ακεραιότητα, αλλά για παιδαγωγικούς λόγους, και για λόγους φιλαλληλίας. Από το φόβο της πρόκλησης μια ανεξέλεγκτης έκλυσης του μέσου κοινωνικού ήθους, που είναι επιτακτικά αναγκαίο να είναι υγιές για την κοινωνική μας συμβίωση.

Στο λυκόφως του "πολύ-σημου" ήθους

 

Διαβάζω στο ΒΗΜΑ: "Δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς τη μεγαλοσύνη του παλιού αγωνιστή της Αριστεράς, του Μανόλη Γλέζου, που βαδίζει προς τη δύση της ζωής του αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές την υπέρβαση των παθών, την εθνική συμφιλίωση και, πάνω απ’ όλα, το πολιτικό ήθος".

Ετούτη η φράση μου μοιάζει νά 'ναι η σπουδαιότερη - το  δίδαγμα- από ολόκληρη την ακαδημαϊκή ανάλυση του αρθρογράφου. Γιατί, εγείρει, ταυτοχρόνως, και δυο παρεμφερή, άκρως συναφή, ζητήματα:

1. Το ήθος ζωής και της δια βίου πραγματείας, και

2. Το ήθος της αυτογνωσίας, της αυτοσυνειδησίας. Το λεγόμενον δηλ. "ήλθε εις εαυτόν".

Το πρώτο έχει να κάνει με τον  άνθρωπο που έχει επιλέξει το δρόμο της ζωής του  κι έτσι πορεύεται και πολιτεύεται. Όχι από παρορμήσεις, αλλά από στέρεες αποφάσεις, μελετημένες και σταθμισμένες! Σημαίνει τον άνθρωπο που παλεύει. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο που δεν βλέπει μονάχα τον εαυτό του μπροστά στον κόσμο, αλλά βλέπει και τον εαυτό του ανάμεσα στους ανθρώπους, κι όχι από πάνω τους. Γιατί ο κάθε άνθρωπος μπορεί μόνο να είναι,  απλώς, ένας σαν όλους εμάς.

Απίστευτο θα ήταν να μην έρχεται κάποτε ο άνθρωπος εις εαυτόν! Θά 'ταν σαν νά 'ζησε "δωρεάν" (δηλαδή "τζάμπα")! και να μην έμαθε τίποτε από την ζωή. Θα ήταν σαν να γεννήθηκε για να "διδάξει την ίδια την ζωή".

Το δεύτερο όμως έχει να κάνει με την ανθρώπινη πείρα, γνώση, εμπειρία ζωής κι αναγνώριση -έως και  αναθεώρηση-  των λαθών του. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο που εκ των υστέρων συνειδητοποίησε το βαθύτερο νόημα και το αληθές περιεχόμενο των αχικών του αντιλήψεων και των πρώϊμων έργων του. Γιατί, αυτός που -επί τέλους-  "ήλθε εις εαυτόν" μπορεί και να αφήνει "παρακαταθήκες"!(*) Επειδή αυτός μπορεί να κάνει υπέρβαση των παθών του και του εγώ, και να είναι υπόδειγμα, παράδειγμα, πρότυπο των επόμενων.

Οι προσωπικές -ή ακόμη χειρότερα, οι ατομικές- φιλοδοξίες και επιτυχίες του καθενός μας δεν υπερβαίνουν το βήμα μας επί της γής! Τις παίρνουμε μαζί μας, όταν  -με όποιον τρόπο και αν επιλέξουμε ή συμβεί  να- "φύγουμε"! Στην περίπτωση αυτή, ό,τι και να λέμε "για τους κοινωνικούς αγώνες μας" θα είμαστε "άχρηστοι" για τον κόσμο, ακοινώνητοι, μόνοι, με τον εαυτό μας και τις επιθυμίες του. Κενοί, κύμβαλα αλαλάζοντα!

Ποτέ δεν είναι αργά για τον ίδιο τον άνθρωπο να έλθει "εις εαυτόν", συχνά όμως είναι πολύ αργά για όσους αυτός με τις παραινέσεις και τα έργα του μπορεί κα να πλάνεψε. Βέβαια, ένας άνθρωπος, μόνος, δεν μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει όλον τον κόσμο. Μπορεί όμως να προκαλέσει μεγάλη βλάβη ή μεγάλη ωφέλεια. 

Το αριστερό ήθος λοιπόν, είναι ένα ρητορικό ερώτημα, γιατί έχει ήδη δώσει -ιστορικά και δογματικά- καθαρές απαντήσεις: Δεν νοιάζεται για την ομόνοια του κόσμου, αλλά για την επικράτησή του επί του κόσμου. Κι  αδιαφορεί αν αυτό θα το επιτύχει (ακόμη και) με την διαίρεση του κόσμου, σε τάξεις και  σε ομάδες προσκείμενες, που -κατά κανόνα- τις στρέφει ενάντια στις αντικείμενες, προκαλώντας κοινωνικές αναταραχές.

Γιατί εκεί που δεν υπάρχει αγάπη και φροντίδα για τον άνθρωπο και την κοινωνία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ήθος, αλλά για συμφέρον: πολιτικό, οικονομικό, εργασιακό, επιχειρηματικό, κλπ.

Επειδή όμως μιλάμε πολιτικά, έχουμε πια την ιστορική, πολιτική και κοινωνική (διεθνή κι εγχώρια) εμπειρία να γνωρίζουμε πως αριστερό, σοσιαλιστικό, φιλελεύθερο, νεοφιλελεύθερο, αναρχικό κλπ. ήθος, δεν  έχουν καμμιά διαφορά μεταξύ τους.

Γιατί 

• το πολιτικό ήθος εστιάζει στην εξυπηρέτηση της "πολιτικής" (ποιάς, αλήθεια, πολιτικής; της πολιτικής "παιχνίδι να γίνεται;), 
• το φιλελεύθερο ήθος εστιάζει στην επιβολή συγκεκριμένης εξουσίας, για την προώθηση διακυβέρνησης της εν λόγω πολιτικής κατεύθυνσης, 
• το εργασιακό ήθος αντιστοιχεί στην ευσυνειδησία του εργαζομένου ως προς το αντικείμενο της εργασίας του,
•  το εργατικό ήθος ταιριάζει με την συμπεριφορά εργατών προς αλλήλους και έναντι της εργοδοσίας, 
• το οικονομικό (!) ήθος... αποτυπώνει την τάση και τις επιδόσεις ανθρώπων όπως ο ... Σόϊμπλε, η Λαγκάρντ,  κλπ.

Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, ο άνθρωπος/πολίτης,  χρησιμοποιείται ως εργαλείο πίεσης ή ως επιχείρημα και η κοινωνία ως πρόσχημα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ειδικά και ιδιοτελή συμφέροντα, και αγνοείται παντελώς η ζωή, η προσωπικότητα, η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να προσφέρει, να μοιραστεί και να ονειρευτεί.

Τα επί μέρους ήθη, εξυπηρετούν τα επί μέρους "οράματα". Και δεν πρέπει να τελούμε σε σύγχυση, όσον αφορά τις στοιχειώδεις έννοιες και τα κατηγορήματα που χρησιμοποιούμε για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Το αριστερό ήθος είναι ακριβώς όπως και το νεοφιλελεύθερο, όπως και το σοσιαλιστικό, όπως και το ήθος των συμπαρατασσομένων, κ.ά. Όπως και το ήθος του Σόϊμπλε. Ειδικό, μερικό, και -εν πολλοίς- ιδιοτελές!

Εδώ, ζητείται, ελάχιστον, κοινόν τοις πάσιν, ήθος! Ήθος, χωρίς πρόσημο! Θα βρεθεί, θα υπάρξει; Αν ναί, μπορούμε, να ελπίζουμε!

(*) Σημείωση: 

Παρακαταθήκη: Η λέξη παράγεται με σύνθεση, από τα : παρά+κατά+θέτω/τίθημι = δηλαδή: δίπλα στα πρώτα τοποθετώ και τα ύστερα. 

Γιατί η παρακαταθήκη δεν είναι εντολή, είναι συμπέρασμα! Κι αν μας δίδεται ως οριστική ή ως προστακτική πρόταση, πάντα έχει την αιτιολογία της, ή την "απολογία" της, ακόμη και την υπόδειξη περί του απευκταίου ή του πρακτέου.

Εχθροί της Δημοκρατίας

 

Η αγωγή εναντίον πολιτικού αρχηγού που ζημίωσε τους πολίτες με τις προεκλογικές του εξαγγελίες, θα μπορούσε, ανάλογα με την θεμελίωσή της, να αποτυπώνει μια ρεαλιστική αξίωση.

Αλλά το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει έτσι, ώστε μια τέτοια αξίωση να μην είναι δυνατόν να φθάσει μέχρι την δικαστική της εξέταση, προφυλάσσοντας τους πολιτικούς που εξαπατούν και ζημιώνουν συστηματικά τον λαό, όχι μόνο να παραμένουν στο δικαστικό απυρόβλητο, αλλά και να αποφεύγουν κάθε καταλογισμό της ευθύνης. Βαφτίσανε μάλιστα την εκ προθέσεως υφαρπαγή της ψήφου μας ως πολιτική τους ευθύνη, και θεωρούν την τελευταία, αρκετή ως τίμημα, και ασφαλώς προθύμως την αναλαμβάνουν (όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς), σαν τύχει να χάσουν τις εκλογές, χωρίς όμως να χάνουν και την συνεταιριστική τους ιδιότητα στην νομή της πολιτικής εξουσίας! Κι έτσι, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, διαρκώς αλληλοϋποστηριζόμενο, αζημίως εναλλάσσεται στην εξουσία!

Όχι. Δεν ανήκει στον πολίτη στέφανος ηλιθιότητας. Γιατί η πολιτεία αποτελεί την διαχρονική εικόνα των αρχόντων της.

Ανήκει στο πολιτικό προσωπικό της χώρας ο διαχρονικός στέφανος της εμμονικής νομής και κάρπωσης της εξουσίας, κατά τρόπο ιδιοτελή και αναποτελεσματικό, και μάλιστα από κάθε κόμμα -ή συσχετισμό πολιτικών κομμάτων- που ανέλαβε νομίμως, εκουσίως ή δολίως την εξουσία με σαγηνευτικές υποσχέσεις.

Ειπώθηκε (*) πως «Η εκχώρηση της ατομικής ευθύνης στο πλαίσιο της δημοκρατικής διαδικασίας είναι αντίθετη προς την ουσία της δημοκρατίας. Καλώς ή κακώς, η δημοκρατία προϋποθέτει ευθύνη και από τις δύο πλευρές: και του εκλεγόμενου και του ψηφοφόρου. Ενέχει, επίσης, το στοιχείο της διακινδύνευσης, που ο ψηφοφόρος μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνον με την ατομική κρίση και γνώση, όχι παραχωρώντας την σε όποιον άμυαλο ή απατεώνα προσφέρεται να αναλάβει το βάρος».

Η συγκεκριμένη κριτική αφήνει

• απέξω την ευθύνη του πολιτικού που ψεύδεται εκ προθέσεως με στόχο την εξουσία, 
• και μεταφέρει όλη την ευθύνη στον τυχαίο ψηφοφόρο.

Θα συμφωνήσω πως είναι απαράδεκτο να αποποιούμεθα τις ευθύνες μας. Αλλά ενίσταμαι όταν οι πολίτες καλούνται να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες για τις πράξεις των πολιτικών.

Στα καθήκοντα, τα δικαιώματα και τα έργα του πολίτη είναι να εργάζεται (εν ισότητι, ελευθερία και δικαιοσύνη με ασφάλεια δικαίου και σε κράτος δικαίου που προστατεύει την προσωπική ελευθερία του πολίτη, την ιδιοκτησία του και το δικαίωμά του στην μόρφωση κλπ, όπως διακηρύσσει και το Σύνταγμά μας) να δημιουργεί και να σκέφτεται, και να συμμετέχει κατά τις δυνάμεις του στα βάρη της πολιτείας. Και -σε κάθε περίπτωση- να προστατεύεται δικαστικά η άσκηση των δικαιωμάτων του και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Ανάμεσα στα καθήκοντα και τα έργα του πολιτικού, ως μέλους της εκτελεστικής ή/και της Νομοθετικής λειτουργίας της πολιτείας μας, είναι και η προστασία των πολιτών σε όλα τα ανωτέρω, η πρόβλεψη και η θέσπιση των αναγκαίων μέτρων (νομοθεσία) για την ανάπτυξη και την προστασία των πολιτών και της χώρας από κάθε κίνδυνο και ανάγκη.

Το χειρότερο είναι που η εξουσία, σε διεθνές πια επίπεδο, για να αποφύγει κάθε έλεγχο και κάθε ευθύνη για τα έργα και τις ημέρες της, επινόησε την ίδρυση φορέων (Αρχές) που αποφαίνονται με το κύρος Θεού, εκδίδοντας πράξεις και λαβαίνοντας μέτρα που δεν υπόκεινται σε δικαστικό, κοινωνικό ή άλλο νομικό έλεγχο, και ανέθεσε σε φορείς (ΜΚΟ), που χρηματοδοτούνται και από εθνικούς πόρους, να αναλαμβάνουν και να διεκπεραιώνουν έργα, που άλλοτε γίνονταν από κρατικούς ή διεθνείς φορείς.

Είναι ασφαλώς εξαιρετικά σημαντικό να διαχωρίζονται οι ευθύνες, και ο καθένας να αναλαμβάνει τις δικές του και να υφίσταται την πληρωμή του τιμήματος επί των ευθυνών που του αναλογούν. Είναι όμως μονομερές να εισάγεται το πνεύμα της αποκλειστικής ευθύνης του πολίτη, και δή του μέσου πολίτη, μαζί με το ρίσκο του καθώς δίνει την ψήφο του σ' έναν ψεύτη πολιτικό. Γιατί τον ψεύτη τον μαθαίνεις από τα έργα του, δηλαδή εκ των υστέρων! 'Η μήπως θα εισηγηθούμε να αφαιρεθεί το δικαίωμα της ψήφου από τον μέσο πολίτη; Ή από τον υστερόβουλο πολίτη, που ψηφίζει για το συμφέρον του; Ή μήπως θα εισηγηθούμε να ψηφίζουν μόνο οι κάτοχοι πανεπιστημιακού διπλώματος με βαθμό «λίαν καλώς»;

Ειπώθηκε (*) ακόμη πως «ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας (...) είναι η βλακεία. Και η βλακεία αντιμετωπίζεται μόνο μακροπρόθεσμα και μέσω της παιδείας».

Για την εν κοινωνία βλακεία, τα έχει ειπεί πολύ καλά ο Ε. Λεμπέσης, στο έργο του ( με τίτλο «Η επαναστατική Μάζα και Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω», 9η έκδοση, έκδοση των Φίλων, το 2005). Δυστυχώς, η βλακεία δεν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας μας (και της Δημοκρατίας όλου του κόσμου). Το αντίθετο μάλιστα. Η Δημοκρατία, από ανθρωπιά, μπορεί και να φροντίζει τους «βλάκες».

Τον στέφανο του εχθρού της δημοκρατίας κατέχουν ισότιμα η ιδιοτέλεια, η δολιότητα και η υστεροβουλία των εξουσιομανών και των δορυφόρων τους. Αυτοί σέρνουν στον όλεθρο κάθε ελπίδα βελτίωσης των πραγμάτων, παρασέρνοντας σε τούτον τον χορό και τους αντιστοίχου ήθους πολίτες.

(*) Καθημερινή

Σημείωση: Για την  Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω, βλ. εδώ: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/evangelos_lempesis_idiots.htm

Η "μαγεία" των Χριστουγέννων

 

Σ

Σε κάποιες χώρες οι γιορτές των Χριστουγέννων καθιερωθήκανε μέσα από την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, ακόμη και την μόδα, ως οι μέρες της ευτυχίας του ανθρώπου. Θα λέγαμε πως είναι προφανείς οι λόγοι. Εξ άλλου, υπάρχουν και … ιστορικές πηγές γι' αυτό.

Όμως, σ' ετούτη τη χώρα, τα Χριστούγεννα, δεν μας τα επέβαλε κανένας απ' έξω. Εδώ, εκατοντάδες, θα έλεγα χιλιάδες, χρόνια τώρα, Χριστούγεννα, είχε στην καρδιά του, καθένας που είχε ασπασθεί το Θείο Φώς και την Άγια Ταπείνωση. Mέχρι τότε οι άνθρωποι αποφασίζανε για το δέον, το αναγκαίο και το όριο και -άλλοτε υποδειγματικά οι πολλοί, άλλοτε- ο ισχυρός επέβαλε τους κανόνες του. Και τούτο οδηγούσε πάντα σε αδιέξοδο. Πότε οι φιλοδοξίες, πότε οι ματαιοδοξίες, πότε οι πλεονεξίες του καθενός, δημιουργούσαν συρράξεις και καταστροφές, στους τόπους και στη ζωή των ανθρώπων.

Από τούτον τον ταλανισμένο τόπο, περάσανε μυριάδες κατακτητικές ορδές, διαφόρων εθνοτήτων και φύλων. Κι η καθεμιά τους ποθούσε να εξουσιάσει τον κόσμο και την γή που τώρα είναι πατρίδα μας. Συχνά τον βρίσκανε τον τρόπο για να πετύχουνε τους σκοπούς τους οι επίζηλοι κατακτητές και επίδοξοι κοσμοκράτορες.

Έτσι γινόταν και στα χρόνια του Χριστού. Ο κόσμος στέναζε κάτω από τον δεσποτισμό της ανελέητης εξουσίας. Της συχνά εγκληματικής εξουσίας. Σήμερα πια, μετά από τόσους αιώνες επανάληψης του ίδιου μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας στην εξουσία, μας είναι καλά γνωστό, πως κάθε εξουσία, επιθυμεί αγέραστη κι ακμαία να μένει στο θρόνο της, πολλοί να την πολιορκούνε κι όλοι να υποτάσσονται στα θέλγητρά της. Όσοι δεν συντάσσονται με την εξουσία, διώκονται, τιμωρούνται ή γελοιoποιούνται, κι όσοι συντάσσονται, άγρυπνος φρουρός τους παραφυλάει, μην και στραβοκοιτάξουν ή αμφισβητήσουν τον καθήμενο στον θρόνο. Φοβερή απειλή επικρέμεται ο θάνατος (φυσικός ή άλλος, ποιός ξέρει) επί της κεφαλής του επιόρκου.

Σαν ακούστηκε το μήνυμα του Χριστού, όσοι ερίζανε για την κυριαρχία του κόσμου, ακούσανε πως είναι μάταιη η εξουσία επί του κόσμου, άδικη, δολερή, φθονερή, λίγη, μικρή κι ασήμαντη, μπροστά στην γαλήνη που χαρίζει η αγάπη κι η αποδοχή του άλλου. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο, όλοι θα ζήσουμε εδώ, και κάποτε η ζωή του καθενός μας θα τελειώσει. Όλων η ζωή θα τελειώσει, και μάλιστα χωρίς να ξέρουμε το πότε και πώς.

Το μήνυμα του Χριστού, μας έκανε να καταλάβουμε τις δυνάμεις, την προοπτική μας, τα όριά μας, την αξία των πραγμάτων και την σημασία των επιθυμιών μας. Μας έδειξε την εναλλαγή στις περιστάσεις της ζωής του καθενός μας, και κατέδειξε την ποιότητα στην ζωή που μας φέρνει η αγάπη και η προσφορά. Στιγμάτισε την εγω-τική προσήλωση, και την φιλαργυρία, την ψυχική στεγνότητα και την ανάλγητη καρδιά. Μας έδειξε την κόλαση της κρυψίνοιας και της κατά μόνας πληρότητας. Μας έδειξε πως ο άνθρωπος ζει ως πρόσωπο, πάντα σε αναφορά με τον άλλο άνθρωπο. Και τι δεν μας έδειξε! Όμως ο άνθρωπος, εξόν από εκείνους τους λίγους, που η καρδιά τους στάθηκε εύπλαστη σαν το κερί, κι η αγριότητά τους έδωσε τη θέση τους στη σπλαχνικότητα προς τον αδύναμο, δεν ασπάστηκε τούτον τον λόγο. Κι αν τον ασπάστηκε προς ώρας, σύντομα τον παραποίησε. Και φρόντισε, από κάθε του λέξη να βγάζει κέρδος. Επονείδιστο κέρδος, αντίθετο προς την ουσία του Λόγου. Και διαδόθηκε σ’ όλον τον κόσμο μια επικερδής διδασκαλία, κατάλληλη για να κερδίσουν οι επιτήδειοι. Κι ο παράδεισος της αγάπης του Χριστού, άλλαξε. Ο κόσμος γέμισε καταστήματα.

Γιατί, σαν περάσαν τα χρόνια, η εξουσία των επικρατειών δεν ήταν πια τόσο μεγάλο θέλγητρο, όσο η εξουσία επί του πνεύματος των ανθρώπων, της σκέψης τους και των αισθημάτων τους. Εκεί πια γίνεται σήμερα ο πόλεμος. Κι ήρθαν τα καταστήματα να μας παράσχουν τα πράγματα και τις ευκολίες που θα μας χαρίσουν τον επίγειο παράδεισο. Αυτόν τον παράδεισο που θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον παράδεισο της αγάπης του Χριστού.

Καταπιάστηκε, δηλαδή στα χρόνια μας, το εμπόριο κι οι επίδοξοι εξουσιαστές του κόσμου, να μας πείσουν πως αυτοί ξέρουν τι είναι και ποιος θα μας χαρίσει τον παράδεισο που όλοι αναζητάμε, κι όλοι επιθυμούμε. Το εμπόριο που ξεκίνησε να είναι κοινωνική λειτουργία με εύλογη πρόσοδο, κατέστη μηχανισμός απίθανου πλουτισμού, και διακίνησης απίστευτων, άχρηστων και συχνά επικίνδυνων αγαθών. Διεύρυνε μάλιστα τα αντικείμενά του σε τέτοιον βαθμό, που σήμερα διαπλάθει εικονικές κι ανύπαρκτες ανάγκες μέσω της διαφήμισης. Και μας πουλάνε τα πάντα. Αρώματα για να είμαστε θελκτικοί, ποτά για να ευφραινόμαστε, παιχνίδια για να παίζουμε συνέχεια, κινητά τηλέφωνα για να μιλάμε αδιάκοπα και παντού, σπίτια με υποθήκη την ζωή μας, αυτοκίνητα με ευκολίες πληρωμής δεκαετών δανείων, είδη και μέσα καλλωπισμού για αέναη νεότητα, και τόσα άλλα, που να μη μένει χρόνος να σκεφτούμε την ανάγκη του άλλου ή το νόημα της ζωής μας. Να μην μείνει χρόνος για περισυλλογή, για αυτοκριτική, για αλληλεγγύη, για μια δεύτερη σκέψη, για εξοικονόμηση, για προοπτική. Όλα εδώ και τώρα. Γιατί μας αξίζει. Για να χαιρόμαστε, για να ευχαριστόμαστε, για να απολαμβάνουμε, είδη για να έχουμε, είδη για να δείχνουμε την αγοραστική μας δύναμη, τόπους και στέκια για να βγαίνουμε, τρόπους και μέσα για να διασκεδάζουμε, ευκαιρίες για να εμφανιζόμαστε στα κοσμικά σαλόνια, τρόπους για να καταναλώνουμε, για να μας παίρνουν κάθε ικμάδα ζωής, σκέψης, κάθε μας στιγμή, αρκεί να μην μένουμε μόνοι, αδρανείς, ήσυχοι και μη ξοδεύοντες.

Κι εμείς οι φτωχοί, οι μετρημένοι, οι πιστεύοντες στον παράδεισο της αγάπης και αρνούμενοι την κόλαση της αυτοϊκανοποίησης μέσω των χρημάτων και της επίδειξης χαιρόμασταν τα Χριστούγεννα σαν την εστία της ελπίδας, και προσκαλούσαμε μέσα μας την ενθρόνιση αυτής της ελπίδας και του παραδείσου για όλον τον κόσμο.

Αυτό μας έκανε να θαρρούμε πως τα Χριστούγεννα ήταν η γέννηση του καινούργιου στον κόσμο. Η γέννηση της αγάπης. Η γέννηση της ένωσης του κόσμου στον ίδιο δρόμο ζωής, με τις ίδιες ανάγκες όλοι μας: να αγαπάμε και να μας αγαπούν. Να συντροφεύουμε ο ένας τον άλλο στις δυσκολίες της ζωής και να ευγνωμονούμε τον Πλάστη της ζωής για τούτο το φωτεινό κήρυγμα που έσκισε τα ερέβη του μίσους και της πλεονεξίας και στάλαξε ειρήνη στον κόσμο.

Αποτύπωμα αυτού κηρύγματος θυμάμαι στο Χριστουγεννιάτικο φτωχικό σπιτικό. Εκείνη τη μέρα, που μαζί με την Θεία Γέννηση, γιορτάζαμε στο σπίτι τον Πατέρα. Χωρίς στολίδια, χωρίς τρομπέτες χαράς, χωρίς παιχνίδια και δώρα, χωρίς πολυτελή εδέσματα. Η μάνα πάντα είχε έτοιμα τα τόσα και τόσα παραδοσιακά, και το τραπέζι γεμάτο μουτράκια, που περιμένανε την ολιγόλογη προσευχή (ευχαριστίας κι ευγνωμοσύνης) από τον πατέρα, για να αρχίσουμε το φαγητό μας. Η ονομαστική γιορτή του Πατέρα μαζί με τη Θεία Γέννηση ήτανε δείγμα στην παιδική μου ψυχή, της ευλογίας του Κυρίου μέσα σε τούτο το σπίτι. Κεράσματα, επισκέψεις συγγενών και φίλων, κι ευχές, αγκαλιές κι αγάπες ήτανε τα δώρα μας στον Πατέρα, κι εκείνου σ’ εμάς μια στον καθένα μας ματιά του γεμάτη αγάπη, μια αγκαλιά πάντα ήτανε ανοιχτή και μια καρδιά που χτυπούσε στη χαρά και την ευτυχία μας. Στα όνειρά του για εμάς, και στο καμάρι που ένιωθε με το μεγάλωμά μας. Μια παρουσία με τόση αγάπη, που ποτέ δεν μου λείψανε τα άψυχα δώρα. Και με την αγάπη του ετούτη οχυρό στη ζωή μου, καιμαζί «θεώρημα ύπαρξης» (που λένε και οι μαθηματικοί), έμαθα, πως ναι, μπορεί μια τόσο μεγάλη αγάπη να υπάρξει, να καρπίσει και ν΄αθανατίσει ψυχές. Ν’ αφήσει καρπούς κι αποτυπώματα στη ζωή πολλών ανθρώπων και να τους δώσει εφόδια και δύναμη ψυχής. Κι αφού γεννήθηκε στην καρδιά γονιών, τόσο ταπεινών στο φρόνημα, μπορεί να γεννηθεί και μεγαλύτερη στην καρδιά την δική μου, που μεγάλωσα από αυτούς τους γονιούς. Γιατί αυτοί ήτανε άνθρωποι με πολλές συμφορές και με πόνο πολύ, με θανάτους, πολέμους, καταστροφές κι ατυχίες. Κι όμως η ελπίδα κι η αγάπη τους, περίσσευε, και για τα παιδιά τους και γι’ άλλους ακόμη ανθρώπους. Κι εγώ ένας άνθρωπος κατάφορτος από την αγάπη τους, κάτοχος «ταλάντου» ανεκτίμητου, χρέος έχω να πολλαπλασιάσω αυτόν τον θησαυρό, το τάλαντον, κι όχι να το κρύψω στα σπλάχνα της γης μαζί με τ’ άψυχο σαρκίο μου. Γι’ αυτό φυλάσσω τούτη την αγάπη και θεωρώντας την θησαυρό ανεκτίμητο, και σκέφτομαι, πως κάθε τόσο πρέπει να ανοίγω το σεντούκι της ψυχής μου και να επενδύω στην ξόδεψή της.

Ετούτη η αγάπη, η αγάπη ανάμεσά μας, αγάπη ανυπόκριτη, άδολη, πλήρης χάριτος κι ευγνωμοσύνης, αγάπη της συνάντησης και άρση των διαστάσεων, των διαφορών, των αντεγκλήσεων και του μίσους, είναι όλη η χαρά του κόσμου. Και μόνη αυτή είναι αρκετή για να γεμίσει τις καρδιές ελπίδα, χαρά, συντροφικότητα, παρηγορία, και μόνη αυτή είναι ικανή για να μας βάλει στον ίδιο δρόμο συνοδοιπόρους, στο ίδιο έργο συνεργάτες, στον ίδιο σκοπό συντελεστές, για το καλό όλων μας.

Παρόλα αυτά, το μήνυμα της αγάπης φαίνεται πολύ ταπεινό σε πολλούς, κι ανεδαφικό. Φαίνεται «λίγο» και αφελές. Ενώ τα ιδανικά της εποχής, το χρήμα και η εξουσία, η φήμη και η αναγνώριση, θεωρούνται πολύ σπουδαιότερα. Τι κρίμα, η παναθρωπίνως ζωογόνα και ζωηφόρος αγάπη, που χαρίζει ευδαιμονία πνευματική και ψυχική, να είναι για πολλούς τόσο ασήμαντη, και το ακατάπαυστο κυνήγι του άπιαστου, φθαρτού, εφήμερου κι ατομικού ιδανικού -που χάνεται μαζί μας- να θεωρείται σπουδαιότερο, χωρίς μάλιστα οι υποστηρικτές του να φείδονται σε καθύβριση και καταγελοιοποίηση των υποστηρικτών της αγάπης του Χριστού!

Τώρα που η οικονομική κρίση μαστίζει τις τσέπες μας, κι αφού αφεθήκαμε ανεπαισθήτως να ξεγελαστούμε, επιτρέψαμε σ’ εκείνους που φρόντισαν να γεμίσουν την ζωή μας με οικονομικές απόψεις και στόχους, να μας αφαιρέσουν το μήνυμα της ελπίδας και της αγάπης και στη θέση του να βάλουν τα χρήματα και τα άλλα υλικά αγαθά, και τις διάφορες εφήμερες καταναλωτικές και ηδονιστικές υπηρεσίες. Κι εμείς εβγήκαμε στο κυνήγι τους.

Γιατί χωρίς λεφτά, Χριστούγεννα κάνεις, χωρίς ανθρώπους και αγάπη όμως, ακόμη κι αν έχεις λεφτά, Χριστούγεννα δεν μπορείς να κάνεις. Ίσως γι’ αυτό, κάποιοι, να νιώθουν άσχημα στις γιορτές. Γι’ αυτό θέλουν να τελειώνουνε γρήγορα οι μέρες αυτής της ανυπόφορης αγάπης, και ν΄αρχίσουνε οι μέρες του κυνηγιού και της δράσης.

«Ομιλίαι κακαί φθείρουσιν ήθη χρηστά».

Διαβάζω στην aixmi.gr έναν σοβαρό προβληματισμό, και στέκομαι, σε
κάποιες σημαντικές θέσεις, όπως:

• Η ροκ μουσική δεν υπήρξε πάντα «ευγενική» απέναντι σ’ εκείνους που ταυτίστηκαν μαζί της.
• Κάθε αξιόλογος άνθρωπος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία…(για κάποιον ακροατή ροκ μουσικής που επέζησε ξεπερνώντας τους σκοπέλους των αδιεξόδων του)
• O προοδευτικός χώρος είναι ανάχωμα στη σκληρή δαρβινική ιδεολογία του λεγόμενου «φιλελευθερισμού». Μεριμνά πρωτίστως για τον αδύνατο, αυτόν που δεν τα καταφέρνει πάντα…

Με αφορμή το παραπάνω άρθρο στην αιχμή, η ροκ που σκοτώνει, ο λόγος αυτού του σημειώματος είναι η μουσική που ακούγεται εδώ από έναν γνωστό μουσικό, και νέο άνθρωπο, που κραδαίνει με τους στίχους του τις απειλές του «ωσεί μάχαιραν».

Ο δικός μου προβληματισμός για μια ροκ που σκοτώνει είναι πως: Όταν ακούσεις τέτοια μουσική, αν δεν σου αρέσει αλλάζεις σταθμό ή δίσκο. Όταν όμως επιλέγεις να την ακούς, εκείνο που συμβαίνει είναι ή ότι  de facto ταυτίζεσαι, ή ότι -χωρίς να το κατάλαβεις ενδεχομένως, θα επηρεαστείς.

Ασφαλώς, και δεν είναι η κατάλληλη μουσική για κάποιον με ευμετάβλητη ή κακή ψυχολογία, όχι μόνο γιατί δεν του παρέχει καμμιά βοήθεια, αλλά και γιατί μπορεί να τον ωθήσει σε αναπότρεπτα κακές δράσεις, πρωτίστως για τον εαυτό του, πέρα από το κακό που θα προκαλέσει στους προσφιλείς του γιατί θα τους πονέσει πολύ. Πολύ χειρότερα, αν ενεργήσει κατά τρίτων αθώων και αναιτίων.

Θα προβληματιστώ όμως, βαθύτατα, για το κατά πόσον «ο προοδευτικός χώρος μεριμνά πρωτίστως για τον αδύναμο». Η καλή μου προαίρεση δεν μπορεί να ξεχάσει τους τρείς της ΜΑΡΦΙΝ, που η διεκδίκηση των δικαιωμάτων κάποιων,  οδήγησε στο εκδικητικό «ολοκαύτωμα» τριών εργαζόμενων νέων. Και δεν ξεχνώ, ούτε το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και τους «πυρήνες» και τους περιστασιακούς -ως ροβινσώνες- «ρουβίκωνες» που απειλούν για να γίνει το δικό τους.

Γιατί όλοι οι πολιτικοί χώροι, μη εξαιρούμενου μέχρι σήμερα ούτε και του προοδευτικού χώρου, όταν πάρουν την εξουσία, αγωνίζονται πρωτίστως γι' αυτήν, ή τουλάχιστον για να μην την χάσουν ανεπιστρεπτί!

Όσο για την μουσική και τις τέχνες γενικώτερα, και την χρήση τους, δεν ξεχνώ την μουσικοφιλία του Χίτλερ. Είναι τεράστια πληγή το κακό που γίνεται -χάριν υψηλού προστατευόμενου σκοπού, ή χάριν του απόλυτου σωστού και δικαίου που κάποιος θεωρεί πως αυτός μόνος το κατέχει. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν το προβάλλει με φονικό τρόπο. Όταν, δηλαδή, το κακό γίνεται με πρόφαση ... το αγαθό ή το περιστασιακό συμφέρον!

Η υποκρισία δεν γνωρίζει όρια και ταυτότητες. Μπορούν όλοι να την μετέρχονται, ακόμη και οι χριστιανοί. Σ' αυτούς όμως -είναι ή πρέπει να είναι- καλά γνωστό, πως χριστιανός μπορεί κανείς να γίνεται κάθε ώρα, αλλά χριστιανός πεθαίνει μια μόνο στιγμή.

[Χριστιανός είναι εκείνος που πεθαίνει (-ζεί δηλ. ως την τελευταία του στιγμή) ως χριστιανός, και συχνά δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Γιατί αυτός πάντα αμφιβάλλει μέσα του (με διάκριση και ταπεινοφροσύνη) αν έκανε το σωστό, πρωτίστως, για τον συνάνθρωπό του. Οι χριστιανοί έχουνε τον δικό τους προσωπικό ο καθένας στίβο άθλησης, μια και το «έργο» τους είναι περισσότερο εσωτερικό παρά εξωτερικό, προς τους άλλους. Σπάνια είναι, εξάλλου, φανερό το άριστο δείγμα!]

Όμως, κάποιου είδους «χριστιανοί», το ξέρουν «καλά και από πάντα», ότι αυτοί μόνο γνωρίζουν το «σωστό και το καλό». [Εννοείται για τους άλλους, γιατί οι ίδιοι είναι υπεράνω πάσης κριτικής]. Πολλοί γνωρίζουμε τέτοιους, γιατί η ζωή και οι επιλογές μας «τα φέρανε έτσι τα πράγματα».

Σε όλους μας έχει τύχει να συναντήσουμε στη ζωή μας ανθρώπους με άποψη αιρετική και βλαπτική για τους άλλους, εξολοθρευτική, επιθετική και καταστροφική. (Αλαζονικά και αντιχριστιανικά) θα έλεγα -ως σχήμα λόγου- «χαλασμένα μυαλά».

Ασφαλώς, οι άνθρωποι αυτοί, κατά περίπτωση, χρειάζονται ενδεχομένως συμπαράσταση και βοήθεια παιδαγωγική και ψυχολογική. Αλλά όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο, όχι στην ελπίδα, αλλά στην πράξη.

Η διαπαιδαγώγηση δεν μπορεί «να επιτύχει» σε έναν ώριμο άνθρωπο που δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί. Που αρνείται, πως μπορεί να διδαχθεί από ό,τι βλέπει γύρω του. Γιατί όταν η πραγματικότητα δεν μας βοηθάει να βρούμε τη θέση μας και τον ρόλο μας μέσα σε αυτήν, σε συνύπαρξη με τους άλλους, η ζωή θα μας δείξει πως, όποιος επιθυμεί τον όλεθρο του άλλου προκειμένου να αναδειχθεί και να επικρατήσει ο ίδιος, δεν είναι βέβαιο ότι θα το επιτύχει χωρίς μεγάλη βλάβη. Δική του, ή των άλλων ή και αμφοτέρων.

Η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, πιστεύω πως διαρκεί όσο και η έλλογη ζωή του, μέσα από την αυτοκριτική και τον αυτοέλεγχο.

Ο ρόλος του παιδαγωγού είναι να βοηθήσει τον διαπαιδαγωγούμενο να αναπτύξει κριτική ικανότητα και να δημιουργήσει στην ψυχή του, εκτός από το φρόνημα της ελευθερίας, της ευθύνης και του σεβασμού των συναθρώπων μας, και τα σχετικά κίνητρα. Κι αυτός, ο μικρός διαπαιδαγωγούμενος άν έχει λάβει «καλά υλικά», το τί θα τα κάνει στην συνέχεια, εξαρτάται από την δική του προσωπικότητα στο σύνολό της. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ελευθερία του προσώπου.

Ο ρόλος του «έξωθεν» παιδαγωγού, κάποτε σταματάει, κι αρχίζει ο ρόλος κι ο λόγος της προσωπικής ευθύνης εκάστου. Αλλιώς, πάντα κάποιος άλλος μπορεί να φταίει για ό,τι κακό κάνουμε, κι αυτό είναι αδιέξοδο.

Η ζωοφιλία δεν είναι υποχρεωτικό να μας αποβλακώνει!

 

Για τούτο το σημείωμα βασανίστηκα, αν έπρεπε να το δημοσιεύσω. Όμως θεωρώ πως το απροχώρητο χάλι που ζούμε, απαιτεί μια τέτοια δημοσίευση.

Περπατώντας στους δρόμους, μια περίεργη, πνιγηρή, απεχθής οσμή αναδύεται από παντού γύρω, σαν να περπατας σε μια υπαίθρια τουαλέτα. Σαν σε περιοχή εκτεθειμένων περιττωμάτων! Βρωμιά και δυσωδία επικρατεί παντού.

Συνειδητοποιώ πως κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, περιφέροντας τα ζωάκια τους για την καθημερινή τους βόλτα και ... φυσική εκτόνωση, γεμίσανε τα πεζοδρόμια με τα περιττώματα των ζώων τους. Άλλοι, φέρανε κι από το σπίτι, όλα τα αγαθά που κόπρισε η γατούλα τους στο κουτί με την άμμο, και τα εναπόθεσαν στις ρίζες των άτυχων δένδρων που σκιάζουν, τρομάρα μας την πόλη. Των δέντρων που προσπαθούν να δροσίσουν αυτήν την πόλη όταν επικρατεί καύσωνας και να την τροφοδοτήσουν με οξυγόνο καθώς το τεράστιο σώμα της, με τις δραστηριότητές του, χρειάζεται ζωογόνα πνοή για να ζήσει.

Κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, όλα όσα δεν θέλουνε μέσα στο σπίτι τους, αποφάσισαν, για να μην... πηγαίνει χαμένη τόση οργανική ύλη (!), να την χώσουνε κάτω από τα ρουθούνια μας, για να εισπνέουμε όλοι μαζί την βρωμιά της αποσύνθεσής της. Κι ωστόσο μέχρι το τελικό στάδιο αφομοίωσης, να προσκαλούνται και μυριάδες έντομα, προς συγκατοίκηση μαζί μας. Ας μην μιλήσουμε για την ανάδειξη της οδυνηρής οσμής των περιττωμάτων που έφερε η πρώτη βροχή!

Εν ολίγοις, κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, αυτά που δεν έκαναν στο σπίτι τους, αυτά που δεν θέλανε να έχουνε στο σπίτι τους, τα πέταξαν στα μούτρα μας. Και μας βρώμισαν όλους, και τον εαυτό τους μαζί, καθαρίζοντας τάχα τον χώρο τους. Ενώ θα έπρεπε να φροντίσουν για την καθαριότητα της πόλης μας και του περιβάλλοντος φυσικού χώρου, απορρίπτοντας τα περιττώματα όπως πρέπει, ή αν ήθελαν ανακύκλωση, θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να μάθουν τον σωστό τρόπο. Κι επί τέλους ας δοκιμάσουν από την τοποθέτηση των περιττωμάτων των ζώων τους στις γλάστρες που έχουν στα μπαλκόνια τους! [Ασφαλώς δεν περιμένουμε από τα ίδια τα ζωάκια μας να καθαρίζουν και να απομακρύνουν τις βρωμιές! Είναι σαφές πως εμείς έχουμε την ευθύνη για όλα όσα αφορούν την υγεία, την ζωή και τις συνέπειες της ζωής των ζώων μας!]

Μ' όλη τούτη την απαίσια και πνιγηρά ενοχλητική κατάσταση, αισθάνομαι ντροπή για λογαριασμό τους. Ντροπή που η αγάπη τους για το ζώο, τους απαμβλύνει την ανθρωπιά μέχρις εσχάτων. Μέχρι του σημείου να επιλέγουν να ζουν και να κινούνται ανάμεσα σε περιττώματα.

Και καλά, αυτοί το διάλεξαν για τον εαυτό τους, δεν είναι όμως απροκάλυπτος φασισμός να εξαναγκάζεις -και μάλιστα αναπότρεπτα- τους άλλους, αναίτιους κι αγνώστους, γνωστούς και εναντίους να συμμορφωνονται προς τις δικές σου επιλογές; Και μάλιστα σε επιλογές συμπλεγματικές, κακές, αισθητικά απωθητικές, βρώμικες, επικίνδυνες για την δημόσια υγεία και προσβλητικές.

Ποιός άνθρωπος, υγιής ψυχικά και πνευματικά, θα διάλεγε εκουσίως και ευχαρίστως να ζεί ανάμεσα σε περιττώματα, αντί για ένα ολοκάθαρο περιβάλλον, ευωδιαστό από τα αρώματα της φύσης και λαμπερό από την φροντίδα και την μέριμνά του; Ποιός ισορροπημένος κοινωνικός άνθρωπος επιλέγει την βρωμιά αντί για την καθαριότητα;

Ποιός δεν προσβάλλεται όταν τον αναγκάζουν να ζει ανάμεσα σε περιττώματα, και πως η ανάγκη του για ευπρέπεια, καθαριότητα και υγεία δεν είναι τίποτε μπροστά στο «έτσι θέλω τώρα» κάποιου, ή το «σου βρωμίζω την πόρτα» καποιου άλλου, ή το αντικοινωνικό κι εγκληματικό «αδιαφορώ για το περιβάλλον και τους κοινόχρηστους χώρους της πόλης και καταστρέφω τους όρους διαβίωσης μέσα σ' αυτό»;

Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τέτοιων ανθρώπων είναι και το πραγματικό περιστατικό όπου κάποιος προκλητικός και αναιδής ζωόφιλος, μές στα μεσάνυχτα, περπατάει χαλαρά στο δρόμο κρατώντας το σκυλάκι του από το λουρί, κι αίφνης του επιτρέπει να σταθεί και να ουρήσει στα σκαλάκια της εισόδου ενός σπιτιού. Κατά τύχην, πάνω στην ώρα, έχει καταφθάσει και σταθμεύει παραπλεύρως κάποιος γείτονας, που τον παρατηρεί σχετικά, εμφανώς ενοχλημένος. Η απάντηση του ζωόφιλου; Αφασική ανοησία που αποτελεί πλήρη περιφρόνηση στην κοινή λογική και την ύπαρξη του άλλου ανθρώπου! «τί να πώ στο ζωάκι...»!

Κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουν την ευκαιρία να μάθουν, πως δεν υπάρχει μονάχα η δική τους αλλοπρόσαλλη απάντηση. Υπάρχει αντίστοιχη κι εύλογη, έστω και εξίσου παράλογη κι ανόητη, απάντηση, σε τούτη την ανεύθυνη και αντικοινωνική τους στάση.

Έτσι κι έγινε. Ο άλλος, απάντησε με τον τρόπο του, καθώς ο ζωόφιλος έφευγε, νά πώς: Περπάτησε κάμποσο δίπλα του, κι όταν ρωτήθηκε πού πάει, του είπε, «μαζί σου, για να μάθω που μένεις, ώστε, όταν θα το χρειασθώ, να 'ρθώ να κατουρήσω κι εγώ στα δικά σου τα σκαλοπάτια, για να ιδείς πώς είναι», κι εξακολούθησε να βαδίζει δίπλα του.

Εδώ, θορυβήθηκε ο προκλητικός ζωόφιλος: αυτό δεν γίνεται! λέει εναντιούμενος σθεναρά σε τούτη την πρόθεση ανταπόδοσης.

Μα ο άλλος είχε δηλώσει, πως εκτός από την ανοχή στην ενοχλητική και προσβλητική ανοησία, υπάρχει και η απρόβλεπτη αντίδραση σ' αυτήν!


Αλλά, ο παραλογισμός δεν είναι η λύση στα προβλήματα που δημιουργούνται από την συμπεριφορά των ανθρώπων.!

Μια ηττημένη και εξουσιάζουσα αριστερά

Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο, προσυπογράφω γραμμή-γραμμή, τις εκτιμήσεις του αρθρογράφου (εκτός από μία μικρή φρασούλα)!

Εύγε σύντροφε!
(Στη δημοσίευση του protagon εικονίζονται) Aνυποψίαστοι απόφοιτοι αμερικανικού πανεπιστημίου που αγνοούν τις προθέσεις και τις απόψεις του Θανάση Καρτερού

Διαβάζοντας το «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» σκέφτομαι ότι στην κλίμακα των αξιών της εκφυλισμένης Αριστεράς, η δύναμη της γνώσης, το πτυχίο, οι καλές σπουδές παρομοιάζονται με απειλή βιασμού της

Θανάσης Σκόκος 2 Ιουλιου 2016, 18:57

«Σας γαμώ το Χάρβαρντ» είναι ο τίτλος άρθρου του Θανάση Καρτερού στην Αυγή. Υποτίθεται ότι το έγραψε για να κατακεραυνώσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ για την άρνησή της να συμφωνήσει στο δικαίωμα ψήφου στους δεκαεφτάρηδες. Καμία σχέση.

Άλλωστε, το μοναδικό επιχείρημα που εμμέσως χρησιμοποιεί γι’ αυτό είναι παιδαριώδες. «Γιατί να αποκλείονται ως ανώριμοι να συμμετέχουν στη διαδικασία που εν πάση περιπτώσει κρίνει σε ένα βαθμό το μέλλον τους;» Το ίδιο «επιχείρημα» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τους δεκαεξάρηδες, τους δεκαπεντάρηδες και τους όποιους …άρηδες;

Όποιος έχει το κουράγιο και την ψυχραιμία να διαβάσει αυτό το γραφτό εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο πόνος του δεν είναι ο εκλογικός νόμος. Οι δεκαεφτάρηδες μπορεί να μην ψηφίζουν ΝΔ, αλλά σίγουρα δεν ψηφίζουν και τον ξεβρακωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Το ομολογεί και ο ίδιος ο αρθρογράφος.

Κάτω από τον κουτσαβακισμό του άρθρου κρύβεται ο εκδικητικός κυνισμός της ηττημένης Αριστεράς που εξαπάτησε και τα δίνει όλα, για να απολαύσει αγκαλιά με τον Καμένο τη γλύκα της εξουσίας. Της Αριστεράς που αποτελειώνει μια ολόκληρη χώρα και κυρίως τις μάνες, τους πατεράδες, τις γιαγιάδες και τους παππούδες των «νεαρών λύκων της Γκράβας, της Καισαριανής και της Τούμπας».

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα μια Αριστερά στην εξουσία χωρίς αρχές, ιδανικά, αξιοπρέπεια και ηθικούς φραγμούς

Εντυπωσιάζει το κόμπλεξ και η απέχθεια του αρθρογράφου στα «καλά σχολεία». Περίεργο, διότι αυτά προτιμούν και οι περισσότεροι σύντροφοί του για τα βλαστάρια τους. Στην κλίμακα των αξιών της εκφυλισμένης Αριστεράς, η δύναμη της γνώσης, το πτυχίο, οι καλές σπουδές παρομοιάζονται με απειλή βιασμού της. «Κάλιο να κυβερνούν αμόρφωτοι κουραδόμαγκες, παρά μορφωμένοι φλώροι». Αυτή είναι η μεγάλη ιδέα και ο ταξικός διαχωρισμός του άρθρου.

Εζησα την εφηβεία μου στου Ψυρρή. Εκεί, τη δεκαετία του ’60, η αλητεία ήταν σκληρή. Απόστρατοι της «λεγεώνας των ξένων», φυγόστρατοι, κλέφτες , χασικλήδες, μαστροποί, μαχαιροβγάλτες, μπούκηδες. Ποτέ δεν προσπάθησαν να μας προσηλυτίσουν, να μας βάλουν στα κόλπα τους, να εξιδανικεύσουν τον κόσμο τους. Το αντίθετο. Πολλοί από αυτούς μας έριχναν μια σφαλιάρα, όταν μπλεκόμασταν καμιά φορά από περιέργεια στα πόδια τους και μας έδιναν τη συμβουλή-απειλή. «Μη σε ξαναδώ εδώ! Κοίτα το σκολειό σου και μακρυά από δω!».

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα μια Αριστερά στην εξουσία χωρίς αρχές, ιδανικά, αξιοπρέπεια και ηθικούς φραγμούς. Πείτε μου σας παρακαλώ, τι πρόβλημα θα είχε ένας χρυσαυγίτης να προσυπογράψει αυτό το γραφτό; Πιθανόν να αφαιρούσε τα «γαμώ», αλλά πέραν αυτού, τίποτε άλλο.

Οπως πολύ εύστοχα έγραψε και η καθηγήτρια ΒΚ στο FB, αυτό το σημείωμα αξίζει να διαδοθεί. Να το διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες, κυρίως αυτοί που πίστεψαν και ψήφισαν. Αυτοί που βλέπουν τα παιδιά τους να μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό, αυτούς που πασχίζουν να τα σπουδάσουν με θυσίες, τους δεκάδες χιλιάδες άνεργους επιστήμονες.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το άρθρο δεν εκφράζει πολλά μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα όμως εκφράζει ένα σημαντικό μέρος του σκληρού πυρήνα του. Δεν εκφράζουν μια άλλη αντίληψη για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό θα ήταν θεμιτό. Δεν πρόκειται για πολιτική. Πρόκειται για ένστικτα, για φθόνο στην προσπάθεια του ανθρώπου για πρόοδο.

Σημείωση: Αυτά  έγραψε ο Θανάσης Σκόκος στο protagon.gr και άλλα σχετικά έγραψα εγώ στο  logiosermis.net, συγκλίνοτας επί της ουσίας, αν και από διαφορετική σκοπιά μιλώντας.