Η πολιτική θεώρηση της "κοπάνας"

 

Όταν μας βολεύει, είναι αγώνας και κοινητοποίηση, κι όταν μας θίγει, είναι φασιστική χειραγώγηση!

Διαβάζω στους protagon.gr τις απόψεις του κ. Κώστα Γιαννακίδη (Ρόδα τσάντα και Μακεδονία) με αφορμή τις επίκαιρες διαδηλώσεις των μαθητών, και αναρωτιέμαι για το χρονικό σημείο που η "κοπάνα" από το σχολείο, έγινε νοοτροπία αιχμής.

Μπορεί, στους σύγχρονους τραγικούς καιρούς που ζούμε, να είναι καθημερινό ζητούμενο η μαθητική κοπάνα

• για όσους δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν την ζωή τους (και να βελτιωθούν ως άνθρωποι και ως κοινωνικά όντα), 
• ή για όσους διαπαιδαγωγούνται με άξονα την πρακτική αυτή, 
• ή με άξονα τα αποτελέσματα που οι παιδαγωγοί τους αποσκοπούν να επιφέρουν στην κοινωνία με αυτήν τους την πρακτική.

Αναρωτιέμαι (με απορία, είναι αλήθεια), πόσοι έχουν -εν γνώσει τους, και όχι κατά λάθος- το ψυχικό σθένος και το πνευματικό περιθώριο να μείνουν αναλφάβητοι. Αλλά δεν θυμήθηκα ποτέ τον εαυτό μου και πολλούς από τους ομηλίκους μου, στα χρόνια της εγκύκλιας παιδείας μας, να επιζητούμε την αμορφωσιά και την απαιδευσία μας. Οι καλοί και οι μέτριοι μαθητές της εποχής μου δεν ήταν ούτε "φυτά" κατά το κοινώς λεγόμενο, ούτε εραστές της κοπάνας. Παραδέχομαι πως ήτανε ευπρόσδεκτη μια εκδρομή στη φύση (και γύρω μας υπήρχε άφθονη φύση), ίσως γιατί θα αποτελούσε μια εύθυμη και χαλαρή συντροφιά στις ανάκατες παρέες, με ανέκδοτα, ιστοριούλες καθημερινότητας, πειράγματα, όνειρα, και παιχνίδι με  μπάλες και τόπια. Οι κακοί μαθητές, φαντάζομαι πως ανέκαθεν την επιζητούν, όπως το νερό ο διψασμένος! Προφανώς, για να αποφεύγουν την έκθεσή τους στην αδιέξοδη άγνοια και αμέλειά τους, και στην δημοσιοποίηση -μέσα από την αξιολόγηση- αυτής της άγνοιας και της υστέρησής τους.

Από τους συμμαθητές μου, όσους θυμάμαι (και θυμάμαι τους περισσότερους), κανείς δεν έμεινε στα αζήτητα της ζωής. Ούτε περιπλανήθηκαν σε πολιτικούς προθαλάμους ικετεύοντας για μια θεσούλα αργομισθίας. Κάποιος από αυτούς, που κάποτε προσκλήθηκε να υπηρετήσει ένα τέτοιο πόστο, και μάλιστα με την υπόσχεση διορισμού, απήντησε πως "προτιμάει να είναι αφεντικό στην πείνα του...".

Βλέπετε, δεν ήμασταν καλομαθημένοι, τακτοποιημένοι από γεννησιμιού μας, ή ανέμελοι ώστε ν είμαστε πρόσφοροι σε χειραγώγηση. Όταν η ζωή είναι σκληρή, και τα μέσα που διαθέτεις είναι περιορισμένα, αναγκάζεσαι να θέλεις να την αλλάξεις. Να την βελτιώσεις. Να της προσθέσεις αυτά που θα σε διαφοροποιήσουν από το στενόχωρο παρόν, κι από εκείνο το αύριο που προεικονίζει το αδιέξοδο σήμερα. Κοπάνες κάνανε πάντα οι τακτοποιημένοι, οι αδιάφοροι, οι εκ των προτέρων συγχωρημένοι δια πάν παράπτωμα, και οι λοιποί σε παρόμοιες θέσεις και συνθήκες. Αυτοί πάντα υπάρχουν.

Η δεκαετία του '70 είχε λοιπόν δουλειά, πολλή δουλειά (κατάρτιση, μελέτη, σπουδές) με συνέπεια, επιμονή και υπομονή. Η δεκαετία του '80 είχε (διαλαλούμενη την) πολιτική ελευθερία και την πνευματική περιπλάνηση, σε ερωτήματα που η ζωή επιτακτικά ζητούσε απαντήσεις, αφού σε λίγο όλα θα γίνονταν με προσωπική μας ευθύνη για την ζωή μας και την επιβίωσή μας. Πρώτο ζητούμενο η αποτελεσματικότητα. Η δεκαετία αυτή, άφησε πίσω της αρκετές εμπειρίες. Ήττες, άκαρπες προσπάθειες, επαγγελματική ανασφάλεια, δημιουργία οικογένειας, και ένα διαρκώς κλυδωνιζόμενο από την ροή των πραγμάτων ρυθμό ζωής. Περιθώριο διαφυγής και "κοπάνας" κανένα! Άφησε, κυρίως, γνώση, επίγνωση. Εμπειρία και συναίσθηση προσωπικής ευθύνης.

Το δίδαγμα που αποκόμισα από τις πιο δύσκολες δεκαετίες της ζωής μου, είναι πως όταν απουσιάζει η μέριμνα και η εργώδης προσπάθεια, θα απουσιάζει η εμπειρία, η γνώση και το αποτέλεσμα.

Η κοπάνα είναι μια ανεύθυνη διαφυγή. Μια ασύνειδη (και συνεπώς μια έλλειψη στην διαπαιδαγώγηση, που σε ωθεί σε) φυγή από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις. Αυτή η φυγή, σε προετοιμάζει για μια αναποτελεσματική κατάρτιση και επομενως για μια μειωμένη ικανότητα στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που θα κληθείς στην ζωή σου να αναλάβεις.

Είναι λογικό η ανικανότητα (για την ανάληψη σημαντικών ευθυνών και υποχρεώσεων) να σε καθιστά (ανελεύθερο και) εξαρτημένο από κάποιον που θα σου χαρίζεται και θα σε θεωρεί κατώτερο των περιστάσεων, ενδεή, άξιον οίκτου, και ανάξιο για να σου εμπιστευτούν έργα δύσκολα, με απαιτήσεις και προοπτικές μέσα στο χρόνο και στην κοινωνία. Όσο και να διαλαλείς την ελευθεριότητα και την τόλμη σου (στην αποφυγή των σταδίων της ψυχικής και πνευματικής σου ωρίμασης), κανέναν δεν θα πείσεις για την καταλληλότητά σου, όσους κι αν ενδιαμέσως καταφέρεις να πλανέψεις.

Η τάση για κοπάνα από τα μαθήματα είναι μια παρέκκλιση πολυτελείας, όσο κι αν είναι μια εσωτερική ανάγκη για πρόσκαιρη διαφυγή και στιγμιαία ανάπαυλα από τις επιτακτικές υποχρεώσεις της στιγμής. Σε όλους μπορεί να συμβεί να χρειάζονται μια παύση, μια βραχύχρονη διακοπή στην ένταση των προσπαθειών. Αλλά, η διακοπή στην τήρηση των αρχών της διαπαιδαγώγησης, έχει ως αποτέλεσμα την αναίρεσή της. Είναι άλλο πράγμα η επιείκεια και η ελαστικότητα του παιδαγωγού, όπου κάτι τέτοιο απαιτείται.

Η παιδαγωγική αγυρτεία για διευκόλυνση, παθητικότητα και αδράνεια του μαθητή, ενσταλλάχθηκε βαθμιαίως με "εκπτώσεις" στην εκπαίδευση και στην διαπαιδαγώγηση, την ατιμωρησία της μαθητικής αμέλειας και παραβατικότητας και έλλειψη αξιολόγησης των μαθητών με το εύσχημο πρόσχημα "να μην δημιουργούνται στα παιδιά ψυχικά τραύματα" κατά την διόρθωση των λαθών τους (αυτή είναι η επίσημη αιτιολογία, που αναγράφεται στην αιτιολογική έκθεση του νόμου 1566 για την εκπαίδευση). Σαν να μην διορθώνει η ίδια η ζωή, από μόνη της, τα λάθη που κάνουμε. Σαν να μην έχουν συνέπειες τα λάθη μας.[Για παράδειγμα -γνώσης και εφαρμογής αυτής της γνώσης που αποκτήσαμε- αν εξετάσουμε την παραβίαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, θα δούμε ότι σημειώνει πολλές κόκκινες υπογραμμίσεις στην άσφαλτο, από τις παραβάσεις των βλαστών μας, που τους δίνουμε το αυτοκίνητο για να πάνε στα πάρτυ και να πιούνε, γιατί ..."παιδιά είναι! να μην βγούνε; πότε θα βγούνε; κλπ."]

Οι επαγγελματίες της κοπάνας από το σχολείο, δεν είναι μόνο κοπανατζήδες από την τάξη. Επειδή συνηθίζουν πια στην διαφυγή, είναι ευτύχημα αν τυχόν συμβεί να το διορθωσουν, πριν τους προλάβει το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς τους. Αν όχι, συνεχίζουν να είναι κοπανατζήδες, και από την κοινωνία (δεν πληρώνω) σε βάρος των άλλων, και από την οικογένειά τους, τους φίλους και τους δικούς τους ανθρώπους. Το κακό είναι πως ζητούνε επιείκεια, δικαιώματα έναντι των μη κοπανατζήδων και κοινωνικές απολαυές, ως εάν δεν ήσαν κοπανατζήδες!

Η κοπάνα για "υπέρτερους σκοπούς" έγινε τόσο πολύ της μόδας μετά την μεταπολίτευση, που κλείνουμε ασυστόλως τα σχολειά και τα πανεπιστήμια, τους δημόσιους δρόμους, τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, καταστρέφουμε τις κρατικές υποδομές, και κατακαίμε τις ιδιωτικές περιουσίες με παράπλευρες απώλειες ακόμη και ανθρώπινες ζωές, γιατί οι υπέρτεροι αυτοί σκοποί (που συνήθως συνίστανται στο βραχυπρόθεσμο, ή το απώτερο συμφέρον κάποιου κόμματος) απαιτούν την σχετική ταραχή, ώστε να παρασχεθούν προσχηματικά επιχειρήματα για να περάσουν μια πολιτική αξίωση, ή να εμφυτεύσουν την κοινωνική ενοχή σε περίπτωση άρνησης και αντίστασης.

Κι αφού τα διδαχθήκαμε όλα αυτά (αναίτια και άσχετη κοπάνα και κατάληψη, δηλ. για ψύλλου πήδημα) με τα συχνά μαθήματα που μας έδωσε, από τα μαθητικά τα νειάτα του, ακόμη κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κι  αφού οι μαθητές σήμερα, απαντάνε στα κυβερνητικά προτάγματα, με κατάληψη σχολείων, διαδηλώσεις στις πόλεις και παρελάσεις, δηλαδή με μια σαφή και δυναμική αντίδραση, η ίδια αυτή η διδάξασα εξουσία, επειδή η συγκεκριμενη μεθοδολογία δεν την συμφέρει και δεν την βολεύει,  καθυβρίζει την αντίδραση των μαθητών! Δάσκαλε που δίδασκες...

Η ίδια αυτή, η διδάξασα εξουσία, συκοφαντεί, σήμερα, ως υποχείρια, τους μαθητές που αντιδρούν και ξεσηκώνονται ενάντια στην εφαρμοζόμενη άθλια εξωτερική (και όχι μόνο) πολιτική της. Μια πολιτική, που από διαμαρτυρία του πεζοδρομίου έγινε εξαναγκαστή ρύθμιση, και που στερεί από τους Έλληνες την ιστορία τους και ουσιώδη πολιτισμικά δεδομένα τους, χαρίζοντας ταυτότητα και γλώσσα στους γείτονες που θέλουν να βγούνε στο Αιγαίο, σε εφαρμογή παλαιότερης κοινής και συμφωνημένης επιδίωξης.

Όχι κύριοι. Η αντίσταση στον εξανδραποδισμό και η αντίδραση στον εθνικό ευτελισμό, δεν είναι κοπάνα από τα μαθήματα.

Κοπάνα από την ζωή είναι η μυωπική χειραγώγηση της νεολαίας για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, και η εκμαυλιστική παραίνεσή της να αδιαφορεί για την παιδεία, την μόρφωση, την αρετή και την ηθική της ολοκλήρωση.

Ανεύθυνη κοπάνα των κομμάτων και των πολιτικών από την ιστορία είναι η άνευ ορίων παράδοσή τους στο κυνηγητό της εξουσίας, στην λήθη των λαθών τους, στην ήττα της ηθικής, στην αδράνεια, τον πολιτικό ωχαδερφισμό και την απεμπόληση των ιερών και τιμίων.

Η ιδιοτελής κοπάνα έγινε πια τρόπος και πολιτική έξις. Κοπάνα από την λογική, κοπάνα από την ηθική, κοπάνα από την εθνική ταυτότητα, κοπάνα και από την φύλαξη των Θερμοπυλών.

Ας μην μιλήσουμε τώρα για την κοπάνα από την αίσθηση περί την εφαρμογή του δικαίου (γιατί, γι' αυτό πρόκειται, όταν φυλακίζουνε για δέκα χρόνια, έναν ενδεή άνθρωπο, με σάρκα και οστά, που παραβατικά παρέστησε πως τέλειωσε την Στ δημοτικού, ίσα-ίσα για να δουλέψει στην καθαριότητα, λές κι οι αναλφάβητοι δεν ξέρουνε να καθαρίζουν...!)

Κοπάνα από την ντροπή, κοπάνα από την αλήθεια, κοπάνα από την πίστη, κοπάνα από την λογοδοσία και τον απολογισμό. Είμαστε πια, συνεπείς και παρόντες, μονάχα στα πάθη μας, πάθη κάθε λογής: Εξουσιολογνεία, αλαζονεία, υπερηφάνεια, ψευδολογία, δημαγωγία, απάτη, στρέβλωση των νοημάτων, κατάχρηση εξουσίας, και πάει λέγοντας, γιατί τα πάθη είναι αναρίθμητα.

Η κοπάνα κατέστη, στην εποχή μας, μια αξία περιωπής, γι' αυτό ορμούν όλοι να δείξουν, πως κι αυτοί εμφορούνται από το εν λόγω υψηλό -εντός της ηθικής τους αβύσσου- ιδεώδες. Μπράβο τους! Την κατακρίνυν, μόνο όταν δεν τους συμφέρει!

Αλλά, ας προσέξουμε κι εμείς, κι όσοι νουνεχείς, κι ας μην την "κοπανήσουμε" από την υποχρέωση να καταψηφίσουμε έωλους, ιδιοτελείς και κοπανατζήδες, για να μην καταστήσουμε κάποιον από αυτούς,  κυβερνήτη της ζωής και της προοπτικής μας, για μια ακόμη φορά.

Ναί: "Φασίστες είσαστε εσείς. Όχι οι μαθητές"

Διαβάζω στο ardin-rixi.gr  το  άρθρο του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη (από το liberal.gr)  και το αναδημοσιεύω κι εγώ (όπως και τόσοι άλλοι!), ολόκληρο, γιατί συμφωνώ απόλυτα.

"Δεν ξέρω αν τους καταληψίες μαθητές «για τη Μακεδονία» στη Β. Ελλάδα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν χρυσαυγίτες -και το θεωρώ πιθανό- αλλά ξέρω ότι αυτοί που έχουν κάνει τις καταλήψεις θεσμό εξανίστανται ξαφνικά και κατηγορούν αυτούς τους μαθητές για φασίστες, με πρώτο τον υπουργό Παιδείας! Οι φασίστες.

Επειδή οι καταλήψεις των σχολείων είναι σωστό πράγμα αν καθοδηγούνται από τους καθηγητές και τους γονείς μειοψηφιών που έχουν μπουκώσει τα μυαλά των παιδιών τους με τόνους προπαγάνδας κομματικής και προπαγάνδας αφελληνισμού, αλλά αν οι μαθητές θέλουν να διαμαρτυρηθούν για την προδοσία των Πρεσπών και να υπερασπιστούν την ελληνική Μακεδονία, παρακινημένοι κι αυτοί από τους δικούς τους γονείς, δεν μπορούν!

Η Παιδεία είναι, βλέπεις, μονοπώλιο μιας αριστεράς, παλιάς κοπής του 1920, που μισεί την πατρίδα, που είναι ανιστόρητη και που δεν έχει καν σχέση με την Αριστερά του Αλβανικού μετώπου του ’40, του ΕΑΜ, του 114, του Κυπριακού αγώνα, του αντιχουντικού αγώνα, του Πολυτεχνείου, Καράγιωργα, του Μήνη, του Χαρίλαου, του Κύρκου, της Μελίνας, του Γλέζου, του Μίκη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Γκάτσου, του Ελευθερίου. Είναι αποκομμένη από τον ιστορικό ιστό της Ελλάδας και προσπαθεί να επιβληθεί ποδοπατώντας και ποτίζοντας με δηλητήριο κάθε ελληνικό που μπορεί να φυτρώσει στις παιδικές και εφηβικές διάνοιες.

Η Παιδεία είναι εδώ και χρόνια μονοπώλιο μιας σδράκας κρατικοδίαιτου καθηγητικού κομματικού κατεστημένου με διαστρεβλωμένες και ανιστόρητες αντιδιαλεκτικές απόψεις για την πατρίδα, το έθνος, τον εθνικισμό, τον σωβινισμό, τον ιμπεριαλισμό, που τις διδάσκουν σε δυό γενιές μαθητών ήδη. Και όπου η αγάπη για την πατρίδα, που είναι φυσική για όλους τους λαούς της Γής χωρίς εξαίρεση, ονομάζεται εθνικισμός, ενώ η υπεράσπιση αυτής της αγάπης χαρακτηρίζεται πια φασισμός!

Ακόμα χειρότερα, αυτοί οι τύποι, με πρώτους τους έσχατους υπουργούς Παιδείας και τα κόμματά τους, δε διστάζουν να υπερασπίζονται κάθε εθνικισμό (όχι πατριωτισμό) του κάθε γείτονα από την Αλβανία, τα Σκόπια, την Τουρκία που ζητάει ένα κομμάτι ελληνικής γης ή ελληνικής περιουσίας, καταδικάζοντας κάθε ελληνική φωνή που αντιστέκεται και αντιδρά, ως φασιστική! Οι εγκληματίες!

Όλοι αυτοί οι πρωτόγονοι μαρξιστές της συμφοράς, ως άλλοι νεάντερνταλ, έχουν προξενήσει τη μεγαλύτερη συμφορά στην κοινωνική και πολιτική δομή της κοινωνίας. Γιατί, η έννοια της πατρίδας και η αγάπη της πατρίδας είναι υπαρκτή σε κάθε έναν σε όλες τις χώρες. Είναι φυσικό καταφύγιο, φυσική σπηλιά, σαν την οικογένεια και τη γειτονιά.

Άλλοτε ήταν η σπηλιά, μετά η πόλη, μετά ο Τόπος, μετά το κράτος. Για τους κομμουνιστές, η σοσιαλιστική πατρίδα, για τους αναρχικούς η κομμούνα. Αλλά, για όλους, η πατρίδα. Όποιος την έβλεπε καλύτερη από των άλλων λεγόταν εθνικιστής. Και όποιος την έβλεπε ανώτερη των άλλων, σωβινιστής. Και όποιος ήθελε και των άλλων την πατρίδα λεγόταν ιμπεριαλιστής. Κι όποιος ήθελε όλες τις πατρίδες ενωμένες σε μια πανανθρώπινη λεγόταν διεθνιστής. Χωρίς να μισεί την πατρίδα του. Καθαρές δουλειές και καθαροί όροι.

Αλλά, ποτέ πριν την επέλαση αυτών που μισούν την ελληνική πατρίδα και αγαπάνε όλων των άλλων (!) δεν διαστρεβλώθηκαν αυτές οι καθαρές έννοιες, οι καθαροί διαχωρισμοί. Και διαστρεβλώθηκαν, γιατί η μισητή ελληνική πατρίδα έπρεπε και πρέπει να έχει μονάχα εχθρούς και κανέναν υπερασπιστή! Τέτοιοι είναι και αυτή είναι η αρρώστια τους.

Και σπέρνοντας αυτή την αρρώστια σπρώχνουν κομμάτια του λαού στην αγκαλιά των φασιστών. Οι ανεγκέφαλοι! Γιατί η αγάπη στην πατρίδα είναι ριζωμένη στην καρδιά πολλών. Που βλέπουν ολοένα και περισσότερα κόμματα να λοιδορούν την πατρίδα και κανένα σχεδόν να μην τολμάει να ξεστομίσει τη λέξη πατρίδα και κανένα να μην τολμάει να υπερασπιστεί την πατρίδα. Τελματωμένα σε έναν αγράμματο κοσμοπολιτισμό, φερμένο από τη Δύση. Η οποία Δύση αγαπάει τις πατρίδες της όχι απλώς πατριωτικά. Αλλά, συχνά σωβινιστικά! Αμερική, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Νορβηγία, Σουηδία, Καναδάς, Ισπανία, Ολλανδία, Αυστρία, για να αναφέρω μερικά καραμπινάτα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Για να μην πάω στην ανατολή της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Σερβίας, της Κροατίας, της Ουγγαρίας και της Τουρκίας.

Όλοι αυτοί έχουν δικαίωμα να αγαπάνε και να υπερασπίζονται τις πατρίδες τους, αλλά όχι τη Μακεδονία οι μαθητές της Βόρειας Ελλάδας! Αυτοί οι μαθητές είναι φασίστες, σύμφωνα με τους ανιστόρητους ιδεολογικούς εγκληματίες της εκπαίδευσης, που σπέρνουν εμφύλιο στα σχολεία για τις ιδεοληψίες τους! Οι αυθόρμητοι, ανίδεοι μαθητές είναι φασίστες!

Είναι φασίστες οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις για τις ελλείψεις σε καθηγητές που υφίστανται και που αυτές οι διαμαρτυρίες εξελίχτηκαν σε διαμαρτυρίες για το Μακεδονικό και για τις Πρέσπες! Όταν τα συριζόπαιδα έκαναν καταλήψεις δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι μια μέρα θα κάνουν και άλλοι καταλήψεις! Ούτε ότι έτσι άνοιγαν το δρόμο για να κάνουν καταλήψεις και να τα κάνουν μπάχαλο κι οι χρυσαυγίτες τα σχολεία.

Στη Χαλκιδική και στη Θράκη και στη Θεσσαλονίκη πολλά σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη διαμαρτυρίας για τις ελλείψεις σε καθηγητές. Αλλά, λοιδορούνται από τον υπουργό Παιδείας και τους συνοδοιπόρους και τους ομοϊδεάτες τους ως φασίστες σπρωγμένοι από τη Χρυσή Αυγή!

Σε αρκετά σχολεία γίνεται κατάληψη ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών. Όταν εμάς μας κατέβαζαν οι αριστεροί καθηγητές σε διαδηλώσεις για το Κυπριακό εναντίον της Τουρκίας, της Αγγλίας και της κυβέρνησης Καραμανλή, φωνάζοντας για Ένωση με την Ελλάδα ήταν αγωνιστές δεν ήταν φασίστες.

Τώρα οι μαθητές απαγορεύεται να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται για προδοτικές συμφωνίες, που αφορούν στην πατρίδα, επειδή είναι της ομοϊδεάτικης αριστερίστικης κυβέρνησης μας οι συμφωνίες!

Όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι υπουργοί, κομματικοί παρατρεχάμενοι και τα παπαγαλάκια τους στα διαδίκτυα δεν έχουν κουκούτσι μυαλό να καταλάβουν ότι μ αυτή τη στάση τους σπρώχνουν τους μαθητές, που αγαπάνε την πατρίδα τους και τίποτε παραπέρα, στη αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η φασιστική δεξιά έχει βάλει το χέρι της και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις καταλήψεις για να σπρώξει τους μαθητές στο μέρος της. Δεν θα της είναι και πολύ δύσκολο. Γιατί καμιά άλλη ελληνική παράταξη δεν υπερασπίζεται ξεκάθαρα την πατρίδα για να ακουμπήσουν οι μαθητές. Που λοιδορούνται ανυπεράσπιστοι.

Κανείς δεν τους δείχνει τη διαφορά μεταξύ του να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των Ελλήνων στην ελληνική Μακεδονία, που θίγονται από τη συμφωνία των Πρεσπών και ενισχύουν τον αλυτρωτισμό των σλαβομακεδόνων, με το να υπερασπίζεσαι τη σύγκρουση με τους γείτονες.

Το χειρότερο, το υπουργείο, οι καθηγητές και οι σύλλογοι γονέων, που στρέφονται εναντίον των μαθητών σπρώχνουν τους συμμαθητές τους να αντιδράσουν εναντίον τους (!), σπέρνοντας έναν εμφύλιο μέσα στα σχολεία! Μιλάμε για ντιπ ανεγκέφαλους!

Την ίδια ώρα που γίνονται αυτά, άγνωστοι ξήλωσαν 105 (εκατόν πέντε) πυραμίδες από τα σύνορα Ελλάδας και Σκοπίων, που καθορίζουν επακριβώς την όριο γραμμή! Κι αυτή η δολιοφθορά, που απαιτεί μέρες εργασίας, έγινε χωρίς να πάρει είδηση κανείς από όσους υποτίθεται ότι φυλάνε τα σύνορα της χώρας!

Οι υπουργοί, οι καθηγητές και οι γονείς που τους έχει πιάσει η ανησυχία μην εκμεταλλευτούν οι φασίστες τους μαθητές και κυριαρχήσουν στα σχολεία καλά θα κάνουν να κοιτάξουν πρώτα να ανησυχήσουν για το μπάχαλο που έχει καταντήσει τη χώρα- και τα σχολεία- η πολιτική της κυβέρνησης και οι κολλημένες ιδεοληψίες τους. Οι οποίες ανοίγουν τις πόρτες για να μπουν οι φασίστες στα σχολεία. Αυτοί γιγάντωσαν έτσι τη Χρυσή Αυγή. Κι αυτοί της άνοιξαν τις πόρτες για τις καταλήψεις. Ας κόψουν τον απαυτό τους να τις κλείσουν τώρα. Πριν είναι αργά."