Ήρθε το τέλος της Ιστορίας; Ή μήπως ήρθε το τέλος των ηγεμονιών;

Διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ: https://www.ot.gr/2021/08/19/partners/the-economist/o-fransis-foukougiama-gia-to-telos-tis-amerikanikis-igemonias/και θα ήθελα να το μοιραστώ  με κάποιον, που να θέλει να διαθέσει χρόνο για σκέψη, και να διατυπώσει ένα εύλογο προβληματισμό για σύγχρονη πολιτική πρόταση στην πατρίδα μας (δηλαδή πρόταση για πολιτική επιλογή κι όχι για άσκηση πολιτικής, μια που δεν είμαστε πολιτικοί!). 

Τον Φουκουγιάμα τον είχα συναντήσει για  πρώτη φορά φυλλλομετρώντας πριν από  πολλά χρόνια, το βιβλίο του "Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", ένα ρηξικέλευθο και παράξενο, (κι ίσως γι' αυτόν τον λόγο παρεξηγημένο), αλλά προσφάτως είδα και άλλα έργα του, πολύ ενδιαφέροντα, που φανερώνουν καλύτερα και πληρέστερα την σκέψη του συγγραφέα. Τότε είχα πανικοβληθεί γιατί είχα βρεθει σε αδυναμία και απόλυτο κενό ως προς την κατανόηση του προβληματισμού του συγγραφέα.

Σιγά σιγά όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Φουκουγιάμα, συγγραφέας και διανοητής άοκνος, όπως φαίνεται, προβληματίζεται από ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα,  και χωρίς λογικές παρωπίδες, και οπαδικούς ευσεβείς πόθους, παίρνει θέση  για τα προβλήματα της εποχής, οποθενδήποτε και αν αυτά προέρχονται. Και επισημαίνει, απερίφραστα τα τρωτά των πολιτικών συστημάτων. Κι έχει πολιτική πρόταση, επί της Αρχής, τουτέστιν επί της άσκησης της εξουσίας.

Με το παραπάνω άρθρο του, τοποθετείται σαφώς, και μας εξηγεί, εκφράζοντας θαρραλέα και  με ευκρίνεια την άποψή του, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν Πανεπιστημιακό, πως θα ήταν λάθος το εθνικό συμφέρον να συζητείται υπό το πρίσμα του "πώς επηρεάζεται ο κομματικός αγώνας και η επικράτηση στις εκλογές". Διαβάστε το, θα εκπλαγείτε από την ευρύνοια και την θετικότητα του συγγραφέα!

"Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", τό φερε μια μέρα στο σπίτι ο καλός μου, αλλά ο τίτλος αυτός με εξέπληξε. Πέρασε καιρός για να το ξεφυλλίσω! Ήτανε όμως  ζήτημα τιμής να "γνωριστούμε"! Την πρώτη φορά ένιωσα ένα σφίξιμο. Μα τώρα πια, αρχίζω να βλέπω πως τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, γιατί πολλά από τα άδηλα αποκαλύπτονται!  

Οι δικαιωματιστές, οι τύραννοι, η Δημοκρατία και η ουσία των πραγμάτων

Συνιστούν, αλήθεια, τα δικαιώματα των πολιτών τους πιο ισχυρούς λόγους που μπορούμε να αντιτάξουμε σε κάθε καταπίεση;  

Στους καιρούς που ζούμε, ασφαλώς όχι! Και τούτο, διότι  οι σύγχρονες εξουσίες έχουν αλλάξει τους όρους του παιχνδιού που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Τώρα, αόρατες δυνάμεις αποφασίζζουν για το πως θα σκεφτόμαστε, για το τί θα προτιμούμε, για το πώς θα ζούμε και ως προς το τί θα μας αρέσει! 

Στους "καιρούς covid" το ενδεχόμενο νόσησης ανεμβολίαστου είναι κοινωνικά επίμεμπτο, ενώ η νόσηση εμβολιασμένου είναι ανύπαρκτο γεγονός, επειδή η αλήθεια αποκρύπτεται. Κάποτε, κάποιοι αγωνίζονταν  για το δικαίωμα στην ευθανασία,  τώρα, παραγνωρίστηκε το δικαίωμά μας ακόμη και το να ζήσουμε, έστω και ως ασθενείς...

Στους καιρούς μας, φαίνετααι, πως η μόνη ελευθερία που διαθέτουμε ως πολίτες, είναι η ελευθερία επιλογής του φύλου μας, αν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών δεν αποτελεί πια την ουσία της Δημοκρατίας. Συχνά, ακούμε από "προοδευτικούς" κύκλους για την τυραννία της πλειοψηφίας, απέναντι στην οποία  οι μειοψηφίες, αγωνίζονται και σιγά σιγά οι κύκλοι αυτοί εξασφαλίζουν προνόμια, με μια ερμηνευτική που διαστέλλει την έννοια της δημοκρατίας, έτσι ώστε όλες οι μειοψηφικές θέσεις/εκφράσεις  να έχουν την ίδια πολιτική βαρύτητα, και καμμιά φορά να υπερισχύουν των πλειοψηφικών γνωμών.

Αυτό ασφαλώς, σημαίνει ότι το κίνημα των δικαιωματιστών, εκτιμά ως τυραννική την κοινή λογική και την κοινή συνισταμένη που χαρακτηρίζει την κοινωνία και παρεμβαίνει για να αλλάξει την προοπτική της κοινωνίας. Ίσως, απλώς και για να προκαλέσει σύγχυση, ώστε να βρεί κατάλληλο έδαφος για την πραγματοποίηση άλλων απώτερων σκοπών του.

Το αξιοπερίεργο δεν είναι αυτό. Ο καθένας φροντίζει για τα αιτήματά του. Το αξιοπερίεργο είναι που οι κυβερνήσεις υιοθετούν αυτήν την ατζέντα, ασχέτως του πολιτικού προσήμου τους. Και βλέπουμε διαφορετικής ιδεολογίας πολιτικούς κυβερνητικούς σχηματισμούς να φέρονται με τον ίδιο τρόπο και να διαπράττουν έναντι της κοινωνίας και της χώρας τα ίδια ατοπήματα.

Κι ενώ  όλοι οι υποψήφιοι κομματικοί και πολιτικοί σχηματισμοί,  όταν επίκεινται εκλογές, μας υπόσχονται ότι θα μας παράσχουν την μέγιστη  προστασία των δικαιωμάτων μας, αμέσως μόλις αναλάβουν την εξουσία, αρχίζουν μια ρητορική  περί του αντιθέτου, με διάφορες προφάσεις. 

Έχουμε ακούσει πως  τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αλλά ότι είναι φορείς  καθολικών ηθικών και πολιτικών αξιώσεων. Και μάλιστα, πως είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν απλώς τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας! Τόσο θαυμαστά πράγματα. Κι όμως, όλα αυτά εξαερώθηκαν, από μια κακή επιδημία, και καταργήθηκε βάναυσα, αυταρχικά , καταναγκαστικά, ποινικά και τυραννικά, η ζωή μας ολόκληρη, και μάλιστα με μετάθεση των ευθυνών για αυτό,  στους ... επαΐοντες της ιατρικής! 

Από ό,τι, όμως, πράγματι, προκύπτει, η εξουσία θαρρεί πως τα δικαιώματα των πολιτών είναι σκέτες νομικές κατασκευές, που χορηγούνται έναντι (πολιτικής) αντιπαροχής, και ότι όλα αυτά αίρονται, αναστέλλονται ή καταργούνται και ποινικοποιούνται, όταν η εξουσία αποφασίσει, πως ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει για να ελέγχει, είναι και η αντίστοιχη διαταγή. 

Νομικός πολιτισμός δεν είναι να καταργείς μια αξία που διέπει την κοινωνική ζωή, γιατί το νόημα της ζωής δεν σαρκώνεται σε συνθήκες αποκλεισμού και εγκλεισμού, απαγόρευσης και ποινής, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό γίνεται ο κανόνας της καθημερινής ζωής. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, και παύουν μόνο μαζί του. Όπου η ελευθερία καταδιώκεται, εκεί εξοστρακίζονται οι σοφοί, αλυσοδένεται η τέχνη και η κοινωνία η πολύμορφη και αεικίνητη πριν, καθίσταται βιαίως αγέλη ομοιομόρφων όντων, είπε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ένας σοφός συνταγματολόγος και αληθινός Δάσκαλος.Το βλέπουμε σήμερα, ολοφάνερα πια, μπροστά μας.

Θα μου πείτε,  πως το υψηλό ιδανικό των δικαιωμάτων δύσκολα εκπληρώνεται! και θα σας απαντήσω, πως αυτό αποτελεί μια ολοκληρωτική και υποβολιμαία τάση της εξουσίας, με σκοπό να μας προσγειώνει κάθε φορά στην σχεδιαζόμενη πολιτική πραγματικότητα, που βαθμιαίως θα καταργεί την ουσία της ζωής και της ελευθερίας μας!

Λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας συντρέχει όταν η εξουσία χωρίς να εκφράζει την λαϊκή βούληση, χορηγεί στον κάθε πολίτη το δικαίωμα να θεωρείται αυτός υπεράνω όλων των άλλων, όπως η αναγνώριση αλλοπρόσαλλων μεμονωμένων και ατομικών συνθηκών, ιδιοτροπιών και προνομίων και αναγωγή τους σε καταδυναστευτικά κοινωνικά προτάγματα με ειδική προστασία.

Ειπώθηκε μάλιστα, πως τα δικαιώματά μας, στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους!

Αν είναι μόνο για την εξαιρετική συνθήκη της... "πανδημίας", δεν πειράζει! θα πεί ένας καλοπροαίρετος. Αλλά, μην ξεχνάμε, στα ζητηματα αρχών και αξιών δεν κάνουμε εκπτώσεις!  

Το ότι η προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας είναι μια αυτονόητη, νομικά και ηθικά, επιλογή, συνιστά μια έωλη άποψη.  Και τούτο, διότι η  υπακοή στον νόμο δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρεωτική και καταναγκαστή, και  ουδείς επιτρέπεται ατιμωρητί να παραβιάζει τους νόμους της πολιτείας. 

Αντίθετα, οι συμπεριφορές του ανθρώπου που έχουν ηθικό χαρακτήρα αποτελούν εσωτερικό/ προσωπικό και πνευματικό κανόνα, που υπαγορεύει κάθε φορά την συγκεκριμένη επιλογή του προσώπου. Και είναι καλώς γνωστό, και γενικά αποδεκτό, πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηθική συγκρότηση.

Όμως, η αναγωγή μιας ηθικής υποχρέωσης σε κανόνα δικαίου, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας και κάθε κυβέρνησης, γιατί δεν συνιστά αντικείμενο ρυθμιζόμενο από τον νόμο ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, παρά μόνο η εξωτερική του συμπεριφορά. 

Ο υποβολιμαίος στον λαό εκφοβισμός, και η εμβολή του σε πανικό και αδυναμία δράσης είναι ανήθικη, πολύ περισσότερο αν είναι γνωστό ότι είναι ψευδής ο λόγος του οποίου γίνεται επίκληση από την εξουσία.

Εξάλλου, στο "Ελευθερία ή Θάνατος" των Ελλήνων και των Κυπρίων ομοφύλων μας, ποτέ δεν ετέθη θέμα υγείας, ως επιλογή ανάμεσα στο να ζήσουμε σε καθεστώς υποταγής και υποδούλωσης ή στο να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την Ελευθερία.

Όπως φαίνεται, από τούτον τον τόπο, τείνει να μεταναστεύσει η λογική, η συνέπεια, η επίγνωση.

Αλλά πώς να τα κρατήσουμε όλα αυτά, όταν έχουμε τόσους επιβεβλημένους, προσκεκλημένους και καλοδεχούμενους "επισκέπτες" αλλοτρίων ηθών και κοινωνικών προταγμάτων; Αυτοί, και οι νέες αντιλήψεις, τείνουν να καταστούν οι νέοι οικοδεσπότες της πατρίδας μας! 

Εμείς πλέον, ουκ έχομεν ώδε την μένουσαν πόλιν...

Σημείωση: Για το κείμενο αυτό, αφορμή στάθηκε ένα παλαιό άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/node/275215

 

Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, τα μυρμήγκια πρέπει να έχουν άποψη για τον εαυτό τους, κι όχι για τους ελέφαντες.

 Διαβάζω ( klik.gr/Πόλεμος 2022 ) μια  έρευνα της κ. Διαμαντή σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και εκπλήσσομαι που η κυρία δημοσιογράφος, αποφαίνεται, ως εάν γνωρίζει καλά και προσωπικώς, τους πρωταγωνιστές του σημερινού τραγικού επεισοδίου γεωπολιτικής σημασίας.

Μπράβο της που το τολμά, κάτι τόσο τραβηγμένο, αλλά καλό είναι να το βαθύνει κι άλλο για να βρει την ουσία του πράγματος! 

Έχει αμέτρητους αμετροεπείς ηγέτες να μελετήσει, προκειμένου να κάνει καλά την δουλειά της, αν θέλει να βρεί τις αιτίες του κακού που μαστίζει τον κόσμο, κι αν θέλει να βοηθήσει δυστυχισμένους ανθρώπους που χάνουνε το βιός και την ζωή τους εξαιτίας  ανενδοίαστων, ασυνείδητων, τάχα υπευθύνων για το αντίθετο.

Είναι εύκολο να μιλάμε/κατηγορούμε και να ρωτάμε, εκμαιεύοντας γνωστές και ηθελημένες απαντήσεις.

Όμως ο καιρός απαιτεί απαντήσεις σωστές, ρηξικέλευθες. Λογικές κι όχι παράλογες. Πραγματικές κι όχι εικονικες. Ουσιαστικές κι όχι τυπικές και επιφανειακές.

Και κυρίως απαιτούνται θέσεις! Θέσεις για το κάθε τι που συμβαίνει, που γίνεται, που μεθοδεύεται κόντρα στην λογική και κυρίως κόντρα στον σεβασμό προς τον άλλο. Κόντρα σε διακηρυγμένες και συμπεφωνημένες αρχές.

Ποιός αλήθεια είναι σε θέση να μιλήσει για τον ψυχισμό, τα κόμπλεξ, τα τραύματα, τα απωθημένα και τις  ψυχικές τάσεις ενός προβληματικού ανθρώπου, εκτός από τον θεράποντα,  και τους οικειους του;

Κι αν μιλήσουμε κυρίως γι' αυτά πώς θα ωφελήσουμε τον δυστυχισμένο; Θα τον ωφελήσουμε βγάζοντας, απλώς, το άχτι και την αγανάχτησή μας;

Όποιος θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, τότε να σταματήσει να τον προκαλεί, με τις συμμαχίες και τις συνωμοσίες του, τις δολιοφθορές, τα υπόγεια σχέδια, και τα επικοινωνιακά του κόλπα.

Κι αν όλοι εμείς λυπούμαστε για τα παιδιά που υποφέρουν από τον πόλεμο, ας ζητήσουμε από όλους τους ηγέτες του κόσμου, να σταματήσουν να τα παίρνουνε από την αγκαλιά των μανάδων τους για να τα βιάζουν και να τα εμπορεύονται. Να σταματήσουν να πειραματίζονται με το μυαλό και την ηθική προσωπικότητα που τα εμποδίζουν να αποκτήσουν. 

Να σταματήσουν να εξουθενώνουν ηθικά και οικονομικά, προσωπικά και επαγγελματικά τους γονείς αυτών των παιδιών, για να μπορούν να ηρεμούν στην αγκαλιά τους αυτά τα παιδιά

Αν θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά και τους πονεμένους, πρέπει να το θέλουμε πραγματικά! Και να το πράξουμε, όσο δύσκολο και αν είναι! Γιατί, αλλιώς, μέσα στη ζούγκλα, κάποιος ζει και κάποιος πεθαίνει, μόνος, αβοήθητος, εγκαταλελειμμένος! Γιατί η ζούγκλα δεν έχει έλεος. 

Και στη ζούγκλα, η μάνα του φονιά είναι πιο ευτυχισμένη από τη μάνα του σκοτωμένου...

Άρρωστοι και ψυχοπαθείς, τελικά, είμαστε όλοι εμείς, που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από λόγια και κατευθυνόμενες κατηγορίες, αντί να αρνηθούμε την επιτήδεια και συνθηματολογική (κραυγαλέως υπαγορευόμενη) επικοινωνία, και όλοι μαζί και να απαιτήσσουμε επί τέλους, ελευθερία για όλους, μακριά από μίση, ρατσισμούς, χωρισμούς ανθρώπων, εισβολές και καταχρήσεις. Μακριά από πολιτικές, εμπορικές, οικονομικές και στρατωτικές δολιοφθορές.

Γιατί το κακό είναι η απουσία του καλού. Κι όταν το καλό απουσιάζει, τότε βρίσκει χώρο για να εξαπλωθεί το κακό, που αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και την πόρτα μας...