Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Φώτης Κόντογλου - Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος. Ἡ Ζωὴ ἑνὸς Ὁσιομάρτυρα


Image result for εικόνες Κοντογλου 


Ένα εξαιρετικό αλίευμα θησαύρισα στην τελευταία μου εξόρμηση, σήμερα,  μέρα του Αγίου Αντρέα του Πρωτόκλητου και Αποστόλου. Είναι εξαιρετικό γιατί μας το δίνει η πένα του Φώτη Κόντογλου. Κι αυτός είναι δάσκαλος σε όλα του. Μας διδάσκει και μας φρονηματίζει. Γιατί με τον γλαφυρό τρόπο γραφής του, μας αποκαλύπτει θαυμαστά και μυστήρια, ενώ με τις λεπτομερείς αφηγήσεις του,  οι ιστορίες του δεν μας λένε μονάχα "το τί", αλλά μας λένε και "το πώς" και "το γιατί". Σας παρουσιάζω αυτό που γράφει ο Φώτης Κόντογλου για τον Άγιο Ανδρέα, χωρίς να προσθέσω τίποτε, πέρα από μερικές άδειες γραμμές για να διαβάσετε πιο ξεκούραστα, ολόκληρο το αφήγημα του μεγάλου μας συγγραφέα, για τον Άγιο Ανδρέα:

"Προχθὲς στὶς 30 τοῦ Νοέμβρη ἤτανε ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πεθάνανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, κηρύχνοντας τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες χῶρες. Στὴν Ἑλλάδα μαρτύρησε μοναχὰ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, δηλαδὴ ποὺ πῆγε πρῶτος κοντὰ στὸν Χριστό. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα. Πολὺ τιμημένη εἶναι ἡ Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα ἐκείνου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕντεκα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφό του τὸν Πέτρο. Ὁ Ἀνδρέας ἤτανε στὴν ἀρχὴ μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μιὰ μέρα καθότανε ὁ Πρόδρομος μαζὶ μὲ τοὺς δυὸ μαθητές του, κ᾿ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Χριστὸ νὰ περπατᾶ, καὶ γυρίζει καὶ τοὺς λέει: «Νά, αὐτὸς εἶναι τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ». Καὶ σὰν ἀκούσανε οἱ μαθητὲς τὸ δάσκαλό τους νὰ μιλᾶ ἔτσι, πήγανε ξοπίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ Κεῖνος γύρισε καὶ τοὺς εἶδε νὰ τὸν ἀκολουθᾶνε, καὶ τοὺς λέγει: «Τί ζητᾶτε;» Κι᾿ αὐτοὶ τοῦ εἴπανε: «Δάσκαλε, ποῦ κάθεσαι;» Κι᾿ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε». Πήγανε λοιπὸν κ᾿ εἴδανε ποὺ καθότανε, κι᾿ ἀπομείνανε μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δυὸ ἤτανε ὁ Ἀνδρέας. Ὁ ἄλλος εἶναι φανερὸ πὼς ἤτανε ὁ Ἰωάννης, γιατὶ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω τὰ γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του (Ἰω. α´ 35), καὶ λέγει «ἦν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ τοῦ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ» (Ἰω. α´ 41). Βλέπεις πὼς κρύβει τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἤτανε μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα; Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ σεμνότητα, ὄχι μοναχὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα. Κ᾿ ἐνῶ εἶναι πάντα λιγόλογος στὰ καθέκαστα τῆς ἱστορίας του, σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος γράφει καὶ τὴν ὥρα ποὺ πήγανε κοντὰ στὸν Χριστό, κι᾿ ἀπ᾿ αὐτὸ φαίνεται πόσο τυπώθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτογνώρισε τὸν ἀγαπημένο του δάσκαλο. Γράφει λοιπόν: «Ὥρα ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰω. α´ 40). Ὕστερα, πηγαίνει ὁ Ἀνδρέας καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο ποὺ τὸν λέγανε τότε ἀκόμη Σίμωνα καὶ τοῦ λέγει: «Βρήκαμε τὸν Μεσσία ποὺ θὰ πεῖ Χριστός». «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός». Καὶ τὸν πῆρε καὶ τὸν πῆγε στὸν Χριστό. Κι᾿ ὁ Χριστός, σὰν γύρισε καὶ εἶδε τὸν Σίμωνα, εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμωνας ὁ γυιὸς τοῦ Ἰωνᾶ· ἐσένα τὄνομά σου θὰ γίνει Κηφᾶς, ποὺ θὰ πεῖ Πέτρος».

Ὁ Ἀνδρέας γεννήθηκε στὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα ψαραδοχώρι χτισμένο στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Κατὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε, ὁ Πέτρος ἤτανε ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα, κ᾿ οἱ δυὸ ἤτανε γυιοὶ τοῦ γέρο Ἰωνᾶ, ψαραδόσογο. Ὁ Πέτρος ἤτανε φουριόζος καὶ ἐνθουσιαζότανε εὔκολα, ἐνῶ ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἥσυχος καὶ λιγόλογος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: «Πέτρος θερμὸς τῷ πνεύματι ἦν πάνυ καὶ εἰς κοσμικῶν χρεῶν μέριμναν ἐπιτήδειος, ὁ δὲ Ἀνδρέας πραῢς καὶ ὀλιγόλαλος».

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο φαίνεται πὼς ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴχανε πιὸ πολὺ θάρρος μαζί του, σὰν τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Φίλιππο. Ὡστόσο τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε ἦταν πάντα λιγοστά. Τὴ μέρα ποὺ μαζεύθηκε πολὺς κόσμος κι᾿ ἄκουγε τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πεινάσανε, γύρισε ὁ Χριστὸς κ᾿ εἶπε στὸν Φίλιππο: «Ἀπὸ ποῦ θὲ ν᾿ ἀγοράσουμε ψωμιὰ γιὰ νὰ φάει ὁ κόσμος;» Κι᾿ ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε: «Διακόσια τάλληρα ψωμιὰ δὲν φτάνουνε γιὰ νὰ φάγει ὁ καθένας τους ἀπὸ μία μπουκιά». Τότε ὁ Ἀνδρέας λέγει στὸν Χριστό: «Εἶναι ἐδῶ πέρα ἕνα παιδάριο ποὺ ἔχει πέντε ψωμιὰ κριθαρένια καὶ δυὸ ψάρια» (Ἰω. στ´ 5-10).

Κι᾿ ἄλλη φορὰ πάλι, τὴ μέρα ποὺ μπῆκε ὁ Χριστὸς στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ τὰ βάγια, κάποιοι Ἕλληνες θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, καὶ πήγανε στὸν Φίλιππο καὶ τοῦ εἴπανε: «Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ». Καὶ ὁ Φίλιππος πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, κ᾿ ὕστερα κ᾿ οἱ δυὸ μαζὶ τὸ εἴπανε στὸν Χριστό. Καὶ τότες ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. ιβ´ 23). «Ἔφταξε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου», δηλαδὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο. Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ὁ Ἀνδρέας τοῦ μίλησε. Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τὄπανε στὸν Φίλιππο γιατὶ θἄξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τὄνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι᾿ αὐτὸς πάλι τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι᾿ αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ᾿ ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλώσσα. Ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δυὸ εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τὴν τελευταία φορὰ ποὺ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του, τοὺς εἶπε: «Πηγαίνετε καὶ μαθητέψετε ὅλα τὰ ἔθνη, βαφτίζοντάς τα στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ διδάσκοντας τὰ νὰ κρατᾶνε ὅλα ὅσα σᾶς παράγγειλα. Κ᾿ ἐγὼ θἆμαι πάντα μαζί σας ὅλες τὶς ἡμέρες, μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου». Ἀφοῦ λοιπὸν πήρανε τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τραβήξανε ὁ καθένας κατὰ τὴ φώτιση ποὺ πῆρε, στόνα καὶ στ᾿ ἄλλο μέρος.

Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τράβηξε, κατὰ τὴν παράδοση, καὶ πῆγε κατὰ πρῶτο στὰ μέρη τῆς Μαύρης Θάλασσας. Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Τραπεζοῦντα καὶ στὴν Ἀμισό, ἔχοντας μαζί του κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, καὶ γύρισε στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες Ἕλληνες καὶ Ἰουδαίους. Ἀπὸ κεῖ τράβηξε στὴν Κολχίδα, δηλαδὴ στὸ σημερινὸ Λαζιστᾶν, ποὺ κατοικούσανε οἱ ἄγριοι κουρσάροι οἱ λεγόμενοι Κερκέτες. Κατόπι γύρισε πίσω στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ δεῖ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους, καὶ πάλι ξανάφυγε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ πήγανε στὴν Ἔφεσο. Στὴν Ἔφεσο εἶδε στόνειρό του τὸν Χριστό, ποὺ τὸν πρόσταξε νὰ πάγει στοὺς Σκύθες νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Πηγαίνοντας στὴ Σκυθία, πέρασε ἀπὸ τὴ Βιθυνία καὶ κήρυξε στὴ Νικομήδεια, στὴ Χαλκηδόνα καὶ στὴν Ποντοηράκλεια. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Παφλαγονία καὶ κήρυξε στὴν Ἄμαστρη καὶ στὴ Σινώπη, κ᾿ ἐκεῖ βάφτισε τοὺς πιὸ πολλοὺς χριστιανοὺς καὶ κατόπι πῆγε πάλι στὴν Ἀμισὸ καὶ στὴν Τραπεζούντα. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὰ Σαμόσατα ποὺ βρισκότανε ἀπάνω στὸν ποταμὸ Εὐφράτη καὶ δίδαξε τοὺς Ἕλληνες, ποὺ κατοικούσανε πολλοὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος. Ἀπὸ τὰ Σαμόσατα ξαναγύρισε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τότες εἶδε τὸν Παῦλο. Μετὰ τὸ Πάσχα, ἔφυγε πάλι καὶ πέρασε τὴν Καππαδοκία καὶ τὴ Λαζικὴ κ᾿ ἔφταξε στὸ Κίεβο τῆς Σκυθίας, ποὺ ἤτανε τὸ Πάνθεο τῆς σλαυωνικῆς πολυθεΐας, κι᾿ ἀπάνω σ᾿ ἕνα χαμοβούνι ἔστησε ἕναν πέτρινο σταυρό. Κατόπι πέρασε τὸν Καύκασο καὶ τὴν Κασπία Θάλασσα, καὶ κήρυξε στὴ Χορασμία, στὸ σημερινὸ Χορωσᾶν. Ὕστερα ἔστρεψε πίσω κατὰ τὸ βασίλεμα καὶ πῆγε στὴν Κριμαία, κι᾿ ἀφοῦ δίδαξε καὶ βάφτισε πολλούς, πέρασε στὴ Σινώπη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πῆγε στὸ Βυζάντιο, ποὺ ἤτανε τότες ἕνα χωριό, πρὶν χτιστεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη, κι᾿ ἀφοῦ χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στάχυν, ἕναν ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, πῆγε στὴ Θράκη καὶ στὴ σημερινὴ Βουλγαρία καὶ Σερβία. 

Ἔπειτα κατέβηκε στὴ Μακεδονία, στὴ Θεσσαλία καὶ στὴ Ρούμελη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πέρασε στὸν Μοριὰ καὶ πῆγε στὴν Ἀχαΐα ποὺ εἶχε πρωτεύουσα τὴν Πάτρα, μεγάλη πολιτεία τιμημένη ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ποὺ ἀφεντεύανε τὸν καιρὸ ἐκεῖνον ἀπάνω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο, κ᾿ ἤτανε στολισμένη μὲ ἐπίσημα χτίρια καὶ μὲ ἀγάλματα. 

Ἀνθύπατος τῆς Ἀχαΐας ἤτανε τότες ἕνας ποὺ τὸν λέγανε Αἰγεάτη. Σὲ λίγο ἀκούσθηκε πὼς ὁ Ἀνδρέας γιάτρεψε πολλοὺς ἀρρώστους μονάχα μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν χεριῶν του κι᾿ ὁ κόσμος ἔτρεχε σ᾿ αὐτόν. Ἔτυχε τότε ν᾿ ἀρρωστήσει κι᾿ ἡ γυναίκα τοῦ Αἰγεάτη, λεγόμενη Μαξιμίλλα, κι᾿ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τὴν ἕγιανε. Σὲ λίγον καιρὸ ἔφυγε στὴ Ρώμη ὁ Αἰγεάτης γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ στὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα γιὰ κάποιες ὑποθέσεις, κι᾿ ἄφησε στὸ πόδι τοῦ τὸν ἀδελφό του Στρατοκλῆ. Αὐτὸς ὁ Στρατοκλὴς ἤτανε σοφὸς καὶ φημισμένος μαθηματικὸς στὴν Ἀθήνα, κ᾿ εἶχε ἕνα δοῦλο ποὺ τὸν λέγανε Ἀλκαμανά, καὶ τὸν γιάτρεψε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἀπὸ σεληνιασμὸ ποὺ ὑπόφερνε. Ὁ Στρατοκλὴς κ᾿ ἡ Μαξιμίλλα πιστέψανε στὸν Χριστὸ καὶ βαφτισθήκανε, κι᾿ ἄλλος πολὺς κόσμος μαζί τους. 

Γυρίζοντας στὴν Πάτρα ὁ Αἰγεάτης καὶ μαθαίνοντας αὐτὰ ποὺ γινήκανε, πρόσταξε νὰ πιάσουνε τὸν Ἀνδρέα καὶ νὰ τὸν βάλουνε στὴ φυλακή, καὶ σὲ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὸν δίκασε, ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ σταυρωθεῖ. Πρὶν νὰ τὸν πιάσουνε, χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στρατοκλή. 

Σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ποὺ θὰ τὸν σταυρώνανε, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν βασανίσανε, τὸν πήγανε στὴν ἀκροθαλασσιά, στὸν τόπο ποὺ εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ ἐκκλησιά του καὶ ποὺ τότες ἤτανε χτισμένος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρας. Γύρισε καὶ κοίταξε ἀτάραχος τὸ σταυρὸ καὶ τὸν βλόγησε, βλόγησε καὶ τὸν κόσμο, κ᾿ ὕστερα τὸν σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρονῶν. Ὁ σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἤτανε κανωμένος ἀπὸ δυὸ ἴσια σταυρωτὰ ξύλα σὲ σχέδιο X, καὶ κατὰ τὴν παράδοση ἤτανε ἀπὸ ξύλο τῆς ἐληᾶς. Μαρτύρησε βασιλεύοντας στὴ Ρώμη ὁ Νέρωνας. 

Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, «ἤτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, μὲ γυριστῆ μύτη καὶ μὲ πυκνὰ φρύδια». Τὸ σκήνωμά του τὸ ἔθαψε ὁ ἐπίσκοπος Στρατοκλῆς μὲ τὴ Μαξιμίλλα καὶ κόσμος πολύς, ἀφοῦ τὸ ἀλείψανε μ᾿ ἀκριβὰ ἀρώματα καὶ τὸ ἐνταφιάσανε σ᾿ ἕνα μνῆμα μαρμάρινο κοντὰ στὴ θάλασσα. Ὁ τάφος τοῦ βρίσκεται ὡς τὰ σήμερα μέσα στὴν ἐκκλησιά του, ἀλλὰ τὸ ἅγιο λείψανο λείπει, γιατὶ 350 χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὸ μαρτύριό του τὸ ἀνακομίσανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ καταθέσανε στὴν ἐκκλησιὰ τῶν ἁγίων ἀποστόλων μαζὶ μὲ τῶν ἄλλων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. 

Στὰ 1204 πήγανε στὴν Πόλη οἱ Φράγκοι, κι᾿ ἁρπάξανε ὅ,τι ἥβρανε. Ἕνας καρδινάλης Πέτρος, ἀπὸ τὴν Καπούα, πῆρε τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα καὶ τὸ πῆγε στὸ Ἀμάλφι τῆς Ἰταλίας, καὶ κεῖ χτίσανε ἐκκλησία σὲ μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ βάλανε μέσα μὲ μεγάλη πομπὴ τὸ λείψανό του κλεισμένο σὲ ἀσημένια θήκη, στὶς 8 Μαΐου 1208. 

Στὴν Πάτρα ἀπόμεινε μοναχὰ ἡ ἁγία κάρα ποὺ τὴ δώρισε στοὺς Πατρινοὺς ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών. Μὰ στὰ 1460 ποὺ κατεβήκανε οἱ Τοῦρκοι στὸν Μοριά, ὁ Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος, ἀδελφός του Κωνσταντίνου καὶ τελευταῖος ἄρχοντας τῆς Πάτρας, πῆρε τὴν ἁγία κάρα καὶ μπαρκάρησε ἀπὸ τὴν Πύλο καὶ πῆγε στὴ Ρώμη καὶ τὴν πρόσφερε στὸν πάπα Πίο τὸ Β´. 

Ὁ σταυρός του βρίσκεται στὴ Μαρσίλια, στὸ μοναστήρι τοῦ ἁγίου Βίκτωρος.

Στὴν Πάτρα καὶ στὰ περίχωρα ὑπήρχανε πολλὲς ἐκκλησίες τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, πλὴν τώρα δὲν σώζεται καμμιά. Ἡ σημερινὴ ἐκκλησιά του εἶναι βασιλικὴ κατὰ τὸ σχέδιο ποὺ συνηθιζότανε στὰ Ἐφτάνησα, καὶ χτίσθηκε στὰ 1845. Τὸ ταβάνι εἶναι ζωγραφισμένο ἀπὸ τὸν Δημήτριο Βυζάντιο ποὺ ἔγραψε τὴ Βαβυλωνία καὶ ποὺ ἤτανε ἁγιογράφος. Μ᾿ ὅλο ποὺ ἡ ἐκκλησία αὐτὴ δὲν εἶναι κανωμένη καὶ ζωγραφισμένη κατὰ τὸ βυζαντινὸ τρόπο, εἶναι ὡστόσο κατανυχτική. 

Ἐνῶ ἡ μισοτελειωμένη ἐκκλησία ποὺ φαίνεται κοντὰ τῆς εἶναι ἕνα ἔκτρωμα ποὺ πρέπει νὰ τὸ γκρεμίσουνε οἱ Πατρινοί. Ξέρω πὼς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρὶς νὰ μποροῦνε νὰ κατασταλάξουνε σὲ μία ἀπόφαση γιὰ τὸ σχέδιο μιᾶς μεγάλης ἐκκλησιᾶς ποὺ θέλουνε νὰ χτίσουνε. Εἶδα τὸ σχέδιο ποὺ σκάρωσε ἕνας Φραντσέζος, ποὺ εἶναι ἴδια τούρτα. Μὰ ὑπάρχει πιὸ ἁπλὸ πρᾶγμα ἀπὸ τοῦτο: νὰ ἀναθέσουνε σ᾿ ἕναν καλὸν ἀρχιτέκτονα, ποὺ νὰ νογᾶ ἀπὸ βυζαντινά, νὰ κάνει μίαν ἐκκλησιά, ἀντιγράφοντας πιστὰ κάποια ἀπὸ τὶς πιὸ ἔμορφες βυζαντινὲς ἐκκλησιές, π.χ. τὸν ὅσιο Λουκᾶ τῆς Λειβαδιᾶς, τὸ Βροντόχι τοῦ Μυστρὰ ἢ μία ἐκκλησιὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἢ ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὄρος. 

Ἡ Πάτρα εἶναι τὸ λιμάνι τῆς Ἑλλάδας ποὺ κοιτάζει κατὰ τὸ πέλαγο τῆς Εὐρώπης, κι ὅποιος ἔρχεται ἀπὸ κεῖ, εἶναι ντροπὴ νὰ πρωτοδεῖ μίαν ἐκκλησιὰ φράγκικη στὸ μέρος ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Πρέπει νὰ δεῖ μία ἐκκλησιὰ ἑλληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε καὶ συζητᾶτε χρόνια τώρα, σὰν νὰ μὴν ἔχετε τὴν πιὸ σπουδαία τέχνη στὸν τόπο σας;

Ἐδῶ στὴν Ἀθήνα ζωγράφισα μία μικρὴ καὶ παλαιὰ ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, ποὺ βρίσκεται στὴν ὁδὸ Λευκωσίας, κοντὰ στὴν πλατεία Ἀγάμων. Ἡ πιὸ πολλὴ δουλειὰ ἔγινε. Σὰν τελειώσει ἡ ἁγιογραφία, πιστεύω νὰ γίνει ἕνα μικρὸ μουσεῖο τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας."

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996) πηγή

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Με πολύ σθένος: Πολιτική υπεραξία μέσα από την ελεημοσύνη!

Image result for εικονες βραβευση τσιπρα      

Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να εξαγγέλλει την διανομή κοινωνικού μερίσματος, διαπίστωσα πως βρήκε την τέλεια ευκαιρία για την άντληση πολιτικής υπεραξίας, κατηγορώντας μάλιστα τους πολιτικούς του αντιπάλους για το ίδιο πράγμα. Οι πανηγυρισμοί για την ευεργεσία του απελπισμένου, ως πολιτική δράση, είναι από μόνη της, μια ευτελής κι ανάλγητη στάση, ψυχρά υπολογισμένη και πολιτικά προσοδοφόρα, για όποιον ασχημονεί κατα τον τρόπο αυτόν. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν έχει προηγηθεί μια σκληρή και αντιλαϊκή πολιτική, που είχε ήδη οδηγήσει τον κόσμο στην απόλυτη ένδεια.

Ακούγοντας, λοιπόν, αυτές τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, προβληματίστηκα βαθύτατα και άρχισα να αναλύω τα λεγόμενα. Στην σκέψη μου αναδύθηκαν εύλογα διευκρινιστικά ερωτήματα και σαφείς αντίλογοι, που σημειώνονται -παρακάτω- με στοιχεία μικρότερα από τα στοιχεία των δηλώσεων του πρωθυπουργού:
(......) 
  • Όμως και στο δημοσιονομικό σκέλος η απόδοση της οικονομίας έχει ξεπεράσει και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Έτσι ο προϋπολογισμός θα σημειώσει φέτος πρωτογενές πλεόνασμα που θα ξεπερνά κατά πολύ το στόχο του 1,75%. [Ουσιαστική απόδοση της οικονομίας, δυστυχώς, δεν συνιστά η είσπραξη φόρων (άμεσων και έμμεσων). Αυτό είναι ξεζούμισμα της κοινωνίας, δεν είναι παραγωγή πλούτου. Και το πλεόνασμα, δεν είναι περίσσευμα, είναι εξοικονόμηση από την μη καταβολή χρεών.]
  • Και αυτό δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα σκληρής και εντατικής προσπάθειας. Εξορθολογισμού των δαπανών χωρίς περικοπές στους μισθούς και το κοινωνικό κράτος. Αλλά και αποτέλεσμα του αποφασιστικού περιορισμού της διαφθοράς, της διασπάθισης δημόσιου χρήματος αλλά και της φοροδιαφυγής.  [Η αφαίμαξη των πολιτών  δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα ανάλγητης και αλυσιτελούς πολιτικής, που συνεχίζει τον φαύλο κύκλο. Απουσία κάθε εξορθολογισμού των δαπανών συνιστούν οι περικοπές στους μισθούς και το κοινωνικό κράτος. Το κυνήγι της διαφθοράς δεν είναι πολιτική αν δεν περιλαμβάνει και τους πολιτικούς συμμάχους και τα τυχόν μέλη (ακόμη και) της κυβέρνησης. Η διαφθορά είναι μία, δεν έχει σημασία ποιός την μετέρχεται.]
  • Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης που μέρα με τη μέρα αφήνουμε πίσω μας, ορισμένες κοινωνικές ομάδες σήκωσαν δυσανάλογα τα βάρη. Τόσο τα χαμηλά εισοδήματα, όσο όμως και η μεσαία τάξη, τα τελευταία επτά χρόνια έχουν υποστεί μεγάλη οικονομική πίεση. Και η πίεση ήταν μεγάλη, όχι μόνο εξαιτίας της χρεοκοπίας της χώρας που μας ανάγκασε σε μια δύσκολη δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι η ελίτ του τόπου φόρτωσε ξεδιάντροπα τα βάρη στους πολλούς, φοροδιαφεύγοντας και βγάζοντας το πλούτο της σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού. [Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης,  μέρα με τη μέρα δεν τ' αφήνουμε πίσω μας. Γιατί η αθλιότητα των οικονομικών των νοικοκυριών κάθε μέρα επιδεινώνεται και το φορολογικό καθεστώς δεν επιτρέπει την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η εγχώρια ασυκτιά και αδυνατεί και η έξωθεν αποθαρρύνεται. Αφόρητη η οικονομική συμπίεση όχι μόνο εξαιτίας της χρεοκοπίας της χώρας, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι και η σημερινή αριστερή κυβέρνηση, ως αντιπολίτευση, δεν πρότεινε και δεν πίεσε για τίποτε πιο δημιουργικό. Οι εξουσίες, είναι γνωστό πως  εξυπηρετούν τους φίλους τους. Σε τούτο δεν υστερεί ούτε και η παρούσα κυβέρνηση και δεν κατάφερε να αυξήσει τον πλούτο της χώρας, αλλά απεναντίας τον μείωσε με την 100ετή παραχώρησή του στους δανειστές.]
  • Και σήμερα ορισμένοι από αυτούς που εξέθρεψαν, ανέχτηκαν ή και συμμετείχαν σε αυτό το έγκλημα εις βάρος της μεσαίας τάξης και των φτωχών στρωμάτων στο τόπο μας, έχουν και το θράσος να μας κατηγορούν για την υψηλή φορολογία.[Και σήμερα η κυβέρνηση διατηρεί την υψηλή φορολογία που έλεγε πως θα την περιορίσει.]
  • Γιατί κάθε ευρώ από τα βάρη που συσσωρεύτηκαν στη μεσαία τάξη και στους αδύναμους, ισοδυναμεί με το κρυμμένο και αφορολόγητο πλούτο  που γέμιζε τους τραπεζικούς λογαριασμούς από τα μαύρα ταμεία της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.[Ο νεολογισμός: "το κρυμμένο και αφορολόγητο πλούτο", δεν σημαίνει τίποτε. Γιατί ο πλούτος (αρσενικό, τον πλούτο), πάντοτε είναι "κρυμμένος", μέχρι που να παραχθεί. Και η παραγωγή πλούτου είναι αυτή που δημιουργεί και τα κρατικά έσοδα (από την φορολογία της εργασίας που καταβάλλεται για την παραγωγή του, και από την φορολογία του πωλούμενου παραχθέντος αγαθού), του κύκλου εργασιών κλπ.]
  • Offshore και μεταφορές χρημάτων στο εξωτερικό έκανε η καλομαθημένη πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, που διαπλέκοταν για να εξασφαλίσει τη χλιδή της.[Offshore και μεταφορές χρημάτων στο εξωτερικό έκανε η καλομαθημένη πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, που διαπλέκοταν για να εξασφαλίσει τη χλιδή της, όπως και οι πλούσιοι υπουργοί της κυβέρνησης που ξεχνάνε να δηλώσουνε τί λεφτά έχουνε.]
  • Από την πρώτη στιγμή που λάβαμε την λαϊκή εντολή είχαμε συνείδηση αυτής της αδικίας. Ο κύριος, ο πρωταρχικός μας στόχος ήταν να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση, να σταματήσουμε τη καταστροφική πορεία των δημόσιων οικονομικών, προστατεύοντας ταυτόχρονα, πρωτίστως αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις: Τους αποκλεισμένους, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους νέους επιστήμονες και επαγγελματίες.[Και ταυτόχρονα και πρωτίστως, δεν γίνεται! είναι προφανές, όμως τί κάνετε. Ό,τι ήθελε γίνει, προκειμένου να είστε στην εξουσία. Γιατί δεν είναι το ίδιο όλοι αυτοί για τους οποίους λέτε ότι μεριμνάτε. Κοινωνικές δυνάμεις ή κοινωνικές ομάδες; Ως κοινωνικές δυνάμεις σηματοδοτείτε το πολιτικό σας ακροατήριο, ενώ οι κοινωνικές ομάδες που μαστίζονται από την οικονομική δυσπραγία/απραγία δεν αξίζουν την προσοχή της κυβέρνησης; Μιλάτε για: Τους αποκλεισμένους, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους νέους επιστήμονες και επαγγελματίες. Όλοι οι άλλοι είναι ευτυχείς και ανενδεείς;]
  • Διαπραγματευτήκαμε σκληρά, ώστε το πρόγραμμα προσαρμογής να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αποσυμπιέσει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Να δώσει ανάσα σε όσους υπέστησαν τα βαρύτερα πλήγματα κατά την διάρκεια της πρώτης πενταετίας των μνημονίων. Και αυτό που καταφέραμε δεν είναι μόνο τα υψηλά πλεονάσματα και η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.[ Αλλά δεν το καταφέρατε, τουλάχιστον, ακόμη. Λέτε πως αυτό που καταφέρατε δεν είναι μόνο τα υψηλά πλεονάσματα αλλά και η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτά είναι λόγια χωρίς περιεχόμενο, χωρίς οικονομικό και κοινωνικό αντίκρυσμα.]
  • Αλλά είναι και σημαντικές νίκες,[αόρατες όμως και ανύπαρκτες] προς όφελος των πολλών:
    • Προστατεύσαμε την λαϊκή κατοικία
    • Θεσπίσαμε το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης προστατεύοντας ταυτόχρονα τα υπόλοιπα κοινωνικά επιδόματα
    • Δημιουργήσαμε το θεσμό των σχολικών γευμάτων
    • Εντάξαμε 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστους δωρεάν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας
    • Δρομολογήσαμε την επαναφορά τη εργασιακής κανονικότητας, ενισχύοντας τη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων και  καταπολεμώντας για πρώτη φορά με σοβαρές ποινές για τους παραβάτες, την αδήλωτη εργασία.
    • Μειώσαμε τις ασφαλιστικές εισφορές για τη πλειοψηφία των εργαζομένων και ειδικότερα για τα χαμηλότερα εισοδήματα
  • Ενώ πέρσι περίπου τέτοια εποχή ανακοινώσαμε την απόδοση κοινωνικού μερίσματος ύψους 617 εκατομμυρίων ευρώ υπό την μορφή εφάπαξ δέκατης τρίτης σύνταξης σε 1,5 εκ. συνταξιούχους. [Σήμερα δίνετε λιγότερα (για να τσοντάρετε την φτωχή ΔΕΗ)  και επί πλέον σας χάλασε  τα σχέδια η καταστροφή από τις θεομηνίες. Ας αφήσουμε το γεγονός πως άνοιξαν και άλλα ζητήματα που ζητούν επιτακτικά λύση. Και καλά για την δέκατη τρίτη σύνταξη, που είχατε υποσχεθεί την αποκατάστασή της προεκλογικά. Καλύτερα ας μην μιλάμε για εφάπαξ ψίχουλα δωρεάν, τώρα που έχουν περικοπεί τόσα και τόσα από τις αποδοχές των πολιτών.]
  • Και φέτος, είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, έχουμε την δυνατότητα να διανείμουμε κοινωνικό μέρισμα στους πολίτες που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Φέτος, καλύτερα προετοιμασμένοι και πιο αποτελεσματικοί, θα μπορέσουμε να διανείμουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσό.[Λέτε να υπάρχει κανείς που δεν το έχει ανάγκη; .]
  • ... η υπεραπόδοση της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια που εξέπληξε ακόμη και τους πιο αισιόδοξους. [για να μας λέτε αυτά τα πράγματα, έχετε πολύ σθένος κ. πρωθυπουργέ!]





Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Αγία Αικατερίνη, η πανεύφημος νύμφη Χριστού

Μια φορά κι έναν καιρό.... Αλλά δεν είναι παραμύθι! Είναι η παράδοση της Εκκλησίας μας, για την Αγία Αικατερίνη. Σας την μεταφέρω, όπως την διάβασα, για να μοιραστώ μαζί σας την ομορφιά και το μεγαλείο της πίστης, που εξαγνίζει τα ανθρώπινα και φωτίζει τα ουράνια....



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο υμνωδός την ονομάζει «πανεύφημον νύμφην Χριστού» την Αγίαν Αικατερίναν και πολύ δικαίως γιατί η Αγία ως μόνον νυμφίον της ψυχής της είχε κάνει τον Χριστόν. Η ζωή της πραγματικά πολύαθλος κατέπληξε τους πάντας. Η σοφία και η γνώσις, όλη η επιστήμη του καιρού της είχε γίνει κτήμα της. Όλα όμως τα περιφρόνησε για την αγάπη του μοναδικού Νυμφίου, του Χριστού.

Και όμως η σοφία του κόσμου αυτού δεν την παραπλάνησε, ούτε η γήινη φιλοσοφία. Την έθεσε στην υπηρεσία της αληθινής φιλοσοφίας, για να ελκύση στην πίστι του Χριστού τους φιλοσόφους του καιρού εκείνου και τους ρήτορας.

Υπέμεινε πολλά βασανιστήρια και φυλακίσεις και απ' όλα αυτά την εγλύτωσε θαυματουργικά ο Κύριος. Τέλος παρέδωσε την αγία ψυχή της με μαρτυρικόν διά ξίφους θάνατον, διά να πρεσβεύη από τότε για όλους, όσοι επικαλούνται την προστασία της. Ιδιαιτέρως τιμάται εις το όρος Σινά από τους μοναχούς της Μονής Σινά, γιατί θαυματουργικώς μετεφέρθη το σώμα της επί του όρους αυτού.

Νομίζομεν ότι μεγάλην ωφέλειαν θα λάβη ο αγαπητός αναγνώστης από την ανάγνωσιν του βίου της Αγίας Αικατερίνης, γι' αυτό και προβαίνομεν εις την έκδοσιν του φυλλαδίου αυτού με την ευχήν όπως η Μεγαλομάρτυς «αιτήται πάσι το μέγα έλεος».

Γνωριμία με τον Ιησού Χριστό

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και μαρτύρησε κατά την εποχή των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και Μαξιμίνου (305-313). Ήταν κόρη του ηγεμόνος της Αλεξανδρείας Κώνστα (ή Κέστου) φημισμένη για το κάλλος της και τη σοφία, διότι είχε μορφωθή με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας και γνώριζε Όμηρο, Βιργίλιο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς.

Πολλοί πλουσιώτατοι άρχοντες της συγκλήτου την ζήτησαν σε γάμο από την μητέρα της, που ήταν κρυφή χριστιανή εξ αιτίας του διωγμού, που κίνησε ο Μαξιμιανός. Οι συγγενείς και η μητέρα της την συμβούλευαν να παντρευθή για να μην περιέλθη η βασιλεία του πατέρα της σε ξένο άνδρα, αλλά η Αικατερίνη αγαπούσε την παρθενία και απέφευγε τις προτάσεις. Η παράδοση αναφέρει το εξής περιστατικό: Όταν άρχισαν να την ενοχλούν συστηματικά τους είπε:

Βρήτε ένα νέο να μου μοιάζη στα τέσσερα χαρίσματα που ομολογείτε, ότι ξεπερνώ τις άλλες νέες και τότε να τον κάνω σύζυγό μου, γιατί δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερό μου. Ερευνήστε αν υπάρχη κάποιος όμοιός μου στην ευγένεια, στον πλούτο, στη σοφία, και στην ωραιότητα. Αν του λείπη κάτι απ' αυτά δεν είναι άξιος για μένα.

Εγνώριζαν όλοι, ότι ήταν αδύνατο να βρεθή τέτοιος άνθρωπος και της έλεγαν, ότι ο γιος του βασιλιά της Ρώμης και άλλοι είναι ευγενείς και πλουσιώτεροι από αυτή, αλλά υστερούν στην σοφία και στην ομορφιά. Αλλά η κόρη δεν δεχόταν να πάρη «αγράμματο», όπως έλεγε.

Η μητέρα της είχε πνευματικό ένα άγιο άνθρωπο έξω από την πόλι. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγαν να τον συμβουλευθούν. Ο ασκητής άκουσε τα φρόνημα λόγια της και σκέφθηκε να την ελκύση στην πίστι του Χριστού. Της είπε λοιπόν: Γνωρίζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο, που σε υπερβαίνει σ' όλα τα χαρίσματα και σ' άλλα αναρίθμητα. Η ωραιότητά του νικά στη λάμψη τον ήλιο, η σοφία του κυβερνά όλα τα όντα, ο πλούτος του διαμοιράζεται σ' όλο τον κόσμο και δεν λιγοστεύει ποτέ, η ευγένειά του είναι ασύλληπτη και ακατανίκητη.

Η κόρη νόμισε, ότι πρόκειται για επίγειο άρχοντα και ρωτούσε αν αυτά τα χαρίσματα ήταν αληθινά. Ρώτησε λοιπόν:
-Τίνος είναι γιός;
-Αυτός δεν έχει πατέρα στη γη, αλλά γεννήθηκε υπερφυσικά από μια Υπεραγία Παρθένο, που αξιώθηκε για την αγιότητά της να μείνη αθάνατη στην ψυχή και στο σώμα.
-Είναι δυνατό να δω αυτό το νέο, για τον οποίο διηγείσαι τόσα θαυμαστά;
-Αν κάμης ό,τι σου πω, θα αξιωθής να δης το πρόσωπό του.
-Σε βλέπω άνθρωπο γνωστικό και σεβάσμιο, πιστεύω ότι δεν μου λες ψέματα. Είμαι έτοιμη να κάνω ό,τι μου πης.

Τότε ο ασκητής της έδωσε μιά εικόνα της Παναγίας, που κρατούσε το θείο Βρέφος και της λέει: Αυτή είναι η αειπάρθενος Μητέρα Εκείνου. Πάρε την και αφού κλείσης την πόρτα του δωματίου σου κάμε ολονύκτια προσευχή και παρακάλεσε αυτήν, που ονομάζεται Μαρία, να σου δείξη τον Υιόν της. Ελπίζω, ότι αν παρακαλέσης με πίστι, θα σε ακούση.

Πήρε η Αικατερίνη την εικόνα και όλη τη νύκτα κλεισμένη στο θάλαμό της προσευχόταν, όπως της είπε ο γέροντας. Από τον κόπο κοιμήθηκε και βλέπει σε όραμα την Παναγία με το θείο Βρέφος. Αλλά είχε στραμμένο το πρόσωπό του προς τη Μητέρα του, έτσι η κόρη έβλεπε τα νώτα του, επιθυμώντας να δη από μπροστά πήγε προς το άλλο μέρος, αλλά ο Χριστός έστρεφε πάλι το πρόσωπό του. Τούτο έγινε τρεις φορές. Τότε άκουσε την Παναγία να λέη:

-Κύτταξε, παιδί μου, τη δούλη σου Αικατερίνη, πόσο είναι ωραία και καλή.
Το βρέφος αποκρίθηκε:
-Είναι σκοτεινή και άσχημη, τόσο που δεν μπορώ να την δω καθόλου.
-Δεν είναι πάνσοφη παραπάνω από όλους τους ρήτορες, πλούσια και ευγενής;
-Μητέρα μου, είναι αμαθής και πολύ χαμηλά όσο βρίσκεται σε τέτοια κατάστασι, ώστε δεν πρέπει να με δη στο πρόσωπο.
-Σε παρακαλώ, παιδί μου, να μην περιφρονήσεις το πλάσμα σου, αλλά να την νουθετήσης και να την οδηγήσης για να απολαύση τη δόξα σου και να δη το πρόσωπό σου, που επιθυμούν και οι Άγγελοι να βλέπουν.
-Ας πάη στο γέροντα, που της έδωσε την εικόνα και ας κάνη ό,τι θα την συμβουλεύση και τότε θα με δη.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε το πρωί με λίγες γυναίκες κι έφθασε στο κελλί του γέροντα. Με δάκρυα του διηγήθηκε το όραμα και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο όσιος διηγήθηκε όλα τα Μυστήρια της αληθινής πίστεως, αρχίζοντας από τη δημιουργία του ανθρώπου.

Μετά την κατήχησι η Αγία αποθέτοντας τον παλαιό άνθρωπο και φορώντας στολή θεοΰφαντη, γύρισε στα ανάκτορα. Όλη τη νύκτα πέρασε προσευχόμενη μέχρι την ώρα που κοιμήθηκε και είδε σε οπτασία την Παρθένο με το βρέφος, που κοίτταζε την Αικατερίνη, με πολύ ιλαρότητα. Στην ερώτηση της Θεομήτορος αν ήταν τώρα αρεστή η κόρη, ο Δεσπότης απάντησε:

Τώρα έγινε ένδοξη η άσχημη και σκοτεινή, η πτωχή και χωρίς γνώσι έγινε πλούσια και πάνσοφη, η καταφρονεμένη και άσημη έγινε ευγενής και ένδοξη. Είναι στολισμένη με τέτοια χαρίσματα, ώστε επιθυμώ να τη μνηστευθώ για νύφη μου άφθορη.

Δεν είμαι άξια, Υπερένδοξε Δέσποτα, να βλέπω τη βασιλεία σου, αλλά αξίωσέ με να συναριθμηθώ με τους δούλους σου.

Η Θεοτόκος τότε πήρε το δεξί χέρι της κόρης και της είπε:
-Δώσε της, παιδί μου, δακτυλίδι σαν αρραβώνα, για να την αξιώσης της βασιλείας σου.
Τότε ο Κύριος της έδωσε ένα ωραίο δακτυλίδι λέγοντας:
-Σήμερα σε παίρνω για νύφη μου αιώνια και άφθορη. Να φυλάξης αυτή τη συμφωνία. Να μην πάρης άλλον νυμφίο στη γη.
Από τη στιγμή εκείνη ελκύσθηκε η Αικατερίνη από τον Ουράνιο Νυμφίο και αιχμαλωτίσθηκε η καρδιά της από τον θείο έρωτα του Χριστού.

Ενώπιον του βασιλέως Μαξεντίου
Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς έβγαλε την εξής διαταγή: «Εγώ ο βασιλιάς, προστάζω όλους, όσοι είναι υπό την εξουσία μου, να μαζευθούν στ' ανάκτορα για να τιμήσωμε τους μεγάλους θεούς, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μας με θυσίες για όσες ευεργεσίες μας έκαναν. Όποιος περιφρονήσει αυτή την εντολή και τολμήσει να προσκυνήση άλλον θεό θα τιμωρηθή σκληρά».

Μετά από αυτά τα προστάγματα συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου για να προσφέρη θυσία, ό,τι ο καθένας μπορούσε. Ο βασιλιάς θυσίασε εκατόν τριάντα ταύρους, ενώ οι άλλοι άρχοντες και ηγεμόνες λιγώτερους.

Η Αικατερίνη εστενοχωρείτο, που έβλεπε την ασέβεια των ανθρώπων, που πρόδιδαν τη ψυχή τους από φόβο. Από ζήλο θεϊκό παρακινημένη πήρε λίγους δούλους και πήγε στον ειδωλολατρικό ναό, όπου θυσίαζαν. Στάθηκε στην πόρτα ελκύοντας τα βλέμματα όλων. Ειδοποίησε εν συνεχεία τον βασιλιά, ότι έχει να του πη κάτι σπουδαίο για μια υπόθεσι. Ο βασιλιάς πρόσταξε να πλησιάση. Η Αικατερίνη υποκλίθηκε και με παρρησία είπε:

Έπρεπε, βασιλιά, πρώτα συ να γνωρίσης την πλάνη, που έχετε λατρεύοντας σαν θεούς τα είδωλα. Είναι ντροπή και μεγάλη ανοησία να προσκυνάτε φθαρτά και αναίσθητα δημιουργήματα. Δεν πιστεύετε τουλάχιστον τον σοφό Διόδωρο, που λέγει, ότι οι θεοί αυτοί ήταν άνθρωποι με πάθη και ελαττώματα, αλλά επειδή μερικές φορές έδειξαν ανδρεία, ωνομάσθηκαν αθάνατοι. Αργότερα οι άνθρωποι νομίζοντας ότι είναι πράγματι θεοί τους προσκυνούσαν και τους τιμούσαν. Ακόμη και ο Πλούταρχος κατηγορεί και περιφρονεί όσους σέβονται τέτοια αγάλματα. Πρέπει να υπακούσης, βασιλιά, σ΄ αυτούς τους διδασκάλους και να μην γίνης αιτία να χαθούν τόσες ψυχές. Ένας είναι ο Θεός, Αΐδιος και Αθάνατος, που για την σωτηρία μας έγινε άνθρωπος. Αυτός ο Παντοδύναμος Θεός δεν έχει ανάγκη από τέτοιες θυσίες, αλλά μόνο προστάζει να τηρούμε τις εντολές του.

Ο βασιλιάς θύμωσε στο άκουσμα των συνετών λόγων της Αικατερίνης, αλλά μη μπορώντας να εναντιωθή αποκρίθηκε:
-Άφησε να τελειώσουμε τη θυσία και τότε θα ακούσουμε τα λόγια σου.
Όταν τελείωσε την ανόητη πανήγυρι και τελετή, πρόσταξε να φέρουν την Αγία στ' ανάκτορα και της είπε:
-Πες μας ποιά είσαι και τι σημαίνουν τα λόγια, που προηγουμένως έλεγες;
-Είμαι κόρη του ηγεμόνα Κώνστα. Ονομάζομαι Αικατερίνη και έχω σπουδάσει Ρητορική, Φιλοσοφία, Γεωμετρία και τις άλλες επιστήμες. Αλλά όλα αυτά τα περιφρόνησα και ήλθα να γίνω νύφη του Δεσπότη Χριστού, που λέγει με το στόμα του προφήτου: «Απολώ την σοφία των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω».

Ο βασιλιάς θαύμασε την σοφία, την ευστροφία και την ωραιότητα της παρθένου κι ενόμισε ότι δεν ήτο γεννημένη στη γη από θνητούς, αλλά ότι ήταν θεότης απ' εκείνες, που σεβόταν ο ίδιος και λάτρευε. Επειδή ο βασιλιάς φανέρωσε αυτή τη γνώμη του, η Αικατερίνη του είπε:

Βέβαια, αληθινά είπες αυτά, βασιλιά, διότι ονομάζεις θεούς τους δαίμονες, που σας δείχνουν διάφορα φαντάσματα και σας παρακινούν σε ασέλγειες και σ' άλλες άτοπες επιθυμίες. Εγώ είμαι απ' τη γη και μ' έπλασε ο Θεός με τέτοια μορφή και με τίμησε με το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσι» και γι' αυτό πρέπει να θαυμάζεται η σοφία του Πλάστη, επειδή από ευτελή ύλη κατώρθωσε να δώση τόση ομορφιά.

-Μη λέγης κακό για τους θεούς, που έχουν δόξα αθάνατη, είπε πειραγμένος ο βασιλιάς.
-Αν θελήσης να αποτινάξης το σκοτάδι της απάτης θα γνωρίσης την ευτέλεια των θεών σου και θα καταλάβης τον αληθινό Θεό. Και μόνο το όνομα του Θεού ή και ο Σταυρός του τυπούμενος στον αέρα αφανίζει τους θεούς σου, κι αν θέλης μπορώ να στο αποδείξω.

Ο βασιλιάς φοβήθηκε μήπως τον νικήση με αποδείξεις και ντροπιασθή και της είπε:

-Είναι άπρεπο να συζητά ο βασιλιάς με γυναίκες. Θα μαζέψω τους σοφούς ρήτορές μου και τότε θα καταλάβης την αδυναμία των λόγων σου και θα πιστέψης αυτά που λέω εγώ.

Συνομιλία με τους ρήτορες. Μαρτύριον των ρητόρων
Μετά απ' αυτή τη συνομιλία ο βασιλιάς με επιστολές κάλεσε όλους τους σοφούς και ρήτορες. Το περιεχόμενο των επιστολών ήταν περίπου έτσι:

«Εγώ ο βασιλιάς χαιρετώ όλους τους σοφούς και τους ρήτορες των Ελλήνων και σας παρακαλώ να έλθετε εδώ γρήγορα, για να αποστομώσετε μια γυναίκα σοφή, με τη βοήθεια του σοφώτατου θεού Ερμή. Αυτή η γυναίκα χλευάζει τους θεούς μας, ονομάζει τις πράξεις τους μύθους και φλυαρίες. Αν την νικήσετε, θα αξιωθήτε πολλών τιμών».

Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, εκατόν πενήντα σοφοί, οξείς στο νου και ικανώτατοι στην ομιλία. Τους είπε λοιπόν ο βασιλιάς.

Ετοιμασθήτε με επιμέλεια ν' αγωνισθήτε καλά και μην αμελήσετε, νομίζοντας ότι είναι εύκολο το έργο σας, επειδή έχετε να αντιμετωπίσετε μια γυναίκα. Αλλά ετοιμασθήτε σαν να έχετε ανταγωνιστή σοφώτατον ρήτορα. Δείξτε την σοφίαν σας, που νομίζω ότι υπερβαίνει τη σοφία και αυτού του Πλάτωνος.

Σ' αυτά τα λόγια απάντησε κάποιος απ' τους ρήτορες που ξεχώριζε:
-Έστω κι αν είναι η φρονιμώτερη γυναίκα και η σοφώτερη δεν θα μπορέση να συζητήση μαζί μας. Πρόσταξέ την, λοιπόν, να έλθη.

Γεμάτος χαρά ο βασιλιάς, ελπίζοντας ότι θα νικήση την πλήρη χάριτος φιλοσοφία διατάζει να φέρουν την κόρη στο θέατρο, όπου είχε συγκεντρωθή πλήθος κόσμου. Πριν φθάσουν οι απεσταλμένοι στην Αγία ήλθε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέγει:

Μη ταράζεσαι, κόρη. Ο Κύριος θα προσθέση σοφία στην σοφία σου, για να νικήσης τους ρήτορες και όχι μόνο αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι θα πιστέψουν και θα αξιωθήτε όλοι να λάβετε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Όταν παρουσιάσθηκε εμπρός στους σοφούς η παρθένος, ο υπερήφανος ρήτορας, που είχε διαβεβαιώσει τον βασιλιά για την νίκη, της είπε:
-Συ είσαι εκείνη, που βλασφημεί τους θεούς μας τόσο αναίσχυντα;
-Εγώ είμαι. Δεν βλασφημώ όμως αναίσχυντα, όπως είπες, αλλά ήπια και με φιλαλήθεια μιλώ για τους ψεύτικους θεούς σας.
-Ενώ οι μεγάλοι ποιητές τους ονομάζουν υψηλούς, συ, που γνώρισες την σοφία τους, τολμάς να μιλάς με τόση θρασύτητα;
-Την φοβία μου την έχω δώρο από τον Θεό, που είναι η Σοφία και η Ζωή. Εκείνος, που σέβεται και τηρεί τις θείες εντολές είναι πράγματι φιλόσοφος. Τα έργα των θεών σας και οι διηγήσεις γι' αυτούς είναι γεμάτες απάτη. Πες μου ποιος από τους μεγάλους ποιητές τους ονόμασε θεούς!...
-Πρώτος ο Όμηρος και ο Ορφέας και όλοι οι άλλοι. Μην απατάσαι, λοιπόν, συ η σοφή να προσκυνάς τον Εσταυρωμένο, που κανένας ποιητής δεν τον ωνόμασε Θεό.
-Μα ο ίδιος ο Όμηρος λέγει για τον Δία, ότι είναι απατεώνας, πανούργος και ψεύτης και ότι ήθελαν να τον δέσουν η Ήρα, ο Ποσειδών κι η Αθηνά, αν δεν πρόφθαινε να κρυφθή. Και οι άλλοι αναφέρουν τέτοια υβριστικά για τους Θεούς. Είπες, ότι τον Εσταυρωμένο δεν τον αναφέρει κανένας παλαιός σοφός, και γι' αυτό να μην ασχολούμεθα μ' αυτόν, που είναι ο αληθινός Θεός, Δημιουργός πάσης κτίσεως και όλου του ανθρώπινου γένους. Θυμίσου τι λέγει για τη σάρκωσί του και τη σωτήρια Σταύρωσί Του η Σίβυλλα και ο Απόλλων. Αυτός ο Θεός έγινε άνθρωπος, περπάτησε στη γη, δίδαξε, εθαυματούργησε. Έπειτα καταδέχτηκε και τον θάνατον για να λύση την πρώτη καταδίκη και να ανοίξη τις πύλες του Παραδείσου. Μετά το μαρτύριό Του πέθανε και αναστήθηκε. Όταν ανέβηκε στους Ουρανούς έστειλε στον κόσμο τους Μαθητές φωτισμένους απ' το Άγιο Πνεύμα, για να λυτρώσουν τις ψυχές από την πλάνη της απιστίας. Αυτά πρέπει και συ να τα πιστέψης και να γνωρίσης τον αληθινό Θεό και να γίνης δούλος Του, αν θέλης το συμφέρον σου. Ο ίδιος ο Χριστός λέγει καλώντας όλους: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»...

Με τέτοια λόγια γεμάτα σοφία κατέπληξε η πάνσοφη τον φιλόσοφο, που έμεινε άφωνος. Ο βασιλιάς βλέποντας την ήττα του σοφού διέταξε τους άλλους να συζητήσουν με την χριστιανή. Εκείνοι όμως δήλωσαν:
-Δεν μπορούμε ν' αντισταθούμε στην αλήθεια, τώρα μάλιστα, που βλέπομε ότι ο καλύτερος ρήτορας νικήθηκε.

Τότε ο βασιλιάς θύμωσε και πρόσταξε να τους κάψουν στο μέσον της πόλεως. Εκείνοι έπεσαν στα πόδια της Αγίας παρακαλώντας να τους συγχωρήση ο Θεός για όσα από άγνοια έκαμαν, γιατί τώρα πιστεύουν στην αληθινή πίστι και επιθυμούν να βαπτιστούν και να πάρουν την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Η Αγία λοιπόν τους είπε:
-Είσθε τώρα ευτυχείς και καλότυχοι, γιατί αφήσατε το σκοτάδι και ακολουθήσατε το φως της αλήθειας. Η φωτιά, που σας απειλεί ο ασεβής βασιλιάς, θα γίνη για σας Βάπτισμα, που θα σας καθαρίση από κάθε ακαθαρσία της ψυχής και του σώματος.

Έτσι τους παρακίνησε όλους και τους σφράγισε με το σημείο του Σταυρού στέλνοντάς τους στο μαρτύριο.

Τους έρριξαν οι στρατιώτες στη φωτιά στις 17 Νοεμβρίου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας πήγαν μερικοί ευσεβείς να συνάξουν τα λείψανα και τα βρήκαν όλα σώα και ακέραια χωρίς να τα έχη βλάψει η φωτιά.

Βασανιστήρια και φυλάκισις της Αγίας

Ο βασιλιάς από την πλευρά του είχε συγκεντρώσει όλη του την φροντίδα στην Αγία. Επειδή δεν μπορούσε να την νικήση με συλλογισμούς φιλοσοφίας, προσπαθούσε να επιτύχη το σκοπό του με κολακείες και πανουργίες λέγοντας:

-Υπάκουσε σε μένα, που σε συμβουλεύω σαν φιλόστοργος πατέρας να προσκυνήσης τους μεγάλους θεούς και ιδιαίτερα τον Ερμή, που σε στόλισε με της φιλοσοφίας τα χαρίσματα και θα σου δώσω το μισό της εξουσίας μου και θα κατοικής μαζί μου στ' ανάκτορα.
-Βγάλε το προσωπείο, βασιλιά, και μην υποκρίνεσαι, απάντησε η Αγία. Εγώ είμαι χριστιανή και θα γίνω νύφη Χριστού, που τον έχω μοναδικό Νυμφίο και σύμβουλο, στολισμό της παρθενίας μου και ποθώ το μαρτύριο περισσότερο από κάθε βασιλικό ένδυμα και στεφάνι.
-Μη μ' αναγκάσης να βρίσω την αξία σου χωρίς να το θέλω, είπε πάλι ο βασιλιάς.
-Κάνε ό,τι θέλεις, γιατί με την πρόσκαιρη αυτή ατιμία θα γίνης αφορμή να δοξασθώ με δόξα αθάνατη και να πιστέψη πλήθος κόσμου στον Χριστό μου ακόμη και μέσα από το παλάτι σου.

Ωργίσθηκε ο βασιλιάς ύστερα απ' αυτήν την απάντησι και διέταξε να την κτυπήσουν με νεύρα βοδιών. Κτυπούσαν, λοιπόν, την Μάρτυρα επί δύο ώρες δυνατά στην κοιλιά και στην ράχη, μέχρις ότου ξέσκισαν το παρθενικό της σώμα. Η Αγία στεκόταν με τόση ανδρεία και γενναιότητα, ώστε εθαύμαζαν όσοι την έβλεπαν. Το βράδυ δόθηκε διαταγή να την φυλακίσουν και να μην της δώσουν φαγητό και νερό για δώδεκα μέρες, μέχρι να βγη η απόφασι με ποιο τρόπο θα θανατωθή.

Επιστροφή εις την πίστιν της βασιλίσσης και του Πορφυρίωνος

Η Φαυστίνα, σύζυγος του βασιλιά, είχε πόθο να γνωρίση την Αγία, που την είχε αγαπήσει ακούγοντας τις αρετές και τα ανδραγαθήματά της. Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία, όταν έλειπε ο σύζυγός της από την πόλι. Κάλεσε τον στρατοπεδάρχη Πορφυρίωνα, άνθρωπο άξιο και έμπιστο, και του είπε:
-Την περασμένη νύκτα είδα σ' όραμα την Αικατερίνη καθισμένη μεταξύ πολλών παρθένων. Όταν με είδε με κάθισε κοντά της και μου έβαλε στο κεφάλι χρυσό στεφάνι λέγοντας: «Ο Δεσπότης Χριστός σου στέλλει αυτό το στεφάνι». Σε παρακαλώ, λοιπόν, Πορφυρίωνα, να βρης ένα τρόπο να συναντήσω απόψε την κόρη αυτή.
-Θα εκπληρώσω την επιθυμία σου, δέσποινα, απάντησε ο Πορφυρίων.

Όταν νύκτωσε λοιπόν πήρε διακόσιους στρατιώτες και πήγαν στη φυλακή με τη βασίλισσα. Έδωσαν χρήματα στον δεσμοφύλακα κι' εκείνος τους άνοιξε την πόρτα της φυλακής. Η Αυγούστα έπεσε με δάκρυα στα πόδια της Μάρτυρος λέγοντας:
-Τώρα είμαι καλότυχη και ευτυχισμένη, είπε η βασίλισσα, γιατί σε γνώρισα. Ποθούσα να δω το βασιλικό σου πρόσωπο και διψούσα ν' ακούσω τα μελίρρυτα λόγια σου. Τώρα κι αν στερηθώ τη ζωή και την βασιλεία μου δεν θα λυπηθώ καθόλου. Είσαι ζηλευτή συ, που προσκολλήθηκες σε τέτοιο Δεσπότη, που σου χαρίζει τόσες δωρεές και χαρίσματα.
-Κι εσύ είσαι ευτυχισμένη, βασίλισσά μου, γιατί βλέπω, το στεφάνι που σου βάζουν στο κεφάλι οι Άγιοι Άγγελοι. Μετά τρεις μέρες θα το πάρης, αφού υπομείνης μαρτύριο. Τότε θα πας κοντά στον Αληθινό Βασιλέα, για να βασιλεύσης αιώνια.
-Φοβάμαι τα βασανιστήρια και τον σύζυγό μου, γιατί είναι πολύ σκληρός κι απάνθρωπος.
-Έχε θάρρος. Στην καρδιά σου θα βρίσκεται ο Χριστός, που θα σε δυναμώνη στη δύσκολη ώρα του μαρτυρίου. Πολύ λίγο θα πονέση το σώμα σου εδώ, για να αναπαύεται εκεί αιώνια.

Ενώ οι δυο γυναίκες έλεγαν αυτά, ρώτησε ο Πορφυρίων την Αγία:
-Τι χαρίζει ο Χριστός σ' όσους πιστεύουν; Θέλω κι εγώ να τον γνωρίσω και να γίνω οπαδός του.
-Δεν διάβασες ποτέ καμμιά γραφή των χριστιανών; Ούτε έχεις ακούσει τίποτε γι' αυτά;
-Από παιδί βρίσκομαι στους πολέμους και μόνο μ' αυτούς ασχολούμαι. Δεν έχω φροντίσει γι' άλλα πράγματα.
-Δεν μπορεί η γλώσσα να διηγηθή τα αγαθά, που ο Θεός ετοιμάζει για όσους Τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές Του.

Τότε η χάρις γέμισε τη καρδιά του Πορφυρίωνα. Πίστεψε μ' όλη του την καρδιά στον Χριστό μαζί με τους διακόσιους στρατιώτες του και αφού πήραν όλοι δύναμι από την Μάρτυρα έφυγαν.

Τροφή από τον Θεόν. Νέα βασανιστήρια

Ο φιλάνθρωπος Χριστός δεν άφησε μόνη την Αγία. Σαν φιλόστοργος πατέρας έστελνε τροφή μ' ένα περιστέρι και την δυνάμωνε λέγοντάς της: «Μη δειλιάσης, κόρη, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Θα μείνης ανέγγιχτη από τα μαρτύρια και με την υπομονή σου θα επιστρέψης πολλούς στην ορθή πίστι και θα αξιωθής πολλών αφθάρτων τιμών».

Την άλλη μέρα ο βασιλιάς πρόσταξε να φέρουν την Μάρτυρα μπροστά του. Μόλις την είδε απόρησε, γιατί ενώ περίμενε να την δη αδυνατισμένη κα καταβεβλημένη, την είδε να λάμπη από ομορφιά και χάρι. Σκέφθηκε, ότι ίσως κάποιος φύλακας να την έτρεφε κρυφά και σχεδίαζε να τιμωρήση τους φύλακες. Η Αγία όμως για να μην τιμωρηθούν ανεύθυνοι άνθρωποι, ωμολόγησε την αλήθεια:
-Κανένας άνθρωπος, βασιλιά, δεν μου έδωσε τροφή, αλλά με έτρεφε ο Δεσπότης Χριστός, που φροντίζει για τους δούλους του.

Ο βασιλιάς προσπάθησε για τελευταία φορά να την μεταπείση με κολακείες:
-Σε σένα, ηλιόμορφη κόρη, αξίζει το βασίλειο, σε σένα, που υπερβαίνεις κι' αυτή την Αφροδίτη στην ομορφιά. Έλα, λοιπόν, να θυσιάσης στους θεούς και να γίνης βασίλισσά μου. Μη θελήσης, σε παρακαλώ, να χαθή τέτοια ομορφιά με βασανιστήρια.
-Εγώ είμαι γη και πηλός και κάθε ομορφιά μαραίνεται σαν άνθος και σαν όνειρο χάνεται ή από αρρώστια ή από τα γηρατειά ή από τον θάνατο. Λοιπόν, μη νοιάζεσαι για την ομορφιά μου.

Ενώ συνομιλούσε η Αγία με τον βασιλιά, κάποιος έπαρχος, Χουρσασαδέν ονομαζόμενος, θέλοντας να δείξη στο βασιλιά αγάπη κι εύνοια, είπε:
-Εγώ, βασιλιά, ξέρω μια μηχανή, που μ' αυτήν θα νικήσης την κόρη ή θα θανατωθή με πόνους. Διάταξε να κάμουν τέσσερους ξύλινους τροχούς. Γύρω σ' αυτούς να καρφώσουν ξυράφια κι άλλα σίδερα κοφτερά. Οι δυο να γυρίζουν αριστερά κι οι άλλοι δυο δεξιά. Στη μέση τους θα βάλουν δεμένη αυτήν και έτσι γυρίζοντας οι τροχοί θα κατασχίσουν τις σάρκες της.

Το σχέδιο άρεσε στο βασιλιά κι έδωσε διαταγή να κατασκευασθή το μηχάνημα. Σε τρεις μέρες κατασκευάσθηκε ο τροχός και για να φοβίσουν την Αγία έκαναν επίδειξι γυρίζοντας γρήγορα τους τροχούς. Ο βασιλιάς απευθύνθηκε στην Αικατερίνη λέγοντας:
-Βλέπεις; Σ' αυτό το μηχάνημα θα δοκιμάσης τον θάνατο, αν δεν προσκυνήσης τους θεούς.
-Σου είπα πολλές φορές την απόφασί μου. Μη χάνης καιρό. Κάμε ό,τι θέλεις, του είπε με θάρρος η Αικατερίνη.

Ύστερα από τη σταθερή απόφασί της την έρριξαν στους τροχούς δεμένη, αλλά η θεία χάρις βοήθησε την Αγία, που βρέθηκε λυμένη και αβλαβής, με τη βοήθεια ενός Αγγέλου. Όταν οι παριστάμενοι είδαν το παράδοξο θέαμα φώναξαν: «Μέγας ο Θεός των Χριστιανών».

Μαρτύριον της βασιλίσσης.

Ο βασιλιάς σκοτισμένος από το θυμό του έκανε σαν τρελλός και απειλούσε ότι θα της επιβάλη νεώτερη τιμωρία. Όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα η βασίλισσα βγήκε από τα ιδιαίτερα διαμερίσματά της και ελέγχοντας τον σύζυγό της είπε με παρρησία:
-Στ' αλήθεια είσαι μωρός κι ανόητος να πολεμάς τον ζωντανό Θεό και να βασανίζης άδικα την δούλη Του.

Στο άσκουσμα αυτών των λόγων ο βασιλιάς έγινε αγριώτερος και από τα θηρία. Άφησε λοιπόν την Αικατερίνη και στράφηκε κατά της συζύγου του. Διέταξε να της κόψουν τους μαστούς. Η Φαυστίνα αντιμετωπίζει με χαρά τα βασανιστήρια. Προσεύχεται να της δώση ο Θεός δύναμι και βοήθεια. Η θηριωδία του συζύγου της φθάνει στο αποκορύφωμα. Διατάζει να της κόψουν το κεφάλι. Η βασίλισσα δέχθηκε με αγαλλίασι την απόφασι λέγοντας στην Αγία:
-Δούλη του αληθινού Θεού, κάνε προσευχή για μένα.
-Πήγαινε να βασιλεύσης με τον Χριστόν αιώνια, της αποκρίθηκε η Αγία.

Η μακάρια Φαυστίνα μαρτύρησε στις 23 Νοεμβρίου. Τη νύκτα ο Πορφυρίων με τους συντρόφους του κρυφά έθαψε το λείψανό της.

Μαρτύριον του Πορφυρίωνος και των πιστευσάντων στρατιωτών

Το άλλο πρωί επειδή ήθελε να τιμωρήση ο βασιλιάς μερικούς σαν υπεύθυνους, παρουσιάσθηκε ο Πορφυρίων με τους λοιπούς στο κριτήριο και είπε:
-Και εμείς είμαστε Χριστιανοί, στρατιώτες του Μεγάλου Θεού.

Ο βασιλιάς αναστέναξε από λύπη και φώναξε:
-Χάθηκα, γιατί έχασα τον θαυμαστό Πορφυρίωνα. Και σεις στρατιώτες μου, τι πάθατε και περιφρονήσατε τους θεούς των πατέρων μας; Τι σας έκαναν;

Ο Πορφυρίων λοιπόν είπε στον τύραννο:
-Γιατί αφήνεις το κεφάλι και ρωτάς τα πόδια; Με μένα να μιλήσης.
-Συ είσαι η αιτία της καταστροφής τους. Διατάζει λοιπόν να τους αποκεφαλίσουν. Ήταν 24 Νοεμβρίου.

Μαρτυρικόν τέλος της Αγίας 

 
Την επομένη έφεραν την Αικατερίνη στο κριτήριο. Της λέει ο βασιλιάς:
-Πολλή θλίψι και ζημιά μου έδωσες, συ πλάνησες την γυναίκα μου και τον ανδρείο μου στρατηλάτη, που ήταν η δύναμη του στρατού μου. Πρέπει να σε θανατώσω αλύπητα. Αλλά σε συγχωρώ, γιατί λυπάμαι να χαθή μια κόρη σοφή και όμορφη, όπως συ. Θυσίασε στους θεούς και θα σε κάνω μόνιμη βασίλισσα.

Άδικα όμως προσπάθησε να της αλλάξη τη γνώμη. Απελπίσθηκε λοιπόν κι' έδωσε εντολή να την αποκεφαλίσουν. Οι στρατιώτες πήραν την Αγία και πήγαν στον τόπο της καταδίκης. Ακολουθούσε πολύς λαός πίσω, άνδρες και γυναίκες, που έκλαιγαν πικρά για την κόρη, την ωραία, την πάνσοφη, την Αγία, που επρόκειτο να χαθή.

Εκείνη όμως τους παρηγορούσε λέγοντάς τους:
-Αφήστε τον ανώφελο θρήνο και χαρήτε, γιατί εγώ βλέπω τον Νυμφίον μου Ιησού Χριστόν, τον πλάστη και Σωτήρα μου, που με προσκαλεί στα άρρητα κάλλη του Παραδείσου, να βασιλεύσω μαζί Του αιώνια.

Όταν έφθασαν στον τόπο του μαρτυρίου της έκαμε την προσευχή της λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, σ' ευχαριστώ, γιατί μου έδωσες υπομονή και ωδήγησες τα βήματά μου. Συγχώρησε , Κύριε, τα σφάλματά μου και κράτησε αθέατο το σώμα μου από εκείνους, που θα το ζητούν. Φύλαξέ το σώο και ακέραιο, όπου ορίσης συ ο Βασιλεύς μου. Δώσε τα προς το συμφέρον αιτήματα σ' όσους Σε επικαλούνται. Αμήν».

Τότε ο δήμιος έκοψε με το ξίφος την τίμια κεφαλή της στις 25 Νοεμβρίου του 307. Το τίμιο λείψανό της Άγιοι Άγγελοι το μετέφεραν στο όρος Σινά, όπου και ιδιαίτερα τιμούν την Αγία.

Αυτός είναι ο βίος της πάνσοφης Αικατερίνης και το μαρτύριό της. Αγάπησε τον Κύριο τόσο ώστε θυσίασε τα πάντα για την δόξα Του. Η μνήμη της εορτάζεται την ημέρα του μαρτυρίου της, στις 25 Νοεμβρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος πλ. α' Τον συνάναρχον Λόγον.

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν, και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν, ότι εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του Πνεύματος τη δυνάμει, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.


ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον.

Την σοφίαν άνωθεν, κομισαμένη του λόγου, των ρητόρων ήλεγξας, τας φληναφίας ευτόνως, κάλλεσι, της παρθενίας ωραϊσμένη, αίμασι, της μαρτυρίας πεποικιλμένη, διά τούτο σε ως νύμφην, Αικατερίνα Χριστός προσήκατο.


 ΠΗΓΗ

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Παιδοκόμος ή παιδαγωγός; Ένα ερώτημα ελευθερίας και ευθύνης

Image result for εικόνες μάνα 

Ετούτα τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι και αναλύω τα χρόνια που περάσανε και τά 'ζησα, άλλοτε παιδί, άλλοτε νέος άνθρωπος με δίψα για γνώση, για επίγνωση, για καριέρα, για οικογένεια. Κι αναλογίζομαι τους καιρούς, που πέρασα από όλα, μέχρι που βρέθηκα εδώ. Χωρίς καριέρα, χωρίς παιδιά. Απ' όλα όσα είχα και  όσα κατατρώγανε τον χρόνο, την δράση και την σκέψη μου, μου έμεινε μονάχα η δίψα. Για όλα. Για να μάθω, για να καταλάβω σε βάθος, για να γνωρίσω, για να στηρίξω κάποιον που το χρειάζεται, για να βοηθήσω κάποιον που με χρειάζεται. Και πιό πολύ απ' όλα, μου έμεινε, θησαυρός ανεκτίμητος, η μνήμη των ανθρώπων που συνέβαλαν, ώστε πάντα να θέλω να γίνομαι όλο και καλύτερος άνθρωπος.

Πρώτα-πρώτα η μνήμη των γονιών μου. Μετά των μεγάλων μου αδελφών και ύστερα, των μιρότερων. Οι γονείς μου, ήτανε άνθρωποι ταπεινοί στο φρόνημα, με μεγάλη καρδιά κι οι δυό τους, αφοσιωμένοι, με απέραντη αγάπη ανάμεσά τους και για τα παιδιά τους, αλλά και στις ένθεν και ένθεν οικογένειές τους, που γίνανε και δικές μας οικογένειες. Μας δίδαξαν αυτή την αγάπη, με την ζωή και το παράδειγμά τους, κάθε μέρα. Στις δυσκολίες της ζωής τους, τις υλικές ζημιές και τις φυσικές καταστροφές που αντιμετώπισαν, τους πολέμους και τα θανατικά. Η πραότητα και η υπομονή τους ήτανε τέτοια, που δεν θα μπορούσε να διδαχθεί με λόγια. Η συνέπεια και η σταθερότητα χαρακτήρα, αλλά και η κατά περίσταση ικανότητά τους για διάκριση και παραχώρηση από τις αφηρημένες και παγιωμένες αρχές,  δεν άφησαν κανένα περιθώριο να γίνουνε απάνθρωποι, εγωϊστές και εαυτούληδες, ή αδρανείς κι αδιάφοροι συνάνθρωποι και "φιλήσυχοι" πολίτες.

Μα πιο πολύ εκείνο που θυμάμαι είναι τα "όχι" των γονιών μου κι όλων όσοι υπήρξαν οι πρώτοι και σημαντικοί παιδαγωγοί μου. Εκείνα που δεν μπόρεσε να τ' ανατρέψει καμμιά στενοχώρια μου, κανένα κλάμα και καμμιά θλίψη μου. Γιατί ήτανε "όχι" ορίων, αρχών, ήθους και μέτρου. Όρια επίγνωσης, συνέπειας και αλληλεγγύης. Ήτανε, τελικά, μια προετοιμασία για εκείνα τα μεγάλα "ναι" και τα μεγάλα "όχι". Αυτά, που πρέπει ο άνθρωπος να (έχει μάθει και, έτσι, να) ξέρει και να λέει, όσες φορές χρειάζεται στη ζωή του. Που είναι τόσο πολλά καθώς διαβαίνουνε τα χρόνια, κι είναι τόσο αδυσώπητα καθώς βρίσκεται κανείς σε θέση ισχύος έναντι των άλλων. Ισχύος της αδάμαστης νεότητας, ισχύος της οικονομικής δύναμης, ισχύος της κοινωνικής θέσης και της πνευματικής αυθεντίας ή ισχύος του σκήπτρου της εξουσίας. Κάθε εξουσίας. Έτσι, έμαθα από εκείνο το όχι στις απαιτήσεις και στα καπρίτσια μου ως μικρό παιδί.

Ετούτο το αναπότρεπτο κι αναπόδραστο "όχι", σιγά-σιγά το μαθαίνει κάθε άνθρωπος που διαπαιδαγωγείται. Και μαθαίνει να το λέει ο ίδιος στον εαυτό του, υπακούοντας σε ενα κώδικα αξιών και αρχών, με μεγάλη σημασία και σπουδαίο ρόλο στο "χρηματιστήριο" των αξιών της ζωής. Κι αυτό θα το συνειδητοποιήσει πολύ αργότερα, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους γύρω του. Και θα είναι ευτυχής που έμαθε το "όχι" από τα μικρά του χρόνια.

Τώρα πια, το ξέρουμε όλοι εκείνο το "όχι", που δεν το είπαν πολλοί, στις σειρήνες που τους πλάνεψαν. Το ξέρουμε, γιατί έγινε η αφορμή να υποστούνε αγιάτρευτα δεινά, άνθρωποι που δεν διάλεξαν, δεν έφταιγαν, δεν συνέπραξαν, ή δεν γνώριζαν, και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν. Είτε λόγω θέσης, είτε λόγω συνθηκών. Το βλέπουμε, στις ολοφάνερες συνέπειες της απουσίας του, στην πολιτική, στην κοινωνία, στη δουλειά, όπως και στα σχολεία και  παντού όπου συνυπάρχουν και συνεργάζονται οι άνθρωποι, ακόμη και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Είναι σαφές και προφανές, πως δεν μπορούμε πάντα να έχουμε όλα όσα -ή εκείνα ακριβώς- που θέλουμε. Και δεν μπορούμε γιατί δεν είναι στην εξουσία μας, ούτε στην διάθεσή μας. Κι επί πλέον, δεν είναι στην διάθεση κανενός ο άλλος άνθρωπος, ούτε τα αγαθά του, ούτε ο χρόνος του ή τα όνειρά του, ούτε και οι συνθήκες της ζωής των άλλων. Εκείνοι που νομίζουν πως έχουν στη διάθεσή τους όλα εκείνα που αφορούν τις ζωές των άλλων, είναι όσοι δεν γνωρίζουν κανένα κώδικα αξιών, δεν έχουν αρχές και πίστη σε τίποτε. Είναι εκείνοι που δεν περιστέλλουν την πλεονεξία, την αυθαιρεσία, την αλαζονεία τους και την φιλαυτία τους. Γι' αυτούς τα πάσης φύσεως συμφέροντά τους είναι ο μόνος στόχος τους, και η κύρια φροντίδα τους. Με τους φίλους τους και τους ομοιδεάτες τους μοιράζονται τις φιλοδοξίες (ή τις ενοχές ) της ματαιοδοξίας τους.

Η αγάπη και η αρετή βαδίζουνε χέρι-χέρι. Γιατί δεν γίνεται αγάπη δίχως αρετή, και αρετή δίχως αγάπη. Όταν αγαπάς, θέλεις να βοηθήσεις τον άλλο, θέλεις να τον ανακουφίσεις από τα βάσανά του, να του αλαφρώσεις τον πόνο και να να τον συντρέξεις στη δυστυχία του και στην ανάγκη του. H αγάπη δεν είναι δουλικό φρόνημα και δεν σκοπεί στο να εξουσιάσει ή να υποδουλώσει με εξυπηρετήσεις τον αγαπώμενο. Το είπαμε και σε άλλο σημείωμα  (filareti.gr/2017/10). Η αγάπη των γονιών μάλιστα, αποσκοπεί στην παροχή παραδείγματος και συστήματος αξιών και αρχών προς το παιδί που διαπαιδαγωγούν, και στην παροχή προτύπου για την συντροφικότητα, την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Μια εξυπηρετική και πολύφερνη "αγάπη" είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός παιδιού. Είναι το αντάλλαγμα για το γεγονός της ουσιαστικής απουσίας των γονιών του από την ζωή του, την διαπαιδαγώγηση και την φρονημάτισή του. Είναι μια αγάπη τοις μετρητοίς.  Μα η αγάπη δεν είναι ή δαπάνες ή υποδούλωση! Είναι παρουσία και κόπος διδαχής, παραδειγματισμού και παροχής προτύπων και ήθους. Είναι ακατάπαυστη μέριμνα του γονιού, και στέρηση των ανέσεων και της ξεγνοιασιάς του. Γιατί ο γονιός που αγαπάει με την καρδιά του και με τη ζωή του ολόκληρη, δεσμεύεται να ωφελήσει τον αγαπώμενο. Να τον ικανώσει, να του δώσει κίνητρα, σύστημα αρχών και μέθοδο. Αυτό σημαίνει, πως τον βοηθάει να γίνει ελεύθερος από την εξάρτηση, την ανάγκη και την ένδεια. Να γίνει και υπεύθυνος με τις πράξεις, τις επιλογές και τις δράσεις του. Αλληλέγγυος προς τους αναγκεμένους, κι έτοιμος να δράσει, να συμμετάσχει, να στερηθεί, και κυρίως, να κοπιάσει, για κάποιον που ξέρει πως τό 'χει ανάγκη.

Κι όχι μόνο τούτο. Ο παιδεμένος άνθρωπος, ο πεπαιδευμένος, ο διαπαιδαγωγημένος άνθρωπος, όταν πια δεν θα μπορεί να κάνει κάτι για το αντικείμενο της αγάπης του, θα έχει γι' αυτό απέραντο σεβασμό. Ο γονιός,  θα έχει σεβασμό για την αξία και την δυναμική, την ελευθερία και την ευθύνη του παιδιού του. Και το παιδί, θα έχει σεβασμό για την τιμή που έλαβε να αξιωθεί  διαπαιδαγώγηση, καθοδήγηση και φωτισμό από το γονιό του. Και δεν έχει καμμιά σημασία, τί θα κρατήσει και τί θα παραλείψει από εκείνα που διδάχτηκε. Γιατί αυτό σημαίνει ελευθερία του προσώπου.


Τότε, μονάχα ο σεβασμός είναι εκείνο που απομένει. Όπως κάθε φορά που έχουμε μπροστά μας κάτι ιερό. Κι έτσι όπως ακούγεται, μου φαίνεται πως η λέξη σεβασμός είναι μέσα στην λέξη ευ-σέβεια.  Ευσέβεια, λοιπόν, για κείνο που βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις μας, τις ικανότητες, την ανάγκη και την συνδρομή μας. Γιατί είναι πάνω από εμάς, πέρα από εμάς, χωρίς εμάς και σημαντικό για εμάς.

Έτσι, όταν κρατάμε την μνήμη εκείνων και όσα αυτοί μας έμαθαν για την ζωή και την αξία του ανθρώπου, αυτό δείχνει, πως αν και ήρθαμε χωρίς αποσκευές σε τούτη την ζωή, όμως, γινόμαστε αληθινοί και πνευματικοί άνθρωποι. Δείχνει, ότι περνάμε από την ζωή χωρίς να χάνουμε τις ευκαιρίες για να γεμίσουμε την ψυχή μας "καλές πραγμάτειες, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους".

Ο σεβασμός που έχουμε για τους άλλους, δεν στερεί την δική μας την ύπαρξη τίποτε από όσα της ανήκουν. Αντίθετα, της προσδίδει την υπέρτατη τιμή, πως γνωρίζει να εντάσσεται στον κόσμο,  δέχεται, σέβεται και τιμά τον κόσμο, γιατί είμαστε κομμάτι του, κι όχι δημιουργοί ή αφέντες του.

Σημείωση: Είναι ευνόητο πως το μικρό παιδί διαπαιδαγωγείται, από τους οικείους του, με βάση τις αρχές και τις αξίες που ενστερνίζονται και εφαρμόζουν όλοι αυτοί που το φροντίζουν και το περιβάλλουν. Αυτές δείχνει με την συμπεριφορά του κι είναι ο γνώμονάς του για τους γύρω του, για πολύ καιρό.  Αργότερα, πολύ αργότερα, θα φέρεται, θα διαβιώνει και θα κρίνεται με βάση τις δικές του επιλογές. Γιατί, ο άνθρωπος αλλάζει, και πρέπει να αλλάζει, αφού  δεν μπορεί, εσαεί, να αποτελεί παράρτημα της ζωής των γονιών του.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Οι μέρες του Πολυτεχνείου, μέσα από την Τέχνη


Image result for εικόνες πολυτεχνείο 1973 

Σήμερα, που "οι μέρες του πολυτεχνείου 1973" είναι μακρινές, που περάσανε μαζί με τα νειάτα μας, και οι λόγοι που τις δημιούργησαν εξέλιπαν, εμείς μνήμονες ενός παρελθόντος που είχε όραμα την ελευθερία και την απαλλαγή μας από τον ολοκληρωτικό αυταρχισμό, ζούμε σε ένα παρόν "δημοκρατικού" αυταρχισμού, και μάλιστα χωρίς όραμα.

Ξεχάσαμε πως η ελευθερία δεν είναι πανηγύρι για παιδιά, πως είναι πράξη και νόημα ζωής. Είναι ο Λόγος της δημιουργίας.  Ξεχάσαμε πως ο αυταρχισμός δεν έχει πρόσημο!

Μα πώς να γίνει αυτό κατανοητό, σήμερα, που αυθαίρετα αλλάζουμε το περιεχόμενο των λέξεων, ώστε οι λέξεις να σημαίνουν "ό,τι θέλουμε" κάθε φορά;
 
Διαβάζω εδώ αυτό που είχε γράψει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος για τις ημέρες των γεγονότων του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973, στο «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας»,  και  υπομνηματίζω:

Ο Ποιητής, γράφοντας

ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου

θαυμάζει την δύναμη της νεότητας. Μα παρομοιάζει την έκφρασή της με εκκλησιές χωρίς στασίδια. Με ιερό σκοπό αν και  χωρίς την -προϋποτιθέμενη- υπομονή και πίστη. Βλέπει τα νειάτα, δυνατά κι αλόγιστα, ορμητικά κι ακαταμάχητα μπροστά ακόμα και στο αδιέξοδο, "αψήφιστους στον πέτρινο αέρα" που πους αντιπαρατάσσεται. Με μια ετοιμότητα που τους κάνει ήρωες.
********
Μα καθώς "μπαίνουν οι εχθροί, την άλλη μέρα",


17 Νοεμβρίου
Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,
ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο.
Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ΄τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς..
Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

αναρωτιέται ποιά ελπίδα τάχα να υπάρχει όταν ο αυταρχισμός βασιλεύει (ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο). Ακίνδυνοι εχθροί είναι τα νειάτα,  οι "μικροί σχοινοβάτες", με την ορμή τους και τα όνειρά τους.Το αύριο γίνεται περισσότερο αδύναμο, όταν καταπνίγεται η μάχη για το ωραίο και την ελευθερία, "η μέρα πίσω απ' τα καπνισμένα αγάλματα", που είναι πανάρχαιη αγάπη των ανθρώπων τούτου του τόπου. Τα όπλα σκορπίζουν τον τρόμο, και στις τελευταίες κραυγές ελευθερίας. Πού να ησυχάσει ο άνθρωπος; Πώς μπορεί να ησυχάσει ο ελεύθερος άνθρωπος;
********

Ύστερα, η ζωή συνεχίζεται, ματωμένη, θλιμμένη, ακόμη και μετά την προδοσία

ΚΑΛΑΜΟΣ 18 Νοεμβρίου

Ηλιόλουστη μέρα. Κάλαμος.
Η θάλασσα, σπουργίτια στον ελαιώνα
Κάλεσμα. Πρόκληση. Κάλλος. Μακρινή προδομένη μακαριότητα
α εσύ δραπέτη λιποτάκτη κρυμμένε ανάμεσα στ΄ αγάλματα, πίσω απ΄τ΄ αγάλματα
μέσα στ΄αγάλματα, αγάλματα κούφια χωρίς χέρια, χωρίς πέος, χωρίς αμπελόφυλλα
αρνήσου, αρνήσου, όχι να ξεχαστείς και να ξεχάσεις το δένδρο το πουλί το γαλάζιο
αμαρτία, αμαρτία, πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε εσείς, ο ίδιος ο έρωτας
κι ο έρωτας αμαρτία, Ελένη, Μάρω, Ηλέκτρα, Δήμητρα, παιδιά μας, τα παιδιά μας
πόσες γενιές παιδιά μας σε αδιαίρετο χρόνο χωρίς χρόνο
στα στάχυα και στα σύρματα στη γραφομηχανή, στον τηλεβόα
έρωτές μας, παιδιά μας,σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας
Για τίποτε άλλο να μην έχουμε μάτια παρά μόνο για σας. Τιποτ΄άλλο.
Ω! ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο
επάνω από δύο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω
βράχος, το μέγα κόκκινο, δεύτερη πόρτα, πέμπτη πόρτα κι η δωδέκατη κλεισμένη
χτύπημα της γροθιάς στον τοίχο χτύπημα της πέτρας στην πέτρα
-μ΄ακούς; άκουσέ με, εγώ σ΄ακούω,
δύο σιωπές κάνουν μια φωνή κι ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.

Όμως, όσα κι αν χάσαμε, όσα κι αν προδώσαμε, όσα κι αν εγκαταλείψαμε "παιδιά μας,σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας για τίποτε άλλο να μην έχουμε μάτια παρά μόνο για σας", δεν πρέπει να ξεχάσουμε, να προδώσουμε, να εγκαταλείψουμε το μέλλον. Τα νειάτα. Πόσο ανήμπορα είναι τα όμορφα λόγια, "ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο". Γι' αυτό τα λόγια πρέπει να είναι λίγα, "επάνω από δύο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω" και να σκεφτούμε, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε την έχθρα, τον αυταρχισμό, την βία το ψέμμα. "Εγώ σ' ακούω, δυο σιωπές κάνουν μια φωνή κι ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι". Για να να ενωθούμε, να γίνουμε πολλοί και να συνεχίσουμε τον αγώνα προς την ελευθερία και το ωραίο.

******** 
Και μετά;


ΑΘΗΝΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά. Ανεβαίνει. Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. – Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πως μπορείτε λοιπόν; Πως μπορείτε;

Ο καθένας θα εργασθεί με την σκαπάνη του, για το ιδανικό της ελευθερίας. Κι ο ποιητής με την δική του. Δεν μπορεί να ξεχάσει τις θυσίες και τις μάχες για την ελευθερία και το ωραίο, την νεότητα και το μέλλον της. Ποιός μπορεί; Υπάρχει κανείς που μπορεί;


**********
Η ζωή συνεχίζεται  αμέριμνη.

20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Μάζεψαν τα οδοφράγματα, πλύναν τα αίματα, τα μισά παιδιά πήγαν σχολείο
οι γυναίκες βγήκαν για ψώνια, στη γωνιά ένα καμένο αυτοκίνητο
πλύναν τα ρούχα τ΄απλώσαν στις ταράτσες μυστικά-μυστικά μη φανούνε σαν άλλες σημαίες
κλειστά νοικοκυριά, το κρεμμύδι, η πατάτα, το λάδι
το αλάτι χυμένο στο δρόμο το ίδιο και τ΄αλεύρι,
μες στο ψυγείο το κόκκινο πουλί μ΄όλα του τα φτερά
Απ΄το θάνατο αρχίζουμε – έτσι έλεγε- απ΄το θάνατο αρχίζουμε πάλι
επάνω από τη μεγάλη γκρεμισμένη σκάλα
τι να κάνουμε -είπε- να ξεχαστούμε; θα ξεχάσουμε πάλι;
Σκεπασμένοι στην τρύπια κουβέρτα ως πάνω στα μάτια
λίγο λίγο θα βγάλεις το ΄να πόδι δοκιμάζοντας τον αέρα τη σιωπή το σκοτάδι
αργότερα τα χέρια, τελευταίο το κεφάλι.
Απέναντι η καρέκλα, τα τσιγάρα τα σπίρτα και το φως κολλημένο στον τοίχο
μια τεράστια κίτρινη αφίσα
Ώρα μεγάλη! ώρα σκληρή! ώρα αδειασμένη απ΄την δειλή μακροθυμία των στίχων
εδώ ό,τι πια θα πει θα ΄ναι το αίμα
Ω! κακόφημη ζωή ληστεμένη

Τάχα πως δεν έγινε τίποτα. Αλλά, ο αυταρχισμός δεν παραλείπει να τιμωρήσει τους αντιρρησίες με τις γνωστές του  μεθόδους "μες στο ψυγείο το κόκκινο πουλί μ΄όλα του τα φτερά".* Κι εδώ: "Απ΄το θάνατο αρχίζουμε – έτσι έλεγε- απ΄το θάνατο αρχίζουμε πάλι επάνω από τη μεγάλη γκρεμισμένη σκάλα
τι να κάνουμε -είπε- να ξεχαστούμε; θα ξεχάσουμε πάλι;" μοιάζει, ο ποιητής, να μην θέλει να αφήσει ετούτη την ευκαιρία να ξεχαστούν οι "αγώνες για δικαιοσύνη και ελευθερία" και κρατάει τη μνήμη για τα φονικά, για να διατηρήσει  αναμμένη την σπίθα του επόμενου ξεσηκωμού. "Μεγάλη και σκληρή ... ώρα αδειασμένη απ΄την δειλή μακροθυμία των στίχων εδώ ό,τι πια θα πει θα ΄ναι το αίμα". Του ξεσηκωμού για την (τότε) συκοφαντημένη και καταληστεμένη ζωή των αγωνιστών που τιμωρήθηκαν ("κακόφημη ζωή ληστεμένη" ).

********
Η διατήρηση της μνήμης "της τιμωρίας  των αγωνιστών"

22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αργά που μεγαλώνει το μαχαίρι, αυτός που σιωπεί
δεν είναι που δεν έχει τίποτα να πει
δεν είναι τα δώδεκα καρφιά στον τοίχο, η ακρίδα στο ποτήρι
είναι που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια του

γίνεται αγιάτρευτο μίσος "Αργά που μεγαλώνει το μαχαίρι", κι η σιωπή  των αγωνιστών, γίνεται εκείνη η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι για νέους αγώνες, καθώς λέει ο ποιητής " η ακρίδα στο ποτήρι είναι, που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια..." για να καλέσουν στην νέα εξόρμηση....

****************** 

 
* Σημείωση: [Η πολιτική στράτευση του ποιητή είναι ολοφάνερη, και είναι καλά γνωστή. Η ιστορία, πάντως, δεν επιβεβαιώνει αυτό που ο ποιητής εννοεί για τις ημέρες πολυτεχνείου. Το κακό είναι πως ποιητής μας άφησε για την αιωνιότητα, την χρονιά που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός,  ιδανικό στο οποίο στρατεύθηκε].

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Οι σχέσεις των δυο φύλων και οι σχέσεις δυο φίλων


Image result for εικόνες ζευγάρι 

Ανάμεσα στα δυο φύλα αγεφύρωτο εσαεί χαίνει το χάσμα της πνευματικής λειτουργίας και της ψυχολογικής στάσης στην αντιμετώπιση των βιοτικών προκλήσεων. Κι ας μιλάνε για μηδενικές διαφορές οι φεμινίστριες. Η ιστορία και η ανθρωπολογία μας έδειξε τους παράγοντες που επέδρασαν στα δυο φύλα, έτσι ώστε βαθμιαία να διαμορφωθεί ο τρόπος που τα δυο φύλα φέρονται και αντιδρούν -αναλόγως και διαφορετικά- σε κάθε βιοτική περίσταση. [Δείτε το χαρακτηριστικό βίντεο με τον σύμβουλο γάμου που προσπαθεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τις διαφορές μας, για καλύτερη κατανόηση μεταξύ ανδρών και γυναικών. πηγή]

Σαν μεγαλώνεις τα μωρά σου, αγόρια και κορίτσια, προσπαθείς να μεγαλώσεις ανθρώπους ελεύθερους και υπεύθυνους. Αυτόνομους, αλληλέγγυους, συμπονετικούς, συντροφικούς, με κοινωνικότητα. [Ζητούμενο είναι, δεν είναι γεγονός! Κι αυτό, φαίνεται από τις σχέσεις νέων ζευγαριών που βλέπουμε να καταρρέουν και να φυλλορρούν, και μετά ψάχνουμε να βρούμε το γιατί].

Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν ένα τέτοιο σύστημα κανόνων διέπει και την ζωή των γονέων. Πώς αλλιώς; Δεν θα μπορούσε κάποιος να διαπαιδαγωγήσει στον σεβασμό και την ελευθερία, αν δεν διέπεται από αυτά. Δεν θα μπορούσε ο γονιός να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, στην υπευθυνότητα και την κατανόηση του άλλου, αν ο ίδιος δεν τα σαρκώνει ως πράξη ζωής. Και δεν φτάνει να εμφανίζεται κανείς ως "καλός άνθρωπος" όταν με πάρα πολλές εκδηλώσεις της συμπεριφοράς του προς τους άλλους, δείχνεται ουσιαστικά αδιάφορος και περιφρονητικός.

Κάποιος, σαν παιδί, μπορεί να μην διδάχθηκε την κατάλληλη συμπεριφορά, γιατί οι γονείς του βρέθηκαν άτυχοι, να μην γνωρίζουν, ή αμελείς, που δεν φρόντισαν να μάθουν. Όμως ο άνθρωπος, καθώς ενηλικιώνεται, και φεύγει από το σπίτι του, βρίσκεται στην ανάγκη να ζήσει μόνος και να δημιουργήσει σχέσεις με άλλους. Συμμαθητές, συνεργάτες, συναδέλφους. Σε κάθε χώρο εργασίας και συνύπαρξης, δεν μπορεί να μην του δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει την ανάγκη για προσαρμογή, ή για επικράτηση. Να αντιληφθεί τέλος πάντων, ότι πρέπει να κάνει μια επιλογή, διαφορετική ααπό εκείνα που μέχρι τότε γνώριζε. Να αλλάξει.

Έτσι, βλέπουμε συχνά, οι σχέσεις δυο παιδιών που συναντιούνται και συγκληρώνουν την ζωή τους, να είναι ετεροβαρείς. Συχνά μάλιστα, βλέπεις, σε μια τέτοια σχέση, να μην υπάρχει φιλία! Να μην υπάρχει, το θεμελιώδες: ελευθερία και ευθύνη "ομοθυμίας". Μιλάμε για σχέσεις με μονομερείς υποχρεώσεις και υποχωρήσεις στις βιοτικές ανάγκες της καθημερινότητας και των απαραίτητων κοινωνικών συμβάσεων. Ναί, και των κοινωνικών συμβάσεων, γιατί το ζευγάρι δεν ζει έξω από τον κόσμο.

Και θα μου πείτε, "ποιός κρατάει το μέτρο"; Σίγουρα, όχι οι μαμάδες τους! [Αν και πολλές μαμάδες, το επιδιώκουν. Αυτές, συνήθως, ασχολούνται με το να κρατάνε τα παιδιά τους δεμένα στο ζωνάρι τους, υπαγορεύοντας και στενά καθοδηγώντας ακόμα και συμπεριφορές. Σαν να θέλουν να διορθώσουν ή να αντιγράψουν το μοντέλο που σάρκωσαν οι ίδιες!]

Αχ! Η ζωή κρατάει το μέτρο! Η ζωή αναδεικνύει κάθε δυσαρμονία, που, ασφαλώς, δεν θα αργήσει να δημιουργήσει προβλήματα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε πως μέσα στον γάμο, όσο περισσότερο προσφέρεις, τόσο περισσότερο απολαμβάνεις. [Και τούτο έχει, ασφαλώς, την έννοια της προθυμίας, της αγάπης. Κι όχι -μόνο-και-κυρίως-της εξουσίας ή της υποταγής σε διαταγές]. Εδώ όμως, στον κόσμο, άλλα λένε οι μαμάδες στα παιδιά τους [βλ. προηγούμενο σημείωμα εδώ με τίτλο "Μαμάδες, κόρες και γιοί".]

Πόσο λάθος κάνουν εκείνοι που νομίζουν πως φέρονται "έξυπνα και σωστά" καθώς φέρονται με επιτηδειότητα, και ανελεύθερα, ανέντιμα και ανειλικρινώς μεθοδεύουν την εξουσίαση του συντρόφου τους. Αυτοί που είναι πρόσφοροι να φορτώνουν στον άλλο κάθε ατυχές περιστατικό και κάθε μικροθέλημα της καθημερινότητας, ενώ τεχνηέντως ξεφορτώνονται τις "ενοχλητικές" δράσεις κι αποφάσεις.

Και καλά, αν ο ευτυχής αφελής και σκλάβος δεν το καταλάβει ποτέ! Τί θα συμβεί όμως αν κάποια μέρα αποκαλυφθεί ότι ο αληθινός χαρακτήρας του συντρόφου και φίλου, κυριαρχείται από φιλαυτία, φυγοπονία, αδιαφορία και ανευθυνότητα; Ακόμη κι αν εξακολουθήσουμε να κρατάμε την σχέση, ξέρουμε πια πως ο άλλος δεν είναι αυτό που νομίζαμε.

Έτσι καταρρέουν οι σχέσεις και οι φιλίες.