Τελειώνοντας...
Προκειμένου να δοθεί μια απάντηση σε τούτον τον τυφώνα που περιδίνησε τη σκέψη μας, χρειάζεται ένα υπόμνημα για τους αόρατους στόχους των ανθρώπων του μίσους, που διαρκώς βάλλουν εναντίον των ορατών στοχευμάτων τους! Χρειάζεται, επί τέλους να εστιάσουμε ενάντια στην εντεινόμενη πολτοποίηση της σκέψης μας. Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, και να απαντήσουμε στο σαφές ερώτημα:
Τί είναι αλήθεια εκείνο που μισεί ο Έλληνας; Ποιά είναι η σχέση μίσους και ισχύος, μίσους και εξουσίας; Τί σημασία έχει να σε «μισούν» οι ισχυροί και έχοντες την εξουσία, και τί σημασία έχει ο αδύναμος, μονήρης και ενδεής αντιρρησίας; Ποιός είναι, τελικά, ο «ιδεολόγος της αγάπης» που αντιμάχεται το «μίσος μας»;
Δεν νοείται να μισεί ο Έλληνας μια κοινωνία όπου όλοι οι πολίτες έχουν ασφάλεια, περίθαλψη, σχολείο, δουλειά, ελευθερία, και προοπτικές. Δεν νοείται να μισεί ο Έλληνας να έχει πολιτικούς που να μην ψεύδονται. Πολιτικούς που υπερασπίζονται την Ελλάδα και την ανάπτυξή της. Βεβαίως θα θέλει να έχει λόγο! Αλλά, ξέρει να δέχεται τον ικανό, που δυστυχώς, πολλές φορές, ιστορικά, υπήρξε απλώς ένας καιροσκόπος ψεύτης, ιδιοτελής
και πλάνος!
Ο Έλληνας, θέλει να έχει άποψη για τη ζωή του, σήμερα και αύριο, κι αυτό δεν είναι μίσος, είναι αγάπη στην ελευθερία του και στον αυτοπροσδιορισμό του, παγιωμένη χιλιάδες χρόνια τώρα σε τούτον τον κόσμο.
[Συνεπώς, αυτό που του έμεινε, του «μισερού Έλληνα», είναι να στήνει το αυτί του και ν' αφουγκράζεται και να ελέγχει -δις και τρις- τον πολιτικό που ευαγγελίζεται την διάφανη και συμφιλιωμένη κοινωνία, και τους σαλπιγκτές του αγώνα του. Να ελέγχει το πώς και το γιατί. Γιατί το κήρυγμα για τη διάφανη κοινωνία, που κάποτε είχε πιστέψει, πνίγηκε στα ανεξιχνίαστα-και με νόμο- πολιτικά σκάνδαλα, κι η συμφιλιωμένη από τον πόλεμο κοινωνία, έγινε κοινωνία με «μισερούς έλληνες», που βαφτίστηκαν έτσι επειδή δεν λένε ναί σε κάθε αλλοτρίωση του λαού, εκμαυλισμό σε παράδοση και εξάχνωση της εθνικής υπόστασης. Που έγινε κοινωνία με μισερούς έλληνες γιατί αντιτάσσονται σε όσους υποσκάπτουν την ανόρθωση του εθνικού αναστήματος και της εθνικής μας ανεξαρτησίας.]
Γιατί, δεν νοείται, επίσης, να υπάρχει πολιτικός, που να θέλει να θεωρείται Έλληνας, και -ταυτόχρονα-να θέλει την παράδοση της Χώρας σε αλλοεθνή συσσωματώματα, σε αλλοεθνή συμφέροντα, και τους Ελληνες πενόμενους, αβάσταχτα φορολογούμενους, αναγκεμένους στο έπακρο, γερόντους εγκαταλελειμμένους και αδύναμους, χωρίς φάρμακα, χωρίς παρηγορία, άτεκνους για οικονομικούς λόγους και θλιμμένους για την έλλειψη -και της ελάχιστης ακόμη- προοπτικής.
Πώς νοείται να μην υπάρχει στα πολιτικά μας προγράμματα η παραμικρή σκέψη για αναγέννηση της παραγωγής και των δημιουργικών τεχνών, «βαναύσων» και Καλών, προς όφελος του λαού και της Χώρας;
Είναι γνωστό πια, και είναι γεγονός. Οι περικοπές οδήγησαν ακόμη και σε κλείσιμο της «βαρειάς μας βιομηχανίας»! [Μουσείο Μπενάκη (οδός Πειραιώς) κλειστόν Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, «λόγω περικοπών». Μουσείο Μπενάκη (οδός Κουμπάρη) κλειστόν Δευτέρα και Τρίτη, «λόγω περικοπών». Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, κλειστόν Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη «λόγω περικοπών». (Υπάρχουν κι άλλα μουσεία κλειστά τη μισή εβδομάδα; Μη ρωτάμε μετά σαν τον ανίκανο και ανήξερο τσοπάνη «τί έχουνε τα έρημα (τα πρόβατα) και ψοφούνε;» Η απάντηση για τον τσοπάνη είναι μιά: «(ψοφούνε, γιατί) Μέρα τα μπάζει, μέρα τα βγάζει!» Ο καλός τσοπάνης ξέρει, πως τα ζωντανά, αξημέρωτα χρειάζεται να βγούνε για βοσκή, και με το γέρμα του ήλιου να γυρίσουν στο μαντρί. Γιατί αλλιώς δεν θά 'χουν ούτε ανάπτυξη, ούτε αναπαραγωγή. (Έτσι και τα μουσεία. Αφού, όσο να ανοίξουν- κλείνουνε, δεν υπάρχει χρόνος για ν' αποδώσουν!] Κι έτσι ρημάζουν όλα, ρημάζει κι η προοπτική εσόδων, ρημάζει κι η φήμη των αρχαιοτήτων μας!)
Ρημάξαν κι οι ψυχές μας με την απληστία του επιούσιου και του διορισμού στην προσδοκία της ανώδυνης (χωρίς κόπο) αμοιβής. Διορισμένοι, είτε στην ευρώπη, είτε στο δντ, είτε στο κανάλι της προπαγάνδας, είτε κομματάρχες, είτε γραμματείς, είτε «φαρισαίοι του ορθού λόγου και της μοναδικής αξιόλογης αλήθειας» που πάσχουν -από το βήμα κάποιου καναλιού ο καθένας τους- για να καταπείσουν τους αφελείς και να κάμψουν τις αντιστάσεις και τις όποιες αντιρρήσεις συνειδήσεώς μας...
Αλλά, είναι πια προφανές, ότι με τέτοιες απόψεις και προπαγάνδες, όπως του αρθρογράφου και άλλες παρόμοιες ανεπέρειστες και έωλες, έχετε καταφέρει, οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί της «ενημέρωσης», να φτιάξετε μια κοινωνία όπου έλληνες προπαγανδίζουν ότι οι ελληνες είμαστε κομπλεξικοί επειδή προβληματιζόμαστε με την μπαγκλαντοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, και την εισδοχή στις εξουσιαστικές,ρυθμιστικές και πολιτικές δομές της Χώρας ατόμων χωρίς κανένα απολύτως δεσμό με την Χώρα μας, την ιστορία και την προοπτική μας. Ότι είμαστε σαχλοί που δεν συμφωνούμε στην ευρωπαἰκή κοροϊδία. Ότι είμαστε συνωμοσιολόγοι επειδή δεν βλέπουμε με καλό μάτι τις αναδιατυπούμενες «εγγυήσεις» και τις εικονικές διαβεβαιώσεις της ευρώπης. Επειδή η -εντόκως δοθείσα- αλληλεγγύη των ευρωπαίων εταίρων μας, δεν θα ξεχρεωθεί ούτε από τα δισέγγονά μας! Ή επειδή -η ηθελημένα και παρ' αυτών μεθοδευόμενη καθυστέρηση για κάποια συμφωνία- θεωρούμε ότι γίνεται για να γίνει τελικά η συμφωνία όπως τη θέλουν αυτοί, οι «θεσμοί». Και για να γίνει με όποια κυβέρνηση θέλουν αυτοί, αφού de facto εκδιώξουν την κυβέρνηση που ανέδειξε ο Ελληνικός λαός.
To Συμπέρασμά μου
Τα ερωτήματα που μου γέννησε τούτο το άρθρο, μου τα απάντησε όλα, ευσύνοπτα, ένα άλλο άρθρο, εδώ. Τούτο το τελευταίο -με θέμα του «Όταν η Τέχνη εκφράζει την πραγματικότητα»- μου αποκάλυψε πως όταν σκεφτόμαστε δημιουργικά και κριτικά, τότε δεν θα καταπίνουμε αμάσητες όλες τις προπαγανδιστικές φλούδες περί της φιλοσοφικής μας κενότητας και περί της ψυχικής μας ανωμαλίας. Φλούδες που τις πετάνε μπροστά μας οι-ελεύθεροι ή μισθωμένοι- μπανανοπωλητές συμφερόντων εξαγοράς, υποταγής, υποδούλωσης, υπομείωσης, προσβολής και χειραγώγησής μας.
[Σε κάθε περίπτωση, για την γνώση, πάντα υπάρχει ένας δρόμος. Εάν δεν σε βοηθήσει το Σχολείο για να την αποκτήσεις, θα σε βοηθήσει το «πεζοδρόμιο», δηλ. η τριβή με τη ζωή. (Προσπάθειες, αποτυχίες, επιτυχίες, πείσμα, εμπειρία, οργάνωση, πειθαρχία, στόχοι). Πολλοί άνθρωποι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, επαναστάτες, πολεμιστές, ευεργέτες, δάσκαλοι, κλπ. έλαβαν με άριστα το πτυχίο του πεζοδρομίου και -είναι ιστορικό δεδομένο ότι- ωφέλησαν πολλαπλώς την πατρίδα μας.]
Τελικά, ο Κ. Καστοριάδης, όσο και να ζητούσε την αυτογνωσία και την εσωτερική ανασκόπηση, ανάλυση και αναδίφηση, μέσα από την ικανότητά μας να αυτοελεγχόμεθα, και -όσο και -να μας ενθάρρυνε στην κάθαρση της σκέψης και της πνευματικής μας δράσης από τα ζιζάνια της βλακείας, του εγωϊσμού και της άκριτης αυτοδικαίωσης, αποκλείεται να ήθελε να μας υπαγορεύσει ότι οι έλληνες είμαστε ο πιο άθλιος και μικρόνους λαός του κόσμου, πρωτίστως γιατί θα είχε διαπράξει το ατόπημα αυτό, ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του.
Και δεν πιστεύω πως του έλειπε η αυτοεκτίμηση.
Διδάσκαλοι, όλων των βαθμίδων: Μην περιμένετε μονάχα τη Θεία επέμβαση. Ο Θεός, πάντα την κάνει την δουλειά του. Δικαιώστε κι εσείς το ρόλο και την αποστολή σας, με το έργο και με το λόγο σας!
Σε αντίθεση προς τον αρθρογράφο του μίσους, θα έλεγα, μακάρι η νίκη σε τούτον τον πόλεμο της φθοράς, της εξαγοράς, του εξανδραποδισμού και της γενοκτονίας, να κερδηθεί από 'κείνους που «μισήσαν» τους πολέμους και τις διαιρέσεις, τις υποχωρήσεις και τους ενδοτισμούς στους ληστρικούς εκβιασμούς.
Γιατί, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, να συμβεί το απροσδόκητο: η ελπίδα του αυτοσεβασμού, της ανθρωπιάς και της εντιμότητας να εγκαθιδρύσει, στις σχέσεις των λαών του κόσμου, την αγάπη και την ενότητα, διαψεύδοντας τις θεωρίες του μίσους.
Έχουμε, βέβαια, πολύ δρόμο ως εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου