Ξεσπάσματα θυμού και νεύρων, κλάματα, ουρλιαχτά, λεκτικές επιθέσεις, ύβρεις, πανικός, μετάθεση ευθυνών και φωνές!
Είναι να μη μπλέξεις, γιατί άμα βλέπεις τέτοια πράγματα, θα πεί πως έχεις ήδη μπλέξει!
Ο άνθρωπος όταν είναι μικρό παιδί πρέπει να βρεί έναν τρόπο να πεί αυτό που θέλει, να ζητήσει αυτό που χρειάζεται, να εκφράσει τη χαρά του.
Αυτό δεν είναι πολύ εύκολο. Κι επί πλέον, έχει να κάνει με το πού βρίσκεται το παιδί αυτό. Δηλ. Έχει να κάνει με το περιβάλλον του και τις συνθήκες της ζωής του.
Δεν είναι εύκολο κατ' αρχήν, γιατί το παιδί δεν ξέρει ακριβώς ούτε τον τρόπο, ούτε έχει ούτε τα λόγια για να το εκφράσει με ακρίβεια και σαφήνεια. Το παιδί μας, θα μας δώσει να καταλάβουμε τί χρειάζεται, τί θέλει και τί έχει ανάγκη με κάθε μέσο που διαθέτει. Με το σούφρωμα των χειλιών του, με την μελαγχολία, την χαρά, ή την αναζήτηση στο βλέμμα του, με τις κινήσεις των χεριών του, και με τα όποια λογάκια του. Αρκεί να «είμαστε εκεί» για να το δούμε, να το ακούσουμε να εκφράζεται και να βρούμε τον καιρό και την διάθεση για να του απαντήσουμε.
Πόσο δύσκολο! Καμμιά φορά, πάρα πολύ. Κάποτε ίσως κι αδύνατο. Η εργασία μας, οι υποχρεώσεις μας, η κούρασή μας, τα πλάνα μας, οι διακοπές μας, οι φίλοι μας, οι διεκδικήσεις μας, ο χαρακτήρας μας, ακόμη και η αγωγή μας, όλοι αυτοί οι παράγοντες θα συμβάλλουν ο καθένας με τον ρόλο του, μαζί και με την πνευματική και ψυχική μας κατάσταση, στο είδος της προσοχής που θα δώσουμε στο παιδί μας.
Μεγαλώνοντας ένα παιδί, πρέπει να ξέρουμε ότι κάνουμε την πιο δύσκολη δουλειά. Είναι δύσκολη γιατί δεν πρέπει να κάνουμε πειράματα με την ψυχή του ανθρώπου και γιατί τέτοιες αστοχίες πιθανόν να μην μπορεί να διορθωθούν, από αυτόν που τις έχει κάνει, και μπορεί να δυσκολέψουν τη ζωή του νέου αυτού ανθρώπου που έίχε την ατυχία να είναι ο δέκτης των αστοχιών μας.
Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις ψυχικές ανάγκες του μικρού παιδιού, αλλά ούτε πρέπει να υποδουλωθούμε σε αυτό, ώστε να του παραχωρήσουμε την εξουσία να ρυθμίζει την ζωή όλων μας. Γιατί αυτό είναι μεγαλύτερο λάθος, με οδυνηρότατες συνέπειες για το ίδιο το παιδί και τη μετέπειτα ζωή του.
Όταν μεγαλώνουμε ένα παιδί έχουμε την ευθύνη της αγωγής του, ώστε να το κάνουμε ώριμο, ελεύθερο, ικανό και υπεύθυνο άτομο. Αυτό θα ειπεί ανατροφή του παιδιού κι αυτό θα ειπεί γονική φροντίδα. Πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδι'α μας έτσι ώστε να μπορούν να ζούν με τις επιλογές τους και να διαχειρίζονται την ελευθερία τους, τις υποχρεώσεις τους και τις ανάγκες τους.
Ο τρόπος που απευθυνόμαστε στα μικρά παιδιά, είναι εκείνος που απευθυνόμαστε σε έναν ενήλικα. Διαφέρει μόνο στην εκφραζόμενη με κάθε τρόπο στοργή και αγάπη μας προς αυτό. Ακόμη κι όταν διαφωνούμε μαζί του σθεναρά και κάθετα, η αγκαλιά μας πρέπει να είναι ζεστή και τρυφερή, αλλά η φωνή μας ακλόνητη και σαφής.
Πρέπει να είναι φανερό ότι η καρδιά μας είναι δική του, η απόφαση όμως είναι δική μας, γιατί εμείς έχουμε την ευθύνη σε τούτη τη φάση, και για τους δυό μας.
Όταν το μικρό παιδί έχει εστιαστεί εμμονικά σε κάτι επιβλαβές γι' αυτό, η κόντρα δεν θα βοηθήσει. Προτιμείστε τον... αντιπερισπασμό! Μάθετέ του ένα νέο τραγουδάκι, ή ένα καινούργιο παιχνίδι! Επιστρατεύσετε ακόμη και το χιούμορ!
Φωνές, ποινές και απόρριψη δεν έχουν θετικό αποτέλεσμα σε μια ταραγμένη στιγμή. Οι εξηγήσεις και η τιμωρία είναι λογικές αποφάσεις για λογικούς ανθρώπους, γιατί αποτελούν τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες ελεύθερης και εν επιγνώσει επιλογής.
Η απόρριψη του προσώπου είναι πάντα κατακριτέα. Απορρίπτουμε την κακή πράξη κι όχι το πρόσωπο. Μάλιστα, φιλοτιμούμε το πρόσωπο του παιδιού, έτσι ώστε να αποστρέφεται την κακή πράξη, ώστε να μη θέλει να τη διαπράττει το ίδιο.
Ξεσπάσματα και ταραχές μπορεί να είναι η έκφραση μιας έντονης ανάγκης του παιδιού σας, για να το προσέξετε. Να ασχοληθείτε μαζί του. Με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Με κάποια καπρίτσια του.
Χαλαρώστε μαζί του. Διαβάστε του παραμύθια, ιστορίες, λογοτεχνία (ανάλογη με την ηλικία του ασφαλώς). Αυτή την ώρα, το παιδί, μπορεί ακόμη και να μην προσέχει τί του διαβάζετε, αλλά χαίρεται πολύ βαθειά, τη συντροφιά και την αφοσίωσή σας σε αυτό! Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να κάνετε δηλ. μαζί, κάτι που είναι στα μέτρα του. Μετά θα κάνει κι αυτό κάτι που είναι στα δικά σας μέτρα (αργότερα, θα το πάρετε μαζί σας, να σας παρακολουθεί καθώς θα κάνετε μια δουλειά, θα του εξηγείτε τί κάνετε, και στο τέλος θα έχετε φτιάξει κάτι «μαζί»! Αυτός θα μάθει (να επιδιορθώνει, να φτιάχνει, να δημιουργεί, να μηχανεύεται κ.ο.κ.) γιατί έχει καταστεί ικανός να μαθητεύει και να προοδεύει!
Για διάφορα μικροπράγματα, το παιδί, μπορεί να αποφασίζει, να διαλέγει και να διεκπεραιώνει, στην πολύ μικρή ηλικία, κι αργότερα για περισσότερα.
Και κάποτε, το παιδί μας, θα έχει την απόλυτη τιμή να υφίσταται όλες τις συνέπειες των επιλογών του και της ελευθερίας του.
Και αυτό θα κάνει τον νέο άνθρωπο να νιώθει την ικανοποίηση πως μπορεί να διορθώνει τα λάθη του, πως μπορεί να προνοεί ώστε να αποφεύγει νέα λάθη, και να είναι ευτυχής όχι μόνο που αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες χωρίς πανικό, αλλά και γιατί είναι σε θέση να συντρέξει και κάποιους που το έχουν ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου