Ακούω κάποιες συνεντεύξεις πολιτικών. Ανάμεσά τους και συνεντεύξεις αρχηγών νέων πολιτικών δυνάμεων. Και στέκομαι στην εμφατική τους επισήμανση για αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Χώρα. Και θαρρώ πως κάπου υπάρχει μια προκατάληψη. Μια εσφαλμένη εστίαση.
Ακούγοντας τις διασαφήσεις και τις επεξηγήσεις, θαρρώ πως οι φιλόδοξοι αρχηγοί νομίζουν πως υπάρχει μόνο η "μορφή και το είδος" της Δημοκρατίας που εκείνοι πιστεύουν. Η νεότης και η ανωριμότης, όπως και η αλαζονεία, δεν μπορούν να φανταστούν την ποικιλία στην διατύπωση, στην αντίληψη ή στην έκφραση και την αποτύπωση.
Έτσι αντί να εστιαστούμε στα σημαντικά, στεκόμαστε και διαφωνούμε στα λόγια. Και κυρίως στεκόμαστε στα άσχετα. Για παράδειγμα δείχνουμε να μην κατανοούμε ότι η Δημοκρατία σε μια χώρα είναι άλλο πράγμα από τον διεθνιστικό προσανατολισμό χώρας.
Κι ασφαλώς είναι ένα ζήτημα ο πανανθρώπινος πόνος και μόχθος, η εργασία, όπως και η ελευθερία διακίνησης των ανθρώπων.
Μα είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα η παγκόσμια εξουσία και ρύθμιση, η επιθετική, αυθαίρετη, προσχηματική κι εγκληματική κατάληψη και καθυπόταξη της οικουμένης από αλαζόνες και εξουσιαστικούς θύλακες με κίνητρα οικονομικά, θρησκευτικά ή πολιτικά.
Ίσως το ερώτημα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, να είναι κρίσιμης σημασίας για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Με την έννοια ότι επιδιώκεται η παραχώρηση της πολιτικής εξουσίας σε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δηλαδή μιλάμε για την αλλαγή διακυβέρνησης.
Στην πράξη, όμως, η αποκατάσταση ή η διατήρηση της Δημοκρατίας μας, δεν αποτελεί όρο για την ανάκαμψη της χώρας μας, και μάλιστα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και υπό τους γνωστούς συσχετισμούς και κανόνες λειτουργίας των οικονομικών κολοσσών, όντας αυτή ένας οικονομικός ασθενής νάνος. πρόκειτααι για ψευδεπίγραφο ερώτημα.
Οποιαδήποτε νέα πολιτική δύναμη ανατείλει, αν δεν αγωνίζεται για το αύριο, για την επιβίωση, για την παραγωγή, δεν θα πετύχει τίποτε καλό μονάχα "με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας". Γιατί η μεταπολίτευση μας έδειξε πως μόνη η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος κοινωνικής ανάπτυξης, ούτε ο ασφαλέστερος τρόπος κοινωνικής ανασυγκρότησης. Επί πλέον η ιστορία της μεταπολίτευσης μας έδειξε ότι και ο απώτερος στόχος της κοινωνικής ευημερίας, κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί προσχηματικά για την κατάχρηση της εξουσίας, τον πλουτισμό και την οφιτσιολαγνεία των καπάτσων...
Η δυνατότητα για κοινωνική ανασυγκρότηση βρίσκεται όταν υπάρχει στην συνείδηση των πολιτών η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης και απόφασης για ενεργό συμμετοχή στα δρώμενα, η αίσθηση του ατομικού χρέους και η σχετική επιθυμία για πάνδημη συμμετοχή στην οικοδόμηση του μέλλοντος. Επί του προκειμένου, ας σημειωθεί ότι η κοινωνική "διαπαιδαγώγηση" που ήδη έχει προηγηθεί, τόσο από τις προ αριστεράς διακυβερνήσεις, όσο και από την παρούσα αριστερά διακυβέρνηση, δεν αρκεί. Και μάλιστα καθόλου. Κι οι δυο κατευθύνσεις οδήγησαν στου κακού την σκάλα.
Αν μιλάμε για μια νέα πολιτική δύναμη στη Χώρα μας, θα πρέπει να μιλάμε για μια νέα πολιτική δύναμη, αποφορτισμένη από φθαρμένα πρόσωπα, μια νέα δύναμη που σέβεται την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και την προοπτική μας.
Το νέο όραμα δεν μπορεί να επιδιώκει να μετατρέψει την Χώρα μας σε μια εξωτική πατρίδα, με άλλη, ξένη προς την ιστορική και την εθνική ταυτότητα που έχει. Πολύ περισσότερο όταν δεν διαθέτει την πλειοψηφία του εκλεκτορικού σώματος.
Ακούστηκε μομφή για ανικανότητα της ΕΕ που δήθεν δυσφορεί για την απορρόφηση των προφύγων που κατακλύζουν την Ευρώπη.
Ετούτη η διεθνιστική τοποθέτηση, που ούτε λίγο ούτε πολύ προσφέρει τους λαούς άθυρμα στις ατασθαλίες και τις μεσολαβήσεις των εξουσιών, οι οποίες παρέχουν προσωπικά, οικονομικά και πάσης φύσεως προνόμια στους διαχειριστές και τους εντεταλμένους αυτών, αδιαφορεί για τις βίαιες επί μέρους αλλαγές που επιβάλλονται στη ζωή των λαών, τα ήθη τους και τις παραδόσεις τους, προκειμένου να διευθετηθούν οι ανάγκες που δημιουργούνται από την βίαιη μετακίνηση των λαών. Ας σημειωθεί ότι οι μετακινούμενοι αθρόως, πληθυσμοί, επιζητούν νέες εστίες, στις χώρες μας, και επιβάλλουν de facto τις συνήθειες τους, τις παραδόσεις τους, τους νόμους τους και την κοινωνική τους κατάσταση. Δεν έρχονται για να ζήσουν μαζί μας, σεβόμενοι τις χώρες μας. Η ιστορική έρευνα το έχει δείξει. (Δείτε σχετικά εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=lk7nvRegqao).
Αν μια κοινωνία αναδεικνύει πολιτικούς για να διαχειριστούν την διοίκηση και την προοπτική της, αυτό δεν σημαίνει ότι παραχωρεί και την εξουσία για την καταστροφή της. Την αποδιοργάνωση και τον αποπροσαατολισμό της.
Οι αλλαγές στη φιλοσοφία, στις αξίες και τις ιδέες κάποιου, ακόμη κι όταν αυτός γίνεται πολιτικός, πολύ περισσότερο όταν λαμβάνει ένα μικρό εκλογικό ποσοστό (λιγότερο από το 1/5 του λαού), δεν του επιτρέπουν νομίμως την επιβολή των απόψεών του, ως του μοντέλου ανάπτυξης που θα επιβληθεί στη Χώρα.
΄Oταν οι προεκλογικές εξαγγελίες που αποτελούν την βάση χορήγησης της πολιτικής εντολής, αλλάζουν, εννοείται πως ελλείπει ο γενεσιουργός λόγος που χορηγήθηκε η πολιτική εντολή. Και τότε πια υπάρχει προφανής δυσαρμονία της ασκούσης εξουσία πολιτικής δύναμης προς το λαϊκό αίσθημα.
Μόνη η ανικανότητα των υπολοίπων κοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων δεν αποτελεί νόμιμο λόγο για να εξακολουθεί η παράταιρη εξουσία να κρατάει αιχμάλωτη στις επιδιώξεις της την κατεύθυνση και την δέσμευση του λαού και της Χώρας.
Όσο για την κορυβαντιώσα αντιπολίτευση, που θα κάνει τα ίδια ως κυβέρνηση, καλύτερα να σιωπά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου