Διαβάζω εδώ, ένα άρθρο, από εκείνα που γράφονται «για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή μια «πρόσκληση για γαρδουμπάκια σε χώρους ευρισκόμενους απέναντι από (ή κοντά σε) ορθόδοξους ναούς που τελούσαν την ακολουθία του Επιταφίου». Πρόσκληση έτσι «για σπάσιμο». Η αρθρογράφος βρήκε την ιδέα άκομψη και προκλητική. Και τοποθετείται στα γενικώτερα ζητήματα έτσι, που προκάλεσε την ενασχόλησή μου με όσα θίγει στο άρθρο της.
Το να είναι ή να δηλώνει κάποιος άθεος, σε κάποια περίοδο στην διάρκεια της ζωής του είναι ένα ζήτημα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, και την πνευματική του πορεία για την συγκεκριμένη αυτήν περίοδο. Γιατί εκείνο που χαρακτηρίζει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο, είναι το τελικό σημείο κατάληξης της πνευματικής του πορείας. Δηλαδή το συμπέρασμα που ο ίδιος έχει επιλέξει να σφραγίσει την πνευματική του πορεία. Ας μην ξεχνούμε τον Σόλωνα τον Αθηναίο και το: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» που είπε στον Ασιάτη βασιλιά Κροίσο, ή το λεγόμενο από τους γέροντες «χριστιανός μπορεί ο καθένας να γίνει πολλές φορές, αλλά μία φορά μπορεί ως χριστιανός να πεθάνει».
Ας μην ξεχνούμε, επίσης, πως υπάρχουνε άνθρωποι που ζούνε μια ολόκληρη ζωή, ανερμάτιστοι, και μετακινούμενοι ανάμεσα σε διάφορα φιλοσοφικά και ιδεολογικά ρεύματα. Με συνέπεια, η πνευματική τους πορεία να είναι μια περιπλάνηση ανάμεσα σε πολλούς τέτοιους χώρους, χωρίς να καταλήγουν σε κάποιον συγκεκριμένα και εστιασμένα, και συνεπώς με αφοσίωση.
Ο άθεος που παρευρίσκεται -για λόγους είτε επαγγελματικούς, είτε προσωπικούς- σε λατρευτικούς χώρους, όπου βρίσκονται οι πιστοί, απλώς παρατηρεί τους άλλους. Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις είτε θα αμειφθεί επαγγελματικά, είτε θα διασκεδάσει και θα ψυχαγωγηθεί σε προσωπικό επίπεδο. Δεν δημιουργεί, αλλά «καταναλώνει» πολιτισμό. Όπως συμβαίνει στις τουριστικές επισκέψεις που οργανώνονται για τις διάφορες ατραξιόν και τα εκθέματα. Πρόκειται δηλαδή για συλλογή εμπειριών γύρω από την ζωή των άλλων, την έκφραση των ζωτικών τους πνευματικών και ψυχικών αναγκών. Με άλλα λόγια μιλάμε για μια κλειδαρότρυπα στον ψυχισμό των πιστών, προς ικανοποίηση της περιέργειας των μη πιστών.
Ας μου επιτραπεί να αμφισβητήσω το τουριστικόν ή το φιλομαθές του πράγματος στην περίπτωση αυτή. Πιό πλήρη εικόνα θα αποκτούσαν οι φιλοπερίεργοι διαβάζοντας την σχετική Γραμματεία, όπου και οι σχετικές εμπειρίες των μεγάλων διανοητών και γερόντων. Άλλες προθέσεις λανθάνουν σε παρόμοιες επισκέψεις, κι όχι η «διερεύνηση». Κι είναι προφανές αυτό από τις χιλιάδες των αξιοπερίεργων που συρρέουν σε λατρευτικές εκδηλώσεις και που εντελώς αδέξια συμμετέχουν σε αυτές. Κι είναι αξιοθαύμαστος ο παιδικός τρόπος που πεισματικά αρνούνται την προσωπική τους ανάγκη για πίστη, και που προκλητικά λοιδορούν την πίστη του άλλου.
Η κλειδαρότρυπα των διερευνώντων τις λατρευτικές εκδηλώσεις των άλλων εξυπηρετεί σκοπούς αντίθετους προς την επικοινωνία και την πνευματική (τους) καλλιέργεια. Γιατί είναι ιδιοτελής. Με την έννοια, ότι αν κάποιος μπορεί να απολαύσει κάτι ωραίο που το υλοποιούν οι άλλοι, τίποτε δεν τον εμποδίζει να το υιοθετήσει και να το κάνει πραγματικότητα και ο ίδιος. Γιατί όχι, αν το κρίνει ως καλό και επωφελές; Αν δεν δέχεται να μετέρχεται και ο ίδιος αυτό το καλό, το επωφελές και το ωραίο, επιλέγει να είναι με μια πλευρά που αυτά τα αρνείται.
Επί πλέον, αν κάποιος μπορεί να αισθάνεται χαρούμενος και ευτυχής όταν οι άλλοι κάνουν ή βιώνουν κάτι που μαρτυρά πως εμφορούνται από ένα ψυχισμό ενότητας, κοινότητας, αδελφότητας, είναι απορίας άξιο που ο ίδιος ο παρατηρητής δεν μπορεί -ή δεν θέλει- να συμπλεύσει μαζί τους.
«Οι άστεγοι του ουρανού» ισχυρίζονται πως κι αυτοί αναζητούν έναν κόσμο ειρηνικό, αλλά δηλώνουν πως δεν είναι διατεθειμένοι και δεν θέλουν καμμιά αξιολόγηση της συμμετοχής και των προσπαθειών τους για τούτο το έργο. Δεν φαίνεται να είναι έτσι ακριβώς. Γιατί όσοι αρνούνται τον έλεγχο των πεπραγμένων τους, αυτό το κάνουν είτε από έλλειψη ευθύνης, είτε από συναίσθηση υπεροχής.
Και η μέν έλλειψη ευθύνης, σηματοδοτεί την αδιαφορία των «άστεγων του ουρανού» για όσους εξαρτώνται από αυτούς, τους εραστές της προσωπικής διαφοροποίησης από την θνητότητα, δηλαδή την οριοθετημένη από τον θάνατο ύπαρξη του ανθρώπου.
Ενώ η συναίσθηση των «αστέγων του ουρανού» περί της υπεροχής αυτών, σημαίνει πως η ταπεινοφροσύνη της θνητότητας είναι απλά ένα ωραίο - χωρίς νόημα- λεκτικό καταφύγιο, για να καλύπτουν φραστικά τις φιλοσοφικές ατασθαλίες τους.
Με αυτές τις λογικές και φιλοσοφικές «αιρέσεις», οι «άστεγοι του ουρανού» θα πρέπει να είναι βέβαιοι ότι πιστοί και μη πιστοί δεν θα συναντηθούνε ποτέ σε τούτον τον κόσμο. Γιατί οι πιστοί (χριστιανοί) του κόσμου τούτου, εργάζονται για όλον τον κόσμο, αρχίζοντας από την οικοδομή του εαυτού τους, ενώ οι «άστεγοι του ουρανού» εργάζονται για τον εαυτό τους -που τον θέλουν ανενόχλητο και ανέλεγκτο- αρχίζοντας από την παρατήρηση των άλλων. Πράγμα άκαρπο, και καταναλωτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου