Μερικά πράγματα να τα λέμε με το όνομά τους. Για την ελευθερία της έκφρασης, λίαν προσφάτως θεσπίστηκε περιορισμός. Εννοώ πως θεσπίστηκε επισήμως και με το νόμο. Αν τύχει κι έχεις αντίρρηση σε κάτι που πρεσβεύει ένας κύκλος ανθρώπων, δεν θα πρέπει να μιλάς, γιατί μπορεί να θεωρούν ότι τους "προσβάλλεις"!
"Καλού-κακού σκάσε, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο", ακούω συχνά πολλούς να λένε, από φόβο μη μπούνε στο στόμα κανενός που στάζει δηλητήριο η γλώσσα του. Στα αρχαία μου τα χρόνια, δεν ήτανε νοητό να υβρίζεις κάποιον για τη γνώμη του, και μάλιστα να υβρίζεις κάποιον που αρνείται να συμφωνήσει με τον ισχυρισμό σου πως κάτι είναι αυτό που δεν είναι.
Για όσους μάθανε λίγα γράμματα, η ταυτότητα είναι ένας μικρός κι απλός κανόνας λογικής: αυτό που είναι α, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και όχι α. Για την ονομασία (=όνομα+ουσία) των πραγμάτων, λοιπόν, ο λόγος!
Νέοι κι άπειροι μπορεί να μην γνωρίζουν ότι αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις, και να δέχονται απλώς, ότι αρχή σοφίας είναι ο πιθηκισμός και η παπαγαλία! Οι μεγαλύτεροι όμως; οι διδάσκαλοι, ούτε αυτοί γνωρίζουν;
Ο ιστορικά και κοινωνικά αρχαιότατος όρος "γάμος" περιλαμβάνει μια γυναίκα κι έναν άνδρα που συμβιώνουν και που -δυνάμει- αποκτούν τέκνα. Η εποχή μας, όμως, θέλει γάμο να λέμε και κάθε συμβίωση ομοφύλων που περιλαμβάνει στις σχέσεις των προσώπων και την ερωτική πράξη, παρά το γεγονός ότι δεν είναι δυνατή από αυτούς η τεκνοποιία στα πλαίσια της συμβιώσεώς τους.
Στους επόμενους στόχους είναι και η απαίτηση για ...."παιδοθεσία" κλπ.κλπ....
Ορισμένοι άνθρωποι αντιδρούν στη νέα πραγματικότητα με οξείς χαρακτηρισμούς, που ανταποκρίνονται ασφαλώς στην πραγματικότητα αυτή, αλλά που οι ενδιαφερόμενοι θεωρούν εαυτούς προσβεβλημένους, δυσανασχετούν έντονα, αρνούνται την ουσιαστική και πραγματική περιγραφή και προπηλακίζουν τους εκφραστές σχετικών τοποθετήσεων. Στα παλιά τα χρόνια λέγαμε "οι πράξεις έχουν συνέπειες". Σήμερα, αντιστράφηκαν τα πράγματα και λέμε: "εμείς θα απαγορεύσουμε τις συνέπειες!"
Η ελευθερία μας όμως αυτή, δηλαδή η ελευθερία κάποιων να σου βουλώνουν το στόμα (και να σε υποχρεώνουν να λές τη φέτα γιαούρτι, επειδή και τα δυο έχουνε γάλα) είναι έωλη...και τα προνόμιά τους είναι αντικοινωνικά. Είναι απάνθρωπο να σε αποκαλούν καθυστερημένο και αμόρφωτο, επειδή δεν συμφωνείς με τα ιδεώδη και τις -προφανείς ή άδηλες- νομικές επιδιώξεις των ομοφυλοφίλων. Δεν πρόκειται για την αγορά ψυγείου, ή τη μίσθωση διαμερίσματος.
Συνηθίσαμε πιά, να μη μιλάμε! Έτσι μας ήρθαν τα μνημόνια του ΓΑΠ, του ΒΒ και του Σαμαρά, έτσι μας ήρθε η μαύρη τρύπα της αντίστασης και της διαπραγμάτευσης του κ. Τσίπρα, όπως μας έρχεται και πρόβα της Τουρκίας στο Καστελλόριζο. Δεν πειράζει, αφού δεν είμαστε άξιοι να σκεφτούμε και να κρίνουμε, να επιλέξουμε και να διορθώσουμε, ας μη μιλάμε!
Να μη μιλάμε επειδή το επιλέγουμε, θα συμφωνήσω. Αλλά όχι επειδή μας το επιβάλλουν, για να εγκαθιδρύσουν την σιωπή μας στις κάθε μορφής στρεβλώσεις που επιδιώκουν.
Το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια νομική ρύθμιση που οι συνέπειές της επεκτείνονται σε πεδία άσχετα από τη συνταγματική ratio. Και τούτο, γιατί επηρεάζει το γάμο, τις οικογενειακές σχέσεις, την μητρότητα, και την εργασία. Το ασφαλιστικό δίκαιο, το συνταξιοδοτικό και το κληρονομικό.
Όλες αυτές οι συνέπειες έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση προς το Σύνταγμα, που προστατεύει την οικογένεια, ως κύτταρο της κοινωνίας και του έθνους.
Είναι σαφές, πως το ομόφυλο ζευγάρι δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια στους κόλπους του, και κάθε νομοθετική προσπάθεια εξομοίωσης αυτών με οικογένεια θα αποτελεί πλάσμα δικαίου.
Η κυβερνήσεις, που είναι προφανές ότι έχουν μεγάλες κομματικές ανάγκες (προς άγραν ψηφοφόρων), ψεύδονται για τη νομιμότητα των απαιτήσεων και των αιτημάτων που θα ικανοποιήσουν. Όπως και οι προηγούμενες (κυβερνήσεις) που με τη νομιμοποίηση παρανόμων και αντιδεοντολογικών αιτημάτων, οδήγησαν την Χώρα στη σημερινή αθλιότητα.
Ένας ευαισθητοποιημένος άνθρωπος που χαρακτηρίζει κάποιον, για τις αντιρρήσεις του "ομοφοβικό κατάπλασμα που ταμπουρώνει τον ρατσισμό του πίσω από κάποιον άλλο" μάλλον έχει χάσει όχι μόνο την ευαισθησία του, αλλά και την κριτική του ικανότητα. Και αυτό ισχύει απολύτως, αν δεν γνωρίζει προσωπικά αυτόν που προσβάλλει.
Όταν μιλάς για ένα θέμα με αξιώσεις λογικής και αξιοπιστίας, πρέπον είναι να βγαίνεις έξω από το στενά-ατομικό σου συμφέρον, που σε βολεύει τη συγκεκριμένη στιγμή, και να χρησιμοποιείς ουσιαστικά επιχειρήματα, γιατί αλλιώς η κρίση σου δεν έχει τα εχέγγυα της αντικειμενικότητας. Όπως στην περίπτωση που εξυπηρετείς ένα συγκεκριμένο συμφέρον ως ο κύριος ή ο δικαιούχος. Ή όπως ο κατηγορούμενος, που δικαιούται και να ψεύδεται, ή να σιωπά.
Το να αποκαλείς κάποιον σεξιστή, ρατσιστή, ή αμόρφωτο για τις θέσεις του επί του ζητήματος, είναι μια συνηθισμένη χωρίς ουσιαστικό νόημα αντίδραση, μαρτυρά βέβαια πενία επιχειρημάτων, αλλά στην ουσία συνιστά απαράδεκτη λογοκρισία με την απειλή και τον εκβιασμό της ποινικής δίωξης. Όπλα που η σύγχρονη δημοκρατία έδωσε σε κάποιους για να τη βιάζουν και να τη λεηλατούν, καθημερινά και κατά το δοκούν. Ίσως, η δημοκρατία μας σε μια τέτοια στιγμή να είχε χάσει τα λογικά της.
Έτσι και οι Νεωτεριστές, αυτοί, επινοήσανε και την ιστορική τοποθέτηση ότι η δημιουργία των εθνών είναι πολύ πρόσφατη! Ναί, ξαναγεννηθήκαμε όλοι οι λαοί από το τίποτα, επειδή αυτό θέλει σήμερα η παγκόσμια νέα τάξη, για να δημιουργεί εύκολα νέες ζώνες διαφορετικής γεωπολιτικής επιρροής. Θέλει νέα μυαλά! Τυρβάζοντα όχι" περί ων εστι χρεία", αλλά περί πολλών και διαφόρων, ασχέτων και εκμαυλιστικών....
Ασφαλώς και υπάρχουν γάμοι στους οποίους λανθάνουν (κρύβονται) άθλιες ζωές και συμπλέγματα, και υποκρίνονται την "κοινωνία βίου", αλλά αυτό δεν καθιστά ούτε όλους τους γάμους τέτοιους, ούτε λόγο για να χαρακτηρίζεται ο γάμος εκφυλισμένος ως θεσμός και άχρηστος! Είναι σαν να ζητάμε να τουφεκίζουμε τους πταισματικούς ή πλημμεληματικούς εγκληματίες, να καταλαμβάνουμε την εξουσία της άχρηστης δημοκρατίας μας, είναι σαν να ζητάμε κατεδάφιση του σπιτιού που βάζει υγρασία, ή να πετάξουμε στα σκουπίδια το ρούχο που έχασε ένα κουμπί.
Από την άλλη, για χιλιάδες χρόνια οι κοινωνίες θεωρούσαν γάμο, τη συμβίωση ετεροφύλων προσώπων, με προοπτική τη δημιουργία οικογένειας. Ενώ, όσα καλά στοιχεία κι αν περιέχουν οι συμβιώσεις ομοφύλων, στη βάση τους έχουν μια ερωτική προσωπική επιλογή που αδυνατεί να προσφέρει οικογένεια, ούτε συντρέχουν οι λόγοι της προστασίας αυτών ως οικογένειας.
Τέλος, πρέπει να σημειωθείότι η ερωτική ελευθερία ανάγεται στην συνταγματικά προστατευόμενη προσωπικότητα του ατόμου, για την οποία είναι αδιάφορη η ύπαρξη ή μη οικογένειας. Είναι ομολογημένος ο ισχυρισμός ότι οι ομόφυλοι ζητούν την εξομοίωση της συμβίωσής τους με την οικογένεια που δημιουργείται με το γάμο, για λόγους υπολογισιμότητας του πλήθους των μελών της κοινωνικής αυτής ομάδας. Αυτό όμως, συνιστά εκλογική δοσοληψία της κυβέρνησης προς άγραν κομματικών ψήφων, και με τον τρόπο αυτόν πραγματοποιείται "νομοθετική καταδολίευση", πράγμα που εκφεύγει των νομίμων λόγων θέσπισης κανόνων δικαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου