Η νομική όψη των πραγμάτων

 

Παλιά επαγγελματική συνήθεια με κάνει να αναλύω τα λόγια που ακολουθούν ένα ατόπημα ομιλούντος. Ένα αδίκημα, ένα λάθος, μια παράλειψη. Τις δικαιολογίες, τις απολογίες...

Έγραφα προ καιρού, για την Απολογία:

Η απολογία του κατηγορουμένου

γίνεται, προκειμένου, αυτός

να μας πείσει για την αθωότητά του

Του ενόχου για τα κίνητρά του.

πως ήταν τάχα ευγενή,

ή για τις συνθήκες,

πως τάχα δεν ήταν πρόσφορες, 

ή

πως δεν ήταν από μόνες ικανές...

Το έγκλημα όμως παραμένει!

Μα σήμερα, μετά τις τραγικές υλικές καταστροφές και τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν μέσα στη φωτιά (και μέσα στη θάλασσα, όπου απελπισμένοι οι πυρόπληκτοι αναζήτησαν καταφύγιο), σήμερα που οι κυβερνητικοί, (δείτε εδώ) μας προκαλούν, μας απειλούν και μας υβρίζουν, επειδή τάχα, αδίκως τους καταλογίζουμε ευθύνες και ανικανότητα, επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε.

Οι πολιτικές ευθύνες τους, είναι έπεα πτερόεντα. Ούτε πολιτικοί είναι, ούτε ευθύνες αναλαμβάνουν. Μόνη λύση, η άρση του καταλογισμού σ΄αυτούς οιασδήποτε ευθύνης, αφού οι εγνωσμένες ουσιαστικές ευθύνες τους, είναι αδύνατο -εν τοις πράγμασιν- να καταλογιστούν. 

Εμείς, θα θέλαμε να τους αποδώσουμε ευθύνες, θαρρώντας πως έχουμε να κάνουμε με υπεύθυνους και νοήμονες.

Αυτοί όμως, ισχυρίζονται πως είναι ανεύθυνοι. Κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχθούμε!

Και τούτο, γιατί από τα έργα τους προκύπτει, ότι δεν διαθέτουν τον πνευματικό ουδό (*) που προϋποθέτει η αντιληπτική ικανότητα, ούτε τον ηθικό ουδό που απαιτεί η δημιουργία εμπιστοσύνης.

Στις παλιές ελληνικές κωμικές ταινίες το λέγανε "απαλλαγή λόγω βλακείας", "κάνει τον κινέζο" κλπ. 

Στην λαογραφική μας παράδοση, αυτή η πρακτική που τηρεί τούτες τις μέρες η κυβέρνηση, λέγεται με πολλούς τρόπους:"βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα", "βάζει ο κλέφτης την φωνή να φύγει ο νοικοκύρης", "δώσ' του θάρρος του χωριάτη θα τον βρεις και στο κρεββάτι" κλπ.]

(*) Ουδός = κατώφλι,  και μεταφορικά: το κάτω όριο