Φιλοσοφία για τα γηρατειά

Επικοινωνώ με τη φίλη μου και μου συστήνει να δώ το βίντεο του George Carlin. Φιλοσοφία για τα γηρατειά.

Το είδα και ομολογώ πως είναι εντυπωσιακό, από έναν άνθρωπο 102 χρονών.

Αυτό το μήνυμα, και το βίντεο, μ' έκαναν να σκεφτώ, για το δρομολόγιο: από την αρχή, έως το τέλος.

 

Για τα όνειρα και την πραγματικότητα, της ζωής.

Η πραγματικότητα είναι εδώ, κι ίσως τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.

Η σκέψη, η καρδιά δεν γερνούν ποτέ!

γερνούν τα μάτια, γερνούν τα πόδια, όπως και όλα τα μηχανήματα!

Αλλά... δεν ζουν οι άνθρωποι με αναπηρία;

 

Έτσι λοιπόν:

Το μωρό, μας δικαιώνει που το γεννήσαμε,

Το παιδί, μας δικαιώνει που το μεγαλώνουμε - αλλά σιγά-σιγά, κι αυτό μαθαίνει

Ο έφηβος, μας προβληματίζει - αλλά ψάχνει κι ο ίδιος - αυτονομούμενος βαθμηδόν- να βρει πού εντάσσεται ή ποιόν κόσμο θα φτιάξει

'Οταν ο άνθρωπος είναι ώριμος-εργαζόμενος-οικονομικά ενεργός-και κοινωνικά υπεύθυνος,
βιάζεται να δημιουργήσει, να απολαύσει, να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις απαιτήσεις, προδιαγραφές, ανάγκες,

προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές και δεν έχει καιρό να γίνεται σωστός, πολλές φορές αστοχεί.

Αυτή την εποχή πρέπει να είναι κυρίως ικανός, έτοιμος, σωστός, ακέραιος, αλλά και ηθική προσωπικότητα, με αξίες, ιδανικά και αρχές.

Ο προχωρημένος,  τί πρέπει να είναι;

Πιστεύω, καλά απολογούμενος! Μη ολιγωρήσας, μη φεισάμενος κόπου, θυσίας, εργασίας (στο χαρακτήρα και στο αντικείμενο- της εργασίας του και του χρέους του),

μη ιδιωτεύσας, μη ιδιοτελής. Αλληλέγγυος, τουλάχιστον προς τους δικούς του,
ως δείγμα ευγνωμοσύνης για τις εξ αυτών προερχόμενες δωρεές προς την αφεντιά του,

και ως δείγμα μεγαλοψυχίας για τις-ανθρώπινες-  υστερήσεις τους προς αυτόν.

Για τις πέραν του ανθρωπίνου εγκληματικές συμπεριφορές τους πρέπει να είναι συγχωρητικός και περιχωρητικός,

γιατί πού ξέρεις, σε τί κι εσύ μπορεί να ολιγωρήσεις! Τώρα μάλιστα, αυτή τη στιγμή της ζωής σου!

Ο πολύ προχωρημένος,  τί πρέπει να είναι;

Ευγενής!

Γιατί πρέπει να ξέρει ότι 

(όπως σφάλλουν τώρα οι άλλοι απέναντί του) 

 

μπορεί κι αυτός κάπου να έχει σφάλει:
ότι κάτι δεν έκανε για το μωρό του,
κάτι δεν έκανε για το παιδί του,

κάτι δεν έκανε για τον έφηβό του

κάτι δεν έκανε για τη δουλειά,την οικογένεια, τους γονείς του, τους αρρώστους του, την πατρίδα, το χρέος του-γενικά,

Και τώρα, που δεν μπορεί να προσφέρει, παρά μόνο τη σοφία του

και τη μεγαλοψυχία του, την ανοχή και την καρτερία του

(γιατί όσο νά'ναι δεν βιάζεται, τί να κάνει εξάλλου;)

αν δεν "τό 'χει", τί να προσφέρει;

Την ασχήμια, τη φθορά του στο χρόνο, τη δυστροπία, την αδυναμία,
τις απαιτήσεις του από τους άλλους,
την ανάγκη του για να εξυπηρετείται και να δεσμεύει το χρόνο-τον κόπο-το χρήμα των άλλων και τη ζωή των άλλων!

Η στοργή μας προς τους γέροντες, και τους άλλους,

είναι κάτι που θα το δώσουμε όταν το έχουμε πάρει, 

στα χρόνια που είμασταν μωρά!

Είναι κάτι που θα το περιμένουμε από τους άλλους
όταν αυτός είναι ο τρόπος της κοινής μας ζωής!

Αλλά, αν δεν έρθει, ας μη χαλιόμαστε!

Πάντα μαθαίνουμε! Πάντα θα έχουμε την ευκαιρία να

καταλάβουμε ότι η αγάπη είναι σχολείο,
όπου δεν περνάνε την τάξη όλοι οι μαθητές!

Βλέπεις, όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται και προγραμματίζει,

πρέπει να σκέφτεται ότι δεν είναι στο χέρι του 

το αν θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά του.

Αυτός ορίζει μόνο το θέλω του!

Πάντα μπορείς να διορθώσεις, ένα λάθος σου. Αρκεί να το αποφασίσεις.