Διαβάζω κάπου-κάπου στο protagon, ιστορίες, για να σκέφτομαι κι εγώ διαφορετικά, αλλά αισθάνομαι, μερικές φορές ανεπίδεκτη ... διαφορισμού!
Για παράδειγμα, στο άρθρο του Ν. Δήμου "Το ραμολί" (εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=36130) η φράση "Τα γηρατειά είναι μορφή αναπηρίας. Το να απαξιώνεις κάποιον επειδή είναι μεγάλης ηλικίας και μάλιστα να τον αποκαλείς «ραμολί», είναι χαρακτηριστικό ενός ρατσισμού..." με έκανε να αντιδράσω έντονα.
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, ένας διανοούμενος, του διαμετρήματος του κ. Δήμου, να έχει τέτοια τοποθέτηση στο ζήτημα!
Πώς μπορεί κανείς, να θεωρεί μια περίοδο της ζωής του ανθρώπου αναπηρία, μόνο και μόνο επειδή φθίνουν οι φυσικές τους δυνάμεις!
Εξ άλλου, οι φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου, ποτέ δεν ήταν ίδιες σε όλη τη διάρκεια της ζωής του!
Την εποχή που ο άνθρωπος είναι βρέφος, ούτε περπατάει, ούτε τρώγει μόνος του, ούτε καν μιλάει! Επί πλέον, μικρό παιδί, από το χέρι οδηγείται στο σχολείο, ενώ έφηβος λέει συνήθως εγωιστικές ανοησίες και επιμένει μέχρι που να σε σκάει καμμιά φορά, για να μην πούμε ότι μπορεί και να χάσει το δρόμο του και να γίνει πράγματι ραμολί, από τίποτα δυναμωτικές της αυτοπεποίθησης σκόνες....
Στην περίοδο της ζωής του που ο άνθρωπος είναι οικονομικά ενεργός, δηλαδή είτε αναπτύσσεται, είτε εργάζεται σε οποιοδήποτε πόστο, είναι συνήθως στην ακμαιότερη φυσική του κατάσταση. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγουν και οι περιπτώσεις που πολλοί συνάνθρωποί μας πάσχουν. Και πάσχουν σοβαρά. Είτε από κάποια αρρώστεια, είτε από κάποια κρίση - καλή ώρα- που τους άφησε στο δρόμο, χωρίς δουλειά, και χωρίς δυνατότητα επιβίωσης. Όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια θέση, είναι φυσικό να χάνουμε τις φυσικές και ψυχικές μας δυνάμεις, και να αδυνατούμε, όχι μόνο να σταθούμε, αλλά και να σκεφτούμε, ακμαία και θαλερά, ακόμη και να φερθούμε σωστά.
Ύστερα από τα συμφραζόμενα του συγγραφέα, νιώθω, πως ραμολί θεωρεί αυτόν που μικρή στο χωριό μου λέγαμε κυρίως ξεμωραμένο (γνωστή έννοια). [Εμείς λέγαμε 'ετσι και τον ξεντρέκλιαστο (δηλαδή ξεσουλούπωτο, είτε με μεγάλα ρούχα, είτε με εξαιρετικά φθαρμένα)].
Σήμερα, οι νέοι άνθρωποι, δεν χρησιμοποιούν σωστά τη γλώσσα. Δεν τη χρησιμοποιούν, γιατί δεν τους τη μάθαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι και οι δάσκαλοί τους. Γιατί δεν μάθαμε στα παιδιά ότι με τη γλώσσα, ανάμεσα στα άλλα, διατυπώνουμε το σεβασμό μας στο αξιοσέβαστο και την κριτική μας στο αν-αξιοσέβαστο.
Αλλά, αφού εμείς θεωρήσαμε ως αξιοσέβαστους, ανθρώπους, ψεύτες και αναξιοπρεπείς, τους οποίους μάλιστα εγκωμιάσαμε και περιβάλαμε με την εκτίμηση και την ψήφο μας, πώς να καταλάβουν τα παιδιά τί είναι το αξιοσέβαστο;
Ύστερα, εμείς, κακομιλήσαμε για τους αντιπάλους και τους ανομοίους μας σε τετοιο βαθμό, που τα παιδιά θεωρούν ότι όποιον δεν "γουστάρουν" μπορούν να τον προσβάλλουν. Πώς να καταλάβουν τα παιδιά ότι άλλο πράγμα είναι η διαφορά στην άποψη, κι άλλο πράγμα είναι το δικαίωμα στην έκφραση;
Σε ένα μόνο θα συμφωνούσαμε όλοι: Αν λέγαμε την αλήθεια! Δηλαδή, αν λέγαμε την αναίδεια, αναίδεια. Τη σκοπιμότητα, σκοπιμότητα. Την παρανομία, παρανομία. Την εξουσία χάριν του λαού ως τέτοια (που το λέει και το Σύνταγμα) και όχι υπέρ των κομμάτων και των οργάνων τους.
Δυστυχώς, όταν το ψέμμα και η κακία, μας βολεύουν μια μέρα, δεν είναι σίγουρο ότι θα μας βολεύουν κάθε μέρα.
Δεν πειράζει, τα παιδιά να μας αποκαλούν ραμολί, αρκεί να μην είμαστε. Η δική μας σοφία θα τα κάνει να ντραπούν να μας το φωνάζουν, κι όχι η επίπληξη και η κατακραυγή. Ο νέος, που μας προσβάλλει είναι ήδη προσβεβλημένος, από την πολιτεία που εμείς εγκαθιδρύσαμε-συντηρήσαμε και γιγαντώσαμε, από τη ζωή, ίσως και -κυρίως και δυστυχώς- από το σπίτι του. Ο καθένας, ό,τι έχει δίνει.
Οι μεγαλύτεροι πάντως, πρέπει να έχουμε υπομονή -δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς!- να δίνουμε το καλό παράδειγμα, αγάπη, στοργή, ενθάρρυνση, συγχώρεση για τα πταίσματα της νεότητας και, επί τέλους, να της αναθέσουμε τις ευθύνες για το μέλλον όλων μας! Ποιός ξέρει! Μπορεί, ασχολούμενοι με τη ζωή, να μην έχουν τον καιρό να αυθαδιάζουν και να προσβάλουν. Τότε θα είναι αυτοί, οι νεολαίοι, υπό κρίσιν.
Όχι κ. Δήμου, δεν είστε ραμολί. Είστε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, ένας χαρισματικός διανοητής, αλλά δεν ζείτε ανάμεσά μας. Ζείτε υπεράνω ημών.
Για παράδειγμα, στο άρθρο του Ν. Δήμου "Το ραμολί" (εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=36130) η φράση "Τα γηρατειά είναι μορφή αναπηρίας. Το να απαξιώνεις κάποιον επειδή είναι μεγάλης ηλικίας και μάλιστα να τον αποκαλείς «ραμολί», είναι χαρακτηριστικό ενός ρατσισμού..." με έκανε να αντιδράσω έντονα.
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, ένας διανοούμενος, του διαμετρήματος του κ. Δήμου, να έχει τέτοια τοποθέτηση στο ζήτημα!
Πώς μπορεί κανείς, να θεωρεί μια περίοδο της ζωής του ανθρώπου αναπηρία, μόνο και μόνο επειδή φθίνουν οι φυσικές τους δυνάμεις!
Εξ άλλου, οι φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου, ποτέ δεν ήταν ίδιες σε όλη τη διάρκεια της ζωής του!
Την εποχή που ο άνθρωπος είναι βρέφος, ούτε περπατάει, ούτε τρώγει μόνος του, ούτε καν μιλάει! Επί πλέον, μικρό παιδί, από το χέρι οδηγείται στο σχολείο, ενώ έφηβος λέει συνήθως εγωιστικές ανοησίες και επιμένει μέχρι που να σε σκάει καμμιά φορά, για να μην πούμε ότι μπορεί και να χάσει το δρόμο του και να γίνει πράγματι ραμολί, από τίποτα δυναμωτικές της αυτοπεποίθησης σκόνες....
Στην περίοδο της ζωής του που ο άνθρωπος είναι οικονομικά ενεργός, δηλαδή είτε αναπτύσσεται, είτε εργάζεται σε οποιοδήποτε πόστο, είναι συνήθως στην ακμαιότερη φυσική του κατάσταση. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγουν και οι περιπτώσεις που πολλοί συνάνθρωποί μας πάσχουν. Και πάσχουν σοβαρά. Είτε από κάποια αρρώστεια, είτε από κάποια κρίση - καλή ώρα- που τους άφησε στο δρόμο, χωρίς δουλειά, και χωρίς δυνατότητα επιβίωσης. Όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια θέση, είναι φυσικό να χάνουμε τις φυσικές και ψυχικές μας δυνάμεις, και να αδυνατούμε, όχι μόνο να σταθούμε, αλλά και να σκεφτούμε, ακμαία και θαλερά, ακόμη και να φερθούμε σωστά.
Ύστερα από τα συμφραζόμενα του συγγραφέα, νιώθω, πως ραμολί θεωρεί αυτόν που μικρή στο χωριό μου λέγαμε κυρίως ξεμωραμένο (γνωστή έννοια). [Εμείς λέγαμε 'ετσι και τον ξεντρέκλιαστο (δηλαδή ξεσουλούπωτο, είτε με μεγάλα ρούχα, είτε με εξαιρετικά φθαρμένα)].
Σήμερα, οι νέοι άνθρωποι, δεν χρησιμοποιούν σωστά τη γλώσσα. Δεν τη χρησιμοποιούν, γιατί δεν τους τη μάθαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι και οι δάσκαλοί τους. Γιατί δεν μάθαμε στα παιδιά ότι με τη γλώσσα, ανάμεσα στα άλλα, διατυπώνουμε το σεβασμό μας στο αξιοσέβαστο και την κριτική μας στο αν-αξιοσέβαστο.
Αλλά, αφού εμείς θεωρήσαμε ως αξιοσέβαστους, ανθρώπους, ψεύτες και αναξιοπρεπείς, τους οποίους μάλιστα εγκωμιάσαμε και περιβάλαμε με την εκτίμηση και την ψήφο μας, πώς να καταλάβουν τα παιδιά τί είναι το αξιοσέβαστο;
Ύστερα, εμείς, κακομιλήσαμε για τους αντιπάλους και τους ανομοίους μας σε τετοιο βαθμό, που τα παιδιά θεωρούν ότι όποιον δεν "γουστάρουν" μπορούν να τον προσβάλλουν. Πώς να καταλάβουν τα παιδιά ότι άλλο πράγμα είναι η διαφορά στην άποψη, κι άλλο πράγμα είναι το δικαίωμα στην έκφραση;
Σε ένα μόνο θα συμφωνούσαμε όλοι: Αν λέγαμε την αλήθεια! Δηλαδή, αν λέγαμε την αναίδεια, αναίδεια. Τη σκοπιμότητα, σκοπιμότητα. Την παρανομία, παρανομία. Την εξουσία χάριν του λαού ως τέτοια (που το λέει και το Σύνταγμα) και όχι υπέρ των κομμάτων και των οργάνων τους.
Δυστυχώς, όταν το ψέμμα και η κακία, μας βολεύουν μια μέρα, δεν είναι σίγουρο ότι θα μας βολεύουν κάθε μέρα.
Δεν πειράζει, τα παιδιά να μας αποκαλούν ραμολί, αρκεί να μην είμαστε. Η δική μας σοφία θα τα κάνει να ντραπούν να μας το φωνάζουν, κι όχι η επίπληξη και η κατακραυγή. Ο νέος, που μας προσβάλλει είναι ήδη προσβεβλημένος, από την πολιτεία που εμείς εγκαθιδρύσαμε-συντηρήσαμε και γιγαντώσαμε, από τη ζωή, ίσως και -κυρίως και δυστυχώς- από το σπίτι του. Ο καθένας, ό,τι έχει δίνει.
Οι μεγαλύτεροι πάντως, πρέπει να έχουμε υπομονή -δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς!- να δίνουμε το καλό παράδειγμα, αγάπη, στοργή, ενθάρρυνση, συγχώρεση για τα πταίσματα της νεότητας και, επί τέλους, να της αναθέσουμε τις ευθύνες για το μέλλον όλων μας! Ποιός ξέρει! Μπορεί, ασχολούμενοι με τη ζωή, να μην έχουν τον καιρό να αυθαδιάζουν και να προσβάλουν. Τότε θα είναι αυτοί, οι νεολαίοι, υπό κρίσιν.
Όχι κ. Δήμου, δεν είστε ραμολί. Είστε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, ένας χαρισματικός διανοητής, αλλά δεν ζείτε ανάμεσά μας. Ζείτε υπεράνω ημών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου