Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

Ο Joker, η αστυνομία ως μπαλαντέρ και η εντεταλμένη αλληλεγγύη


Image result for εικόνες διαδηλώσεις εξάρχεια 


Η "αστυνομία παντού" είναι μια πολιτική μομφή, που συνήθως προέρχεται από κάποιον που δεν διαχειρίζεται την εξουσία. Όμως, αυτός, πρέπει να γνωρίζει πως  -στο κράτος δικαίου- η αστυνομία έχει ως καθήκον της, την περιφρούρηση της ασφάλειας των πολιτών και την υποβοήθηση της Συντεταγμένης Πολιτείας στην εφαρμογή του νόμου και της πολιτικής της.

 Άλλο πράγμα, που σε μια ασύνταχτη ή επαναστατημένη Πολιτεία, η αστυνομία και ο στρατός, χρησιμοποιείται για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Όπως και σε μια αυταρχική ή ολοκληρωτική Πολιτεία. (Οι παλαιότεροι έχουμε γνώση των ιστορικών πραγμάτων).

Η είσοδος των αστυνομικών σε αίθουσα κινηματογράφου για να ελέγξουν την παρουσία ανηλίκων σε θεάματα, χαρακτηρισμένα ως ακατάλληλα για την ηλικία τους (όπως η κινηματογραφική ταινία Joker, που χαρακτηρίστηκε ως κατάλληλη μόνο για άνω των 18),  ασχέτως του τρόπου πληροφόρησης της αστυνομίας, είναι απολύτως νόμιμη και, ασφαλώς, ανεπίληπτη. Κάλλιστα, συνιστά ελεγχο της εφαρμογής του νόμου, τόσο από τους πολίτες, όσο και από τον επιχειρηματία.

Το ξεσήκωμα κατακραυγήςενάντια σ' αυτόν τον έλεγχο, αποτελεί απλώς, μια μέθοδο ενοχοποίησης του φραγμού της ασυδοσίας διάφορων, που επιθυμούν ανενόχλητοι να επιχειρούν υπογείως, μακρόπνοα σχέδια εναντιώσεως, συνωμοσίες και ανατροπές. Είναι μια μέθοδος αποπροσανατολισμού, και μεταφοράς του κέντρου βαρους του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Αφελής, και δημαγωγική μέθοδος, που χρησιμοποιείται ως "μπαλαντέρ", όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο χαρτί στην εξελισσόμενη πολιτική παρτίδα αντιθέσεων.

Αναδύεται, λοιπόν, εύλογα, το πολιτικό ερώτημα: Ποιός, μπορεί να κατηγορεί ή να μέμφεται τον ρόλο της αστυνομίας;
 
Όσο ενοχλητική και αν μπορεί  να είναι η παρουσία και η δράση της αστυνομίας για τον εγκληματία, τον ταραξία και τον αδιάφορο παραβάτη, τόσο χρήσιμη είναι για εκείνον που χρειάζεται προστασία. Προστασία για τον ίδιο και για το αναδεδειγμένο πολιτικό πρόταγμα, για την τήρηση του νόμου και της τάξης, και για την ασφάλεια των πολιτών.


Ο έλεγχος της εφαρμογής του νόμου, ασφαλώς και ανήκει στα καθήκοντα της αστυνομίας. Έτσι, εξηγείται ο έλεγχος των οδηγών αυτοκινήτων, η προσαγωγή για διασταύρωση ή επιβεβαίωση στοιχείων, οι προανακριτικές ενέργειες, οι συστάσεις για διατάραξη της κοινής ησυχίας και της οικιακής ειρήνης, κλπ.

Το ίδιο και όταν η αστυνομία καταδιώκει, συλλαμβάνει και προσάγει για προανάκριση και εξέταση, όσους αυθαιρετούν και εμφανίζονται ως ρυθμιστές της πολιτικής, ή επιδιώκουν την επιβολή των ιδεών τους στους άλλους, ή, ακόμη, επιδιώκουν τον εξαναγκασμό της συντεταγμένης πολιτικής εξουσίας σε συμμόρφωση προς τις ατομικές ιδεολογικές αυτών (ή μενονωμένων "συλλογικοτήτων", ειδικού ενδιαφέροντος και σκοπού) προτιμήσεις και πολιτικές αποφάσεις.

Το ίδιο κι όταν  η αστυνομία φροντίζει να εκκενώσει τις αυθαιρέτως και από άσχετους κατειλημμένες περιουσίες των πολιτών και να τις αποδώσει στους κυρίους αυτών.

Το ίδιο, κι όταν η αστυνομία επεμβαίνει για νά άρει ιδιωτικές απαγορεύσεις  ως προς την χρήση και την κυκλοφορία των πολιτών στα κοινόχρηστα μέρη  της πόλης (δρόμους, πάρκα, πλατείες, γειτονιές ολόκληρες, κλπ).

Το ίδιο, κι όταν παρατηρούμε αθρόα την είσοδο, ή -ενδεχομένως- και την εσκεμμένη διοχέτευση μεταναστών και προσφύγων, στην χώρα. Η παρουσία και η επέμβαση της αστυνομίας πρέπει να είναι καίρια και άμεση.

Πολύ περισσότερο! Η πολιτική εξουσία θα πρέπει να φροντίσει, ώστε να θεσπίσει αποτελεσματικά μέτρα για την ασφάλεια της χώρας, από την εξωτερική επιβουλή που υλοποιείται με αυτόν τον τρόπο, και να τα εφαρμόσει έναντι παντός, γιατί έχει πρωταρχικό καθήκον να προστατεύσει τον λαό και την επικράτειά της.

 Η απαίτηση για έλλειψη ελέγχου της εφαρμογής του νόμου, και η κατακραυγή για τον οποιοδήποτε διενεργούμενο έλεγχο εφαρμογής του είναι μια νεωτερική μέθοδος προς εξουδετέρωση εμποδίων, που αποσκοπεί στο να υποστούν τρίτοι τις συνέπειες των πράξεων εκείνων (των ανθρώπων και των ομάδων), που από εξουσιολαγνεία, απληστία ή καταστροφική μανία δημιουργούν στις διάφορες χώρες, καταστάσεις αδιέξοδες, εξωθώντας μεγάλα τμήματα από τους πληθυσμούς τους σε  σε απελπισμένη, εξαναγκασμένη ή δολία έξοδο από αυτές, και αναζήτηση νέων τόπων εγκατάστασης, κατάληψης ή κατάκτησης.  Αλλά, ποιός μπορεί να γνωρίζει;


Η πολιτική εξουσία, μάλιστα, θα πρέπει, ακόμη, να καταστήσει σαφές, πως και οι εξεγέρσεις μεταναστών και προσφύγων εντός των χώρων φιλοξενίας, είναι ανεπίτρεπτες και μη αποδεκτές, γιατί συνιστούν εκβιασμό και απειλή εναντίον της Πολιτείας και του λαού. Η υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να καταλαμβάνει την καθιέρωση και υλοποίηση της ισοπολιτείας αυτών με τον γηγενή πληθυσμό, ο οποίος μάλιστα, συμμετέχει στην δημιουργία των κατάλληλων πόρων για την κοινωνική μέριμνα του κράτους προς τους πολίτες. Και τούτο, γιατί, καμμιά Πολιτεία δεν συστάθηκε για να "σώσει τον κόσμο", αλλά για να αποτελεί ξεχωριστό και προστατευόμενο πολιτικό και εθνικό σώμα, που σέβεται όλα τα υπόλοιπα ομόλογά της.

Η αλληλεγγύη της Πολιτείας προς τους αναξιοπαθούντες είναι υποχρέωσή της, προς εαυτήν και τον κόσμο άπαντα, για λόγους αυτοσεβασμού και υπευθυνότητας, και θα δράσει κατά τις δυνάμεις της. Όχι πέραν των δυνάμεών της και σε βάρος του λαού της. Δεν είναι δικαίωμα των μεταναστών και προσφύγων προς αυτήν, αλλά προς την διεθνή κοινότητα, μέλος της οποίας ασφαλώς συνιστά η χώρα εισόδου αυτών.

Αλλά..., τί γίνεται όταν η χώρα μας καθίσταται de facto χώρα διοχέτευσης ορδών μεταναστών και προσφύγων, ενδεχομένως δε και εντεταλμένων δολιοφθορέων;

Η αλληλεγγύη είναι υποχρέωση του ηθικού προσώπου (φυσικού ή νομικού), και δεν είναι φυσικό δικαίωμα κανενός, να απαιτήσει αλληλεγγύη. Να ζητήσει βοήθεια, ναί. Το να την λάβει όμως, δεν εξαρτάται από αυτόν, αλλά από εκείνον που παρέχει την βοήθεια, και από τους όρους των δυνατοτήτων του.

Η διεθνώς, τέλος, καθιερωμένη υποχρέωση αλληλεγγύης, είναι θέμα νομικό (διεθνείς συμβάσεις), και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δηλαδή, ως υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας, που εμφορείται από τα ιδεώδη του πολιτισμού και του ανθρωπισμού, κι όχι ως υποχρέωση του πιο ηθικού μέλους της διεθνούς κοινότητα που δεν προβάλλει αντιρρήσεις ( αν δεν έχει  τον τρόπο και τα μέσα για να δείξει την αλληλεγγύη του), ή του μέλους αυτής του μάλλον επιδεκτικού στον εκβιασμό, το οποίο de facto θα υποχωρήσει υπό το βάρος των συνεπειών ενός  εκβιασμού του. Και, τότε, δεν είναι ένα μέτρο του πολιτισμένου κόσμου, αλλά ένα μέσο που χρησιμοποιεί ο πολιτισμένος κόσμος, ως ο πιο επιτήδειος εγκληματίας.

Η εντολή κάποιου (της Ε.Ε.) για αλληλεγγύη τρίτων (της χώρας μας) προς τους ενδεείς, είναι ουσιαστικά ανυπόστατη ως αλληλεγγύη του εντέλλοντος. Και είναι μια ανήθικη εντολή, που υποδηλώνει  όχι αλληλεγγύη, αλλά, απλώς μεταβίβαση φορτίου! Συνεπώς, αυτό δεν μπορεί να λογιστεί ως αλληλεγγύη, και δεν έχει κανένα ηθικό περιεχόμενο ως προς τον εντέλλοντα. Ούτε υποδηλώνει τον πολιτισμό ή τον ανθρωπισμό του.


[Ως προς του φυγάδες και τους πρόσφυγες, αναρωτιέμαι, τελικά,
  • οι άνθρωποι που φεύγουν από τις πατρίδες τους, δεν θα ήθελαν να τις υπερασπίσουν έναντι εκείνων που τις καταστρέφουν; 
  • Δεν θα ήθελαν να προστατέψουν τους τάφους των προγόνων τους και τις εστίες της ζωής τους;
  •  Γίνονται -από τον πολιτισμένο κόσμο- πόλεμοι χωρίς την ύπαρξη εχθρών ή πόλεμοι εκδίωξης των γηγενών, ή εκδίωξης της γηγενούς εξουσίας; 
  • Πρόκειται για επαναστατικές αλλαγές εξουσίας ή για κατακτητικές εισβολές; 
  • Και η διεθνής κοινότητα, πώς μπορεί να κοιτάζει ως απαθής παρατηρητής, την εξουδένωση του κόσμου,
  • πουλώντας όπλα στους ισχυρούς εισβολείς, κρατώντας μόνο τα γεωπολιτικά ζάρια; 
  • Σε ποιό κόσμο ζούμε; Μήπως κατέρρευσε όλο το πολιτισμικό οικοδόμημα στις μέρες μας,  κι ως άγριοι ξεχυθήκαμε για να ικανοποιήσουμε τα ένστικτά μας σαν ζώα, σε ζούγκλα, κατασπαράσσοντας με κάθε τρόπο όποιον δεν μπορεί να αντισταθεί;]


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου