«Δυσαρμονία» κυβέρνησης προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα

 Η συμπαράσταση του κόσμου στους γονείς που παλεύουν για να τιμωρηθούν όλοι όσοι προκάλεσαν την σιδηροδρομική τραγωδία, η οποία χτύπησε τις οικογένειές τους, είναι παλλαϊκή.

Η αντίδραση της πολιτείας, με παλινωδίες

• αλληλοαναιρούμενων δικαιολογιών για τα πεπραγμένα της, 
• αυθαιρέτων αλλά βολικών ερμηνειών των γεγονότων 
• απόκρυψης/παράλειψης νόμιμων αποδεικτικών 
• κι εφεύρεσης άλλων, έωλων, αποδεικτικών,
  

είναι ανεπαρκής ως απάντηση στα τραγικά γεγονότα, και κυρίως ουσιαστικά ανύπαρκτη ως απάντηση στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και τους οικείους τους. Είναι, επίσης, απαράδεκτη και κάθε προσβολή καθώς και η εξύβριση των συγγενών και των οικογενειών των θυμάτων, αλλά και των πολιτών που διαφωνούν με τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

Η συμπαράταξη όλων των Ελλήνων στο παλλαϊκό αίτημα για δικαιοσύνη, ισότητα, τιμωρία των ενόχων, πειθαρχία στους νόμους και διάκριση των εξουσιών, μαρτυράει 

• δυσαρμονία μεταξύ κυβέρνησης και του λαϊκού αισθήματος. 
• Δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτκή που ασκεί η κυβέρνηση και στα ζητούμενα από τον λαό. 
• Δυσαρμονία ανάμεσα στον τρόπο που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα παραπτώματα των πολιτών και τα παραπτώματα του πολιτικού προσωπικού.

Η δυσαρμονία αυτή είναι τόσο γενικευμένη στη δημόσια ζωή μας, που δεν καταλείπεται έδαφος για εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση, ότι πράγματι είναι θεραπαινίδα της κοινωνίας. Το αντίθετο μάλιστα. Καθημερινά αναδεικνύεται ένας αγώνας των κυβερνητικών για την πολιτική τους επιβίωση, που δεν ορρωδούν προ ουδενός, οσοδήποτε τραγικού γεγονότος, το οποίο αφορά και πληγώνει θανάσιμα την ζωή πολλών πολιτών. Μερικοί μάλιστα,  καθύβρισαν τους πονεμένους γονείς,  και τους ενέταξαν στις αμελητέες ποσότητες της εποχής, ενόψει άλλων -τάχα μειζόνων- ζητημάτων, τα οποία όμως δεν μπορούν να θεωρηθούν σημαντικότερα από τη ζωή των ανθρώπων και την απώλεια της αναντικατάστατης ανθρώπινης ζωής. 

Το επανειλημμένως απαξιωτικό ύφος των κυβερνητικών προς την παλλαϊκή απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη, και διάκριση των εξουσιών, αλλά και η επίμονη αντίδραση του λαού στον εμπαθή αυταρχισμό της εξουσίας  μαρτυρά προφανή δυσαρμονία της εξουσίας προς το λαϊκό αίσθημα.

Η πρόσδεση ενός προσώπου σε θώκο που είναι φορέας πολιτικού αξιώματος, όσο και σημαντική να την θεωρεί κάποιος δι' εαυτόν, δεν σημαίνει ότι είναι σημαντική και για όλους τους άλλους. Η κατοχή ενός πολιτικού θώκου μπορεί να είναι προσωπική επιδίωξη, αλλά δεν είναι αναγκαστικά και κοινωνική επιδίωξη. Γιατί, με όχημα το πολιτικό του αξίωμα, μπορεί κάποιος να επιδιώκει τα προσωπικά, τα οικογενειακά και πάσης φύσεως ιδιωτικά  και ιδιοτελή συμφέροντά του, σε βάρος των συμφερόντων των άλλων πολιτών.

Η τάχα σε υψηλότατο επίπεδο προστασία του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη (λίγο μετά το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ) είναι μια αδόκιμη, όψιμη και προσχηματική μέριμνα για τα όσια και τα ιερά της πατρίδας μας.

Η δεδηλωμένη συνιστά απόλυτο μέγεθος. Η σχετικώς ισχυρότερη  μειοψηφία, επ' ουδενί συνιστά λευκή επιταγή διακυβέρνησης. 

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους, έρχονται και παρέρχονται, ο λαός, όμως, και το έθνος, παραμένουν κι έχουν ανάγκη διακυβέρνησης και προοπτικής.

Οι εξαχρειωμένοι πολιτικοί και οι διαβρωμένοι πολίτες-μαθητές τους, δεν συνιστούν πηγές δημιουργίας κοινωνικής αποδοχής, αλλά αποκρουστέα και επικίνδυνα πρότυπα.  Συνιστούν  φευκτέες εστίες σήψης και αποσύνθεσης.