Η Μεγάλη Εβδομάδα

 

Για την Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε γράψει και στο παρελθόν (*).

Όχι πως δεν μπορούμε κάθε φορά, να βλέπουμε καινούργια πράγματα, καθώς βιώνουμε το Θείο Πάθος. Όχι πως δεν γίνεται να αλλάζουμε μέσα μας, κάθε τέτοια φορά, και να προχωρεί η ψυχική μας ανάταση, μα πρέπει να είναι διαρκής στόχος ζωής το να θέλεις να γίνεσαι καλίτερος άνθρωπος. Αγαθότερος. Αγνότερος. Καθαρός τη καρδία

Η Μεγάλη Εβδομάδα, είναι και για τον άνθρωπο σαν μια μεγάλη προσπάθεια ανανέωσης, αναγέννησης, εξανθρωπισμού κι ενσυναίσθησης των ορίων και των δυνατοτήτων του. Επαναπροσδιορισιμού της σχέσης του με τους άλλους. Όλους τους άλλους. Τους οικείους και τους ξένους. Τον Άλλο άνθρωπο. Τον Κόσμο και τον Δημιουργό του.

Γιατί ...

• Ο άνθρωπος χωρίς όρια δεν είναι πλάσμα φυσικό, είναι τερατούργημα των φιλοδοξιών του. 
• Ο άνθρωπος χωρίς έλεγχο, μοιάζει Θεός, αλλά είναι απλώς ένα ανόητο κι ασύδοτο πλάσμα. 
• Ο άνθρωπος χωρίς έλεος, μπορεί να μοιάζει παντοδύναμος, αλλά είναι απλώς αλαζών και ανάλγητος. 
• Ο άνθρωπος χωρίς συναίσθηση του πλησίον του, μπορεί να φαίνεται έξω από κάθε ανάγκη, αλλά είναι που άπλώς δεν προνοεί για εκείνα που μετά βεβαιότητος σε κάθε ανθρώπινη ζωή θα ακολουθήσουν. 
• Ο άνθρωπος χωρίς αγάπη για τον άλλο, ο ανειρήνευτος με τον άλλο, κουβαλάει το πάθος της διάστασης, του χωρισμού, της απόστασης από όλους τους άλλους, έτσι, για να ξεχωρίζει. Να ξεχωρίζει από την διαφορά του προς τους άλλους, αντί η ομοιότητα του τρόπου και των ζητουμένων να ενώνει τους πάντες.
• Ο άνθρωπος που θαρρεί πως γνωρίζει, και πως μπορεί να μάθει τα πάντα,  είναι που έχει θεοποιήσει τον νού, τις δυνάμεις και την βούλησή του, χωρίς ασφαλώς να  μπορεί να θεοποιήσει και την σύντομη -ως ανθρώπινη- ζωή του. 
• Πλανεμένος ο άνθρωπος από πεποίθηση και ιδεολογία, θεοποιεί την αδυναμία του, για να μην αποδώσει ευγνωμοσύνη στον Πλάστη του.

(*) βλ. αντιστοίχως
Μεγάλη Δευτέρα
Μεγάλη Τρίτη
Μεγάλη Τετάρτη
Μεγάλη Πέμπτη
Μεγάλη Παρασκευή