-Συνετάξω Τώ Χριστώ; -Συνεταξάμην! (Το αναδέχεσθαι την ψυχική και ηθική διαπαιδαγώγηση)

Ο Χρήστος, είναι δεν είναι 6 μηνών!

Αλλά έχει μια φυσιογνωμία! Είναι τόσο ίδιος με τον πατέρα του, που μονάχα η ηλικία τους χωρίζει. [Η μάνα του, με το δίκιο της, αναρωτιέται: Μα γιατί; Είναι το δεύτερο παιδί της, που δεν της μοιάζει καθόλου. Είναι και τα δυο, φτυστά ο πατέρας τους].

H βάφτιση του Χρήστου ορίστηκε μές στον Αύγουστο.

Ετούτη η βάφτιση, ήταν για μένα αλλιώτικη από όλες τις άλλες, γιατί ανάδοχος ήταν ο γιός μου. Βαφτίζει το παιδί του παιδικού του φίλου. Μαζί πηγαίναν στο σχολειό, μαζί μεγαλώσαν. Οι γονείς και ο ανάδοχος. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η αγάπη τους, από μικρά παιδιά, σφραγίζεται με τούτο το δέσιμο. Είναι ακόμη πολύ νέοι, και ήδη μετράνε δεκαετίες φιλίας. Δεν πρόκειται για μια «πολύ καλή κοινωνική γνωριμία», που δε θέλεις να τη χάσεις. Δε θέλεις να την πληγώσεις ή να την πονέσεις, για τίποτε στον κόσμο, γιατί είναι για μια σχέση ζωής.

Ο ανάδοχος, άρχισε τις ετοιμασίες από ενωρίς. Πολλές ημέρες πιο πρίν. Για να νιώσει την ουσία της αποστολής, και για ν' ανταποκριθεί σε όσα η πνευματική του ευθύνη απαιτούσε, για την ώρα. Γιατί ο ανάδοχος, πρέπει να γνωρίζει ποιό χρέος αναλαμβάνει. Ο ανάδοχος μπαίνει στη θέση του γονιού και χρεώνεται τούτη την ψυχούλα, να την ετοιμάσει για τη ζωή, να τη φωτίσει στο καλό και να την παρακολουθεί καθώς θα βαδίζει τη στράτα της ζωής. Για να βοηθήσει όπου χρειάζεται, για να προφτάσει όπου απαιτείται, για να επιβραβεύσει τις σημαντικές επιλογές. Για να δειγματίζει πορεία ζωής, με την φιλοπονία και τη συνέπειά του στον δρόμο που ο ίδιος τραβάει, και για να παραδειγματίζει αρετή, τέτοια που σαρκώνει με τη ζωή του.

Η βάφτιση, για μάς τους Χριστιανούς είναι μυστήριο. Δεν είναι διασκεδαστική τελετή, κι ευκαιρία για ξεφάντωμα, που τελειώνει σε δυο ώρες. Είναι μια θρησκευτική μυσταγωγική τελετή, και -ασφαλώς- είναι και μια κοινωνική εκδήλωση, αλλά οι ευθύνες που γεννιούνται τελειώνουν μαζί μ' εκείνον που βάφτισε.

Το μυστήριο τελέστηκε σύμφωνα με όλους τους ιερούς κανόνες, και νιώσαμε τη θαλπωρή της ευχής και της προσευχής.

Τί όμορφα «επεύχεται» ο ιερεύς πάνω από το ύδωρ της βαπτίσεως! : «Συ γαρ είπας, Κύριε: Λούσασθε και καθαροί γίνεσθαι, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών ημών. Συ εχαρίσω ημίν την άνωθεν αναγέννησιν, δι ύδατος και Πνεύματος. επιφάνηθι, Κύριε, τούτω. και δος μεταποιηθήναι τον εν αυτώ βαπτιζόμενον, εις το αποθέσθαι μεν τον παλαιόν άνθρωπον, τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης, ενδύσασθαι(*) δε τον νέον, τον ανακαινούμενον κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν. ίνα γενόμενος σύμφυτος τω ομοιώματι του θανάτου σου δια του Βαπτίσματος, κοινωνός και της αναστάσεώς σου γένηται. και φυλάξας των δωρεάν του Αγίου σου Πνεύματος και αυξήσας την παρακαταθήκην της Χάριτος, δέξηται το βραβείον της άνω κλήσεως και συγκαταριθμηθή τοις πρωτοτόκοις τοις απογεγραμμένοις εν ουρανώ...(**)»

Ο βαφτιστικός, στη διάρκεια της βαπτίσεως, δεν ενοχλήθηκε ποσώς, μας κοίταζε ευχαριστημένος, τόσους πολλούς γύρω του, γελαστούς και περίεργους, αλλά εκείνος ήταν αγέρωχος.  Προς το τέλος, κουράστηκε κι εξαγριώθηκε, τότε κλαψούρισε με θυμό αποζητώντας φαΐ κι ανάπαυση. Και μόλις τα έλαβε, σε λίγο, έπεσε σε ύπνο. Κι εμείς, το γιορτάσαμε για χάρη του, στης γιαγιάς. Σε μια γιορτή, όπου  γονείς και φίλοι, γιαγιάδες και παππούδες ακόμη  και πρόπαπποι, πήραν τη χαρά του καλοφώτιστου μέλους της οικογένειας.

Ο γιός μου ξαφνικά, μετά απ' αυτό, μεγάλωσε πολύ. Τώρα το νιώθει περισσότερο. Έχει πολλές ευθύνες και υποχρεώσεις. Και καθώς ετοιμάζεται, γιατί πάλι φεύγει,  μου αναθέτει: «Μάνα, τώρα που θα λείπω, μην ξεχάσετε το παιδί. Στηρίζομαι σ' εσάς. Να με αναπληρώσετε στις υποχρέωσεις μου και δεν θα το ξεχάσω ποτέ..».

«Ησύχασε γιέ μου. Δεν θα το ξεχάσουμε». Κι ετοιμάστηκε, για την αναχώρηση. Πετάει χαράματα. Ο φίλος του, αδερφός, τον ξεπροβοδίζει μέχρι το αεροδρόμιο, να περάσουνε λίγες ακόμα ώρες μαζί.

Τα Χριστούγεννα πάλι, πρώτα ο Θεός, θ' ανταμώσουνε. Ο Χρήστος θά 'χει μεγαλώσει, μπορεί και να περπατάει, να λέει και καμμιά κουβεντούλα...
 Σημειώσεις:
(*) Σε τούτο το μυστήριο ακριβώς,  και σε όσα αυτό σημαίνει, παραπέμπει  η παραίνεση «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Την παραίνεση αυτή, την ακούμε πολλές φορές στις ιερές μας ακολουθίες. Συγκλονιστικά την κρατώ στη μνήμη μου, καθώς ψαλλόταν, σε μια Χριστουγεννιάτικη ακολουθία.
(**) Ο ιερέας με τα χέρια σηκωμένα προς τον ουρανό δέεται, επικαλούμενος το έργο του ίδιου του Χριστού μας στη γή,  και τον παρακαλεί: 

• Εσύ Κύριε, που  μας είπες πως όταν κι εμείς βαπτιστούμε σαν κι εσένα, θα γίνουμε καθαροί, γιατί η ψυχή μας θα εξαγνισθεί από την πονηρία. 
• Σύ Κύριε που μας χάρισες την αναγέννηση μέσω του δικού σου βαπτίσματος, με ύδωρ και Πνεύμα. 
• Έλα λοιπόν κι εδώ τώρα, και κάνε ώστε ο βαπτιζόμενος σε τούτο το ύδωρ να αφήσει εδώ τον παλαιό άνθρωπο, τον άνθρωπο της αμαρτίας, και να ενδυθεί τον νέο άνθρωπο! Τον ανακαινούμενο, όπως σύ Κύριε, και Δημιουργέ του! Κοινωνός της Αναστάσεώς σου να γίνει, αφού με το Βάπτισμά του  κατανικάει το θάνατο της ψυχής, καθώς αναδύεται μέσ'από το ύδωρ του εξαγνισμού και της Χάριτος,  όπως σύ ανυψώθηκες στο Σταυρό.
• Και κάνε ακόμη Κύριε, ώστε ο βαπτιζόμενος να διαφυλάξει την δωρεά του Αγίου σου Πνεύματος, και  ν' αυξήσει τόσο την αφθονία της Χάριτός σου, που να αξιωθεί σαν εκλεκτός του Θεού να σταθεί μαζί με τους αγγέλους κοντά του...»