Είναι ο λαός δημιούργημα της ιστορίας του, ή το ανάποδο;

Παρακολουθώ στα GREECE TALKS (εδώ:  https://www.youtube.com/watch?v=tipkHcEZ2jM) την συζήτηση που γίνεται για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο. 

 Τα θέματα πολύ ενδιαφέροντα και μας αφορούν όλους. Κυρίως μας αφορούν οι θέσεις των πολιτικών, γιατί αποτελούν συνάμα και την πολιτική τους, την οποία εύλογο είναι να θέλουν να εφαρμόσουν.

Παρακολουθώ την συζήτηση και θεωρώ εύλογες, λογικές, καμμιά φορά λίγο περίεργες, αλλά, πάντως, αποδεκτές και ενδιαφέρουσες τις θέσεις ενός συμπολίτη μας.

Με παραξενεύει λίγο η αυταρέσκεια και η αυτοπεποίθηση με την οποία εκφράζονται οι πολιτικοί για κάποια πράγματα κακά, αλλά και προφανή,  ως εάν δεν συμβαίνουν επί της  ηγεμονίας τους.

Εκείνο όμως που με παραξένεψε, με έκανε να νοιώσω ταραχή και ενόχληση ήταν οι δυο τοποθετήσεις του πολιτικού: 

• αφενός πως οι λαοί είναι δημιούργημα της ιστορίας τους και 
• αφ' ετέρου πως εξαιτίας της επανάστασης του 1821συνδεθήκαμε με την ιστορία μας

Οι απόψεις αυτές, δεν συνάντησαν καμμιά απορία, και δεν ζητήθηκε η διευκρίνισή τους. Είναι απόψεις που  αποτελούν άτοπο και πρωθύστερο σχήμα λόγου, και δεν μπορεί  να εξηγηθεί πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.  

Εάν η Ιστορία αποτελεί έναν εκδοτικό οίκο, ασφαλώς και μπορεί να βρεθεί ο συγγραφέας που θα επινοεί κάθε τόσο δελτία υποστατών ή/και ανυπόστατων πεπραγμένων για να τα δημοσιεύει, κι έτσι η "Ιστορία" (δηλαδή ο εκδοτικός οίκος) να δημιουργεί "δρώντες ανθρώπους/λαούς". 

Η Ιστορία του κόσμου όμως, είναι μια επιστήμη που καταγράφει  τον άνθρωπο, τους ανθρώπους, τους λαούς και τις διαδρομές τους στο χρόνο.  Συνεπώς, ο άνθρωπος/ οι λαοί δρούν και αυτό ακριβώς καταγράφει η Ιστορία . Η  Ιστορία αποτυπώνει στο χρόνο τις δράσεις των ανθρώπων/λαών, αλλά δεν τις δημιουργεί. 'Αλλο είναι το ζήτημα του χρόνου  μέχρις ότου η ιστορική καταγραφή (ή η κατανόησή της) της διαδρομής ενός ανθρώπου/λαού,  φτάνει στους επόμενους και στους πολύ μεταγενέστερους μελετητές της ιστορίας.

Και πάντως, κανένα πολιτικό αφήγημα  δεν μπορεί να αποτελεί την ιστορία ενός λαού, όσο κι αν το επιθυμούν οι κυβερνώντες πολιτικοί. Ασφαλώς, το πολιτικό τους αφήγημα θα αποτελεί την πολιτική τους ιστορία και τις επιδράσεις τους στην κοινωνία, στον αντίστοιχο πολιτικό χρόνο. Θα αποτελεί, δηλαδή, μόνο την ιστορία της πολιτικής τους ηγεμονίας. Η αξιολόγησή τους όμως ως πολιτικών προκαθημένων θα γίνει από τη στιγμή της αποχώρησής τους και μετά. 

Εξάλλου,  η σύνδεση των ελλήνων με την ιστορία τους δεν έγινε εξαιτίας της επανάστασης, αλλά η επανάσταση έγινε εξαιτίας της ιστορικής συνείδησης των επαναστατών. Πώς θα μπορούσε, αλλωστε  να επαναστάτησε κάποιος  ασύνδετος με την ιστορία του; Κάποιος που δεν ήξερε ποιός ήταν, από πού ερχόταν και πού οραματιζόταν να φτάσει;

Στην πολιτική μπορεί τα λόγια να χτίζουν δεσμούς και γέφυρες, αλλά στη συνείδηση των ανθρώπων οι δεσμοί και οι γέφυρες χτίζονται με τους πεθαμένους, και με τους αγέννητους. Και δεν γκρεμίζονται ούτε με της ζωής το γκρέμισμα. 

Στην πολιτική μπορεί να λές τί θές, ποιός είσαι και τί θα κάνεις, μπορεί να συστρατεύεις- ακόμη και να εξαγοράζεις- με υποσχέσεις, φίλους και εχθρούς, αλλά, τελικά,  η ιστορία  θα αποτυπώσει αυτό που έκανες και θα κριθείς γι' αυτό  που έκανες,  κι όχι για εκείνο που έλεγες πως τάχα θέλεις και τάχα να κάνεις!