Μια βασίλισσα στον ουρανό

 

Από σήμερα, τ' αστέρια στον ουρανό, είναι περισσότερα. 

Γιατί, από σήμερα, 

ανάμεσά τους θα είναι και η Αμαλία. 

Εξαγνισμένη από τον πόνο, 

βρέθηκε στις ουράνιες Μονές, αφήνοντας τα παιδιά, τον καλό της, 

τους γονείς, τον αδελφό της, κι όλους τους φίλους της,

κατάπληκτους από τούτη την απώλεια. 

Κι όλοι εμείς, 

ως  Χορός των οικείων και των φίλων, 

ψελλίζουμε  συντετριμμένοι  ετούτο το θρηνώδες χορικό,  

το εγκώμιο μαζί και ικεσία, για αιώνια ανάπαυση, αυτής της βασίλισσας της αγάπης.

 ***

Σπλάγχνο μου, Κόρη μου,

Βασίλισσά μου,

Μάνα, μανούλα, μαμά

και Κυρά μου,

Άγγελε της ζωής μου,

παντοτινέ μου σύντροφε 

στα όνειρα και στους καημούς μου, 

γλυκό μου της ζωής ξεκίνημα,

φωλιά, αγκαλιά και απάγγειο μου,

ιδανικό  μου κι όραμα,

καρδιά, παρηγοριά κι ελπίδα μου

τα μάτια σου κλείσανε 

την λάμψη μιας πανσελήνου,

κι απόμεινε το φεγγάρι μισό,

μάταια να φωτίζει 

την απέραντη θλίψη

που κάθησε στα δικά μας τα μάτια

την καρδιά μας να κάνει κομμάτια

κι  αδειανή, 

ορφανή, την αγκαλιά μας αφήκε.

Αγιάτρευτη θλίψη,

τα μάτια με χάος γεμίζει,

και τ' αφήνει στεγνά,

στερεμένα.

Ο δρόμος που έκανες 

μέσα στον πόνο,

τις ζωές μας, αξεδιάλυτα ένωσε 

κι ένα μας έκανε.

Τονε κόψαμε τόσα κομμάτια,

που πια το πιστέψαμε, 

πως δεν θα μπορούσε,

από μας, να σε πάρει.

Μα δεν ορίζουμε εμείς την ζωή

Και οι άδηλες,  Κύριε, βουλές Σου

δεν μπορούν, για την ώρα,

παρηγοριά να μας δώσουν.

΄Ομως,  αφού τόσο το θέλησες, 

στους κόλπους σου να την καλέσεις,

κι αδειανή την αγκαλιά μας αφήκες, 

δέξου, τουλάχιστον, 

Κύριε,

μια ικεσία,

μέσα από τα πυρπολημένα σπλάγχνα,

ημών, των κοπιώντων και πεφορτισμένων:

Τόσο νέα, τόσο ακριβή κι αγαπημένη

μόνη πια, μην την αφήσεις!

Αλλά, 

κράτησέ την στην αγκαλιά σου,

όπως κι Εσέ, παιδί, 

η Παναγία Μάνα Σου κρατούσε,

κι όπως Εσύ, γλυκά,

σαν τα παιδία προσκαλούσες  

να έρθουν προς Σέ.

Γιατί είναι η μονάκριβή μας, Κύριε,

και γιατί είμαστε πολλοί 

αυτοί που το ζητάμε,

αυτοί,

που τόσο πολύ την αγαπάμε.

Και γιατί μόνο Εσύ,

Κύριε, 

μπορείς να σηκώσεις

τον πόνο αυτόν, 

τον αφόρητο,

κι αβάσταχτο, 

τον ανθρώπινα αναπότρεπτο,

τον βαρύ, 

τον απόλυτο πόνο,

όπως και κάθε πόνο,

για όλους εμάς,

σαν που είμαστε τέκνα Σου.