Τον γνώρισα, κοντά πενήντα χρόνια πριν, σαν ήρθε στο πατρικό μου, μαζί με τον επ' αδελφή γαμπρό του, τον μπάρμπα Γιώργη τον Χατζάρα, για να ζητήσουνε σε γάμο την αδελφή μου, για τον γιό του μπάρμπα-Γιώργη.
Με την πρώτη ματιά, σαγηνεύτηκα από τον τρόπο του. Και στα χρόνια που ακολούθησαν, σαν γίναμε πια, μια -εξ αγχιστείας- οικογένεια, γνωριστήκαμε καλύτερα. Όσο γίνεται.
Μα καθώς, η ζωή, μας καλούσε σε διάφορα μέρη, και με άλλους ανθρώπους, δεν βλεπόμαστε συχνά. Όμως, η εντύπωση που μου είχε κάνει εκείνο το φθινοπωριάτικο βράδυ, άσβηστη μένει στην καρδιά μου. Γιατί ο άνθρωπος ετούτος ήτανε όλος μια διδαχή! Ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που μιλούσε, η ικανότητά του να μιλάει με όλους και να γίνεται σεβαστός και ακουστός από όλους, είχε κάτι από μυστήριο, κάτι από μυστική ικανότητα.
Φαίνεται πως στη ζωή μου αγάπησα ξεχωριστά τους δασκάλους. Κάθε λογής. Κι όσο περισσότερο αυτοί σαρκώνανε το ιδεώδες της πηγής, για γνώση, για ήθος και ύφος, για στάση ζωής, τόσο πιο πολύ με σαγήνευαν και καταχωρούνταν στην καρδιά μου, μετά των αρίστων. Μαζί με εκείνους που πέρα από την αξία τους για τον εαυτό τους, εύρισκα την αξία τους διάχυτη στο έργο τους και στην κοινωνία.
Και πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε, που ο σαραντάρης δάσκαλος, συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά, όπως σωστά το είχα νοιώσει, ετούτος ο άνθρωπος, πάντοτε εξέπεμπε και ποτέ δεν ησύχαζε. Είχε, φαίνεται, ερωτήματα ανοιχτά και δοσοληψίες με την αυτογνωσία -την προσωπική και την εθνική-, που δεν τον άφηναν να ησυχάσει, να ηρεμήσει. Να καταπαύσει τα έργα και να "ξεκουραστεί".
Κι έτσι, καιρό τώρα, με τιμά με τα πονήματα της ψυχής του, που μαζί με την οικογένειά του, είναι οι χαρές της ζωής του.
Δεν ξεχνώ την αγάπη του, σαν μου αφιέρωσε το έργο του για τον εθνικό μας ποιητή. Κι αξιομνημόνευτη είναι και η τωρινή του αφιέρωση, που μου έκανε για το έργο του σχετικά με τους Ελευθερολάκωνες. Έργα και τα δυό, που απαίτησαν -για πολύ χρόνο- έρευνα και μελέτη. Και κυρίως μεγάλη αγάπη για το ζητούμενο.
Ο Δάσκαλος ετούτος, είναι ένα ακόμα μαργαριτάρι στο περιδέραιο των αξίων Δασκάλων. Αυτών των οδηγών της ζωής, που χωρίς αυτούς, ο άνθρωπος, αδίδακτος και άσοφος θα έμενε, μονάχα με τα παραδείγματα της οικογένειας που τον γέννησε και τον μεγάλωσε, στους στενούς της κόσμους και στα περιορισμένα της μέτρα.
Αχ! Δάσκαλε Μπόνε! Αν η λέξη Bonus θα πεί καλός, θα πεί αγαθός και ωραίος, θα πεί δώρο, εσύ είσαι -για όλους όσους σε γνωρίζουμε και ζήσαμε έστω και λίγο κοντά σου- δώρο Θεού, Δάσκαλος, αγαθός και ωραίος άνθρωπος!
Στη γιορτή σου, έστω και τόσο παράκαιρα, ας είναι τούτη η ευχαριστία μου, και μια ευχή: Δάσκαλε, στο μετερίζι της ζωής, για τους ανθρώπους που αδίδακτοι έρχονται, να είσαι πάντα το παράδειγμα, και να μακροημερεύεις ευλογημένος, δημιουργικός και υγιής, με την οικογένειά σου και όλους τους αγαπημένους σου, κοντά σου.
Με την πρώτη ματιά, σαγηνεύτηκα από τον τρόπο του. Και στα χρόνια που ακολούθησαν, σαν γίναμε πια, μια -εξ αγχιστείας- οικογένεια, γνωριστήκαμε καλύτερα. Όσο γίνεται.
Μα καθώς, η ζωή, μας καλούσε σε διάφορα μέρη, και με άλλους ανθρώπους, δεν βλεπόμαστε συχνά. Όμως, η εντύπωση που μου είχε κάνει εκείνο το φθινοπωριάτικο βράδυ, άσβηστη μένει στην καρδιά μου. Γιατί ο άνθρωπος ετούτος ήτανε όλος μια διδαχή! Ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που μιλούσε, η ικανότητά του να μιλάει με όλους και να γίνεται σεβαστός και ακουστός από όλους, είχε κάτι από μυστήριο, κάτι από μυστική ικανότητα.
Φαίνεται πως στη ζωή μου αγάπησα ξεχωριστά τους δασκάλους. Κάθε λογής. Κι όσο περισσότερο αυτοί σαρκώνανε το ιδεώδες της πηγής, για γνώση, για ήθος και ύφος, για στάση ζωής, τόσο πιο πολύ με σαγήνευαν και καταχωρούνταν στην καρδιά μου, μετά των αρίστων. Μαζί με εκείνους που πέρα από την αξία τους για τον εαυτό τους, εύρισκα την αξία τους διάχυτη στο έργο τους και στην κοινωνία.
Και πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε, που ο σαραντάρης δάσκαλος, συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά, όπως σωστά το είχα νοιώσει, ετούτος ο άνθρωπος, πάντοτε εξέπεμπε και ποτέ δεν ησύχαζε. Είχε, φαίνεται, ερωτήματα ανοιχτά και δοσοληψίες με την αυτογνωσία -την προσωπική και την εθνική-, που δεν τον άφηναν να ησυχάσει, να ηρεμήσει. Να καταπαύσει τα έργα και να "ξεκουραστεί".
Κι έτσι, καιρό τώρα, με τιμά με τα πονήματα της ψυχής του, που μαζί με την οικογένειά του, είναι οι χαρές της ζωής του.
Δεν ξεχνώ την αγάπη του, σαν μου αφιέρωσε το έργο του για τον εθνικό μας ποιητή. Κι αξιομνημόνευτη είναι και η τωρινή του αφιέρωση, που μου έκανε για το έργο του σχετικά με τους Ελευθερολάκωνες. Έργα και τα δυό, που απαίτησαν -για πολύ χρόνο- έρευνα και μελέτη. Και κυρίως μεγάλη αγάπη για το ζητούμενο.
Ο Δάσκαλος ετούτος, είναι ένα ακόμα μαργαριτάρι στο περιδέραιο των αξίων Δασκάλων. Αυτών των οδηγών της ζωής, που χωρίς αυτούς, ο άνθρωπος, αδίδακτος και άσοφος θα έμενε, μονάχα με τα παραδείγματα της οικογένειας που τον γέννησε και τον μεγάλωσε, στους στενούς της κόσμους και στα περιορισμένα της μέτρα.
Αχ! Δάσκαλε Μπόνε! Αν η λέξη Bonus θα πεί καλός, θα πεί αγαθός και ωραίος, θα πεί δώρο, εσύ είσαι -για όλους όσους σε γνωρίζουμε και ζήσαμε έστω και λίγο κοντά σου- δώρο Θεού, Δάσκαλος, αγαθός και ωραίος άνθρωπος!
Στη γιορτή σου, έστω και τόσο παράκαιρα, ας είναι τούτη η ευχαριστία μου, και μια ευχή: Δάσκαλε, στο μετερίζι της ζωής, για τους ανθρώπους που αδίδακτοι έρχονται, να είσαι πάντα το παράδειγμα, και να μακροημερεύεις ευλογημένος, δημιουργικός και υγιής, με την οικογένειά σου και όλους τους αγαπημένους σου, κοντά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου