Αχ! Μαμά μου!

Θυμάμαι, λοιπόν, κάτι μέρες του Γενάρη, λιόλουστες και χωρίς μαθήματα. Αλκυονίδες μέρες θά 'ταν. Ή Απόκριες. Ή Ανοιξιάτικες.

Όλη τη μέρα στο σπίτι, όλα τα παιδιά, κι ο τόπος βούϊζε από ξεφωνητά, γέλια, παγίδες, κυνηγητά. Κορίτσια κι αγόρια ανακατωμένα, και να θέλει ο καθένας το δικό του. Λογικό ήτανε πολλά πράγματα να είναι στη μέση, αταξία να επικρατεί, να τρώμε ακατάστατα και το σπίτι να είναι σε στυλ .. εκστρατείας!

Τότε λοιπόν, μάνα, σε θυμάμαι αμήχανη και μπερδεμένη, να μας επιπλήττεις για την αταξία, και να προσπαθείς να μας επιβάλεις νοικοκυρωσύνη και φιλότιμο! Ήμασταν μικρά παιδιά, κι η απειλή σου: «Θα το ειπώ στον Πατέρα σας!». Ετούτο ήτανε στοίχημα!

Για φαντάσου ο μπαμπάς, που μας καμαρώνει, που μας επαινεί και μας εμπιστεύεται, να μάθει πως δεν βάζαμε τα πράγματά μας στη θέση τους, και πως ταλαιπωρούμε τη μάνα μας! Τί ντροπή! Τί απογοήτευση για τον μπαμπά! Πανικός στην εξέδρα!

Τα χρόνια περάσαν, και σαν μια στιγμή, σαν μια σκηνή, κάπου-κάπου μου έρχεται στη μνήμη το πώς γινόνταν τα πράγματα και χτιζόνταν οι χαρακτήρες μας και οι συνήθειές μας. Για φανταστείτε, κι εσείς, μαζί μου, το παρακάτω σκηνικό, μέσα από ένα ποίημα, που το λέω «Σωφρονισμός», γιατί κάπως έτσι,  μας νουθετούσαν οι γονείς μας:

Σωφρονισμός

Δεν τις μπορώ,
δεν τις αντέχω,
τις άχρηστες και τις τεμπέλες,
πώς να έχω
υπομονή κι απαντοχή
με τούτες τις κοπέλες;

Έλεγες,
μάνα, με παράπονο,
και μ' απ' την κούραση θυμό,
στο σεβαστό μας τον πατέρα
για πταίσματα ασήμαντα.

Κι εκείνος,
γλυκά μας κοίταζε στα μάτια,
«Κορίτσια μου», έλεγε,
«σας έχω στης ψυχής μου τα παλάτια,
γιατί εβγήκατε χωρίς
της ψυχής σας τις δαντέλλες;»

Θυμός τα χείλη του δε χάραξε,
Οργή τα σωθικά του δεν εσπάραξε
Πάντα με την αγάπη,
Κάθε κακό έφυγε-εχάθη

Ήτανε τόση η αγάπη μας,
κι η γλύκα της ψυχής του
που διόρθωνε μεμιάς
όλα τα λάθη μας
κι έμπαινε μες στο σπίτι μας
η ευλογία του Υψίστου.


Άμα τύχαινε κι έφταναν τα πράγματα έτσι που ο μπαμπάς μάθαινε για τις αταξίες μας, εμείς νιώθαμε τέτοια ντροπή, που θα βλέπαμε ελαφρύτερο κακό τον Ευρώτα στην αυλή του σπιτιού, που "ήρθε" για να μας βγάλει στη θάλασσα, παρά να διαπιστώσει ο πατέρας μας πως ήμασταν ασυνενόητα παιδιά! Τον αγαπούσαμε όλοι μας πάρα πολύ, και δεν επιθυμούσαμε για τίποτε στον κόσμο να τον λυπήσουμε.

Βλέπετε η συνεννόηση είναι το θεμέλιο στην επικοινωνία και τη συνεργασία. Την αγάπη και την δημιουργία. Την παραγωγικότητα και την αξιοπιστία. Και, τελικά, την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας.

Και σήμερα λέω, πως η συνεννόηση και η συνεργασία είναι στοιχειώδεις όροι λειτουργίας οποιασδήποτε μονάδας διοικεί, παράγει, έχει ευθύνη, επιδιώκει αποτέλεσμα, ή παρέχει εγγύηση λειτουργίας και ασφάλειας.

Και του οίκου, και του σχολείου, και της κυβέρνησης και της επιχείρησης και του στρατού και της δικαιοσύνης συμπεριλαμβανομένων.


Εσείς τί λέτε;