Σοφία Χατζηκοκολάκη

Τη Σοφία την έφτασα το 1976, αργοπορημένη από τις πνευματικές της ανησυχίες, στο πτυχίο της Νομικής. Μια απλή γνωριμία. Από τότε περάσανε πολλά χρόνια μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Να γνωριστούμε από κοντά και να δέσουμε. Πάνω από είκοσι.

Τούτη τη φορά  είχε πια σταματήσει να δικηγορεί.

Στο πρώτο της Ποιητικό έργο, "Τα ενδογενή",  νομίζεις πως μια καρδιά κινδυνεύει να σπάσει. Είναι όλα εκείνα που συνωστίστηκαν στην τρυφερή της ηλικία, κι εξώθησαν σε ηφαίστειο τον πόνο που άφησε να καίει πίσω του  ο πρώϊμος θάνατος της μητέρας. Η ζωή της, επώδυνα, έγινε τέχνη. Ποιητική. Μεταστοιχείωσε σε μέλος και αρμονία κάθε της ταραχή, κάθε της πόνο και όλη της την αγάπη. Την αγάπη στους  αγαπημένους που έφυγαν και εκκωφαντικά απουσιάζουν, την αγάπη στους φίλους και στα παιδιά.

Πρό πάντων σ' αυτά. Και τί δεν έχει γράψει γι' αυτά, τί δεν έχει ιστορήσει. Με πόση αγάπη, γλαφυρότητα, και όμορφη εικονογράφηση μεταφέρει τα παιδιά στον κόσμο των παιδιών  της δικής της εποχής. Στον κόσμο που εκείνη δεν μπορούσε να είναι παιδί,  και γι' αυτό δεν τον έζησε.

 Όλα τα παιχνίδια της μεταπολεμικής εποχής, που παίξαμε ή είδαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια μας να παίζουν, η Σοφία τά 'γραψε για να τα μάθουν τα νεώτερα παιδιά, που θα μπορούσαν είναι παιδιά μας, αλλά, κυρίως, εγγόνια μας.

Η Σοφία, ξεδιπλώνεται με την ποίησή της, κι επιμένει και παραμένει. Και τώρα που έφυγε για πάντα από κοντά μας,  έγινε η καρδιά μας, καθώς το γράφει η ίδια, «Ετούτη η γή», για την Σοφία.

Ετούτη η γη 

Σ' αφήσανε εδώ κάποιο πρωϊ
κι είπες εδώ να ζήσεις.

Σ' αυτές τις θάλασσες να ξανοιχτείς
τις μνήμες απ' τα βάθη τους ν' αντλήσεις.

Να προσπαθείς τ' ανέβασμα σε τούτες τι κορφές
με τον αγέρα τους τ' όνειρο ν' αρμενίζεις.

Σ' αυτής της γης τα λούλουδα να δώσεις την αγάπη
μ' αυτής τις πίκρες να δεθείς
με τις χαρές της ν' αναστήσεις.

Και έμεινες... και μένεις...

Πώς σε πονεί τούτη η γωνιά!
Πώς σε πονεί η γή ετούτη!


Η Βιβλιονετ γράφει πως η Σοφία Χατζηκοκολάκη γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα από Αθηναίους γονείς με καταγωγή από Τραπεζούντα και Χανιά. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή της Αθήνας και εργάστηκε ως δικηγόρος. Ως δικηγόρος ήταν συνεργάτις της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών, υπηρεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Γράφει ποίηση από τα γυμνασιακά της χρόνια.

Μέρος του πρώτου της βιβλίου για παιδιά, με τίτλο "Επαγγέλματα παλιά που δεν υπάρχουν πια..." (Κέδρος), περιλαμβάνεται στο γ' τεύχος Γλώσσας της Β΄ δημοτικού. Έχει εκδώσει ποίηση και έχει πλούσιο ανέκδοτο έργο.
Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Μα η Σοφία, μας έφυγε το Φλεβάρη, τούτη τη χρονιά, μια μέρα παγωμένη, που η καρδιά της δεν άντεξε. Και μας άφησε χωρίς τις ανησυχίες της για όλα εκείνα που βασανίζουν τον άνθρωπο, την αγάπη, την συντροφικότητα, την λαχτάρα για τους αγαπημένους. Χωρίς την θερμή, την μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά,  που φρόντισε να τους γράψει για άλλες εποχές από την ζωή των παιδιών και για τις χαρούμενες δράσεις τους, τότε. Γιατί η Σοφία έμεινε μέσα της, πάντα, ένα παιδί. Κι όσες από τις φίλες της είμαστε μάνες, την πήραμε στην αγκαλιά μας σαν ένα ακόμη παιδί μας. Την πονέσαμε σαν φίλη, και αδελφή και παιδί μας, σαν που νοιώσαμε πως η αγάπη ήτανε πάντα το δώρο και το ζητούμενό της.

Η αθωότητα αυτής της ψυχής έμεινε αποτυπωμένη μεσα στο έργο της, που ήτανε μια διαρκής αναζήτηση και μια προδιάθεση αγάπης, για όλους. Μιας αγάπης, θεραπεύτρας για κάθε ψυχή, και για όλα τα τραύματα. Θελημένα κι αθέλητα που μας κάναν και πήραμε.

Σοφία μου,

δεν λείπεις από την καρδιά μας, γιατί μας μιλάς κάθε τόσο, μ' εκείνα που έγραψες, μ' εκείνα που ήθελες, μ' εκείνα που ζήτησες. Δεν γίνεται να φύγεις!