Ο Ακάθιστος Ύμνος

 

Σαν χτυπήσει η καμπάνα της Παρασκευής το απόγευμα, 

μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή, 

μαζευόμαστε, όπως τα νοσσία γύρω από την κλώσσα, 

για να ακούσουμε, πάλι και πάλι, τον Ακάθιστο Ύμνο προς την Παναγία 

και, μαζί, τους Χαιρετισμούς στην Χάρη Της, 

και να βιώσουμε στιγμές γαλήνης, τιμής, μνήμης, ευχαριστίας,

 αναγωγής μας σε πνευματικά ύψη και ψυχικές ανατάσεις 

που μόνο ετούτη η μέρα μας χαρίζει. 

Κι είναι εκεί, που αρχίζει να ξετυλίγεται το μυστήριο, από την αρχή:

"Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει,
εν τη σκηνή του Ιωσήφ σπουδή επέστη,
ο ασώματος 

λέγων τη Απειρογάμω•
ο κλίνας εν καταβάσει τους ουρανούς,
χωρείται αναλλοιώτως όλος εν σοι•
Ον και βλέπων εν μήτρα σου,
λαβόντα δούλου μορφήν,
εξίσταμαι κραυγάζων σοι•
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε."

[Σαν έλαβε  την μυστική εντολή,

στην σκηνή του μνήστορος Ιωσήφ, με βιάση καταφτάνει

ο Αρχάγγελος

και λέει στην Απειρόγαμο:

"Ο κλίνας τη καταβάσει τους Ουρανούς

χωρείται αναλλοιώτως όλος εν σοι"

και καθώς τον βλέπω στην μήτρα σου,

μ΄ανθρώπινη μορφή

εξαπορώ και αναφωνώ:

Χαίρε Σύ πού 'γινες νύφη, χωρίς νά 'ρθεις σε γάμο!"]

Κι εμείς, μ' επίγνωση του ματαίου, του πεπερασμένου, του ανθρωπίνου 

και της ξενητείας μας στον κόσμο,

κάθε φορά που με τη βοήθειά Της, 

ξεπερνάμε δυσκολίες, κινδύνους, πάθη και συμφορές,  

ψάλλουμε: 

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
αναγράφω σοι η πόλις σου, Θεοτόκε,
αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,
ίνα κράζω σοι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

[Εσένα, την Υπέρμαχο Στρατηγό, Θεοτόκε,

ευγνωμονούσα η Πόλη, σου αποδίδει τη νίκη.
Κι αναπέμπει θερμές ευχαριστίες,
που -απ’ τις συμφορές- μας ελύτρωσες.
Μα σαν που ακαταμάχητη είναι η δύναμή σου ,
σώσε κι εμέν' από κινδύνους κάθε λογής,
για ν' αναφωνώ:
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.]

Για τα ιστορικά και τα φιλολογικά σχετικά με τον Ακάθιστο Ύμνο, δείτε στον Συναξαριστή