Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Ο κοκός, ο βερύκοκος και η Ιθάκη


Image result for εικόνες Ιθάκη πρωθυπουργός 

Ετούτες τις μέρες, όπου νά 'ναι βγαίνουμε από τα μνημόνια, κι αρχίζουμε να καλπάζουμε προς την "ανάπτυξη".

Έτσι, χτές βράδυ, στην βεράντα μου, απολαμβάνοντας την αυγουστιάτικη βραδιά, άκουσα τα νταούλια που αρχίσαν να βαράνε. Ήτανε το ελικόπτερο που έφερνε στην Ιθάκη, τον πρωθυπουργό μας και την συνοδεία του.

Η ευρηματικότητα της αριστεράς είναι ανεξάντλητη. Φτάσαμε επί τέλους στην "Ιθάκη". (Εννοείται αφού περάσαμε τις συμπληγάδες ...). "Η δικιά μας θητεία", θα μας πούνε, "ήτανε η επίτευξη του στόχου", γιατί ... "το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου". Μήπως το φτάσιμον, ήτανε -απλώς- το φτάσιμον στην εξουσία; [Το λέει κι η ταμπέλα της εκδήλωσης, άλλωστε: το μέλλον στα δικά μας χέρια].

Αυτό νομίζει ο πρωθυπουργός μας; Το φτάσιμον; Και μετά; θα πούμε ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα; και τί ακριβώς άλλαξε στην ζωή μας;

Διότι,
  • Αν ο πρωθυπουργός μας ήθελε να διατηρήσει στα 751 ευρώ τον μισθό, αυτό, δεν το κατάφερε, 
  • Αν ήθελε να μην περάσει στα χέρια ξένων η ατομική μας ιδιοκτησία, ούτε αυτό το κατάφερε. 
  • Αντιθέτως, υποθήκευσε και την δημόσια. 
  • Αν ήθελε να καταργήσει με μια μονοκοντυλιά, τα μνημόνια, ούτε αυτό το κατάφερε. 
  • Απεναντίας, μάλιστα, μας έφερε και τα δικά του. 
[Κι είπανε οι διεθνείς φίλοι και εταίροι μας (οι συνεργάτες του σε τούτον τον χαμό μας): αποστολή εξετελέσθη! Δηλαδή ποιά αποστολή; Μα, ο καθολικός έλεγχος της ύπαρξης, της αναπνοής και των ονείρων ενός ολόκληρου λαού].

Βέβαια, είναι μικρός, ο πρωθυπουργός μας, ακόμη! Γι' αυτό δεν ημπορεί τα μεγάλα έργα. Γι' αυτό δεν ημπορεί να σκεφτεί και τους άλλους.
  • Κι αυτοί που καήκανε, φταίγανε, γιατί... είχανε φτιάξει αυθαίρετες κατοικίες. 
  • Κι αυτοί που πνίγηκαν, φταίγανε γιατί είχανε μπαζώσει τα ρέματα. 
  • Κι αυτοί που χάσανε τις δουλειές τους, φταίγανε γιατί πρωτύτερα ψηφίζανε τους κακούς. 
  • Κι αυτοί που τον ψήφισαν φταίνε γιατί τον πιστέψανε και δεχτήκανε να κάνει το Οχι, Ναί!

Αλλάδεν έχουμε παράπονο! Ευχήθηκε και σ' εμάς, χρόνια πολλά, όπως και στους μουσουλάνους εποίκους της χώρας, με την ίδια θέρμη!  [Αυτό μπορούσε να το κάνει. Ήτανε στα μέτρα του. Εξ άλλου, είναι παντελώς ανέξοδο, και πιάνει και τόπο, σε όσους  θυμούνται μόνο μια φράση από μια ολόκληρη συζήτηση!]

Κι έφτασε ένας άνθρωπος με δημόσιο λόγο, ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος να μας ειρωνευθεί για την Παναγία και τις προσευχές μας.
  • Αλοίμονο, αν ο επαγγελματίας δημοσιογράφος, καθίσταται απολογητής των πολιτικών ατοπημάτων! 
  • Αλοίμονο, αν στρατεύεται στην υπηρεσία της πολιτικής προπαγάνδας και τον πνευματικό προσανατολισμό της κοινής γνώμης σε συγκεκριμένες κομματικές σκοπιμότητες. 
  • Αλοίμονο, αν προσβάλλει τα ιερά και τα όσια μεγάλης μερίδας του λαού, της ιστορίας και του πολιτισμού του.. 
  • Αλοίμονο, αν ο δημόσιος λόγος χρησιμοποιείται για την συλλογική εξύβριση των διαφωνούντων. 
  • Αλοίμονο, αν η επαγγελματική αντιδεοντολογία επιδιώκει την επιβολή της ως κανόνα δημόσιας συμπεριφοράς. 
Γιατί, αν ένας δημοσιογράφος εξυβρίζει την πίστη των ανθρώπων (του κοινού που τον διαβάζει και -ακόμη χειρότερα- του κοινού που τον ακούει), αντί να εστιάζεται στα έργα της αρμοδιότητάς του, δηλαδή να παρουσιάζει μετά από ελεγχο ακριβείας τα γεγονότα και να τα αναλύει, αυτά και τις συνέπειές τους, ακόμη και να προσπαθεί να προβλέψει τις άδηλες (μη προφανείς, τις απώτερες) συνέπειές τους, τότε, αυτός παραβιάζει κατά τρόπο προφανή και αντιδεοντολογικό, τον επαγγελματικό του κώδικα, και προβαίνει σε κατάχρηση του επαγγελματικού του δικαιώματος/υποχρέωσης ενημέρωσης, για να μην πώ σε αδικοπραγία. [Για τις προσωπικές του απόψεις, θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο! κι όχι να υβρίζει συλλογικά, πολίτες και πιστούς, επαγγελματίες και πολιτικούς αντιπάλους!]

Ας μην ξεχνούμε πως ο απροκλήτως εξυβρίζων (όπως εδώ που διεπράχθη παντελής απαξίωση και γελοιοποίηση της μορφής της Παναγίας και του Χριστού) προσβάλλει στην ουσία της ύπαρξής του τον κάθε πιστό και περιάγει αυτόν σε κατάσταση ψυχικού άλγους και οδύνης.

Ακόμη κι όταν -μετά από μια τέτοια (απαράδεκτη) συμπεριφορά- κάποιος, δηλώνει μετάνοια και ομολογία πίστεως, εμμένων  στο μένος και το μίσος του, και συνεχίζοντας την εξύβριση και την εκδικητικότητα προς τους προσβαλλόμενους, αποδεικνύει -ο ουτιδανός- πως η μικρότητά του δεν  αντιλαμβάνεται, ότι τηρεί την ίδια υβριστική και προσβλητική στάση. Δεν αντιλαμβάνεται πως η φίλαυτη επίκληση ομολογίας πίστεως, δεν είναι παρά η ποινική οπισθοχώρηση ενός δειλού,  κι όχι η ανάληψη της ευθύνης για την υπεύθυνη συμπεριφορά να επιλέγει ευθαρσώς την προκλητικότητα, την ρητορική μίσους, την αντικοινωνικότητα και την αυθαιρεσία.

Κι αυτός ζητούσε μια Ιθάκη: Να φτάσουνε στ' αυτιά μας οι θέσεις του και η άποψή του για όλους εμάς, που πανηγυρίσαμε την Χάρη Της. Να πιστέψουμε πως όλοι  εμείς είμαστε ποντικομούρηδες, μαϊμούδες και ασήμαντοι, μπροστά στην έμπνευση, το μεγαλείο και την δύναμη του πνεύματος και της πένας του, καθώς και των υπηρεσιών που παρέχει στα πολιτικά αφεντικά του.

Ας είναι.  "Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος !" Εμείς θαυμάζουμε τον άνθρωπο για τις ανθρώπινες ιδιότητές του: τις δυνάμεις που μπορεί να βρεί, το μέτρο που μπορεί να έχει, την δημιουργικότητα και την συναίσθησή του για τα όριά του.

Δεν θαυμάζουμε την ανθρώπινη ύπαρξη για τις αδυναμίες και τις μικρότητές της. Όχι, όταν αυτές οι αδυναμίες, τον κάνουν μικρόν, σαν ένα βερύκοκο, σαν ένα κόκκο άμμου.

Αλλά, τον θαυμάζουμε επειδή μπορεί να τις ξεπερνάει και να αναδύεται ένας νέος άνθρωπος με αρετές και έργο αγάπης.

Κι όσο για τις αληθινές αρετές και τις πίστεις μας, αυτές, θαρρώ δεν χρειάζεται να τις διαλαλούμε [κατά το  Κατά Ματθαίον κεφ. 6. εδ. 5-6:."5 Καὶ ὅταν προσεύχῃ, οὐκ ἔσῃ ὥσπερ οἱ ὑποκριταί, ὅτι φιλοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς γωνίαις τῶν πλατειῶν ἑστῶτες προσεύχεσθαι, ὅπως ἂν φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. 6 σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.]

Η Ιθάκη, όμως, δεν είναι το πρόσκαιρο και μεταβατικό "φτάσιμον". Είναι η κάθαρση της ψυχής. Γιατί η Πηνελόπη ήτανε μία, κι εμείς είμαστε πολλοί. Κι αν ο Οδυσσέας εξεπλήρωσε τον προορισμό του επιστρέφοντας στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του, αυτό δεν σημαίνει πως κι εμείς θα εκπληρώσουμε κάποιον προορισμό, αν δεν επιστρέψουμε σε κάτι που να μας δένει με το ξεκίνημά μας και τον λόγο του ξεκινήματός μας.

Συνεπώς, "το φτάσιμον" δεν αφορά σε ένα σταθμό, ενός μακρού ταξιδίου. Αφορά σε ενα τρόπο πνευματικόν, που θα μας αποτρέψει από το  να βρεθούμε και πάλι, στα ίδια προβλήματα και στην ίδια ασύνετη κι αδιεξοδη θέση.

Και δεν φαίνεται να συμβαίνει από την πλευρά της κυβέρνησης, κατανόηση της ιστορίας ή συνείδηση της πορείας και του πολιτισμού μας, των αναγκών και των αδιεξόδων μας. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, είναι πως και μ' ετούτο το καλαπόδι της πολιτικής, ο βηματισμός μας πάσχει, από τους κάλους και τις σκληρύνσεις  που μας προκάλεσααν οι κυβερνητικές πρακτικές, πως δεν πάει μακριά, και πως γρήγορα θα ακρωτηριαστούμε αν δεν "προκάνουμε" να αλλάξουμε καλούπι.

Και κάθαρση ψυχής, δεν προκύπτει από τούτον εδώ τον λόγο! Το αντίθετο μάλιστα -πέρα από τα ψεύδη, και παρά τις λογοτεχνικές και μυθολογικές φιοριτούρες για παιδιά- προκύπτει αμετροέπεια, μνησικακία, εκδικητικότητα, κτητικότητα, φιλοπρωτεία, δημαγωγική προβολή κούφιων πολιτικών οραμάτων, και πολιτική αλαζονεία. Κρίμα!

1 σχόλιο: