Άγει προς φως την αλήθειαν, χρόνος. Ημέρα Μνήμης Αγίου Φανουρίου

 

Ακόμη στην Κεφαλονιά. Τελευταίες ημέρες των διακοπών, και στον Αη Μηνά, σήμερα, στα Δρακοπουλάτα, τιμάται η μνήμη του Αγίου Φανουρίου (Δείτε εδώ για την ζωή του Αγίου). Σύσσωμη η μικρή κοινωνία των Δρακοπουλάτων και των παρορίων, παρευρίσκεται και πανηγυρίζει, κι ο καλός μας ο παπάς, τελεί την Θεία Λειτουργία έτσι που να μας βάζει στο κλίμα, όλους, όπως τόσα χρόνια ανελλιπώς κάνει και μας θυμίζει πως κάθε ημέρα της ζωής μας, ο λόγος του Θεού, μπορεί και μιλάει στην καρδιά και στην ζωή μας, χωρίς να αφήνει απέξω ακόμη και την απλή μας καθημερινότητα, αλλά ούτε και την πολύπλοκη, την ιστορική και την διαχρονική πραγματικότητα.

Πρώτη φορά στην ζωή μου,  άκουσα τόσο προσεκτικά τα αναγνώσματα τούτης της μέρας (το Αποστολικό και το Ευαγγελικό). Αλλά, δεν απόρησα που και σήμερα δεν είμαστε μόνοι μας, χαμένοι στα αδιέξοδα που άλλοι φτιάξανε για εμάς, επειδή, ανυποψίαστοι, λέγαμε πάντα "ναί", και ακολουθούσαμε άσκεφτα όλους τους συρμούς. Ιδιαίτερα, μάλιστα, καθώς διαβάζω, αυτό που είπε ο Paul Craig Roberts για την σύγχρονη γενοκτονία των Ελλήνων "The political and media coverup of the genocide of the Greek Nation began yesterday (August 20)..."(δείτε λεπτομέρειες εδώ).

Ξαναδιαβάζοντας, αργότερα μέσα στην ημέρα, το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα (από την Επιστολή Παύλου Β΄προς  Κορινθίους, κεφ. ιβ´ εδ. 10 - 19) σημειώνω, μερικά από τα διδάγματά του, και συγκεκριμένα τις παρακάτω αποστροφές του αποστολικού λόγου, γιατί μου κάνει  ιδιαίτερη εντύπωση η γενικότητα και η αντικειμενικότητά τους. Η διδακτικότητα, η χρησιμότητα και η καταλληλότητά τους για μια αληθινή και ουσιαστική σχέση του καθενός μας με (όλους) τους άλλους ανθρώπους.  Εδώ, μια πρόχειρη σταχυολόγηση:

• Γέγονα ἄφρων καυχώμενος 
• οὐδὲν γὰρ ὑστέρησα τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων, εἰ καὶ οὐδέν εἰμι. 
• οὐ γὰρ ζητῶ τὰ ὑμῶν, ἀλλὰ ὑμᾶς. 
• οὐ γὰρ ὀφείλει τὰ τέκνα τοῖς γονεῦσι θησαυρίζειν, ἀλλ’ οἱ γονεῖς τοῖς τέκνοις. 
• ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν,
• ὑπάρχων πανοῦργος δόλῳ ὑμᾶς ἔλαβον. 
• μή τινα ὧν ἀπέσταλκα πρὸς ὑμᾶς, δι’ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα ὑμᾶς; 
• κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν· 
• τὰ δὲ πάντα, ἀγαπητοί, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν οἰκοδομῆς. 

Ενώ, ξαναδιαβάζοντας και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (από το Κατά Μάρκον κεφ. δ´, εδ. 10 - 23) σημειώνω κι εδώ, μερικά από τα σημεία της διδασκαλίας του Χριστού, για τους ίδιους λόγους:

•  ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ·
•  ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, 
• ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι
• οἱ παρὰ τὴν ὁδὸν, καὶ ὅταν ἀκούσωσιν, εὐθὺς ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ αἴρει τὸν λόγον τὸν ἐσπαρμένον ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν
• οἱ (λόγοι) επὶ τὰ πετρώδη σπειρόμενοι, οὐκ ἔχουσι ρίζαν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ πρόσκαιροί εἰσιν
• ... οἱ εἰς τὰς ἀκάνθας σπειρόμενοι, ... αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται.
• οἱ ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν σπαρέντες, οἵτινες ἀκούουσι τὸν λόγον καὶ παραδέχονται, καὶ καρποφοροῦσιν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. 
• μήτι ἔρχεται ὁ λύχνος ἵνα ὑπὸ τὸν μόδιον τεθῇ ἢ ὑπὸ τὴν κλίνην; 
• οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ ἐὰν μὴ φανερωθῇ, 
• οὐδὲ ἐγένετο ἀπόκρυφον ἀλλ᾿ ἵνα ἔλθῃ εἰς φανερόν.

Ετούτα  τα λόγια, κρύβουνε πολλές από τις αλήθειες που κινούνε τον κόσμο, κι από τις αιτίες που τον διχάζουν και τον αναποδογυρίζουνε. Ο Απόστολος, ομολογεί

• πως ήτανε άφρων, όταν καυχότανε (μήπως αναφέρεται στο γεγονός της προτέρας ζωής του, τότε που θαρρούσε πως αυτός γνώριζε τον "Νόμο και τους Προφήτες", και πως γι' αυτό ακριβώς κατεδίωκε τους μαθητές του Χριστού και τον ίδιο τον Χριστό; ή μήπως αναφέρεται στο γεγονός πως παρουσιάζεται ως απόστολος και κήρυκας της διδασκαλίας του Χριστού και προσπαθεί να πείσει ο ακροατήριό του γι' αυτό;)
• Αλλά δεν διστάζει (ίσως αυτό να το θεωρεί  καυχησιά),  να ομολογήσει, πως νοιώθει -παρόλο που δεν υπήρξε μαθητής του Χριστού (ουδέν ειμί)- ότι με την αγάπη του στον Χριστό και την αφοσιωμένη τήρηση των εντολών του, καθόλου δεν υστερεί έναντι των "υπερλίαν αποστόλων". 
• Διαβεβαιώνει το ακροατήριο πως δεν αποζητά να ιδιοποιηθεί τα αγαθά τους, αλλά να προσελκύσει τους ίδιους στην αγάπη του Χριστού, 
• και πως με ευχαρίστηση θα κοπιάσει και θα καταναλώσει τις δυνάμεις του για χάρη τους,
• καθώς νοιώθει υπεύθυνος για όλους τους ανθρώπους, κι αισθάνεται το χρέος του απέναντί τους, όπως ο γονιός για το παιδί του. Γιατί δεν συνηθίζεται να θησαυρίζουν τα παιδιά για τους γονείς, αλλά οι γονείς για τα παιδιά τους. 
• Δηλώνει ευθαρσώς, πως με κάθε τρόπο θα επιδιώξει να τους κερδίσει, και πως ξέρει πολλούς τρόπους γι' αυτό (υπάρχων πανούργος). 
• Αλλά όχι για να έχει προσωπικά κέρδη, αυτός και οι φίλοι του. 
• Επειδή, ολοφάνερα, μπροστά σε όλον τον κόσμο, ενώπιον του Θεού, μιλάει για τις αλήθειες που κήρυξε ο Χριστός. 
• Κι όλα αυτά, για το καλό όλων των ανθρώπων.

 Ενώ, στο αντίστοιχο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ο Χριστός εξηγώντας την παραβολή στους "περί αυτόν" και στους μαθητές του, αποσαφήνιζε την σημασία που είχε ο λόγος Του, προς τον κόσμο:

• Οι δεχόμενοι  και τηρούντες τον λόγο του Χριστού, μπορούσαν να αντιληφθούν το νόημα της Θείας παρουσίας. 
• Ενώ οι άλλοι, μόνο συμβολικά μπορούσαν να το δούν(. Κι αυτό, δόθηκε), για να επιλέξουν ελευθέρως, εκουσίως και συνειδητά αν θα ακολουθήσουν, τελικά, τον λόγο του Θεού. 
• Αναλύοντας την παραβολή του σπορέως ο Χριστός επισημαίνει ότι όσοι στέκονται παράπλευρα στον δρόμο της σποράς (κήρυγμα του λόγου του Θεού) δεν συγκρατούν τίποτε, γιατί έχουν περισσότερα άχρηστα κι αντίθετα ερεθίσματα. 
• Ενώ, κι οι σπόροι/λόγοι που πέφτουν σε ταραγμένες ψυχές δεν κάνουνε ρίζες, γιατί οι ψυχές αυτές εύκολα κουράζονται, σκανδαλίζονται και ξεχνούνε. 
• Οι σπόροι/λόγοι όμως, που πέφτουνε σε αγαθές και πιστές ψυχές, καρπίζουν ακόμη κι όταν οι άνθρωποι δυσκολεύονται λίγο, και όταν ακόμη δυσκολεύονται περισσότερο, αλλά και όταν δυσκολεύονται πάρα πολύ. 
• Γιατί ο λόγος του Θεού είναι φως! και το φώς, όπου πέφτει, φωτίζει. 
• Και πως όταν ανάβουμε μια λάμπα, δεν την κρύβουμε κάτω από το τραπέζι ή κάτω από το κρεββάτι. 
• Αλλά, την βάζουμε σε μέρος περίοπτο, για να φωτίζει γύρω της. 
• Και όλα όσα κάποτε θα συμβούν, οπωσδήποτε, θα γίνουν ολοφάνερα στον κόσμο. 
• Τίποτε από αυτά που έγιναν δεν έμεινε κρυφό. 
• Και τίποτε από όσα έγιναν μυστικά, δεν έμεινε απόκρυφο για πάντα.
• Αυτά να τα ξέρετε.

 Και μετά το φτάσιμον στην Ιθάκη που έκανε, τελευταίως, ο πρωθυπουργός μας,  αναλογίζομαι όλα τούτα, και τα βρίσκω περισσότερο επίκαιρα, παρά ποτέ.

Και βρίσκω αιτία του κακού που μας μαστίζει, όλες αυτές τις πολιτικές παραπλανήσεις, τα ψέμματα, και τις υποκρισίες, και τις περιαυτολογίες και τις απειλές και τις διχαστικές προκλήσεις, και τις ρεβανσιστικές εξαγγελίες. Κι ακόμη, τις συνεχιζόμενες γλοιώδεις, τις ανεδαφικές, πολιτικές υποσχέσεις και παραπλανήσεις, και τις επαπειλούμενες σκευωρίες για την διαιώνηση της αναποτελεσμαστικής, κοσμικής και πρόσκαιρης,  εξουσίας πάνω στους ανθρώπους. Σε ανθρώπους κακοποιημένους από το ψέμμα και την πολιτική υποκρισία.

Πόση δυστυχία προκαλεί και συσσωρεύει η επιδίωξη των ανθρώπων για προβολή, επικράτηση και εξουσία, για αντιπαλότητα, διχασμό, εκμετάλλευση ή/και εξολόθρευση των άλλων!

Σημείωση (1): Ετούτο το σημείωμα είναι αφιερωμένο σε δυο αγαθές κι αξιαγάπητες ψυχούλες, που, ετούτη τη μέρα, φύγανε από τον κόσμο μας για τις ουράνιες μονές, κι αφήσανε πίσω τους αγαπημένους, που δεν λησμονούν αυτή την απώλεια από την ζωή τους, και φίλους που δεν ξεχνούνε το πέρασμα και το παράδειγμά τους.

Σημείωση (2): Εδώ παρατίθενται τα Αναγνώσματα της ημέρας:

Επιστολή Παύλου Β΄προς  Κορινθίους, κεφ. ιβ´ εδ. 10 - 19

 ¹⁰ διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι. ¹¹ Γέγονα ἄφρων καυχώμενος! ὑμεῖς με ἠναγκάσατε. ἐγὼ γὰρ ὤφειλον ὑφ’ ὑμῶν συνίστασθαι· οὐδὲν γὰρ ὑστέρησα τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων, εἰ καὶ οὐδέν εἰμι. ¹² τὰ μὲν σημεῖα τοῦ ἀποστόλου κατειργάσθην ἐν ὑμῖν ἐν πάσῃ ὑπομονῇ, ἐν σημείοις καὶ τέρασι καὶ δυνάμεσι. ¹³ Τί γάρ ἐστιν ὃ ἡττήθητε ὑπὲρ τὰς λοιπὰς ἐκκλησίας, εἰ μὴ ὅτι αὐτὸς ἐγὼ οὐ κατενάρκησα ὑμῶν; χαρίσασθέ μοι τὴν ἀδικίαν ταύτην. ¹⁴ Ἰδοὺ τρίτον ἑτοίμως ἔχω ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς, καὶ οὐ καταναρκήσω ὑμῶν· οὐ γὰρ ζητῶ τὰ ὑμῶν, ἀλλὰ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ὀφείλει τὰ τέκνα τοῖς γονεῦσι θησαυρίζειν, ἀλλ’ οἱ γονεῖς τοῖς τέκνοις. ¹⁵ ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, εἰ καὶ περισσοτέρως ὑμᾶς ἀγαπῶν ἧττον ἀγαπῶμαι. ¹⁶ ἔστω δέ, ἐγὼ οὐ κατεβάρησα ὑμᾶς, ἀλλ’ ὑπάρχων πανοῦργος δόλῳ ὑμᾶς ἔλαβον. ¹⁷ μή τινα ὧν ἀπέσταλκα πρὸς ὑμᾶς, δι’ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα ὑμᾶς; ¹⁸ παρεκάλεσα Τίτον καὶ συναπέστειλα τὸν ἀδελφόν· μήτι ἐπλεονέκτησεν ὑμᾶς Τίτος; οὐ τῷ αὐτῷ πνεύματι περιεπατήσαμεν; οὐ τοῖς αὐτοῖς ἴχνεσι; ¹⁹ Πάλιν δοκεῖτε ὅτι ὑμῖν ἀπολογούμεθα; κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν· τὰ δὲ πάντα, ἀγαπητοί, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν οἰκοδομῆς. 

Κατά Μάρκον κεφ. δ´, εδ. 10 - 23

10 ῞Οτε δὲ ἐγένετο κατὰ μόνας, ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ περὶ αὐτὸν σὺν τοῖς δώδεκα τὴν παραβολήν. 11 καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, 12 ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα. 13 καὶ λέγει αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τὴν παραβολὴν ταύτην, καὶ πῶς πάσας τὰς παραβολὰς γνώσεσθε; 14 ὁ σπείρων τὸν λόγον σπείρει. 15 οὗτοι δέ εἰσιν οἱ παρὰ τὴν ὁδὸν ὅπου σπείρεται ὁ λόγος, καὶ ὅταν ἀκούσωσιν, εὐθὺς ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ αἴρει τὸν λόγον τὸν ἐσπαρμένον ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν. 16 καὶ οὗτοι ὁμοίως εἰσὶν οἱ ἐπὶ τὰ πετρώδη σπειρόμενοι, οἳ ὅταν ἀκούσωσι τὸν λόγον, εὐθὺς μετὰ χαρᾶς λαμβάνουσιν αὐτόν, 17 καὶ οὐκ ἔχουσι ρίζαν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ πρόσκαιροί εἰσιν· εἶτα γενομένης θλίψεως ἢ διωγμοῦ διὰ τὸν λόγον, εὐθὺς σκανδαλίζονται. 18 καὶ οὗτοί εἰσιν οἱ εἰς τὰς ἀκάνθας σπειρόμενοι, οἱ τὸν λόγον ἀκούοντες, 19 καὶ αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται. 20 καὶ οὗτοί εἰσιν οἱ ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν σπαρέντες, οἵτινες ἀκούουσι τὸν λόγον καὶ παραδέχονται, καὶ καρποφοροῦσιν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. 21 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· μήτι ἔρχεται ὁ λύχνος ἵνα ὑπὸ τὸν μόδιον τεθῇ ἢ ὑπὸ τὴν κλίνην; οὐχ ἵνα ἐπὶ τὴν λυχνίαν ἐπιτεθῇ; 22 οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ ἐὰν μὴ φανερωθῇ, οὐδὲ ἐγένετο ἀπόκρυφον ἀλλ᾿ ἵνα ἔλθῃ εἰς φανερόν. 23 εἴ τις ἔχει ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.