Στις μέρες μας έχει εφευρεθεί ο όρος "ρητορική μίσους" ο οποίος έχει αναχθεί σε κυρίαρχο κοινωνικό δόγμα με την απειλή -μάλιστα-ποινικής διώξεως! Είναι σπουδαία επινόηση! Κι έτυχε επιτυχημένης εργαλειοποίησης! Διότι, η αναγωγή της ρητορικής μίσους σε απαγορευμένη ατομική συμπεριφορά, δεν εκτείνεται de facto σε ολόκληρο το εύρος του κοινωνικού συνόλου. Υπάρχουν κατηγορίες πολιτών (αρχόντων και αρχομένων) που νομιμοποιούνται να μετέρχονται την ρητορική μίσους, ελευθέρως και ατιμωρητί, για να επιβάλουν και να υπο-βάλουν τις απόψεις τους και τις προτιμήσεις τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, απαγορεύεται επί ποινή, ακόμη και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους έναντι της ρητορικής μίσους που κατευθύνεται εναντίον αυτών.
Αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αρχίσει και να επικρατήσει, αν δεν είχε προηγηθεί η αναστροφή του περιεχομένου της γλώσσας. Συγκεκριμένα, πλείστες όσες παλαιές λέξεις της γλώσσας μας, απέκτησαν νέες έννοιες, έχουν δηλ. διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι είχαν μέχρι τώρα, κι αυτό θεσπίστηκε με νόμο, ως εάν η γλώσσα αποτελεί ατομική συμπεριφορά!*
Ωστόσο, η Ιστορική πραγματικότητα,είναι απαλλαγμένη από όλες αυτές τις υποκειμενικές διαθέσεις και προτιμήσεις. Δεν μπορεί να είναι ή να μην είναι ρατσιστική. Γιατί κάθε ιστορικό γεγονός έχει τον δημιουργό του και τις συνέπειές του.
Δεν χωρεί λοιπόν κανένας χαρακτηρισμός των γεγονότων και των φορέων αυτών, που να είναι αληθής και να έχει ελατήρια εξωιστορικά και με υποκειμενική προδιάθεση.
Ασφαλώς, μπορεί να υπάρξουν αρνητικοί χαρακτηρισμοί και μεροληπτικές παρουσιάσεις των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτά έχουν την προέλευσή τους στην προσωπική, και εκ των προτέρων δεδομένη άποψη του ομιλούντος υποκειμένου. Στην περίπτωση αυτή, το υποκείμενο ενεργεί ως τεχνικός, που [μάλλον με δεδομένο το "ζητούμενο"] αλιεύει ιστορικά γεγονότα προς υποστήριξη της απόψεώς του, και αποσιωπά ή αποκρύπτει άλλα που την διαψεύδουν.
Συχνότατα, επίσης, το υποκείμενο ενεργεί με κάθε τρόπο, ακόμη και ανοίκειο, με κυρίαρχο σκοπό την διάψευση, κατάργηση. αλλοίωση, υποτίμηση και αναίρεση της πραγματικής και ιστορικής αλήθειας, και προς εγκαθίδρυση της δικής του άποψης και της δικής του διαστρεβλωμένης "αλήθειας". Δηλαδή ενός ιδιωτικού σκοπού που ανάγεται -συχνά και με νόμο- σε αλήθεια! Αυτό όμως είναι πλάνη, διότι η αλήθεια είναι κατάσταση της συλλογικής μνήμης των γεγονότων σε τόπο και χρόνο κι ο ιδιωτικός σκοπός είναι προσωπική επιλογή, αρυομένη από τις προτιμήσεις ατόμων.
Το να μην επιθυμούμε να αποδώσωμε εκάστω τα ίδια, συνιστά μάλλον εθελοτυφλία και αποφυγή ευθυνών, αλλά αγάπη του ψεύδους. Η Ιστορία διδάσκει τις επόμενες γενεές για να μην πάθουν ό,τι έπαθαν οι προηγούμενοι, και να μην επαναλαμβάνουν τις αθλιότητες των προηγουμένων.
Η μίμηση ή η ωραιοποίηση του κακού, κάνει το κακό, χειρότερο και μεγαλύτερο. Περισσότερο κραυγαλέο και περισσότερο καταστροφικό.
Η απόκρυψη του κακού δεν σωφρονίζει. Αντιθέτως, αθωώνει τον εγκληματία και δημιουργεί νέους και θρασύτερους μιμητές αυτού.
Το να αποκρύψουμε τους δράστες των φρικτών ιστορικών πεπραγμένων, σημαίνει να πλαστογραφήσουμε την ιστορία, η οποία έχει καταγράψει αναρίθμητα αίσχη των ανθρώπων, προς αθώωσή τους.
Στην ζωή των Χριστιανών βιώνεται [και στην Εκκλησιαστική τους Ιστορία λεπτομερώς παρατίθεται] το έργο του Χριστού και η διδασκαλία του. Ιστορείται, επίσης, η κατηγορία, η δίκη, η κρίση και ο σταυρικός Του θάνατος, κι όλα αυτά τα πράγματα που συνέβησαν τότε. Το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν σε τόπους που μέχρι σήμερα υπάρχουν και κατοικούνται και κάποιοι τους θεωρούν πατρογονικά τους χώματα, δεν μας παραξενεύει. Έχουν δίκιο. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα που προηγήθηκαν στους τόπους αυτούς (εμφάνιση του Χριστού και σταύρωσή του), και από τους λαούς που συνέβη να βρίσκονται στα αντίστοιχα χρόνια εκεί (εγχώριους πληθυσμούς και ρωμαίους κατακτητές, κλπ. περιστασιακούς παρεπιδημούντες).
Ασφαλώς, δεν μπορούμε να μην θαυμάζουμε το καλλιτέχνημα των αιώνων, τον Παρθενώνα, αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αποτελεί ένα μνημείο που ανεγέρθηκε με τα χρήματα που αφαίρεσαν οι Αθηναίοι, καταληστεύοντας το συμμαχικό ταμείο, στη Δήλο.
Ομοίως, δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός πως το Κολοσσαίο είναι ένα τεράστιο ιστορικό μνημείο, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε ότι εντός του μνημείου αυτού οι πρωτοχριστιανοί ρίπτονταν στα θηρία για να κατασπαραχθούν από αυτά, ή μονομαχούσαν μέχρι θανάτου μεταξύ τους, όχι μόνο για τιμωρία και εξαφάνισή τους, αλλά και προς αποτροπή της διάδοσης της διδασκαλίας του Χριστού και επιπροσθέτως προς τέρψιν της άρχουσας τάξης της Ρώμης και την διασκέδαση των Ρωμαίων πολιτών. Δεν είναι το μνημείο που συγκεντρώνει -στην όψη του- το κακό, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε τα εντός αυτού πεπραγμένα.
Επίσης, η Ιερά Εξέταση αποτελεί μελανή σελίδα στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας. Με πολλά θύματα, που κατηγορήθηκαν άδικα, υστερόβουλα και ψευδώς. Το να μην επιθυμεί κανείς σήμερα να μιλήσει για την Ιερά Εξέταση ως έργο της Καθολικής Εκκλησίας, σημαίνει πως θέλει να απαλείψει τα φριχτά αμαρτήματα της Καθολικής Εκκλησίας και να εξαγιάσει την διαδρομή της.
Αλλά δεν μπορούμε ξεχάσουμε ούτε τις Σταυροφορίες και όσα αυτές είχαν ως αποτέλεσμα! Σε κάποιους απέφεραν τεράστιο πλούτο, και σε άλλους προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές.
Τόσα και τόσα ιστορικά γεγονότα, που μπορεί να μας βρίσκουν θετικούς και να μας αρέσουν, κι άλλα που μπορεί να μας βρίσκουν αρνητικούς. Αυτό δεν πειράζει. Πειράζει να θέλουμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, ώστε να μας αρέσουν.
Κι έχουμε πολλά γεγονότα αμαρτωλά, που δεν μπορούμε να ξεχνάμε, αλλά θα είναι λάθος και να μην αποδίδουμε στον καθένα τις ιστορικές του ευθύνες (**).
Στον Χίτλερ, στον Στάλιν, κλπ. και σε όποιον άλλον, που -προκειμένου να πραγματοποιήσει τον ατομικό του άρρωστο σκοπό- προκαλεί ασύμμετρα μεγάλο κακό στον κόσμο.
Συμφέροντα έχουν όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί, όμως μόνο το πανανθρώπινο συμφέρον ενώνει! όλα τα άλλα χωρίζουν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τους λαούς.
Σημειώσεις: (*) Το αντικείμενο του νόμου. Ως γνωστόν με τον νόμο, μπορεί να ρυθμίζεται μόνο η εξωτερική συμπεριφορά του ανθρώπου-πολίτη, του ανθρώπου που διαβιοί εν κοινωνία. Δηλαδή, με νόμο μπορεί να ρυθμίζεται η εξωτερική συμπεριφορά η οποία ανάγεται στη σχέση του ατόμου με τα άλλα μέλη της αυτής κοινωνίας.
Η εσωτερική στάση, θετική ή αρνητική του ατόμου προς την υποχρεωτική εξωτερική συμπεριφορά που απαιτεί ο νόμος, είναι αδιάφορο, για τον νόμο, αν γίνεται με ευχαρίστηση ή δυσφορία από τον πολίτη.
Το είδος της προσωπικότητας του ατόμου, οι κατευθύνσεις της, οι όψεις της, ο χαρακτήρας, οι συνήθειες του ατόμου και οι προσωπικές του ψυχικές και ηθικές ανάγκες και ορισμοί, εκφεύγουν από την ρύθμιση του νόμου, και δεν αφορά τον νομοθέτη και την πολιτεία η ηθική προσωπικότητα, και οι προσωπικές επιλογές του ατόμου. Το μόνο που έχει η Πολιτεία και ο Νόμος να κάνουν με την προσωπικότητα του ατόμου, είναι αυτό που τους έχει αναθέσει το Σύνταγμα: Να θεωρούν, δηλαδή να προφυλάσσουν και να προστατεύουν τον άνθρωπο, ως υπέρτατη αξία! Όχι τον υπάκουο άνθρωπο! Όχι τον ψηφοφόρο του κόμματος που έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης! Αλλά, Κάθε άνθρωπο!
Η ηθική συγκρότηση του ατόμου αρύεται από την ανατροφή, τον χαρακτήρα και την πνευματική του καλλιέργεια. Συνεπώς, ο τρόπος που σκέφτεται, ενεργεί, επιλέγει ή απορρίπτει το άτομο, ανάγεται στον καθόλου τρόπο συγκρότησης της προσωπικότητάς του. Για τον λόγο αυτόν, εξάλλου, οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και έχουν τόσο διαφορετικές επιλογές στην ζωή τους. Για τον λόγο αυτόν, επίσης, για κάποιους είναι πολύ σημαντική η συγκεκριμένη απάντηση που θα δώσουν στα διλήμματα της ζωής, ενώ άλλοι δεν έχουν κανένα δίλημμα στο ίδιο ερώτημα. Μερικοί θέλουν κάτι συγκεκριμένο με κάθε μέσο, κι άλλοι θέλουν ή αρνούνται κάτι συγκεκριμένο με κάθε θυσία. [Είναι το μεγάλο Ναί, ή το μεγάλο Όχι, που λέει κι ο Ποιητής, που μας καταπονεί, και πάντα μας το ιδιο θα κάναμε, όσο κι αν μας καταπονεί].Αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι διλήμματα και ενδοιασμούς.
Τελικά, ο νόμος δεν μπορεί να ρυθμίσει τίς προτιμήσεις μας, την ιδιοσυγκρασία μας, την ευχαρίστηση ή την δυσαρέσκειά μας, το τί μας ταιριάζει γενικά και ειδικά, ή το επάγγελμα που θα διαλέξουμε και πώς θα το ασκήσουμε, ποιόν θα αγαπήσουμε και ποιόν θα ερωτευτούμε, ποιά θεραπεία μας ευνοεί και μας εξυγιαίνει και ποιά θεραπεία μας βαραίνει και μας αρρωσταίνει περισσότερο. Για όλα αυτά, εμείς -και ο καθένας μας- προσωπικά είμαστε οι αρμόδιοι, οι κατάλληλοι, οι υπεύθυνοι και οι ειδικοί.
Ο νόμος δεν έχει καμμιά εξουσία για όλα τα παραπάνω, κι ο κάθε νομοθέτης θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό, ακόμη κι όταν τον οδηγεί η απελπισία του προκειμένου να ελέγξει τα πάντα, ρητά να ορίζει μέχρι και το πώς θα αισθάνονται οι άνθρωποι.
(**) Η υβριστική και μεθοδευμένη διαδικασία απαλοιφής της ιστορικής μνήμης στην εποχή μας. Για παράδειγμα, διαβάζω στην https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF :
"Στο Κολοσσαίο πραγματοποιούνταν αγώνες με ελεύθερη είσοδο, οι οποίοι διοργανώνονταν από τους αυτοκράτορες για να αυξάνουν την δημοτικότητά τους. Οι αγώνες διαρκούσαν μία μέρα ή και περισσότερες. Ξεκινούσαν με κωμικές πράξεις και εξωτικά ζώα, και ολοκληρώνονταν με τις μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων, ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή δούλοι."(...) και παρακάτω, διαβάζω, ότι σήμερα, δηλαδή στην εποχή μας: "Ο Πάπας το επισκέπτεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, εις μνήμην των χριστιανών μαρτύρων".
Τόσο απλά, τόσο εύκολα, ασύνδετα και προς αποφυγήν παραδοχής και ομολογίας των εντός του μνημείου εγκληματικών ωμοτήτων, αποσιωπούμε ότι στο κολοσσαίο ρίφθηκαν και κατασπαράχθηκαν από τα θηρία πολλοί, απλά και μόνο επειδή ήσαν χριστιανοί! Αυτό, βεβαίως, συνιστά ένα κατάφωρο ψεύδος, το οποίο (θα έλεγε κανείς ότι) χρησιμοποιείται για να κατευνάσει την αγανάκτηση και την οργή των χριστιανών, αλλά δεν αποφεύγει την πλαστογραφία της ιστορίας, προς δόξαν -ασφαλώς- των επινοητών αυτού του ψεύδους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου