Ετούτη είναι μια ιστορία "πολιτική". Μια ιστορία πνευματικής και ψυχικής ισορροπίας. Για να προβληματιστούμε αν θα προσεταιριζόμαστε την Παναγία στις εκζητήσεις μας, σαν να να είναι δεδομένο ότι θα ικανοποιεί τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας, ή αν θα μάθουμε πως εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της ταπείνωσης και, κυρίως, της σωφροσύνης, που σάρκωσε η Παναγία. Αυτή που αξιώθηκε να λάβει μεγάλες και τέτοιες τιμές, που άλλος άνθρωπος ποτέ του δεν έλαβε, και παρόλα αυτά εξακολούθησε να είναι ταπεινή.
Διαβάζω πως ο υφυπουργός Εξωτερικών, από την Παναγία Σουμελά, όπου βρισκόταν, δήλωσε ότι "Η Παναγία ήταν πάντα σύμβολο και πηγή θάρρους σε όλους τους αγώνες μας" και "Εύχομαι να μας καθοδηγεί στην προσπάθειά μας για το πέρασμα από την κρίση στην αναγέννηση".
Είναι αλήθεια, ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ορθόδοξοι στην λογική τους. Μερικοί είναι διαμαρτυρόμενοι (στην λογική τους) και σου λένε το μαύρο άσπρο. Άλλοι είναι ακραίοι, και φτάνουν σε σημείο, η άκρα λογική τους να γίνεται άκρος παραλογισμός.
Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να είναι κανείςς υπουργός εξωτερικών της χώρας για να δηλώνει πως "η Παναγία ήταν πάντα σύμβολο". Γιατί η Παναγία δεν ήταν ένα απλό σύμβολο για τους Έλληνες. Ήταν αυτή που σάρκωσε την ταπείνωση του ανθρώπου και την συναίσθηση της θνητότητάς του. Είναι και κάτι άλλο, πολύ περισσότερο, γι' αυτούς που την θεωρούν Θεομήτορα και Θεοτόκο και Παναγία Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού.
Άψυχο σύμβολο μπορεί είναι γι' αυτούς που την αποστρέφονται. Γιατί συμβολίζει ό,τι αυτοί δεν θέλουν, αρνούνται ή δεν μπορούν να δεχθούν. Γι΄αυτούς, συμβολίζει, την ανοησία των θρησκευομένων, το κόκκινο πανί περί αγνότητος και αφοσιώσεως στον Θεό. Συμβολίζει το ακατανόητο της εκούσιας προσφοράς και υποταγής σε κάτι που υπερβαίνει τον άνθρωπο. Άλλοι βλέπουν στην Παναγία το μέσον με το οποίο εξαπατούνται οι αθώοι και οι εύπιστοι περί της ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού κ.ο.κ.
Η Παναγία μπορεί να είναι η πνευματική μας αφετηρία και το "τέλος", πηγή ελπίδας και παρηγορίας για όσους δέχονται και πιστεύουν στην συμβολή της. Για όσους ελπίζουν, επαφίενται στην χάρη Της ή την επικαλούνται.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, γιατί δεν έχουν και πολλή εκτίμηση στο πρόσωπο της Παναγίας, στον ρόλο Της, και σε ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει, για τον χριστιανικό κόσμο και για την ορθόδοξη Πίστη. Άσχετα από τα επετειακά και γιορταστικά φληναφήματά τους.
Εξ άλλου, οι προερχόμενοι από την αριστερά κυβερνητικοί, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι καμμία θρησκευτική πίστη δεν υπερασπίστηκαν στα χρόνια που πάλεψαν για την επικράτηση του κομμουνισμού. Κι οι νεώτεροι από αυτούς,
- δεν μιλάνε για Ελλάδα, με παράδοση και ιστορία,
- αλλά μιλάνε για μια νέα Ευρώπη, χωρίς Ελλάδα (θέλουνε να είμαστε "μια Ευρώπη"),
- χωρίς Ελληνική ιστορία (αφού, νεωτερίζοντας, σιγά-σιγά με τα συγγράμματα και τα νομοθετήματά τους την ευτελίζουν και την αλλοιώνουν), και
- χωρίς εθνική παράδοση (αφού σταθερά επιμένουν στην απο-χριστιανοποίησή μας, και στον εκ βάθρων εθνομηδενιστικό εκμοντερνισμό μας).
Εκτός εάν βολεύει διαφορετικά. Εάν, δηλαδή, οι πολιτικές συγκυρίες επιβάλλουν να ειπωθούν τα αντίθετα! Οι διάφοροι κυβερνητικοί, ευκαιριακά επικαλούνται, την Παναγία και την χριστιανική πίστη, τις χριστιανικές γιορτές και τις λατρευτικές εκδηλώσεις, ως πολιτικά υπέρ αυτών επιχειρήματα, χωρίς καμμιά εσωτερική σύνδεση και σημασία γι' αυτούς τους ίδιους. Κι αυτό είναι που συμβαίνει συχνότατα από την μια στιγμή στην άλλη, από το ένα υπουργείο στο άλλο.
Οι πολιτικοί, κι όχι μόνο οι κυβερνητικοί, επιθυμούν να βρούν και να δείξουν κάποια κοινά σημεία με τους πολίτες, για να τους προσελκύσουν προς το μέρος τους και για να κερδίσουν την εύνοιά τους. Ακόμη και για να διασκεδάσουν την εδραιωμένη πεποίθηση του κόσμου πως "οι πολιτικοί δεν λειτουργούν με βάση ένα σύστημα αξιών και αρχών. Αλλά πως λειτουργούν με ένα σύστημα ατομικών τους επιδιώξεων. Και πως, για να εκπληρωθούν αυτές τους οι επιδιώξεις, θα κάνουνε ό,τι μπορούνε, ασχέτως λογικής, αλήθειας, ή συνέπειας". Άσχετα κι από το αν τα επιχειρήματά τους είναι ψεύτικα. Αν εμείς τα δεχτούμε, πολύ περισσότερο αν τα πιστέψουμε, τότε αυτοί θα έχουν επιτύχει ανενόχλητοι όσα επιδιώκουν για ίδιον, πολιτικό - και όχι μόνο πολιτικό- όφελος.
Έχουμε δει πολιτικούς να λοιδωρούν όσους Έλληνες έχουνε θρησκευτική πίστη. Και το χειρότερο: έχουμε δει πολιτικούς να εργάζονται αόκνως για την προστασία αλλοθρήσκων και ετεροδόξων στην χώρα, και να μαίνονται εναντίον των ορθοδόξων (σαν που είναι και οι περισσότεροι Έλληνες). Κι ακόμη, να εργάζονται εντατικά, μεθοδικά κι ακούραστα για την αποδόμηση της παιδαγωγικής διαδικασίας στο βαθμό που εμπεριέχει διδασκαλία για την πίστη μας και την θρησκευτική μας συνείδηση και να τάσσονται υπέρ της διδασκαλίας όλων των άλλων θρησκευμάτων, δοξασιών και δογμάτων. Δηλαδή, κάτι σαν (κυβερνητικός) ψυχικός και διανοητικός διχασμός. Λογική και μεθοδολογική φρεναπάτη των εκάστοτε κυβερνώντων που προβάλλουν την θρησκευτική ελευθερία κάποιων και καταδιώκουν την θρησκευτική ελευθερία των ορθοδόξων Ελλήνων. Σαν να μην φροντίζουν, να μην κυβερνούν την χώρα αυτή, αλλά μια άλλη.
Κύριε υφυπουργέ,
δεν ξέρω αν γνωρίζετε για κείνον τον ληστή που είδε τον μοναχό, μ' ένα μονάχα σταυροκόπημα, να "κοπάζει" το αφρισμένο ποτάμι και να το περνάει "αβρόχοις ποσίν". Σαν ο ληστής ένoιωσε εξαπορών που δεν του γινότανε τρόπος να περάσει κι αυτός μ' ένα σταυροκόπημα, έλαβε την απάντηση "πως ο γέροντας πέρασε μ' ένα σταυροκόπημα, γιατί και σε όλη την υπόλοιπη ζωή του μέχρι τότε, προσευχότανε πολύ, κι έτσι έχει την ευλογία, την οικονομία και την χάρη που φάνηκε να έχει, καθώς διάβηκε το ποτάμι χωρίς δυσκολία".
Η Παναγία Μητέρα, που μας αγαπά όλους σαν παιδιά Της, θα μπορούσε να είναι πηγή ελπίδας και θάρρους για όλους μας, και να μας δώσει την δύναμη να πιστέψουμε κι εμείς, πως τα αδύνατα για τους ανθρώπους "δυνατά εστί παρά τώ Θεώ", αλλά εμείς είμαστε πολύ μακριά από αυτήν την αντίληψη. Είμαστε εκεί, όπου "ο άνθρωπος είναι δυνατός, κι όταν έχει δίκιο τα καταφέρνει", όπως επανειλημμένως έχει ειπεί κι ο πρωθυπουργός μας. "Είμαστε", λέει, "η ελπίδα του κόσμου και θα τα καταφέρουμε". Σαν να συμβαίνει πάντοτε αυτό. Σαν να μην έχουν υπάρξει οικτρές αποτυχίες, παρόλη την ανάγκη και την πίστη στην επιτυχία.
Είναι πια, "καιρός του ποιήσαι". Τελειώσαν τα ψέμματα. Πρέπει να αρχίσουμε να λέμε αλήθειες. Ο καθένας να λέει την δική του, κι η Παναγία θα πρεσβεύει για όλους (Πολλά γαρ ισχύει δέησις μητρός προς ευμένειαν δεσπότου, λέει η ιστορία και η υμνολογία).
Είναι επίσης καιρός, να μην φτύνουμε εκεί, από όπου τρώμε. Να μην είμαστε αγνώμονες, καιροσκόποι, σοφιστές, δημαγωγοί. Να μην είμαστε επιφανειακοί και προσχηματικοί στην πίστη και στην δράση μας. Να μιλάμε για κείνο που πιστεύουμε, ό,τι και νά ΄ναι αυτό, και να προσπαθούμε γι΄αυτό, με την μεθοδολογία που του αρμόζει, χωρίς να το ντύνουμε με παράταιρα ενδύματα και ψεύτικα στολίδια.
Γιατί το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια και δεν πάει μακριά. Κι η δημιουργία δεν στηρίζεται στο ψέμμα και στην εξαπάτηση. Όλα τα έωλα καταπίπτουν κι αποδεικνύεται το πρόσκαιρο και ασταθές, το ατελέσφορο, το δημαγωγικό και το ευκαιριακό. Μ' όσα ψέμματα κι αν το ντύσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου